vrijdag 28 december 2012

De rollende ogen van Zoon2.

'Dat mèèn je niet!' roept Zoon2 ongeveer elke drie minuten, hier thuis. En bij elke vermaning in zijn richting, schudt hij zijn hoofdje en zegt 'sjonge jonge' waarbij hij dan met zijn oogjes rolt en doorgaat met drie willekeurige dvd's in de wii te proppen, of een anderzins vermakelijke activiteit.
Ja, het kind is om te brullen. Over een weekje wordt hij drie jaar en ik weet nog goed dat Zoon1 op zijn allerleukst was, toen hij drie was. Ik vind hem nu op zijn zevende natuurlijk nog leuker, maar vanaf de baby-tijd gezien, was drie jaar absoluut het hoogtepunt, qua kleinheid. Nog klein en lief en knuffelig, maar wel pratend en begrijpend en steeds makkelijker qua verzorging. Nog even de laatste luiers om en dan hopelijk is dat ook voorbij. Bij buikpijn kan hij het zelf aangeven en als hij 's nachts wakker wordt, is het niet meteen een verloren nacht, want er is een kans dat hij weer gaat slapen, in tegenstelling tot voorgaande jaren.

Volgende week gaan we met het kind naar het consultatiebureau. Daar zal hij de ogentest moeten ondergaan, waarbij de kans zeer aanwezig is dat hij die of gewoonweg weigert, of expres allemaal verkeerde dingen gaat opnoemen, met een gezichtje erbij dat laat zien dat hij dondersgoed weet waar hij mee bezig is.
Er is door ouders al heel, heel vaak wat gezegd en geschreven over het consultatiebureau, maar ik kan dat ook.

Bij Zoon1 was ik verrukt, werkelijk, van het bureau. Ik liep er voortdurend naar toe, met het kind, om te wegen en te meten, want daar was ik een beetje obsessief over. Daarbij vond ik het wel een leuk uitje, een prettig doel tijdens mijn eeuwige wandelingen met de wagen, bovendien.
Ook vond ik het erg leuk om daar met mijn baby te zijn en andere ouders met baby's te ontmoeten, omdat ik destijds de enige en eerste in mijn omgeving was met een kind. Iedereen zat in de kroeg of lag in bed en ik was feitelijk de consultatiebureau-stalker, achteraf gezien.

Toen ik door de jaren heen daar heen ging voor de controles en inentingen, werd ik allengs minder verrukt, moet ik zeggen. Eigenlijk ging het achteraf gezien al fout toen er tijdens de eerste maanden van Zoon1 iemand bij ons thuis langskwam, omdat ik wat had laten vallen over niet-slapen van zowel Zoon als ik. Ook achteraf had iemand daar wel even kunnen zien dat ik er als een lijk bij liep, en dat ik bepaald meer last had van het niet-slapen dan mijn blakende zoon, maar de aandacht werd toch gericht op het kind. We moesten andere voeding, andere flessen, andere aandacht, geen aandacht, kookwekkers, inbakeringen...om gek van te worden. Toen dat mens tijdens het huisbezoek boven bij Zoon op zijn kamertje was en ik haar door de babyfoon hoorde zeggen; 'waarom ben jij zo ongelukkig?' tegen mijn krijsende kind, toen wilde ik haar eigenlijk met een bijl het huis uit meppen, maar daar was ik simpelweg te moe voor.

Tijdens zijn derde jaar, was Zoon1 een flinke jongen, lekker groot en stevig en gezond en slim en uitstekend op alle onderdelen. Maar, vonden de mevrouwen van het bureau, hij liep wel wat boven de curves uit. Ja, zalig, vond ik. Doe mij maar een lekker blakend kindeke. Daarbij was hij altijd al aan de rondige kant en dat vind ik persoonlijk een beter teken dan een scharminkelig type, qua baby.
Maar nee hoor, er werd steeds maar over gepraat en gezanikd en op een boze dag kwam de verpleegstermevrouw naar me toe omdat ze een afspraak wilde maken om het over Zijn Gewicht te hebben. Woedend kwam ik thuis en schreeuwde tegen Echtgenoot dat ze gek waren geworden. Daarna dacht ik erover na en besloot toch maar te gaan om voor eens en altijd een einde aan die onzin te maken. Daarbij moest ik niet hebben dat ik een aantekening in ons dossier zou krijgen met iets van: Moeder Werkt Niet Mee. Moeder Wil Geen Gesprek. Moeder Zorgt Niet Goed Voor Haar Kind. Moeder Heeft Een Prachtig Kind Maar Wij Denken Dat Ze Iets Niet Goed Doet En Dat Het Kind Patat Krijgt Als Ontbijt. Wij Bellen Maar Eens De Kinderbescherming Voor Het Kind Van De Moeder.
Zoiets.
Dus ik ging op weg, naar de gemaakte afspraak.

Of ik wel wist dat Fristi en Chocolademelk niet zo gezond waren. En of ik wel wist dat een ontbijt heel belangrijk was. En snoep niet.
Nu had Zoon1 nog nimmer in zijne leven gehoord van Chocolademelk of aanverwante zaken en at als ontbijt elke dag bruine boterhammen met smeerworst, zo vertelde ik de mevrouw.
Of ik wel wist dat zijn gewicht hoger was dan het gemiddelde?
Ja. Keek ik haar met een heus vriendelijk gezicht aan.
Of zij wel wist dat zijn lengte òòk hoger was dan het gemiddelde? Vroeg ik.
Dus dat dat dan tesaam wellicht een mooi lichaampje vormde?
En dat mijn jongen een breedgeschouderd typje was, gewoon niet heel tenger, maar zeker niet dik?
en of zij er misschien bezwaar tegen had dat ik haar eens een make over zou geven want hoe zij er bij zat dat kon de maatschappij eigenlijk niet aan?

Welnu, leuterde zij verder. Dan konden wij het gesprek wel afronden zeker.
En bij het naar buiten gaan zei ik best wel hard tegen Zoon1 dat wij lekker ijs gingen eten thuis, met slagroom en hagelslag en voor het naar bed gaan zou ik hem nog even drie Snickers voorschotelen.
Ja, dat vind ik dan lollig.

Maar, sinds wij in Het Dorp wonen hebben wij een nieuw consultatiebureau. De vorige was ik ook wel klaar mee, eigenlijk,een beetje, dus ik verheugde me op een frisse start.
En was ik vorig jaar dus blijgemoed op een afspraak met Zoon2.

De mevrouw aldaar hield het kind een pop voor en vroeg hem de lichaamsdelen te benoemen. Trots keek ik toe hoe hij alles van rechtervingerkootje tot oorlel en liesbreuk tegen de mevrouw lispelde, maar toen ze bij de de buik kwamen, was hij het spoor bijster en was de lol er af. Nee, hij had geen idee zeg, waar de buik zat. Werkelijk, hij wist het niet.
Haha, zei ik. Haha, liefje, waar is de buik? Toen hij in zijn eigen, mijn, en de hare prikte was dat niet voldoende. DE POP HAD IMMERS OOK EEN BUIK.
Met een zorgelijke blik maakte ze een aantekening op hare papieren, waarin waarschijnlijk de groteske ontwikkelingsachterstand van Zoon2 stond beschreven, vanwege de niet-aanwijsbare-poppenbuik.

Terwijl Zoon2 ondertussen wat scheikundige proefjes deed en in het Spaans de oplossing voor de wereldvrede declameerde, vertrouwde de mevrouw mij toe dat het 'heus niet heel erg was' en dat we volgend jaar wel weer eens zouden kijken.
Compleet van slag van ergernis ging ik weer huiswaarts en nu is het dus zover, dat het een jaar later is.

Uit de ogentest zal wel komen dat we een half blind kind hebben, ook al ziet hij van meters afstand chocolaatjes ergens liggen, maar ik raak niet meer van mijn stuk.
Ook al is er zeven jaar voor nodig, het consultatiebureau raakt me niet meer. Ik kan me ook nu al verheugen op de rollende ogen van Zoon2.

vrijdag 21 december 2012

Het einde der tijden en wat hellevuur.

'Oiii ik hou van jou mijn kleine lieve engel snoetje poppedijnekind'

Zei ik tegen Zoon2 die weer eens buitensporig schattig was, in zijn pyjamaatje met zijn haartjes gekamd en alles.

'Hou je ook van mijijijjij droelieboelie?' Deed ik heel intelligent.

'Nee mammie' en hij keek er bepaald niet schuldbewust bij ook nog.

'Jamaar liefjeeeeee, waarooooom niiiieeet?' Vroeg ik huilerig.

En toen sprak hij de volgende woorden:

'Maar het geeft niet mamma, mòrgen hou ik veel van jou, mòrgen weer'.

Waarna hij verder ging met zijn belangwekkende en urendurende werkje, namelijk het dichtmaken van de drukknoopjes op zijn pyjama, waar ik geduldig op stond te wachten.

Natuurlijk was ik toen enorm gerustgesteld en dacht ik aan alle mensen die denken dat er geen morgen zou zijn, vandaag, of morgen ook nog, of weetikveel wat die mensen denken.
Daar dacht ik veel aan, de afgelopen dagen, zoals de rest van de wereld ook, gezien Twitter en Telegraaf.nl en verder alle nieuwssites die zelfs melding maakten van een nièt-vergaan Australie, voor het geval iemand zich dat afvroeg.

Het intrigeert me ontzettend, dat mensen ècht denken, of dachten, dat vandaag of morgen of vannacht of een paar uur geleden, de hele wereld in vuur en zee zou/zal opgaan. Een paar jaar geleden las ik een heel artikel over mensen, die zelfs hun kinderen van school hadden gehaald, en hun geld opmaakten en geen werk meer hadden en geen pensioen en geen normaal huis meer, omdat het toch allemaal niet meer boeide, want de hele boel zou toch naar de gallemiezen gaan immers.

En die mensen in Japan die in enorme ballen zijn gaan zitten, ballen die het in vuur en water goed zouden doen, waar je met 30 man in kan, met eten en drinken voor twee maanden. Twee maanden ook, werkelijk, want na twee maanden dachten ze uit te stappen en weer even naar de Albert Heijn te fietsen zeker? Dan denk je eerst dat de hele wereld met werkelijk alles en iedereen erop, naar de hel en de duivel en het vuur gaat, maar dat je met voor twee maanden brood en blikken bonen, de dans ontspringt.

Of een meneer in het pittoreske Kootwijk, die een tweedehands duikboot kocht van zijn spaargeld, om daar met 35 familieleden het einde der tijden af te wachten. Een duikboot van een paar duizend euro, die waarschijnlijk allang lek en gaar was afgedankt en al 20 jaar in een of andere Duitse schuur stond te roesten. Daar dacht meneer zijn leven mee te redden. Want alles zal vergaan, heus waar, maar niet mijn eigenste submarine, welnee, een paar reddingsvesten voor de zekerheid, en alleen maar familie erin, zodat het niet eens een deugdelijke ark is, met van alles wat erin, zodat er in elk geval nieuwe baby's gemaakt kunnen worden, neeee, alleen maar familie, zodat zij met hun eigen inteeltgemeenschapje lekker door kunnen leven, ook al staat er geen boom meer op de wereld.

Intrigeeeeeerend zeg ik.

Als het aan dn Paus ligt, is er natuurlijk sowieso geen gemengd gezelschap op aard', maar slechts mannen en vrouwen die lekker samen leven met elkander, ook al houden ze niet van elkaar, (laat staan dat mannen van mannen, of vrouwen van vrouwen houden), die baby's krijgen die soms beter niet kunnen komen en die tot in lengte van dagen moeten creperen in hunne ledikant, omdat ze niet dood mogen gaan, ook al zijn ze ziek en hebben ze pijn, totdat dat uiteindelijk met alle akeligheid dan toch gebeurt, en iedereen daar ongelukkig van wordt. Nee, hier heb ik niks grappigs over te zeggen. Alleen maar dat er wat mij betreft wel een klein vloedgolfje en wat hellevuur op zijn hoofd mag vallen. Dàt zou nu eens een prettig verschil maken in de wereld.

Ik heb geen seconde gedacht dat het waarlijk zo zou zijn dat de ganse wereld zou vergaan, en ik zou ook knap pissig zijn geweest zeg. Potdorie staat Vriendin1 op het punt van baren en de Vriendinnen en ik zijn zò benieuwd naar de naam van ons nieuwste kind, verder heb ik vanaf vandaag twee weken vakantie en die laat ik me echt niet door de neus boren. Alleen al omdat Echtgenoot vandaag eindelijk al onze lege flessen naar de glasbak heeft gebracht, dus er staat hier een prachtig leeg balkonneke, dat vrààgt om lege flessen. En morgen houdt Zoon2 weer van mij, en als je het mij vraagt is dat al reden genoeg om gewoon weer op te staan morgen.


dinsdag 18 december 2012

De dinsdagcolumn

Vergeet u niet om elke dinsdag op www.kadeng.wordpress.com te kijken?

Vandaag gaat het over de begrafenis van Cavia2. Hoe treurig en stemmig het was, maar dat ik waarlijk bulderde van het lachen, per ongeluk.

vrijdag 14 december 2012

Een aandoening! Een letsel!

Vanmiddag na mijn werk fietste ik even lang mijn moeder om wat op te halen. Toen ik nog geen seconde binnenwas, riep zij mij juichend toe: 'Kind, je hebt een aandoening! Een ziekte! Iets heel eigenaardigs!' Ze keek er bepaald heel vrolijk bij en geenszins zoals je zou kijken als je je eerstgeborene aan het toevertrouwen bent dat er iets heel akeligs aan de hand is en alles.

'Waaaat, moeder?' Vroeg ik waarlijk nieuwsgierig.

'Ik heb het in de krant gelezen! Kijk hier! Een officieel gebrek, een stoornis!'

En ik zag wel dat zij er zeer mee in haar nopjes was.

'Jamaar WAT DAN MIJNE MOEDER?' Brulde ik zeg, ik kon het niet langer aan, de spànning.

En zij liet mij een krantenknipsel zien. Nu krijg ik heel vaak krantenknipsels, dat zijn meestal de stukjes van Sylvia Witteman, die ze voor mij uitknipt omdat ik die nogal vermakelijk vind maar geen abonnement heb op de Volkskrant, maar dit was wat anders.
Het was een aflevering van een serie over denkfouten.

Ik maak de denkfout, genaamd: Post hoc ergo propter hoc. Wat betekent: erna, dus erdoor.
En ja, dat doe ik. Dat heb ik. Die maak ik.

