zaterdag 28 december 2013

Charlie en Wolfgang

Toen wij hier ruim twee jaar geleden kwamen wonen, in Het Dorp, was ik vol goede verwachtingen. Hallo, Bloémendaal. Nette mensen, leuke huizen, nogal veel The North Face jassen helaas, maar gelukkig ook veel wijn dacht ik zo. Bleek veel van te kloppen natuurlijk. Wist ik wel.

Nu woon ik niet in een van de villa's waar dit Dorp nogal in grossiert, maar in een nogal normaal wijkje, eigenlijk het énige normale wijkje in gans Bloemendaal.

Ze doen hier niet aan straten, maar alleen maar in Lanen en alles. Wij wonen ook niet in een ordinaire straat, neen, in twee Namen. Heel boeiend en grondsoort-esque en natuurlijk en alles. Dat klinkt meteen al leuk he.

Op dag twee hier, ontmoette ik meteen de Dorpsgek. Die heb je overal wel natuurlijk, maar bij ons woont hij ook echt tegenover ons. Met zijn vrouw, die ook niet bepaald het toonbeeld van intelligentie en klasse is. Dat klinkt natuurlijk allemaal niet zo aardig, maar het is wel waar. Nu ben ik zelf ook niet bepaald het toonbeeld van enig degelijk fatsoen, mag ik toch hopen, maar zij gaat wel een stapje verder hoor.

De eerste tijd negeerde ik de overburen compleet. Ze wonen, heel Bloemendaal-achtig ook méters van ons vandaan hoor, maar kom ze toch steeds tegen. Ik hou ergens wel van een beetje rare mensen, maar ergens ook weer niet, té raar vind ik griezelig.
En zo zei ik tegen de Zonen, dat ze eigenlijk maar beter niet met ze moesten praten.
'Kinderen, praat maar niet met die mensen weet je wel, die ene. Als ik er niet bij ben.'

Zoon1: 'Die gekke mensen?'
Zoon2: 'Welke gekke mensen?'
Ik: 'Neenee, niet gékke mensen. Dat mag je niet zeggen.'
(...)
Ik: 'Maar ja. Die ja.'

Enige tijd later liep ik zo eens rond, op zoek naar Zoon2, die in de buurt aan het kijken was of Vriend1 misschien in de speeltuin was, en kwam het schrikbarende beeld tegen, van Zoon2, HAND IN HAND, met Gekke Overbuurman1.
'Raaahhh, Zoon2, kom maar hiiiiieeer liefje!' Deed ik zo'n beetje gillend maar verder heel kalm.

Nu wil het feit, dat zij-van-de-overkant een kat hebben, die Charlie heet. En die laten ze 28 keer per dag uit, wat inhoudt dat ze het beest loslaten en er zelf zo'n beetje achteraan sloffen, voortdurend zijn naam roepend. Hij schijnt ook een koninklijke onderscheiding te hebben, Charlie, en met het hiernamaals te kunnen overleggen. Allemaal heel boeiend.

Vaak sta ik op mijn balkonneke te roken denken, en dan komen ze weer voorbij met de uitlaatservice en tegenwoordig roep ik dan van 'halloooo' want ik ben inmiddels de humor er van gaan in zien, en dan krijg ik regelmatig een heel verhaal, over diverse onbegrijpelijke dingen des levens, waar ik dan zo'n beetje op reageer. Ik vind de man ook een beetje zielig, en best wel sympathiek ergens. De vrouw kan ik niet uitstaan. Zij heeft heel vies haar, een afgrijselijke kledingsmaak en ze is bovendien buitengewoon RAAR. En niet op een leuke manier. Ik zie haar ook elke ochtend, om 07.45 érgens vandaan komen fietsen. Wáár kom je vandaan op dat tijdstip? Als je niet nachtverzorgende bent of iets. En dat is zij zeker niet. Dat intrigeert mij dan he. Maar ook weer niet dat ik het haar vraag, want ik praat liever niet met haar. Lastige kwestie.

Hoe dan ook, ging ik vanmiddag met de jongens boodschappen doen. Wij waren zo doende met de fietsen en alles in onze voortuin, toen zij-van-de-overkant weer aan kwamen wandelen. Echter, riepen zij niet:'Charliiieeee' maar: 'Wolfgaaaaaang!'

