zondag 27 maart 2011

freak

Kwam gisteren tot verontrustende ontdekking dat mijn kapsel wederom zit, zoals ik het elke paar maanden probeer te vermijden. Het is serieus niet te geloven. Op alle foto's door de jaren heen, heb ik bruin haar met soort van lok over voorhoofd en soort van staartje of opgestoken-achtige achterkant. Hangt van lengte af. Af en toe zit er een moment tussen van kort haar. Blond haar. Zwart haar. Rood haar. Los haar. Krulhaar. Haarbandhaar. Grijs haar. En dan opeens weer bruin haar. Met pony-achtige-omhoogachtige. Ongelooflijk. Hoe vaak ik het ook knip en verf. Uiteindelijk zit het weer precies zo als tevoren. Wonderlijk. Zou ieder mens een standaard basiskapsel hebben, waar je eigenlijk nooit meer vanaf kan komen? Die zich niks aantrekt van kappers, scharen en verf. Zich met verbeten gezicht en ellebogenwerk steeds weer op voorgrond drukt. Denk het wel. Is wetenschappelijke ontdekking!
Of ben freak of nature.

vrijdag 25 maart 2011

's Man's KookClub

Echtgenoot gaf afgelopen woensdag een dinnerparty, voor zijn vrinden. Een select gezelschap dat er kennelijk opeens culinaire hobby's op nahoudt. Dacht dat ze alleen maar bier konden drinken, en uhuh zeggen enzo. Mannen raadselachtig ja.
Elke paar weken komen ze bij elkaar en gaan ze koken bij een van hen thuis. Een van de heren is kok. Dat scheelt wel denk ik, anders gok ik dat het diner zou bestaan uit pannenkoeken of spaghetti, maar dat is misschien een piepklein vooroordeel hoor.

Woensdag was Echtgenoot aan de beurt als gastheer en mede-kok. En oewaah zeg ik, oewaah. Dozen goede wijn, een viertal soorten olijfolie, eiwit-in-een-pak, duistere zakjes kruiden, obscure merken ijs en een biologische munt plant werden de keuken binnengedragen. Ik maakte mij haastig uit de voeten en ging met Z1+2 maar eens een ommetje maken. Ik schrik altijd een beetje van zulke dingen. Ben gevoelig type.

Bij thuiskomst keek ik expres niet richting keuken, maar ging zoet op de bank zitten wachten tot ik mijn diner geserveerd zou krijgen. Want bijkomend voordeeltje voor mij was deez' avond; hoefde zelf niet te koken maar zou voorproef van hoofdgerecht krijgen. Na maar een klein beetje heel lang wachten, mochten De Zonen en ik aan tafel. Zoon2 had reeds getracht zijn schoenen op te eten, want hij is nogal gehecht aan zijn diner en het duurde hem iets te lang. Hij huilde en zeurde ook nogal, maar daar deed ik helemaal niet moeilijk over hoor. En ik keek trouwens ook helemaal niet heel dwingend richting keuken met Echtgenoot daarin die met zweet op voorhoofd bezig was om zelf chocoladeplakdingetjes te maken voor op het dessert. Neen, ik was echt heel ondersteunend. Ik merkte ook dat Echtgenoot dat ook vond ja.

Anyway. Het was zalig. Werkelijk een heel smakelijk stamppotje kreeg ik geserveerd. De Zonen keken een beetje wantrouwig, want vooral Zoon1 moet niet veel hebben van alles wat er anders uitziet dan snijboontjes, maar toch hebben ook zij lekker gegeten van de haute cuisine. Wij kregen in plaats van kalfswangetjes,OMG die de heren later die avond zouden opdienen, een overheerlijke worst-van-de-slager erbij, en een jus die Zoon2 direct met zijn vingertjes over de tafel, zichzelf en een voorbijkomende Cavia smeerde. Als dessert was er ijs, met geklopt eiwitgebeuren en de zelfgemaakte chocoladeplakdingetjes met daarop stukjes biologische munt. Nee maar echt, een engeltje plaste niet alleen over onze tongen, hij was er eens even lekker bij gaan zitten met een krantje erbij.