Zoals ik onlangs schreef over mijn bijgelovige leven, over de jurk die ik niet aantrek als ik eens in een drol stapte, met die jurk aan. Over de oorbellen die ik nooit meer indoe, als ik, de oorbellen dragende, failliet ben gegaan. Over dat ik al het leed in mijne leven verklaar door er een oorzaak achter te zoeken.
Ha!

Dat is ook wat, zo 'ne interessante Latijnse naam en alles, en ik wìst dat niet eens. Dat ik heel interessant ben met een kwaal en dat ik er NIKS aan kan doen ook nog eens. Het komt niet door mij, het is een Denkfout. Waarschijnlijk omdat ik doorgaans te weinig wijn drink. En omdat ik niet genoeg kleding heb. En omdat ik niet rijk ben. Dat zijn de oorzaken. Tralala!

donderdag 13 december 2012

Opvang en mijn mening en dus ja.


Het staat er overal vol mee he, en ik kan er meestal niet zo goed tegen. Geleuter over De Vrouw Die Werkt, al dan niet Parttime. Of dat dan Fulltime moet, of dat juist nièt moet, of je thuis moet zijn bij de bloedjes, of dat je je kinderen gewoon dagelijks vòòr, tussen, en na school naar de opvang laat gaan. Ik vind daar ook van alles van.

Van de week zag ik op Twitter weer eens zo'n discussie voorbijkomen, waar ik niet anders kan dan me er een beetje in mengen, maar niet teveel, want het irriteert me zo.

Zo'n vrouw met een fabulous baan die in de rondte roept dat het bespottelijk is dat moeders zich laten leiden door al dan niet te krijgen kinderopvang toeslag, want er dient gewerkt te worden, hoe dan ook en dat je geen geld (over) hebt voor opvang, dat is onzin en bespottelijk bovendien.
Tevens vond zij dat een creche een helleplaats is, met slecht en ongeschikt personeel waar de kinderen een vrees'lijke tijd hebben.
In feite sprak zij zich zelf dus tegen, maar zij had de oplossing gevonden door een oppas aan huis aan te nemen. Iemand die dus nog veel duurder is dan een dagopvang en waarbij je dan ook nog zelf je luiers en fruithapjes moet aanschaffen. En als zo iemand dan ziek wordt, heb je pech, want moet je vervolgens zelf thuisblijven. Overigens is het voordeel dan natuurlijk wel dat als je kind ziek wordt, die dan toch al thuis is en niet halsoverkop moet worden opgehaald. Ja, dat is wel zo. Aan de andere kant, als je dan zèlf een keer ziek bent, of gewoon lekker een dagje thuis, ben je nog niet alleen want is je huis vol met kind + oppas.

Het is een lastige kwestie, blijkt maar weer.

Toen Zoon1 zo'n beetje anderhalf was, ging ik zelf op zoek naar een soort opvang, omdat ik toen weer ging werken, nadat ik eerst bij het kind thuis was geweest.
Ik had toen een mening over de creche en Echtgenoot en ik zochten ons heil bij gastouders. Wij zochten op internet en wij zijn bij een stuk of vijf mensen thuis geweest. Vier daarvan waren verschrikkelijk. Ze hadden enge gaskachels in huis waar ik mijn bloedje al tegen aan zag vallen, er liepen 6 Duitse Herders rond op 20 vierkante meter, het was er vies, de gastouder was intens dom of gewoonweg niet helemaal van deze wereld, er was er eentje die vond dat fruit een zeer overschatte vorm van voedsel was, en haar eigen kind at dan ook slechts koek en snoep, zo door de dag heen, wat zij trots verkondigde. Er was er eentje die nooit buiten kwam met de kinderen, er was er eentje die woonde in een huis dat ik in het beste geval onbewoonbaar zou laten verklaren als ik het voor het zeggen had.

Wanhopig en met een grote afkeer van de mens in het algemeen en gastouders in het bijzonder, kwamen we uiteindelijk bij de lieve Inge terecht. Zij was aardig en leuk en schoon en had zelf een zoontje van dezelfde leeftijd als Zoon1. Wij namen dankbaar haar hulp aan voor een redelijk bedrag en het kind is daar ongeveer een jaar elke week twee dagen geweest. Toen was hij zo'n beetje twee en en half en kregen we de indruk dat hij toe was aan wat meer kinderen om zich heen, een andere omgeving en een wat gerichter pedagogisch beleid, aangezien Inge zelf aan ons vertelde dat Zoon1 weliswaar zoet en helemaal niet lastig was, maar wel een beetje allenig altijd maar op de grond zat te spelen met het ene autootje.

En zo kwam ik via via bij een kinderopvang waar we hem geplaatst kregen op een groep, op de juiste dagen. Dat was uitstekend, vol met lieve juffies en veel meer kindjes en meer dan genoeg speelgoed en fruit en activiteitjes met de bolderkar en alles en en passant werd hij zindelijk, puur door de inspanningen en geduld van de leidsters.
Toen hij vier werd ging ik bijkans snikkend op weg met de afscheids-traktatie. Het goede nieuws was, dat ik toen al heul zwanger was van Zoon2 en dus wist dat ik er wel weer terug zou komen. Weliswaar pas maaaaaaanden later, want er was wel iets van een wachtlijst, ook al had ik notabene broertjes-voorsprong. In de tussentijd paste een erg lieve tante een dag op Z2 toen ik toch eindelijk echt weer moest gaan werken en de andere dag kon ik regelen met behulp van àl mijn vakantiedagen en de flexibele geest van mijn collega's. Toen Zoon2 een maand of acht was ging ik met blij gemoed weer op weg naar de opvang.
Toen we een klein jaar later gingen verhuizen naar Het Dorp, vond ik het wederom heel vrees'lijk om dit keer ècht afscheid te nemen, maar met het geruste gevoel dat ik een plek had in het dorp bij de opvang van dezelfde organisatie zei ik gedag.

En ach, hoe fijn is die. De juffies zijn stuk voor stuk lief en leuk en slim, er zijn, heel belangrijk, àltijd dezelfde leidsters, en als er eentje op vakantie of ziek is, is er een vàste invaller. Zoon2 vraagt elke dag of hij mag gaan, zo leuk vindt hij het, hij heeft een schare peuter-aanbidsters en hij eet er meer fruit en boterhammen dan thuis. Elke avond voor hij naar bed gaat informeert hij bij mij naar het welbevinden van zijn liefste juf en als ik dan bevestig dat òòk zij zojuist naar bed is gegaan sluit hij gerust zijn oogjes. Hij leert er dansen, plassen op de wc en samenspelen met andere kindjes. Ze zien daar precies in hem wat wij ook in hem zien en ik weet zeker dat ze van hem houden, ook al verdelen ze hun liefde over 15 anderen per dag.

Toen ik laatst geen werk had, was mijn enige zorg de opvang. Zonder werk kan ik wel leven, met iets minder geld kan ik wel leven, maar mijn moederhart kon het niet aan, het idee dat ik Zoon2 van de opvang zou moeten halen, omdat ik niet èn minder kan verdienen, èn de opvang betalen, zonder kinderopvangtoeslag.

De andere kant van mijn opvang-mening, gaat over de BSO. Daar ben ik wat minder positief over en het fijne van geen-werk, en nu van werk-onder-schooltijden is, dat ik Zoon1 lekker van de BSO kon halen.
Want na een lange dag school, wil mijn kind niet naar een hel verlichte ruimte om samen met een hele berg andere kinderen van wisselende leeftijden rap een beker limonade te drinken met een koekje of een stukje appel. Om daarna niet lekker in zijn kamer of op de bank te hangen met boek of tv, maar te moèten spelen, met niet je eigen dingen, te moeten praten met steeds een andere leidster die je helemaal niet kent, en die er bovendien alle schijn van heeft haar baan niet bepaald leuk te vinden.
Dan helemaal eind van de dag kwam ik hem halen, en vond ik niet dat hij er blij uitzag. En kwamen we allemaal uitgeput thuis, geen tijd meer voor wat dan ook, behalve eten en raprap naar bed.
Ik vind het echt zielig, kinderen die twee of drie keer (of nog meer!) per week naar de BSO moeten. En al helemaal de woensdagmiddag. En ik weet ook wel dat ik het wel zielig kan vinden, maar dat lang niet iedereen de keuze heeft. Maar aan de andere kant zou ik, als het echt maar èven kan, altijd de keuze maken om mijn kind thuis te laten komen, of fijn naar opa en oma, als dat kan, of naar een vriendje desnoods. Maar niet maar elke keer naar de opvang waar hij het niet leuk heeft, omdat ik moet werken. Dan maar niet.
En daarom ben ik het niet eens met de mevrouw op Twitter, want ik veroordeel niet de mensen die wel fulltime werken, ik veroordeel ook niet de mensen die helemaal niet werken en voor de kinderen zorgen, ik zou alleen wel mezelf veroordelen als ik er niet alles aan zou doen om het voor het kind zo prettig mogelijk te laten zijn.

Voor Zoon2 is dat twee dagen naar zijn geliefde juffies. Voor Zoon1 is dat lekker naar school en 's middags naar huis.
Gelukkig kan ik het nu ook zo doen, ook al lever ik daar zelf wel iets voor in.
En, het scheelt dat Zoon2 ook wat groter wordt. Hij is bijna drie en als ik hem over een tijdje toch van de opvang moet halen omdat dat verdorie allemaal nu nog weer duurder wordt en alles, dan kan ik hem ook met een gerust hart naar de peuterspeelzaal brengen, met ook allemaal lieve kleine andere kindjes en leuke juffen. Hoe groter hij wordt, hoe meer toe aan wat schoolser, wat minder aanhankelijk aan de juffies van de opvang en kan hij een soort uitleg wel begrijpen. Wie weet of dat moet gaan gebeuren, maar dan heb ik wel het fijne gevoel dat hij zijn eerste jaren met liefde is opgevangen, door mij, zijn vader, zijn tantes, opa en oma en de lieve juffies. Dan kan ik hem rustig de volgende stap laten zetten.

En mocht u nou in deze regio wonen en op zoek zijn naar een Echt Goede Opvang, dan zeg ik Les Petits. Hoera! En pppfffrrrrrtt naar de stomme discussies.

donderdag 6 december 2012

Toen Zoon1 nog Zoon was.

Vorige maand was Zoon1 jarig en werd zeven jaar. Dat is zo, omdat wij al zes jaar zijn verjaardag vieren op 6 november. Ook al is hij dan niet jarig.
Ja.
Hij is namelijk vandaag jarig. 6 december.
Maar da's een rare dag he, en ook heel niet leuk zo net na pakjesavond en alles. Wij hebben toen hij bijna twee werd, de beslissing genomen om het kind te behoeden voor gedoe rondom zijn verjaardag, ook al ontkomt niemand daaraan zodra het november wordt, met alle Sint Maarten en Sint intochten en alles, maar het ieeiiits reduceren, leek ons wel wat. Wij dachten zo, hij weet toch niet beter en het is voor hem leuker, een maandje eerder. Niet direct na pakjesavond wèèr bedolven worden onder cadeaux, dan is het toch minder bijzonder. En bijzonder moet een (kinder)verjaardag natuurlijk altijd zijn.
Wij lichtten school, opvang, familie en vrienden in en zo geschiedde, en iedereen weet het inmiddels.
Dit jaar voor het eerst heb ik Zoon1 ingelicht, over deze gang van zaken. Het is nu eenmaal onderhand ook zo dat hij wel eens zijn geboortedatum moet noemen, en dat soort dingen. En dan is het wel handig als hij de juiste weet.
Hij vond het zelf allemaal prima en heel niet indrukwekkend verder. Vandaag vond hij ook verder niet bijzonder, immers is zijn verjaardag vorige maand uitgebreid gevierd en voelt hij zich al een maand een zevenjarige.

Ik sta er zelf altijd wel een beetje bij stil. En denk ik; zeven jaar geleden. Ach, zeven jaar geleden. 'Hela Echtgenoot, ZEVEN jaar geleden hee' zeg ik dan. En dat vindt hij dan maar niks, want ik leuter altijd over de tijd en hoe die maar vervliedt en alles, dat doe ik nu eenmaal.

Maar mensen, 26 was ik zeg. Hoe jòng. En wat was ik dìk met het kind in mijn buik. En dan denk ik, van toen het vijf december 2005 was, en Echtgenoot nog helegaar niet mijn Echtgenoot was maar mijn Vrind, en hij moest werken. En ik was dus alleen thuis en dat zinde me niks, zo op Sinterklaasavond. Dus ging ik bij mijn ouders eten. Waggelde met mijn buik, 36 weken zwanger, in het rond en liet mij mijn moeders eten goed smaken. Toen ik thuiskwam en zo'n beetje naar bed wilde gaan, later die avond, stapte ik in bed, en FLATS. Jaaaa hooooor, ik pies zo in mijn broek zeg, dacht ik bij mijzelve. Ik lapte mezelf een beetje op, verschoonde mijn bed en stapte er weer in. FLAAAATS. Nogal geirriteerd met mezelf lag ik daar in een nat bed en belde mijn aanstaande op om te klagen over mijn gesteldheid. Onderwijl werd het maar natter en natter in mijn bed en er ging mij een lichtje op, ook al omdat dn Aanstaande mij vroeg of er niet iets aan de hand was met vruchtwater. Jaaaaa, neeeeee, brulde ik. Dat is te vroeg! En hing heel onbeleefd op om snel de verloskundige te bellen. Zij vroeg mij, om wat op te vangen, dan zou ze eraan komen. Opvangen? Djiezz, dacht ik. Hotste met mijn enorme buik de trap af, druipend, handdoek tussen benen, pakte een bekertje, hield die onder mij en ving, inderdaad, wat op. Terwijl ik in mijn nopjes was met de geslaagde actie, stond de verloskundige voor de deur, wierp 1 blik op mijn bekertje, dat ik trots onder haar neus hield, en zij vertrouwde mij toe dat mijn kind eraan zou komen. ARGHHH riep ik. Rende zo'n beetje in het rond, belde de aanstaande weer op en verzocht hem heel rap thuis te komen. Pakte de tas die ik net toevallig die dag klaar had gezet vol met nutteloze bende en stond klaar in de deuropening, waarna ik me in onze kleine Mini propte. Wij reden naar het ziekenhuis en ik was helemaal verheugd zeg. Oeii wat spannend en wat fijn, want ik had helemaal geen pijn en geen wee te bekennen en ik dacht van 'nu, dan zal zo dn baby wel arriveren zeker'. Ondertussen was het midden in de nacht en nadat was bekeken dat er inderdaad nog geen sprake was van een wee of een baby, moest ik wel blijven vanwege de 36 weken en mocht de aanstaande naar huis gaan.
Ik deed zo een slaapje en werd ergens rond zeven uur in de ochtend wakker met het idee dat het vast een exciting dag zou gaan worden.

