maandag 21 november 2016

Zo werkt het in het echt.

In films kijken mensen altijd op een gegeven moment in de spiegel. Ze poetsen hun tanden, of passen een jurk, of lopen langs een etalage. En zien zichzelf. En dan komen ze altijd tot een of ander inzicht. Wat te doen, of juist niet te doen. De juiste keuze, de goede beslissing, een make-over, een wereldreis of een road-trip met vrinden naar het een of ander.

Dat heb ik dus nooit.

Vandaag zei Zoon1 tegen mij: 'Hoe lang sta jij per jaar in de badkamer mamma'?
Ik had daar waarlijk geen antwoord op. Weet ik veel. Ik heb een onwijs gare badkamer. Heeft niks van een Spa of een anderszins relaxte omgeving. Sterker nog, er ligt altijd een plas water waarvan niemand weet waar het vandaan komt en dus hebben wij altijd allemaal natte sokken.
Dus ik zei: 'Weet ik het liefje, maar hoezo?'

Bleek dat hij ergens had gelezen dat vrouwen gemiddeld een jaar van hun leven in de badkamer doorbrengen.

'Nou, dat geldt voor jou niet hoor moeder.' Zo sprak het kind.

'Wat? Hoezo?' Deed ik heel hygiënisch.

Het bleek dat hij bedoelde, dat hij had gelezen dat vrouwen altijd eeuwen in de badkamer zijn, om hun haar te föhnen en hun mascara op te doen en alles.
En ik doe dat beneden voor de spiegel. Haha.

Het gaf mij dus wel te denken. Want een badkamer is in films altijd een belangrijk ding. Daar zetten mensen een kraan aan, om te doen alsof ze bezig zijn met iets, in plaats van hun beste vriend of vriendin bellen, aangaande de eventuele te gebeuren activiteiten aangaande bloterigheid. Ja ik verzin het niet he. Films.
Of ze willen weten waar hun pistool is gebleven of de auto of het gestolen geld of de veertien padvinders die ze ontvoerd hadden.

Maar dat doet niet ter zake.

Ik kwam te denken, door die spiegel.

Want ik zag mezelf dit weekend een paar keer, waar ik niet content mee was hoor.

Het was mijn KinderWeek, wat betekent dat ik ze lekker vijf dagen achter elkaar bij me had. In het kader van het co-ouderschap is dat namelijk de ene week anders dan de andere. Het is goed voor iedereen, zo'n week. Gezond eten voor mij voor iedereen, op tijd naar bed voor mij lekker samen slapen, en regelmaat VOOR MIJ.

Zaterdag was er voetbal. Ik vind dat leuk, oprecht. Als het niet regent natuurlijk he. Want de Zonen moesten allebei vrij vroeg in de ochtend, en het was helemaal geen lekker weer. Ik kocht een koffie of acht, sleepte dat sloffend over de velden naar een aantal aardige ouders toe en juichte Zoon1 toe. Hij verloor met maar zeven punten verschil, wat een peulenschil is.
Zoon2 won als een malle met zijn team, waarbij ik banaan uitdeelde. Iedereen is om de beurt aan de beurt voor het fruit moment.
(fruit moment. HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHA)

Bij thuiskomst gooide ik de Zonen onder de douche en nam mijzelve nog een koffie of wat. Keek in de spiegel en zag een verzopen iemand, maar ik droog aardig op. En toen ging het wel weer met ons allemaal. Behalve dat Sinterklaas aan zou komen bij Oma om de hoek. Natuurlijk gingen we daarheen. En hee, het weer leek opgeklaard zeg.

We zagen de Goede Sint al lopen, met een paar prachtige zwarte Pieten om zich heen, en Zoon2 werd direct zeeeeer enthousiast. Zoon1 eigenlijk ook, maar we deden net alsof dat niet zo was. Hij is namelijk net elf geworden he.

