zondag 23 oktober 2016

Waar ik ook ben, tapsgewijs en liefdesgewijs.

Sinds het hele akkefietje rondom de scouting en alles, lijkt het wel of ik andere gesprekken voer. Buiten dat er wildvreemden mij op Facebook aanspreken, heb ik de laatste tijd sowieso nogal wat aanspraak gaande.
Dit heeft wellicht ook te maken met dat ik in andere omgevingen en bij andere mensen verkeer, tegenwoordig. Dit heeft ook van alles te maken met dat ik aan het solliciteren ben. Dan kom je nog eens ergens he.

Zo was ik bijvoorbeeld in in een dorp hier vrij dichtbij, maar toch hier ver vandaan. Het was namelijk niet te bereiken zeg. Ik ging potdikke met een trein en een bus, en daarna zou ik een stukske lopen. En zo kwam het dat ik een ongelooflijk end langs een of andere verlaten dijk liep te lopen, en geen idee had waar ik was. Uiteindelijk kwam het goed hoor, omdat ik werd opgehaald door een van de aardigste mensen ooit, die mij naar zijn vrouw bracht, met wie ik zou werken, die ook al zo aardig was. En ik werkte achter de bar. Want dat doe ik. En ik had het naar mijn zin en ik deed mijn best en ik dacht waarlijk hier een baan te pakken te hebben. Maar toen bleek bij nadere inspectie van het openbaar vervoer, dat ik daar helemaal niet kan werken, omdat ik dan nooit meer thuiskom na een avond aan de arbeid. En op zich wil ik wel naar huis, uiteindelijk.

En zo was ik een ervaring rijker. Het werk was namelijk in een sportcomplex, en wie mij maar een beetje kent, die lacht zich een slag in rondte, want sport en ik in één zin....dat hoor je niet vaak. Maar toch was het leuk, en vooral om alle aardige mensen. Maar ja, heen en weer kunnen is op zich wel essentieel voor een leuke woon-werkverhouding.

Wat iets makkelijker gaat, is mijn werk in Amsterdam, in een kroeg op de Wallen, waar ik achter de bar sta en belachelijk veel plezier in heb. En ook daar is de communicatie soms wat anders dan anders. Gedurende de avond zie ik diverse personen, gezelschappen en anderszins samengestelde groepjes, veranderen van de vrijdagmiddagborrel in een nacht vol plezier, drank, gelal, soms ruzie, veel geleuter, enige treurnis, geregeld wat dronken liefde en dan ook af en toe wat anders.

Er was gisteren een groepje uit een dorp in de Betuwe. Drie ontroerend jonge jongens die bier dronken, op zoek naar mooie meisjes en dronkenschap. Nog te jong om te weten dat die twee meestal geen goede combinatie zijn. Eentje had dezelfde naam als Zoon2, waardoor ik met hem natuurlijk een enorme band had, zo dacht hij. Ik gaf hem een gratis bier, omdat hij nou eenmaal een prachtige naam had, ontzettend schattig was en ook omdat zijn bier half was opgedronken door de gare kerel naast hem aan de bar.

De kerel die ik eerder al had gezien en die mij toen maar niks vond, niet goed genoeg om hem te bedienen, neen, dat moest gebeuren door mijn collega.
'Whatever' dacht ik, en vond hem eveneens niet aardig.

Maar, zo bleek, deze week vond hij mij opeens wel heel aardig. Wat hij liet blijken door op ranzige en bovendien zeer onaantrekkelijke wijze steeds zijn tong te laten zien. Was ik niet bijster van onder de indruk. Natuurlijk schonk ik hem wat hij wilde, en zag hem na slechts vier drankjes afglijden tot een nog akeliger versie van zichzelf. Een niet begerenswaardig iemand. Nadat hij al een uur droog stond, omdat hij mij steeds wilde betalen met drie muntjes van twintig cent en een treinkaartje, verliet hij het pand, wat gewaardeerd werd door iedereen in het algemeen, en mij in het bijzonder. Dit natuurlijk niet nadat hij even had gevraagd of ik wellicht meewilde, en dat hij de een of andere schunnige handeling bij mij kon doen, of andersom.

