zondag 31 december 2017

Poepen in de disco

Het was een memorabel weekend. Er was namelijk een uitje gaande. Een uitstapje voor Vriendin1, 2, Zuske en ik. De tocht ging naar Vriendin3 die net Baby2 heeft gekregen, en aansluitend zouden wij een stad verderop gaan om te kletsen, eten, en misschien ook wel een kommetje wijn te drinken met elkander.
Vriendin1 en ik hadden, vanwege wat kleine onenigheidjes en misschien wat geschreeuw en ook wat over en weer gedrein en gezanik, een tijdje geen contact gehad.
Een jaar of twee.
We bleven wel van elkaar op de hoogte hoor, door Vriendin2 en Zuske, dus er was feitelijks niks wat we niet van elkaar wisten zo door de tijd heen. Maar gewoon elkaar een kus geven en weer elkaars nagellak lenen, nee, dat gebeurde toch niet.
Totdat er een kindeke op aard kwam. Zeg maar.
Want Vriendin3 kan er ook allemaal niks aan doen en worp zo haar Dochter ter aarde en natuurlijk moesten we er allemaal heen. Ze woont in een stad hier ver vandaan. En zo werd er een hotel geboekt en deden Vriendin1 en ik gewoon toch beiden water bij de wijn en besloten gewoon maar weer te lachen om elkaars grappen en dat ging uitstekend.
Sterker nog, ik heb drie leggings versleten door al het lachen.

De trip nam plaats in een gruwelijk lelijke auto, die echt helemaal niks deed voor ons imago. Elke keer dat we iemand inhaalden moesten we bbukken, teneinde niet per ongeluk herkend te worden. Wij zijn veel te knap om in zulks een vervoersmiddel gezien te worden. Vonden wij.

De heenreis verliep soepel. Voor ons doen dan. Er was een klein akkefietje met ruitenwisservloeistof, we raakten de auto kwijt en reden drie keer dezelfde afslag voorbij, maar toen kwamen we aan hoor. Vriendin3 was stralend, haar Zoon om op te vreten, haar Verkering de liefste en dan Dochter1....och. Het kleine baby meisje, met haar mondje en haar handjes en haar piepkleine voetjes. We kregen een heel fijne lunch, we lachten heel hard, waar baby niet eens van schrok, dus ze is meteen 1 van ons, en ik maakte een tocht door de keukenjungle met de zoon des huizes. Het begon als een malle te sneeuwen en toen moesten we maar weer eens gaan. Twee van ons vielen bijna van een trapje, maar uiteindelijk zaten we weer in de auto en gingen we naar de volgende stad. Nijmegen de geeeeeksteeeee zo bolderden wij en nadat we na maar een paar kleine hindernisjes bij het hotel kwamen, zat de stemming er nog steeds goed in hoor.

Er was een appartement voor ons klaar. Er stonden fleskes wijn klaar en iedereen was ontzettend aardig. We ontdekten de mini bar, we trokken lootjes wie in het bed mocht en wie op de slaapbank, trokken nog een keer of drie de lootjes tot iedereen een slaapplek had, dronken onze gratis wijn, smeerden make up op en gingen de stad in.
Na vier meter lopen zagen wij een kroeg naar onze gading, maakten vrienden met de barman en bestelden ons maar eens een fleske als aperitiefje.
Er werd gerookt, we bestelden nog wat, vroegen naar een leuk restaurant, en tot ons grote plezier was dat naast de kroeg. Houden wij van.
In het restaurant besloten wij tot de aanschaf van een fleske wijn, hadden een langdurig gesprek met een merkwaardige ober, bestelden een grote diversiteit aan gerechten en, vooruit, nog maar een fleske.
Het eten was meer dan lekker, de ober werd allengs vreemder en de wijn smaakte prima zeg.
Nadat we een koffie hadden gedronken, besloten we dat het toch waarlijk wel tijd werd voor een biertje zo langzamerhand, en we wilden disco dansen ook nog.
Eenmaal buiten werd besloten tot een avondwandeling, en wij doorkruisten de stad, zagen heel veel winkels waar we de volgende dag heen zouden gaan en we verdwaalden bijna. Gelukkig was er een kroegje, en daar was ook een biertje te verkrijgen. Aldaar vroegen we aan de barmannen waar we dan toch zouden kunnen dansen? En dat bleek te kunnen in ons restaurant, waar de tafels opzij zouden worden gezet. Nah! Opgewekt togen wij weer die kant op, en ontwaarden dan wel een paar tafels aan de zijkant, maar niks nie dansende mensen. Dus weer naar het buur-cafe, waar we een bonnetje openden aan de bar, een aantal biertjes dronken en waar Zuske en ik besloten dat we iets teveel hadden gegeten. Helaas hoefden we niet te poepen, wat allicht zou helpen.
Vriendin2 had daar helemaal geen last van hoor. Zij poepte de ganse dag en avond of het een lieve lust was, waar we wat psychologie tegenaan gooiden, maar het uiteindelijk maar hielden op gezonde darm flora.

Vriendin1 vond het tijd voor de bedstede. Het was half tien. Wij lachten haar uit.
Vriendin2 vond het tijd voor een glaasje water. Nu vooruit, dat mocht.
Zuske en ik vonden het tijd voor de disco. En daar gingen we dus maar weer heen. Weer een deurtje verderop.

Vriendin1 was opeens verdwenen, dus ging de rest van ons maar even roken. Je moet toch wat.
Na geruime tijd gingen we toch maar naar binnen waar voornoemde vriendin gewoon braaf stond te wachten met een paar biertjes. Evenwel was er nog steeds niet écht disco gaande, dus gingen we maar weer verder met kletsen ondertussen hupsten we maar een beetje heen en weer. En er werd weer gepoept. In de disco. Wel in de wc hoor, zo zijn we dan ook wel weer. Toen we ontdekten dat er van ons gewenste disco-dansen weinig terecht aan het komen was, namen wij de beslissing om terug te gaan naar ons appartement en de mini bar.
Eenmaal daar voelden we ons enorm thuis, dus we zetten een muziekje aan, we trokken wat fleskes open en ontdekten een schaal met zakjes chips. Vriendin2 besloot op de salontafel te gaan staan, die met een heus kabaal omkiepte, inclusief alle decoratieve glazen vaasjes die erop stonden en dat vonden we natuurlijk hilarisch.
Ik kreeg ineens erge last van mijn heup blessure die ik de dag ervoor had opgelopen, omdat ik op het oxboard van Zoon2 had gespeeld, en ietwat onfortuinlijk was afgestapt en Zuske vond het tijd voor een rondje diepzinnige vragen. In het kader van de wederopbouw van de vriendschap en alles, waarvan niemand meer wist dat er ooit een kink in de kabel had gezeten.
Vooral niet nadat we nog maar weer eens door de gang naar de mini bar waren gelopen.

Verder was het al met al een ontzettend volwassen aangelegenheid allemaal. Ik had namelijk mijn verstandige jas aan. 32 38 moest ik daar voor worden, om niet meer in weer en wind in een leuk klein jasje te lopen, desnoods met een hippe muts op, maar geenszins echt bestand tegen welke omstandigheid dan ook, laat staan eventuele regen, wind of andere onverkwikkelijkheden.
Echter, sinds ik de Kapitein aan mijn zijde heb, heb ik ook een deugdelijke jas. Mijn Zuske vertelt het aan iedereen: Hahha kijk, daar is Zus, MET HAAR VERSTANDIGE JAS! De meeste mensen reageren daar niet perse heel enthousiast op. Maar die kennen mij natuurlijk ook niet al sinds jaar en dag in winterse omstandigheden met dode vingers, blauwe lippen en afgestorven romp.

Vriendin2 werd heel enthousiast over mijn jas, want zij is zelf wel een type van wandelschoenen en zo, en Vriendin1 wilde me meteen meenemen naar een outdoor winkel, omdat ik, in mijn jas, serieus genomen zou worden. Voor de aankoop van bijvoorbeeld een waterdichte handdoek of zo iets. Of wat je dan ook koopt als je zo'n winkel in gaat.

Wat we ook ontzettend volwassen vonden, is dat we het halve litertje rode wijn dat we gratisj hadden gekregen bij aankomst, niet eens hebben opgedronken, maar in plaats daarvan op onze sokken naar de bar zijn gelopen om witte wijn te halen. Wijsheid komt dus echt met de jaren.

We werden wakker uiteindelijk, en kregen de koffie machine niet aan de praat. De cappuccino cupjes gaven een soort van witte fledder, de koffie was helegaar geen koffie en Zuske werd bepaald onpasselijk omdat haar koffie chocolademelk bleek te zijn.
Desalniettemin viel er weer genoeg te lachen. Vooral nadat we ontdekten wat we allemaal op de mini-bar-lijst moesten invullen. Dat was gewoon een kwestie van tellen wat er op het aanrecht stond. Nou dat viel niet mee hoor. Het tellen, én de som.

Dientengevolge, moesten wij dus mét lijst ons uitchecken bij de balie van het hotel. De man van het hotel vond ons dus wel duidelijk heel leuke gasten, want hij zei: Leuk gehad, dames?
JAAAA! Wat een leuk hotel! Brulden wij. En stopten onze tassen vol met gratis appels en folders.
Ook de lelijke auto stond weer voor ons klaar.
Op de terugweg namen we allemaal een Big Mac. En Vriendin2 niet. Zij braakte bij het idee en nam een cappuccino.
En ik had het jaar niet anders willen eindigen.

vrijdag 22 december 2017

Een net blouseje en de andere nuance.

Een net blouseje, dat moest t kind aan natuurlijk, Zoon2. Naar het kerstdiner op school. Zulks bleek ik niet in huis te hebben, dus moest er gisteren nog even naar het huis van Echtgenoot1 worden gegaan. Dit nadat ik samen met De Kapitein naar de bouwmarkt ging, omdat mijn bed aan het instorten was geslagen. Het bed dat eerder ook al voor een deel ineens los klapte, en ook met attributen van de bouwmarkt weer in elkaar was gezet door de man. Dientengevolge heb ik nu buiten een hamer en wat spijkers, ook helemaal zelf wat schroeven en een heuse schroevendraaier in huis. Dit alles in een knus tasje. De Gereedschaps Tas. Het wordt nog wat met mij zeg.
Evenwel was het bed nu aan de andere kant ingestort. Dit heeft waarschijnlijk alles te maken met het feit dat het een Zweeds Warenhuis meubel betreft, in combinatie met mijn overmatige frequentie aan verhuizingen in de afgelopen jaren. Dit alles is niet alleen niet goed voor de toestand van de mens, maar ook niet voor het welzijn van sommige soorten meubilair, zo blijkt.

Bij dit alles ging Zoon2 gezellig mee, want was maar weer eens vrij van school. De afgelopen weken is het staking, studiedag en zomaar-vrij wat de klok slaat hier op het schooltje. Natuurlijk kom ik achter zulke dingen pas op het laatste moment, dus raakte de laatste tijd meer dan eens in een paniekerige staat, omdat ik gewoon dacht te gaan werken, en ineens met een Zoon zat, die ik op school had bedacht. Gelukkig zijn er lieve collega's die me konden helpen, dus hoefde ik het kind niet moederziel alleen op het landgoed achter te laten.

