vrijdag 6 november 2015

Tien jaar, de papieren en natte regen.

Nou dat was zo weer wat emoties hier hoor, in mijn gemoed en hier thuis.

Het regende er ook zo opgewekt bij he, daar word ik altijd zo winters van, en nat bovendien.

Vandaag is Zoon1 jarig. Tien jaar is het kind geworden zeg. Daar vind ik wat van hoor. Tien jaar. Ik dacht daar zo over na, de afgelopen tijd, en aan de ene kant was ik o zo blijde, want ik heb het maar mooi al tien jaar volgehouden. Het Moederschap. Hoera voor mij, dunkt me. Het is een mooi, lief, slim en bijzonder grappig kind, zo aan de vooravond van zijn verdere leven. Hij verkeert in goede gezondheid, heeft veel vrienden en lust spruitjes. Ook heeft hij bijna grotere voeten dan ik, duurt het niet lang meer of ik kan op zijn schouders zitten en aan zijn driftbuien en grote brutale mond herken ik de naderende pubertijd.
Ook werd ik een beetje huilerig, toen ik bedacht dat met grote waarschijnlijkheid, zijn langste tijd onder mijn rokken voorbij is. In dit tempo zit hij op zijn 18e op de Universiteit, en dat zou natuurlijk zomaar ergens ver in Den Lande kunnen zijn.
Toen ik hem dat toefluisterde, keek hij me verbijsterd aan, en mompelde alweer iets wat klonk als 'jij spoort niet he mamma.'

Op hetzelfde moment dat ik terugdacht aan zijn geboorte, zoals ik dat nu eenmaal elk jaar doe, fietste ik naar mijn advocaat, inzake het vermaledijde papierwerk dat hoort bij de afhandeling van een huwelijk dat niet langer tot de dood ons scheidt is.

Ik vond het allemaal maar cynisch en verdrietig. Tien jaar geleden maakte deze dag, dat de Echtgenoot en ik voor altijd verbonden zouden zijn. Door de geboorte van ons kind. Toen waren we niet eens getrouwd nog.
En op diezelfde dag potdikke, moet ik de papieren tekenen die maken dat het bijna officieel voorbij is, het huwelijk, de verbintenis, die we na de geboorte van degene die ons voor altijd zou verbinden, op papier zetten.
Terwijl ik in vijfvoud mijn handtekening zette, zag ik in een flits mijzelve dezelfde handtekening zetten, maar dan in feestelijker omgeving, met mooiere kleding aan en in een bepaald vrolijker stemming. Zoon1 was toen 1. En nog gewoon Zoon.

Op de terugweg van deze afspraak, huilde ik mij de regen van mijn gezicht. Het maakt voor mascara weinig uit of er regen of tranen de boel verpesten, maar met beide nattigheid is het wel zeker weten een kwestie van uitgelopen make up hoor, dat heb ik ondervonden. Geen redden meer aan.

Met dat charmante voorkomen kwam ik thuis, waarop zelfs de lieve straatkrantenverkoopster voor mijn deur me bezorgd aankeek en vroeg of alles wel goed met me was. Ja, daar knapt een mens ook van op. Dat ik al twee dagen helemaal niet lekker was en snotterig en hoesterig, maakte waarschijnlijk dat het arme mens dacht dat ik, weliswaar niet dakloos, toch op het randje stond van de dood of anderszins akelige omstandigheden.

Evenwel raapte ik mezelf zo bij elkaar, appte de Vriendinnen, de Schipper en diverse anderen een foto van mijn handtekening onder het verdomde document, met bijbehorend gevoel voor drama, want zo ben ik dan ook wel weer en fatsoeneerde mijn gezicht zo'n beetje.

Waarna ik gelukkig de Zonen weer bij me had.

Ter opluistering en afleiding, kochten Zoon1 en ik attributen voor zijn traktatie. Ik haalde mezelf weer van alles op de hals, maar had dit jaar wel de Echtgenoot ingeschakeld voor hulp. Ook weer zoiets. Alle jaren hiervoor hatselde ik zelf alles in elkander, qua traktatie. Sommige jaren, wegens ongelukkige planning, zelfs diverse keren per jaar vanwege verhuizingen, afscheid en geboorte.
Dit jaar wonen we niet meer samen, en komt de man me helpen.

En dat was gezellig. We dronken een kommetje wijn, knipten een heleboel lintjes, vulden een heleboel bakjes, bespraken een diversiteit aan zaken en het enige verschil met al dit soort avonden in alle jaren hiervoor was, dat hij einde avond naar een ander huis vertrok, in plaats van naar de andere kant van het bed. Maar het was goed. Het was een fijne avond en ik merkte dat ik niet moest huilen. Wat ik al heel wat vond eigenlijk.
Ik was er blij om, oprecht blij, dat we het op deze manier kunnen doen.

En vanmorgen was er ontbijt. Met z'n vieren. Ik had croissantjes en cakejes-met-kaars en het was feestelijkheid alom. Zoon1 kreeg een telefoon. We konden er niet meer onderuit. Maar ik heb toch zelden het kind zo blij gezien. Een kleur kreeg hij ervan, en in plaats van enthousiast gegil was hij stil. Dat zegt nog meer.
En nu zit mijn nageslacht op WhatsApp. En stuurt hij mij, vanaf de andere kant van mijn keukentafeltje: 'hallo lieve mamma' met een hartje. En veel mooiere berichten krijg ik niet hoor.

Direct daarna kreeg ik: 'mamma jij bent gek' en natuurlijk het onvermijdelijke, (toen ik stuurde: beter gek dan lelijk, hahahaha) 'lelijk ben je ook mamma'. Het is dat ik er steeds hartjes-poppetjes bij kreeg, anders zou ik mezelf reeds cyberpestslachtoffer vinden. In de eerste tien minuten van mijn bloedje's online-leven.

Toen daarna Zoon2 een hele verhandeling hield, dat als dieren gaan scheiden, als ze zere pootjes hebben, dat ze dan moeten uitslapen, toen kon ik wel weer bolderend hard lachen, waar ik zelf vooral erg van opknapte.

En nu wil ik wat anders met mijn haar. Dat doen meisjes nu eenmaal, in tijden van gedoe en dinges. En dat is het dunkt me. Een tienjarig kind en nog een halve Echtgenoot. Daar drink ik dan maar een kommetje wijn op met Vriendin2 die net binnen komt vallen. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.



maandag 26 oktober 2015

Het uitstapje, 18 vuilniszakken en stiekem spuwen.

We hadden een uitje. Zuske, de Zonen en ik. Gisteren gingen we naar Hoorn, naar Medemblik en Enkhuizen. Wij verplaatsten ons in treinen, een bus, een stoomtram en een boot. Qua vervoer was het dus al een uitzonderlijke dag, als je het mij vraagt. En dan heb ik het nog niet eens over de fiets.

In de nacht van zaterdag op zondag was ik misschien een beetje laat gaan slapen. Zuske en Vriendin2 waren op bezoek gekomen om een kommetje wijn te drinken, en wij hadden het natuurlijk over een hoop belangwekkende zaken, waardoor de tijd wat snel ging. Toen zij naar huis gingen, dronk ik mijn wijntje op, appte zo nog wat in het rond en liet Hond1 uit. Daardoor lag ik niet heel op tijd te bedde, maar er was het uurtje extra, waardoor het allemaal in de ochtend wat minder haasten was.
En ik hád een hoop te doen..

Het ontbijt voor de kinders, de broodjes, pakjes drinken, snoepjes en mandarijnen inpakken, want ik placht, net als mijn ouders, nooit geheel onvoorbereid op pad te gaan.
Op het laatste moment herinnerde ik mij het bestaan van Hond1, wat gek was, want ik had 'm immers een uur of vijf daarvoor nog uitgelaten, maar ik vergeet wel eens wat.
Het hondenkind kan natuurlijk niet zomaar een hele dag alleen thuis blijven, dus ik belde mijn moeder, regelde een sleutel bij de buurvrouw, bulderde wat in het wilde weg tegen de jongens inzake ruzie en schoenen en kwakte zo wat mascara in mijn ogen om een uitgerust en verfrist voorkomen te simuleren.

Om kwart over negen zaten we op de fiets. (Eigenlijk kwart over tien, mamma! Aldus Zoon1)
Wij ontmoetten mijn Zuske op het station, maar eerst zetten wij onze fietsen in de deugdelijke fietsenstalling. Ik zou mijn fiets normaal gesproken gewoon ergens tegen een hek aanflatsen, maar ik had Zoon1 bij me, en die is van de zoals-het-heurt, dus ik doe dan braaf mee.

Kaartjes, inchecken, perron 3, trappen op, en dan zaten we hoor. Ik was reeds uitgeput.

Maar het was leuk allemaal zeg, er was een stoomtram, er waren mannen in ouderwetsche kledij, er was een koffertje met speurtocht voor de Zonen, er was koffie in een tentje en er waren bordjes met 'Niet Rooken' en 'Niet Spuwen'. En hoewel ik graag rook, ik hou van zulke bordjes. Spuwen was ik evenwel toch al niet van plan trouwens, maar in vroeger tijden was dat kennelijk een probleem in stoomtrams, dus vandaar neem ik aan het bordje.
Toen de stoomtramreis over was, gingen wij op een boot, waar de Zonen begonnen te rennen, wat niet mocht, waar ik wilde rooken, wat niet mocht, maar waar verstoppertje wel was toegestaan, en ook zitten op het dek, kijkend in de einder, en heel hard lachen om mede-boot-genoten. Waar Zuske en ik ons dus enorm mee vermaakten.

Einde dag kwamen we weer in Haarlem. Moe, koud maar zeer in nopjes over de dag.

Zuske toog naar de kroeg, en ik met de Zonen huiswaarts.
Maar eerst nog de fiets pakken uit de stalling.
Waar mijn fiets ineens was verdwenen. Potdikke!

Zoon2 rende direct rondjes, op zoek naar een glimp van mijn roze mandje, ik was meteen in lichte paniek, want mijn fiets is waarlijk nogal belangrijk in mijn leev'n en na een spannende vier minuten, ontwaarde ik mijn geliefde vervoer. In een hóóg fietsenrek. Zo'n rek waar ik zelf nóóit mijn fiets in zou zetten. Want hoog. Lastig. Gedoe en dinges.

'Help! Zoon1! Hoe krijg ik mijn fiets hier af? ' Riep ik paniekerig naar mijn kind.

Zuchtend en met zijn ogen rollend, kwam hij mij te hulp.

'Okee mamma. Dit hier hou je vast. Dit trek je VOORZICHTIG naar beneden, en NIET gillen.' Kent hij zijn moeder langer dan vandaag.

'Wiiiiiiiihhhh!' Gilde ik. Terwijl ik heus voorzichtig aan het ding trok, dat met een groot kabaal naar beneden kwam en weer omhoog zwiepte.

'Mamma, doe toch eens normaal, wacht, ik doe het wel' Zei mijn nageslacht.

Waarop hij soepeltjes mijn fiets uit het rek haalde, terwijl ik erbij stond en keek.

Na dit kleine laatste avontuur gingen we naar huis, waar ik zowaar nog in staat bleek om wat diner in elkaar te hatselen en uiteindelijk helemaal gesloopt in mijn keuken zat. De jongens in bed.
Ik nam een kalmerend en ontspannend kommetje wijn, bekeek nog wat foto's van de dag en lag ook zeer op tijd in bed, naast Zoon2, heel gezellig.

Het was een mooie dag. Een gezins uitje, met mijn soort van gezin.

En vandaag was ik uitgerust, ik maakte mijn hele huisje schoon, fietste heen en weer naar van alles en nog wat, deed nuttige dingen, sjouwde 18 volle vuilniszakken van hun tijdelijke behuizing (mijn balkon) naar de container, dweilde al het goors wat daaruit kwam gelekt op, deed boodschappen, bracht oud papier weg, verschoonde mijn bed en bestudeerde langdurig mijn kapsel en mijn nagellak. Was tevreden, met welbestede dag, met goed weekend en bedacht mij einde dag, dat het toch waarlijk wel tijd was voor een wijntje in de middagzon.

En toen kwam ik de Echtgenoot tegen, op de fiets. Ik heen, hij weder. En wij zwaaiden zo van 'hee haai' alsof we vage bekenden zijn, die elkaar terloops in voorbijgaan tegenkomen.

En daar ben ik dan weer van slag van.
Kan dingen wel soort van op orde hebben soms. Realtiteit hakt er toch weer in. Ga alleen naar huis. Huis zonder vuilniszakken, maar ook zonder gezin en Echtgenoot. Zat ik maar weer in de stoomtram, dan zou ik misschien stiekem spuwen.







zondag 11 oktober 2015

Carrieremogelijkheden, de moordzuchtige hond en hoe stralend ik ben.

Van de week had ik het met Zoon1 over mijn carrieremogelijkheden. Het kind is van mening dat ik goed van pas zou komen als Bediende, of als Kapper. Een weinig verrassende conclusie, als je bedenkt dat ik in zijn ogen inderdaad zijn bediende ben, alsmede degene die zijn haar knipt.
Kennelijk is hij wel tevreden over hoe ik deze taken vervul, als hij mij dat ook voor geld zou zien doen.
Een twijfelachtig compliment. Maar alla, toch aardig van de jongen.

Deze conversatie kwam op gang, omdat ik een zeer deprimerend gesprek had gehad, aangaande mijn niet bestaande baan op dit moment.
De mevrouw met wie ik sprak, zei een heleboel dingen die ik al wist, een aantal nieuwe zaken waar ik niet perse van opkeek, en ze besloot haar relaas heel blijmoedig met deze woorden:

'Jij lijkt mij een leuk en normaal iemand. En weet je, als je alleen maar een werkende rechterarm zou hebben, ben je al geschikt voor verkeersregelaar. En anders haal je je diploma voor heftruck chauffeur.'

Daarna zat ik verbijsterd in de trein terug.

Ook was ik het niet met haar eens. Verkeersregelaar. Ze heeft mij duidelijk nog nooit door de stad zien fietsen met gevaar voor eigen leven en diverse omstanders. En ik denk ook dat als ze mij beter zou kennen, ze het wel uit haar hoofd zou laten om mij in een gemotoriseerd voertuig te laten rijden.