Ook in het etablissement aanwezig, was een groep van een man of vijf, uit Amsterdam, de grote stad, zelf. Ik denk dat het makelaars waren. Makelaars op een vrijdaguitje, waarvan eentje zijn vriend uit de bouw had meegenomen, (want heel brede schouders) en eentje zijn neefje die nog maar net 20 was en nodig eens op de Wallen moest zijn. Denk ik, hoor. Het neefje had moeite met het tempo waarin bier werd besteld, de breedgeschouderde was cool en eigenlijk de aardigste en de drie anderen dronken of het een lieve lust was en vonden het nodig om mij te ondervragen over mijn leev'n.
Net toen ik klaar was met vertellen dat ik in het dagelijks leven aan professioneel bloemschikken doe en zeven bloedjes van kinderen heb van vier vaders, kwam mijn vader binnen.

VADER! Riep ik. En tapte rap een bier zeg.

Nou, dat was me daar een evenement. 'DE VADER VAN KRISTEL IS ER!' En de man werd Pa genoemd door iedereen en kreeg bier of het zo uit de tap vloeide zeg.
Oh.
Hij schrok een beetje, dat zag ik wel. Maar dat kan hij best hebben. Net als ik. We komen uit een goed nest he, zal ik maar zeggen. We schrikken niet snel en zien nogal gauw de grap van de dingen des levens in. Dus mijne vader hield zich goed stand in de bieromgeven omgeving.

Voorts moest ik opeens weer allemaal vragen van een van de makelaars beantwoorden.
'Wat was toch eigenlijk de zin van het leven?' Zo wilde de man weten.
'Waar heb je het over?' Deed ik heel ik-heb-het-allemaal-al-gehoord.

Nou, hij had geen idee. 'We lopen toch tegen de veertig' vond hij.
Vond ik helemaal niet.

Hij had geen idee wat hij moest, en had hij doel in leven?
'Heb je kinderen?' Vroeg ik dan maar, interesse veinzend.

Nou, en toen ging hij los.
Nondenju wat ging hij los. Ik hoefde nog net niet de bevallingsvideo te zien, maar het scheelde weinig. Ook was hij per direct emotioneel, wat misschien iets te maken had met zijn alcohol inname, maar het was niet minder schattig hoor. De man wilde stante pede terug naar moeder de vrouw en baby het kind en hij zag mij als zijn redder en zijn goeroe en zelden had hij zo'n goed gesprek gevoerd zeg.
Nou, daar ben ik voor hoor, zei ik natuurlijk heel medelevend. En of hij misschien even de schrikbarende rekening wilde betalen?

Een fooi van heb ik jou daar.

Mijn vaderke zat inmiddels op een droogje, maar moest ook weer de trein halen. Dus niks aan de hand, vader-dochter-gewijs.

En zo lag ik vanmorgen om een uur of half zeven in mijn bed. Goed gewerkt. Redelijk verdiend. En toen ik wakker werd ging ik Zoon1+2 halen, want die sliepen een nachtje bij omaen opa.

En toen ik ze weer had, met een hoofd vol watten natuurlijk, want veel te weinig slaap, toen wist ik het ja. De makelaar man had gewoon gelijk. De kinderen zijn het wel. Want wat is het anders.

Oh wat kan ik lachen. En oh wat heb ik een lol. Maar wat het echt kan zijn. Dat heb ik niet. Maar wat het echt is, dat zijn de jongens. Hoewel de communicatie daarmee vooral uit 'nee' bestaat. Kussen en knuffelen doen ze altijd. Zonder enige bijbedoeling, ook al is de tap gesloten. Omdat ze mij superlief vinden. Waar ik ook ben.

maandag 17 oktober 2016

Want paardenmeisjes, daar hou ik dus helemaal niet van.

Nou nou, wat een toestand. Het was natuurlijk allemaal reuze leuk, het stukske in de krant, mijn stukske hier, over dat ik niet perse van de Scouting mijn nieuwe hobby wil maken, en alle reacties die daarop kwamen. Bijna alle reacties dan.
Er waren mensen die zeiden dat ze het leuk vonden. Er waren mensen die tóch heel erg wilden laten weten hoe fijn hun scoutingclub is, en er waren mensen die ergens in het midden stonden van die twee.