Er was een Huis Van Sinterklaas waar het kind zijn kleurplaat mocht inleveren, wat een kleine discussie opleverde, want ik zag een stapel met kleurplaten, wat mij heel duidelijk leek, maar toen was er een jongetje, dat heel onfortuinlijk 'Donny'heette, die zei dat je het ook persoonlijk aan Sinterklaas mocht geven.
Nou, dat vond Zoon2 wel een puntje. Wat te doen.
Ik was er eigenlijk al beetje klaar mee, omdat het een nogal vol Sinterklaashuis was, met een hoop mensen waar ik helemaal geen vrienden mee wilde worden, dus ik was wellicht wat ongeduldig.
Wat niet werkt bij kinderen.
Wat ik na elf jaar best had kunnen weten.
Als er een spiegel was geweest, had ik mij dat beseft misschien.
(verwrongen gezicht, al drie uur niet gerookt en omringd met mensen die muntthee drinken)

Toen bleek ook nog dat er foto's konden worden gemaakt met de Pieten en dat Sinterklaas net binnen kwam. Ik keek paniekerig om me heen, en dat zag Zoon1.
'Ga maar naar buiten en geef mij je telefoon'. Zo beveelde de mini-volwassene.
En maar al te graag gaf ik gehoor hoor.

Na een geruststellend onderkomen onder een afdak, terwijl het hels was gaan hagelen, kwamen de Zonen tevree terug, met foto's, pepernoten en godbetert een mandarijn, die ze van Sinterklaas hadden gekregen.
En blij dat ze waren.
Ik was vooral koud. En klaar met de dag eigenlijk.
En ergens in mijn koude lichaam blij dat zij dan weer blij waren met een mandarijn.

Op naar oma. Want wat doe je, koud, laat, excited levensmoe en in de buurt? Naar je moeder en vader.

Na de thee en koekjes was er de onvermijdelijke weg terug naar Het Naburige Dorp.

Maar de weg was glad.
Mijn Zoon1 vindt overal wat van, en vindt dus ook dat je kunt fietsen op een gladde weg, dus ik liet hem maar gaan. Niet nadat ik hem had verteld dat als hij zou vallen en beide beentjes breken, ik niet echt vlakbij zou zijn.

'Gelukkig niet' hoorde ik nog net in de hagel-storm.

Zoon2 en ik liepen samen over de weg. Hij wilde best fietsen. En hij zei het zo zoet, dat ik het ook probeerde. Na vijf meter begaf mijn fiets het.
De spiegel keek hoofdschuddend toe.

Ik zei dat Zoon2 ook wel mocht gaan fietsen, en zijn broer zou dan wel de deur voor hem open doen. Maar neeeeee, het schaap wilde bij mij blijven.

De spiegel keek liefdevol.

Het ging regenen. We werden heel, heel erg nat. Zo nat dat je je bewust raakt van je ondergoed. Dat je SSSJSSJJ hoort bij elke stap die je zet. En dat je je vingers niet meer voelt.

Ik deed de capuchon van Zoon2 op zijn hoofdje. En klatste een litertje of wat op zijn gezicht.
Ik hield mijn adem in.
Maar hij is pas zes, en vond dat dus grappig.

De spiegel keek opgelucht. Want een driftbui was echt niet op haar plaats geweest.

We liepen naar huis.
En aldaar slingerde ik ze beiden onder de douche en in warme kleding. De verwarming hoog en Netflix aan.
Ik serveerde chips en kommetjes thee.

Had ik iemand nodig gehad? In het weekend met mijn jongens?
Nee.
Was het fijn geweest om niet alleen te zijn? Na zo'n gedoe en kou en dinges?
Ja.

Zo bedacht ik me, nadat ik in bed ging met een kommetje thee.

En toen ik wakker werd was dat door Zoon2 die bovenop me lag. Met zijn hele gewicht en mij kusjes gaf.
'Heeee mamma, ben jij wakker>'
'Ja schatje, nu wel ja'

'Wil jij mijn Pokemon kaarten zien??'

Nee. Zei ik in de spiegel.
Maar ik zei Ja tegen de Zoon. Want zo werkt het in het echt.




maandag 7 november 2016

Want blond is heel volwassen. En zo blijft het.

'Jij bent ook niet makkelijk he, mamma.'

Aldus Zoon2 van de week toen ik hem van school haalde.
Ik vond dat bijzonder grappig, zoals ik meestal eigenlijk dat soort dingen van de jongens vermakelijk vind.
Ik snap het altijd zo goed. Zij moeten er ook altijd maar mee omgaan, de dingen van mij des levens.