Natuurlijk was eenmaal thuis, Zoon1 zeer geamuseerd toen ik dit aan hem vertelde. Hij bulderde geruime tijd van het lachen en vond het idee van zijn moeder als chauffeur zo vreselijk grappig, dat ik wel op dat moment zeker wist dat we dezelfde genen hebben.


Vandaag ging ik met dezelfde Zoon een stuk wandelen in het bos hier in de buurt, met Hond1. Zoon2 liep uren na zijn ontwaken nog immer in slechts zijn ondergoed rond en was helegaar niet van plan zich aan te kleden, dus ik liet hem maar thuis, dat leek me beter.
Hond1 rende rond, Zoon1 en ik hadden het over het mooie weer en proefwerk dat hij morgen heeft, en aan het eind van de wandeling, kreeg Hond1 Gekte. Dat houdt in, dat hij niet meer aan de lijn wil, als een malle rond gaat rennen en dat er voor ons niks anders opzit dan rustig af te wachten tot hij gekalmeerd is, en hopen dat hij zich niet onder een auto of trein stort.
Op een gegeven moment traceerden wij hem in een bosje, waar hij zich te goed deed aan iets, wat akelig veel leek op een eekhoorn. Vol afgrijzen bekeken wij het treurige tafereel en ik braakte een beetje in mijn mond.
Iets minder goed geluimd liepen wij later met de moordzuchtige hond terug naar huis, waar wij Zoon2 nog immer in onderbroekje op de bank aantroffen. Hond1 kreeg géén koekje vanwege zijn wangedrag en ik besloot de gemoederen wat te kalmeren door op de bank te lunchen met de jongens en een film op te zetten. Dat waren een zeer rustige twee uurtjes, waarin ik wellicht ook een klein slaapje deed.

Daarna was het over met de rust, omdat Zoon2 met zijn strijkkralen aan de slag wilde. Dat is natuurlijk een heel leuk en zondags idee, ware het niet dat ik geen strijkbout bezit. Woede was mijn deel. Toen daarna ook nog bleek dat het in mijn huishouden ontbreekt aan tekenpapier, deugde ik al helemaal niet meer als moeder, of mens.

Net toen ik bang was dat ik het Ganzenbord spel tevoorschijn moest halen, besloot het kind om dan maar te gaan voetballen met de buurjongen, herinnerde Zoon1 zich weer zijn proefwerk en kon ik kalmpjes op mijn terraske gaan zitten met een boekje, in de middagzon.

Aan het eind van de middag liep ik andermaal met Hond1 een blokje door de buurt, nam wederom Zoon1 mee als gezelschap en toen kwamen wij een wildvreemde mevrouw tegen. Die stapte van haar fiets. Keek mij aan en sprak de woorden:

'Ach daar ben jij. Ik zie jou altijd fietsen. Wat ben jij een strálende moeder. Ik wens je veel geluk.'
Waarna ze mij zeer vriendelijk toelachte, op haar fiets stapte en in de einder verdween.

Stomverbaasd bleef ik staan. Zoon1 maakte een gnuivend geluid. 'Stralende moeder muhhahahhaha' deed hij.
'Ja, nu hoor je het eens van een ander!!' Gaf ik hem een duw.

En met bepaald een vrolijker gemoed liep ik verder. Eind goed al goed. Iemand nog een moeder nodig? Voor geld?




woensdag 7 oktober 2015

Ook als hij alles vies en kapot maakt. Nondenju.

Mijn douche liep niet goed door. Toen ik dat doorkreeg, omdat ik tot mijn enkels in het water stond, vol met shampoo, scheerschuim en scrubcreme, want ik was eens even heerlijk uitgebreid aan het douchen, toen wilde ik eigenlijk moedeloos op mijn knietjes zakken.
Deed ik niet, want vond het nogal goor.

Dus deed ik het enige juiste:

'NONDENJUUUUUUUUU' brulde ik maar weer eens tegen niemand. Dat gebeurt de laatste tijd nogal veel.
Heel frusterend, vooral ook omdat er steeds niemand luistert. Of mij komt redden.

Stapte vervolgens uit het badje waarin ik stond, en probeerde alles weg te spoelen met de douche. Dat lukte aardig, en daarna begon ik te hatselen met zo'n zuignapdinges. En braakte bijna het bad onder.

Gaaaaadver wat zit er in zo'n putje? En waarom stond ik dat op te lossen? Ik was druk in de weer met keukenrol, chloor, en uiteindelijk was het weer goed allemaal. Ik stapte opnieuw onder de douche, want dat was nodig.

Onlangs had ik ook al zo'n akkefietje met mijn vaatwassert, die een heel vol putje had, en die ik niet loskreeg. Dat vereiste uiteindelijk ook nogal wat keukenrol, ook dat loste ik op, maar was geheel niet tevreden met mezelf hoor, neen.

Ik hou er niet van. Ik wil niet vuilniszakken verwisselen. Ik wil geen putjes ontstoppen. Ik wil niet zelf spijkers in muren slaan en bijna geëlectrocuteerd worden. Ik wil niet steeds zelf koken en ik wil dat eens iemand anders mijn kommetje wijn inschenkt, boodschappen doet of koffie voor mij maakt.
Soms ook juist niet hoor, ben in lange tijd niet zoveel alleen geweest, en het heeft zeker wel wat. Niemand die het erg vindt dat ik nogal veel suffe films op Netflix kijk, mijn badkamer, keuken en feitelijk hele huis blijft veeeeeel langer netjes dan als je de boel deelt met mannen en toevallig ben ik een proper type he.

Maar potdikke, alles wat ik zelf verpest moet ik zelf oplossen.
En alles waar ik niks aan kan doen ook.

Gisteren nieste ik mijn asbak. Het is echt wonderlijk wat daar een bende van komt zeg. Werkelijk óveral lag as en het was echt heel vies. Zou bijna niet meer roken. hahahahahaha Of niezen. Maar alla, een rondje stofzuiger en klamvochtige doekjes en ik zat er weer netjes bij hoor.

Ook had ik sinds een week een bijzonder smerige lucht in mijn koelkast hangen. Eerst ging het nog wel. Daarna moest ik mijn adem inhouden, elke keer dat ik de deur opendeed en daarna moest ik eigenlijk 5 minuten daarna ook nog stoppen met ademen. Het bleef nogal hangen.
Het was mij een raadsel. Ik heb het ding net nieuw, dus het kon niet zo zijn dat er per abuis al 3 maanden een kaasje lag te geuren of iets dergelijks. En zoveel ligt er nu ook weer niet in, aangezien mijn gebrek aan een fulltime gezin.
Uiteindelijk vond ik een speklapje. Dat er wellicht al enige tijd lag. En mij niet echt was opgevallen tussen de danoontjes, Gelderse gekookte worst en een fleske wijn. Gaaaaadver, braakte ik wederom bijkans mijn keuken onder.
Pakte het smerige pakje, deed het in een plastic tas en heb het ergens ingegooid. Buiten. Ver van mij vandaan.

En de vloer in keuken staat bol. Zoon1 merkte het als eerste op. En daarna begreep ik niet dat ik het niet eerder gezien had.
Ik klaagde er luidkeels over tegen de Echtgenoot (anders luistert hij niet, zoals het een (ex)Echtgenoot betaamt, denk ik). En hij vond het waarlijk vervelend voor mij, las ik tussen de ongezegde regels door.

Vandaag kwam de man Hond1 brengen, ik serveerde hem koffie, en hij bekeek zo eens mijn vloer. Hij heeft die eigenhandig gelegd, en er was de afgelopen weken niks op aan te merken, maar nu is er dus van alles scheefs en bol-staands gaande. En het is al niet een keuken uit een boekje he, het is feitelijk een schuur met een aanrecht erin, waar ik allerlei leuks aan de muren heb gehangen.
'Tja, niks aan te doen '. Zo sprak de man opbeurend.

'Maar ik heb nog wat planken liggen, kun je die dan niet eventjes vervangen of zoooo?' Was ik heel praktisch, vond ik zelf.
Zo bleek het niet te zijn.

'Er zal iets mis zijn gegaan met water en in hoeveelheden. Helaaaas'. Zo was de conclusie van de man, die als ik het me goed herinner, ooit eens op zijn knieën is gegaan voor mij. Dingen veranderen he.

Gelukkig had ik niet lang de tijd om er treurig van in een hoekje te gaan zitten. Ik ging de Zonen ophalen van school, teneinde ze weer lekker een paar dagen bij me te hebben. Er was ruzie, er was gedoe om de laptop en er was een Hond1 die hysterisch mijn kussentjes van de bank probeerde te slopen. Maar ik kookte zo wat broccoli, begreep dat ze bij pappa veel vaker lekker patat en pannenkoeken eten, wat ik heus niet geloof, paaide ze met een ijs-toetje en we hadden een gesprek over onze huisvesting.

Persoonlijk ben ik best blij met mijn huiske en had het idee dat de jongens zich hier inmiddels wel thuis voelen ook.
Zoon2 echter vond het nodig om mij te laten weten dat hij liever in het huis van pappa woont en dat het tijd wordt dat ik daar naar terugkeer.
Zoon1 vindt 'thuis' ook wel leuker, maar 'mamma's huis' ook best wel leuk.

Ja, ik knap enorm op van mijn kinderen. Ze verrijken mijn leven en ze geven zoveel troost. En ik zag vanmiddag voor de derde keer de film Shrek, gezellig op de bank met de Zonen en popcorn. Die Shrek heeft het goed voor elkaar als je het mij vraagt. Hij heeft een moeras-huis, waar ik me best mee identificeer, en de liefde van zijn leven helpt hem waar ze kan. Ook als hij alles vies en kapot maakt.

maandag 5 oktober 2015

Slecht karma, de trein en plokplok geluidjes.

Er is iets goed mis met mijn karma, inzake elektronica, als je het mij vraagt.

Overleed onlangs mijn radio, begaf het toetsenbord van mijn laptop het en, weliswaar niet elektronisch, maar gaf mijn wc-bril het leven op, ging vandaag mijn telefoon ter ziele.

Het oplaad-dinges-gedeelte was al langere tijd een doorn in mijn oog, vanwege laad-problemen. Op een fraaie zaterdagochtend een paar weken geleden, was ik het zo spuugzat, en had nog maar 8% batterij, dat ik eerst in woede ontstak, daarna aan de Zonen uitlegde waarom mamma helegaar niet vrolijk was, wat ze heel goed begrepen, en daarna een mes pakte.

Met het mes poerde ik zo wat in de onderkant van telefoon, waar eigenlijk een klepske hoort te zitten, wat ik daags nadat de telefoon de winkel had verlaten al verloor wegens afbreking.
Ik prikte en rommelde zo wat in de opening van het ding en probeerde daarna weer op te laden. En dat lukte!

Vreugdevol deed ik een dansje, zag mijzelf in telefonie werken en beroemd worden wegens verregaande creatieve inzichten inzake oplaad-problemen, liet de jongens mij becomplimenteren, deelde ijsjes uit en was in mijn nopjes.

Tot een paar dagen geleden het ding weer kuren kreeg. Opladen bleek geen kwestie meer van palletje in dinges steken, maar vroeg om opperste concentratie, een vaste hand en stalen zenuwen. Werd er zeer nerveus van. En ook een beetje woedend.

Gisterenavond had ik een zeer vermakelijke avond, waarop ik misschien een paar kommetjes wijn nam, in zeer leuk gezelschap verkeerde en vanwege leuke gesprekken mijn telefoon niet echt gebruikte. Daarom was vanmorgen pas het moment van opladen aan de orde.
De vaste hand was wat afwezig, maar mijn zenuwen waren kalm en verdoofd en ik pakte mijn opladert, deed die in de telefoon, laden was niet aan de hand, dus trok de lader weer los, en.... nam het gehele binnen-laad-gebeuren mee naar buiten.
Daar viel niks meer op te laden, te repareren met messen of anderszins, dat zag ik meteen wel met mijn geoefend oog.

NONDENJU! Brulde ik naar niemand.

Appte als een wilde al mijn belangrijkste contacten dat ik offline zou zijn, zette het op Facebook, want dat doe je nu eenmaal, nam koffie, sigaret, en keek vol afgrijzen naar het afnemende percentage batterij.
De reacties op mijn tragische nieuws waren wisselend. Van medeleven en sympathie (Vriendinnen) tot 'Vaarwel'. (Mijn vader) En 'Het ga je goed, tabee' (Zuske). Allicht grinnikte ik daar een weinig om.

En ik huilde een beetje ook. Och, mijn telefoon. Boeheoeoeoe. Het is wellicht treurig ende oppervlakkig, maar toch. Boehooeoeoee.

Vanmiddag toog ik evenwel naar Vriendin2, die dezelfde telefoon in haar bezit heeft. Wij wisselden van batterij, zodat ik even kon kijken wie mij ALLEMAAL bericht had in de leemte van mijn lege telefoon, en zodat ik mijn batterij in haar telefoon kon opladen.

In de tijd die dat kostte, ging ik even drie deuren verderop naar het huis van de Echtgenoot. Daar trof ik zijn Verkering1 aan die heel huiselijk aardappels stond te schillen, daar lachte ik heel hard om, zij schonk mij een wijn. Het is een goede Verkering, vind ik.
Zoon1 vertelde van zijn succesvolle boekbespreking, ik leende lenzenvloeistof, verwelkomde vervolgens heel ouderwetsch de Echtgenoot vanaf mijn ex-balkonnetje en zag dat hij met zijn ogen rolde. De Zonen kregen ruzie, en ik ging dus maar weer eens.

Gisteren was ik ook al daar in mijn oude huis. Vanwege omdat de Echtgenoot en De Verkering terug kwamen van hun vakantie in Italië en ik ze bij wijze van welkom Zoon1+2 deed toekomen, alsmede Hond1. Ik kreeg cadeaus en bekeek de zonnige foto's. Feestelijkheid alom. De stemming zat er bij mij goed in hoor.
Natuurlijk ook omdat ik nog in het ongewisse was van het elektronische drama dat mij daags daarna te wachten zou staan.

En vanmiddag zat ik in Beverwijk. Ik had daar een afspraak, waar ik niet echt van opknapte, maar alla.

Na een half uur liep ik terug naar het station, en stapte de trein naar Haarlem in. En reed fluks mijn Dorp voorbij, waar ik eigenlijk uit had willen stappen. Aangezien ik daar woon.
Maar het bleek een Intercity trein potdikke.
Aldus stapte ik in Haarlem in de stoptrein terug en vond mezelf niet de slimste ter wereld, maar ach, ik vertel het gewoon aan niemand.