Er waren er ook een paar die het nodig vonden om mij persoonlijk aan te vallen.
Met een persoon in het bijzonder.

Die dacht een mening over mij te kunnen hebben op basis van mijn haarkleur. En over de manier waarop ik mijn wijntje wens te consumeren. En wenste te willen vermelden dat zij mij iemand zonder eigen identiteit vond, die met De Massa schijnt mee te lopen.

Ik schrok er waarlijk een beetje van. Natuurlijk lachte ik eerst heel hard hoor, want het was gewoonweg bespottelijk. Maar daarna ging ik er nog eens over nadenken. Een wildvreemd iemand gaat dus na een stukje dat ik schreef, op mijn facebook kijken. Foto's van mij bekijken, lelijke dingen over mij opschrijven en vindt dan ook nog dat ze heel goed bezig is. Toen er vervolgens mensen gingen reageren op haar, vond zij die 'bekrompen'.

Natuurlijk keek ik ook even op haar pagina. En zag een meisje. Vrouw. Die haar eigen naam afkort. Daar hou ik dus al niet zo van. Verder zag ik iemand die zich opmaakt, niet gehinderd door enig gevoel van kleur of het juiste gebruik van een oogpotlood. Ook houdt ze erg van dieren, want ik zie paarden, vogels en honden. Dus ik denk dat het zo'n type is die Meer Van Dieren Dan Van Mensen Houdt. Wat meteen ook duidelijk maakt waarom ze niet zo heel goed is in communicatie, gezien haar reacties op mijn tijdlijn. Met een paard praat je doorgaans toch anders dan met de volwassen homo sapiens, immers. Ze woont hier een eind vandaan, wat heel prettig is wat mij betreft. Want ik zou haar niet graag in levende lijve tegenkomen. Alleen al omdat je met zo'n persoon nooit weet of ze misschien een bijl bij zich draagt.

Maar, het verschil hier is, dat ik niet op haar tijdlijn allemaal lelijke dingen ga schrijven. Omdat ik haar namelijk niet ken. Ik wil haar ook niet leren kennen. En ik heb zéker een mening over hoe ik denk hoe ze is. Als persoon. Maar ik ga dat niet lopen spuien. Omdat ik namelijk ook best nog wel andere dingen te doen heb. Belangrijker zaken. De was, bijvoorbeeld. En ik weet nog helemaal niet wat ik morgen ga eten. En prioriteiten he.

Maar ik bleef me verbazen. Niet alleen over voornoemde juffrouw. Maar vooral over het feit dat zo vreselijk veel mensen de moeite nemen om, als ze iets lezen waar ze het niet mee eens zijn, dan op facebook op te gaan zoeken wie al die muiterij geschreven heeft en dan enorm te gaan reageren. Achter hun laptop, zie ik dan zo voor me. Kopje koffie erbij, mijn naam intypen en dan gaan lallen over een onderwerp, tegen iemand die ze niet kennen. Ik krijg de neiging om te gaan schrijven over diverse andere hobby's, sporten, liefhebberijen en verzamelingen. Kijken wat er gebeurt. Of zal het specifiek iets van de scouting zijn?

Aan de andere kant dacht ik juist na over het hele social media, en wat een achterlijke aangelegenheid het is, dat je niet als zomaar iemand een klein meninkje kan hebben, zonder dat dan allemaal mensen daar weer wat van vinden.

Vroeger denk ik, werd er hooguit een brief geschreven door een of ander zuur iemand, die het niet gepast vond dat er in de krant iets stond over een onderwerp. Die brief werd dan gepubliceerd en daar werd dan een beetje over gegrinnikt of er kwam een tegenbericht op, of er werd misschien een gesprek over gevoerd zo her en der. Nee, nu niet hoor. Nu heb je met één druk op de knop je reactie geplaatst, weet de halve wereld wat jij er van vindt en kun je lelijk doen tegen wie je maar wilt.

En ik schreef mijn stukje niet om lelijk te doen he. Ik ventileerde mijn mening over iets. En dat deed ik niet om iemand te kwetsen. Waarom zou ik? Maar de jongedame die het nodig vond om op mij te reageren, deed dat wel. Expres.