De man had tegen mij gezegd, dat hij metèèn weer zou komen in de ochtend, metèèn. Toen het tegen elven was had ik een paar keer gebeld maar niks hoor. Ik kreeg van de verpleegkundigen al de vraag 'of er ook een vader was' en langzaamaan kreeg ik zo een wee of wat. Er kwam iemand binnen die mij vertelde dat ik op een skippybal moest gaan zitten. Nu, dat vond ik maar niks, maar wist ik veel. Iemand anders bracht mij koffie, die ik helemaal niet prettig kon drinken zo op de bal, maar het kwam niet in me op om die bal een schop te geven. Uiteindelijk stond ik op, omdat het niet anders kon en haaaaaa, daar kwam de man aanzetten. Lichtelijk verwilderd en met een aan paniek grenzende blik in zijn ogen. Er was iets met een dinges en iets dat hij niet had kunnen vinden, maar hij had ook wel een beetje uitgeslapen, per ongeluk, ja.
Het boeide me niet veel, want ik had intussen andere dingen aan mijn hoofd. Ik hing zo'n beetje rond en om een uur of 12 lag ik weer op bed en vroeg op een minder vriendelijke toon om iets van een verdoving of anderzins verzachtende omstandigheden.

Het uur daarna, raakte ik in een soort waanzinnige trance, waar ik af en toe uitkwam om tegen de man te roepen of hij niet even wat kon doèn ofzo. Hij deed dingen met natte washandjes, masseerde mijn rug en kreeg van een kordate verpleegkundige les in het puffen. De zwangerschapsgym en yoga waren er een beetje bij ingschoten bij mij namelijk, en ik wist van geen puffen. De man pufte zich wezenloos zeg, tot ik hem op vrij luide toon verzocht om te stoppen met het blazen in mijn gezicht.
Achteraf bleek, dat ik al een uur complete ontsluiting had, maar dat er 'even' geen gyneacoloog voor handen was en dus moest ik maar even doen alsof er niet ondertussen een kind al om het hoekje aan het kijken was.

IK MOET POEPEN! Brulde ik zeg.
Ja, het is waarlijk een charmante aangelegenheid dat baren.

De man vroeg aan het kordate type, 'of ik niet even naar de wc mocht ja?' maar zij maakte naar hem het gebaar of ik ze niet helemaal op een rijtje had. Zo iets met een hand die je voor je voorhoofd heen en weder zwaait. Dat zag ik heus wel, maar ik had geen kracht meer om haar te slaan.

En zo was het uiteindelijk dan toch zover, met persen en toestanden en binnen 2 minuten was daar Zoon1. Die toen natuurlijk nog gewoon Zoon was.
13.40 uur.
Een bevalling van uiteindelijk nog geen vier uurtjes.

Een jaar later gingen de man en ik op 6 december in ondertrouw, vonden we wel lollig.

En nu is hij zeven zeg. En al zo groot. En zo slim en zo lief en zo grappig. En zo mooi ook.

Daar dacht ik zo vandaag aan, terwijl hij zelf ziek thuis was van school, waardoor er een hoop gedoe was met halve werkdagen van Echtgenoot en mijzelve, want een zieke zevenjarige is weer net een baby, wil geknuffeld en gevoederd, en dat beviel mij best wel eigenlijk. En morgen is hij weer lekker groot en hèlemaal zeven jaar.


donderdag 29 november 2012

Gehakte ballen met jus.

Nou zeg, zat ik er net hèlemaal in, is het alweer afgelopen.
Ja, dit zou zomaar helemaal een enorm diepzinnig intro kunnen zijn he, een kijkje in mijn ziel en alles.
Welnu, daar zit u gans niet op te wachten denk ik zo. Of wel, maar alla, er zit heus nog meer in mij dan wijn en nieuwe schoenen hoor hee.

De jaren '50 dus kennelijk. Want alla, daar had ik het over. 'Moeder, ik wil bij de Revue', dus. Ach, wat een fijne, fijne serie.

Toevallig zag ik alles vanaf de eerste aflevering, wat vaak niet zo is, meestal wegens verregaande slordigheid en/of vergeetachtigheid, maar dit keer ging het goed.
Oh en ik hou ervan zeg. Ach, de jaren '50, als er toch een tijdmasjien zou zijn, dan ging ik gerust even terug zeg. Huppetekee, zo de prachtige oude straten van Haarlem in, of ons eigen Dorp, waar het huis waarin ik nu woon nog niet eens bestond toen.

Mijn ouders zijn geboren begin jaren '50 en het was heus allemaal ook toestand en armoede en gedoe en gezondheidsellende en alles, maar toch ook allemaal zo fijn eenvoudig, in vergelijking met nu he, denk ik zo. Als vrouw gewoon een beetje de was doen he, baby's krijgen en verzorgen en dan mekkeren over carrierekansen maar dat dan eigenlijk wel een beetje lastig vinden met al je kroost er nog bij en de stoelen die je nog moet waxen en alles. In feite dus waarlijk niet zo heel anders als nu, maar dan zonder die stoelen natuurlijk. Ik zie me al gaan zeg.

Als je dan lelijk was en niet zo gezellig, als meisje, dan trouwde je gewoon niet. Vonden ze heel normaal hoor. Feitelijk is dat het ook, hahaha. Was je mooi en hield je wel van een borreltje, dan piktje je zo hier of daar wel d'een of d'andere scharrel op, en dan ging je daarmee verkeren. Vond je elkander na verloop van tijd niet meer zo enorm leuk of was je het gewoon zat, dan had je denk ik wel pech, maar aan de andere kant was een huwelijk in die tijd ook gewoon wat simpeler, schat ik zo in. Man werkte, vrouw zorgde voor huis en haard en kwam er ergens een kink in de kabel vanwege omdat die man dan weer zo nodig de hele tijd in de kroeg ging hangen, dan waste je gewoon een maand zijn sokken niet en verving je zijn warme prak in de avond gewoon stelselmatig voor een bammetje met smeerworst. Leerde hij van, niks meer aan het handje.
En anders ging je gewoon een beetje zitten snikken in je geborduurde zakdoek en baarde nog eens een kind of wat, of stofte nog eens flink het huis af.

Ja, niet ideaal allemaal, maar ergens ook wel zo overzichtelijk. Die mannen moesten gewoon de hele tijd werken en 's avonds luisterden ze naar de radio om vervolgens in de echtelijke sponde maar weer eens een baby te maken, of gewoon te gaan slapen in een flanellen pyjama. Niks niet zaniken over een Ipad of de hele tijd maar willen kitesurfen of diepzeeduiken. Gewoon, de krant lezen, gehakte ballen met jus eten en een beetje een leuke vrouw aan de arm, als je een avondje naar de Revue ging.

En roken he, oh wat rookte iedereen toen zeg. Dat is toch heerlijk, geen gezeur over stinken of ongezond, gewoon hopla, te pas en te onpas opsteken. Koste ook geen drol natuurlijk toen. En overal en altijd een borreltje bij. Helemaal niet problematisch allemaal, gewoon na de koffie een lekker portje inschenken en je kan de dag weer aan.
En dat alles in geweldige outfits. Fraaie jurkjes, mooie hakken, leuke jassen, kleine tasjes en coole auto's.

En jaaa, blablaaa, kansen, ontwikkeling, gezondheid, rechten voor vrouw, allemaal belangrijk. Tuurlijk, maar ergens in mij zit een oud mannetje op een bankje die het vroeger allemaal beter vond.

Ik heb het altijd gehad. Vroeger keek ik met mijn moeder en Zuske naar Het Kleine Huis Op De Prairie. AAAACH, het sentiment. Als ik de kans krijg, kijk ik het nog steeds. En dat was niet jaren '50 he, dat was echt eind 19e eeuw of iets. En dat is dan niet een tijd waar ik heen zou vlieden middels mijn tijdmasjien, want, horror hel, de wc bestond bijkans niet eens. En lekker eten ook niet. En laat staan een fraaie stofzuiger. En 19 kinderen krijgen was ook maar normaal. En er dan ook nog 6 verliezen. Nee, dat wil ik dan weer niet. Maar het intrigeert me zo. De prettige simpelheid van het bestaan. Je zorgen maken over dat je een klasgenootje minder prettig aangekeken had, je ulevellen niet met haar gedeeld had, en dat zij nu op een boomstam in de kreek zit te staren en dat je dan erheen gaat en een arm om haar heendoet en vervolgens ben je BFF's en huppel je in je lange rokken gewoon samen door het veld, in plaats van alleen. En als iemand op school dan lelijk doet omdat haar vader minder kolen verkoopt dan die van een ander, dan kijk je die vermanend aan en alles is weer koek en ei. Niks nie Facebookmoord. Niks nie 'haters' op Twitter.

Dat is toch mooi, mensen. En als dan je ouders oud werden en niet meer op het land konden werken of de houten vloer tot pulp vegen, dan nam je dat gewoon over en ook gewoon iedereen bij je in huis of in de schuur. Niet in een verzorgingshuis stoppen en vervolgens nooit meer op bezoek gaan he. En ze laten wassen door een of andere halve gare die het teveel moeite vindt om warm water op een washandje te doen.

Ja, zo heb ik een mening over sommige dingen hoor.

En vanavond zag ik zo de laatste aflevering van het Revue Program. Verwerpelijke programma's als 'Help mijn man is klussert' die draaien gerust jarenlang door, maar zo'n prachtige serie is dan maar 8 afleveringen of iets. En ik blijk bepaald niet de enige te zijn, die het zo mooi vindt. Dat stemt me dan wel gerust, dat het zo populair is, ook onder jongeren. Dus ik stel voor dat we allemaal leuk een jaar of 60 terug in de tijd gaan, gewoon voor de lol eens kijken hoe leuk dat zou zijn.

Natuurlijk houd ik Zoon2 gewoon op de opvang, want ook al was dat toen ook niet echt aan de orde, je moet de realiteit niet uit het oog verliezen natuurlijk. Facebook zal ik ook niet opgeven. Maar ik zal Echtgenoot melden dat we vanaf nu veel gehakte ballen zullen eten, dat hij zijn sokken maar goed in de gaten moet houden en dat ik rap een avondje naar de Revue wil.





zondag 25 november 2012

De jassenmissie en het spektakel.

Dat gaat niet goed hier he, de dagen gààn maar voorbij en niks niet leuke stukskes van mij hier. Wel op http://kadeng.wordpress.com/ hoor, dus weest gerust. Elke dinsdag.

En ik maaaak dingen mee, heus niet niks. Maar tijd he, tijd om dat alles eens leuk te vertellen, dat is er dan weer niet.

Vandaag bijvoorbeeld had ik heel belangrijke zaken te doen met mijne zuster. Namelijk, de stad in gaan voor een jas en schoenen. Ik ging met de trein, want dat duurt maar 4 minuten, en met de ZuidWestenWind die hier woeide, dacht ik dat het beter was om te hopen dat de trein gewoon reed, dan hopen dat ik niet in de sloot zou waaien. Want ik lees nu.nl he, zo'n 48 keer per dag, dus ik was volledig op de hoogte van alle storm en wind en woei en regen en vallende dakpannen, hier Aan De Kust. Nu, ik vond het eigenlijk nog wel meevallen. Ik waaide wel een beetje achteruit op de fiets naar het station, en ik denk dat mijn haar niet echt meer goed zat, maar dat kan ik best hebben.

Ik liet Echtgenoot en Zoon1+2 thuis achter en ontmoette mijn zusterke in de stad voor de jassenschoenenmissie. Nu wil het geval dat ik in mijn hele leven nooit een fatsoenlijke jas heb gehad. Wel toen ik klein was natuurlijk, daar zorgde mijn moederke wel voor, net zoals ik ervoor zorg dat Zoon1+2 in warme jassen en bijbehorende attributen door het leven gaan, (doe een muts op. Jawel, een muts op. Nee, die niet. Doe een muts op. Okee, dan een sjaal. Jawel, een sjaal erbij. Je bent al verkouden. Ik wil dat je een sjaal omdoet. Dan een muts. Allemachtig, je gaat niet mee zonder muts of sjaal. Nu. Nu. Doe het om. Doe het op. Nu. Nou, dan gaan we niet naar school. Hup, we moeten naar school. Etc)

Het is altijd een doorn in mijn moeders oog geweest, en in die van vriendinnen en collega's ook trouwens, mijn anti-warme-jas-manie. Ik liep in kleine hippe jackjes, in 'een warm vest', in een zomerjas met heel veel sjaals. Zulke dingen. Ooit kocht ik voor wel 300 gulden een hele lange oprecht warme jas, en was daar zeer verguld mee, tot ik thuis kwam en hem belachelijk vond. Natuurlijk nadat ik alle kaartjes eraf geratst had. Ik knipte de boel kort, want dat was een goed idee, en toen zag het er helemaal niet meer uit. Mijn moeder schudde haar hoofd, maar kon er zelfs met de naaimachine niks meer van maken. En ik ging weer op pad in niemandalletjes.
Twee jaar geleden kreeg ik van mijn moeder de oude bontjas van mijn oma. Een èchte bontjas. Heel erg mooi en heel erg warm. Ik vond er wel een beetje wat van, van het echte bont, maar hee, mijn oma had die jas 50 jaar geleden al en zij heeft bepaald niet zelf de beestjes daarvoor geschoten. Wat zou ik er nu niet in lopen, ook al omdat ik het een heel coole vintage toestand vond.
Ik kreeg wel wat blikken op het schoolplein dacht ik, maar ik voelde me prachtig en warm bovendien. Maar het is een oude jas. De voering liet compleet los en ook al kon mijn moeder daar nog wel wat mee, het werd steeds erger. Ook zat hij dicht met heel schattige haakjes, en daar waaide best nog wat sneeuw doorheen.
Kortom, niet meer geschikt voor dit jaar.