'Euh?' Dacht ik.

Dus, geheel tegen mijn principe in, ging ik het gesprek aan zeg.

'Hela. Hebben jelui een nieuwe kat?' Deed ik enorm geïnteresseerd.
En daarna dacht ik; oeiiiiii. Want ze stopten met de wandeling en kwamen zo heel olijk onze tuin binnen. Ik zag Zoon1 al kijken. Die weet meestal wel wanneer zijn moeder iets doms van plan is, maar kon het dit keer niet meer voorkomen.

'Ja nee, wij hebben áltijd al twee katten.' Hoorde ik.

'Oh. Ik dacht alleen Charlie.' Zei ik alweer een beetje minder enthousiast.

En wat bleek zeg. Ze hebben al heeeeeel lang (twee dagen) een andere kat. Die kwam aanlopen. En Wolfgang heet. Dat had hij namelijk even verduidelijkt. De kat.

'Ach. Wat énig.' Fietste ik snel weg, onderwijl nog even Zoon2 achterop hijsend en Zoon1 toesprekend dat hij dit keer even niet van zijn fiets moest vallen.

En zo dacht ik later, dat het toch geen wonder is, al die vermiste katten in de buurt.

Maar zolang Zoon2 inmiddels heel goed weet wat ik bedoel, als wij ons wekelijkse vraaggesprek voeren;

Ik: Kind, je mag wel naar buiten, maar je mag noooooit met andere mensen mee gaan he!
Zoon2: Nooit?
Ik: Alleen met Zuske, opa en oma, Vriendin2 en Buurman1 en de oma van Vriend1.
Zoon2: Ok.
Ik: En als iemand zegt: Hela kindje, ik heb baby honden en snoep en roze prinsessenjurken in mijn huis, kom je mee?
Zoon2: Jeeeejj!
Ik: NEEEEEE DUS!
Zoon2: Weeehhhh.
Ik: Ok. Sorry. Maar nee.
Zoon2: Ok.
Ik: Je weet wat ik bedoel?
Zoon2: Niet met die mensen praten die jij niet leuk vindt, met poes Charlie.
Ik: HEEL GOED. KNAPPE JONGEN.
Zoon2: Doei. Gekke lieve mamma.
Ik: Weehhhh.

Maar nou ja, zoals mijn moeder zou zeggen: de grootste gek is ongevaarlijk.

Ik ga Wolfgang in elk geval een beetje in de gaten houden. Arm beest. Die komt natuurlijk éigenlijk uit een villa.














maandag 23 december 2013

Wat ík toch allemaal kan hebben zeg.

Ho ho ho (mhihihi) wat heb ik het druk!
Er gebeuren hier dingen, dat is toch waarlijk niet te geloven.

Ik gaf een diner. En toen nog eentje. En de eerste was voor 30 kinderen en de tweede was voor 7 vrinden. En bij de eerste ging het om limonade en bladerdeeghapjes en bij de tweede ging het om carpaccio, kalkoen en ananas-met-drank en nogal wat wijn zeg hee.

Zoon1 had zijn kerstdiner op school, en omdat ik Klassemoeder ben en alles, was ik er nogal doende mee. Booooodschappen, en maaaaaiiiltjes en kannen voor limonade en honderd kilo komkommer en nogal wat kippenpootjes en allemaal lieve moeders die eten en soep hadden gemaakt en mensen in mooie jurken en kindertjes in blousejes. Ja, allemaal zo fraai.

Ik moest daarna wel nodig aan de wijn zeg. Want ik stak ook nog 55 kaarsjes aan en Echtgenoot kwam binnen met het ijs-toetje en riep: 'HIER IS HET IJS!' Terwijl het een verrassing had moeten zijn. Maar hee. IJs is ijs, voor kinders, nietwaar.

