donderdag 12 februari 2015

Zo pijnlijk. Voor mijn rug. En graat.

Ja, dat is toch allemaal maar weer lachen met mij he.
Maar tegenwoordig niet perse, hoor.
De Vriendinnen worden er bijkans moedeloos van, dat zie ik wel. Hoewel ze zich kranig houden en mij aanhoren en wijn inschenken en alles. De Zonen vragen of het wel goed gaat met mamma, en geven mij kusjes, wat mij aan het denken zette. Want ben ik vrolijk en grappig, dan schamen ze zich en ben ik de vreselijk belachelijke moeder; ben ik verdrietig, dan komen ze mij om het hardst omhelzen en bij me in bed liggen. Geeft toch te denken. Hoewel het lijkt op het 'negatieve aandacht vragen' waarvan een mensch als Moeder, heel vaak leest, als je je wilt verdiepen in de krochten van des kinds ziel.

'Mijn kind doet jankerig en gooit dingen stuk, zonder enige opgaaf van reden'
= negatieve aandacht vragen
' MAAR WAAROM DOET MIJN KIND DAT?'
= krijgt zeker te weinig positieve aandacht.

Waarop je het boek bij de vullis gooit, of de website blokkeert, al naar gelang uw voorkeur.

Want nee zeg, zo zit het helemaal niet. Het kind krijgt potdikke boterhammen met vlokken en af en toe een glaasje prik en kleding voor carnaval en een appel elke dag en een schoon bed en die verdomde iPad als ze het willen, complimenten over lellijke tekeningen en eindeloze spelletjes aan tafel. WAT WIL JE NOG MEER? ja, ik hoor het gejuich van mede-moeders ja

Zo ook bij mij. Positieve aandacht krijg ik genoeg. Heus waar. Akeligheid zoek ik niet, die voel ik, tot in diepst van ziel. Zo diep, dat niet wist dat ziel meerdere verdiepingen en kelder had.

De Scheiding hier thuis, gaat mij niet in de koude kleren zitten. In de hele fase, kregen wij heel vrindelijk van mensen die er verstand van hebben, folders en brochures en kopieën en dinges en mails, over De Procedure, en De Rouw Verwerking en alles. Dat soort dingen lees ik dan niet he, weet wel beter. Tsss, pas niet in hokje en in folder met fases. Zoek het zeker zelf wel uit, authentiek en autodidactisch en alles.
Ga van hot naar her. Ga van leuk naar ellende en van geluk naar verdriet. Het is bepaald een vermoeiende periode. Wist oprecht niet dat ik het in me had. Blijkt bij nader inzien, dat de fases daadwerkelijk bestaan. Wat me deugd doet, is dat ik ze dan wel doorloop, schijnt wetenschappelijk te zijn, maar ze lekker niet in volgorde doe. Ga gerust van acceptatie naar ontkenning, naar woede, naar verdriet. En daarna vloeiend door naar verdriet. Om vervolgens linksaf te slaan naar verdriet.

Ben van nature een olijk iemand. Maar ik heb werkelijk sinds mijn geboorte (als ik mijn moeder zo hoor) niet meer zo veel gehuild, als de laatste maanden, weken. Niet echt goed voor mijn teint, overigens. Werk tegenwoordig met oogpotloden en dergelijke, om uiterlijk soort van leuk te houden.

Ik ga er kapot aan.
Ja, was scheiding goed idee. We hebben al jaren gedoe, ruzie, eindeloze discussies, verschillen van mening en zien elkaar hoofd heus met genoegen ingeslagen.
Weet je wat, we gaan uit elkaar. Goede vrienden, drinken wijntje, hebben leukste kinderen op de aarde, maar worden niet 80 samen. Doen we eventueel met een ander, maar niet met elkaar. Gaan goed praten, maken afspraken, hij huis met mannenbank, ik huis met Maria beelden en roze. Jammer van gezamenlijke families, maar gaan elkaar zien, op verjaardagen en feestdagen. Kinderen blijven knap, leuk, slim en gelukkig, alleen dan in twee huizen, in plaats van eentje.

Wat dan weer niemand goddomme in die stomme folders zet, is dat je eigenlijk heel erg houdt van degene die je gaat verlaten. Dat je voortdurend denkt aan vakanties samen, aan voor de tent in Drenthe, en aan toen je je kind ging baren. En hoe je eigenlijk kunt lachen samen.
Dat je samen volwassen bent geworden, soort van. Dat je elkaar heel erg dronken hebt gezien, heel erg brak, heel erg gelukkig en heel erg verdrietig. Dat alles wat maar gebeurt in een leven, samen is gedaan in die periode. Dood, leven, geluk, ellende, werk, huizen, ontslag, geboorte, vrienden, beslissingen, poep, plas, kots, ziek, favoriet eten, leuke herinneringen, slechte momenten, trouwen, winkelen, samen een bank kopen en een nieuwe tafel, een auto, kinderzitjes, ledikanten, luiers, en bier en wijn en het gasfornuis wat je altijd al wilde. Alles. Alles wat je maar meemaakt en doet in je leven.
Dat hebben wij gedaan.
Kinderen gemaakt.
Huizen gekocht en ingericht.
Vakanties geboekt. Voor de tent lachen om idiote landgenoten.

En dat is opeens over. Gaat niet meer gebeuren.
En die kleine dingen doen het meeste pijn.
Niet dat ik opnieuw moet beginnen. Ik kan heel goed gelukkig worden van een nieuw huis. Dit huis voelt toch al niet meer als het huis waarin ik oud ging worden, dat gaat vanzelf. Een nieuw huis, betekent nieuw inrichten, wat ik toevallig heel leuk vind. Het betekent een nieuwe start, en daar hou ik doorgaand wel van. Maar het betekent ook het opgeven van gewoontes en tradities.

Vanaf vandaag lig ik alleen in ons bed. Mijn bed. De Echtgenoot heeft een nieuw bed. Daar lig ik niet in. En hij niet in de mijne. Zoiets plan je niet.
Maar na bijna 12 jaar, is dat toch wel iets.
Gaat niet meer terugkomen.
Samen naar bed, kopje thee, en dat ik dan in slaap val in mijn boek. En dat hij dat dan weglegt. En dat ik dan bij hem ga liggen, in mijn slaap. Omdat dat zo gaat, al jarenlang. En dat is gewoon goed.

Dat kan ook wel met een ander.
Maar het idee van het gemis, opeens, is een klap in mijn gezicht.

We komen niet terug op de beslissing.

De Zonen weten hoe het zit.

De Echtgenoot heeft nieuwe theedoeken gekocht.
En een nieuw bed en matras.

Ik lig zo in het oude verzakte bed. Wat ergens heel fijn is.
Maar ook zo pijnlijk.
Voor mijn rug. En graat.






4 opmerkingen:

  1. Amai seg ja ik kan der helemaal inkomen als ik dat zo lees he, heel veel sterkte echt!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Pure rouw. Bah, wat een verdriet. Virtuele knuffel van mij

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Pff, deerne. Hakt er in. Veel wijsheid en geluk voor jullie allen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank jullie! Sorry voor de late reactie. Was even offline.

    BeantwoordenVerwijderen