En vanavond at ik pizza. Aangezien ik een paar dagen kinderloos ben, na bijna twee weken mét kinderen en nogal veel gezond gekook achter de rug heb.
Het is behoorlijk stil in huis. Ook al zonder de 'plokplok' geluidjes van aaaaaaal mijn WhatsApp vrinden. Ik voorzie een rap ritje naar de Samsung winkel. Dit is toch geen leven.






donderdag 1 oktober 2015

Precies drie kwartier later. En alles was wel weer goed.

Die keer dat ik zo vroeg wakker was en alles, gisteren ja, dat is alweer allang voorbij hoor. Vanmorgen werd ik ouderwets gewekt door een ontstemde Zoon1, die mij zo luidruchtig uit bed trommelde, dat Zoon2, die heerlijk naast me lag, zich kapot schrok en vervolgens tot niks meer in staat was, volgens hemzelf.

Aankleden ging niet lukken. Tandenpoetsen al helemaal niet. Laat staan een boterhammetje eten. Wat wél lukte, kennelijk, was schreeuwen en zijn broer vervloeken.

Tussen al het tumult door probeerde ik me nog soort van te douchen en aan te kleden en dacht in mijn 3-minuten-douche-tijd uit alle macht aan witte stranden en wuivende palmbomen. Niet dat ik die ooit in het echt heb gezien, maar het schijnt te werken, zulks een voorstelling in je hoofd, in tijden van drama en lawaai. (Alle ochtenden hier thuis dus).

Volledig wakker inmiddels, toog ik naar beneden om het ontbijt te maken voor mijn tierende nageslacht.

Zoon1 kwam naar beneden zonder schoenen. Zoon2 kwam naar beneden mét schoenen, met alle veters in een soort gruwelijk uitziende verwarring.
'Jongens, doe je schoenen gewoon aan, werkelijk!'

'IK HEB MIJN SCHOENEN AAN, DOE NIET ZO BRUTAAL!' Kwam Zoon2 olijk uit de hoek. Zonder zelfs ook maar een onderbroekje aan.

'WAAR ZIJN MIJN SCHOENEN DAN?'Bulderde Zoon1, terwijl hij precies anderhalve centimeter van zijn schoeisel vandaan stond.

Zuchtend schotelde ik bammetjes met pindakaas voor, wat natuurlijk precies het verkeerde was.
Melk en sap was ook al niet de bedoeling.

En of hij een tosti of een noodlesoep mee naar school mocht voor de overblijf? Wilde de schoenloze weten.

Dat is namelijk zo wat. De overblijf op school, heeft voor de groepen 7 en 8 het leuke idee, om twee keer per week een Tosti-dag te hebben, of een Noodle-dag. Eeeeenig idee. Dus maakte ik maandag als welwillende moeder voor het kind een paar boterhammetjes met ham én kaas klaar, gereed om in de tostimachine te stoppen.
(Het viel hem alles mee dat ik ze niet al reeds thuis in de machine had gedaan en hem koude kleffe tosti's had meegegeven, zo vertrouwde hij me later toe. Dat zou namelijk 'typisch iets voor jou zijn mamma'). En voor de dinsdag had ik een bak Noodle-dinges meegegeven. Omzichtig had ik een smaak uitgezocht waarvan ik dacht dat ik er geen ellende mee zou krijgen. Kip-Garnaal was het. Godzijdank bleek dat precies goed.

Echter was dus vandaag de wens om weer iets van dat soort mee te krijgen. Waarop ik een verhaal begon af te steken over geniéten van zulke bijzonderheden. Dat het een speciále traktátie moest zijn. En dat hij vandaag gewoon bammetjes met worst mee zou krijgen.

Ik hield mijn adem in zeg.
Maar het werd geaccepteerd. In die zin, dat het kind me even vuil aankeek, iets mompelde van mopperende aard, maar niet in wild gehuil ontstak.
Meevallertje als je het mij vraagt.

Intussen was Zoon2 nog steeds niet aangekleed behalve zijn kluwen schoenen, had ik buiten het ontbijt om nog niks klaar gemaakt qua tussendoortjes of anderszins schoolesque aangelegenheden en had ik dringende behoefte aan koffie.

Ik besloot tot ontspanning.
Nam een koffie, ging buiten zitten en negeerde de ontsteltenis van de Zonen.

Vanuit buiten hoorde ik wat overleg en broederlijke saamhorigheid over hun vreselijke moeder.

En ik keek naar de roze lucht in de verte. En ik was me even pijnlijk bewust van mijn leven.
Zo is het nu. Zo gaat het zijn. De jongens en ik. De jongens tegen mij. Ik tegen de jongens. De jongens met mij en ik met de jongens.

Ik dronk mijn koffie en vond het voorts alweer te vroeg voor zulke overpeinzingen. Zo ben ik dan ook wel weer.

Toen ik weer binnen kwam, stond Zoon1 klaar om naar school te gaan, schoenen en al. Hij ging zelf maar alvast, of dat goed was?
Leek mij een uitstekend plan. Ik zou zijn tas met inhoud later wel even nabrengen. En of ik dan in godsnaam niet door de ramen wilde zwaaien.
'Nee liefje' was ik zoet.
Kreeg zowaar een kus.

Zoon2 besloot prompt ook tot meewerken, trok zijn schoenen uit, kleding aan, en nadat ik de veters ontward had, ook weer wat aan zijn voeten.
Ik maakte de tassen klaar. Nam Hond1 mee. En buiten scheen de zon, en achterop de fiets begon het kind een liedje over een reus, en alles was wel weer goed.
Toen was het bijna half negen. Precies drie kwartier na het ontwaken die ochtend.










woensdag 30 september 2015

Zo gaat dat. En van die keer dat ik heel vroeg op was.

Vanmorgen was ik vroeg op. Vroeger dan nodig is, feitelijk, op een normale doordeweekse dag notabene. Meestal maakt een Zoon mij wakker omdat ik verzuimd heb om de wekker te horen. Dan spring ik mijn sponde uit, roep wat in het rond over aankleden en opschieten, slinger mezelf de douche in en sla daarna fluks aan het broodsmeren en dergelijke. Maan de jongens tot tandenpoetsen, eten, melk drinken en vooral niet schreeuwen. Heel rustiek allemaal ja, maar volgens mij een vrij standaard ritueel in een gezin, als ik dat zo wel eens hoor, tot mijn genoegen.

Vanmorgen echter zat ik heel genoeglijk koffie te drinken, in alle neveligheid op mijn terraske. Neveligheid door nevel, niet te verwarren met neveligheid in hoofd. Ik was een fris en uitgerust persoon, hedenmorgen.

Zo zat ik daar een beetje koude voeten te krijgen, maar enorm te genieten van koffie en sigaret, toen Zoon1 aan kwam zetten. Verbijstering op zijn gezicht, dat zag ik wel.

'Hoe laat was jij wakker echt? ' Vond het kind het zeer a-typisch dat ik daar zo wakker zat te zijn.
'Ooh gewoon, al een tijdje ' deed ik nonchalant.
'Nou, ik ga nog even naar bed.' Zei het kind.
'Doe dat maar lekker liefje, ik ga zo douchen en dan kun je je daarna ook fijn aankleden he schatteke ' was ik rustig, vriendelijk en geheel niet gestresst.
'Heb jij soms al brood en fruit voor ons gemaakt, mamma?' Wilde Zoon1 weten.
'Huh nee, ik heb nog tijd zat zeg', gaf ik als antwoord.
'Nou, het zou wel verstandig zijn geweest anders, want als je toch zo op tijd bent, had je dat al kunnen doen. Dan had je ook nog even kunnen liggen. Nu moet je je straks alsnog haasten he, mamma.' Gaf hij mij een preek.
'Nou zeg, daar heb je een punt mijn kind, ik zal er in het vervolg aan denken hoor'. Zei ik goedgemutst.

En daar rolde hij alweer met zijn ogen.

'Wil je misschien nog een fijn kopje koffie voor je moeder maken?' Probeerde ik.
Maar dat was toch echt teveel gevraagd, zo bleek uit de blik die hij mij toewierp voor hij de trap weer oprende.

Zo rommelen wij een beetje aan hier, de laatste tijd.
De Echtgenoot zit een kleine twee weken in Italië en stuurt mij foto's van terrassen, hotels en wijngaarden, en ik stuur hem dan een kiekje van de tosti die wij aten. En dat Zoon2 op het randje staat van het behalen van zijn veterdiploma. Zo gaat dat.

Mijn radio begaf het, zodat ik mijn dagen tegenwoordig in stilte gehuld zie. Tenzij ik eraan denk dat ik een Radio2 app op mijn telefoon heb.
Mijn lieve laptop begaf het. En ik kreeg daar een kleine toeval over. Mijn laptop is nogal heilig en geliefd en heb ik in mijn hart gesloten vanaf het moment dat ik m kreeg. En dat ie me dan verlaat, in een tijd zonder radio, zonder tv en terwijl ik nét eindelijk WiFi in huis had.... daar knapt een meisje niet van op. Na heel veel gedoe, diverse paniekerige telefoontjes naar Vriendinnen en Ouders en oproepen op Facebook, kwam mijn Vader met een aantal toetsenborden, waarvan eentje uiteindelijk werkte. Dus ik kon weer wat. Moet elke keer uitloggen, en mijn muis doet het alleen na een keer of vijftien klikken, maar alla, dan heb ik weer Netflix en kan er nu godzijgedanke weer een stukske komen.

En toen deed Zoon2 iets op de wc, wat hij bij hoog en laag ontkent waardoor ook de wc bril ter ziele is. Wij zetten ons nu dus neder op een los liggende bril, die verschuift bij de minste beweging, met als gevolg dat velletjes, billen en van alles en nog wat tussen bril en pot komt. Een logisch gevolg zou de aanschaf van een nieuwe wc bril zijn, dat snap ik ook wel. Maar dat komt er gewoon even niet van. Zo gaat dat.

Voorts overleed de fiets van Zoon1. Waardoor ik des morgens niet alleen met Zoon2 en Hond1, maar ook met Zoon1 op de fiets door de Dorpen fiets. Er is niks mis met mijn beenspieren, zo blijkt.

Vanmorgen ging Zoon2 met zijn klas naar het bos, voor een stemmige herfstwandeling. Ik vroeg hem bij het afscheid, of hij naast kastanjes en beukenootjes, misschien wilde uitkijken naar een eekhoorntje, want dat leek me zo leuk. Jazeker, zo verzekerde het kind me trouwhartig.
En vanmiddag bij het ophalen, keek hij bepaald schuldbewust. Hij had helaas géén eekhoorntje voor mij kunnen opdiepen uit het bos. Vond ik het heel erg? Welnu, ik was natuurlijk een weinig teleurgesteld, maar dat liet ik niet heel erg merken.
'Joh, je hebt je best gedaan, daar gaat het om he.' En toen was het schaap weer gerustgesteld.
Volgende keer gaat hij nog beter zoeken.

Vriendin1, 2 en Zuske stellen ondertussen alles in het werk om mijn financiele situatie wat wenselijker te maken, waar ik zeer dankbaar voor ben. Want ook al lijk ik natuurlijk een zeer stabiel, evenwichtig, serieus en praktisch type, ja er zijn wat zaken die ik nog niet helemaal op orde heb.
Daar wordt nu voor gezorgd. Hulde voor de Meisjes.

De Zonen bellen af en toe met hun bruinverbrande vader, ik kook al geruime tijd elke dag heel fatsoenlijk met groente en zo, vanwege omdat ik opeens fulltime Gezin In Mijn Eentje ben, en ondertussen verdiep ik me in mijn leev'n.
Dat heeft best wat voeten in de aarde zeg. Er komen zaken aan bod waar ik al in geen jaren over nagedacht heb, of eigenlijk bijna nog nooit.
Ik ben 36 ergens in de dertig, en wat wil ik nou eigenlijk worden later? En wat heb ik nou eigenlijk al gedaan?
Ik heb in elk geval weer heeeeel blond haar. Zo gaat dat.

donderdag 10 september 2015

Voordat brood aan bomen groeit.

Dat Joost Zwagerman doodgaat. Zichzelf dood heeft gemaakt.
En dat ik daar dan raar van slag van ben. Ken de hele man niet. Behalve natuurlijk zijn boeken, en dat ik de beste man ongeveer elke week zag lopen omdat hij nou eenmaal op mijn fietsroute woont. In de buurt waar ik getogen ben. Heb hem een paar keer gezien bij de huisarts in de wachtkamer.
Dat ik daar zat met een zieke Zoon, of zelf in een of andere ellende, en dat ik dan al niezend, of treurend, of neus-van-zoon-vegend, zat te wachten op mijn beurt, en daar dan een Schrijver Des Vaderlands zag zitten en dacht: 'Ooooeeehhhh wat coooool' en dan zei: 'Goeidedag'.

Daarna met waarschijnlijk een antibiotica kuur het pand weer verliet en nooit meer dacht aan mijn wachtkamer-mattie.

Het geeft toch te denken. Dat iedereen die je ziet een verhaal heeft. En als het een BN-ert betreft, dan onthoud je die iemand een beetje, maar ik kom natuurlijk elke dag heel veel mensen tegen.

Gisteren plukte ik nog een oud dametje van de straat.
Ik fietste weg van Mijn Paleis, richting mijn oude huis, en ik zag op een paar meter afstand ineens iemand ter aarde storten zeg.
Het bleek een oud dametje.
'Oohhh jeeee' riep ik.
En zette mijn fiets neer.
Dametje lag plat op de grond zeg. Ik deed zo ergonomisch mogelijk een opraappoging, wat soort van lukte, want ze stond uiteindelijk weer overeind.
'Nou nou wat een toestand, gaat t wel? Heeft u zich pijn gedaan?' Deed ik vriendelijk.
'Welja kind, ik heb een zere knie, maar daar staat mijn auto, dus ik ga maar eens naar huis.' Was ze nogal stoer met haar 114 jaar oud.
Aldus bracht ik haar naar haar auto, en liet onderwijl mijn fiets en tas onbeheerd achter, maar dat kan hier in het het Naburige Dorp.
Ik zette haar in de auto, wat nog helemaal niet zo makkelijk ging en vroeg toen toch maar of ze eigenlijk nog wel kon rijden.
'Welja kind, geen probleem. Ik heb al een tijd niet gereden, maar dat lukt heus wel.'Stelde ze me niet gerust.
Maar ach, ze deed me aan mijn oma denken. Die zou nog in een achtbaan stappen en eruit springen met een parachute, als ze de kans kreeg.