En de dag verliep nogal in een chaos. Want ik had zoveel te dóen en de Zonen moesten allebei in een feestkleertje en ze wilden nog een presentje voor de juffen maken, maar ik had alles onder controle hoor. Voelde me Klassemoeder waardig ja. En toen keek ik zo:









Vlak daarna echter, ontdekte ik dat ik de kleertjes van de jongens nog moest strijken. En was ik vergeten of ik nou eigenlijk die soep wel allemaal geregeld had, of het mailtje niet had beantwoord. En toen keek ik zo:









Onmiddellijk daarna gooide Zoon2 zijn drinken om, op zijn schone broek. Dacht ik even dat het al 17.00 uur was én dacht ik te zien dat er geen wijn in de koelkast lag. Toen keek ik dus zo:









Maar hee, toen kwam Echtgenoot thuis, kon ik zomaar in één keer mijn glittertruitje vinden én bleek ik mijn zwarte jasje nog te passen, waar ik zeer content mee was, en toen keek ik weer zo: (ook al omdat ik me ineens bedacht dat er glühwein geschonken zou worden) (In nopjes, zoals u ziet. Zo ben ik dan ook wel weer)









Kortom, emotie allover.

Het diner voor de vrienden verliep allemaal wat makkelijker, omdat ik namelijk niks anders hoefde te doen dan wijn en bier in grote getalen aanschaffen, glitters op tafel te draperen en Zoon1+2 naar opa en oma te brengen. Was ik allemaal uitstekend toe in staat.

Het werd een dronken bedoening, mensen. Aiii.. Maar ook dat kan ik goed hebben. En de rest ook wel. Daar zijn we vrinden voor he.

Als klap op vuurpijl werden er maar liefst twéé baby's geboren. Van mijn favo mensen op aard'. Favo-ex kreeg een Zoon1 en Vriendin3 kreeg een Zoon1. En als ik toch érgens blijde van word...nieuw geluk voor lieve mensen, heel erg gewenst nageslacht, zo gegund en zo lief en mooi. Ik kon wel janken zeg.

Daarom zit ik nu met verf in mijn haar, want ik moet toch mijn gevoel kwijt he. Ik schenk er een wijn bij, en vroeg aan Echtgenoot wat hij zoal voor mooie voornemens heeft voor het Nieuwe Jaar straks.
Wat hij toen zei, bracht tranen in mijn ogen hoor. Van ellende. Een Sixpack, wenst de man. Nu kan dat zomaar over een paar weken een geitje zijn hoor, voor in de tuin, of misschien een opleiding tot fietsenmaker, maar het zal hoe dan ook allemaal weer roerig verlopen. Kan ik hebben hoor.

maandag 9 december 2013

Nu moet ik zeker een regenpak aan. Weehhh.

Mensen, ik kon wel janken vandaag!
En dat is op zich niet helemaal mijn stijl, dus het is mij daar wat, ik schrok er zelf van.

Zat daar mijn Zoon2 de ganse middag met een roze beker en een roze bakje in zijn knuistjes zeg. Ik vond het om te brúllen.

Namelijk, het kind gaat morgen voor het eerst naar school, om te wennen. Omdat hij over drie weken vier jaar wordt. De Grote School, zoals hij zegt.
En we zíjn er mee bezig...eerst al toog ik twee weken geleden naar zijn toekomstige juf om eens te informeren wanneer hij dan mocht komen. Dat vond hij al wat he, de klas in en alles.
Vervolgens kwam er met de post een kaartje van zijn beide juffen, met de uitnodiging voor drie 'wenmomenten' Shovellist waarvan de eerste dus morgenochtend is.

Het is in principe niks dan positiefs, allemaal. Zoon2 is straks Groot, en gedraagt zich dientengevolge gestaag steeds fatsoenlijker. Gaat soms zelf naar de wc, zonder dat hij op hoge toon eist dat iemand zijn broekje naar beneden doet, wat ik eigenlijk graag doe, omdat ik dan in zijn lekkere billetjes kan knijpen, zet zijn bordje netjes in de keuken, 'omdat grote kinderen dat doen' en doet tegenwoordig ook zélf zijn jasje uit als we binnenkomen, ook al omdat hij vindt dat dat iets Groots is. Het zijn kleine dingen, maar in mijn leven vind ik ze persoonlijk nogal prettig, zo door de dag heen.

Vanmiddag gaf ik hem plechtig zijn nieuwe school equipment.

