woensdag 21 december 2016

Kom ik ook wel weer overheen.

Vanmorgen ging ik door mijn rug. Ik was vroeg wakker, want ik lag er gisteren vroeg in. Zo gaan die dingen. Ik zat aan mijn keukentafel, wilde naar rechts buigen om mijn koffie te pakken, een beweging die ik toch al waarlijk vaker heb gemaakt, en HATSA. Het schoot er in en niet een beetje.
Ik schreeuwde ook niet een beetje. Zo'n pijn deed het. Ik kon me eerst helemaal niet bewegen en keek om me heen, alsof daar ook maar iets was dat me zou helpen, maar nee hoor. Ik zag de keuken. Mijn gare keuken die ik leuk heb gemaakt met al mijn dingesen en waar nu ook nog kerstlichtjes in hangen. Niet alleen voor de kerst, maar omdat ik anders niet kan zien wat ik op de boterhammen van de Zonen smeer, bijvoorbeeld.

GODNONDENJU schreeuwde ik. En probeerde nog een keer mijn koffie te pakken. Je moet toch iets.
Na een tijdje was ik bekomen van de eerste schrik en durfde ik me op iets andere manieren te bewegen. Dat ging met mate. Ik kreeg mijn koffie te pakken en mijn telefoon uit de oplader. Verder bleef ik stilletjes zitten.

Toen mijn ademhaling weer redelijk normaal was, probeerde ik op te staan uit mijn stoel, en schreeuwde nog wat meer, toen ik naar mijn lade liep, waar ik mijn paracetamol bewaar. Ik ken dit, ik heb dit vaker. Eens in de zoveel tijd schiet het in mijn rug. Het zal een zwakke plek zijn, mijn ouders hadden het vroeger ook. Toen de Zonen nog kleiner waren had ik het vaker. Waarschijnlijk vanwege het optillen van het vadsige nageslacht, het in de raar lage bedjes leggen, en het spelen op lage en vlakke oppervlakken. En natuurlijk wanneer ik ze moest opvangen van een val van de trap of zulks.

Plat liggen helpt, zo weet ik. Dus ik sleepte mezelf de trap op, naar mijn sponde. Ik appte Echtgenoot1 en zijn Verkering1, of ze wellicht thuis waren, want ik zag de bui al hangen natuurlijk, woensdagmiddag met allerhande kinderen die eten willen en naar voetbal moeten enzo. Zij waren deugdelijk aan het werk, natuurlijk. Dus ik lag een uurtje in bed, kwam daar nauwelijks meer uit, had een bijna-dood-ervaring toen ik ging douchen en had uiteindelijk kleding aan en nog mascara op ook.

Toen ik eenmaal weer beneden was, moest ik mijn verwarmingsketel weer aan doen. Die is namelijk al meer dan een week niet echt zoals het hoort te zijn. Zat ik eerst twee dagen in de kou. Was ik daarna wel in de warmte, maar was er iets met het water. Er kwam de Echtgenoot, de Buurman en uiteindelijk de Vader aan te pas, en de boel werd bijgevuld, met slangen en dinges en toestand en mijn keuken stond onder water. En nu doet de ketel het. Het is hier warm. Totdat iemand gaat douchen. En op zich woon ik hier alleen, of met drie mensen, en wij willen douchen. Nou dat had ik snel door hoor. Je kunt douchen. Met warm water en alles. Maar daarna slaat de ketel uit en moet hij weer aan. Heel loodgieterig weet ik inmiddels hoe dat moet. En dus doe ik dat. En was mijn haar in record-tempo.

Nu vinden de Zonen mijn douche hier toch al niet al om over naar huis te schrijven, die bij pappa is namelijk een stuk beter. Ben ik het volledig mee eens trouwens, maar ja, niks aan te doen. Dus het kost nog iets meer moeite om de smeerpijpen hier gewassen te krijgen. Boys will be boys.

Morgen is ook nog het kerstdiner van de kinders. Ik moet nog even een sloot gevulde eieren maken, hopelijk gaat dat ook terwijl ik in een rare hoek over het aanrecht gebogen sta. En daarna trek ik een glittertrui aan en ga naar school. Maar natuurlijk niet voordat ik de klas versierd heb. Je bent klassenmoeder of niet natuurlijk. Wellicht dat ik na drie pogingen de glitter uit mijn onderste lade heb kunnen vissen en niet op handen en knieën naar school hoef te gaan.

De sollicitaties blijven vooralsnog onbeantwoord, ik heb geen kleedje voor de kerstdagen en ik heb een naar bericht van mijn huurbaas.
Al met al zou je kunnen zeggen dat dit jaar niet precies zo goed eindigt als ik het graag gezien had.

Maar wat er wel gebeurde. Zoon1 bood aan om zijn broertje naar voetbal te brengen, zodat ik dat niet hoefde te doen met mijn rug.
Zoon2 gaf mij een massage. Hij heeft wonderbaarlijk sterke handjes, trouwens. En ik kreeg vooral veel kusjes. Daar knapt iedereen van op.