En dus vandaag De Missie. Eerder had ik ook al een missie gehad, maar die niet al te serieus genomen, dus nu ging alles anders.
Wij zijn in elke winkel geweest. En pasten alles. En er gebeurden rare dingen.
Opeens was ik heel erg gericht op een soort jas waar ik zeg maar een paar uur daarvoor nog niet doodgevroren in gevonden zou willen worden. Ik paste hier en daar wat aan, dingen met dons erin en alles. Mijne zuster keek zeer bedenkelijk en sprak haar twijfel uit over mijn geestesgesteldheid. Maar ik was er niet vanaf te brengen. Paste de ene na de andere lellijke jas. En ik vond, hoe lellijker hoe beter, want dan is het nog een soort van dìng. Niet gewoon een idiote jas, maar ik die in die jas een statement maak.
Wij pasten en pasten en lachten nogal hard en uiteindelijk in de V&D, vonden wij wel 450 jassen zeg. Zo veel jassen. Allemaal bij elkaar. Wij pakten er ieder een stuk of zes en namen een hoek van de winkel in beslag om alles te passen. En wij zeiden dingen als: 'ja deze is leuk, maar niet zo warm'. En keken elkaar daarna beschaamd aan.
Want dat zijn we niet gewend, zoveel verstandigheid.
Ook zeiden we: 'met deze zal ons moederke wel trots op ons zijn zeg' en wij wisten echt niet of dat nu een plus- of minpunt zou zijn.
Al met al was het nogal een spektakel.
En ik vond een jas zeg. Nah. Een warme, een heus warme, in een olijk kleurtje en helemaal niet heel lellijk. Van een merk waarvan we zeiden 'blerk' maar na nader onderzoek bleek dat de jas die zuske al jaren met pleizier draagt, òòk van dat merk te zijn. En dus is dat nu ons jassenmerk.
Zuske vond ook een jas, die eerst ongelijke helften bleek te hebben, maar gelukkig was er nog eentje van. ( De schoenen die ze daarna wilde kopen bleken òòk ongelijk van hoogte te zijn. En nu zou onze logische conclusie kunnen zijn, dat Zuske zèlf van ongelijke hoogte is, maar dat is waarlijk niet zo. Ook haar oren niet.)

Wij lachten heel, ja heel erg hard om de grap die wij al 20 jaar maken. Namelijk als wij een kledingstuk zonder prijskaartje zien, dan zeggen wij hardop: 'Dag, ik zie hier uw selectie gratis kleding, heeft u hier nog meer van?' HAHAHAHAHAHHAHAHA. Of: ' Ah. Deze kost niks. Doe mij er maar 10.' AHAHAAHHAHAHAHAHHA.
Ja, wij zijn echt ontzettend lollig.

Punt bij paal; ik heb een jas. En zij heeft ook een jas. En een indoorhoed, en een sjaal en ik ook nog schoenen. Waar ik een graties schoenenlepel bij kreeg vanwege omdat de schoenen een tientje duurder waren dan ik dacht, vanwege omdat iemand kennelijk een abuis stickertje erin had geplakt. En ik denk dat de verkoopstermevrouw dacht dat ik dat had gedaan. Nu had ik het er wel in geplakt, nadat hij op mijn voet terecht was gekomen, maar waarlijk niet expres de verkeerde. Ah well.

Ja, wij maken zo wat mee. En ik hoop nu op bitt're koude morgen, zodat ik heel triomfantelijk in mijn jas kan gaan lopen. Daag.

dinsdag 13 november 2012

Karma, bijgeloof en de lamp

Al zo lang ik me herinner ben ik een beetje bijgelovig. Niet op de manier van ladders en zwarte katten en een-been-op-de-stoep, maar meer op een voetbal-manier. Zoals voetballers kennelijk nog wel eens een rechter- of linkersok als eerste aandoen, of iets vies doen met spugen en poepen en geen, danwel wel, sex of iets anders vuigs beleven voor aanvang van een wedstrijd, zo hecht ik ook enorme waarde aan bepaalde zaken in bepaalde situaties.

Vriendin3 heeft mij wel eens verteld, in vroeger vrijgezelle tijden, dat ze een UitgaansBH had. Die bracht geluk. Geluk in de liiiieeefde natuurlijk.
Dat snapte ik toen volkomen. Ik deed natuurlijk ook niet mijn grijsgewassen Garfield onderbroek aan voor een avondje kroeg, want je weet maar nooit in welk bijzijn je opeens van gekleedheid verwisselt. Immers.
Een geluksBH had ik echter niet, meer omdat ik mijn BH's enkel uitkies op het feit of ze uberhaupt laten blijken dat ik iets van een bh nòdig heb eigenlijk, en niet zozeer om de fraaie kantjes. Ik heb andere fraaie kantjes, denk ik dan maar.

Maar ik koppel wel, nog steeds, vaak bepaalde zaken aan bepaalde gebeurtenissen. Hadden Zoon1 of 2 in de babytijd opeens wèl eens een goede nacht, dan deed ik de dag erna precies hetzelfde slaapzakje aan, hetzelfde lichtje wel of niet aan, dezelfde fles danwel speen gebruiken en zong hetzelfde liedje. Als dan de nacht erna er wederom een vol met slaap was, dan geloofde ik heilig in de heilzame werking van de slaapzak of het liedje.

Als ik een heel goede dag vol met meevallers en jolijt heb, en ik draag een bepaalde armband, doe ik die de volgende dag weer om. Als ik de armband de dag daarop afdoe, of vergeet, en ik maak ellende en verdriet en akeligheden mee, dan geef ik de schuld simpelweg aan de afwezigheid van de armband. Wat meestal bevestigd wordt doordat de dag erna heel vrolijk de Goede Dingen weer gaande zijn.

Vond ik het vroeger nodig om het lichtknopje in mijn kamer een stuk of 18 keer aan- en uit te doen, omdat anders... geen idee, maar dat voelde niet lekker, dat ben ik inmiddels wel kwijt. Echter heb ik nog steeds een beetje een ding met gordijnen. Buiten dat ik denk dat er een wolf danwel monstermens door de spleet in de gordijnen gaat staan kijken naar mijn slapende zelf, kan ik er gewoon niet tegen dat gordijnen niet helemaal dichtzijn. Ook check ik wel nog steeds altijd een beetje of een lichtknopje wel helemaal echt uit is. Dicht is. Niet meer aan is. Niet meer 18 keer. Maar een beetje omdat ik denk dat als het knopje misschien half uit is, er iets gebeurt met overtollige electriciteit in dat knopje. Ja. Ik kan misschien beter geen electricien worden. En ook geen psycholoog.

Ik heb ooit een keer mijn telefoon opgenomen toen ik werd gebeld door een 'privenummer'. Dat was toen iemand die ik helegaaar niet wilde spreken. Sindsdien doe ik dat niet meer. Tot ergernis van mensen in mijn omgeving soms. Maar ik geloof gewoon, dat het nooit goed kan zijn, een verborgen nummer. Terwijl toen ik vandaag mijn telefoon opnam toen er een, weliswaar onbekend, maar wel zichtbaar nummer belde, goed nieuws kreeg. Wat maar wil zeggen dat incassobureaus, verkoop-mensen en mensen die ik niet aardig vindt maar zij mij wel, mij beter kunnen bellen met een zichtbaar nummer. Maar dat zal ik ze niet vertellen natuurlijk.

Ook geloof ik heilig in Het Lot Tarten. Zeg nooit, nooit; 'Goh, ons kind is al een tijd niet ziekgeweest'. Of 'Nu, die buikgriep gaat ons voorbij', 'Dat was lekkere tonijn' of 'Hela, het lijkt wel of we geld overhouden deze maand'. Want huppetekee, het zal verkeren. Griep, Kots en Faillisement zal uw deel zijn.
Meerdere keren heb ik Echtgenoot vuil aangekeken nadat hij mij iets van bovenstaande toefluisterde. want HET GEBEURT DAN OOK ECHT. Elke keer. Echt, elke keer.

Daarom wilde ik ook nooit een derde baby. Buiten natuurlijk dat ik dan gek zou worden, zou me zomaar kunnen ontvallen dat ik 'makkelijke zwangerschappen, prettige bevallingen en gezonde kinderen heb gekregen'. Hopla. Thuis met 16 weken, van onder tot boven ingescheurd en een kind met 5 benen. Ik weet het zèker.

Maar, toen ik zei dat ik noooit meer een baan zou vinden, vond ik er eentje. Toen ik zei dat de Fase van Zoon2 toch wel grotekse vormen aan begon te nemen, veranderde hij in een baby van levende chocola, en toen ik reeds aan het schelden was op de financiele administratie van de naschoolse opvang kreeg ik geld terug. Zo gaan die dingen. Is het karma, is het het strikt naleven van je eigen bijgeloof...wie zal het zeggen. Feit is wel dat de meeste dingen uiteindelijk toch compleet lukraak en onverwachts gebeuren. Maar een beetje proberen te sturen kan geen kwaad. Daarom ga ik nu naar bed, klik de lamp goed uit, zeg 48 keer 'nog drie wijn' want dat werkt altijd, en hoop op het beste.





donderdag 8 november 2012

Van O en de blast from the past

Vandaag op mijn nieuwe werk heb ik tot vier keer toe een andere radiozender opgezet, omdat ik waarlijk helemaal naar werd van de geboden muziek. Nu ben ik niet perse een enòrme muziekliefhebber, ik weet er niks van, ik ben niet fan van iets of iemand, koop werkelijk nooit een cd en download ook niks. Desalniettemin heb ik wel een mening over veel muziek, die eigenlijk vooral te maken heeft met of het dansbaar is, want daar hou ik wel van, en of het een beetje vrolijk is, want zielige liedjes, daar hou ik niet van. Ze zijn soms wel mooi, maar ik knap er niet van op. Eigenlijk, heel eerlijk, wil ik slechts luisteren naar Hits from the 80's of iets dergelijks. De jaren die ik dus eigenlijk nauwelijks bewust heb meegemaakt. Of zelfs muziek uit de jaren van toen ik helegaar nog niet bestond. Het is eigenlijk al heel raar dat al deze zinnen gaan over muziek, omdat ik daar eigenlijk werkelijk niks over te zeggen heb.

Vroeger heb ik nog wel eens gedaan of ik enorm wel van muziek hield. En liep ik met cassette bandjes rond en een walkman zelfs, omdat iedereen dat nu eenmaal deed. Eigenlijk vind ik het heel irritant om de hele tijd geluid om me heen te hebben. Maar een beetje radio vind ik dan weer wel leuk, beetje geklets, leuke liedjes, tralala, terwijl ik werk ofwel in huis een beetje rommel.

En zodoende probeerde ik vandaag een beetje fatsoenlijke radiozender op te zoeken. Ik kwam bij Qmusic, waar ik vrijwel direct compleet melancholisch werd van Het Foute Uur. Nu is er niks mis met 'foute muziek', geef mij Cindy Lauper en ik doe een dansje, maar de muziek in dat uur, schoot bij mij in het verkeerde oor, zeg maar.
Het was alles jaren '90. En nu waren de jaren '90 mijn HAVO jaren en alles, en dus niks verkeerds mee, maar ik zie dan meteen van alles voor me bij een liedje. Een nachtje logeren bij mijn toen-BFF, een schoolfeest met mijn toen-verkering, een vakantie met toen-vrienden, een compleet verkeerde outfit met kerst, zulks.
Want dat heb ik altijd heel erg met muziek. Ik denk er meteen van alles bij. En dat kan heel erg leuk zijn. Ik heb met mijn Zuske een paar heel leuke herinneringen aan bepaalde liedjes, van in de kroeg, in Ons Beste Jaar. Maar we worden ook helemaal naar van bepaalde liedjes van datzelfde jaar. Ik kan erg vrolijk worden van een feestje met muziek waarop gedanst wordt als ware het 1999, en kan heel geirriteerd worden van een feestje met een DJ die het nièt snapt. (Serieus, als je toch DJ bent. En je zet een liedje op waarbij je ziet dat de dansvloer volloopt en mensen dansen alsof ze op een glittervloer staan, waarom, ja, wààrom zet je daarna dan kutmuziek op, ziet de dansvloer leeglopen en....gaat dan dòòr met die muziek? WAAROM?). Anyway, ik zou een goede DJ zijn. Als ik iets van muziek zou weten.

Maar alla, ik zat zo'n beetje mijn nieuwe werk te doen, ondertussen de muziek te luisteren en weer af te zetten en vond Radio 2 uiteindelijk de beste zender. En dat maakte mij mijn ouders. Mijn ouders hebben al-tijd Radio 2 op. En ik vond dat vroeger irritaaaaant. Doe 538 mensen, dacht ik toen. En, natuurlijk, DOE TOCH EENS NORMAAAL! Maar dat dacht ik in die jaren natuurlijk voortdurend van mijn ouders.
Ja, ik zat in een blast, mensen, een blast from the past. Ja.

En toen belde ik een of ander bedrijf om iets te vragen en werd doorverbonden door bandjes en lette niet echt op wie uiteindelijk de telefoon daadwerkelijk beantwoordde. En toen zei ik zo van "Hallo met Kristel Barendregt", heus heel netjes, en toen hoorde ik: MET WIE? Euh, Kristel Barendregt? Zei ik.
En toen bleek het O. te zijn. O! Naahhhhh, zei ik. O! O! Wat doe jij nou daar?

O is een oude vriend. Van de HAVO. Van de tijd van de liedjes. Die gewoon zijn werk zat te doen bij dat bedrijf, waar hij kennelijk al 10 jaar werkt, dus heel raar was het verder niet echt, dat hij de telefoon op nam, op zich. Maar dat wist ik natuurlijk niet.

En O blijkt getrouwd te zijn. En nog steeds vrienden met J. Dat was een van mijn eerste echte vriendjes. En P. Dat was ook een vriend. We hadden zo een groepje, met VriendinW, J, O en P en ik. En eigenlijk ook A. Maar die was altijd al een beetje zozo, ook al had hij een moeder die zelf notenlikeur brouwde.
We zijn naar Polen geweest op werkweek, in 4 HAVO. Wat een wodka-doordrenkte paar dagen waren, en ik daar voor de eerste keer meemaakte hoe het is om in 1 nacht werkelijk 7 uur achter elkaar. ACHTER ELKAAR, te lachen. We zijn met een afvaardiging van dat groepje op vakantie geweest naar Hongarije. Wat een beetje een toestand was met een auto ongeluk en alles, net voor de grens, wat heus niet soepel verliep allemaal. En ik had een kapsel waar ik nu nog steeds een beetje om moet huilen. En ik smeerde me in met olie, ging een paar uur in het Balatonmeer liggen dobberen en kon me daarna 16 uur lang niet bewegen. Zulke dingen. Herinneringen mensen. En hopla, ik sprak daar ineens zomaar O, die ik al zeker in 10 jaar ofzo niet meer heb gezien. Want zo gaan die dingen.