In het kader van werk en dinges en dat ik de afgelopen jaren mijn punten qua schoolouderhulp wel gehaald had, vond ik zelf, had ik me dit jaar helemaal nergens voor opgegeven. Geen versiering, geen worstjes in bladerdeeg, geen fruitspiesjes en geen serveren in de klas in een glitterjurk. Wel zo rustig even, dacht ik. Echter ontkom je er toch niet helemaal aan natuurlijk. Zo bedacht ik me op de valreep dat ik eigenlijk elk jaar een aardigheidje aan de juffen doe toekomen. Een kerstpresentje, een kleinigheidje, een troepje. Fluks zocht ik in mijn kastje, waarin ik dingen en spullen bewaar. En vond zowaar een aantal dingen en spullen, die ik heel creatief, al zeg ik het zelf, bij elkaar flatste, en zo opeens een aantal KERSTBOOMORNAMENTEN maakte ja. Zoon2 was in zijn nopjes, en ik eigenlijk ook zeg.
Het viel me nog mee van mezelf, vooral in het licht van deze week, waarin ik mezelf heeeeeeel erg druk vind. Ja maar echt hee. Echtgenoot1 is op vakantie met zijn Verkering1 en zodoende heb ik de Zonen én Hond1 extra in huis, op mijn werk ben ik vet druk met het maken van kerstboompjes in de cappuccino en thuis stapelt de was zich, as we speak, enorm op. Laat staan dat ik bezig ben met het voorbereiden van een kerstdis, een ontbijt, een brunch of een andersoortig stemmig samenzijn. Met kerst ga ik werken. En ergens op de tweede dag ga ik met de Zonen eten bij de Ouders. De Kapitein is niet aan mijn zijde, de Zonen zijn bij andere familie, ik vind het allemaal wel prima.
Natuurlijk was er deze week wel een avond met de meisjes. Zuske en ik verheugden ons op een fijne bijpraat met Vriendin2 en wat kommetjes wijn.
Hatsa, kwam daar Vriendin2 aanzeilen, met een verdacht ogende tas. Verdacht, omdat hij niet rinkelde van fleskes wijn, nee hij ritselde. En knisperde.
En klingelde een weinig bovendien.
Wat bleek.
Zij had zich dus wél opgegeven. Op school. Om namelijk menukaarten te maken voor de klas van haar Dochter1. En toevallig moesten die net af zijn, de ochtend na de borrelavond bij mij thuis.
Welnu! Knippen en plakken hoor! Wij vermaakten ons eigenlijk opperbest zeg, wij waren ook helemaal fanatiek en alles en bedachten plannen voor een eigen knutselclub, en we deden lijm op kwasten en we knipten kerstballen of het een lieve lust was.
Bijkomend voordeel was dat we aanzienlijk minder kommetjes wijn dronken, omdat we zo druk doende waren, dan normaal. Het eindresultaat mocht er ook zijn hoor, dat moet gezegd. De gele en rode en roze snippers papier liggen hier nog steeds door het Nonnenhuis verspreid, want stofzuigen komt er ook niet echt van, maar hállo wat hadden de kleuters een mooie menukaart binnen drie minuten onder de tomatensoep gesmeerd.

Voorts kwam Zoon1 thuis met een rapport waarvan de tranen me in de ogen sprongen, zo prachtig. Opa en oma zullen ook wel een traantje laten denk ik, dat er toch nog iets van hun eigen dochter1 zo goed terecht aan het komen is. Hij straalt immers zijn succes op mij af, zo zie ik dat wel hoor. Ik zal allicht binnenkort een eenhoorn met een regenboog in de koffie kunnen maken. Zoiets.
Ook zit het kind tegenwoordig op rugby. Vertrekt opgewekt in een schone outfit, komt volledig uitgeput en smerig terug en slaapt een gat in de volgende dag.

En over outfit gesproken ja, had Zoon2 dus gisteren inderdaad zijn mooie blouseje aan. Naar het kerstdiner. Was het eerst nog nodig dat ik hem moest overtuigen van het feit dat hij niet in zijn gescheurde broek en vlekkerige trui mocht gaan, eenmaal het witte gestreken overhemdje aan (ik bleek de strijkbout mee te hebben verhuisd zeg!), zag hij opeens zelf de noodzaak van gekamde haartjes in, en kwam met een midden scheidinkje de badkamer uit. Ik kon wel janken zeg.
Hij zat naast zijn mattie aan de tafel in de klas, at tot zijn grote vreugde 'kleurrijke soep' en terwijl hij dat deed, dronken De Kapitein, een aantal lieve schoolmoeders, vaders, en ik, glühwein op het schoolplein.
De soep kwam er vervolgens inderdaad zeer kleurrijk uit, in het holst van de nacht, in het midden van zijn bed.
En zo gaan we de kerstvakantie in.
Weer een einde van een jaar, die dit jaar bepaald een andere nuance heeft, en een ander prospect dan de voorgaande jaren. Fris als het blouseje van Zoon2, hoopgevend, zoals het rapport van Zoon1, aanbiddelijk, zoals zij nu eenmaal zijn, kostelijk, zoals mijn cappuccino, liefdevol en elementair met de Vriendinnen, meer dan genoeglijk met Echtgenoot1 en diens lieftallige Verkering en dat alles bij elkaar, met De Kapitein.













vrijdag 15 december 2017

Het bos en de muzische boom

Het leven hier in het bos in het Nonnenhuisje is leuk, die conclusie kan ik zeker trekken, zo na een half jaar. De zomer was mooi, het bos weelderig, het gras groen en de kommetjes wijn koud.
De herfst was kleurrijk, het bos werd oranje en het gras werd geplet, omdat Zoon2 met zijn step per dag veertig keer op en neer ging. En zijn vriendjes ook. De Kapitein kwam, zag en overwon, het hart was warmer dan ooit en de kommetjes wijn immer koud. De verwarming ging omhoog en de kaarsjes langzaam aan.
De winter begon en het bos werd wit, het gras onbegaanbaar, het paadje onzichtbaar en ik stapte de deur uit, en stond tot aan mijn knietjes in de sneeuw.

De verwarming ging stuk, de douche was koud, het bos kraakte van alle sneeuw, maar binnen was het dus ijskoud, nondenju warm onder een dekentje.

Sinterklaas was met alle hysterie voorbij, Zoon1 werd twaalf en het werd dus evenwel, volgens traditie, tijd voor de kerstboom.

Vanaf dat ik weer alleen woon, sinds een paar jaar, zie ik dat soort dingen als een enorm ding. Dat ik dus zelf wel even regel. Net als alles feitelijk, maar toch zijn er bepaalde ijkpunten. Dat is koken voor mezelf. Dat is het zelfstandig regelen van feestelijkheden zoals verjaardagen, dat zijn de dingen zoals helemaal zelf een lamp vervangen (met het juiste formaat fitting), met een hamer spijkers in de muur slaan, een eigen Netflix abonnement hebben en de koelkast schoonmaken. Ook al ben ik de enige die dat ziet.
En ook een kerstboom kopen, neerzetten, versieren en dus heel volwassen kerst-achtig zijn. Net als mijn ouders vroeger. Of vroeger toen ik een volledig gezin had, omdat je dat soort dingen dan doet.

Aldus toog ik naar de plaatselijke kerstbomenverkopert. Toen ik nog in mijn andere huis woonde, keek ik twee jaar lang de man heel vrindelijk aan, probeerde iets rondborstigs in mijn stem te leggen en deed feitelijk verder gewoon nogal onbenullig, wat resulteerde in dat hij die twee jaar mijn vers aangeschafte boom twee trappen op tilde en tot in mijn woonkamer bracht.
Wat scheelde was natuurlijk dat ik een paar meter verderop woonde.

Het Landgoed echter, waar ik nu huis, is iets verder weg. En ook al kan ik best heel charmant zijn als ik wil, ik voorzag natuurlijk al dat het dit jaar op mezelf aan zou komen. Dus nam ik mijn fiets ter hand en oefende alsnog op mijn lieftalligste uitdrukking. Komt altijd wel van pas immers.

Nadat ik was bijgekomen van mijn flauwte, bij het aanzien van de huidige prijzen van de, oh, dennenboom, koos ik er eentje uit die mij redelijk geschikt leek. En die ik nog kon betalen en dan misschien ook nog een boterhammetje voor de Zonen zou kunnen kopen. Er zat iets van een pot onder ook nog, wat mij heel deugdelijk toekwam, en ik wilde na het pinnen, fluks mijn nieuwe boom optillen en huiswaarts fietsen.
Nou dat ging dus zomaar niet hoor. Looooodzwaar dat ding. Zo zag hij er helemaal niet uit, maar kan ook aan mij liggen natuurlijk, kerstboom-inschattings-gewijs.
Desalniettemin, was mijn charme oefening niet voor niks geweest, en mijn toneellessen uit 1995 ook niet, want ik voerde daar, al zeg ik het zelf, een zeer mooi stukje op, als zijnde een compleet hulpeloos iemand, in de regen, op de fiets, met een tas met boodschappen, een verregend kapsel en een gebroken nagel. En dan óók nog die kerstboom...zo keek ik weifelend in de einder.
Hopsa, zo tilde de meneer de boom van de grond en vroeg waar ik dan heen moest, en was ik met de auto? Toen bleek dat het antwoord was, dat het niet om de hoek was en ook nog eens, neen, met de fiets, toen zag ik bepaald wel aan hem dat hij het ook even niet zo goed wist allemaal.
Hij stond er echt een beetje zielig bij, met mijn boom in zijn handjes. Dus ik besloot dat het maar weer over was met de onzin en wees hem mijn barrelige fiets, en vertelde hem dat ik het echt suuuuuperfijn zou vinden als hij het ding even achterop zou zetten, dan zou ik me wel redden ja.

En zo geschiedde. Ik zeulde mijn nieuwe boom het halve dorp door, lopend, want van fietsen was geen sprake meer. Eenmaal thuis aangekomen, brulde ik naar Zoon1 om hulp, die helemaal niet onder de indruk was mijn haar vol dennennaalden en doorgelopen mascara. De boom kwam mijn huis in, liet een spoor van ellende achter op de vloer, en ik verschoof mijn ganse inrichting om plek te maken. Toen hij eenmaal stond, vond Zoon2 er weer wat van.
'Hij komt niet echt goed uit zo he, mamma, vind je ook niet?' Zo vond het kind.
Waarop ik besloot een complete stoel uit mijn woonkamer te verwijderen, om plaats te maken. Ik probeerde diverse krukjes uit, om het ding op te zetten. Hij viel er twee keer vanaf, wat 'm denk ik niet veel goed heeft gedaan. Want nu hij eenmaal staat, compleet met lichtjes, rendieren, paddenstoelen, ballen, sterren, hartjes en kabouters, helt hij vervaarlijk naar voren. Er zijn al een paar dingen uitgevallen. En ik dacht dat hij misschien wel wat water wilde?
Dus ik ging heel moederlijk met een maatbeker in de weer, waardoor ik nu een hele natte vloer heb.
Gelukkig doet de verwarming het wél weer.

Nou lijkt zeker of alles op rolletjes loopt hier. Is ook wel zo hoor. Op mijn manier. Soort van.
Ik sta elke dag om half zes op. En nu kan ik mij levendig herinneren dat er tijden waren dat ik op dit tijdstip ook wakker was, om heel andere redenen. De reden is nu allicht een heel stuk deugdelijker. Netjes ga ik aan het werk. Zoon2 vindt daar heel wat van. 'Ik dacht dat mammma's altijd lief waren' zo slaat hij me om mijn oren. Als ik vertel dat ik inderdaad weer vroeg in de ochtend weg ben.
'Je bent er nooit. NOOIT!' Zo buldert en weent hij.
Als ik hem dan uitleg dat ik nu eenmaal moet werken om geld te verdienen, om ons huiske te betalen, en eten en zo, en toetjes en koekjes, zo probeer ik in zijn genre te blijven, dan legt hij mij uit, dat ik het net zo moet doen als zijn vader, Echtgenoot1. Die heeft namelijk gewoon een huis gekocht, en dan héb je die gewoon. Niks nie huur betalen elke maand, zo probeert hij zijn domme, afvallige moeder uit te leggen.
Op zo'n moment knuffel ik het kind maar extra, en probeer het nogmaals uit te leggen. Maar het is nooit goed voor het moederhart.
Als ik dan daarna in de armen van de Kapitein zucht, dat het toch soms allemaal een gedoe is, dan krijg ik een kommetje wijn en is alles weer goed.
Maar dan was ik Zoon1 vergeten. Die heeft het hele tafereel zo eens aangehoord en zegt dingen als: 'Moeder, doe eens chill. Het is gewoon part of the deal allemaal, doe niet zo spastisch.'
Waarna ik al helemaal in complete verwarring geraak en mijn zoon bekijk, die met zijn schoenmaat 40 door mijn huis stampt, werkelijk overal boeken en kleding neergooit, alleen maar series kijkt en af toe eens wat schoolboeken inziet, maar die straks weer met een tranen trekkend goed rapport thuiskomt. Met een tien voor muziek.