Waarom het kind het nodig vond dat te zeggen, ging over het feit dat ik had medegedeeld dat ik mijn haar maar weer donker ging verven. Ik was er opeens zat van zeg, dat ontzettende blonde. Zo hysterisch en alles.
Dus ik vertelde het rond, kocht donkere verf en verzon allerhande redenen waarom het een goed idee was. Ja zeg, ik zou er immers enorm volwassen en serieus uitzien, opeens. Ik zou allerhande banen in schoot geworpen krijgen en bovendien staat het zo leuk bij mijn ogen he.

De Zonen waren allerminst geamuseerd hierover.
'Wij vinden jou mooi met wit haar, mamma' zo deden zij complimenteus en dramatisch bovendien.
'Wij houden van jou, met je haar zo blond mamma' waren zij het opeens broederlijk met elkaar eens.

Buiten dat ik natuurlijk enorm gecharmeerd was van de complimenten, bleef ik voet bij stuk houden. Ik had het erover met Buurman2, die het een goed idee vond. Ik had het erover met de Vriendinnen die net deden of ze deze discussie met mij niet al twaalf keer gevoerd hadden, en mijn moeder trok een bedenkelijk gezicht.

Vlak daarna was mijn aandacht alweer afgeleid, want Zoon1 zou jarig zijn. Nu ben ik buiten alles om ook nog eens een emotioneel nogal instabiel type, als het gaat om de Zonen en al helemaal als het gaat om verjaardagen. Ach, de pupkes zijn nog zo jong he. En ze denken nog dat het leuk is om jarig te zijn en alles, en ouder te worden. En dan vooral Zoon1, die al zo groot is, en slim en alles. Elf jaar ging hij worden zeg. Maar of hij zeven werd, zo spannend was het toch allemaal. Wat ging hij krijgen, zouden er slingers zijn en wie zouden er allemaal op bezoek komen.
Zoals dat gaat met kinderen, was er eerst vrolijke spanning, die rustig aan omsloeg in spanning van een minder gezellige soort. Aan mij als moeder om dat in banen te leiden natuurlijk. Ware het niet dat ik niet bepaald de rust zelve was. De hele week was ik al iets na zessen wakker geworden door Zoon2 in mijn bed, en er waren ook avonden bij geweest dat ik niet perse vroeg in bed was. Tevens had ik bedacht dat ik zelf taart ging maken, had ik een recept van een of andere cake met chocola en besloot ik dat ik voor het eerst in mijn leven zelf soep zou maken. Ja hoor, ik ben van de timing. Gelukkig moest ik de dag van te voren ook nog naar het voetbalveld, uren lang, omdat beide kinderen moesten spelen, heel handig met ruim een uur ertussen.
'Je komt toch zeker wel kijken mamma?' Met onschuldig glanzende oogjes.
Serieus, wat is dat met kinderen en de blik in hun ogen?
En zo stond ik dik ingepakt aan de rand van het veld, zaterdag, vanaf half negen. Niet dat dik inpakken helpt tegen regen hoor, dat niet.

En ontmoette ik ook nog even de moeder uit het team van Zoon1, waar ik over de app een klein akkefietje mee had gehad, in het kader van de korrels en zo. Ik kende haar niet in het echt, dus gaf netjes een hand, toen ik haar zag. Toen bleek dat zij het was, deed ik een beetje lacherig, zo van 'hahhaa, oh, nou jaaaaa, leuk kennis te maken.'

Vond zij helemaal niet hoor.

Nou, mooi dus geen koffie voor haar gehaald. Puh.

Evenwel was ik zaterdagavond opeens druk met het versieren van mijn huis, samen met Verkering1 van de Exechtgenoot en kwam er bezoek uit allerhande hoeken, waar ik erg van hou, en de kommetjes wijn vloeiden als uit zichzelf vol.

De volgende ochtend vond Zoon2 het wederom om zes uur een mooi moment om te ontwaken. Vond ik helegaar niet en ik stuurde hem liefdevol maar best wel dwingend weg om ergens op een scherm te gaan zitten kijken. Natuurlijk niet al te lang, want er moest gezongen worden he, voor de jarige.