Dat was zo gràppig. Zit ik net een week op mijn nieuwe werk, te denken over voorbije tijden en muziek en alles en komt O ineens voorbij zetten.
Dat gaf mij zo te denken zeg.

Natuurlijk vroeg ik de belangrijke en enige relevante vraag. 'Zit je op Facebook? ' want iedereen weet, daarna komt het wel goed met de contacten. Dan gaan we een keer bier drinken zeg, en van ha-ha-ha weet je nog en alles. Of niet natuurlijk, maar dan nog is het leuk.

En ik voelde me meteen ook alweer ououououd, met mijn Radio 2 en mijn 'ik ben getrouwd en heb twee kinderen en naaaahh we hebben elkaar 10 jaar niet gezien'. Want dat zeg je dan. En dat soort dingen zeg je niet als je 24 bent. Zoals in Het Beste Jaar.

Maar ja, wat is dan opeens een Beste Jaar? Dit jaar heb ik mijn eigenste beste leukste vriendinnen, die ik 10 jaar geleden helegaar niet kende. Dit jaar heb ik de Zonen en Echtgenoot en mijn Radio 2 luisterende ouders en mijn Zuske die er gelukkig èlk jaar gewoon is.

Ja, zo zat ik te denken he. Van dat ik eigenlijk niet denk dat toevalligheden niet toevallig zijn en zo, maar dat het toch allemaal wel gek was.

En toen kwam ik thuis en was er voor de tweede keer deze week geen wijn in huis. Omdat het allemaal alweer op was natuurlijk, niet omdat we het niet gekocht hadden, haha. Haha. Ja. Anyway.
Ik heb vanavond de radio niet aan. Want ik vind het met de toevalligheden wel weer genoeg vandaag. En straks komt er opeens een liedje uit 1988 voorbij, een jaar wat ik me om een of andere reden goed herinner. En blijkt Sinterklaas toch te bestaan. Dat kan ik niet aan hoor.

woensdag 7 november 2012

Later meer. Heus waar.

Mij bewust van de stilte alhier, zou ik volgaerne allemaal leuks voor u opschrijven teneinde u te laten grinniken om mijn toestandelijk bestaan. Want zeg nu zelf, daar zit u op te wachten.

Maar hee. Zoon1, die gisteren jarig was en nu zeven is. Die zit op de bank een film te kijken. En ik ga daar naast zitten slapen. Want ik ben moe, moe. En ik moet staks nog 48 kilometer door de regen fietsen. En nu ligt Zoon2 nog te bedde.
Als die wakker wordt, dan dient er weer door het huis getoeterd te worden, vanwege omdat ik hier allemaal verjaardagesque attributen heb liggen.

Dus. Later meer.

zaterdag 27 oktober 2012

Het goede nieuws en de logische redenering.

Oeh dat is toch zo leuk he, van Facebook en Twitter en alles. Je kwakt er zo je goede nieuws op en iiiieeedereen en aaaaal je vrienden reageren dan met allerhande leuks en gezelligs. Daar knapt een mens danig van op zeg.
Ik zit er aan te denken om voortaan gewoon mijn ganse leven op Facebook te zetten.
Oh.
Haha.
Ja dat deed ik al dus.

En ook nog hier, allee, ik heb echt geen geheimen hee.
Nee, geen geheimen.

MAAR WEL EEN NIEUWE BAAN!!!

Gisteren werd ik gebeld door het bedrijf van het gesprek van afgelopen week, en ik mag a.s. donderdag 1 november beginnen. Ik moest me wel een beetje inhouden om niet heel hard te gillen door de telefoon, want je weet niet hoe zo'n man dan reageert he. En om nu bij voorbaat alweer de boel in het honderd te laten lopen is ook zo wat. Het zou immers zo maar kunnen dat hij dat niet leuk had gevonden, gegil in zijn oor. Ja iedereen is ander tenslotte.
Het goede nieuws is bovendien ook nog, dat de werktijden onder de schooltijd van Zoon1 zijn. Dus ik heb meteen de BSO opgezegd tot groots en meeslepend plezier van het kind.
Zoon1 is namelijk niet zo'n fan van de BSO. Vanwege omdat de juffen niet zo leuk zijn en bovendien wil hij gewoon naar huis, 's middags. Kan ik me goed in vinden en daarom zijn we allen nu heel blijde. Niet nadat Zoon1 eerst best wel boos werd toen ik hem vertelde dat ik weer aan het werk zou gaan. Maar daarna kwam ik met zijn goede nieuws en kreeg hij gewoon rode wangen zeg, van blijheid. Dat doet een moeder goed hoor.

En zo al met al was ik dus maar 3 maanden werkeloos. Wat ik heel netjes vind. En ik heb me geen seconde verveeld en het was echt wel heel prima om wat meer thuis te zijn eigenlijk.
Natuurlijk heb ik geen van de plannen uitgevoerd die ik bedacht had, voor de tijd dat ik thuis zou zijn. Helegaar is er niks geschilderd hier in huis. Wel heb ik mijn kast opgeruimd, maar dat is alweer een tijdje geleden dus daar zie je niks meer van hoor. Ook heb ik niet veel meer stukskes geschreven.
Om dit alles goed te maken fluisterde ik Echtgenoot in dat ik even zijn boor nodig had. En wat spijkers en schroeven en weet ik wat dinges. Ja daar schrikt hij altijd een beetje van, maar dat is ook de bedoeling. En alras hingen er diverse dingen aan de muur waar ik ze bedacht had. Natuurlijk niet door mijzelf gedaan, want er zijn dingen die je niet door mij moet laten doen, en een daarvan is boren.

De komende week ben ik nog drie dagen thuis voor ik weer kan beginnen. Ik ben zeer benieuwd zeg. Ik ben ook wel blij dat ik al bij de sollicitatie blauwe nagellak op had, want ik ben niet van plan om opeens te doen of ik au naturel ben en alles. Je moet de dingen gewoon niet mooier maken dan ze zijn immers. Behalve dan je nagels. Bijvoorbeeld.

Verder hadden Echtgenoot en ik hier gisteren weer het traditionele de-klok-gaat-een-uur-terug gesprek. Ja, heus vermakelijk.

Echtgenoot: de klok gaat een uur terug
Ik: HEL EN VERDOEMENIS
E: nou ja, vanavond doen we de jongens wat later naar bed en dan komt het wel goed.
Ik: HELEMAAL NIET WAAR SLAAT DAT NOU OP
E: Hoezo?
Ik: Serieus?
E: Watte?
Ik: Je weet niet dat we dit gesprek al jarenlang twee keer per jaar voeren?
E: Ja irritant ja.
Ik: JA INDERDAAD.

Nou en toen keken wij elkander zo eens aan en riepen nog wat heen en weder en ik besloot dat het aan mij niet zou liggen zeg, dus Zoon2, want daar gaat het natuurlijk met name om, zou iets later naar bed gaan. Want dan is het in elk geval niet MIJN schuld he, als het kind morgen om 05.00 zijn ledikant wenst te verlaten. Neen, niet mijn schuld. Ik vind dat een logische redenering, persoonlijk.



donderdag 18 oktober 2012

Codeine tabletjes en de zoektocht naar een baan.

Jongens, ik ben goed bezig hoor hee. Nou, vooral bèzig misschien eigenlijk. Of het goed is zal nog moeten blijken. In het kader van de werkeloze staat van mijn leev'n stuur ik elke week een grotesk aantal mails de deur uit en heb dan een wisselende staat van afwachting. Want òf ik weet, dat er waarschijnlijk niet eens een antwoord komt, dat is helaas vaak zo. Of de vacature is enorm leuk maar daar reageren dan nogal veel mensen op, dus de kans is klein dat het wat wordt. Of de vacature is eigenlijk niet eens zo heel erg leuk, maar alla, een mens moet werken he, en dan wil ik heus die baan, maar ook weer niet, stiekem, als ik mocht kiezen. En ik zoek me ongans naar de perfecte baan natuurlijk.
Wie weet, zoeken ze iemand om elke week 14 kleuren nagellak te testen. Iemand die elke maand een paar dagen rond de wereld wil reizen om hotels te testen. Iemand om bij elk restaurant in de stad het perfecte voorgerecht te proeven. Iemand die voor 8 uur per week voor heel veel geld leuke behangetjes uit zoekt voor willekeurige woonkamers of natuurlijk iemand die door de stad wil lopen en dan iedereen mag bekritiseren die geen mascara draagt. Of alle mensen die 'me' schrijven in plaats van 'mijn' te traceren en een klap voor het hoofd te geven. Ik zeg maar wat. Dingen waar ik goed in ben, zeg maar.

Zo ben ik dus op een zoektocht en kwam vorige week een functie tegen die me erg leuk leek. Niet dat ik voldeed aan ook maar 1 van de eisen, er was ook geen sprake van voorgerechten of nagellak maar de organisatie is midden in de stad en leek me ontzettend leuk. Ik schreef een brief en werd notabene uitgenodigd voor een gesprek. (zie www.cultilicious.com)
Ja ik was daar verder niet heel nerveus voor, maar dat resulteert dan meteen weer in dat ik heel erg mezèlf ben in zo'n gesprek. Volgens mij kan ik beter wat vaker wel zenuwachtig zijn voor zulke dingen, want om nou altijd maar meteen heel erg mezèlf te zijn in zo'n eerste kennismaking..ik weet niet hoor. HAHAHA lach ik dan bijvoorbeeld meteen om dingen. En ik heb geen bescheiden lachje hoor.
JA INDERDAAD ZEG! Brul ik dan meteen ook, bij elke vorm van herkenning. Zo ben ik.
Nou ja, zulke dingen.

Al met al was het serieus een leuk gesprek, maar het was wel ook een beetje duidelijk dat ik niet echt heul geschikt was misschien. Alleen al omdat ik niet precies op de goede dagen kon werken en ook al omdat ik niet heel veel kennis had van het belangrijkste aspect van de functie. Maar ik wil leren, heus waar, zei ik. En ik ben daarbij bijzonder gezellig èn ik ben helemaal niet te beroerd om mijn kennis van kappers met iedereen te delen, bijvoorbeeld. Me dunkt een competentie waar je u tegen zegt. Maar het mocht niet baten. Geen tweede gesprek, zo leerde ik uit het mailtje dat ik de volgende dag kreeg. Jammer, oprecht.

Ik had niet lang om te treuren, want de dagen zijn hier tegenwoordig nogal gevuld met Zoon2, want hij heeft bedacht dat hij geen middagslaapje meer doet. Dus lekker een uur of twee treuren zit er niet meer in. Ja, heul jammer. Het kind deed de laatste tijd nogal moeilijk over zijn slaapje. Beetje vechten, beetje schreeuwen, beetje zijn slaapzak aan stukken scheuren. Ja, dat zie ik dan wel he, zulke kleine aanwijzingen. Dus na wat gezweet en hysterie besloot ik de strijd niet meer aan te gaan en meldde aan Echtgenoot dat we weer een tijdperk zouden afsluiten. Nu was hij laatst ook al van het voorzitje op de fiets verhuisd naar het achterzitje, dus qua Groter Worden zaten we al in een fase, dit kon er ook nog wel bij.
Het gaat natuurlijk allemaal niet zonder slag of stoot, want een kindeke dat eerst twee uren sliep overdag en dat opeens niet meer doet, die vertoont dan wel een beetje gedrag dat te maken heeft met slaapgebrek. Want ja, natuurlijk zou hij nu graag zijn nachten wat langer maken, wat ik toejuich, maar helaas moet Zoon1 gewoon naar school, dus uitslapen zit er niet in. (In het weekend hoeft niemand naar school, maar dan geniet Zoon2 wèl heel graag lang en uitgebreid van een lange dag vanaf 06.00 hoor).

Al met al zijn het hier volle dagen, en daar hoest ik me tegenwoordig doorheen. Maar nu krijg ik van de dokter codeine-tabletjes omdat ik veel Rust moet hebben zegt ze. Ik kon haar wel zoenen zeg.
En ik heb volgende week weer een gesprek voor een baan. Een baan die er alle schijn van heeft om perfect voor mij te zijn. Misschien dat ik voor het gesprek een tabletje of wat inneem, teneinde eerst te worden aangenomen om mijn kalme en professionele uitstraling, waarna ik na de proeftijd weer fijn mezelf zal zijn.

donderdag 11 oktober 2012

Patat, Pantoffelkes en het UWV.

En zo zat ik maar weer eens achter dn laptop, in het kader van de werkloosheid en al, op zoek naar vacatures en ander vermaak.
Ik had voor dat doel mijn nieuwe pantoffelkes aangedaan, want naast patat en wijn, vind ik dat warme voeten zeer helend zijn voor welk leed dan ook.

Zo klik ik hier en daar en her en der op linkjes en dinges en reageer zo op het een en ander en ik voel me erg nuttig en schenk mijzelve nog wat koffie. Mail Echtgenoot met wat belangwekkende zaken inzake de afwasmasjien en mijn opkomende keelpijntje en ik rook geen sigaretske want op het balkon waar ik dat placht te doen, zit een enorme spin. Ja, ik heb een vol en rijk leven, zo ziet u wel.

Omdat ik toch al zo goed bezig ben, zet ik mij over een klein weerzinnetje heen dat ik heb en bel het UWV. Omdat ik een dringende vraag heb. Nu had ik al het vage vermoeden, opgedaan door eerdere ervaringen, dat men met dringende zaken niet perse bij het UWV moet zijn. Maar alla, je doet eens gek.

Ik belde mijn werkcoach op. Ik heb namelijk een werkcoach, zo vertelt het scherm mij, die ik nimmer persoonlijk zal ontmoeten, want dat hebben ze daar liever niet, maar ik mag die wel mailen en eventueel bellen. Zodoende.

TRING TRING.