Misschien moet zij maar eens fijn knopen gaan leggen in haar Wifi kabeltjes thuis. Een nieuw scouting dasje in elkaar knutselen van de knopjes op haar toetsenbord en lekker gaan paardrijden in plaats van wildvreemde mensen beledigen.

En trouwens. Paardenmeisjes. Daar hou ik dus helemaal niet van he.

donderdag 13 oktober 2016

Ik hou er gewoon niet van. De Scouting.

Nou, dacht ik zo op een avond, zeer kort geleden: laat ik eens een stukske schrijven voor de Metro. Dat krantje bij de trein. Want ik ergerde me lichtelijk over wat voetbalaangelegenheden in het algemeen, en in Het Dorp hier, in het bijzonder.
In dat stukje, maakte ik een piepkleine opmerking, meer dan een bijzin was het niet, over de Scouting. Een grapje. Een inside joke die ik met de ExEchtgenoot altijd maak, als het gaat over de activiteiten rondom de Zonen. Verder ging het er niet over. En ik was ook van plan het daar enorm bij te laten, aangezien ik nou eenmaal doorgaans andere onderwerpen wens te bespreken..

Nu moest ik de ochtend van de publicatie in de krant, toevallig met de trein op weg naar een sollicitatie. In mijn keurige outfit, voor mijn doen dan, pakte ik fluks het krantje uit de bak om daar eens fijn opzichtig in te gaan zitten lezen. Maakte een selfie met de krant, grinnikte om mijn eigen stukje, want dat doe ik nou eenmaal, en opende daarna eens Facebook en consorten op mijn telefoon.

Waaaat??? Ontzettend veel reacties waren mij reeds ten deel gevallen. Ik was oprecht heel erg verbaasd. Ja natuurlijk appte mijn moeder dat ze een stuk of 38 exemplaren in huis had gehaald. De Vriendinnen vonden het allemaal reuze leuk voor mij, Zuske vertelde het op haar werk en mijn vader vond het ook reuze grappig allemaal. Maar dan de rest...Allemaal wildvreemde mensen hadden gereageerd. Nondenju, half Nederland viel over me heen. Mijn arme Facebookpagina ontplofte bijkans, van alle Scoutinglievende medemensen die het nodig vonden om hun mening te verkondigen over mijn zinnetje. En kennelijk mijn karakter, mijn kinderen, hun sport en mijn deerniswekkende bestaan in het algemeen, in hun ogen.

Ik begon alles te lezen, maar het ging maar door. Vader1 van school belde mij, en wij lachten zo ongeveer 10 minuten achter elkaar, voor er een woord kon worden gezegd. Hij had het ook allemaal gelezen. En op geheel eigen wijze gereageerd. Net als De Schipper, die een klein beetje een fout grapje maakte, waar ik enorm om moest lachen, maar heel erg veel mensen niet hoor.

Lichtelijk fledderig van alle consternatie en gelach, kwam ik bij de sollicitatie aan, waar ik natuurlijk een binnenkomer van jewelste had.
'Vertel eens wat over jezelf?'
FLATS, zo de krant op tafel natuurlijk. (Baan in the pocket)

Maar het begon de spuigaten uit te lopen zeg. Ik had kennelijk een groot deel van de mensheid onbewust beledigd. Althans, zo ervaren zij dat. Ik moest nodig maar eens op bezoek komen bij een Scouting hier of daar. Kon ik mijn kinderen of mezelf nog wel in de ogen kijken? En wat is er eigenlijk zo knap aan voetbal, wat Zoon1+2 doen? Dat kan elke halve gare idioot immers. Ook niet erg vriendelijk als je het mij vraagt Nee, dan spijkerpoepen, ganzenbord en stratego.

Feitelijk werd ik, zo heb ik inmiddels na gedegen onderzoek geleerd, vergeleken met De Blauwe Vogels. (Een aftakking van Scouting Nederland, voor mensen met een beperking).

Nadat ik nog zo wat verder googelde, leerde ik, dat de officiele slogan van Scouting Nederland, luidt: Laat je uitdagen!