Nadat De Zonen te bedde waren, dienden de rest van de heren van 's Man's KookClub zich aan om het er eens even lekker van te nemen. Wederom maakte ik me snel uit de voeten, nadat ik een paar beledigingen had moeten aanhoren over mijn nieuwe theepot die de gemoederen nogal bezighoudt, kennelijk. Ik verschanste mij heerlijk bij Vriendin3 met een paar flessen wijn (van de supermarkt, ik had natuurlijk niet diegene uit de dozen van Het Wijnhuis, ik ken mijn plaats) en had een prima avondje. Bij thuiskomst zat De KookClub dik-buikig en beneveld-ogig nog aan tafel en had het duidelijk naar het zin. Alvorens ik naar bed ging, vroeg ik nog even heel subtiel aan Echtgenoot of hij nog van plan was af te gaan wassen. Jajanatuurlijkjaja verzekerde hij mij en ik kon blijmoedig gaan slapen in de wetenschap van een schone keuken de volgende dag.

Ik geloof dat E 's nachts om 02.00 naar bed kwam. Na de afwas. Het is een goed man.

Als vriendelijke geste heb ik Zoon2 om 06.00 zijn flesje gegeven. Zo ben ik. Ook al was het E's beurt. En daar praat ik dan verder heus niet over. Drie keer per dag.
En heb ik net 4 soorten olijfolie van de keukenmuren gesopt. Vettig kalfswangensap tussen de voegen vandaan gepoetst. Eiwit van de ramen geveegd. Enzo.
Wat leuk toch, voor Echtgenoot. 'Ne KookClub.

woensdag 23 maart 2011

Huwelijk

Over precies 1 week zijn wij vier jaar getrouwd, Echtgenoot en ik. Wij zijn lekker bezig hoor. Wij kochten zo eens een paar huizen, in die jaren. Wij kregen nog maar dr eens een Zoon. En maakten maar een klein beetje ruzie.
Qua huis gingen wij van groot naar kleiner en straks weer naar groter. Zoon1 zit inmiddels op school. Zoon2 slaapt af en toe. Stijgende lijnen, stijgende lijnen.
Maar dan? Van de week zat ik met Zuske op ons werk koffie te drinken en hadden wij een boeiend gesprek over zulks. De Dingen In Het Leven. Ik klaagde zo een beetje dat ik bijna 32 weer 30 word, over ruim een maand, en wat te doen? Wat daarna? Wat moet ik potdorie nou toch aanvangen, voordat mijn leven eens gaat beginnen? Wanneer begint het dan allemaal? En helhorrorhel, kwam wij tot conclusie; ik zit er middenin. Middenin ja. En had het bijna niet in de gaten. Schokkende bij-conclusie was nog; ik ben nu op leeftijd, dat ik me herinner dat mijn ouders mijn leeftijd hadden. Snapt u deez' duidelijke uitleg?
Dus tenzij ik nu grootse en meeslepende plannen ga maken voor een dergelijk leven, is dit het dan wel zo'n beetje. Met grotemensenhuis en Z1+2, met Echtgenoot en werk en natuurlijk alle fabulous vriendinnen.
Want wij blijven niet aan de gang, met verhuizen. Zoon3 gaat er niet komen. Een andere Echtgenoot ook niet, (best leuk, mijnese) ander werk misschien wel een keer, maar nu nog niet.
En zit trouwens helegaar niet te wachten op groots en meeslepend leven.

Zoon1 heeft verfrissende filosofische gedachten over zulke zaken des levens. Heeft immers alle 4 de huwelijksjaren van dichtbij meegemaakt.

' Ik hoef geen nagellak op mijn tenen. Ik heb al erg leuke teentjes van mezelf '
Aldus Zoon1.

En ik vind, dat is iets om over na te denken. Kers op taart enzo. Heb ik al. Dus.
Nu alleen nog even rijk en beroemd worden.

maandag 21 maart 2011

Kleding

Echtgenoot liet mij vanmorgen heel olijk weten dat hij nog maar 1 broek heeft. De rest is ter ziele. Vol met gaten en scheuren. Of met verf en lijm en / of smeer.
Het is wel duidelijk waar Zoon1 het van heeft. Heeft ook nog maar 1 broek die niet stuk is.
Aan de hand daarvan bekeek ik mijn eigen kledingkast maar eens kritisch. En wat blijkt! Heb ook geen kleding! Niks! Ik moest daarvoor wel armenvol met allerlei stof en vodden uit de kast trekken. Geen idee wat dat was. Maar bleek dat er niks achter lag. Niks! Zal dus vandaag de stad in moeten. Kan moeilijk in pyjama naar werk, morgen. En misschien kom ik dan voor Echtgenoot en Z1 ook wat tegen. Niet teveel, want zij kunnen duidelijk niet goed omgaan met kleding. Ik wel, ik hou ervan. Ik denk eraan. Ik pas er op. Weet alleen niet waar alles is gebleven.

woensdag 16 maart 2011

Schijn

Schijn ja. Zoals ik het zie, is een hoop schijn. En dat klinkt nu weer heel ongezellig en al, maar zo bedoel ik het niet. Niks mis met schijn, soms, hoor.