Zo vervolgde ik mijn weg. Ik was op weg naar Het Dorp om bij de drogist haarverf te kopen.
Ik had daar meerdere redenen voor.

1. Wanneer in crisis: verf uw haar;
2. Mijn uitgroei was groter dan de helft van mijn haarlengte;
3. Wanneer in crisis: verf uw haar;
4. Geen geld voor kapper;
5. Alleen op de wereld.(zie punt 1 en 3)

Bij de drogist kennen ze me, als groot afnemer van lippenbalsem, paracetamol en nagellak, dus het was een mooi weerzien.

Eenmaal weer thuis zette ik me eerst voor een ontspannen moment met mijn pizza. Alles wat ik eet als De Zonen er niet zijn en begaf mij zo een weinig op het TinderPad.
Dit heeft alles te maken met punt 1 en 3 in de lijst hierboven.
Ik was even niet op mijn best, de afgelopen tijd zeg. De Vriendinnen zijn potdikke allemaal op Ibiza. Voor een welverdiende, heerlijke, zonnige, cockail-overgoten vakantie. Ik gun het ze zo. Zo enorm. Zo heel erg. Kom terug! Kom teruuuuug!
De Echtgenoot had een leuk weekend elders en ik dus De Zonen extra, wat helemaal niet erg is, vooral omdat Zoon2 de hele tijd 'Je t'aime Kristel Barendregt' tegen mij lispelde.
Geen idee hoe het kind erbij kwam, maar ik liet het me welgevallen natuurlijk.

Ook vroeg hij mij op een ochtend of brood soms aan bomen groeit?
Daarop was ik eerst een weinig verbijsterd.
Tot hij mij vertelde dat hij dat dacht door alle pitjes die in het brood zaten.
Toen bolderde ik van het lachen en kon er vrij lang niet mee ophouden. Tot grote woede van de Zonen, want die keuren alles af wat ik harder en luider doe dan de gemiddelde mens. Zoals lachen.

Maar in elk geval, zat ik nogal veel thuis de laatste tijd. En ik woon hier nu bijna 6 weken en het went gestaag. Ik heb raar veel vrije tijd ineens, die ik maar niet helemaal goed schijn te kunnen invullen. Ik merk dat ik veel niks doe. Of opeens heel erg veel. De balans is nogal zoek, zou je kunnen zeggen.

Des avonds is Tinder een welkome afleiding. Hoewel je 'welkom' op diverse manieren zou kunnen interpreteren. Ik ben kennelijk nogal welkom bij een bepaald soort mens, die het nodig vindt om ook maar zonder iets van mij te weten wel meteen met me wil trouwen. Tenminste, zo interpreteer ik dan maar de verzoeken die ik krijg. Als keurig meisje uit Het Naburige Dorp.
Laten we zeggen dat ik daar niet perse op zit te wachten.
Ook is er het soort mens te vinden dat bijvoorbeeld zegt: Hier heb je een foto van ME zoon, op de verjaardag van ZE nichtje.
Op dat moment wil ik vorken in mijn ogen steken en tegelijkertijd een snedig antwoord terugtypen. Moeilijk, zo blijkt. 'Match Opheffen' blijkt effectief.

De Echtgenoot meldde mij terloops dat hij samenwoon-plannen heeft. Nu is dat natuurlijk hartstikke fijn voor de man. En De Zonen zijn er ook verrukt mee. En ik denk zijn Verkering1 ook, anders zou het wellicht niet ter sprake zijn gekomen. Maar het is toch wel een ding, zo voor mij, bijvoorbeeld. Ik appte de Vriendinnen, terwijl zij op het strand lagen en mij zonnige foto's stuurden. En zoals het Vriendinnen betaamt, waren ze er voor mij. Ik knapte danig op van hun grappen en foto's en medeleven, en om ook maar een beetje mee te doen met het vakantiegevoel, schonk ik mij een kommetje wijn in. Je bent Vriendin of niet.

Verder ging ik dus mijn haar verven. Ik heb de blaren inmiddels weer op mijn hoofd, maar het resultaat is toch alweer bijna zoals het moet zijn.
Er zit een tintje grijs in. Een tintje blonder-dan-blond en hier en daar een vleugje paars. Bijna precies zoals ik het hebben wil.

Het goede nieuws is, ik ontmoette De Man Met De Blauwe Sokken. Niet echt onmoette trouwens. Maar dat zal toch ooit wel gebeuren. Ook al klinkt dat een beetje cynisch. Ik ben nogal in mijn nopjes daardoor, en dat kon ik wel gebruiken eigenlijk.
Want voordat brood aan bomen groeit, zal er toch nog een hoop gebeuren.


donderdag 13 augustus 2015

Alles went. En de speling van Het Lot.

Wist u dat houten schrootjes in het hele huis aan het plafond heel hip zijn? Bij deze. Ik heb het, in mijn nieuwe Paleis. Overal houten schrootjes. En ik ben er nú al aan gewend, na anderhalve week. Zo snel gaat dat dus.

Dat geldt voor meer dingen hoor, zo blijkt. Ik heb een week op de bank geslapen, vanwege een gebrek aan gordijnen in mijn slaapkamer en de zon die om 05.00 verziekend heet naar binnen schijnt. Om nog maar te zwijgen over overburen die mij kunnen zien liggen. Nu lig ik er vanzelfsprekend altijd zeer bevallig bij, maar om dat nou aan de hele straat te tonen vind ik ook weer zo wat.
De bank lag prima.

Maar ik wilde ook wel weer een keer op een heus bed liggen. Dus sleepte ik het ding naar mijn overloop boven, die groot genoeg is voor dat doel. Met een beetje uitwijken, springen en een-voet-in-de-wasmand is er ook nog naar de badkamer te komen, als ik me door de deur wurm. Wende ik ook na twee keer aan.

Dat ik mijn kleding uit ongeveer negentien dozen moet vissen elke morgen, maakt dat ik niet zo kritisch ben op mijn outfit de laatste dagen. Ook dat went bijzonder goed. Denk erover om minstens tien dozen bij het grofvuil te zetten, heb er al twee weken niet in gekeken en tot dusver weinig gemist.
Ook al wil ik wel graag weten waar mijn ondergoed allemaal is want moet nu wel erg vaak wassen. Ook meer dan vier hemdjes is wel handig.
Om die reden was ik een beetje begonnen met uitpakken. Maar nadat ik achtendertig jurkjes in mijn kast had gehangen was ik er aardig zat van. En zit totaal niet in een jurkjes-fase dus had er ook nog eens niks aan.
Waar ik wel blij mee was, was dat ik een zestal dozen had uitgepakt, maar die blijheid werd rap verstoord door het feit dat de Echtgenoot heel olijk met een stapel nieuwe volle dozen aan kwam zetten. Kennelijk was ik toch wat kleinigheidjes vergeten. In nachtkastje en zo. Wie kijkt daar dan ook in. Ik in elk geval al lang niet meer, want heb hier geen nachtkastjes. Mis ze totaal niet zeg.

De Zonen hebben tot nu toe bij mij van alles maar twee, dus ook die keuze is in de ochtend snel gemaakt. De jongens hebben wel gordijnen. Die hangen vastgespijkerd met schroeven, in het kozijn geslagen met een enorme hamer. Had geen boor. Had geen spijkers.
Vond mezelf heel zelfredzaam, eerlijk gezegd.

De mensen van de supermarkt beneden mij, zijn inmiddels volledig op de hoogte van waar ik woon en waarom. Dat komt omdat ik er een keer of vijf per dag rondloop, omdat ik steeds iets mis of vergeet. Ik zag ze al kijken. Normaal haal ik alleen wijn, natuurlijk. Nu kwam ik steeds om zout, peper, knijpers, beschuit, batterijen, vaatdoekjes en meer zaken die ik eerst altijd gewoon standaard in huis had, en nu natuurlijk niet. Mis de gehele basisuitrusting van een huishouden.

Wat ik daarentegen wél heb, zijn een heleboel vergeten foto's. Vier oude agenda's en een heleboel single oorbellen. Zakken vol met kaarsjes, 85 potjes nagellak en iets wat ik ooit op internet bestelde in een gekke bui. Zeg maar.
Een tas vol met kaarten die we ooit ontvingen voor de geboorte van Zoon1 en twee plastic opbergbakken vol met Baby Herinneringen.

Bij het uitpakken van de dozen waarop stond 'woonkamer' of 'rommelkamer' of 'slaapkamer' ging er 12 jaar relatie door mijn handen.
Kaartjes, cadeautjes, foto's. Mijn trouwjurk.

Het uitpakken duurde geruime tijd.

Afgelopen weekend waren de Zonen bij hun vader, en ik moest er nodig uit. Ging naar de grote boze stad Amsterdam en naar mijn favoriete kroeg.
Waar ik een speling van het Lot trof.
De Schipper heeft een vriendin, waarmee hij bier drinkt. Ik ken haar niet, maar kende wel de verhalen. En zij over mij. Aangezien ik ook bier drink met De Schipper. Zij en ik kennen elkaar van de kroeg, zij achter de bar en ik eraan. Maar we wisten niet van onze Schipper.
Tot afgelopen weekend, alles samenkwam, via het wondere medium WhatsApp.
Als dat niet leuk is! Nu gaan we dus met ons drietjes bier drinken en proosten op deze vreemde wending in het leev'n.
Ja. Een beetje overdreven allemaal maar hee. Mijn trouwjurk hangt in mijn rommelkamer. Mag ik.
Zal ook wel weer wennen.

donderdag 30 juli 2015

Wat iedereen zegt en De Broederlijkheid

En alweer was ik in Drenthe. De reis met de trein blijkt sneller en makkelijker dan met de auto, wat voor iemand zonder auto danwel rijbewijs, een prettige bijkomstigheid is.
Des morgens werd ik gebeld door de Echtgenoot en de Zonen, omdat zij dachten dat ik me wellicht verslapen zou hebben. Niks van dat al. Ik ging naar mijn jongens!
Voor dag en dauw zat ik in de trein, waar ik met een koffie getuige was van een gesprek tussen een aantal dames die elkaar vertelden dat ze kleinkinderen hadden en alles. Ik vond het prima ontspannend. Zó ontspannend dat ik bijkans uitstapte in Hilversum terwijl dat niet moest, en bijkans niét uitstapte in Amersfoort, waar dat wel moest. Maar eind goed al goed.
De hereniging met mijn mannen was zalig, en we gingen naar een braderiedinges en reden in een paardentram. Allemaal reuze gezellig.
Op de camping zag ik de tent die we vorig jaar kochten, lieten de Zonen mij aaaalles zien en zette ik mij neer aan de campingtafel voor een koude wijn, rechtstreeks uit de heuse campingkoelkast. Ik was in mijn nopjes zeg.
De avond was enorm gezellig, de Echtgenoot en ik dronken een aanzienlijke hoeveelheid wijn en bolderden iets te hard van het lachen, wat voor een camping netjes is. Maar het was maar goed ook, want het was meteen mijn laatste avond. De volgende dag was heel mooi, maar daarna zou het gaan regenen om niet meer op te houden. Dus we besloten de volgende dag tot inpakken, nadat we nog gezwommen hadden. Behalve ik, want ik was mijn bikini vergeten. Nu ja.

En daarna begon deze week het grote Echte Inpakken En Schoonmaken en alles. Wist me geen raad waar ik moest beginnen, maar het begint ergens op te lijken, het nieuwe Paleis.
We gingen kijken voor een leuk vloertje voor de Vreselijke Keuken, en dat bleek helemaal niet leuk, want al mijn ideeën waren heel erg prijzig. Uiteindelijk besloot ik tot dezelfde vloer als de huiskamer, waardoor de twee pakken die daarvan over waren, en weer retour gebracht, gewoon weer opgehaald konden worden. Efficiënt ja.
De man legde de hele boel weer netjes, nadat ik tot kotsens aan toe alles van smerige gorigheid had ontdaan.
De Schipper kwam langs met een vaatwassert, waardoor hij nu nog meer mijn favo Schipper is. Want ik heb nu mijn net nieuw aangeschafte afwasrek niet nodig. Daar knapt een meisje van op. En de Zonen ook, denk ik zo. Had corvee rooster al klaar.
Vorige week had Buurvrouw1 al een heldendaad verricht door samen met mij al het vuilige tapijt uit het huis te halen en naar beneden te sjouwen. En zo blijken er wederom weer veel lieve mensen om mij heen.
Dat samen met Zuske en De Vriendinnen en natuurlijk de Zonen en de Man, is eigenlijk alles lief en leuk.

Behalve dat ik gisteren begon met het daadwerkelijke inpakken.

In mijn eentje ben ik een keer of drie verhuisd, van Thuis naar de Favo Ex, van hem naar mijn bachelor pad destijds, en daarna naar de Echtgenoot toen die nog gewoon De Aanstaande was. Samen met de Man ben ik twee keer verhuisd, van het ene grote mensen huis naar het andere. Die twee keer waren in twaalf jaar tijd. En in zo'n tijd verzamelt een mens dus enorm veel spullen. Maar het inpakken van twee hele huizen is overzichtelijk en met een gezamenlijk doel.
Nu pak ik alleen mijn eigen spullen in.
Twee grote boekenkasten vol, meer dan de helft van mij. Maar je moet alles nakijken he.
De vensterbank is nu leeg. Want daar stonden mijn gekleurde theepotten en gouden zwaaiende poesje en roze met groene lamp.
Het blauwe kastje is ontdaan van al mijn retro vazen.
Mijn huilende zigeunerjongetje is van de muur. (Volgens Zoon1 lijkt die op Zoon2 als hij geen snoep mag).

Het huis wordt ontmanteld. Het is mijn huis niet meer. En straks gaat de Man ongetwijfeld zeker weten mijn bloemetjesbehang vervangen voor iets mannelijks in een bijzonder on-bloemig iets.