'Ja hallo, goedemorgen, met Kristel'
Coach: ' Ah dag, met dinges'
Ik: 'Nu, ik bel even over mijn werkloze staat en dat ik straks mijn kinderopvangtoeslag dreig te verliezen, ik heb begrepen dat u mij wellicht hierbij kunt helpen'
Coach: 'euh'
Ik: 'toch?'
Coach: 'Wat is precies uw vraag?'
Ik: 'Nou, ik ben over een maandje drie maanden werkloos en ik begrijp van de Belastingdienst dat ik dan geen kinderopvangtoeslag meer krijg, maar ik heb ook begrepen dat ik van het UWV dan een tegemoetkoming kan krijgen. Klopt dat? En hoe regel ik dat?'
Coach: 'Ah. Ja. Ik haal uw gegevens er even bij.'
Ik: 'Ja doe dat. Dank u.'
Coach: ' Halloooo, daar ben ik weer hoor, mevrouw '
Ik: 'Nu, wat fijn'
Coach: ' Ja. Ehm. Wat was precies uw vraag?'
Ik: ALLEMACHTIG
Ik: 'Ohh, ik leg het nog even uit, geen probleem'
Coach:'Jaaaa. Nu het zit zo. U kunt van ons een toeslag krijgen als u voldoet aan een aantal eisen.
1. U heeft een WW uitkering
2. U Volgt een reintegratietraject
3. U heeft een kind dat bij u woont
4. Uw kind zit op een opvang die officieel bij de gemeente erkend is
Ik: 'Dat treft, ik voldoe aan alles, behalve het reintegratietraject. Hoe regel ik dat?'
Coach: 'Nja, dat zal niet gaan'
Ik: 'Oh? Hoezo?'
Coach: ' Dat budget is afgeschaft'
Ik: 'Oh? Juist ja. Waarom?'
Coach: 'Als u voor oktober 2011 werkloos was geworden, had u nog recht gehad op een traject met bijbehorend geld voor reintegratie activiteiten. Nu niet.'
Ik: 'Ah. En iets van een studie of opleiding, hoe zit het daarmee?'
Coach: ' Nja. Neen. Dat is ook afgeschaft, het geld daarvoor'
Ik: 'Oh. Maar dan kan ik dus ook die tegemoetkoming niet aanvragen?'
Coach: 'Ah jawel. U gaat naar uwv.nl en naar Particulieren en naar Formulieren (...) en dan stuurt u het in en dan bekijken wij de aanvraag'
Ik: 'Jamaar jamaar, ik kan dus niet in een traject, dan kan ik toch ook die toeslag niet aanvragen? Dat was toch een eis?'
Coach:' Eh. Ja. Maar u kunt het wel proberen hoor'.
Ik: 'Heeft dat zin dan?'
Coach: ' Nah. Weet niet. Dat wordt dan beoordeeld he'
Ik: OH MIJN GOD IK TREK MIJN HAREN UIT MIJN HOOFD
Ik: 'Oh. Okee. Wat vreemd. '
Coach: 'Njaa. Dag mevrouw, fijne dag'

Zo ging dat. Letterlijk.

Nu, ik zit hier nu toch, dus ik zal dat verdullemse formulier gaan invullen ja. En dan krijg ik binnen een paar weken de beoordeling. Dat is fijn zeg, ik ben echt ont-zet-tend benieuwd wat de uitslag zal zijn.

Maar hee, er is ook goed nieuws. Huis1 wordt tegenwoordig als een dolle bekeken zeg. Wij hebben een jaar ongeveer nul kijkers gehad, en deze week reeds twee en de makelaar kon melden dat er aanstaande maandag weer een meneer komt kijken. Nah! 3x in 1 week, je zou er positief gestemd van raken!
Er staat hier namelijk op de kast een waarlijk prachtige fles roze champagne, die al een tijdje zachtjes mijn naam fluistert, heel verleidelijk zeg, ik dacht eerst dat het Echtgenoot was, maar het is heel duidelijk de zoetgevooisde stem van roze alcohol,die herken ik wel. Als Huis1 nu eens verkoopt, dan giet ik mij daar de boel zo mijn keel in zeg, daar kunnen geen patat en pantoffelkes tegenop.

woensdag 3 oktober 2012

De loeiende en knippende zonen.

Nah dat vond u lollig he, zo lezen over andermans misere in dn nacht. Dat stukske is mij daar veel gelezen mensch, allemachtig. Maar, dat doet mij niks dan deugd hoor, werkelijk waar, leest vooral veel en vaak. Al is het dan over mijn eigen moeie rug heen he.

De dag begon hier vandaag iets kalmer, om half zeven maar liefst. Ik werd wakker van het snotterige geroep van Zoon2, keek op telefoon en zag staan; 06.27 uur. GODZIJGEDANKE!! Loeide ik zo door de slaapkamer. Echtgenoot schrok daar wel wat van, vooral omdat ik heel onkarakteristiek opveerde, uit bed sprong en tegen de arme man riep dat hij het schatteke wel even kon gaan halen zeker, terwijl ik wat melk voor het kind zou maken.

Natuurlijk heb ik niet de hele nacht geslapen, dat niet. Ik werd middernachtelijk wakker, omdat het kind als een malle aan het hoesten was en dat voel ik dan in mijn tenen he. Nietwakkerwordennietwakkerwordennietwakkerworden, raast er dan als een waanzinnige door mijn hoofd, en ik was eigenlijk best wel wakker, omdat ik er namelijk om 21.00 al in lag die avond. Maar toen viel ik weer in slaap. En werd vervolgens elk uur wakker, met een soort paniekschrik, zoals dat gaat bij oververmoeide moeders.
'Nghaaahhggh' adem ik dan, ogen wijdopen en met de stress tot in tenen. Om vervolgens direct uitgeput weer neer te zakken in bed.
Ja, echt heel relaxt allemaal.

Eenmaal beneden vond Zoon2 een schaar en een tekening van Zoon1, daar achteloos achtergelaten. Er volgde wat geknip en gescheur en voor ik 'gooi je melk niet om' kon zeggen, had Zoon1 het drama in de gaten. Hief zijn armen ten hemel en zette een sirene op, waar serieus de brandweer nog een lesje van kan leren.
Ik was verbijsterd zeg en Echtgenoot spetterde van schrik allemaal jam tegen de muur, maar daarna zagen wij in wat dit bespottelijk was en moesten nogal lachen. Zoon1 vond dat helemaal niet grappig en brulde nog harder. Zoon2 deed net of hij dit allemaal niet hoorde en knipte olijk verder aan de bank, zijn haar, zijn vingers en alles wat maar in de buurt lag.
Daarna poepte hij twee keer.
En fietsten wij in de stromende regen naar school.
En nu zit Zoon2 al de ganse ochtend voor de tv want hij is nog immer ziekjes en ik vind dat tv kijken dan voor iedereen de beste oplossing is.
Tenslotte moet ik naar het algemeen belang van het gezin kijken en niet perse wat prettig voor mij is. VInd ik.

Ik ruimde mijn keukenkastje op, waar ik groot genoegen in schep. Kijk, is het nog te vroeg om wijn te drinken, dan ruim ik de glazen wel netjes op.
Verder denk ik na over Plan B. Namelijk Plan A; Een Nieuwe Baan Vinden, staat op mislukken. Ik heb weinig ideeen, dus als u nog wat weet, gaerne.

dinsdag 2 oktober 2012

Nachtelijke conversatie.

Vannacht om 04.00, eigenlijk 03.50, brulde Zoon2 zijn ongenoegen naar mij, door de babyfoon. Dat was al niet helemaal lekker, maar al helemaal niet omdat wij de afgelopen nachten precies hetzelfde hadden, maar dan om 05.00.
En om 04.00, lijkt 05.00 dan ineens wel prettig.

Het is de laatste tijd bij ons thuis niet echt de Tijd Van De Goede Nachtrust. Slapen de kinderen eens een keer heel prima, een tijdje, dan vergeten wij gewoon even dat dat zo weer kan omslaan, trekken flessen wijn open, zakken een beetje door, geven etentjes, gaan naar vrienden en vriendinnen en maken plannen voor nog meer van zulks.
En ja, we gaan een beetje laat naar bed, maar allee, na een gezellige avond een beetje moe zijn is niet zo erg. Keertje vroeg naar bed en we zijn weer fit hoor.
Totdat Zoon1 of 2 preciès op dat moment besluiten weer een Fase in te gaan.
Dat geeft zo midden in de nacht op de vroege morgen heel bijzondere taferelen, in de echtelijke sponde.

03.50 uur.
Z2: BRUUUUL MAMMAAAA PAPPAAAAA SCHREEEEEUWWW
Ik: Humpf. Watte? (checkt telefoon). Wat? Neeee...liefje? Liefje? Zoon2 is wakker.
Echtgenoot: Hmm?
Ik: Zucht. (loopt naar Zoon2). Kindeke, wat is er? Het is midden in de nacht.
Z2: WEG MAMMA! WEG! PAPPA MOET KOMEN!
Ik: Ok. (gaat weer in bed)
Echtgenoot: Zucht. (loopt naar Zoon2)
Z2: Ik ben wakker!
E: Echt niet.
Z2: Ja! Ik mag in grote bed tv kijken?
E: Echt niet.
Z2: WEEEEHHH MAMMA MOET KOMEN.
Ik: Zucht. (loopt naar Zoon2). Liefje? Wat is er nou?
Z2: Ik ben wakker mamma.
Ik: Echt niet.
E: Ja, toch wel.
Ik: Ja.
E: Dus.
Ik: Gaap.
E: Gaap.
Z2: Ik heb vieze snot.
Ik: Oh. Ja. Getver.
E: (poetst neus Zoon2)
(...)
Z2: nu mag ik tv kijken?
Ik en E: Echt niet.
Ik en E: Gaaaaaap.
Z2: Hee mamma, heb jij nieuwe nagellak?
Ik: Ja, leuk he?
Z2: mag ik die ook op?
Ik: Jazeker, als je eerst gaat slapen.
Z2: NEEEEEE
E: Ohgodallemachtig.
Ik: Ik heb een idee; hoestdrank en paracetamol.
Z2: Jeuh, lekker!
Ik: Ja, jammie.
E: Prima.
(...toevoeging medicatie aan snotterende en hoestende en wakkere Zoon).
Z2: okee, ik ga slapen.
Ik en E: halleluja praise the lord slaap lekker en tot over een paar uur ja?
Z2: Wie weet.
Ik en E: (weer in bed)

04.50 uur
Z2: MAAAAAMMMAAAAAAAAAAAAAA!!!
Ik: Oh hel en verdoemenis.
E: Zzzzzzzz
Ik: (loopt naar Zoon2)
Z2: Nu ben ik wakker.
Ik: Echt niet.
Z2: Ja mamma, ik in grote bed?
Ik: Echt niet.
Z2: WEEEEEHHHHHHHHHHHHH
Ik: ok.
Z2: jeuh!
Ik: GEEN tv kijken. Het is MIDDEN IN DE NACHT.
Z2: pfff. Okee dan.
Ik: (sleep Zoon mee naar grote bed)
(kort moment van stilte)

05.30uur
Z2: Maammaaaaaa?
Ik: Oh nee christemezieleallemachtigwerkelijkserieus.
Z2: Watte, mamma?
Ik: Ga slapen.
Z2: Nee mamma.
Ik: Jawel.
Z2: Nee. Ik heb weer vieze snot.
Ik: ECHTGENOOT WIL JE EVEN EEN ZAKDOEKJE HALEN?
E: Oh hel.
Ik: Ik weet het.
E: (poetst neus Zoon)
Z2: (trekt heel hard aan mijn haar)
Ik: RAAAHHHHH DOE DAT NIET!
Z2: (trekt nog harder en gaat schreeuwen)
Ik: En NU is het afgelopen!!
Z2: Tv kijken?
Ik: Best. Doe je best maar.
Z2: Jeuh!
E: ohmijngod
Z2: (sloopt televisie door 100 keer op knopjes te drukken)
Ik: (nogal boos)
E: (bewaart rust en kalmte)
Ik: (trek deken over hoofd)
E: (Zet youtube filmpjes van verwerpelijk kinderprogramma op)

(betrekkelijke rust)

06.15 uur
Z2: MAMMAAAAAAAA EN PAPPAAAAAAAA!
Ik: ik ga dood.
E: ik ook.
Z2: dood?
Ik: Nee jij niet.
E: Ik wel.
Ik: Ik ook.
Z2: Ik ook?
Ik: Nee jij niet.
E: Zucht.
Z2: Mag ik snoep?
Ik: Ik ga douchen.

Daarna volgde nog een paar uur van driftbui na driftbui, nogal wat gedoe op fiets, op school van Zoon1 en op het kinderdagverblijf. Waar ik net even heenbelde om te vragen hoe het gaat, met het kind. Ja, goed, blijkt. Dus al u nu even allemaal de handjes wilt vouwen en samen met mij bidden naar wiedanook, dat ik vanmiddag een slaapje kan doen en niet het kind hoef op te halen, dat hij vannacht goed slaapt en dat dit morgen allemaal net iets heel lolligs lijkt, dank u.

Ndaag.

(vergeet u niet op www.cultilicious.com te kijken, waar ik elke dinsdag heus leuke dingen schrijf? En waar bovendien nog veel meer leuks op te zien is?)


maandag 24 september 2012

Megapixels of whateverdinges

De eerste en de laatste keer dat Echtgenoot en ik samen een fototoestel aanschaften, is een jaar of 7 geleden. Wij maakten kiekjes van ons samen aan de wijn en ons samen in de kroeg en ons samen thuis met de kat, zoals dat gaat. Wij waren zeer verrukt over het ontzettende fancy feit dat de hele boel 3 megapixel was of iets. Oei, wat zouden wij veel mooie foto's maken.
Deden we ook wel.
En zettten ze op de computer.
En dat was dat.

Inmiddels zijn we een aantal laptops verder en staat er jaren aan fotomateriaal ergens op een externe harde schijf, ergens in ons huis. Zoon1 heeft een schraal fotoboek van zijn eerste twee jaar, ooit eens door Echtgenoot aangelegd, Zoon2 heeft al helemaal niks. Maar hee, we hebben Facebook, waar ons hele leven op te zien is, en wij hebben telefoons vòl met foto's. Het echte fototoestel is al in geen jaar de kast uit geweest en de laatste keer dat we daadwerkelijk een foto op papier in handen hadden, is ook al heul lang geleden.

Maar daar komt de Schoolfotograaf. Ha! Vorige week bij Zoon1, waar ik bij zou helpen, want het werd mij vrindelijk verzocht door iemand van school, en gezien mijn werkeloze toestand was ik daartoe heus bereid, ja, zo ben ik dan ook wel weer.
Goedgeluimd kwam ik vorige week op school, waarna ik drie en een half uur later als een dooie neerzeeg in mijn keuken om weer een beetje tot leven te komen met koffie en sigaretten. Wat een toestand. Wat een drukte. Wat veel kinderen. En allemaal op de foto en daarna allemaal nog op een groepsfoto. Ik veegde wat melk van gezichten, deed wat haren weer goed en wat kraagjes recht en stond in de regen met stoeltjes en krukjes en moest best wel lachen om het gedoe om een klas van 33 kinderen een beetje leuk op de foto te krijgen terwijl het regent en het de bedoeling is dat iedereen dezelfde kant op kijkt. Dat laatste vond de fotograaf volgens mij helemaal niet zo grappig trouwens. Merkte ik wel.

