maandag 6 juni 2011

Een heel goed weekend. Naar mijn zin.

Nou, het was mooi weer he. Ooh wat was het mooi weer. En mooie dagen. Ik heb een week achter de rug, oeioei, het leek wel vakantie. Zoon1 was 4 dagen vrij, Zoon2 ook, Echtgenoot ook, en ik 3, want vrijdag moest ik gewoon werken. Als bijna de enige in heel Haarlem, zo leek het.
Maar toch voelde het heel vakantieachtig. Ik zal het eens even allemaal uit de doeken doen, alle leut en pleizier. Woensdag ging ik een klein wijntje drinken op het terras, met de vriendinnen. Dat was een enorme dronken late lallende avond en ik ben ook nog gevallen, genant ja heel gezellig avondje. Het voelde als vrijdagavond, want donderdag vrij vanwege de Hemelvaart, wat heel toepasselijk was vond ik, want ik voelde me de hele dag alsof ik elk moment ter hemel kon gaan varen.
Vriendin3 belde me eind van de ochtend op toen zij net wakker was en zich ook een beetje voelde alsof ze net van haar sterfbed opstond, en wij besloten met De Zonen naar het meertje te gaan. Strand in het klein.
Ik begon als een dolle alle spullen bijeen te rapen die ik dacht nodig te hebben voor een paar uurtjes strandgang, wat eindigde in een overvolle bakfiets waar de kinderen nog maar net bij pasten. Een grote doek om op te zitten, zwembroek voor Z1, luiers en doekjes voor Z2, diverse speelattributen zoals schep, emmer, bal en nog een schep, heel veel druiven, flesjes water, pakjes drinken, koek, chips, zonnebrand, parasol, portemonnee, en nog net op tijd mijn eigen bikini. Vriendin3 kwam kalmpjes aangefietst met een piepklein tasje waarin 'een doekje en een flesje water' zaten, bleek. Dat blijkt een mens zònder kinderen alleen maar nodig te hebben, dat ben ik al een jaar of 6 vergeten. Zo gingen wij op weg, waarbij ik er dus uitzag alsof ik met De Zonen een week ging kamperen op de boerderij.
Na een kwartier zweette ik als een otter en had ik lichtelijk hartkloppingen, aangezien de weg naar het strand nogal omhoog gaat en ik een klein beetje een kater had dus moe was.
Eenmaal in het zand, voerde Zoon1 een act op, die heette: Niemand Mag Mijn Piemel Zien. Want kennelijk opeens, is dat een punt van zorg, bij Zoon. Vorige week rende hij nog in zijn blootje in huis rond, terwijl er allerlei bezoek op de bank zat, maar nu is hij daar te groot voor. Ja. Gelukkig vindt Zoon2 het heerlijk in zijn blootje, zolang hij maar geen zand aan zijn handjes krijgt en er druiven zijn. Hij plaste zo eens in het rond op ons kleed, likte aan de zonnebrand en speelde 83 keer het spelletje Waar Is De Bal. (heel goed verstopt onder zijn eigen beentjes) En ik ging er eens bij liggen. Dacht ik. Want de parasol moest staan. Na een heel klein gedoetje, lukte het nog steeds niet en Vriendin3 zag een rol voor zichzelf weggelegd in deze. Ze leende ergens een hamer, sloeg als een dolle de stok van de parasol in het zand, sloeg nog wat meer. En de parasol was ter ziele.
Toen ik was bijgekomen van het lachen en mij schikte in de afwezigheid van schaduw, was het tijd om de diverse meegenomen etenswaren uit te delen. Deze waren inmiddels al half niet koud en frisch meer, wat ons deed denken aan de koelbox, die Echtgenoot en ik ooit bezaten. En die Vriendin3 een keer geleend had. En die ook gesloopt had. Al dan niet met een hamer. Vriendin3 heeft blijkbaar een merkwaardige band met onze strandattributen. Daarvan moest ik weer zo lachen, dat mijn hoofd een klein beetje ontplofte. Door de gruwelijke kater. Door de warmte, denk ik.

Uiteindelijk hadden wij een zalige middag en toen we teruggingen, mijn hele huisraad en kinderen weer in de fiets hadden, een ijsje hadden gegeten en weer thuis waren, was ik dusdanig opgeknapt dat een klein wijntje er wel weer inging. In mijn knieen. En dus lag ik die avond erg vroeg in bed. Vrijdag werken, de dag waarop ik me nuttig maakte in mijn eentje op kantoor, en Echtgenoot het strandritueel van donderdag in zijn eentje herhaalde, met een gare parasol die hij een beetje opgelapt had. Ja, het is een handige man. Einde middag ging ik een borreltje drinken met Zuske en allerlei andere leuke mensen, direct uit werk, wat ik echt nooit doe, dus een hele ervaring weer. Sinds De Zonen in mijn leven zijn, is het een beetje uit met de pret qua vrijdagmiddagborrels, omdat ik me dan huiswaars spoed voor het hele eten-naar-bed-shalala, maar deze keer een keer niet. Goede beslissing, bleek, want het was supergezellig. Zo gezellig, dat Zuske en ik om 20.00 even naar huis gingen voor een pizza en nieuwe mascara en daarna weer de stad ingingen om met Vriendin2 maar weer eens op terras te zitten. Ja, het was een fraaie dag.
Zaterdag was ik een beetje moe, maar niet zo moe dat ik het niet aankon om maar weer de bakfiets vol te laden en dit keer met Zuske en Echtenoot weer strandwaarts te gaan.
En zo was het daarna zondag. Waarop ik met De Zonen een enorme fietstocht maakte door onze toekomstige woonomgeving, Huis2 bewonderde met de nieuwe trappen en einde dag bij oma nog een kopje thee ging drinken.

Nou, klinkt dat niet leuk? Ik vind van wel. Het was een heel goed weekend. Een beetje teveel gefietst naar mijn zin, een beetje veel wijn gedronken, wel naar mijn zin, maar over all, heel prettige dagen. En dan ga ik nu maar eens al het zand opruimen wat hier door het huis ligt en de geplette druiven tussen de handdoeken uithalen, want daar had ik nog geen tijd voor gehad. Of misschien doe ik eerst een klein tukje.

2 opmerkingen:

  1. Klinkt heel leuk! Je reageerde net als mijn dochter toen ze zeiden dat je naar huis moest zeer? (-;

    BeantwoordenVerwijderen