Ik: 'Jongen, kom jij eens bij mamma?'
Zoon2: 'Neen. Dora is nog niet afgelopen'
Ik: Ja hallo, dan zet je het op pauze'
Zoon2: 'Maar Boots is nog bezig met iets belangrijks'
Ik: 'Oh. In dat geval, wacht ik rustig nog even hoor. Geen enkel probleem nee'
Ik: 'HALLO, KOM JE NOG? ZET DIE VERDOMDE DORA NOU AF!'
Zoon2: 'Zeg. Als je zo schreeuwt hoor ik niet wat er gebeurt!'
Ik: 'Oh sorry hoor'
(...)
Zoon2: 'Dag mammie, hier ben ik'
Ik: 'Dag kind. Ik heb wat voor je'
Zoon2: 'Is het snoep?'
Ik: 'Neen'
Zoon2:'Is het roze?'
Ik: 'JA!'
Zoon1: * rolt met ogen *
Zoon2: 'Wat iiiiiis het?'
Ik: 'Oogjes dicht, dan heb ik een verrassing!'
(...)

En ik gaf hem, in zijn uitgestoken handjes, een roze drinkbeker en een roze bakje. Waar ik 'Zoon2' op had geschreven.

Ooh maar dát vond hij mooi. Ik kreeg een kus en nog een kus en ik moest zijn tas gaan halen, die we hebben uitgezocht als schooltas en de rest van de dag liep hij met in de ene hand zijn beker, en in de andere zijn bakje. En ik keek dat zo eens aan.

Huilerig zat ik later aan het diner. Muhuuu, zei ik tegen Echtgenoot. Ik heb straks geen kind meer thuis. Ik heb ACHT JAAR een kind thuis gehad en straks niet meer. Echtgenoot keek mij zo eens aan en knikte zo wat. Meewarig, zou ik haast zeggen.
Zoon1 wilde de fijne details van de acht jaar weten en concludeerde dat ik acht jaar MIN 2 dagen een kind thuis had gehad. Omdat hij namelijk destijds naar school ging toen ik nogal zwangert was, en ik pás twee dagen later Zoon2 kreeg. Hij keek er bepaald wijsneuzig bij vond ik.
Zoon2 staarde ondertussen dromerig naar zijn nieuwe spulletjes en wreef zo wat zout in de wonde, door met zijn stemmetje te vertellen dat ik hem erg zal missen, maar dat hij heus weer thuiskomt, als de school klaar is.

En ik kon niet anders dan denken, dat het voorbij is met de kleinigheid hier. Vond ik de jaren van Zoon1 maar bepaald langzaam voorbij gaan, en was ik er wel klaar voor, dat hij naar school ging toen, bij Zoon2 is het allemaal veel sneller gegaan. Mijn baby gaat naar school en zal rap net zo opgroeien als zijn broer. Vriendjes, vriendinnetjes, afspraken, en ik moet voortaan in mijn eentje boodschappen doen, waarbij ik dan geen reden meer heb om alles wat ik denk hardop te zeggen.
Zit voortaan grotendeels alleen op de fiets en zal in mijn hoofd liedjes moeten zingen. Ga bij mijn moeder op de koffie zonder eindeloos spelletjes te moeten doen, wat eigenlijk wel prettig is, maar potdikke ook zo ongezellig, op de terugweg. Natuurlijk zal alles veertien keer sneller gaan, zal het ergernis en gedoe schelen, maar ook verlies ik misschien wel mijn relaxedheid. Die ik juist zo heb geleerd door de kinders. Haasten heeft bijna nooit zin. Heel druk doen ook niet. Fietsen in de regen is samen een stuk leuker, ook al omdat het altijd belangrijker is dat het kind droog blijft. Nu moet ik zeker in een regenpak.

Maar morgen schenk ik blijmoedig twéé bekers vol limonade en schil twéé appeltjes. En breng het kind weg naar zijn nieuwe leven.

WEEEEEEEEEHHHHH.

woensdag 4 december 2013

Sinterklaas en het verbrijzelde been.

Wat dramatisch vertoon is bij ons thuis niemand vreemd, zo merkte ik wel weer.