Gisterenavond had ik een doos of 10 ingepakt en zat daarna met een wijntje even aan tafel. Met achter me de stapel dozen. Naast de halflege boekenkast.
Ik moest vreselijk huilen. En appte de Vriendinnen dat ik helemaal niet wil verhuizen nondenju. Ik wil niet naar een stom nieuw huis. En in mijn eentje daar slapen dit weekend.
Slaap al klein jaartje alleen, maar dat is ánders.
Appte de Schipper, die het vermogen heeft mij enorm op te vrolijken met vreselijke grappen, en kreeg appjes van de Vriendinnen met troostende woorden. En toen was het gewoon tijd voor bed.

Vandaag heel hard gewerkt, nog veel meer ingepakt, alle schoteltjes die ooit van mijn oma zijn geweest. De theelepeltjes van mijn oma. Mijn eigen gemaakte schilderijtjes die iedereen lelijk vindt behalve ik.
Heel veel al naar het nieuwe Paleis gebracht en spierpijn opgelopen, wat een heel nieuwe ervaring is voor mij.
De Echtgenoot en ik werken broederlijk samen. Op een manier die de afgelopen jaren heel veel ellende zou hebben voorkomen, maar die we nu pas onder de knie schijnen te hebben. Als het niet meer uitmaakt.

Het ene huis wordt leger, maar leeft nog steeds door alles wat er blijft en door de Zonen die overal zoals gewoonlijk heel hinderlijk tussendoor rennen.
Het andere huis wordt voller met dozen en kasten en dingesen.

We overleggen over sleutels, over de kinderen en over nieuwe bedden zo her en der. We hebben er opeens zes nodig samen, in plaats van drie.

En ik huil nog een beetje als ik hier ben, maar lach weer een beetje als ik mijn paarse muur zie. En ook andersom soms.

En toen was er nog heel naar nieuws. Hond2 is overleden. De hond van mijn ouders. Nico-de-pico. Ik proost dan nu op hem en op al het andere, want beter kan het alleen maar worden hoop ik dan. Dat zegt iedereen.

zondag 19 juli 2015

Het nieuwe vullen met het oude vertrouwde. En croutons.

Al drie dagen loop ik in dezelfde smerige verf-outfit. Met op de broek nu alle kleuren die ik reeds gebruikt heb. Daar komt van de week nog rood bij, en dan is het schilderen eigenlijk wel klaar. Heb er na kort lang beraad voor gekozen om niet te gaan voor perfect. Alles wat er nog ook maar enigszins normaal en fris uitziet, dat laat ik zo. Ga niet alles witten, wat al soort van wit is. Want begin ik eenmaal daar aan, komt er geen einde aan.

Heb me het ongans gewerkt de afgelopen dagen. Tot een uur of vijf, dan ga ik weer huiswaarts, neem mij mezelf een koude wijn en stort ter aarde. Daarna eet ik wat, ga douchen en fatsoeneren, trek léuke kleding aan en doe leuke dingen. Ik heb nu al een ritme te pakken ja.
In dat ritme komt bijna niks voor, van wat ik normaalgesproken op een dag doe. Dat komt natuurlijk door de afwezigheid van Zonen en Hond.
Die blijken een BENDE te maken zeg. Ik hoef helegaar niet elke dag te stofzuigen nu. Ik heb nog geen enkele was gedraaid. En de vaatwasser blijft nogal leeg.

Binnen drie dagen ben ik geworden tot een doorgewinterde vrijgezel in een leven vol met pizza en oud brood. Dat klinkt niet gezellig, maar het valt reuze mee.
Mis Hond1 nog het meest deze dagen. Die is er namelijk áltijd. Ben in het afgelopen jaar redelijk gewend geraakt aan de afwezigheid van de Echtgenoot, aan af en toe het missen van de Zonen voor een paar dagen, maar Hond1 is altijd aanwezig. Die gaat nooit ergens heen. Die moet hoe dan ook uit, een aantal keer per dag en daardoor ben ik 's ochtends vroeg reeds op pad, en moet 's avonds altijd nog een keer de deur uit.
Moet er nu bij nadenken om het nachtslot op de deur te doen.

Vriendin2 is terug van vakantie, wat mij zeer vrolijk stemt. Zuske heeft al twee keer helpen schilderen en wijn drinken en Vriendin1 heeft vandaag heerlijk met mij broodjes kroket gegeten.

Het smerige bed met het smerige matras zette ik op Marktplaats. Voor gratis ende niks. En dat wordt morgen opgehaald zeg. Had ik nou nooit gedacht, maar ik hoef het op deze manier in elk geval niet zelf af te voeren. Was een idee van Vriendin2. Mijn praktische engel op schouder.

Elke ochtend sleep ik in mijn fietsmand wat spullen van dit huis naar het andere.
Langzaamaan vul ik het nieuwe met het oude vertrouwde.

De woonkamer is klaar, de kamer van Zoon1 bijna, mijn kamer bijna, die van Zoon2 is morgen aan de beurt. En in de keuken kom ik alleen met dichte ogen eigenlijk, daar is het echt verschrikkelijk nog. Ik kijk door mijn wimpers naar de koffiemachine en loop gezwind daarna weer naar mijn bankske op mijn terras.
Moet nog een gasfornuis met oven, een grote koelkast met vriezer. Gordijnen in het hele huis en een HELEBOEL akelig vies tapijt afvoeren. Durf er nauwelijks met blote voeten op te lopen, en zie enorm op tegen het oppakken en vastbinden en naar beneden sjouwen. Wat ligt eronder? Wat ligt erin? Wie heeft er jarenlang op gelopen? Iiiieeewwww.

Is dat eenmaal toch gebeurd, want ik zal me heus vermannen, dan ga ik met zestig liter chloor aan de slag.

En als het dan ruikt, zoals ik wens dat een huis van mij en de Zonen ruikt (dus niet naar bedorven babi pangang of godweetwat het is wat ik daar ruik) dan ga ik inladen. Als ik zo naar onze boekenkasten kijk, is denk ik 4/5e van de boeken van mij. En ik hou van boeken, dus wil ze allemaal mee.
Dat zijn een hoop zware dozen. Straks een trap af, twee trappen op. Ik word echt waanzinnig fit de komende weken denk ik zo. Loop nu al ladders op en af en buk me het ongans, daarbij eet ik niet al te veel, dus het goede nieuws is, is dat ik straks een hele slánke nieuwe bewonert ben.

Trouwens. Iemand nog interesse in een best heel fraaie Eiken kast? Heb dus écht geen zin om die ook trappen af te zeulen. Had al visioenen dat ik er rijk van zou worden via Marktplaats. Maar dat rijke zal ik op andere manier moeten regelen, dat komt later.
Voor een doosje wijn is hij van u. Of een flesje. Of gewoon voor niks. Als ik 'm maar niet hoef te tillen.

Dan ga ik nu mijn salade eten. Moet de croutons eruit halen, want Zuske en ik proberen koolhydraat-arm te eten. Denk dat broodje kroket van vanmiddag een zonde was. Maar dan de croutons maar eruit. In witte wijn zit dus alleen maar heel goede en gezonde dingen. Dat moet wel, want moet nog drie hele dagen dit leven vol zien te houden.

vrijdag 17 juli 2015

Boterhammen met kaas en Het Avontuur met De Hond.

Vanmorgen werd ik wakker, zonder wekker, zonder een van de Zonen op mijn gezicht en zonder Hond1 die heel graag uit wilde. Schrok me een aap, zeg.
Van de stilte.
Na wat standaard huishoudelijkheden koffie, sigaretten ging ik op weg naar mijn nieuwe stulp. Met de koffiemachine in een tas en een nogal lelijke outfit aan.
Schilderen zou ik gaan doen. Ik had trouwens ook nog boterhammen met kaas mee. Ik ben een degelijk type.

Na wat opstartmoeilijkheden, zette ik eerst maar even mijn nieuwe parasol op mijn terras, dacht langdurig na over wat ik zou doen als hij zou wegwaaien, besloot dat dat niet zou gebeuren, en zette nog maar een kopje koffie en dronk dat op, zittend op mijn bankje, starend in de einder.
Maar alla, dacht ik. Aan het werk!
En zoals het betaamt, bedekte ik alles met plastic, plakte randjes af, kwakte verf in een bak en begon als een malle te rollen.
Zweeeeten, zweeeeeten. De ganse dag komt er zon door de ramen naar binnen, wat natuurlijk heel vrolijk is, maar ik had het écht heel warm.

Na enige tijd kwam mijn Vader binnen, die zich met divers scherp materiaal op de lelijke en vieze tegels in de keuken zou storten. Daar moest namelijk een deel van afgebroken worden. Om het allemaal iéts minder smerig te laten zijn.
Wij zaten tesaam zo nog even op het bankje, kletsten wat over de buren die ik nog niet ken, en over Meneer P van een paar huizen verderop, die ik inmiddels heel erg goed ken, omdat hij altijd heel erg lange praatjes wil maken. Wat heel gezellig is. En daarbij mag ik van zijn frambozenplant plukken.

En ik schilderde, en schilderde en schilderde nog wat meer. Zette een foto op Facebook, waarbij de meningen over mijn, al zeg ik het zelf, uitstekende keus in kleuren, nogal verdeeld bleken.
Ik at mijn bammetjes op, stuurde de Vriendinnen diverse foto's van het hele proces, en was danig in mijn nopjes met mijn harde werk. De radio moest ik een keer of zes verplaatsten vanwege enorm veel storing, dus dat moet ik nog even uitzoeken.

En, het leuke is, is dat de woonkamer van een grijsgroen vuilig geheel, eigenlijk opeens heel erg leuk is. Met mijn mooie muren, de nieuwe vloer, en de krukjes die mijn favoriete Schipper gisterenavond samen met mij overbracht van het ene Dorp, naar het Andere.

En dat was nog zowat. De Schipper en ik zouden even wat spullen ophalen, en daarna mijn nieuwe stulp gaan bekijken, en daarna een bier drinken.
Een duidelijke planning als je het mij vraagt.

Evenwel verliep alles een ietsje anders. Vanwege een avontuur dat wij meemaakten zeg.
Wij stonden, net na de huis-tour, het neerzetten van mijn verzamelijk krukjes en het bezichtigen van mijn reeds paarse muur, buiten om naar de auto te lopen. Toen. Ik een heel lieve schattige grote hond zag zitten. Zomaar in zijn eentje.

'Aaahhhhh wat zieliiiiiiiig van wie is die hoooooond?' Kweelde ik heel hard naar de Schipper.
Ik zag heus wel dat hij toen met zijn ogen rolde en het gevolg kon raden.
Maar het is een lieve man, dus hij liet mij maar aaien en 'oekieboekielievehondie' zeggen.

De Hond had een dinges om zijn nek met een adres en twee telefoonnummers. Ik belde beiden, maar er werd niet opgenomen. Kwam er op die manier wel achter, dat Hond toebehoorde aan een heuse BN-ert. Die had namelijk de voicemail ingesproken.

'HELA!'Brulde ik naar de Schipper. Wie is die-en-die nou ook weer? De brave man zocht het op, wij werden ietsje wijzer. Maar dan nog, de lieve Hond was nog steeds alleen en daarbij heul erg lief.
'Nou. Doe hem dan maar in de auto.' (Kwam denk ik door mijn lieftallige en smekende ogen) Zei hij.

Maar het adres bleek heel niet ver te zijn, dachten wij. Dus komaan, een ommetje konden we best hebben, zo in de frisse donkere avond.
Het bleek mij daar een wandeling van heb ik jou daar.
Hond hijgde zich longen uit lijf. En anders ik wel.

Uiteindelijk kwamen wij bij het adres aan, ik klopte vrindelijk op de ramen, bij afwezigheid van een bel, en wie deed open. Een heuse bekende schrijvert. De man van de vrouw van de voicemail. Grappig zeg.

'Ik heb uw hond gevonden' sprak ik waarheidsgetrouw.
Hij was verrukt zeg. Had evenwel afwezigheid van Hond nog niet opgemerkt, maar dat is misschien ook niet raar met zo'n grote tuin en alles.
De hereniging was ontroerend.

En de Schipper en ik liepen weer autowaarts. Eindelijk op weg naar ons bier.



woensdag 15 juli 2015

Water in de tent, de begrafenis van Vis en het uitzwaaien.

En jawel, de sleutel van mijn nieuwe onderkomen heb ik vorige week in ontvangst genomen van meneer de Makelaar. Natuurlijk was ik de eerste bezichtiging alleen maar enthousiast over de locatie en de woonkamer en heb verder nergens op gelet. Toen ik de sleutel kreeg, na het verlossende telefoontje, zag ik ook alleen maar paarse muren en mariabeelden voor me, terwijl ik toch echt door kamers liep met smerig behang en een soort azijn-lucht.
Het drong wat meer tot me door toen ik er vaker kwam, en begon met schilderen. Ik deed natuurlijk de huis-tour voor mijn ouders en Zuske en zag steeds meer wat ik allemaal nog moet doen om daar fatsoenlijk te kunnen wonen. Natuurlijk werd ik daar helegaar niet moedeloos van hoor, welnee.
De Echtgenoot en ik reden naar Ikea met de Zonen en nadat we allemaal handenvol hotdogs op hadden gegeten, togen wij richting vloeren, badkamerdingesen en reden met een zwaar beladen auto weer terug. De man legde de vloer, maakte een douche en een wastafel en onderwijl ging ik met de jongens een paar dagen kamperen bij Vriendin2, samen met Vriendin1, Zuske en ons nageslacht.

Dat was ook nog zowat. De heenreis duurde uuuuuren en wij kwamen uitgeput aan zeg. Snakkend naar wijn. Echter moesten we eerst nog even onze tenten opzetten en alles. En dat deden we hoor, helemaal zelf, zonder tussenkomst van een Echtgenoot, de Buurman1 of een anderszins niet-vrouwelijk iemand. Trots ja.
Ha, dachten Vriendin1 en ik. Je zou maar Alleenstaande Moeder zijn Buhhhh en gaan kamperen. NOU DAT IS DUS HELEMAAL GEEN PROBLEEM.
Dachten we.
Het was eerst prachtig weer, dus we togen naar een strandje, we deden bikini's aan, zwommen zo een rondje en toen eeeiiindelijk al het kroost te bedde lag, zetten wij ons neer voor een welverdiende wijn. Vriendin1 had 12 liter meegenomen, want was een uitstekende wijn volgens een test en ook nog eens heel goedkoop. Wat wil een mens nog meer. Vol spanning schonk zij het eerste glas in. En wij bolderden van het lachen. Want het bleek dus 12 liter rode wijn te zijn. En wij drinken wit.