Wellicht is het het muzikale talent van zijn vader. Of is het het ruisende bos, waarin hij woont. De muzische boom, of de perceptibele liefde hier in huis.



maandag 13 november 2017

De slingers die hangen.

De slingers hangen nog hoor.
Een week geleden werd Zoon1 twaalf jaar. Twaalf ja.
Het kind zit op de middelbare school en ik kan hem totaal niet helpen met zijn huiswerk. Het is Latijn wat de klok slaat en wiskunde dingen waar geen touw aan vast te knopen is. Ook hoor ik dingen over een schoolfeest, over eerste- en laatste uren vrij en weet geen mens wat hij in de tussentijd doet. Eenmaal thuis zijn het appjes in de groep, wil hij een eigen laptop en gaat hij van kusjes-op-schoot naar slaande-deuren-en-ik-wil-een-andere-moeder.
Het zijn verwarrende tijden, kortom.
en mijn Zoon2 stept door het leven, met zijn matties en zijn zelfgemaakte lampion, waar hij Sint Maarten mee liep. De aandoenlijkheid van de geknutselde dingen op school, die heeft hij nog. Nog net. Hij slaapt nog in mijn bed en wil voorgelezen worden, maar aan de andere kant groeit ook hij onder mijn handen vandaan, wat vooral te merken is aan zijn broeken, en de pyjamaatjes die hij nauwelijks meer past.

Hij is groot genoeg om tot na het donker buiten te spelen, vindt hij zelf. Maar als ik moet werken in de ochtend en het is nog donker buiten, dan wil hij zijn mamma bij zich.
Hij heeft zijn voortanden verloren, die legt hij onder zijn kussen voor de tanden fee. Maar o wee als ik vind dat hij oud genoeg is om zelf in slaap te vallen.
Het is hard huilen als hij op zijn knie valt, maar een kusje van mamma is niet meer de remedie tegen alles. Als hij een glaasje prik mag wil hij cola, maar zijn appeltje moet het liefst nog in stukjes.
Kortom, verwarrende tijden, voor mij vooral

Dacht ik zelf uit de verwarrende tijden te zijn qua eigen leven... met het Nonnenhuis en aan t werk en mijn eigen rustieke bestaan en alles...werd ik ineens ontzettend verliefd zeg.
Ja hoor, wat een avondje Tinder toch kan doen. Je hebt er lol mee, je zweert het weer af, je hebt een date en je bent er weer goed zat van, tot je weer eens een avond alleen thuis zit met een kommetje wijn en de app, nondenju maar weer eens op je telefoon zet.
En daar was dan ineens Kapitein1.
Hij heeft een baard. En heel veel tatoeages. Ja, dat vind ik dus leuk.
En we gingen met elkaar appen en met elkaar afspreken en biertjes drinken en best wel zoenen en ik werd mij daar verliefd jonge... op een manier die ik na Huwelijk1 misschien niet meer verwacht had.
De Zonen vinden hem leuk en ik wil nooit meer zonder hem.
We schrijven elkaar lieve briefjes. We kijken vervelende televisie en we trekken bij thuiskomst een slonsbroek aan, en schenken kommetjes vol bier en wijn.
Veel gelukkiger krijg je me niet.

Vriendin2, Zuske en Buurvrouw1 komen wijntjes drinken, Vriendin3 staat op t punt van bevallen, op mijn werk heb ik net een nieuw contract gekregen en ik heb een koffie cursus gehad. Waardoor ik figuurtjes in de cappuccino kan maken die meer lijken op een hartje dan op een overleden nijlpaardje, snakkend naar adem in een bad van modder.
Het zijn de kleine dingen he.
Zoals ik van de week een paar Chinese heren als gast had. Die geen enkel woord Nederlands, Engels, of iets anders dan Chinees spraken. Ze dachten nog even dat als ze extra langzaam zouden praten, ik ineens wel zou begrijpen wat ze wilden, maar ook in het langzaams spreek ik geen Chinees. Na een periode van ongemakkelijke aanstaring, keek ik zo eens naar mijn collega die grinnikend mijn gedoe gadesloeg, en besloot ik het op te geven. Ik lachte zo eens vriendelijk, serveerde ze koffie en een paar broodjes en vond het eigenlijk wel welletjes.
Bij het afrekenen vond ik dat de enorme fooi een compliment was, alsmede de grote boer die ik in mijn oor kreeg. De Chinezen verlieten het pand zonder te groeten, maar ik vond het allemaal prima.
En daarom vind ik mijn werk zo leuk. Elke dag wat anders.

Net als mijn leev'n. Elke dag anders. Het is of alleen, of alleen met de kinderen, of alleen met Kapitein1 of met iedereen tesaam.
En misschien hangen daarom de slingers er nog wel. Want het is feestelijk hoor.
En het is vet irritant om dingen van het plafond te halen die er met veel moeite op zijn gehangen.

Wat een prachtig synoniem is voor alles eigenlijk. Laat lekker de slingers hangen, als het immers allemaal feestelijk is. Of als je gewoon geen zin hebt om ze weg te halen. Het is in elk geval vrolijk thuiskomen, en opgewekt vertrekken.

Ik denk dat ik voor het eerst in drie jaar tijd, oprecht kan zeggen dat alles goed is. En drie jaar staat, zover ik weet, voor Tarwe. Laat dat nou net in mijn kommetje wijn zitten. De slingers hangen al.






donderdag 17 augustus 2017

Nog anderhalve week. En ik lijk niet op pappa.

Nja, het werd weer zomervakantie. De regen slaat tegen de ramen, de vesten worden opgezocht en we eten ijsjes en we trekken zwembroeken aan.
Je zou van minder schizofreen worden.

Buiten het normale schema om, hebben de Echtgenoot en ik de vakanties verdeeld, met daarin dat we nooit langer dan twee weken weg gaan. Tenzij ik natuurlijk superrijk word en zes weken naar de andere kant van de zon ga. Maar dat zien we dan wel weer.
Aldus ging ik een week met de ouders, het Zuske en de Zonen naar Nunspeet, en was ik nog een week thuis met ze. En zijn zij dientengevolge afgelopen weekend met hun vader en zijn Verkering1 naar Italie vertrokken.

En ja, dat went. Stond ik drie jaar geleden nog brullend ze uit te zwaaien omdat ze een week naar Drenthe gingen. Dit jaar kuste ik ze gedag en wenste ze HEEL erg veel plezier de komende twee weken. Met droge ogen en alles.
Ik krijg foto's van sproetige gezichtjes en bruine beentjes.
Ze belden terwijl ze net 'aan de lunch bij het zwembad zaten'. En dat het volwassen deel van de familie redelijk brak was van de limoncello.
'Oh wat heerlijk schatjes!' "Mamma zit in de regen aan de koffie, maar GENIETEN HOOR JULLIE!' Deed ik superleuk.

En ik vind t echt heerlijk voor ze. Ik meen t ook echt. Ik heb niet gehuild dit jaar. Ik weet dat ze in goede handen zijn, en ik weet dat ze het heerlijk hebben. Wat wil een moeder nou nog meer.
En ja, onder mijn rokken natuurlijk. Veilig en fijn bij mij. Broccoli en schone haartjes.
Maar daar is het hele jaar nog voor.

En laten we wel zijn. Ik ben ook opeens twee weken 'vrij'.

Want twee weken de kinderen in je eentje, is heel anders dan gewoon twee kinderen in je gezin.

Vorige week kwam Zoon2 de badkamer binnen terwijl ik stond te douchen. Wonderwel zonder een sloot aan vriendjes. Meevaller.
'Hela, jij lijkt helemaal niet op pappa' meldde het kind mij terwijl hij het douchegordijn met een ruk opendeed en mij zo eens bekeek.

'Eh. Dank je?' Was mijn eerste reactie. Kijk, dat een kind dingen zegt, dat weet iedereen. De eerlijkheid van een kind he, hahhahahahhaha. Whatever

En nu was ik eigenlijk in de veronderstelling dat we het hele jongen-meisje verschil dinges wel een beetje gehad hadden. Blijkbaar was er nog wat onderwijzing nodig. Normaal zou ik alle piemel-gerelateerde onderwerpen fluks naar de man des huizes doorschuiven, maar ja, die is er dus even niet. Soms heb ik een verkering gaande, die zou ook nuttig kunnen zijn, maar dat is ook alweer niet meer, dus ik moest t maar even zelf oplossen.

Nu bleek het in dit geval vooral te gaan om mijn gebrek aan borsthaar, zo bleek bij nadere beschouwing. Welnu, daar kon ik best wat mee.
Mamma's hebben geen borsthaar, immers. Easy peasy gesprek, zo dacht ik terwijl ik mijn roze handdoek ter hand nam en mijn haarloze borst afdroogde.
Moet je net Zoon2 hebben.
En WAAROM dan niet. En zou hij het dan WEL krijgen, en HOEZO kon hij eigenlijk geen slokje melk meer bij mij drinken want hij had eigenlijk wel dorst?O
(Het gevolg van een ander naakt gesprek)

Ondertussen wilde Zoon1 nog even de feitelijkheden over het ontstaan van de wereld weten en was ik vergeten wijn te kopen.
Alleenstaand moederschap, ik was er even zat van.

Maar nu zijn ze dus weg. En ook echt weg. Niet 100 meter verderop.
En heb ik niemand in mijn bed. Geen man maar ook geen zoon. Geen moeilijke vragen maar ook geen zoon. Geen sap, brood en groente in huis. Als ik de kinderen heb, heb ik ook eten en alles. Voor mezelf denk ik daar niet aan.
Maar. Ik had wel een avond met het Zuske. En er was bier. Ik ga werken en daarna zie ik wel wat ik doe. Ik wandel over mijn landgoed en ik kijk uuuuuurenlang Netflix. Ik rook schandalig veel en ik dacht er heel even over om Tinder te installeren voor de 38e keer. Niet gedaan. Ik had een onverwacht leuk gesprek met iemand. Ik kan op een vrije dag echt uitslapen en ik hoef aan niemand te denken behalve mezelf.

En dat is dus heel fijn. Voor een paar dagen.
Nog anderhalve week.

bier, jazz, roken, kommetjes wijn, werk, afspraken en uitslapen. Je moet iets





woensdag 2 augustus 2017

Nunspeet, geen dokter en konijnen.

Nu, we zitten er weer hoor, in Nunspeet. De vorige keer dat ik hier was, moest ik naar de dokter. Vanwege omdat ik toen met mijn fiets van de roltrap was gevallen. Dat zal ik nooit vergeten. Vooral ook niet omdat het nog steeds een favoriet onderwerp van gesprek is bij mijn ganse familie. En niet omdat ze het zo'n akelig verhaal vinden voor mij. Vooral Zoon1 vindt het erg lollig om er voortdurend wat over te zeggen, bij elke glimp van een roltrap.