Dat betekent wellicht in de praktijk, dat er vuur moet worden gemaakt in een regenachtig bos, dat er een wc moet worden gebouwd op de heide, als alle welpjes aan de diarree geraken door zelfgemaakte soep van gevonden besjes en dat je moet zorgen dat je blouse en je sjaaltje en je kniekousen en je insignes (verkregen na het redden van een boom van de ondergang, of de reanimatie van een eekhoorn, zo stel ik me voor) allemaal recht zitten.

Ook leven ze via een leuk letter-stappenplan; waarvan een aantal positieve kernwoorden mij opvielen.
Samen, Plezier en Verbinding. Trots en Creativiteit.

Nu zijn al die 100.000 jeugdleden ongetwijfeld veelal schattige kindertjes, en hun akela's doen hun best, maar Samen zorgen ze er op deze manier voor, dat het Plezier er voor mij nu alweer af is, dat ze zich Verbinden in hun complete afkeer van enige kritiek, hoe ongemeend ook, en dat hun Trots iets te ver gaat, aangezien ze Creativiteit in elk geval compleet schijnen te willen mijden. Creativiteit in het schrijven van iemand, in elk geval.

Maar, er waren meer woorden. Niet getreurd.
Code en Traditie, Wet en Belofte. Outdoor, Uitdaging en Teamgevoel.

Ze beleven hun plezier volgens een Code, die kennelijk zegt dat alles wat anders is, heeeel verkeerd is. Namelijk Traditie is, dat je keihard opstaat voor je eigen waarden, niet gehinderd door enige flexibiliteit of empathie voor andersdenkenden. De Wetten waar ze zich aan houden, zo vernam ik, zijn doorgaans positief en mooi geformuleerd. (Ik zeg wat ik voel, gruwel van vals gezwets, bereik eerlijk mijn doel, zonder dat ik iemand kwets.) Ze leven ze alleen niet allemaal keurig na he, zoals het heurt. Ja, zeggen wat je voelt. Dat mag kennelijk alleen als brave Bever. Niet als stukjesschrijver. Outdoor zijn ze, dat moeten ze lekker zelf weten, mijn jongens op het voetbalveld ook. En ik sta netjes aan de lijn hoor, ik haal alleen soms een kopje koffie. Als dat mag? Ze Dagen elkander Uit, wat goed is voor het Teamgevoel, en ze dagen ook anderen uit, die geenszins deel willen uitmaken van hun team, maar dat lappen ze vrolijk aan hun degelijke laars, zo krijg ik de indruk.

En ook al kreeg ik soort van vriendelijke uitnodigingen om eens kennis te maken met de plaatselijke scouting, en waren er ook mensen die heel erg leuk reageerden, ook al weet ik dat ze zelf Kabouters, Welpen, Dwergen of andere knaagdieren hebben, ik heb mijn mening niet veranderd. Ik vind heus niet dat je 'niks kunt' als je bij de Scouting gaat. Natuurlijk is het ook een prima actitiveit voor kinderen, doet niks onder voor welke andere hobby dan ook. Maar ik vind het niks. Ik vind het niet leuk. En ik blijf er gerust grappen over maken. Maar dat doe ik ook over mensen die munt thee drinken. En over mijn eigen Zuske die een jas kocht, waar ik het niet mee eens was. En dat Vriendin2 zes sporten per week beoefent en daarna een kommetje wijn bij mij komt drinken om bij te komen. Maar ik hou wel van ze. Ik hou alleen niet van de Scouting.

donderdag 6 oktober 2016

Van de antwoorden op mijn Tinderbericht. En Zoon2 die het beste met me voor heeft.

Zoon2 kwam kort geleden naar mij toe, met een plaatje van een hond met een sloot babietjes aan haar buik.
'Kijk mamma, deze hond is net getrouwd!' Zo orakelde het kind.

Ik vond het aandoenlijk, dus ik knikte instemmend en samen bedachten we hoe schattig baby hondjes zijn. En dat was weer dat.

