maandag 27 juni 2011

30 Day Challenge - 4. Je ouders

Mijn ouders. Zijn al heul lang bij elkaar, 34 jaar getrouwd en iets van 36 jaar samen. Ja dat hoor je niet vaak meer he. Ik wel, trouwens. Ik had vroeger in de klas heeel veel kinderen met gescheiden ouders, maar in mijn omgeving nu, zijn er van de mensen die ik ken vind ik opvallend veel ouders nog gezellig bij elkaar, van bijna al mijn vriendinnen.
Mijn ouders zijn beiden rond de 60 en natuurlijk opa en oma van De Zonen. Is vrij jong, natuurlijk ook omdat ik zelf vrij jong De Zonen heb gekregen.
Het eerste woord van Zoon2 na pappa en mamma was oooopaaa, en het eerste woord van Zoon1 was oooomaaaa. Natuurlijk tot groot plezier van opa en oma zelf, en het zegt natuurlijk niks dan goeds over de band die ik met ze heb en die Zoon1+2 ook met ze hebben.
Als ik het over mijn ouders ga hebben heb ik het dus over mijn jeugd. Ik zit weliswaar nog steeds enorm in mijn jeugd uche, maar dan vooral de jeugdjeugd, toen ik kindeke was en tot ik thuis woonde.

Ik herinner me van dn Jeugd, met name veel Gezin, gewoon, Gezin. Gewoon, pappa, mamma, Zuske en ik. Aan tafel. Op vakantie. In de trein. Op de fiets. Thuis. Eten. Drinken. Naar school. Spelen. En, Tradities.
Ja, houden we van.
Elke zondag uitgebreid ontbijten, met warme broodjes en ei (en toen ik begon uit te gaan gewoon ook, brak hoofd, warme broodjes, ei), die we gekookt en wel tegen elkaar aan klatsten om te kijken welke het eerste stuk was. En de wedstrijd wie het beste een halfhardhalfzacht eitje kon koken.
De verjaardagen in het grote bed. Na het eten afwassen en daarna koffie drinken met elkaar. Op zaterdagavond voor de tv eten bij wijze van feestelijkheid. Met ons allen Flying Doctors en Zeg 'ns Aaa kijken. Zelfgemaakte kleding aan van mijn moeder, vooral feestjurken op verjaardagen.
Op vakantie altijd kamperen in eigen land. Met de taxi erheen, want wij hadden geen auto thuis. Aldaar altijd maar wandelen, fietsen en naar musea.
Altijd huisdieren bij ons thuis, katten, hond, cavia, hamster, wandelende tak.
Vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom en mochten altijd blijven eten en slapen. En, vooral toen ik ontzettend irritante puber was ietsje ouder was, veel coulance, met betrekking tot mijn uiterlijk. Gingen moeders van vriendinnen uit hun dak als het over piercings en tatoeages ging, mijn moeder liet weten dat ik vooral zelf moest weten wat ik zou doen, ik moest er immers mee rondlopen. Wat tot gevolg had dat ik het allemaal nog best redelijk heb gehouden qua piercings enzo. Ik knipte alleen nogal vaak mijn haar en liep voortdurend met andere haarkleuren rond. Nog steeds eigenlijk dus.

Ik heb mijn liefde voor lezen en taal van mijn ouders. En mijn afkeer van frikandellen. Mijn grote weerzin tegen campings met een disco en mensen die hun was ophangen met op kleur gesorteerde knijpers. Maar ook een voorkeur voor baardige mannen, tweedehands spullen en een grote empathie voor mensen die net iets anders zijn, niet zo perfect. Thuis zijn we nuchter, makkelijk in de omgang en wij maken liever een grap dan dat we diepzinnig over onze gevoelens praten. Met vaak eenzelfde helende werking.

Natuurlijk zijn er ook punten die ikzelf nu anders doe, juìst. De Zonen hoeven niet alleen op degelijke schoenen te lopen, maar ook juist op gare gympies van hun favo stripfiguur. Ze mogen mayo bij het eten en gekookte aardappels komen er hier eigenlijk niet in. Als hun tandjes niet helemaal zelf zo mooi staan als zij dat zelf willen, plaats ik er desnoods eigenhandig een beugel in en ik koop altijd het allerzachtste wc papier dat ik kan vinden. Sausjes maak ik vrolijk uit een pakje met in gedachten mijn moeder die walgend over mijn schouder meekijkt. En als er iemand ziek is, dan mag je de hele dag tv kijken.

Maar bewondering is er nog altijd voor het feit, dat het mij en mijn Zuske, vroeger aan niks heeft ontbroken. Mijn ouders hadden het niet breed, en ik kan denk ik nu pas beseffen, hoe erg niet breed. Maar alles was er altijd en als het er niet was, dan heb ik er nooit wat van gemerkt. We gingen niet met het vliegtuig op vakantie en ik kreeg geen merkkleding en wij hadden, als we het hadden, alleen maar priklimonade van obscure merken. Maar wij gingen altijd samen weg, met de trein en met de fiets. Wij kregen altijd bergen cadeaus met Sinterklaas en wij mochten op een sport,met tegenzin op muziekles en een abonnement op een tijdschrift. En als er wat te vieren was, of niet, dan trokken we een fles wijn open. ben erfelijk belast
Ik kom heel graag bij mijn ouders thuis, en doe dat ook heel vaak. En ik kan alleen maar hopen, dat ook al doe ik het op sommige punten wat anders allemaal, dat De Zonen later net zo goed terugkijken op hun jeugd als ikzelf. En dat ze later net zo graag en vaak nog hun ouderlijk huis opzoeken.

Lief he, allemaal.

3 opmerkingen:

  1. Dat klinkt als super ouders. Daar krijg je gezellig kinderen van, dat blijkt maar weer. (Je begrijpt, ik heb ook makkelijke, soepele en leive ouders. En ik sorteer mijn knijpers niet op kleur. Sterker nog, ik HEB geen knijpers...)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat doet mij deugd, van de knijpers, echt. En dat blijkt, leuke mensen maken leuke mensen, dat zie je ook maar weer aan ons he ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Klinkt als een leuke jeugd ! :-)

    BeantwoordenVerwijderen