Zoon2 heeft lang de schijn opgehouden dat hij niet moe was. Maar uiteindelijk viel hij dan toch in slaap. Duurde een maandje of 10. Zoon1 houdt vaak een stoere schijn op. ' ja pfff tsssssk roze is voor meisjes hee, tssskbleghhpppfrrgggff, ik eet uit het blauwe bakje in mijn spidermanpyjama ja hee '. En wil 5 minuten later graag mijn nieuwste kleur nagellak op. En een rokje aan.

Zelf houd ik graag allerlei schijnen op. Qua haarkleur, alleen al. Alsof ik niet grijs zou zijn. Qua borsten. Alsof ik die heb. Qua pinnen, alsof ik altijd maar geld heb, qua schoenen, alsof ik er niet genoeg heb, en natuurlijk qua kleding. Niks in kast. Veel meer nodig. Pinnen dus maar weer.

Echtgenoot en ik houden schijn van liefde voor cavia's op. Leuk voor de zonen. Dat Huis2 straks heus niet ver van stad is. Dat Zoon2 van ons allebei evenveel houdt (Niet waar. Voorkeur voor Echtgenoot. Is niet erg. Echtgenoot vaker uit bed 's nachts ten behoeve van liefde van Z2. Ik dus slapen).

Maar als klap op de vuurpijl. Nu ben ik schijnzwanger. Niet echt, maar schijn. Heb zin in appels, en eet nooit appels. Ben heel erg moe en heb pijntjes. Fijne van schijnzwangerschap; hoef niet te stoppen met roken. En krijg geen Zoon3. Maar kan wel profiteren van beste plekje op de bank. Echtgenoot moet lieflijk tegen mij zijn en er is een excuus voor +2 kilo. Zo'n beetje.
Rare van verhaal is, is dat Zoon1 vanmorgen wens uitsprak dat hij een zusje kreeg.
Hem lijkt dat enorm leuk. Maar schijn bedriegt, zeg ik altijd maar.

maandag 14 maart 2011

Oh mooi servies

Na alle gedoe met de zieke Zonen, was zaterdag een verfrissend prettige dag. Z1+2 in goede doen, erg mooi weer, kater viel wonderlijk mee en niet al te veel in het vooruitzicht. Daar hou ik wel van.
Een wandelingetje gingen wij maken, de zonen en ik. En wij gingen naar de kringloopwinkel, want daar hou ik ook wel van. Ik hou van oude boeken en van lampen en stoeltjes, maar vooral van servies. Ohh ik hou van servies. Van bakjes en potjes en schaaltjes en borden en schoteltjes en ook van blikjes, dat is niet perse servies, maar wel voor in de keuken, en ik hou van voor in de keuken.

Maar het servies ja, vooral met gouden randjes en bloemetjes en duidelijk heel oud, maar nog mooi.
Qua servies hebben wij eigenlijk niet veel bijzonders, wij hebben boerenbont, wat Echtgenoot geloof ik al 15 jaar ofzo heeft, maar het werkt wel, qua bord. Er kan eten op enzo. Dus niks te klagen.
En verder hebben wij dus heel veel mooie andere dingen. Heel veel schoteltjes, vooral. Hele mooi glazen schoteltjes, die van mijn oma zijn geweest. Met een gebaksbord erbij. En nog meer glazen schoteltjes die van mijn oma zijn geweest. Die waren eerst van Zus, maar die vond het akelig, omdat ze van oma zijn geweest. Ja dat kan. Op een dag vond ik een hele stapel schoteltjes in kringloopwinkel, voor maar 4 euro. Wit met goud en een bloemetje. Heel heel blijde ben ik daar dan mee. Ook heb ik veel dingen van plastic met bloemetjes. Want ik hou veel van mooi oud porselein, maar ook veel van plastic en kitsch. Als het maar met bloemetjes is, eigenlijk. Of kringeltjes. En krungeltjes. En versierseltjes.
Laatst kocht ik 5 borden, diepe borden met goud en bloemen. En toen ging er na 1 dag eentje stuk. Nadat Echtgenoot ze afgewassen had. En hij vond ze lelijk, toen hij ging afwassen. Dus ik was wel een klein beetje achterdochtig.