En zo was er een kaarsje op een taartje. En een heleboel heel luid gezongen liedjes, zo in het gezicht van de net wakkere Jarige Zoon1. Vond ie leuk.
Cadeautjes, croissantjes, huppetekee. Allemaal in het grote bed. Het grote bed dat niet meer het grote bed is, als het net zo goed een eenpersoonsbed kan zijn, vind ik. Dacht ik aan. Maar dat liet ik niet merken hoor. Ik was superfeestelijk!

Normaal doen wij op zondag uitgebreid aan slonzen en rondhangen, maar dat was er nu niet bij. Ik begon aan de soep, aan de taart, aan de cake en aan de hapjes en aan alles wat er zo bij een verjaardag komt kijken. Ik zette de radio hard, liet Zoon1 heel veel appels in stukjes snijden, splutste mijn hele keuken onder de pompoen soep en redde het leven van beide Zonen, die niet meer konden leven met de spanning, zo bleek, omdat ze elkaar bijna de nek omdraaiden. Nadat alles klaar was, de kaarsjes in de taart, het huis weer schoon en, trouwens, mijn haar nog immer blond, want geen tijd, gingen we naar Huis1 van de Zonen. Namelijk was daar het Grote Cadeau. Zoon kreeg een nieuw ingerichte kamer. Met nieuwe spullen en helemaal mooi en netjes en leuk. En kaartjes voor zijn favo voetbalwedstrijd. Vervolgens weer hop, naar mijn huis. Waar het bezoek allemaal aan kwam zetten. Inclusief mijn lieve ex schoonfamilie, wat nogal leuk was. Nondenju, wat groeien ex-neven als je ze een paar jaar niet ziet. En wat kreeg Zoon1 mooie dingen. En opa en oma en de buren en de allerliefste tante en oom en de Echtgenoot van Vriendin2, en iedereen at taart en dronk wijn en het was een hele familie zeg.

De Exechtgenoot en Verkering1 bleven eten, en we hadden aan tafel een gesprek over wat we allemaal zo leuk aan elkaar vonden. Ja, we zijn een schattig gezin zo bij elkaar. De Man is grappig, Verkering kan goed koken, Zoon1 heeft humor en Zoon2 kan vet goed voetballen. Ik kan niks, maar ben gewoon wel 'heel lief'. En weet je wat, daar doe ik het voor hoor

Het was waarlijk allemaal liefdevol en leuk en lief, tot natuurlijk dat voorbij was, vanwege omdat een van de Zonen het nodig vond om een driftbui te krijgen. Ach, zo gaan die dingen.

Natuurlijk kwam daarna het moment dat iedereen inderdaad allemaal naar hun eigen huis ging. En de Zonen naar bed.
Zat ik in mijn keuken. En het onvermijdelijke kwam daar hoor.
Ik keek om me heen naar de chaos. En het is elk jaar hetzelfde.
Vroeger was het, ook kijkend naar de bende, en dan samen nog wat drinken en napraten en alles.
En nu al twee jaar, kijk ik naar de bende, en huil even heel hard.

En ging naar boven om Zoon1 nog een kusje te geven. Die ook al lag te huilen in zijn sponde.
Want net waren we allemaal samen. En nu niet meer. Zo sprak hij uit, wat ik dacht.

'Ja schatje, ik vind dat ook, maar wat was het een fijne dag he!' Deed ik.

Kunnen Pappa en Verkering niet gewoon ook hier wonen? Of jij bij ons in Huis1? Wilde het kind weten. En even was hij niet elf, maar zes.
Want Zoon2 heeft ook altijd zulke ideeën. Leuk, maar niet zoals dat gaat. En ik was moeder en verstandig en volwassen. En ik wist m te kalmeren en uiteindelijk nog wat stomme grapjes te maken ook nog. Kan ik hoor.

En ik was dus al volwassen potdikke. En serieus. Ik blijf dus ook gewoon blond. Niet de makkelijkste weg, en ook niet makkelijk zoals Zoon2 mij vindt. Maar wel zoals het is.