En wat voor loser ik mezelf dan ook kan vinden, zonder werk, zonder normaal huis en zonder normale ketel en met Netflix op de meeste avonden. Ik heb de Zonen gemaakt he. En die zijn dus NOGAL goed gelukt. En ze hebben elke dag te eten en een warme douche. En oh man wat klink ik treurig. Maar daar gaat het toch om he, dat wat je doet. En ik doe niet zo heel veel zoals het hoort, het allerbelangrijkste heb ik NOGAL goed gedaan. De Zonen. Die hun moeder helpen, tussen de Pokemon kaarten en Voetbal door.
En dat ik niet bij het bovenste keukenkastje kan voor mijn kommetje, om wijn in te doen. Kom ik ook wel weer overheen. Godnondenju.

vrijdag 2 december 2016

Geloven. Oh jee.

Een mens belooft zo eens wat he, in het leev´n.

Als puber beloofde je op tijd thuis te zijn. Eerst om vijf uur in de middag. Daarna als de lantaarnpalen aangingen. Toen om een uur of tien, want gewoon school de volgende dag. Daarna 01.00 ´s nachts, op zaterdag. Daarna dat je met iemand samen zou fietsen. Om vervolgens ergens om tien uur in de ochtend thuis te komen om dan met de hand op het leugenachtige hart te beloven dat je in slaap was gevallen ergens bij een heel veilig en kuis iemand thuis.

Het begint natuurlijk allemaal in je eerste levensjaren. Dat boontjes lekker zijn. Dat je daar extra snel van groeit. Dat zwarte Piet het ook weet, als je gewoon netjes je brood op eet en ´s avonds na je bad meteen lekker gaat slapen zonder gedoe. Daar houdt Sinterklaas van. Ook in april.

Dat je niet ziek wordt, als je de inenting krijgt in de gymzaal vol krijsende kinderen. Wat denk ik waar is, natuurlijk. Maar het sluit niet uit dat sommige kinderen toch ziek worden.
Dat je niet dood gaat als je maar goed uitkijkt met oversteken. En dat gaat ook niet altijd op.
En doe vooral je jas dicht als je naar buiten gaat. Je zou maar longontsteking oplopen.
De lichten op je fiets moeten aan. Want anders word je aangereden. Tot er een dronken idioot langsrijdt.
En pappa en mamma hebben het beste met je voor. Tot een van de twee gekte krijgt en het hele gezin neersteekt.
En je zal maar pech hebben, de hele tijd je spinazie opeten en potdikke toch kanker krijgen. In plaats van spieren.
Of lezen, in plaats van iPad kijken. En geen vierkante ogen krijgen, maar uitgemaakt worden voor sukkel en je hele jeugd gepest worden.

In een goede groep vriendinnen beloof je elkaar altijd trouw te zijn, te behoeden voor foute mannen, te dronken acties, voor elkaars kinderen te zorgen en altijd een plan van aanpak te hebben in tijden van crisis. Totdat dat een keer toch even niet uitkomt.

En je belooft je zoon, in goede tijden, dat pappa en mamma altijd samen voor je zullen zijn.
Totdat de tijden minder goed zijn en je je niet aan je belofte kunt houden.

En dat de Zoon dat jaren daarna nog weet. Namelijk.

Zoon1 en ik kijken samen de NPO serie 'Als de dijken breken'
Voornamelijk omdat ik dat wilde zien, en ik vond de zoon een prima partner in deze.
Nou, dat is ook zo.
Omdat ik geen tv heb, kijken wij de boel op uitzending gemist, als hij bij me is en Zoon2 te bedde is. Toen ik het eerst voorstelde was hij matig enthousiast, omdat hij dacht dat het een saaie documentaire zou zijn. Na de eerste aflevering was hij om en zitten wij dus elke week aan de laptop gekluisterd bij uitzending gemist.

Het akelige van het geheel is, dat het een nogal realistische serie is, en dat er dus ook mensen al dan niet of bijna ter ziele gaan. In de eerste aflevering was dat heel onfortuinlijk meteen een kind. Van zijn eigen leeftijd.

'Joh' zei ik. ' Dat komt natuurlijk gewoon goed ergens aan het eind. Gelukkig weerzien en alles en dinges' zo deed ik.

Vandaag was aflevering 4. En het vermiste kind werd geïdentificeerd in het mortuarium.
En het kind weet meer dan ik over alles bijna. Maar kende dat woord niet.
'Daar liggen dode mensen'. Mooier kon ik het niet maken.

'EN JIJ HAD BELOOFD DAT ALLES GOED ZOU KOMEN?' Was daar mijn zoon.

'Ja sorry liefje. Echt. Sorry. Ik dacht het echt.' Kwam ik lamlending uit de hoek.

En serveerde in godsnaam maar thee en chocola. Dat hielp wel redelijk.
En met mijn arm om hem heen, kon ik alleen maar denken aan toen de exechtgenoot en ik hem hadden verteld dat we gingen scheiden.
Want waar hij boos om was. Was dat ik het hem ooit had beloofd. In lieve tijden. Dat we misschien wel eens ruzie hadden. Maar nooit zouden scheiden. Nee zeg, ben je gek.
En als hij echt kwaad op me is, dan gooit hij me dat voor de voeten.

'Oh ja? Jij maakt mij op tijd wakker morgen? NOU IK ZET ZELF WEL DE WEKKER'
'WE ZOUDEN MACARONI ETEN EN JIJ KOMT MET BROCCOLI AAN?'

Jij doet nooit wat je belooft. Mamma.

En dat is natuurlijk niet waar. Ben vrij eerlijk type. Maar ik snap hem wel.
En dan gelooft Zoon2 nog in Sinterklaas dit jaar.