Vanmorgen stond ik onder de douche, en dezelfde Zoon kwam binnen om zijn tandjes te poetsen, en stond mij zo eens uitgebreid te bekijken.
Waarom ik een touwtje uit mijn piemel had? Wilde hij weten.
Nu was het half acht op een koude donderdagochtend, ik had nog geen koffie op en Zoon1 was nog niet eens uit bed, maar toch vond ik het kennelijk een goed moment om eens even uit te leggen hoe dat zo ongeveer zat met zaadjes, eitjes en alles. Ik geloof dat hij het wel zo ongeveer begreep, ook al was hij daarna heel rap alweer geïnteresseerd in welk broodbeleg ik van plan was op zijn ontbijt te doen, en niet in de vrouwelijke ovulatie.

Wie daar wel interesse in hadden, zo bleek, waren mijn Tindermatches, na mijn hilarische ouderwetse bericht van de vorige keer.

Man, wat kreeg ik een reacties. Deze varieerden behoorlijk. Ik moest me er toe zetten om het allemaal te lezen, want ik was er eigenlijk nogal klaar mee, maar ik was ook erg nieuwsgierig natuurlijk.

Er waren een aantal heren die op dezelfde toon een bericht stuurden. Dat ze inderdaad een dienstbode hadden, een hoed en een stal vol peerden en zeer genegen waren mij te ontmoeten, maar allicht pas na een gedegen schriftelijke kennismaking. Zulks.
Vond ik leuk.
Als hun eigen profiel ook meer was geweest dan een een foto waarop ze een berg vissen vasthouden, de mededeling dat ze niet van kinderen houden en natuurlijk het kiekje waarop de bruid eraf is geknipt, maar je nog net een tipje van haar sluier ziet, en een halve hand op zijn schouder. Lieflijk.

Dan waren er de mannen die daadwerkelijk dachten dat ik weduwe was.
´Och, wat naar zeg. Gecondoleerd.´ Kreeg ik in mijn inbox.
En de echt humorlozen zetten daar nog bij, dat ze verbaasd waren over het feit dat ik stelde snel weer te willen hertrouwen, maar dat ze daar niet perse onwelwillend tegenover stonden. In deze berichten stonden zorgelijk veel spelfouten.

Het grootste deel bestond echter uit mededelingen van meer ranzige aard. Ja hoor, ze wisten wel een discrete plek om elkaar te ontmoeten. Een parkeerplaats bijvoorbeeld. Of wat dacht ik van morgenavond een wijntje bij hem thuis? En had hij al gezegd dat hij net een nieuw bed had? Oeh, die blonde haren van mij, nou daar wist hij wel raad mee. Hield ik misschien van een trio?
Dit alles niet gehinderd door enige communicatie verder.

Een tweede plaats qua hoeveelheid, hadden de berichten van mannen die dachten dat ze met een simpel 'hoi' meteen doorgingen als Man Van Het Jaar. Had ik namelijk niet binnen een paar uur gereageerd, was ik een arrogante trut. Of anderszins geformuleerde benamingen, niet van de vriendelijke soort.

Op twee heren heb ik gereageerd. Maar daarna op hun antwoord weer niet. Dat is ook niet perse aardig, maar ik had er simpelweg gewoon echt geen zin in. Eentje daarvan woonde 370 kilometer hiervandaan. De enige die oprecht leuk leek op foto's en in tekst. Maar ja, hallo. Ook geen zin in.

Mijn idee van iemand ontmoeten, gewoon in de kroeg het echt blijft vooralsnog dus bestaan. We zien wel.

Al denkt Zoon2 ook daar alweer anders over. Hij slaapt altijd gezellig bij mij in bed, en gisteren zei hij: 'We kunnen mijn bed wel wegdoen, ik slaap toch altijd bij jou.'
'Nououou lieve Zoon, maar als mamma nou een keer weer iemand ontmoet die bij mij blijft slapen, dan ga jij gewoon in je eigen bedje, dat hebben we afgesproken, dat weet je.' Zo vertelde ik, en ik kuste hem nog maar een keer.

'Na ja, dat gebeurt toch niet, jij gaat toch zeker nooit meer trouwen.' Keek hij mij stralend aan.
'Jij wilt toch geen baby meer.' Voegde hij nog toe. En nestelde zich in mijn sponde.

En toen nam ik maar een kommetje wijn.