Het was evenwel een uitstekende avond en voldaan gingen wij uiteindelijk onze tenten in. En de volgende dag begon het te regenen. En nog wat te regenen en wij gingen maar eens een uitstapje maken. Kwamen op een soort markt, waar een Line-Dance-Event was. Ja en daar hou ik dus van he. Ik heb me bescheurd, werkelijk. Ik vind dat soort dingen uiterst intrigerend. De outfits, de lol die ze er als je er naar kijkt helemaaaaal niet in lijken te hebben en het soort mens dat dus op een linedanceclub zit. Intrigerend.
We aten een berg vietnamese loempia's, deden een kermisattractie aan en gingen maar weer terug naar de camping. Nadat we 12 liter WITTE wijn hadden aangeschaft in de plaatselijke super. Ik kreeg een appje van het thuisfront dat de vis van Zoon2 ter ziele was en dat Hond1 naar de dierenarts moest. Vertelde de jongens over Hond1 maar dat het heus wel goed zou komen (is het ook) en zei maar even niks van de vis.
Toen begon het pas echt te regenen. En er scheurde een tent. En er lagen grote plassen water in die van mij. En alles zat onder de modder.
Misschien was ik toch niet zo handig-zelfstandig geweest, want ik had iets niet goed gedaan met het grondzeil en daarom lagen er plassen water in mijn tent. Vertelde de Man mij bij thuiskomst. Puh, zei ik.

Maar, home sweet home, eigen bed en alles, de Zonen konden weer lekker ruzie maken over de iPad en ik nam mijn plekje naast de koelkast maar weer in.
En dacht na.
Dat morgen de Man en de Zonen op vakantie gaan. Zonder mij.
De auto werd vandaag ingepakt, fietsen op het karretje gezet en ik pakte tassen voor de jongens in. Gaf de Man heel veel nuttige tips, vond ik zelf, dat vond hij heel prettig, merkte ik wel.
En ik huilde een beetje. Maar dat zag niemand.

Ze gaan tien dagen weg. De laatste twee zal ik aansluiten voor nog wat kampeer-jolijt met de kinderen en daarna zal alles anders worden. Want ik ga komende week proberen zoveel mogelijk aan mijn nieuwe huis te doen, ben Hond- en Zoonloos dus heb alle tijd. Ga inpakken, schilderen, puinruimen. En zal waarschijnlijk niet lang daarna daadwerkelijk verhuizen.
Einde van een tijdperk. Eerst nu geen vakantie tesaam, daarna geen huis meer tesaam. Dan is het echt.

Vandaag hadden we nog een symbolisch afscheid. Omdat Zoon1 tijdens de lunch een grapje maakte dat de vis van zijn broer dood was.
En dat was dus echt zo. Deelde ik dus maar mede.
Traaaanen bij Zoon2. Wij troostten, lieten het ontzielde lichaam van het beest zien, dat er bepaald onappetijtelijk bij lag in zijn kommetje.
Snikkend zat het kind bij het vissenlijk.
Zoon1 zei nog schamper dat hij het beest nu meer aandacht gaf dan toen hij/zij nog leefde, waar een kern van waarheid in zat. Echter was het verdriet oprecht, wat snapt Zoon2 ook van dood... dus ik vertelde hem dat we een begrafenis zouden organiseren.
Daar klaarde hij van op zeg.
'Goed nieuws!!'Brulde hij tegen zijn broer.
'We gaan een begrafenis doen!'

Daar moest ik vervolgens een half uur lang om lachen. Wat helemaal niet plechtig was natuurlijk.

Maar, zo geschiedde. De Man groef een kuil in de voortuin, de achtertuin ligt al vol met Cavia1+2 en wij togen allemaal er naar toe. Ik met de kom in mijn handen. De vis werd met zijn water, plantjes en gekleurde steentjes en al in de kuil gekiept, waarop Zoon2 zei:
'Als hij dan toch nog wakker wordt, kan hij tenminste zwemmen.'
Waar Zoon1 dan weer heel hard om moest lachen.
Ja, het was een stemmig geheel daar in de voortuin.
Met een schepje kreeg het best wat aarde over zijn schimmelige lichaam en toen moest Zoon2 toch ook wel weer erg huilen. Wat heel schattig was.
En nu eist hij Een Nieuw Dier. Gaat niet gebeuren.
We hebben als voltallig gezin zo her en der al wat dierenbegrafenissen meegemaakt, dit was de laatste.
Hond1 blijft immers voor altijd bij ons. Een co-ouder Hond1.

Nu eerst de vakantie. Ik schenk mij een wijn in, en morgenochtend zwaai ik ze uit.

maandag 6 juli 2015

Dat zijn de dingen. En eentje in mijn eentje.

Een jaar of vier geleden, schreef ik een stukske over al mijn verhuizingen in mijn leven. En dat het huis hier in Het Dorp, Huis7 is. Dat er vermoedelijk niet snel een Huis8 zou komen, om meerdere redenen, waarvan de voornaamste was, dat we hier nu eenmaal gelukkig ende blij waren. En dat ik het de Zonen niet wilde aandoen om wederom ergens anders te moeten wonen. En omdat ik HELEMAAL niet van verhuizen houd.
Het kan verkeren.
Want ik krijg overmorgen de sleutel van mijn Huis8.
Echtgenoot en ik hebben samen drie huizen gehad, in twaalf jaar tijd. En nu heb ik er straks eentje in mijn eentje.
Eén keer eerder heb ik alleen gewoond, en dat was een kamer, met een roze muur en een gedeelde douche en keuken.
En nu ga ik wonen in een heus appartement, met een eigen keuken en twee wc's en meerdere slaapkamers.
Ik sluit in het geheel niet uit dat ook hier een roze muur in gaat komen, dat niet, ook al ben ik inmiddels natuurlijk volwassen en alles.

En ik ga er ook niet echt in mijn eentje wonen, want ik neem Zoon1+2 parttime mee. Zoon1 wil graag een rode muur in zijn kamer en Zoon2 wil graag een regenboogkamer, dus of ik even 10 kleuren verf wil aanschaffen, zo verzocht het kind me. We gaan het hartstikke leuk maken met ons drietjes. Behalve dan de dagen dat ze er niet zijn. En ik er alleen zit. En dat gaat heel anders zijn, dan nu een avondje alleen thuis. Want dan liggen ze altijd gewoon boven in bed. En komt altijd de Echtgenoot wel weer thuis, na 1 of meerdere dagen. Straks niet. Straks komt er potdikke helemaal niemand thuis. En kan ik helemaal niet even kletsen met de man, die ook al woont hij beneden hier, gewoon koffie met me drinkt als we samen thuis zijn.
Potdikke.
Alleenstaande moeder. Zo had ik het niet bedacht.

'Doet dat het een beetje op Tinder?' Zo lachtten Vriendin1 en ik er maar om. Zitten in zelfde schuitje. En drinken dan ook veel wijn samen. Nu heeft zij dan wel een Verkering1, maar woont wel ook alleen met haar Zoon1. En wij hadden het erover, dat dat eigenlijk helegaar niet leuk is.
Natuurlijk is het wel fijn om af en toe meer vrije tijd te hebben dan je ooit zou hebben en ik in mijn geval al tien jaar niet heb, maar dat weegt absoluut niet op tegen de voordelen van een Gezin.

Omdat de Echtgenoot en ik al geruime tijd inmiddels ons leven vrij apart leven, en meestal maar 1 keer per week samen met de kinderen eten, ben ik al een beetje gewend geraakt aan een semi-alleenstaand-ouderschap. Breng ze meestal alleen naar school, alleen naar bed en schotel ze eten voor, dat ik vervolgens alleen lekker vind.
Het voordeel is dat er ook geen ruzie is over zaken. Want je bepaalt het lekker alleen allemaal. Alles op mijn manier. En alles op zijn manier. En van de lollige dingen maak ik foto's of stuur ik appjes. En andersom ook. Maar dat is toch anders.

Het zal wel wennen, want zo gaat dat met dingen. Had immers ook niet gedacht dat ik het uiteindelijk zo fijn zou vinden in Het Dorp dat ik er eigenlijk niet meer weg wil. Of dat kamperen leuk is. Dat ik laatst helemaal uit mezelf tuinbonen ging koken. Zelfs volwassenheid went.

Verder is er natuurlijk ook nog meer leuks en positiefs en alles, want behalve dat er de afgelopen dagen vooral gezweet is, waren er hele leuke avonden met de Vriendinnen, ging Vriendin2 op vakantie en vergat haar halve huisraad waar ik erg om moest lachen, zaten wij dagen achter elkaar bij het duinmeertje hier in de buurt en zat ik veelvuldig op terrassen met Zuske. Er waren twee barbequefeestjes, zijn Zoon1+2 reeds bruin in de nekjes en sproetig op de neusjes en kreeg ik net een heleboel verhuisdozen aangeboden, wat heel lief is. Vond ik op een nacht Zoon2 in zijn blootje in mijn bed, waar ik erg gelukkig van word en ging ik vanavond samen met Zoon1 een heel stuk wandelen en een ijsje eten.
Dat zijn de dingen he.
Die gaan in elk geval niet veranderen.
Als alleenstaande moeder. In een nieuw huis.
En gelukkig is er altijd wijn. En ik ga boven de supermarkt wonen!!




woensdag 1 juli 2015

Zweet, het smerige paleis en groene poep.

De Zonen liggen te zweten in hun kribbetjes, Hond1 ligt op apegapen op de vloer en ik overweeg een koud voetenbadje. Dat werd mij namelijk aangeraden door de schone moeder van Vriendin2, bij wijze van uitstekende warmte-overleving. Maar ik heb het feitelijk te warm om een emmer op te zoeken. Dus dan reik ik maar steeds naar rechts, waar zich koude witte wijn bevindt. Een mens moet toch iets.

De afgelopen dagen waren behalve warm, ook heul spannend. Een combinatie die niet echt geschikt is voor mij, zo bleek. Ten eerste hield ik mijn telefoon op mijn hart, aangezien ik doodsbang was een belangrijk telefoontje te missen, en schrok me elke keer een aap als ik een mail binnenkreeg. Wat de meeste tijd natuurlijk gewoon een aanbieding was van de drogisterij hier in het Het Dorp, die het nodig vindt om mij daags een keer of vier te vertellen over hun afgeprijsde body lotion. Moet ik toch een keer wat aan doen.

Ik heb namelijk waarschijnlijk misschien een huiske. Voor mijzelve en de Zonen. Oeehhh!!
Eindelijk.
Afgelopen vrijdag heb ik het bekeken, samen met de Echtgenoot. Het is een Paleeeeiiiiis. Een Paleis met vloerbedekking op elke plek denkbaar, behalve in de woonkamer, want daar is een stuk uit. Het ligt zelfs in de badkamer. En in de wc. En tegen de muren. Een soort vuilgrijsgroene vloerbedekking.
Ook is er wel een bad, maar geen kraan en geen douche. Er hangen radiatoren, maar er zit geen regelaar tegen de muur.
Er is een balkonneke EN een soort dakterras, er is een keukenblokje maar geen kastjes en geen gasfornuis of oven. Er staat een tafel met stoelen. En er is een luikje van de keuken naar de woonkamer. DAT IS DUS HET ALLERBESTE NOG VAN ALLES.
Ik zag me al in de keuken zitten met de laptop en een wijntje, en dan tegen de Zonen praten in de woonkamer. En ze door het luik heen een koekje geven. Of andersom en dat ik ze dan voor mij een wijn laat inschenken.
Er zitten schrootjes tegen het plafond maar het heeft voor elke Zoon een eigen kamer.
En het wordt over een jaar of 2 gesloopt.
Maar hee, wie weet hoe ik er dan voor sta.
Het huis woont in Het Dorp hiernaast. Vijf minuten fietsen van de Echtgenoot en van school, perfect dus. Woon ik straks nondeju weeeeer in een ander Dorp.

Maar ja. Ik zou dus gisteren wat horen dacht ik. Of het echt doorgaat, of ik het krijg, of misschien iemand anders. En dat was niet zo. En toen belde ik en deed natuurlijk heel vriendelijk en alles, dat ik zo benieuwd was en zo, en toen zou ik vandaag wat horen. En keek elke 3 minuten op mijn mail en dat was best wel lastig, want ik lag bij een duinmeer met de Zonen. En daar was niet zoveel bereik en wel heel veel zand. En ik moest elke keer het water in omdat ik het zo warm had. En aardbeien uitdelen aan de kinders.
Aan het einde van de middag kon ik het niet langer aan, en belde maar weer naar mijn nieuwe beste vrind (de bemiddelende makelaar) en deed natuurlijk weer heel charmant, dat ik hem heus niet wilde storen maar dat ik toch..eigenlijk...IETS WILDE WETEN. Hij zei dat hij het ook nog niet had gehoord. 'Dat het waarschijnlijk wel goed zit hoor' en daarna sprong ik maar weer in het meer.

Het zou zo perfect zijn. En zulk goed nieuws, in deze tijden van postbodes die Echtscheidingsverzoeken in de bus stoppen. Zo'n dikke envelop met heel veel ingewikkelds erin. En mijn naam erop. En alle namen van de Echtgenoot en de Zonen uitgeschreven. Zodat je weet dat het heel serieus is allemaal.

Waar een meisje dan van opknapt, is het idee dat ik kan gaan nadenken over een kleur op de muren. Over waar mijn blauwe kastje komt. Wat ik allemaal nodig heb. Wat ik allemaal zal kopen bij de kringloop. Waar ik mijn Mariabeelden en mijn schilderij van het huilende zigeunerjongetje ga laten. De mooie kast van mijn oma.
Want het is helemaal niet leuk, potdikke. Verhuizen. Volgens mij heb ik een jaar of 4 geleden nog gezworen dat de komende twintig jaar NIET meer te doen. En ik hou zo van mijn huis. En al mijn plekjes hier. En Vriendin2 naast me.
Maar nu kunnen de Zonen een kleurtje kiezen voor op de muur van hun nieuwe parttime kamer.
Moest ik Zoon2 vandaag uitleggen dat pappa daar dus niet gaat wonen. Was hem toch even ontgaan.

