zaterdag 28 november 2020

Van de volwassen fietser zonder baan

Het zijn zorgelijke tijden. Niet alleen maar omdat er een pandemie is, of omdat René le Blanc blijkt te bestaan, maar vooral ook omdat Zoon1 ineens weer jarig was en dat was allemaal niet eenvoudig hoor, om dat te regelen. Het kind werd vijftien en dat is best wel veel, als je bijna vijftien bent. Ook als je zijn moeder bent trouwens. Hij is een kop groter dan ik, draagt schoenen in twee maten meer dan zijn vader en soms doucht hij uit zichzelf of doet aardig tegen zijn broertje. Natuurlijk konden we geen groot feest aanrichten, dus we verdeelden de taart dit keer maar tussen twee huizen, wat ik ook wel weer een dingetje vond, maar het was gelukkig de schuld van Covid en niet een of ander ex-echtelijk drama. Want daar doen we hier niet aan hoor. Het kind kreeg een felbegeerd spel waarmee hij dood en verderf zaait op zijn kamer. Soms hoor ik hem zo hard schelden dat ik oprecht denk dat er bloed aan de muren zit, maar het blijkt evenwel elke keer slechts enthousiasme over het neerschieten van zijn vrinden te zijn. Een hele opluchting. Verder zit ik zonder werk sinds deze maand. Mijn jaar voor de klas is ten einde, ik heb er een hoop van geleerd en erg leuke mensen ontmoet, maar dat is inmiddels inherent aan mijn carriere tot dusver. Ik doe van alles nieuws, doe van alles wat ik altijd al deed, leer wat nieuwe dingen af -en aan, gooi mijn bulderende lach de gangen door en na verloop van tijd is het weer zaak om wat nieuws te vinden. Volgens het UWV heb ik reeds eenentwintig jaar werkervaring. Daar schrok ik een beetje van. En stuurde daar een foto van naar mijn Zuske, die mij heel meelevend terug appte dat ik, inderdaad, oud aan het worden ben. Ik vond dat reden om een nieuwe nagellak te kopen en eens goed na te denken over mijn werkzame bestaan. Het eerste is goed gelukt, aangezien ik nu pastel-blauw gelakt door het leven ga. Het tweede is een onvergangelijk gegeven vrees ik. Zo inloggen op een overheids-pagina die kennelijk alles van je weten, is heel confronterend. Het liet zien wat ik al jaren probeer te negeren. Namelijk mijn vrij verontrustende streven tot een deugdelijk ambacht. Van Adviseur bij een bank ging ik naar Intercedente,ging ik naar Secretaresse, daarna kreeg ik mijn nageslacht, werkte jarenlang in een functie op Personeelszaken, kreeg nog wat broedsel en deed een periode van alles, van Pedagogisch Medewerker tot Receptioniste, soms een tijdje niks, en daarna voor de klas. En dan heb ik het nog niet over de periode dat ik misschien wel betaald kreeg om achter de bar te werken in Amsterdam, maar dat dat nergens vermeld staat. En daarna dat het wel vermeld werd en ik leerde om bloemen en hartjes in de cappuccino van de dames hier in Het Dorp te maken. Dat ik dat,daar in elk geval, nooit meer wil doen, is een heel mooi streven in elk geval. Ik ga nog liever bij de scouting. Verder sta ik voor een hoop open. En dan is Sinterklaas ook nog in het land. Dit jaar voor het eerst met surprises met de familie. Zoon2 regelde de lootjes, omdat hij dit jaar voor het eerst ECHT niet meer gelooft en dat mocht beloond worden. Hij weet wie iedereen heeft en ook al weet iedereen wel al ongeveer wie iedereen heeft, Zoon1 heeft zelfs een schema opgesteld in zijn telefoon, diezelfde iedereen houdt Zoon2 in de waan natuurlijk. Gewoon blijven liegen mensen, de basis van het decemberfeest mag nooit helemaal verloren gaan. Met mijn Zuske had ik het over het hele surprise-maken. Ik weet al weken wat ik wil maken, maar heb er nog niks aan gedaan, gewoon om zelf nog even lekker in de stress te schieten in de laatste dagen. Ook al heb ik dus alle tijd van de wereld tegenwoordig. Wij hadden een geanimeerd gesprek over papier mache en aanverwante zaken en ons gebrek aan papieren kranten. Wél hebben wij een online abonnement op de Volkskrant, dus we zagen ons al met een USB stick naar de copy shop gaan om een paar maanden kranten uit te printen, om daarmee, met behulp van behangerslijm, een fraai bouwsel te creeëren. Dat idee lieten we varen, om voor de hand liggende redenen, en verder konden we er niet over praten, want geheim en alles. Verder schafte ik mij een fiets aan. Online kwam ik een aanbieding tegen, dat de korting meer was dan de waarde minus de som van de delen en plus een meerwaarde van een percentage, zoiets, en ik zag iets met roze, en dan heb je me al snel. Ik liet De Man nog even meekijken, voor ik opeens een kinderfiets met drie wielen zonder stuur aangeklikt had, maar ik had zelfs de frame hoogte goed, dus ik vond mezelf al een hele rijwiel deskundige. Als het goed is wordt hij vandaag of morgen bezorgd en ik zie mij al blijmoedig het leven doorfietsen. (Mijn huidige fiets is een roestig barrel waarmee ik weliswaar mijn bestemming bereik, maar waarmee het wachten is op een akelig ongeluk, veroorzaakt door rampzalige oxidatie.) Toen mijn moeder gisteren kwam thee drinken, vertelde ik dan ook over mijn nieuwe aankoop, en toen zij weer huiswaarts keerde, zei ik: 'Vertel Vader even over mijn nieuwe fiets aankoop. Want, goed he, wat een volwassen aankoop!' Moeder: ..... Ik: 'Toch? Een nieuwe fiets! In plaats van allemaal truitjes of nagellak of zo.' Moeder: '.... Je bent 41.' Ik: ' Hm..??' Zoon2: 'Echt niet, ze is 40! ' Ik: 'Ja klopt, favoriete Zoon.' Moeder:' Neen, je bent 41. Wil je nou dat ik trots ben omdat je een keer iets volwassens doet?' Zoon2: 'Ben je 41? ' Ik: 'Eh. Ja?' Ik: (tegen Zoon2)'Ik ben 38 ' Zoon2: 'Echt niet' Moeder:' Nou kind, ik ben blij dat je jezelf serieus neemt.' Toen zat er niks anders op dan een kommetje wijn te nemen. Dat is namelijk mijn talent. Een bijzonder goed ontwikkelde eigenschap. Kijken of daar ook banen in zijn. '