Zoon2 speelt dagelijks dat hij Sinterklaas is, waarbij hij veelvuldig in zijn handjes wrijft, krom loopt met een denkbeeldige staf en met een lage stem bromt dat 'Kristel heus lief is geweest'. Nadat hij snoep heeft gekregen. Niet als Zoon2, maar als Sinterklaas, natuurlijk. Drie minuten later komt hij recht-ruggig aanspringen en meldt dat 'Zoon2 weer terug is!' En eist vervolgens ook snoep voor zichzelf. Bij weigering ben ik helegaar niet lief meer en stort hij zich wenend op de bank in de armen van Hond1.

Úren vermaakt hij zich hiermee. Ik krijg niks meer gedaan zeg.

Gisteren was Zoon1 'heel erg ziek' zo vertelde hij mij met een aan lethargisch grenzend voorkomen vanuit zijn bed. Ik bevoelde zijn voorhoofd, keek niet echt alsof ik onder de indruk was, waarop hij een luidruchtig gehoest liet horen, waar hij duidelijk zijn best op deed. 'Jamaar, dan mis je van alles op school?' Boorde ik zijn zwakke punt aan. 'Jaa, ik vind dat ook heel erg, maar ik ben echt heus heel ziek en alles' zo kwijnde hij.
Alla dacht ik, en belde de school op om het kind ziek te melden. Ziek, moe, whatever ook. Kan me de drukte op school en in hoofd wel voorstellen.
En omdat hij echt waarlijk nogal overtuigend in bed bleef liggen, kwam ik toch maar met de thermometer aanzetten (niks aan de hand) en serveerde ontbijt op bed.
De rest van de dag bracht hij afwisselend vrolijk en amechtig door op de bank en aan tafel, ontwierp een spelletje met maar liefst 12 levels waarbij ik het genoegen had deze diverse malen te mogen zien.. en dronk een aanzienlijke hoeveelheid limonade.
Toen ik opmerkte dat hij zich zeker wel wat beter voelde? Nadat hij mij nogal een grote mond gaf, liet hij weer zijn cholera-esque hoest horen en zeeg op de bank neer met een gekweld gezicht.

Vandaag was hij weer op school natuurlijk.

Vanmiddag togen wij naar de bibliotheek, Zoon1 op zijn Spacescooter. Omdat wij net daarvoor de laatste details aan zijn surprise hadden voltooid, was hij goed geluimd en sprak honderduit over iets, wat ik niet echt hoorde omdat Zoon2 achterop de fiets weer het Ik Ben Sinterklaas - toneelstuk opvoerde. En toen hoorde ik een klap en nogal veel geschreeuw. Keek achterom en zag Zoon1 languit op het fietspad liggen, naast de stepachtige.
'Oei kind toch, sta maar gauw op' deed ik niet al te ongerust. Want geen bloed te bekennen he.
Bruuuuullend kwam Zoon1 naar mij toe, met een sleepbeen, en ik zág gewoon de woorden 'krukken, verband, ziekenhuis' in zijn ogen staan.
Ik klopte op zijn hoofd, gaf hem kusjes en zag al wel dat het allemaal zo erg niet was.
'Welnu, hupsa, op de step schat, dan gaan we verder'

'Kan ik niiieeeet. Ik kan NIKS meer. IK ZAL NOOIT MEER KUNNEN LACHEN' zo stond hij daar op straat.

'Maar hee, wat is daar nu allemaal aan de hand, wat schreeuw jij daar nu eigenlijk?' Wilde Sinterklaas bij mij achterop graag weten.

'HAHAHAHAHAHA, je lacht nóóit meer?' Bulderde ik.

'Ik haaaat jou, jij gelooft mij zeker weer niet he???' Was Zoon1 briesend.

'Wees maar niet ongerust, ik heb pepernoten gekoopt voor pakjesavond.' Zo verhaalde Sinterklaas.

'Kom aaaaaan nou, het gaat regenen!' Was ik er zat van.


En zo waren wij uiteindelijk toch op weg, waar mij later in de bieb opviel dat het slepende been van Zoon1 niks meer vertoonde van verbrijzeldheid of iets.

Met zijn zware stem joeg Zoon2 de biebmevrouwen de stuipen op het lijf en ik las maar eens een Psychologie magazine, omdat ik toch het idee heb dat ik me hier en daar wat moet inlezen.