Verder hadden de Zonen beiden een tranentrekkend goed rapport. Ik moest echt even goed kijken, of er inderdaad allemaal tienen op die van Zoon1 stonden. Dat ken ik niet van mezelf he, dat is even wennen. En Zoon2 was zo trots, met zijn allereerste rapport. Ik heb ze ijs gegeven. Zoon2 mocht bij wijze van uitzondering dat smerige smurfen ijs. En was ongelooflijk verrukt van zijn groene poep de volgende dag.
Zo rommelen we maar verder. En zweten ook veel, trouwens.
En u duimt voor mij, morgen. In godesnaam.
Als iemand nog een bank overheeft?

woensdag 17 juni 2015

De verstandige keuze.Soms.

Nu zit ik in een faaaase, natuurlijk. Met hoop gedoe en dinges. Maar er zijn de laatste tijd ook nogal veel ERG leuke dingen. Misschien tijd om daar ook eens wat meer op in te gaan. Wel zo olijk en vrolijk, immers.

U zou maar kunnen denken dat alles maar ellende en akeligheid is. Hélemaal niet gezellig.

Zo had ik van de week mijn moeder aan de telefoon, die vertelde over een verjaardag, waar een tarot-kaart-lezeres was. Het was een feestje met een aantal soorten types, waarbij de wapperende-outfit-waanzinnig-opgestoken-haar-vrouwen de overhand hadden. Zo verhaalde mijn moederke. Alleen al daarom moest ik brullen van het lachen, want ik weet precies wat ze bedoelt. Natúúrlijk lezen dit soort vrouwen tarotkaarten. Het staat op hun voorhoofd. Of het straalt van hun gluten vrije groene thee af.
Hoe dan ook, had mijn moeder er lol van en heeft ze wellicht inzichten gekregen waar ze anders in het duister was blijven tasten. Wat maakt het ook uit, het was een lollig gesprek.

Verder had ik dit weekend maar liefst Drie leuke avonden. Nu is dat natuurlijk evident aan elkaar, echter, ik kan me niet herinneren, in één en hetzelfde weekend zo ontzettend veel te hebben gelachen, al die avonden achter elkaar. Doet een meisje goed.
Zaterdag kocht ik mij een nieuw jurkje, wat altijd een goed idee is, deed ik 's avonds toch wat anders aan, wat een heel normaal gegeven is, en ging heel verstandig aan het bier. In plaats van wijn.
Die avond was een verjaardag in een kroeg, waar het uitstekend vertoeven was, mede mogelijk gemaakt door al het vermakelijke gezelschap, en waar een opmerking over een piercing genoeg was, om mij tot 24 uur daarna nog aan het lachen te hebben.
Met een kleine kater, was er zondag einde middag tijd voor een klein drinkje op het terras van Kroeg1.
Dat werd een avond voor in de boeken. Waarbij ik heel onverstandig koos voor witte wijn, in plaats van bier. Het kan zo wel eens verkeren, qua verstandigheid. Er werden foto's gemaakt, die tot op een minuut geleden voor vermaak zorgen, bij sommige mensen. niet de mensen op de foto. Ik
Het werd een beetje laat, of vroeg, die nacht, waardoor ik die middag bij de zwemles van Zoon2 op het randje van overlijden lag, in de bloedhitte van de kleedkamer. Heus niet dat iemand dat merkte hoor, zo ben ik dan ook wel weer. Maar die avond lag ik zeer vroeg in bed. En sliep tien uren achter elkaar.
Waarna ik het die avond een goed idee vond om een pan met spaghetti te maken. Wanneer maar weer bleek dat ik slechts in staat ben om dat soort maaltijden in bulk te maken. Als er onverwachts 8 toevallige voorbijgangers waren aangeschoven, of de hele klas van Zoon1, was dat helemaal geen probleem geweest.

Het moet gezegd worden, dat ik me aardig door de enorme pan heb doorgewerkt. Beetje geraspte kaas erover, en ik schuif het zo naar binnen.
De Zonen werkten goed mee, en Hond1 vond het ook helemaal niet vies, zo zag ik aan alle restjes op het kleed. Dat zuig ik dan met de stofzuigert wel weer op, waarna ik me over drie weken weer afvraag wat er toch aan de hand is met dat ding.

Maar, niet getreurd, ik was ook heus bezig met heel serieuze zaken de afgelopen dagen. Solliciteerde zo nog wat, bekeek huizen en belde met de Gemeente Bloemendaal. Het Dorp heeft een heuse eigen gemeente, waar ze er vanuit gaan dat je niks te doen hebt de hele dag.
Ik belde namelijk het nummer dat ik moest bellen volgens de website, waarna ze mij vervolgens via het bandje aan de andere kant van de lijn vertelden, dat ik eerst even op de website moest kijken voor mijn gewenste informatie.
Ik hield vol. Als een bloedhond, als je het mij vraagt.
Liet me paar keer doorverbinden, vertelde compleet zinloos mijn verhaal aan een aantal dames die daar niet van gediend waren, 'Loop nu in het park. Kan u niet helpen'. En 'Ik verbind u door met iemand die nu eigenlijk pauze heeft', daarna.
Enorme nuttige 20 minuten waren dat.
Toen ik nogmaals belde en het over een andere boeg gooide; 'Ja maar, wat nu als ik straks op straat sta, met mijn twee kleine kinderen,...wat dan? WAT DAN?' Toen waren ze 'helaas niet thuis in deze materie'. Waarna ik mijn 12e koffie nam.

Wat er verder nog gebeurde, die treurige bel-dag, is dat ik een mailtje kreeg van de redactie van het Psychologie Magazine. Dat ze mijn stukske, dat ik ingestuurd had, heul leuk vonden. Dat het ze geráákt had, en dat het geplaatst zou worden in het zomer nummer.
Nah!

Nu was ik op dat moment even geheel het spoor bijster, want ik doe soms wel mee aan schrijfwedstrijden, maar let nooit zo erg op de uitslag, omdat die doorgaans maanden later pas bekend wordt gemaakt. Ik had dan ook geen idee. Kon in mijn laptop niks meer vinden.
Dus zonder dat ik wist wat er geplaatst zou worden, schreeuwde ik het nieuws op Facebook en hoopte op het beste. Ja, voor je het weet schrijf ik over een lesbuoze ervaring of over anders schandelijks. Je weet het maar niet immers. hahaha. Grapje ja.

Maar vandaag kreeg ik het blad toegestuurd en bleek het te gaan om Een Brief Naar Je Vroegere Zelf.
Oooooh jaaaaa. Dacht ik.
Was ook zo.

En nou ja, u leest het maar. Vanaf morgen in de winkel. Kennelijk hebben 175 mensen hun briefske ingestuurd, en zijn er 5 uitgekozen. Waaronder die van mij. Heul niet slecht, als je het mij vraagt.
Het kwam wel weer als een klap in het gezicht, toen ik het zo zwart op wit terug las.
Nondenju.

Denk niet dat het ooit gaat wennen. In welk blad het ook staat.

Maar Zoon2 en zijn Vriend2, speelden vandaag 'Mc Donalds', met een bord vol appels.
Er gaat in elk geval nog iets gezond en verstandig.


zaterdag 6 juni 2015

Geen afritsbroek, maar wel alleen.

Een afritsbroek, dat is wat ze zei. EEN AFRITSBROEK? Is wat ik terug krijste. Ben je gek? Waarom?
Mijn Zuske is namelijk nu aan het wandelen in Spanje. De route der bezinning, Compostella en dinges. En ter voorbereiding daarvan, kocht zij zichzelf een paar wandelschoenen. Nou alla, als je dan gaat wandelen, oke dan. Ik deed de vierdaagse deze week gewoon op gympjes, maar misschien is 40 kilometer per dag, of wat ze dan ook doen, beter op deugdelijke schoenen. Heb me eerlijk gezegd nooit zo verdiept in de wandelmaterie.
Het scheelde nog een haartje, of ze had een The North Face jas aan gehad. Gelukkig werd dit ternauwernood behoed door gezond verstand harerzijds.
Ze vloog naar Spanje, deed, zo denk ik me in, hare nieuwe schoenen aan en zette het op een lopen. Natuurlijk was er tegen het einde van de middag gewoon wel bier op een terras. Zo zag ik op een foto in onze familie-app-groep. Zij liever dan ik. Qua wandelen. Qua terras had ik me gaarne vervoegd, natuurlijk.

En toch was er opeens weer de avondvierdaagse. Elk jaar weer he, net als de zomervakantie, komt dit zo opeens opzetten, ook al had ik het kunnen weten. Op het laatste moment schreef ik de Zonen in, met bij elkaar geraapt kleingeld in enveloppen, met zelfgeschreven inschrijfstrookjes, vanwege kwijtgeraakte offciele strookjes. schuld van de Zonen, natuurlijk

De Echtgenoot deelde daags voor aanvang mede, dat hij niet zou kunnen lopen. De man heeft een dinges en een toestand, waardoor hij niet in staat was om kilometers te wandelen. Dus of ik dat even gans alleen wilde oplossen. Nondenju.

Niet dat ik een keus had, natuurlijk. Dus ik verruilde fluks mijn leuke laarsjes in voor gympjes, sneed sinaasappels voor de smerige pepermunt-in-zakdoek-traditie, serveerde het diner om 17.00 uur stipt, vulde flesjes met limonade en suste ruzies over mee te nemen snoep. En sloeg aan het wandelen. Nu ging de eerste avond niet door, vanwege omdat er wellicht eventueel een grote storm op komst was. En aangezien wij in Het Dorp niet meedoen met de standaard vierdaagse, neen, wij doen een eigenste, apart van de rest van de scholen, maar wel heel mooi door bos en duin, is het met het idee van omvallende bomen geen goed idee om 200 kinderkes mee te slepen in een storm onder bomen.

Ach en wee, wat een ellende, toen het mailtje binnenkwam dat de eerste avond niet doorging. Alsof het bericht was gekomen dat er nooit meer snoep in de wereld zou zijn zeg. Tranen, geloei en misère was ons deel.
Alla kinderen, komaaaaaan, we gaan gewoon een stuk met Hond1 lopen, zei ik. Nam Buurjongen1 ook nog mee en toog met de jongens langs onze landelijke omgeving. De kinderen vonden mij maar wat leuk, dat we toch een stukske gingen lopen. Tot ik luidkeels 'De paahahaaden oooop, de laahahahaaanen iiiin' begon te scanderen. Toen was ik opeens weer belachelijk en moest ik ophouden.
Zelfs het Potje Met Vet kon de kinderen niet bekoren.
Ja, de dingen veranderen met de jaren, zo zie ik. Daarbij, had ik het vroeger volgens mij nooit over snoep op zulke avonden, maar was ik maar wat in mijn nopjes met een stuk komkommer. Ach.

De avonden daarna ging het wel door, was het prachtig weer en wandelden we heel mooi door de duinen. De zon scheen, Zoon2 rende alleen maar heen en weer met zijn vrienden, Zoon1 had een 'club' gaande en ik kletste zo een beetje bij met wat ouders. En was heel blij dat daarna de wijn koud stond.

De laatste avond was er wederom kans op storm en regen en ellende, dus was er een verkorte route, waarbij ik een piepklein beetje natregende, maar verder was er niks aan de hand. Eigenlijk ben ik er best goed uitgekomen nog, deze week. Behalve natuurlijk doodvermoeide Zonen, vanwege veel te laat in bed, en de stress van het diner, veel te vroeg, de rugzakjes met versnaperingen, het kokken bij het maken van de sinaasappels en natuurlijk het plassen onderweg, de steentjes in de schoenen, en krijg ze daarna maar eens in bed. Met rode wangen en bezwete rugjes.

Voelde me alleenstaande moeder.
En terecht. Want was dit deze week ook echt. Niet delen van lasten. Niet napraten.
Het begint wel te wennen, langzaamaan. Denk ik soms. Vaak ook niet hoor.

Net als dat het misschien nooit gaat wennen, dat je alles voor je kinderen doet. Zoals vandaag bowlen. Niet dat ik in principe iets tegen bowlen heb, maar het is bepaald niet een veelvoorkomend gegeven in mijn leven.
Maar hee, veel is nieuw, dus waarom dit niet. En Zonen hadden er bijzonder veel zin in. Het was het afscheid van het voetbalelftal van Zoon1, omdat we er een seizoen op hebben zitten en volgend jaar de teams herverdeeld worden.
Een bowlingcentrum is toch een ding apart hoor. Het was Disco, gecombineerd met Cowboy, Skihut, en Goochelaars. Dat zie je niet vaak. Dit samen met patat, kroketten en iemand met een rood hoedje op. In twee uur ben je een hoop ervaring wijzer.
De kinderen hadden het superleuk, en er was een biertje. En iedereen kreeg ballonnen. Geslaagd dus.
Och, waren we allemaal nog maar kind. Een simpel bestaan. Ijs en ballonnen en je leven is perfect.

Maar zit je dan eenmaal alleen, met de Zonen te bedde, een koude witte wijn in het glas en Hond1 aan de voeten, dan zijn er gedachten.
Ons huis wordt verkocht, zo bleek deze week.
Mijn huis, mijn keuken, mijn leven. Gaat iemand anders doen.
In mijn koelkast komen spullen van andere mensen. God bewaar me dat het alleen maar tarwegras sap of iets gaat zijn. Dat ga ik tegenhouden.
Dit is een huis van plezier, van liefde, van wijn, vrienden en lachen.

Het is nu ook het huis van van ruzie, onbegrip, nieuwe liefdes en onzekerheid.
Het huis waarvan ik dacht dat ik er oud in zou worden. Waar in elk geval de Zonen oud genoeg zouden worden. Om van hieruit uit te vliegen. En dat ik dan heerlijk zou kunnen zwelgen in mijn lege nest syndroom. Om vervolgens hun kamers om te bouwen tot kroeg. Zoiets.

Ik denk niet dat dat ooit gaat wennen. Denk dat ik nog eerder een afritsbroek koop, er kekke laarsjes onder draag, dan dat ik wen aan het idee dat ik nu niet weet waar ik ga wonen. En waarvandaan de Zonen volgend jaar gaan wandelen. Wat ik wel weet, is dat ik er tegenop zag om dingen alleen te doen. Nu niet meer, want ook dat kan ik. Blijkt.

vrijdag 22 mei 2015

Vraagstukken, terug in de tijd en teveel kusjes.

