dinsdag 29 april 2014

Verregaande pijn en de piercing die niet meer is.

Weet u nog die keer dat ik een piercing nam? Ja, nou, die heb ik dus niet meer.

Wat ik wel heb, is een afgrijselijk ontstoken oor, het gevoel alsof iemand met een vork in mijn hersens prikt aan de rechterkant, en bovendien ben ik doof.

Nu was het niet de eerste piercing die ik ooit nam, dus het is mij geheeeeeel niet zelf aan te rekenen dat dit allemaal zo akelig is afgelopen. Hoewel mijn moeder daar anders over denkt en mij al dagen hoofdschuddend aankijkt.
De keer dat ik er eentje in mijn tong nam, was er helegaar niks aan de hand. Ja, drie dagen een dikke tong en alles, maar hee, whatever. Nooit meer last van gehad. Behalve natuurlijk die keer dat ik een sollicitatiegesprek had bij een brave en dure bank, en de boel in mijn mond besloot om los te gaan. Zodat ik daar in mijn nette kleertje, met een halve piercing in mijn wang verborgen, heel zakelijk maar beslist en voortijdig afscheid moest nemen. (Kreeg wel de baan, overigens. Ha!)

Toen ik ooit jong en onbezonnen en plat-buikig was, nam ik er eentje in mijn navel. Ook niks aan het handje. Die heb ik er maar uitgehaald toen ik zwanger was van Zoon1, omdat ik het niet zag zitten dat de hele boel zou uitscheuren. Leek me minder prettig. Heb het ding ook nooit meer ingedaan, want na zwangerschappen was ik iets minder geschikt voor een navelversiering, buikesque gezien.

Toen ik eens in Italië woonde een tijdje, nam ik samen met Vriendin3 een piercing aan de bovenkant van ons oor. Vonden onszelf bijzonder cool en waren in ons nopjes. Ik herinner me daarvan, dat ik eenmaal thuis na een periode van pijnlijkheid, het ringetje eruit heb gehaald. Vandaag vertelde Vriendin3 mij dat ook daarmee wel iets mis was gegaan, voor die tijd. Iets met pus en pijn en meer van zulks. Had ik kennelijk verdrongen zeg.

Na dit alles vond ik het evenwel dus drie weken geleden een heul goed plan om toch nog weer een piercing te nemen.
Ja het deed pijn. Ja het stond leuk. Ja het deed eigenlijk best wel pijn en ik googelde me ongans naar informatie, depte met water en zeezout of het een lieve lust was en had toch best vertrouwen in het geheel, hoewel ik wel iedereen die een beetje in de buurt van mijn oor kwam een heut voor het hoofd wilde geven.

'Hatsel dat ding er gewoon uit zeg' adviseerde mijn waarde zuster.
'Ga anders gewoon even terug naar de piercingwinkel' zeiden andere mensen.
'Je lijkt wel gek, kind' aldus mijn moeder.
'Ieeewww' meldde Zoon1.
'Doet het erg pijn, mammie?' kweelde Zoon2.
'Hier heb je wat antibiotica zalf' kwam de lieve Vriendin2.
'Wat heb je nou weer?' keek mijn vader een beetje wazig naar mijn oor.
'Goh, ik heb nergens last van gehad zeg' beurde VriendinT mij op, die dezelfde piercing heeft.

En terwijl ik van de week onze koffers thuis inpakte, teneinde een weekje weg te kunnen gaan met mijn ouders, zuster, Echtgenoot, Zonen en Hond1+2, begon ik me toch af te vragen of ik misschien wellicht even naar de huisarts moest gaan, wegens inmiddels verregaande pijn in mijn oor.

'GA IN GODSNAAM NAAR DE HUISARTS, JIJ ACHTERLIJKE' zeiden ook mijn moeder en zuster.
Welnu, dat deed ik dus maar. Gisterenochtend, vlak voor wij zouden afreizen naar het pittoreske Eerbeek, te Gelderland.

De huisarts keek een seconde naar mijn oor, verbleekte een weinig en zei: 'Die piercing moet eruit'

'ERUIT?' Was ik verschrikt. 'tut tut, dat is ook weer zo wat he' deed ik, scheel kijkend van de pijn.

Verliet het pand met een recept voor antibiotica en wij reden naar de einder.
Eenmaal in het vakantiehuis, begon ik danig in te storten zeg. Dronk een aantal wijn, omdat dat nu eenmaal altijd een goed idee is, vroeg mijn zuske om eens goed naar mijn oor te kijken, slikte een schrikbarende hoeveelheid pijnstillers en besloot uiteindelijk dan toch maar, dat het beter was om het ding te laten verwijderen. Ja, soms kom ik verstandig uit de hoek.

En vandaag toog ik met Echtgenoot naar Zutphen, waar ik ook raar vaak kom tegenwoordig, om in de plaatselijke piercingwinkel mij van de ellende te laten ontdoen.
Dat het een beetje pijn zou doen, schatte ik al in. Tuurlijk.
MAAR DAT HET HEL EN VERDOEMENIS EN LEVENDE HORROR ZOU ZIJN. Dat had ik niet voorzien.
Godallemachtig.
Doe liever bevalling.

De meneer was superlief, ondanks al zijn haar en tattoo's en schrikbarende beroep. Vond het óók niet leuk, zo zei hij. Vloekte ook een beetje, wat bijna niet te horen was omdat ik ook een beetje wat riep in de trant van wat godslastering. Tranen in mijn ogen zeg. En ik ben toch waarlijk niet echt een huilerig iemand.

Uiteindelijk was het voorbij. Ding eruit. Kreeg ik in zakje mee, ter herinnering.
Om mezelf te troosten kocht ik een nieuw bolletje voor in tongpiercing. Liet dat erin zetten.
En verliet met trillende benen het pand.
Rookte sigaret, en ging met Echtgenoot op weg naar supermarkt teneinde een voorraadje drank te kopen. En ook wel wat avondeten voor de kinderen en zo.

Eind goed al goed, zo dacht ik.
Tot ik tijdens het diner een blauw steentje tegenkwam, in mijn macaroni. Bleek nieuw bolletje te zijn.

En ik in plaats van grote opluchting aangaande oor, een zo mogelijk nog zeerdere rechterkant van gezicht heb.

Piercingsgewijs, zit het me kortom niet geheel mee deze dagen.

Maar, ben veerkrachtig iemand, zoals Zuske en ik elkaar altijd vertellen. Dus ik drink nu een Sloveense wijn, uit de plaatselijke supermarkt, kijk naar mijn familie die enorm vakantie-achtig een spelletje spelen en naar Hond1+2 die elkander zeer lief vinden.
En heb les geleerd. Neem geen piercing meer.
Ga me beraden op tattoo. U zult er nog wel van horen.



3 opmerkingen:

  1. Dit is een teken. Heus.
    Gisteren gesprek gehad met middenkind over piercing in haar oor, en nu dit stukje. Nevernooitniet dus. Verder sluit ik me aan bij alles wat je moeder vast al heeft gezegd :-).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. en natuurlijk sterkte! hoop da je snel opknapt en van je vakantie kunt genieten!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha Leonieke, hahaha het kind gaat niet luisteren...ghe. en dank!!

    BeantwoordenVerwijderen