Ik nam een kijkje om een hoekje toen Zoon1 op de foto moest en sindsdien ben ik bang dat ik volgende week een niet zo best portret van het kind op mijn portrettenplankje moet zetten. Het is waarlijk een knap kind, maar hij lacht altijd zo gek op foto's. Geeeen idee van wie hij dat heeft. Dus.
Die van vorig jaar was ook al een beetje twijfelachtig, omdat er op te zien is dat hij niet-lachend plaats had genomen voor de camera, en dat iemand toen zei: lach eens! En dat deed hij niet, en toen moest hij 'zijn tanden laten zien'. En dat ziet er dan ook zo uit, alsof iemand niet lacht, maar wel zijn tanden laat zien.

Vandaag moest Zoon2 op de foto, en daartoe bracht ik hem een uurtje naar zijn opvang, samen met 53 andere kinderen die voor de gelegenheid in leuke vestjes waren gestoken. Het was een chaaaaooos en toen ik Zoon2 brullend achterliet zag ik nog net dat hij smeerkaas op zijn shirtje had en dat hij waarschijnlijk rood aangelopen en met een bloeddorstige blik in zijn ogen op de foto zou gaan.

Ik heb, kortom, dit jaar niet al te veel hoop op een mooie foto van de jongens.

Maar. Maar! Ik heb ook dit sinds dit weekend een nieuwe telefoon, met een camera met grote pixelgrootte, of whateverdinges, en ik heb nu het heel goede voornemen om voortdurend mooie foto's te maken en die dan ook af te drukken. Ben zeer in mijn nopjes met dat idee en ik zal u op de hoogte houden van mijn fotografiekunsten.

donderdag 20 september 2012

Een bal en anderzins verwerpelijke attributen.

Het onderwerp Sport is hier thuis altijd een beetje een punt. Ik doe er niet aan en ben ook niet bepaald van plan dat wel te doen. Dat heeft te maken met mijn grote afkeer voor verplichte groepsactiviteiten, rennen en zweet in het algemeen en sportkleding in het bijzonder. Laat staan douchen in een smerige algemene ruimte en het gevoel van uitputting dat ik veel liever heb na een gezellige nacht dan na een middag vol dingen met een bal of anderzins verwerpelijke attributen. Dus.

Echtgenoot daarentegen houdt er wel van en gaat al jaren van de ene sportiviteit naar de andere, waar ik me meestal verre van houd, behalve die keer dat hij enorm aan het fitnessen sloeg, waar ik me wel in kon vinden, vanwege de breedgeschouderdheid en de sterke armen waar ik dan weer wel van houd.

Toen Zoon1 nog erg klein was deden we hem op gym, op zaterdagochtend om 09.00 fietsten wij naar een gymzaal van een naburige school waar zich in de kleedkamer een hoop ouders met een kater verzamelden om hun kind in een gymnastische outfit te hijsen en daarna toe te kijken hoe ze in de ringen hingen en met een bal over een bankje moesten lopen. Dat was heus leuk en om 10.00 zaten we rustig weer aan de koffie met het tevreden gevoel dat wij ons kind op een Club hadden en onze taak als fatsoenlijke ouders weer wat beter hadden gedaan.
Toen Zoon1 vier jaar werd was het over en deden we hem na wat overleg op judo. Een sport voor stoere jongens, heel prettig ook op een vrij normaal tijdstip op de zaterdagochtend en het kind zou goed leren vallen, zichzelf verdedigen en mocht een schattig wit pakje aan.
Dat het nogal aan de militaristische kant was allemaal, dat namen we maar even op de koop toe. Desalniettemin was Zoon1 er na 2 seizoenen wel klaar mee en ging het witte pakje de kast weer in.

Na wat gedoe zit het kind nu een tijdje op zwemles waar hij gestaag vorderingen maakt en ik fiets voor dit doel gerust nog wat meer in de rondte, word gek van de hitte in de kleedkamer, val bijkans flauw van de nog grotere hitte bij het bad zelf en verlaat na een uurtje gutsend van het zweet en met een Zoon2 die zich al een uur verveelt weer het pand.

Maar ja, zwemmen moèt, en is niet een vrijwillige keus voor een eigen Club, natuurlijk. Dus wij hadden zo wat onderhoudende conversaties tijdens het diner, over op welke club danwel vereniging Zoon1 nu eens zou gaan.
Hierbij bleek maar weer dat Zoon1 het grootste deel van zijn genen van zijn moeder heeft, gezien zijn afkeer voor een daadwerkelijke sport. Niks niet voetbal, hockey of tennis voor de zoon. Neen, het moest wat anders worden. En toen zagen wij het licht, en kwamen met Schaken op de proppen. Ha! Schaken! Nadenken, wat hij graag doet en goed kan, wel interactief, want partijtjes spelen met ander kind, maar niet rennen in een groep, waar hij niet zo van is.
En dus fietsen we nu elke dinsdagavond naar de stad, om hem af te leveren voor een flink potje denksport. En hebben vervolgens weer een uurtje te overbruggen, dit keer dan zonder Zoon2, dat scheelt.

Maar toen Zoon2. Vriendin2 heeft ook een Zoon2, en zij had de jongens opgegeven voor een proefles Peuterdans. Hahaaaa, verkneukelden wij ons, dat zou nog eens leuk gaan worden. De Zonen2 zijn goede vrienden en hebben samen de energie van wel 14 Zonen, daarbij kunnen ze net pas praten, maar toch horen wij al dat ze plannen maken om op hun 16e op het politiebureau te moeten worden opgehaald door ons, arme moeders.
En gisteren was het zo ver. Door maar een beetje een regenbui fietsten wij met alle zonen naar de les. Waar ze gingen dansen, spelen en een beetje hysterisch werden, maar ze hadden erg veel plezier en dus hebben we ze opgegeven, voor de komende maanden, elke woensdagmiddag.
Waar ik vervolgens dan weer een uurtje te overbruggen heb, midden in de duinen.

Dus zo ziet de komende tijd mijn week eruit, op maandag naar de zwemles, op dinsdag naar de schaakles en op woensdag naar de peuterdans. En dat allemaal op de fiets.

Ik ben duidelijk de sportiefste van dit hele gezin, als ik het zo bedenk. Allemachtig.
Vlug aan de wijn en sigaretten, daar gààt mijn reputatie!

maandag 10 september 2012

Toen we even moesten gaan liggen en rescue sprayden.

Jooongens, meeeeensen. Ik wilde potdorie eigenlijk schrijven over Boer zoekt vrouw en Aad en dat het toch zo heerlijk tenenkrommend is allemaal. En heeft u Mijn Vieze Vette Vervelende Verloofde wel eens gezien? Mensch, het is dat het ten koste gaat van warme avonden buiten, maar het nieuwe tv seizoen maakt me toch ook best blij hoor. Ja, het is bij mij wijn of tv. Heel diepzinnig allemaal.

Maar niets van dat al nu hoor.

Want ik had namelijk NOG wat leukers. Eerst natuuuuurlijk vorige week de bruiloft van Favo Ex. Ach, dat was leuk. Dat was zo mooi he, met dn bruid in het wit en een sleep en met prachtige haren en bloemen en Ex in een mooi pak met een goed kapsel en o zo blijde met zijn versche Echtgenote en heel veel leuke mensen en nogal veel prosecco en muziek en lieve familie en bijzonder grappige liedjes en alles. Ja, fraai. Bijzonder fraai.
En ik ging praten. In het stadhuis. In mijn nieuwe jurkje.
Allemachtig mensen, ik ging waarachtig bijna dood.
Vantevoren dan he.
Het is niet dat ik midden in het stadhuis een beetje tegen de vlakte ging storten ofzo, lekker de aandacht op mij vestigend en ambulances enzo. Haha. Welnee.
Ik had namelijk Rescue Spray. Dat is een duister goedje, wat je kunt kopen in de drogist en waar geen enkel ingredient opstaat, behalve dat je '2x direct op de tong moet sprayen, bij Innerlijke Onrust'. Dit heb ik in mijn tas, in het kader van mijn schuimbekkende Zonen. En weest gerust. Ik spray heus niet de kinders voortdurend rescue. Ik heb het twee maal gebruikt. Toen Zoon2 dreigde de fiets met mij erop boven zijn hoofd te tillen en in de gracht te gooien. En toen Zoon1 zò boos was dat hij niet meer kon ademen. Dit had iets te maken met een Donald Duck die ik aan het lezen was. En dat had hij liever niet.

Maar ik heb het vorige week zelf gebruikt. En het is een wondermiddel.
Toen ik bijkans hyperventilerend in de auto zat naast Echtgenoot, terwijl Zoon1 op de achterbank mijn speech nog even na las op vormfoutjes, legde ik een klein infuus bij mezelf aan en sprayde een keer of 8 op mijn tong.
Hopla.
Zennnnn.
Trieloeoeolalalalala ging ik het stadhuis binnen en verhaalde best kalm over Favo Ex en zijn mooie bruid alsof ik dagelijks optreed als Ambtenaar van de burgerlijke stand. Al zeg ik het zelf ja.
Waar ik overigens nu een mooie nieuwe carriere voor mezelf in weggelegd zie. Maar ik geloof niet dat dat zomaar kan.
Mijn nieuwe jurk wapperde olijk om me heen, want bestond uit heel erg veel losse sliertjes die heel twenties-achtig om me heen zwierden. Ik bleef voortdurend achter diverse voorwerpen, Favo Ex, Echtgenoot, de Zonen en toevallige voorbijgangers haken, maar ik vind, je kunt niet overal over zeuren.

Nou en toen was het weer een week later en had ik een uitje met mijn vriendinnen naar Arnhem. Vriendin3 was jarig en wij gingen aldus op Roadtrip naar het oosten. Vriendin1 kon helaas niet mee wegens verregaande zwangerschap, maar wij schonken toch steeds voor haar wat glazen in, die toch opmoesten immers, zodat we best wel dronken werden. We hadden een hilarische avond en vielen nog een beetje in de kroeg, maakten foto's op straat en hadden de volgende dag in de auto terug, een verhelderend inzicht. Ook wel eens Kater genaamd.
Wij gingen namelijk stoppen met roken en drinken. Dachten we zo. Thee gaat het worden. Thee en koekjes.
Weg met die vieze sigaretten en al die drank. Bah. Wat onvolwassen toch steeds maar weer.

...

HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHA. Lachten wij.
Hahahahhhaa. Lachten wij nog wat meer.
En daarna hadden we hoofdpijn en moesten thuis even gaan liggen.
Het was weer een fraaie week.

dinsdag 4 september 2012

Kijk eensch hier!

Nee maar, kijk hier eensch aan, mensen!

www.cultilicious.com Jaa, kijk maar eens goed. Buiten dat dit een heel vermakelijk en bovendien interessant online magazine is, schrijf ik daar voortaan elke week over al mijn toestanden en alles en Zoon1+2 en Echtgenoot en de Vriendinnen en allerhande leuks. Dus! Ja!

Is dat niet eeeeenig?

Natuurlijk ook gewoon hier. Want ik heb weer wat meeeeegemaaaaaaakt.

woensdag 29 augustus 2012

De jurk en de bakfiets en het gutsen

Oh. Haha. Hahahaa. U dacht dat alles hier gewoon soepel en normaal verliep zeker, omdat het nog vakantie is en alles en dat ik niks anders doe dan naar het strand fietsen en alles.
Nja.

Nah, nog wel soort van natuurlijk. We hebben bepaald veel in de zon gezeten ja, dat heus. Ik ben dan ook enorm bruin hoor. Op mijn armen.
Ik ben zo iemand die er werkelijk waar NIET UIUUIIIIT ZIIIIEEET in bikini. Omdat ik altijd gevlekt bruin word. En omdat ik redelijk normale armen en benen heb, maar alles daartussen en boven en onder is van mindere kwaliteit, zeg maar. Maar weest niet gevreescht, dat hoeft u doorgaans ook niet te zien want het gebeurt werkelijk maar zelden dat ik me in bikini in het openbaar begeef. In een zwembad hier ver, ver vandaan zou het nog wel kunnen, als ik vantevoren de plaatselijke bevolking heb bekeken en me daar met een gerust hart tussen stort, in de veilige wetenschap dat het dus allemaal nog veel erger kan. Daar hou ik dan van he. Zo ben ik.

Maar de stranddagen zijn voorbij. Het is weer voorbijij die mooie zooomer. Zing ik dan. Tot ongenoegen van Zoon1. Want hoewel het eigenlijk nog best heel mooi weer is, is het gewone leven bijna weer begonnen. Echtgenoot is weer aan het werk, sinds maandag. En na 5 weken op elkanders lip, is dat best een goed idee hoor, vinden E en ik. Hoewel we dit jaar bepaald minder snel tot een dreigende echtscheiding zijn gekomen dan andere jaren, waarschijnlijk door onze fancy vakantie en het mooie weer. Want ik weet niet wat iedereen steeds klaagt, om mij heen schijnt al bijna 6 weken de zon hoor. Letterlijk. Niet qua karma ofzo.
Welnee.
Want afgelopen maandag zat ik gewoon weer in het ziekenhuis hoor.
Aangezien Zoon1 met een bloedgutsende hoofdwond even gerepareerd moest worden na een kleine aanvaring met een deur.

Dat ging zo; Zoon1+2 zaten broederlijk tesaam in bad.

Zoon1: Weeeehhh neeheeee 2, geen speelgoed in bad.
Zoon2: Jawel, ik ga spelen.
Z1: NEEE en hier, ik stop jouw hoofd onder water en ik schop jou zo even.
Z2: Neenee, samen spelen samen delen.( de opvoeding wordt hier doorgaans doorspekt met termen uit het kinderdagverblijf)
Z1: Jamaar ik ben 6 en reeds in de pubertijd alsof ik 16 ben, dus ik ga nu schreeuwen en dreigen en jou slaan.
Z2: Mammie, ik ben bang.

Ik: Huh wat? Foei. (was druk doende jurkjes aan het passen)
Echtgenoot: NU IS HET AFGELOPEN!!