Evenwel ging de heenreis dit keer heel soepeltjes. Ik had geen fiets bij me, maar wel 5 koffers en tassen. Dit omdat de Zonen een dagje later zouden komen vanwege allemaal kampen waar ze op verbleven, en ik dus mijn handige helpertjes niet bij me had.
Maar wel al hun spullen.

Zuske en ik reisden met onze ouders. Heel knus en net als vroeger en alles. Broodjes mee, en hop in de trein met ons allen.
Ik had ook een open fles wijn meegenomen, want natuurlijk laat ik die niet staan verfledderen, nogal zonde he.
Dus ik trok om 10.00 des morgens de fles uit mijn tas en zei: 'Nou, proost op de vakantie he!'
Daar had ik me enorm op verheugd zeg, om dat te doen. Om het gezicht van mijn moeder te zien. HAHHAHAHAHAHAHAHAHAHHAA bolderde ik door de trein. Vond mezelf bijzonder geestig namelijk.
Vanzelfsprekend stopte ik fles weer netjes terug. We gingen immers op een familie vakantie, het geeft geen pas om dan maar meteen aan de wijn te gaan.of juist wel

Toen we er eenmaal waren, gingen Zuske en ik eerst onze gehuurde fietsen halen. Vlak daarvoor liep zij vol met haar gezicht tegen een fietsenstalling aan. Twee bulten op haar hoofd was het gevolg. Dat deed pijn zeg, dat zag ik wel. Fluks liep ik een winkeltje in en kocht een raket-ijsje om de zwelling tegen te gaan. Ja, je moet wat, als je niet thuis bent met een vriezer vol koel elementen vanwege ongelukken van de Zonen. Een ijsje helpt net zo goed hoor, zo bleek. Je ziet er niks meer van.
Eenmaal op het vakantiepark waar mijn ouders een huiske hebben, kregen Zuske en ik de sleutel van ons eigen huiske. Midden in het bos stond daar een houten onderkomen. Toen we binnen kwamen zagen we geen hand voor ogen. Het is een schattig huiske en er staat een tafel en er zijn stoelen en er zijn bedden en alles, maar je ziet het niet echt. Want aan licht doen ze hier gewoon niet zo.
Er zijn wel lampen, ze geven alleen bijster weinig licht. In het duister ontbijten we, in de donkerte kleden we ons aan en dat de mascara op onze wimpers zit, dat is gewoon jarenlange ervaring. Komen we dan na de koffie bij de ouders in hun huiske, dan zien we eigenlijk pas wat we aanhebben en of de Zonen een beetje aangekleed zijn.
Das trouwens ook nog een gelukje, want toen we net aankwamen, rook het vreemd.
'Gut, wat ruikt het hier vreemd' deden wij. Maar ja, je weet niet he, je zit toch ergens anders en alles.
Na een uur dachten we wel nog steeds, van 'nou, toch een eigenaardig luchtje hangt hier hoor hee'.
Bleek het gas aan te staan zeg.
Dat we niet tot ontploffing zijn gekomen is een wonder. Vooral omdat het Zuske en ik nogal graag plachten een sigaretje op te steken, als het ons zo uitkomt.
Maar geen paniek, ramen open en na een paar uur ademden wij weer frisse boslucht in.

De volgende dag was er een Zomer Markt hier op het terrein. Nu, als ik toch ergens van houd, is het wel een fijne braderie, of markt. Zeker in plaatsen zoals deze.
Ik kocht mij een Flamingo broek, poffertjes voor de Zonen en ik keek zo eens bij een kraam met allerhande snuisterijen. Zoon1 stond belangstellend te kijken naar een paar kabeltjes en dingen voor telefoons en zo, en een bak met kleine pistooltjes, van het formaat en de allure van kermis-souvenirs. Dat vinden jongens leuk he. Dus ik veinsde ook belangstelling en pakte er eentje op.
KLABAAAAMMMMM kreeg ik me daar een schok! Echt niet normaal. Ik krijste een soort van vloek, gooide het ellendige ding een paar meter de lucht in en zei iets heel onaardigs tegen de mevrouw achter de kraam.
Zoon1 raapte het ding weer op, keek angstig naar mij en ik keek zeer verongelijkt naar de mevrouw.
'Er staat een waarschuwing op hoooooooor' zo meldde het mens mij. (Zij bedoelde een piepklein stickertje op het door haar ter verkoop aangeboden illegale speelgoed, een stickertje met een doodshoofd, wat je pas aan de hemelpoort weer kunt lezen met je door God nieuw gegeven ogen, zoiets)
'NONDENJU! Wat is dat voor belachelijks??' Brulde ik. En stampte weg. Met Zoon1 in mijn kielzog, die alleen maar zei: 'Gaat het mamma?'
Dat schaap.

Zuske en Zoon2 stonden ons verbijsterd aan te kijken. Eerst loop je knus rond op een braderie, vervolgens is er geschreeuw en gedoe. Je zou van minder schrikken immers.

Gelukkig was het alweer ongeveer borreltijd. Dat is toch altijd weer een fijne terugkerende zekerheid.

Voorts was er vandaag een fietstocht. Want we gingen Het Verscholen Dorp bezoeken. Want ja, hier in de bossen op de Veluwe, was in de Tweede Wereld oorlog een heel gedoe gaande, met hutjes onder de grond en dinges. Ik vind dat soort dingen interessant en de rest van de familie ook, dus wij gingen op pad. Een klein stukje fietsen maar hoor.
Uuuuuren waren we onderweg zeg. Behoorlijk verscholen, dat dorp, als je het mij vraagt.
En een behoorlijke flashback naar mijn jeugd. 'Ja Zonen, zo ging dat vroeger dus altijd met mij he. Toen ik zo oud was als jullie.' Onderwees ik de kinderen. Altijd fietstochten.
'ALTIJD?' Was Zoon2 in afschuw terwijl hij achterop zat en Zoon1 fietste dapper door.
Natuurlijk fietsten wij om. Er was ook nergens een knusse uitspanning te bekennen en wij moesten maar drie keer omkeren.
Het Verscholen Dorp was interessant hoor, toen we het vonden. Heus wel.

Toen we eenmaal weer bij mijn moeder waren, die thuis was gebleven, was het einde middag.
Zoon2 wilde wel Hond2 uitlaten.

'Neeeeee' vond Oma. 'Nu gaan ook ongeveer de konijntjes eten, en dan zal Hond2 ze storen bij het eten.' En zij keek hierbij ter illustratie op haar horloge.
Er viel een oorverdovende stilte.
Mijn Vader, Zoon1, Zuske en ik keken in totale verbijstering naar Oma.
Zoon2 vond het vooralsnog een logisch verhaal.

'HAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHA' Deden Zuske en ik.
'Welja, moeder het konijn is net de tafel aan het dekken zeg' deed mijn vader een duit in het zakje.
'Hup konijnkinderen, even handen wassen, etenstijd!' Was Zoon1 ook lollig.

Zuske en ik bleven er bijna in.
Zoon2 wilde meteen op Google opzoeken hoe laat de konijntjes dan precies gaan eten. Dat wilde hij met eigen ogen zien, en terecht.

Gelukkig was het alweer borreltijd.

Morgen wordt er op een pony gereden. De pony heet Henkie.
Er wordt ook naar een museum gegaan. En we doen boodschappen bij de plaatselijke supermarkt. We doen aan badminton en we gooien vleesch op de barbecue. We slapen als een malle, want boslucht en zo en vooralsnog is er nog niemand naar de dokter geweest.
Nunspeet baby!


donderdag 22 juni 2017

Naar links of rechts. Als er maar een hartje in zit.

' En nu gaan we naar links, mijn engel, links! '
Zo riep ik over mijn schouder naar Zoon2 die ongeveer naast me fietste. We kwamen net van het huis van mijn ouders, die momenteel in hun vakantiehuis vertoeven, en wij gingen even de kat eten geven en de tuin begieteren. En wij fietsten weer terug naar Het Dorp.
'Jahaaaaa, dat weet ik' zei het kind op een toon die duidelijk maakte dat ik natuurlijk weer super irritant was.
En hij sloeg heel olijk naar rechts af.
'Zoooohoooon! LINKS dus!' Riep ik aldus.
En het was vervolgens mijn schuld dat hij verkeerd fietste, want ik had het immers niet duidelijk gezegd.

Ik schikte me maar, zei niks, verbeterde niks en bedacht me dat de tijd van 'ja mammie' toch wel voorbij is.
Behalve natuurlijk als ik vraag of het nageslacht een ijsje wil. Dan is het altijd 'ja mamma' en kijk ik vergenoegd hoe de jongens hun ijs eten, en kan daarna uit alle krochten van mijn Nonnenhuis de ijsstokjes gaan opzoeken.

Het Nonnenhuis is mij daar een succes trouwens hee! Echt hoor, ik zou niet beter kunnen zitten. Ik ben zeer gelukkig met mijn nieuwe huiske en ik wil eigenlijk nooit meer weg.
Echtgenoot1 zei tegen mij: Je kunt hier oud worden.
Met in gedachten dat ik hier maximaal twee jaar kan wonen, was dat weer een minder leuke opmerking, maar ik ga er maar vanuit dat de man het ook positief bedoelde. Buiten dat zei hij het op het moment dat we fiks aan het bier zaten, na de avondvierdaagse. Want natuurlijk was die er ook weer. Elk jaar overvallen mij dat soort activiteiten weer hoor.
In een soort automatische modus vul ik strookjes in en doe ik geld in enveloppen, maar op een of andere manier weigeren mijn hersenen dan om te registreren dat er ook daadwerkelijk gelopen moet worden de week erna.
Het geluk trof mij dat ik drie van de vier dagen voor mijn rekening kon nemen.
Even vergeten vast te leggen bij de rechter. Co ouderschap en dinges

Op de eerste dag, dat de jongens met hun vader de paden op en de lanen in gingen, zat ik dan ook bij mijn Trainer1 aan een kommetje wijn op zijn dakterras en dacht precies 1 hele seconde aan de wandeling van 5.4 kilometer. Meer niet hoor.
Dag 2 liep ik mee. Serveerde het diner op het christelijke tijdstip van 17.00 uur, deed de rugzakjes vol met zorgvuldig gemaakte zakjes snoep, water en pakjes drinken en verheugde me op een flinke wandeling met Vriendin2, want haar Zoon2 loopt ook mee.
Komt ze met het nieuws dat ze niet meeloopt want er was iets anders gaande in haar leven.
Nou kan dat allemaal wel zijn, maar NONDENJU!
Uiteindelijk was het allemaal reuze gezellig en prima en had ik leuke gesprekken met andere moeders en vaders. Welja, ik pas me wel aan hoor.
Zag natuurlijk niks van de Zonen die alleen maar met hun vrinden liepen en helemaal aan het eind zeiden: 'Oh hier ben ik hoor, ik zou nog even gedag zeggen ondertussen he.'
'Oh hai schatjes' was alles wat ik te zeggen had.
En krijg ze daarna maar eens naar bed.

Dag3 liep mijn Zuske mee, wat natuurlijk reuze gezellig was. Vooral ook omdat Vriendin2 weer niet mee kon lopen, maar gelukkig daarna wel tijd had voor een kommetje wijn of 6,7 op mijn landgoed.
De laatste dag was natuurlijk feestelijk met in gedachten de medaille en het ijsje en de borrel die zou worden geserveerd. Echtgenoot1 en zijn Verkering1 kwamen bij mij nog even een drankje doen. Ik woon naast de school, dus reuze handig. Aangezien ik niet perse gerekend had op zoveel gezelligheid, schonken Verkering1 en ik alvast mijn laatste wijn uit en stuurden de man op pad voor nog wat verversingen. Hoef ik u niet te vertellen dat dat een klein beetje laat werd en alles.
Nu had ik mij de hele week werkelijk letterlijk in het zweet gewerkt, dus een beetje ontspanning had ik wel verdiend, zo dunkte mij.
Ja het is wat met mij, ik werk me ongans zeg.
En nu stond ik in Amsterdam wel achter de bar, wat ik nu doe is Horeca op een heel andere manier zeg hee. Ik ren mij benen uit lijf zeg. En ik moet steeds maar vriendelijk doen en alles. Kan ik, hoor. Maar het is heel anders omgaan met mensen die gewoon lekker cappuccino willen op het terras, dan 14 dronken mannen die 28 bier bestellen. Maar ik oefen op het hartje in de koffie. Kijk een biertje tappen kan ik wel. Maar een dansend appeltje in de koffie, dat is mijn volgende doel.