'Wat ben ik van jou?' Vroeg Zoon2 vrij onintelligent, als je het mij vraagt, aan mij.
'Mijn liefste kleine Zoon natuurlijk!' Was mijn antwoord.
'Nee, maar wat BEN ik?' Wilde het kind weten.
'Mijn zonnestraal' was ik lief.

'Jij bent mijn bruiloft.' Zo was zijn wederwoord.

En toen was ik even stil.

'Ach. Wat lief van jou.' Bracht ik er nog uit. Ben tegenwoordig een ietwat emotioneel aangelegd

Bleek dat het er vooral om ging wanneer ik hem op mijn voeten en knieen in de lucht ging gooien. Zijn favoriete bezigheid, als hij eigenlijk naar bed moet. Maar ik heb altijd last van mijn rug, dus doe het wel, met gevaar voor eigen volgende ochtend.
Het kind is een charmeur, zo blijkt.

Natuurlijk gooide ik hem in de lucht, want de manier waarop hij dan moet lachen, dat is gewoon iets wat je als moeder onmogelijk kunt negeren.
Eigenlijk als toevallige voorbijganger ook al niet, volgens mij. Het gaat door hart en ziel, door merg en been, maar op een goede manier.
Als ik ooit de tijd terug zou kunnen draaien. Zou ik altijd teruggaan naar de meest gelukkige momenten van mijn kinderen. Denk ik.
Ik zou natuurlijk ook kunnen teruggaan naar die keer dat ik mijn haar afknipte. Naar die keer dat ik eindelijk blond was en opeens toch weer zwart haar wilde. Naar de keer dat ik voor de allereerste keer zwanger werd, maar geen kind kreeg.
Naar het jaar dat ik zo vreselijk Puber was dat mijn ouders daar nog steeds nachtmerries van hebben. Naar de baan die werkelijk perfect voor mij was, maar waar ik ontslag nam, omdat dat een goed idee leek. Naar die fietstocht naar Hoevelaken (geloof ik. Het was in elk geval een drie uur durende verspilling van het leven).Naar alle keren dat nog vier wijn een goed idee was. Naar die keer dat ik mijn allerlaatste geld uitgaf aan iets onbenulligs. (En alle keren daarna). Naar de keer dat ik voor het eerst op het schoolplein van Het Dorp stond, en per ongeluk mijn meest onaangepaste outfit aan had. Het moment waarop De Echtgenoot en ik besloten te scheiden. Of de momenten daarvoor misschien juist.

Van de week zag ik een film waarin de mens naar het verleden kon reizen. Om kleine onvoorkomelijkheden ongedaan te maken.
In dat verhaal kon je nooit terug naar voor de geboorte van een kind. Dus alles was daarvoor, of daarna, en daarna sluit dus meteen alles daarvoor uit. Lastige kwestie soms dus.

Het ging daar ook om een vader, die had een dinges waarvan het inzake daarvan noodzakelijk was om een en ander recht te zetten van verleden naar heden.
Mijn vader zit ergens in Europa, en communiceert via onze nieuwe groeps App groep. Ik vind het allemaal al prachtig, want de andere reisjes die de man maakte, waren compleet anoniem, zo'n beetje. Af en toe een telefoontje of een sms, meer niet. Nu is het foto's en verslagen. Dagelijks.

En dan denk ik nog zo nu en dan. Als ik terug in de tijd zou kunnen. Zou ik dan op zijn avond voor vertrek, zeggen van: Nou dan vader, i looove you en doe voorzichtig. En dat het dan zou uitmaken.
Want wij, mijn moeder, mijn Zuske en ik, wij denken, de man is ongeveer 4 weken weg. Wij vinden daar wat van. Wij denken; lieve vader en Echtgenoot, maak je reis, zet je tent op, drink een bier, maar doe in GODSNAAM voorzichtig. Val niet van een berg. Pas op met oversteken. Eet gezond. En word wakker in de ochtend.
Redelijke eisen, als je het mij vraagt.

Eisen die ik feitelijk stel aan iedereen waarvan ik hou.

Zou iedereen die 'eisen'ook aan mij stellen? Vraag ik me wel eens af.

Gewoon als in, 'blijf in leven'. Ik denk dat mijn moeder dat wel denkt. Niet dat ik een beroep heb waardoor mijn leven voortdurend in de waagschaal wordt gelegd. Maar gewoon. Blijf ademen. (Rook niet teveel), Drink genoeg (Niet perse wijn) en eet gezond. ( Bruin brood, groenten, af en toe een kiwi, dat soort dingen).
Maar hoe werkt dat. Als je moeder bent, denk je dan forever aan je kinderen. Het antwoord is ja.
En als je van iemand houdt, werkt dat dan ook zo.

Het antwoord is ook ja. Maar dan anders. Bij Vriendin1 denk ik:'Goed bezig mijn liefke. Echt zelfstandig. Slim, Grappig en Mooi, ook een beetje Gestoord. Maar with a little help from your friends, komt het helemaal goed.

Vriendin2. Mijn liefste buurvrouw. Mooi, slim, op de hoogte van het gehele wetboek en anderszins rare feiten van de wereld, de encyclopedie van de chemie en in bezit van drie kinderen van werkelijk elke soort denkbaar. Heeft niks nodig want kan alles. Behalve natuurlijk af en toe behoefte aan haar Buurvrouw en paar flessen wijn.

Vriendin3. Love of my life, feitelijk. In elk geval de enige ooit, waar Liefde Op Het Eerste Gezicht bij van toepassing was. Op een niet-seksuele manier. Hoewel we wel hand-in-hand door het leven gingen, jaren geleden.

Zuske. Slimmer, mooier, verstandiger, wijzer en grappiger dan ik. Beste tante voor Zonen en heeft altijd alles op orde. In tegenstelling tot haar zus. Het leek er even op dat ik mijn leev'n ook op orde had, zelfs op gebied van Liefde, beter dan haar, wat helemaal niet leuk is, maar slechts een vaststelling. Tot ik natuurlijk weer aan het rommelen sloeg. Kan niet leven zonder Zuske. En wee de dag dat zij een keer niet in de buurt is.

Het helpt vást, dat je denkt aan de lieve mensen en dat het ze dan ook goed gaat, het zal in elk geval niet tegenwerken.

Volgens Zoon2 moeten de mensen elkaar vooral niet teveel kusjes geven, om alles goed te laten verlopen.
Tot die lichtende conclusie kwam het kind vandaag, nadat hij bij zijn Vriendin1 had gespeeld. Op de vraag of het leuk was, zei hij:
'Ja, heel leuk. Maar we moeten niet teveel kussen, dan gaat het niet lang duren allemaal.'
Verbijsterd keek ik hem aan.
Waarop hij mij in het gezicht gooide, dat dat ongetwijfeld de reden is geweest voor de breuk tussen zijn vader en mij.
'Jullie hebben teveel gekust. Dan ben je er na een tijdje zat van, zo gaat dat.'

Toen hij daarna begon over dat zijn juf een verhaal had verteld in de klas over Meneer Jezus en kindjes in de hemel, wist ik het allemaal al helemaal niet meer.

Mijn vader komt in elk geval over een paar dagen weer terug en mijn Vriendinnen zitten hoogstwaarschijnlijk allemaal aan de wijn op dit moment.
Geruststellende gedachte in deze tijden vol met vraagstukken.

donderdag 7 mei 2015

Er is niet veel waar ik spijt van heb.

'Je ziet er moe uit, mamma, ik zie het.' Zei Zoon1 vanavond na het eten tegen mij, toen ik als een soort zombie, vol met bami, achteruit leunend in mijn stoel aan de tafel zat. Ongetwijfeld bijzonder on-charmant. Wellicht zat er ook wat pindasaus op mijn wang. Ik denk het niet, maar ik schets gewoon even het beeld.

'Ja jongen, ik ben enorm moe.' Antwoordde ik.
Het was ook zo. Ik was laat naar bed gegaan, op mijn verjaardag. Paar kleine kommetjes wijn gedronken natuurlijk, 's ochtends vrij vroeg alweer gewekt door Zoon2 en Hond1, die beiden nodig aandacht wilden.

Tijdens het eten vroeg ik de Echtgenoot waarom hij eigenlijk tegenwoordig mijn stukskes niet meer deelt, op Facebook. Was me opgevallen, namelijk.
Daar moest hij even over nadenken.
'Omdat het iets te persoonlijk is allemaal', was zijn antwoord.

En dat snap ik ergens wel.

In de jaren dat ik mijn stukskes schrijf, ben ik altijd wel persoonlijk geweest, omdat het altijd over mijn eigen leven is gegaan. Geen fictie. Het gaat over mij, mijn familie, mijn Zonen, mijn Vriendinnen, de Echtgenoot. Maar de toon is wellicht wel wat veranderd zo door de tijd heen.
Het waren mijn avonturen, mijn gedoe als moeder, mijn gedoe als werknemer, mijn gedoe als Echtgenote, mijn gedoe als Vriendin. Maar dan de leuke dingen, met name. Met een grap, een klein beetje overdrijven hier en daar en gewoon verhalend over de dingen die ik nu eenmaal zo meemaakte, als iemand die vrij jong is, kinderen heeft en huizen koopt, werkt, een wijntje drinkt en leuke dingen doet.
Vinden de mensen leuk. Zo bleek. Ik vond het vooral leuk om het op te schrijven en toen er positieve reacties op bleven komen, ben ik het blijven doen. Het is een soort dagboek, als het ware.

Maar zoals dat gaat, gebeuren er dus ook wel eens dingen die niet zo grappig of gezellig zijn.
Om die dingen dan opeens niét in je dagboek te schrijven, dat is raar.
Dat iedereen meeleest in mijn dagboek, dat is al opmerkelijk, vind ik af en toe. Echter doe ik het zelf. Maar het zou toch ook raar zijn om de niet leuke dingen dan maar opeens niet op te schrijven. Ik schrijf wat ik mee maak. En nu maak ik dit mee. De Scheiding. De Zonen die groter worden. Een verjaardag waarop ik afschuwelijk eenzaam was. En natuurlijk af en toe een Vriendin of een Zuske die een Artikeltje 8 meemaken of anderszins de aandacht afleiden. op doorgaans hysterisch grappige manier

Of een verkering die uit is. Maar die vreselijk zijn best doet om mijn liefde te herwinnen.
Niet dat de liefde weg was. Maar er gebeuren wel eens dingen die maken dat voornoemde liefde op losse schroeven werd gezet.
En het is best wel fijn voor een meisje, dat iemand haar heel graag wil herwinnen. Dat zet een mens aan het denken.
Vooral in tijden, dat de liefde hetgene is, waardoor het hele leven überhaupt op losse schroeven is gezet.

Ingewikkeld allemaal jonge.

In de jaren hiervoor heb ik er voor gekozen om nooit echt in detail te treden over de zaken in mijn bestaan.
Natuurlijk hadden de Echtgenoot en ik ruzie. Natuurlijk waren er tijden dat we elkaars bloed konden drinken en vanzelfsprekend zaten wij niet iedere avond knusjes aan de wijn met z'n twee en maakten wij grappen over alles en iedereen. Oók, hoor. Maar ook deden we zwijgen en zeuren en ongelukkig en teleurgesteld zijn.

Maar ik schreef op, wat grappig was. Wat leuk was en wat ik een geestige gebeurtenis vond.

Oh hahhahhaaha wat een leuk bestaan.
Ja zeg, Huis1 werd niet verkocht. Iedereen leefde mee zeg.
Ik heb niet gemeld dat er een groot financieel probleem was, terwijl we onderwijl naar de Rijkste Gemeente Van Nederland verhuisd waren.
Dat Zoon1 het heel moeilijk heeft gehad met de verhuizing, met de wisseling van school en toen goddomme ook nog zo slim bleek dat hij een klas ging overslaan en weer nieuwe vriendjes moest vinden. Dat dat thuis echt best wel lastig is geweest. En nog steeds is, af en toe. Omdat hij eigenlijk met de dag slimmer wordt en feitelijk weer een klas mag overslaan. En dat zeg ik niet, want dat zeg je niet. Maar misschien moet ik het wel gewoon zeggen. Want ik ben niet alleen maar de lollige persoon met idioot blond haar en een voorkeur voor kommetjes wijn.
Ik heb een gezin gaande, waar Zoon1 alles leest wat los en vast zit. Waar we proberen hem zo sociaal mogelijk op te voeden. Dat we Zoon2 fantastisch vonden met zijn voorkeur voor Roze en Prinses, dat hij nu ouder wordt en beseft dat zijn vrinden dat niet cool vinden, dus dat hij het opeens ook niet meer wil. Maar dat ik zo graag wil dat hij authentiek blijft. Dat ik ook elke avond gedoe heb over eten, over naar bed gaan en over nageltjes knippen. Dat ik zo graag wil dat mijn jongens een fijne jeugd hebben, omdat dat zo belangrijk is, dat ik wakker lig over het feit dat ik hun jeugd nu al minder mooi maak, puur omdat hun vader en ik niet meer samen gaan zijn. Dat dat zo'n pijn doet, en dat Zoon2 vanmiddag en vanavond heel erg verdrietig was, omdat hij ontdekte dat de zomervakantie niet met z'n vieren gaat zijn.
Dat hij daarom nu in mijn bed ligt, omdat hij niet alleen wilde slapen.

Dat ik lastig alleen kan zijn tegenwoordig. Maar het ook nodig heb.
Dat ik de Echtgenoot een appje stuur, terwijl hij beneden zit, en ik boven, dat mijn internet het niet doet.
Dat ik ook weet dat ik dat alleen zou moeten kunnen regelen, maar ik kan dat niet.


Mijn Zuske die zegt, 'Ga jij nou maar eens voor jezelf zorgen'.

En dat ik dan vooral kan denken, dat ik zo vreselijk blij ben dat ik de Zonen heb om voor te zorgen.
Zonder de Zonen zou ik volledig de weg kwijt zijn.

Dus ja, het is wellicht te persoonlijk allemaal, misschien te persoonlijk om allemaal maar op Facebook te gooien.
Maar toch vind ik van niet.
Het helpt mij,for better and for worse.

Dus daarom doe ik het gewoon. Zoals ik eigenlijk alles heb gedaan ooit, omdat ik dacht dat het een goed idee was. Er is niet veel waar ik spijt van heb.