Z1: Ik ga nog even door met schreeuwen EN ik gooi de badkamer onder water.
Echtgenoot: Kom jij er maar uit en droog jezelf maar af.
Z1: WEEEEEHHH BRUUUULLL EN SCHRRRREEEUW
Ik: Allemachtig, kan dat wat normaler hier of wat? (nog steeds geen geschikt jurkje gevonden)
Nou en toen begon Zoon1 als een dolle met zijn kamerdeur te smijten en toen nog net niet de ganse deur uit de sponning hing, ging Echtgenoot daar eens een stokje voor steken. Zwaaide de deur open en toen hoorde ik:

Z1: AAAARGHHHHHH! WEEEEEEEEHHHH!
Echtgenoot: Oooh jee. Ooooh jeeeee!!

Ik: ?

Ik ging zo eens kijken en trof een bloedbad aan, menschen, ik schrok waarlijk ja. Het kind stond kennelijk preciès achter de deur toen die open ging en had een gat in zijn voorhoofd waar het bloed serieus uit gutste. Er zat bloed op de vloer, op Zoon, op Echtgenoot, en nog net niet op toevallige voorbijgangers.

Ik graaide een stapel natte washandjes en handdoeken bij elkaar en depte zo hier en daar het bloed van de omstanders en de omgeving op en zette Zoon1 onder de douche om zijn lichaam wat af te spoelen, dat ook onder zat. Kleedde het kind aan en met een nat washandje tegen zijn hoofd slingerde ik hem in de bakfiets om naar het ziekenhuis te rijden.

En de banden waren best wel zacht. En de versnelling is stukkend en staat standaard op 5 en al met al was het een zware toestand. Ook al omdat Zoon1 al best wel groot is en alles. Guuuutsend van bloed (Zoon) en zweet (ik) kwamen wij bij de eerste hulp.

Waar uiteindelijk na een half uur wachten, Zoon1 alweer praatjes had, ik een beetje bekomen was en het kind geplakt werd.

Ja zo dus.

En nu is het kind uit logeren bij opa en oma en heb ik een dagje met Zoon2, die bij het krieken van de dag reeds in een zwarte Pietenpak gehuld was en roze nagellak wenste vandaag (eerst was het blauwe).
Vanavond komen de Vriendinnen wijn drinken en zal ik weer een beetje bijkomen.
Tot vrijdag. Want dan ben ik getuige bij het huwelijk van Favo Ex. En ja, ik heb inmiddels een jurk. Maar nog geen schoenen. En ik moet spreken in het Stadhuis.
Dus u hoort er nog wel van.

dinsdag 21 augustus 2012

Van vervelen is hier geen sprake.

In het kader van mijn vakantie-vadsigheid, zit ik al dagen aan broodjes met 30+ kaas en komkommer. Daardoor denk ik voortdurend aan dikke tosti's en gebakken eieren en roomsauzen. Die gedachten spoel ik echter in de avonden weer weg met liters vocht wijn, dus al met al schiet het niet echt op hier. Maar de vakantie-jolijt gaat hier maar door hoor. Afgelopen weekend pakte ik de koffers maar weer eens in voor een nachtje weg naar Nunspeet. Mijn ouders zitten daar in een vakantiehuis en we gingen met ons allen, inclusief Zuske, een dagje/nachtje op bezoek. We namen een tentje mee voor Zoon1+2, gingen naar het zwembad, aten in een 'lestaulant' zoals Zoon2 het noemt en aten ijs, maakten de vuurkorf aan en dronken nogal eens wat tot in de vroege uurtjes, waarna we na 4 uur slaap allemaal weer frisch aan het ontbijt zaten. Een zeer succesvolle dag, en we waren na 24 uur weer thuis, met het gevoel alsof we weer compleet op vakantie waren geweest.

En vanmorgen werd ik zeer verkwikt wakker, met eindelijk wat koele wind die door de ramen kwam. Zoon2 zong een half uur vrolijke liedjes in zijn ledikant, voor hij op wilde staan en terwijl ik hem begroette in de echtelijke sponde, rook ik aan zijn warme lijfje, gekleed in slechts een rompertje, en rook het zachtzoete babyzweet van een warme nacht.
Een mens kan slechter wakker worden hoor.

Nadat ik het kind naar zijn opvang had gebracht kwam ik thuis, deed een beetje huishoudelijk en alles, dronk een kopje koffie, rommelde wat rond en vroeg me af waar de rest van mijn mannen uithing. In bed hoor. Lapzwanserigheid allover hier. Zoon1 ligt languit op zijn bed met een stapel Donald Ducks en Echtgenoot ligt nog te slapen, alsof hij niks te doen heeft ofzo.
Oh.
Nou okee.

En straks gaan we de stofzuigert terug naar de winkel brengen die ik gisteren kocht. Er gaan hier verdorie dagelijks huishoudelijke apparaten ter ziele zeg. Eerst deed de wasmasjien al raar, wat nog steeds zo is, en inmiddels kon ik er echt niet meer mee wassen. Dus E heeft de boel uit elkaar gesloopt en onderdeeltjes besteld om te vervangen, als ware hij een heuse wasmasjienreparateur. Ik vraag maar niks en hoop op een wonder. Kijk, de man is bepaald wel een handyman hoor, maar om maar nu zomaar een wasmasjien te kunnen repareren terwijl je er niks van weet? Maar wie weet, ik heb heus alle vertrouwen ja. Ja. Ja.
En toen ging de stofzuigert stuk. Ik vond het ding al geruime tijd nogal irritant. Hij blaast meer dan hij zuigt. Er komt onwijs hete lucht uit. De zak gaat voortdurend los. En dan zit dus het hele ding vol met zooi. En zuigt niet meer. En het enige dat ik verwacht van het ding, is dat hij zuigt. Dus ik schopte er tegen, en kocht een nieuwe.
En daar ging ik gisteren heel blijmoedig mee aan de gang. Daar hou ik wel van, een nieuwe masjien. Maar potdorienogaantoe, deze zuigt ook al nauwelijks. Ik lette bij de aanschaf nog op het aantal toeren of iets, of weet ik veel dinges hoe dat heet, in elk geval, hij zou mijns inziens de kaarsjes nog uit de houdertjes moeten kunnen zuigen, de boeken uit mijn kast, en zo.
Neen hoor. Al wat ik hoorde was een lafjes gezoem en met vrij veel moeite zoog ik wat geraspte kaas van de vloer, daar achteloos achtergelaten door een Zoon. ALLEMACHTIG! Brulde ik zo wat.
En vandaag ga ik terug naar de winkel hoor.

De winkel waar ze wel zullen denken dat ik een manie heb voor huishoudelijke aanschaffen, want nog maar een paar dagen geleden schafte ik mij er een nieuwe vullisbak aan. Want òòk die was ter ziele. En ik had een mooie, een roze, een heuse fraaie vullisbak, al jaren. Maar er ging zo eens een schroefje of iets stuk een tijd geleden en daardoor deed het kleppersysteem het niet meer goed. Dat was niet zo erg, want hij was met de hand nog best te bedienen, en een mens went daar aan he, dus niks aan den hand.
Totdat BuurmanP hier op bezoek kwam, ik een glas stukgooide, hij dat heel charmant en efficient opruimde, in de vullisbak gooide en daarbij het resterende soort van werkende kleppersysteem om zeep hielp.
Nu, en toen kocht ik dus een nieuwe. Maar een heul goedkope en lellijke, want ik blijf natuurlijk niet aan de gang. Want niet heel lang geleden kocht ik nog een nieuwe waterkokert, toen de stoppen steeds doorsloegen, en vrij recent ging onze koffiemachine ook al stuk. Een nieuwe kreeg E toen cadeau voor zijn verjaardag, dus die hoefde ik niet zelf aan te schaffen, maar toch. Het geeft toch te denken allemaal.
Maar ik ben lekker bezig he, van vervelen is hier geen sprake. Mocht u zich daarover zorgen maken.

zaterdag 18 augustus 2012

Het Avontuur, de zon en de kuil en de vakantie.

Ja zeg, ik had even geen tijd hoor. Ik had het namelijk nogal druk met dn vakantie en alles. Druk hoor; uitslapen, rondhangen, koffie drinken, nogal veel wijn drinken, hond uitlaten, pretpark bezoeken, in zon zitten, zulks.
Te Helledoorn dit alles natuurlijk.
Zeg, ik kan het u allen aanraden hoor, op het boerderiehuis en de dier'n passen van de lieve mensen in Hellendoorn. Dat was een heel prima vakantie voor ons allen zo. Zoon1+2 hebben zich zo erg vermaakt dat Zoon2 nu steeds denkt dat we straks 'naar huis' gaan, en dan bedoelt hij de boerderie, en Zoon1 is in een humeur, mensch, een humeur, sinds we terugzijn. Amaai.

En natuurlijk heus niet dat alles maar zo van een leien dakje ging of zo, welnee. Want bijvoorbeeld was er de keer dat we verdwaalden in het bos, met de hond. Zoon1, Zuster (die een week kwam mede-vakantievieren) en ik gingen na het diner, de hond uitlaten. En wij liepen zo het bos in voor ons standaardrondje naar De Zandkuil en een rondje verder nog wel, toen de hond een zijpad insloeg. En wij dachten, nu, komaan, wij volgen de hond, die zal het wel weten hier. En de hond die dacht kennelijk niet aan het feit dat ik op slippers liep en dat Zoon1 moest plassen eigenlijk, welnee, hij rende zo wat rond en deed alsof hij onwijs speurneuzig precies wist waar hij heen moest. En ik zei nog he, zo van; ach wat slim he, zo'n hond. Weet precies de weg. Wat leuk ook he, we zien zo eens wat anders van het bos en alles. Dat zei ik ook een uurtje later nog wel, toen wij nogal padvinderig over paadjes klommen en over bergjes heen en onder takken door en ik zong nog luidkeels van 'de paahaaahaaden op en de laahaaahaaaneen in' en vond alles nogal guitig. Vrij vlak daarna hielp ik Zoon1 een plaske te doen tegen een boom, wat nogal tegen zijn principes ingaat, maar het kwam het kind zijn oren bijna uit. Onderwijl poogde Zuske op mijn telefoon een gps-signaal te vinden. Want ik had wel een telefoon mee, want ik ken mezelf he, als het op het vertrouwen op viervoeters aankomt. Dus.
Nou, helegaar geen signaal hoor. Hopla, nog 3.2 kilometer, zong Zuske opgewekt. Wel potdorie, brulde ik, dat mèèn je niet! Want ik was er ondertussen alweer klaar mee, met het avontuur. Ik vind persoonlijk dat er aan wandelavonturen binnen 50 minuten een einde moet komen namelijk.
De 3.2 kilometer bleek een grapje van de telefoon, die er vrij snel daarna 6 kilometer van maakte en daarna weer 400 meter. Dat laatste geloofde ik rap en begon bijna weer te zingen over de paden en de lanen, toen bleek dat mijn gps niet aanstond, en het ding dus maar wat raaskalde. De techniek van tegenwoordig, tssk.
Evenwel na nogmaals een uurtje kwamen wij dan toch bij de boerderie terug. Dit was nadat ik Echtgenoot had gebeld, die zei: houd de zon links van je.
Nu, daar kan ik dus niet tegen he. Ik ben verdorie geen woudloper. Wat nou zon, wat nou links. Dus ik mompelde zo wat, gaf de telefoon aan Zuske, die beter raad weet met de windrichtingen en zonkanten en alles, hoewel zij links en rechts meestal door elkaar haalt, maar dat was ik vergeten.
Toen ik iets later toch weer Echtgenoot aan de telefoon had, zei hij: ik fiets jelui wel even tegemoet. WAT? WAT? Brieste ik. Fietsen? Wij lopen godallemachtig in een bos, ver ver bij jou vandaan, laat staan dat er een fietspad is, en er is hier geeneens een pad of iets of een looproute, of een handige kiosk vol water en verfrissende Chardonnay.
Ondertussen had Zuske aan Zoon1 gezegd dat wij in het uiterste geval wel knus in een kuil zouden gaan liggen, lekker warm, tot wij morgen gered zouden worden. Nu, dat leek Zoon1 wel wat en was naarstig op zoek naar een geschikte kuil voor de nacht. Hij keek daarbij wel wat wantrouwig naar mij, want ik geloof wel dat hij zelf al dacht dat zijn moederke dus echt nooit in een kuil vol torren en spinnen zou gaan liggen.
Jongen, zei ik. In het uiterste geval bel ik wel een taxi.
Zelf klaarde ik aardig op van dat idee en zette heel olijk mijn boslied weer in.
Nu, toen kwamen wij ineens op bekend terrein en loodsten een teleurgestelde Zoon1 naar huis en bed.
Tien minuten later werd het donker en terwijl Zuske en ik een kalmerend wijntje inschonken, vertelden wij Echtgenoot over het avontuur en dat we bijna toch vrees'lijk in de problemen zouden zijn geweest.
Natuurlijk begon de man toen weer over een kompas en zuid en west en de zon en Zuske en ik keken elkander zo eens aan en besloten in het vervolg gewoon twee telefoons mee te nemen Op Avontuur. Want zeg nu zelf, wat heb je aan de zon in het oosten als je whattsapp hebt.

Nou en verder ben ik 3 kilo aangekomen, had ik sjans van een pretparkmedewerker die net zijn HAVO examen had gehaald en was Zoon2 niet uit de vliegmasjientjes, Zoon1 niet uit de achtbaan en Echtgenoot niet uit de paardenstal te slaan.
Ik kocht bij het beste winkeltje in de wereld, een paar prachtige dingen; een huilend zigeunerjongetje in een tranentrekkend lellijke lijst, een paar mooie potjes uit de jaren '50 en een geborduurd kussen. Er was een braderie en een pannenkoekenrestaurant, er waren lange avonden vol wijn en goed gezelschap en de Zonen sliepen uit tot na 08.00 uur.
We kregen veel bezoek van familie en vrienden en we hebben genoten van alle dieren.

En nu zijn we weer thuis dus. En hebben ons vermaakt op het strand en morgen pakken we de boel maar weer eens in voor een nachtje Nunspeet, waar mijn ouders een weekje in een vakantiehuis zitten, en die we gaan bezoeken.
Het is een best leven, tegenwoordig.

En niet dat ik verder niks doe he, ik heb net nog de vloer gedweild, want dat loopt hier thuis maar te lekken met ijsjes, menschenkinderen.