En dan te bedenken dat ik mezelf altijd toch weer op kantoor zag. Dat gaat m niet meer worden hoor. Niet op die manier.
Hoewel daar ook goede dingen aan zitten. De werktijden bijvoorbeeld. Ik sta potdikke nu dagelijks om half zes naast mijn bed. Maar ben wel weer op tijd om de jongens uit school te halen. En zo vinden wij onze weg wel weer. Naar links of rechts, als we maar gaan he.

maandag 29 mei 2017

Groots, en dat is het.

Vanmiddag kon ik in mijn nieuwe huiske. Sleutelgewijs.
De lieve meneer van het beheer aldaar, op mijn nieuwe landgoed, deed de deur voor me open, en mijn ouders waren mee. Om te zien waar hun dochter en Kleinzoon1+2 nu maar weer terecht zouden komen.
Twee jaar geleden was hetzelfde aan de hand en moesten ze toezien dat ik in een, weliswaar heel ruime, maar zeer brakke woning zou gaan wonen. Met paarse verf, een hoop creativiteit en gewoon acceptatie, heb ik er een Thuis van kunnen maken, waar ik oprecht heel blij mee ben geweest de afgelopen tijd.
Met als favoriete deel van het huis mijn keuken. Waar ik nu ook zit, op mijn eigen plekje, achter de laptop, kommetje wijn ernaast en het raam open. De Zonen zijn nu bij Echtgenoot1, maar voor hetzelfde geld hadden ze boven gelegen. Ik denk me dat graag in.

Het bericht dat ik weg moest kwam als een schok. En ik wilde niet.
Nu zijn we drie weken verder, en heb ik, vrij karakteristiek denk ik, al afscheid genomen. Het was een huiske dat ik nodig had twee jaar geleden. Ik heb er mijn thuis van gemaakt, voor de jongens en mij, en we zijn er heel blij geweest. Thuiskomen vond ik altijd fijn. Na een nachtje elders logeren, na een dag weg, of gewoon na het boodschappen doen. De Zonen vonden hun kamertjes fijn, de badkamer heel vervelend, maar de huiskamer was hun domein.
Waar we nu gaan wonen is een stuk kleiner, maar groots in de sfeer en de omgeving.

Het is een huiske, waar vroeger een non in woonde. En dat voel je wel. Er hangt een sereniteit die ik herken van toen ik negentien vierentwintig was of zo. Geen zorg aan het hoofd, behalve misschien wat er zaterdagavond zou worden gedaan. Wat ik eens zou gaan eten en welke wijn in de aanbieding was.
Juist ja.
Forever young ik dus he.

Ik ga uitkijken op bomen en groen en alles. Nu is dat hier in Het Dorp niet een heel raar verschijnsel, maar ik durf te zeggen dat ik er straks toch wel heel fraai bij zit hoor. De Zonen gaan samen op een kamer. Wat in het echt zal neerkomen op Zoon1 in hun kamer, en Zoon2 bij mij in bed.
Tenzij Trainer1 natuurlijk een nachtje komt logeren.
Want dat is ook nogal gezellig.

Verder was er nog verwarring gaande. De mensen van de organisatie die mij drie weken geleden vertelden dat ik opeens mijn huis uit moest, met de kinderen, om vervolgens mijn huis te verhuren aan een ander, voor drie honderd euro per maand meer, die stuurden mij van de week een brief, dat mijn huur verhoogd wordt met 8 euro. Per 1 juli.
Ook werd ik gebeld, dat aanstaande donderdag de inspectie zal plaatsgrijpen, van dit huis.
Of ik het maar wel heel schoon en netjes wil opleveren.
Ik: Schoon en netjes?
Hij: Ja, zoals je het twee jaar geleden ook hebt betrokken.
Ik: Oh, dus ik kan zeg maar de hele boel afbreken, vier emmers modder door de tent smijten en wat ratten loslaten?
Hij: ......
Ik: Ja nee serieus he
Hij: Jamaar nee, bijvoorbeeld de wastafel van de badkamer moet wel echt schoon zijn en zoooo
Ik: Toen ik hier kwam wonen, was er niet eens een wastafel.
Hij: Oh ja.
Ik: Ja. Dus.
Hij: Als de mensen van Dreefbeheer het niet netjes genoeg vinden, dan komt er een schoonmaakbedrijf in, dat kost 250 euro en dat moet jij dan betalen.
Ik: HAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAA. (Ik bleef er bijna in zeg)
Hij: Eh. Ok. Tot donderdag.
Ik: Ja doei he.

Ik denk zomaar dat ze even voor het gemak vergeten zijn, dat mijn huiske eigenlijk niet eens meer het verhuren waard was, zo brak was het toen ik erin kwam. Dat ik met handschoenen aan, en chloor in mijn ogen, hier de boel een beetje leuk heb gemaakt. Dat ik drie keer grofvuil moest bellen om de bende op te halen die er nog in stond.
Is ze even ontgaan denk ik.
Nou, dan moet je net mij hebben. Dat ga ik ze wel even vertellen hoor donderdag.

Er is een nieuwe huurder dus. Een meneer die ook woonruimte nodig heeft, maar t geluk heeft dat ik het hier bewoonbaar heb gemaakt. En ja, er is een muur paars, maar dat is altijd nog beter dan het bruine behang dat eerst op de muren zat.
Hij heeft geluk.
Het is hier een gemeenschapje. Met BuurmanP en zijn VriendinL. Zulke lieve mensen. Buurvrouw 2, 3 en 4 en Buurman2. De kinderen die hier wonen en de deuren die altijd open staan, als het mooi weer is.
Het was mijn eerste huis weer alleen. Ik heb hier een verkering laten slapen. Ik heb dates gehad. Ik ben alleen geweest. En heel veel met Vriendinnen en mijn Zuske. Ik ben hier thuisgekomen en ik heb geleerd alleen te zijn.
Maar het is nu ook weer klaar. Ik ga morgen afscheid nemen en het is goed.
Misschien dat ik wel een beetje moet huilen morgen, maar ook daar staat de wijn weer koud, en knijp ik in mijn handjes dat er toch zoveel hulp is morgen, op t laatste moment, zomaar op een dinsdag.
De jongens en ik hebben t toch maar weer mooi voor elkaar straks in ons Huiske

vrijdag 19 mei 2017

De verloren kies en het huisje

Zoon1 verloor gisteren maar weer eens een kies. Het kind is nogal laat met wisselen. Ik weet nog goed dat ik persoonlijk zijn eerste tandje uit zijn kleine bakkesje trok, toen hij een jaar of vijf was. Die zat wel los hoor. Maar ik kon het niet langer aanzien, dat gewiebel aan een draadje.
Daarna lieten er nog wat los op de normale manier, en hij maakte een keer een doodklap op de fiets, waarbij een hoektand eruit viel, waarvan we pas onlangs wisten dat het een melktand was omdat er in het gat eindelijk wat begint te groeien.
Hij is laat met wisselen.
Was ik ook. Schijnt dat dat niet erg is.

Mijn moeder vertelt nog steeds altijd met smaak, dat ik zó laat was met überhaupt tanden krijgen toen ik een baby was, dat ze aan de tandarts heeft gevraagd of er ook wel eens kindjes worden geboren, die nooit tandjes gaan krijgen.
Is allemaal goed gekomen gelukkig. En de tandarts van toen heeft tot op de dag van vandaag een mooi verhaal op feesten en partijen.

Zoon1 heeft nu meer gaten dan kiezen, maar dat zal allemaal ook wel gaan groeien. Ik maak me vooralsnog geen zorgen. Behalve dat hij wel een beugel zal moeten, zoals het er nu uitziet. Maar daarmee komt mijn eigen wens van vroeger dan weer uit, dat ik zo graag ook slotjes wilde. Zo'n prachtig rijtje zilveren dinges op je tanden.
Helaas was ik behept met keurig rechte tanden.
Dus vouwde ik er maar een paperclip omheen, en sliste mij de brugklas door.

Zoon2 is ook niet al te vlot met wisselen. Heeft pas twee tandjes in volwassen vorm, en de rest zit nog muurvast. Tot zijn grote ellende, natuurlijk. Zijn beste vriend heeft prachtige gaten en grote tanden, en hij grijnst de ganse dag nog met zijn lieve kleine melktandjes. En kreeg pas twee keer geld van de Tandenfee.
Het gesprek vanavond in mijn bed ging dan ook over de kies van Zoon1. Of die wel onder zijn kussen gelegd zou worden. Want dan krijg je immers geld. Want de Tanden fee haalt dan je tandje op en bouwt daar huisjes van, voor het dorp waarin ze wonen. Het dorp van de Fee en al haar vriendinnen. Zoon1 werd er bij geroepen, die heel meelevend was en beloofde dat hij de kies onder zijn kussen zou leggen.
Zoon2 vroeg zich nog af of het bloed dat op de tanden en kiezen zit, dan ook op de huisjes zou zitten. Waarop een enerverend gesprek volgde over de kleuren die gebruikt worden om de huisje te verven en zo.
Het is geen wonder dat ik dagelijks een uur bezig ben om het kind in bed te krijgen.

En toen kwam het kind, terwijl ik natuurlijk net de sponde wilde verlaten om eindelijk een kommetje wijn in te gaan schenken, met de volgende opmerking:
'Vroeger dacht ik dat Sinterklaas niet bestond.' En hij keek er heel serieus bij.
' Ja zeg, dat was ook wat he, weet je nog? ' Deed ik heel begripvol.

Waarop een hele conversatie volgde, over dat hij dus zeg maar vorig jaar het bespottelijke idee had gekregen dat Sinterklaas helegaar niet bestond en alles. Maar, toen zag hij hem immers in het echt op tv en op school, dus nou ja, waar zat hij met zijn gedachten?

'Ja haha, nou inderdaad Zoon, hoe kom je erop!' Was ik maar weer eens leugenachtig in mijn ouderschap.

En zo grinnikten wij maar een beetje, in het grote bed, over zoveel onwetendheid en ik schreeuwde ondertussen naar Zoon1 dat hij onder de douche moest, en zijn smerige haar moest wassen. Heel idyllisch allemaal.
Net toen ik echt dacht dat ik klaar was met het avond ritueel, wilde Zoon2 toch nog even weten of ik óók dacht dat Sinterklaas ooit wel eens iets met hulppieten deed, als de echte Pieten te druk waren, of verkouden of zo.
Weljaaaa, dat zou best kunnen, deed ik vaag.
En of ik dan ooit wel eens die taak had gehad? Met die trouwhartige oogjes he. En toen moest ik wel weer wat verzinnen.

Nou, zo vertelde ik, ik niet, maar opa wel hoor! Ja, opa was in zijn tijd een bepaald heel goede Piet geweest. Echt waar.
Met grote ogen keek de Zoon me aan en zag opa natuurlijk al stiekem pepernoten eten en cadeautjes inpakken.

Ik zie een schone taak voor mijn vader dit weekend.
Misschien moet ik de man even inlichten van te voren.

Waarom Zoon2 ineens grote interesse heeft in deze verhalen van Tanden fee en Sinterklaas... zo in de lente van dit jaar... dat weet geen mens.
De psycholoog in mij, of gewoon het moederhart, denkt dat het komt, omdat er in zijn échte leven zoveel gaat veranderen, dat hij misschien behoefte heeft aan de troostende werking van het sprookjes-fantasie-leven dat je nu eenmaal nog met groot gemak kunt hebben als je 7 bent.

Hij moet gaan verhuizen binnen nu en anderhalve week, en hij wil het niet. Sterker nog, als hij niet de lieve hond had ontmoet die ook woont waar wij gaan wonen, dan zou hij niet eens overwegen om met me mee te gaan.
Ik heb altijd gedacht dat Zoon1 degene was met het ietwat licht ontvlambare gevoelige karakter, maar het blijkt dat Zoon2 er ook wat van kan. Het is ook wel wat natuurlijk. Zijn ze net echt gewend, sleep ik ze weer mee naar wat anders.
Dat de dingen nu eenmaal anders lopen dan je bedacht had, daar zijn ze inmiddels wel achter. Maar ik zou het natuurlijk toch graag anders voor ze zien.

En voor mezelf natuurlijk ook. Hoewel er ook dingen anders lopen dan ik dacht, die absoluut de verandering waard zijn. Of ineens beklijven. Het nadenken waard zijn. Het accepteren ineens makkelijker maken en ervoor zorgen dat je weet dat alles uiteindelijk goed komt.
Of het nou tanden zijn of woonruimte. En alles eromheen.

En over hulppieten en Tanden fee gesproken. Van alle kanten krijg ik verhuisdozen en hulp aangeboden. Van mensen zelfs die ik in jaren niet in het echt gezien heb. Alsof ik iets onder mijn kussen leg, en er een sprookje langs vliegt om te helpen.










maandag 15 mei 2017

Ziek, slang, wandeling, boterhamworst.

Van de week waagde ik het om Zoon2 boterhamworst op zijn brood te geven, bij het ontbijt. In plaats van chocolade pasta. Ik kon de pot niet vinden geloof ik.
Wat ik wel niet dacht? En dat hij niet ging eten en alles.
Zoon1 was ondertussen zijn bed niet uit te krijgen, maar daar kan ik tegenwoordig mee omgaan. Ik zet gewoon ontbijt neer, doe het tien-uurtje en lunch in zijn tas, negeer zijn geschreeuw omdat ik zijn schoenen kwijt heb gemaakt of omdat zijn ondergoed door de kaboutertjes is weggehaald midden in de nacht of t zit in de drie wasmanden vol was die ik wel gewassen heb maar niet opgeruimd en ik zorg dat tenminste een van de Zonen op tijd op school is.
Zoon2 weigerde dus intussen zijn broodje. Waardoor ik hem de toegang tot Netflix weigerde tot t geconsumeerd was. Dat hielp.
Hoe deden de ouders dat vroeger in godsnaam?

'Nou, de kindertjes in de arme wereld zouden anders ENORM blij zijn met een bammetje met worst hoor!' Zo riep ik om tien voor acht op een donderdagochtend.
'En laat staaaaaaan dat ze zouden zaniken over het gebrek aan wifi. Allemachtig, ik had pas internet toen ik 21 was, denk daar maar eens aan, ondankbare apen' deed ik nog een duit in het zakje.

'Was het toen oorlog?' Wilde Zoon2 geschiedkundig weten.
'Nee jongen, zo oud ben ik nou ook weer niet. ' Maakte ik koffie.

'HAHHHAAAHAHAHAHAHA jij bent vet oud' Was Zoon1 opeens toch wakker. Hoorde ik vanuit zijn kamer.


Omdat mijn fiets maar weer eens stuk was, en ik het vehikel van Echtgenoot1 dus geleend had, maar die heeft ee'Hm h'h,n stang, zoals mannen-fietsen dat nu eenmaal hebben, ook al weet niemand waarom, en ik me bovendien helemaal niet lekker voelde, liet ik Zoon2 zelf naar school fietsen. Ja, een schandelijke moeder was ik. Geen chocolade pasta en ik liet hem die hele 300 meter zelf fietsen. Brullend ging het kind naar school. En ik zou dat een aanslag op t moederhart hebben gevonden, ware het niet dat ik te druk was met hoesten en naar adem happen en me algeheel ellendig voelen. Koffie hielp niet, een sigaretske hielp niet. En ik had geen kater of iets van dien aard. Ik was niet goed zeg, ik liep de trap op en moest even gaan liggen.
Na een fikse hoeveelheid paracetamol en thee en dinges, voelde ik me waarlijk nog steeds niet zo goed en bedacht me dat ik me eigenlijk al een paar dagen niet zo best voelde.
Aldus telefoneerde ik met de huisarts en kon langskomen.
Bleek ik een longontsteking te hebben zeg. Nahh, zei ik. Dat verklaart wel een hoop.
Of ik dan soms stress had in mijn leven? Wilde de arts weten.

'Ja nou ja, ik moet mijn huis uit, verder niks, hahahahaha' deed ik.
En toen ging ik hoesten op een manier waar de honden geen brood van lusten zeg.
'hmmmm hmmmm' deed de huisarts heel huisarts-esque.

Of ik dan maar rustig aan wilde doen, en hier, pak aan, een recept voor een fikse antibiotica kuur.

Heerlijk, dacht ik, daar knapt een mens van op. En ik ging eenmaal thuis in mijn bed liggen.
Kwam er vervolgens een paar dagen niet uit.

Hahahahaha. Wel natuurlijk, want de Zonen verwachtten toch iets van moederschap.
Terwijl ik zwetend spaghetti stond te koken dacht ik aan mijn bed.
Op t schoolplein dacht ik aan mijn bed.
Broodjes smerend dacht ik aan mijn bed.

Toen ik eenmaal in mijn bed lag. Kon ik niet slapen. Ik heb twee hele boeken uitgelezen. En ben meerdere keren midden in de nacht opgestaan om thee te zetten.

En ik werd stapelgek van de thee. Ik sleepte mezelf naar de supermarkt en kocht cola. Een mens moet toch iets drinken.
Zoon1 haalde een pracht score op zijn eind cito toets.
Ik haalde aardbeien en slagroom.
Zoon2 wilde weten waarom ik zo warm was.

Maar de antibiotica hakte in.
En de jongens gingen naar hun vader.

Het Herstel trad in en ik voelde me allengs beter.
Zo kalmpjes aan dacht ik aan een koud wit wijntje, wat duidt op gezondheid, vond ik zelf.

Terwijl ik zo heel gezond naar een kiwi zat te kijken, want die had ik mij aangeschaft, kreeg ik een bericht.
Nu leef ik zo ongeveer via mijn whatsapp, dus daar keek ik verder niet perse van op hoor.
Maar het bericht was van Trainer1.
Trainer1 is de voetbaltrainert van Zoon2.

Of ik misschien mee wilde gaan rennen.
'RENNEN?' Was ik subtiel
'HAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAA' deed ik ook nog.
'Oh nou ja, wandelen dan?' Deed de man heel lief.
'Wandelen kan ik, als het maar niet te ver is.' Vond ik.

Even tussen haakjes was dit dus een date-uitnodiging he, dat u t even weet.
Trainer1 en ik hadden elkaar de afgelopen tijd zo heel subtiel vrindelijk in de ogen gekeken, terwijl ik aan de kant stond te kijken naar mijn voetballer, bevriezend, en Zoon2 leerde van trucjes en dinges en sportgeleuter waarvan ik net doe of t me interesseert

Nou heb ik in het afgelopen jaar wel wat gedate hoor. Doorgaans neem ik mijn aspirant liefdes mee naar de kroeg, of zij mij, en is er bier in t spel en meestal een desillusie na afloop. Een vrij duidelijk, best wel gezellig, maar niet echt hoopgevend stramien.

Maar dit was anders.
Wandelen. Overdag. Zon.

Ik zei ja.

Zondag 12.00 uur. Ik deed mijn haar los en niet mijn wandelschoenen aan. Want die heb ik natuurlijk niet.

En wandelen gingen we. Over een duinpad en alles. En ik wilde heel natuur lievend overkomen, maar toen zag ik een slang. En ik verzin het niet. Er was daadwerkelijk een slang. Ik deed een schreeuw en krijs en zeer on charmant in het algemeen.
Misschien niet perse de beste keus zo op een eerste date, maar t kan maar duidelijk zijn hoe ik ben.
Toen hij daarna niet meteen vol afgrijzen wegrende, maar een kleedje uitspreidde en mij, uit de tas toverend, een koud wit wijntje inschonk....nou. En toen zei hij ook nog: je moet zeker wel even roken nu.

Die hele longontsteking kon me gestolen worden hoor.

En het zand in mijn schoenen ook.

Niet die slang. Daar ga ik nog even over dromen. Ik denk wel dat Zoon2 dat een cool verhaal gaat vinden. Zoon1 zal mij wel een aansteller vinden. En mijn Zuske gaat bewijs eisen. Maar dat kan, want ik heb van haar een nieuwe laptop gekregen en dus is Google weer in mijn leven. En dat maakt mij zo gelukkig. Want zonder laptop heb ik geen leven. Zoals chocolade pasta is voor Zoon2, zoals uitslapen is voor Zoon1, zo is mijn leven een laptop, een kommetje wijn, de Zonen en zand in mijn schoenen.



woensdag 3 mei 2017

Niet dakloos op mijn 38e. En er is een trampoline.

Nou zeg. Dat was weer wat hier. Was ik net bekomen van het feit dat ik zowaar een keer voor mezelf gekookt had, zonder dat de Zonen bij me waren...Ja, ik kan verrukt zijn over kleine dingen hoor.
- Kreeg ik een telefoontje dat mijn ganse leven maar weer eens op de kop zette.

Of ik even mijn makelaar wilde ontvangen, want die wilde namelijk wel wat foto's maken van mijn huis. Zodat het weer op de markt gezet kon worden en alles. Over een maand.

'Eh. WAT? WAAAAATTTTT??' Brulde ik door de telefoon.
'Ja, je moet er 1 juni uit' Zo meldde Makelaar1. Met een piep in zijn oor, zo schat ik in.
En, zo zei hij nog heel olijk: 'Wat doe je eigenlijk verrast, je hebt toch zeker twee maanden geleden een brief gekregen?'
'Neen. Neen dat heb ik niet.' Deed ik onschuldig, en wanhopend bovendien. Met in gedachten mijn brievenbus die ik niet perse elke dag open om te kijken wat ik nu weer moet betalen.

'Ja ja, een aangetekende brief. Heb jij gekregen. En al je buurvrouwen ook' deed hij overtuigend.

Kijk, nu ontgaan mij dingen wel eens hoor, heus wel, (Zoon2 sprak vandaag foutloos Archeologisch uit, bijvoorbeeld. Wist ook nog wat het betekent, ik denk dat hij niet eens weet wat sperziebonen zijn bij wijze van spreken.) Maar tekenen voor een enge brief en dat vervolgens vergeten? Nee, dat gaat zelfs voor mij te ver.

Vervolgens had ik natuurlijk daarna een roodgloeiende lijn met Buurvrouw1,2,3+4, die ook het bericht des onheils telefonisch hadden ontvangen. En ook geen brief hadden gezien, laat staan getekend.
Voorts werd er dus in paniek heen en weer ge-appt, gebeld en riep ik hulp in van Oom1 die Advocaat is. Die mij zelfs vanuit het zonnige oord waar hij verbleef wilde helpen. Ondertussen zocht ik naarstig mijn contract en aanverwante administratie, dat ik, geheel op eigen wijze, kundig had kwijt gemaakt opgeruimd.

Daarna belde ik vol drama Echtgenoot1 op, die een weinig verbleekte, zo hoorde ik wel aan zijn stem. De man zag mij natuurlijk alweer met al mijn roze krukjes en vierhonderd boeken onder mijn arm bij hem intrekken. Gezellig.
De Vriendinnen en het Zuske kwamen direct langs met vierhonderd flessen wijn onder hun armen, ter steun en toeverlaat. Oprecht gezellig.
En Verkering1 van Echtgenoot1 hielp mij toen Makelaar1 op bezoek kwam, en dronk bovendien daarna een kalmerend kommetje wijn met mij.
En ik zette een oproep op Facebook.

Want inmiddels, na onderzoek, advocaat en een hoop gebel en gelees, bleek dat het onoverkomelijk was. Ik moet per 1 juni mijn huis uit. Iets met vergunningen en een hoop ellende. De nooit ontvangen brief maakte niet eens wat uit.
Mijn bericht werd als een malle gedeeld, wat mij ontroerde zeg. Ik werd gebeld, gemaild, ik kreeg appjes en berichten en er kwamen van alle kanten adviezen, tips en vriendelijkheden.
Zelfs mij volledig onbekende mensen wilden mij helpen. Zomaar. Omdat ze aardig zijn.

En toen kwam de Gouden Tip. En daarop volgde een berichtje van mij. Een berichtje terug. Een schrikbarend aantal telefoontjes, een paniek aanval van mij, een zere knie van mij, want ik viel nog even van de trap, en een mevrouw bij de gemeente Bloemendaal die ik voor altijd in mijn hart heb gesloten. Ik ga haar zoenen zeg. Ik denk wel dat ze daar van op zal kijken, want zij heeft geen idee wie ik ben. Behalve die iemand die door de telefoon gilde vandaag, toen ze mij het verlossende woord gaf.
Ik heb nieuwe woonruimte.

Ik kan er binnen een maand in. Het is weer tijdelijk, maar voorlopig zit ik daar prima. Ik heb nog geen idee wat voor ruimte het precies is, maar er is ongetwijfeld plek voor mijn eekhoorn-lamp, mijn krukjes, mijn roze kaarsen en, natuurlijk, De Zonen.

Die ik vandaag het nieuws ging brengen, dat we, weer, moeten verhuizen.
Ter verzachting kocht ik lekkere broodjes en chocolade muffins. Door ervaringen uit het verleden is altijd gebleken dat dat wel helpt, bij de Zonen die akelig nieuws ontvangen.

Zoon1 was lief. En moest huilen. Maar vooral omdat hij het zo zielig voor mij vond, omdat ik mijn huiske, dat een volledige bouwval was toen ik er bijna twee jaar geleden in kwam, toch redelijk heb op weten te knappen. En dat we nu weer weg moeten.
Zoon2 was woedend. Tussen het huilen door. Hij gaat niet weg, zo vertelde hij mij. Hij blijft hier.
Maar wilde toch wel weten of we de lekkere stoel en onze bank dan wel meenemen? EN HOE DAN?
'Die kan jij toch niet tillen mamma?'

En ik kreeg nondenju toen pas eigenlijk de harde waarheid voor ogen. Zo gaat dat wel vaker bij mij. Het moet soms even landen.

Ons huiske. Met ons terraske. Waar ik potdikke net weer nieuwe plantjes op had gezet. In verwachting van een weer mooie zomer hier, met wijntjes buiten, mijn lampjes aan en barbecue met al mijn lieve buren en Vriendinnen.
Het huiske waar ik twee jaar geleden hard huilend in ben getrokken. Omdat ik weg moest uit de echtelijke sponde, immers.
Het huiske waar ik bloed zweet en tranen in gestopt heb, om het leuk en gezellig voor ons te maken. En waar ik weer een beetje tot mezelf kwam na alle gedoe. Al mijn avonden in mijn keuken, met een Liefde, met vrienden, met Vriendinnen. Etentjes, borrels, kerst, Netflix avonden en heel veel koffie en ontbijt met de Zonen.
De Woonkamer waar de jongens het liefste zijn op de bank en mijn heerlijke stoelen.
De gare badkamer, met de douche die lekt, maar waar je nou eenmaal aan gewend raakt.
De deur die altijd open staat, bij alle buren ook, als het maar een beetje mooi weer is.

Het eerste huis waar ik weer alleen woonde, na dertien jaar. Mijn eigen huis. Met een trap en kamers en alles.

En weer kan ik gaan inpakken. Het is onderhand de achtste keer dat ik verhuis. Waarvan dit de derde keer in zes jaar tijd.
Het worden steeds minder spullen, dat scheelt dan weer. Hoewel ik in de afgelopen twee jaar toch weer aardig wat verzameld heb.
Of De Zonen weer een eigen kamer krijgen, dat weet ik nog niet eens, maar ik denk zomaar van niet.
Dat nieuws houd ik nog even voor mezelf. Daar kan geen chocola tegenop.
En ik hoop dat ik wel weer een muur paars mag schilderen....dan voelt het in elk geval meteen weer als Thuis.

Maar verder ben ik niks dan dankbaar. Dat het zo snel opgelost is voor mij. Want dat kan wel heel anders, dat weet ik ook wel. En ik pak straks lekker weer alles in en daarna uit, en zorg dat de jongens het ook daar weer leuk gaan vinden. Er is een trampoline zag ik. Dat gaat Zoon2 leuk vinden.
En gelukkig gaat Zoon1 morgen met zijn vader op reis. Dat verzet de zinnen nogal.
En ik word overmorgen 38, en ben dan niét dakloos. Als dat geen reden voor een kommetje wijn is, dan weet ik het echt niet meer.



zaterdag 29 april 2017

Van de veertig, de levensles en de poffertjes


Voor de Zonen was het feest deze week. Woensdag gingen we naar de kermis. Dat wisten ze al een week van te voren. In het kader van voorpret is dat leuk, als je een van de Zonen was tenminste, afgelopen week.
Het Zuske ging mee. Dat is traditie en bovendien een vereiste. Aangezien zij tenminste in dingen durft. Attracties en dergelijke. Zoon2 en ik zijn van de minder dappere tak van onze familie, maar Zoon1 en zijn tante gaan bij voorkeur tot brakens aan toe in apparaten die hen de lucht in slingeren en de magen omkeren en die maken dat ik zelfs vanaf de zijlijn het niet helemaal aan kan zien zonder misselijk te worden.
Maar toch is het leuk, ook voor mij. Het heeft iets nostalgisch, de kermis. Ook al omdat er weinig veranderd is sinds ik kind was en het toen echt leuk vond. Er is misschien een nieuw soort achtbaan bij en de knuffels die je kunt winnen zijn niet slechts roze beren, er zijn er nu veel meer. En groter, bovendien. De hoeveelheid vreselijke mensen is onveranderd en het geschreeuw en gejoel is net als in 1995. Ook heb ik in mijn hoofd dat ik vroeger met het tientje dat ik van mijn oma kreeg, de ganse middag zoet was, en nu was ik, en mijn Zuske bovendien, binnen een uur of drie ongeveer het zevenvoudige kwijt. Niet dat dat erg is hoor. Alles he, voor de bloedjes. En daarbij houd ik gewoon ook heus veel van boterhammen met kaas als diner.

Oh en misschien heb ik een deel daarvan ook wel enorm in van die grijpmachines gegooid. Ik ben namelijk echt DOL op de grijpmachines. De Zonen weten dat en stonden dan ook bepaald aanmoedigend te schreeuwen, toen ik steeds maar weer een euro erin gooide en net niet de Pokémon wist te pakken.
'Nondenju' brulde ik heel subtiel, terwijl de jongens vergenoegd toekeken hoe hun moedertje haar geld vergokte.
Maar toen ze beiden dan toch uiteindelijk met de armen vol knuffels en voetballen, omgekeerde magen, verstuikte enkels en een verschrikt hart van het spookhuis weer op de fiets terug zaten, was het het waard geweest.

Voorts was er Koningsdag! Hoezee! Nadat we geslapen hadden tot het moment dat er niks meer ook maar leek op 'lekker vroeg de vrijmarkt op', ik ze onder lichte dwang een vlag op de wangen had getekend en we Wilhelmus-zingend op de fiets zaten, begon onze feestdag.
Normaal vier ik deze heugelijke dag door het drinken van grote hoeveelheden bier, zonder het nageslacht onder mijn rokken. Maar dit jaar was die eer aan Echtgenoot1.
Evenwel was het een meer dan leuke dag. De Zonen, Zuske en ik togen naar Haarlem en daar namen wij plaats op een leuke plek in een park. Er was rommelmarkt, er waren dinges en spullen en bekenden en Zoon2 ging los. Er was een Ajax lamp. En een gare knuffel. En een paar boekjes. En ik kocht een kleertje voor twee euro. En toen de zon doorkwam en het middaguur aanbrak, namen Zuske en ik een bier of wat, want, leve de Koning, en wij gaven de Zonen een paar euro.
'Veel plezier, doe ermee wat je wilt' deden wij heel leuk.
'Proost!' Deden wij ook.

En toen was het lunchtijd.
En zat er niks anders op dan maar wat te halen bij het rijdende etablissement dat 'Biologische poffertjes' verkocht.
'Hebben ze potdikke niet iets normaals?' Was Zoon1 een kind naar mijn hart.
'Is er niet gewoon iets met kleurstoffen en suiker?' Wilde Zuske weten.
'Wat is dát nou weer??' Wilde Zoon2 weten.
'HAHAHAHAHAAAA' Was ik verrukt over mijn familie.

Wat in godesnaam biologisch aan de poffers was, ik weet het niet. Er was suiker en boter en ze leken op de dingen die je in de supermarkt koopt en in de magnetron doet. Alleen kostten ze twaalf keer zoveel. Maar de Zonen vonden het lekker.
Toen daarna Zuske en ik ook opeens best wel trek kregen, lieten we Zoon1 in de rij staan voor het patat-tentje dat patat verkocht van waarschijnlijk door gouden geitjes opgegraven aardappels uit de krochten van Peru of iets dergelijks, met een lekkere klodder Zaanse Mayonaise erop. Voor dat bedrag had ik zéker vier knuffels uit de grijpmachine kunnen halen, maar hee, wie let daar op.

Dat we verder de hele dag grappen hebben gemaakt over wel-of-niet biologisch, glutenvrij, en mensen die muntthee drinken, dat was een bonus.

Toen we na wat verdere omzwervingen thuis kwamen, waren we kapot. En ik ging tegelijk met de jongens naar bed.

De Zonen zijn inmiddels weer bij hun vader en ik heb er weer een nacht werken op zitten. Wat niet bijster bijzonder was, want heel rustig, behalve een paar heel leuke mensen aan de bar. Ach, je hebt er maar een paar nodig he, zo dacht ik heel berustend.

En zo kwam ik te denken, want tijd zat had ik immers.
Vandaag zijn mijn ouders veertig jaar getrouwd. Nah.
Ik heb de tien niet eens gehaald. Zij de veertig. Das toch mooi he.

'Gefeliciteerd! Op naar de volgende veertig!' Zo appte ik heel liefdevol in onze familie app vanmorgen.

'Zeg. Vind je het nodig?' Was mijn vader heel lieflijk.
'Nog veertig jaar?? Das de goden verzoeken' was ook mijn moeder heel romantisch.

Zo gaat dat dus he, na veertig jaar. Maar mooi dat ze tesaam nu een weekendje weg zijn. En ze gingen eten en naar de film en alles.
En ze zullen ongetwijfeld een borreltje drinken op hullie huwelijk en alle veertig jaren. Ik heb t niet van een vreemde immers.

Maar omdat ik zo aan t denken was over de liehiefde en dinges, had ik gisteren aan mijn barretje een verhelderend gesprek met MeneerJ, die mij zo tussen alle ouwe borrels door wat advies en tips gaf. (MeneerJ is een echte Amsterdammert van 77)
'Kind' zo zei hij. 'Laat ze maar moeite voor je doen'
'Als ik een lekker mokkeltje zie, dan ga ik op mijn knieeen voor haar, al moet ik door de modder.'
'Als een man een lekker wijf ziet, en dat ben jij, Blondie, dan moet ie door de regen naar je toe komen als hij je wil zien. En anders is het een lul. Onthoud dat kind.' Zo orakelde hij.

En op een of andere manier vond ik het heel ontroerend. En waar bovendien.

Dus ik ben nu bijna begin 30 38, en dat was een mooie levensles als je het mij vraagt. Veertig, acht en dertig, ik drink er maar een kommetje op. Feestelijk is het sowieso.

donderdag 20 april 2017

Een oneindige stroom van stomme spelletjes.

Zoon2 wil sinds hij in groep 3 zit, niks anders dan rekenen en lezen. Wat heel leuk is natuurlijk. Hij leest alles wat er te lezen valt, dus ook mijn agenda. En hij heeft dus opeens allerhande vragen over mijn activiteiten, die hem feitelijk niks aan gaan.
Ach, de tijd dat ik nog dingen geheim kon houden voor het nageslacht.
Hij leest ook de tijdschriften die ik in mijn tijdschriftenmandje op de wc bewaar. En leest die uitgebreid als hij aan het poepen is.
Laatst hoorde ik hem hardop voorlezen over 'verlatingsangst', 'seks op de eerste date' en 'ik wist meteen dat ik met hem wilde trouwen'. (Het was de Linda. over Tinder dates en dergelijke).
Ik grinnikte daarover natuurlijk, en schonk er verder geen aandacht aan. Weet hij veel.

'Mamma, krijg jij denk je ooit nog een vriend? Of ga je gewoon weer bij pappa wonen?' Wilde het kind toch opeens weten.

Op beide vragen kon ik eigenlijk niks anders dan ontkennend antwoorden.

Op de eerste vraag, gaf ik maar gewoon een soort mompelend geluid, want om hem nou uit de doeken te doen hoe mijn Tinder dates tegenwoordig verlopen..daar vind ik hem toch iets te jong voor. Hoewel ik wel zeker weet dat ik De Zonen bepaald anders opvoed dan de moeders van de mannen van tegenwoordig hebben gedaan. Allemachtig.
Op de tweede vraag kon ik naar alle eerlijkheid antwoorden dat dát er hoogstwaarschijnlijk toch niet inzat. Alleen al omdat zijn pappa gezellig samenwoont met de Verkering natuurlijk.

'Welnu, dat is gewoon een vriendin. Jouw Vriendin2 komt toch ook niet bij ons wonen en dan voor altijd blijven? Dat is gewoon logeren.' Zo vond Zoon2 zichzelf enorm logisch.

Nou, ik heb een en ander over liefde en dinges uitgelegd daarna. Dat er een verschil is tussen 'een' vriendin en 'de' vriendin en dat mensen verliefd worden en zulks.
Zo tussen neus en lippen door, want ik was nu toch bezig, gooide ik er een lesje Liefde In Het Algemeen in, en onderwees de jongens (Zoon1 was intussen ook aangeschoven, hem ontgaat weinig) over het begrip HomoSueel zijn. Ja hoor, je kunt ook trouwen met een jongen, als je een jongen bent. En ook met een meisje als je een meisje bent.
Of je dan wel een baby kunt krijgen? Wilde Zoon2 zijn wellicht toekomstige vaderschap even zeker stellen.
En zo vertelde ik dat je dan gewoon even een eitje van een meisje leent, om die dan te mixen met je eigen zaadje. Wellicht moet je dan ook de buik van dat meisje even lenen, maar al met al is een baby zeker niet uitgesloten, zo vertelde ik.
Zoon2 was vrij snel redelijk tevreden met mijn uitleg, Zoon1 keek bedenkelijk naar mij, maar dat doet hij eigenlijk altijd, dus daar lette ik verder maar niet op. Ik ga er een beetje van uit dat hij sowieso al goed begrijpt hoe het allemaal zit. Qua wetenschap dan. Ik zal hem te zijner tijd absoluut nog tot in den treure uitleggen hoe hij precies met meisjes of jongens om moet gaan, want als ik nu al merk wat er veranderd is in de jaren sinds ik voor het laatst vrijgezel was, dan wil ik bijna niet weten hoe dat gaat als zij mijn leeftijd bereiken en om een of andere reden ook het Tinder Pad gaan bewandelen.

Ach en verder verkeerde ik in een soort memory lane de laatste tijd. Dat kan ik goed hoor.
Het is dit jaar 10 jaar geleden dat de Echtgenoot ik gingen trouwen. Ik weet dat, ik denk aan de datum en ik vertel dat aan iedereen die het niks interesseert. Het is dus ook zo lang geleden dat Zoon1 pas 1 was. En Zoon2 nog lang niet bestond. Maar ook dat we naar Barcelona gingen. En nu wil het geval dat Zoon1 over twee weken met zijn vader naar Barcelona gaat. Bij wijze van vader-zoon-uitstapje, omdat het kind in groep 8 zit en we hem net hebben ingeschreven voor de middelbare school.
Ik blijf thuis bij deze gelegenheid. Omdat ik geen vader ben, allereerst. En dan overvallen mij dus allerhande gedachten. Van ach en wee en dinges en gedoe. Van de Zoon die opeens zo groot is. Van Barcelona. Van alles dat voorbij gaat en nog gaat komen.

Maar niet alles is getreurd. Vorige week kreeg ik nog een huwelijksaanzoek van een wildvreemde. Die overigens niet eens mijn naam kon onthouden. Ik zoende zo eens met een man, terwijl ik per abuis aan de bar zat van mijn lievelingskroeg. Kan gebeuren. Ik blokkeerde iemand omdat hij zei: 'Ik wil jouW leren kennen.' NOU IK JOU DUS NIET en ik kocht trouwens ook allemaal plantjes voor mijn terraske. Al met al een heel volwassen week als je het mij vraagt.

Zoon2 kan dit alles dus nu ook teruglezen, dus ik zet vanaf nu maar een wachtwoord op mijn laptop. Zoon1 blijft sowieso ver weg van zijn moeders spullen, die weet inmiddels beter.
En doe ik ondertussen rekenspelletjes met de andere zoon. Hij neemt een getal in zijn hoofd en ik moet dat zien te raden.
Bij herhaling is zijn getal: Oneindig.
Wat eerst best om te lachen is. Totdat het een oneindige stroom aan stomme spelletjes is. Net zoiets als Tinder.





donderdag 5 januari 2017

De kerstvakantie, de winterjassen en Zoon2

Kerstvakantie jonge. Ik vind ´m aan de lange kant dit jaar.
Als alle feestelijkheden zoals dit jaar in de weekenden vallen, blijven er zoveel dágen over he... Dat hakt er best in, qua activiteiten en dinges met de Zonen. Natuurlijk was er bioscoop en zulks. En hebben we gewandeld. Toen ik ze na veertien keer vragen eindelijk van telefoons af, en in de schoenen had.
Met kerst hadden ze een groot festijn, vanwege omdat er nogal veel families zijn tegenwoordig in hun bestaan. Cadeaus alom en de mooie blousjes waren niet aan te slepen.

Tweede Kerstdag had ik ze niet onder mijn rokken, dus trok zelf een extra korte aan en ging kinderloos op pad naar een familiediner. Dat uiteindelijk de boeken in zou gaan als de beste kerst ever, omdat de avond pas de volgende morgen eindigde. Dit omdat ik met mijn Neef1,2,3 en 4 de stad in ging. Er was heel veel bier, er was een club voor mensen van 18-24 (de leeftijd van de Neven) waar ik heus niet uit de toon viel, er was champagne en er was dans en muziek en ik kon me even niet heugen wanneer ik zo erg gelachen had. Neef3 bleef logeren, we werden wakker terwijl we eigenlijk overleden waren en tot twee dagen later had ik nog een kater. Maar het was het waard.

Met Oud&Nieuw was ik ziekjes, wat heus niks met bovenstaande te maken had. Ik lag om 22.00 te slapen en werd om vijf voor twaalf wakker. Ik dronk mij een feestelijk glaasje cassis, keek naar het vuurwerk en ging te bedde met een kopje thee. Ik droomde over een treurig eenzaam bestaan, maar werd bijzonder verkwikt wakker. En toen was het tijd voor een deugdelijke nieuwjaarsborrel met het Zuske in ons lievelingsetablissement.

Waarna het gewone leven weer aanvang nam. Dat wil zeggen, het Moeder Bestaan. De jongens zijn hier al de hele week en ze zijn naar vriendjes geweest, ik heb mijn hele huis schoongemaakt en ik kookte degelijke boontjes. Vriendin2 kwam nog even langs, Zoon2 werd door oma mee naar de kapper genomen, zodat hij weer uit zijn oogjes kan kijken, en gisteren ging ik winkelen met Zoon1, want ik had een Fashioncheque voor kerst gekregen van Verkering1 van de Echtgenoot. Daar was ik na maanden van niet-winkelen enorm aan toe, dus ik huppelde door de stad, wat Zoon1 niet eens erg vond.

Ik kocht een jurkje, een jasje, en een berg leuk nieuw ondergoed, waarbij ik het het kind niet in zijn hoofd gepraat kreeg dat het wel degelijk uitmaakt wat voor ondergoed je aan hebt als meisje.
'Maar niemand ziet het??!' was hij zwaar verbaasd.
Waar hij natuurlijk ook wel weer een punt had, in mijn geval.

Toen ging ik winterjassen passen. En op elke had hij commentaar.
Te kort, te lang, de kleur niet goed en rare knoopjes.
Toen ik er eentje vond die me goed stond, zo dacht ik zelf, zei hij:
'Ja dat ziet er natuurlijk niet uit. Dat is een heel avontuurlijke jas. Dat is niks voor jou.'
Waarop hij denk ik doelde op de survival-achtige kleur die het ding had.
Ik kon eigenlijk niet anders dan instemmen.

We kochten ons een milkshake, en wandelden rustigjes weer terug naar het station. Want een echt uitstapje doe je met de trein, zo vinden wij.
Daarbij hoefde ik dan niet te fietsen op mijn lekke band.

Want ook dat is gaande. Alles gaat langzaamaan kapot hier in mijn huis. Was het eerst alleen de ketel. Nu hangt ook de deurklink van de keukendeur op apengapen, waardoor ik elke keer bang ben dat ik er nooit meer uit kan. Het handdoekenrekje in de badkamer kan elk moment een dodelijk ongeluk veroorzaken, mijn keukenvloer ligt aan de barrels en gisteren hing de kast in mijn woonkamer ineens scheef. De koelkast maakt een raar geluid en om de beurt vallen alle lampen uit.

Ik vrees dat 2017 het jaar wordt van een nieuw huis. Maar dat zal ik later eens rustig gaan bekijken.
Want eerst is Zoon2 morgen jarig. Zeven jaar wordt het kind, en hij kan niet wachten. Hij ligt nu in mijn bed te slapen, voor de laatste keer, want als hij zeven is, is hij groot en gaat hij in mijn huis ook in zijn eigen bed.

Precies zeven jaar geleden nu, begon het als een malle te sneeuwen en ik te baren. En vannacht om 01.40 is het zeven jaar geleden dat hij kwam, zag en iedereen tot op de dag van vandaag om zijn vingertjes wond.
Morgennacht ga ik werken, drink ik een biertje op mijn mooie kind en zaterdag hebben we feest.
Als ik natuurlijk ooit nog uit mijn keuken kom en de douche overleef. Daar hoort een kommetje wijn bij dunkt me.