Maar zaterdag. Toen vond ik een theepot. Met ribbeltjes en een gouden randje. En een schaal, met piepkleine handvatjes. En goud. En bloemetjes. En Echtgenoot deed helemaal niet blij voor mij. Neen, ik zag heus wel aan zijn ogen dat hij ze eens flink wilde gaan afwassen. Echter, het bleek waarlijk een goede aankoop, de theepot. Hij schenkt goed, lekt niet, en is bovendien echt allerliefst. Natuurlijk moest Echtgenoot weer roet in het eten gooien door steeds maar te roepen dat het een Nazi-theepot was uit 1944. Alleen maar omdat er iets Duits en '1944' op de onderkant staat. Tssk. Ik concludeer dan slechts dat het dus een zeer degelijke aankoop is geweest. Een theepot die notabene al zo oud is, en nog heel. Dat moet een heel duur theepotje zijn geweest ja. Met een geschiedenis! En nu heb ik hem! Voor 3 euro! Ik geloof niet dat E helemaal overtuigd was, en hij maakte daarna voor mij thee, in expres de verkeerde smaak, maar daar kan ik heus wel tegen.

donderdag 10 maart 2011

woensdag 9 maart 2011

blark

' Goedemorgen, met Kristel! ' schalde ik heel hard vanmorgen door mijn stille huis, vanuit bed. Echtgenoot schrok zich een aap, maar ik deed het niet expres. Droomde kennelijk van een telefoon ofzo, terwijl mijn wekker afging. Vind dat ik nog vrij beleefd opnam, ook al was het 06.30, trouwens.

Zulks een wazigheid mijnerzijds is te danken aan afgelopen dagen.
Namelijk:

Vrijdag droeg Zoon2 zo'n 7 outfits, vanwege omdat hij ze steeds bevuilde door overlopende luiers. Ja, vies ja.
Zaterdag ongeveer hetzelfde scenario.
Zondag zaten wij blijmoedig aan de lunch, toen wij een geluid hoorden, iets
van ' blark '. Na een kort onderzoek bleek dat Z2 zijn ontbijt er met grote golven had uitgespuugd. Ik stopte maar weer eens een outfit in de wasmasjien en Zoon1 trof ondertussen voorbereidingen om een voorstelling te geven, voor zijn arme broertje. Met alle attributen liep hij van zijn kamer naar beneden, om met een ongelooflijk kabaal en veel gezwaai met armen en benen, van de trap naar beneden te storten.
Zoon gilde onze oren van ons hoofd en het is dat ik wat gewend ben ondertussen, maar mijn hart stopte voor ongeveer 4 minuten. Zoon1 bleek redelijk ongedeerd, maar Zoon2 braakte van alle commotie de rest van zijn maaginhoud over zichzelf en Echtgenoot heen.
Na een heus heel zacht uitgesproken godgloeiendegloeiendegdvrrrrddmm 'he, getsie', redderde ik maar weer wat met emmertjes sop en stopte de masjien maar weer eens vol met kleding-met-brokjes.

Na een rustiek uurtje, ging ik boven de was maar eens ophangen.
En kwam erachter dat het 100% wollen vest van Echtgenoot niet zo heel goed tegen 60 graden was kon. Kennelijk. ' Geeft niet ' stelde E mij gerust, nadat hij mijn humeur best wel goed inschatte.
Boven aan de trap genoot ik van de geur van schone was, in tegenstelling tot de geur van kots, die al 2 dagen ons huis overheerste.
Totdat ik hoorde: ' BLARK ' en daarna ' oei ', wat Echtgenoot heel kalm uitsprak, wat nogal in tegenstelling was met wat er eigenlijk gebeurde. Meteen daarna hoorde ik ' klabam ' en ' AARGHHHHHH MAMMAAAAA AAUUUWWW HIIIIII HAAAAAAA ' en vond ik het tijd worden om terug te keren naar de huiskamer. Wat ik daar aantrof, maakte dat ik eigenlijk mijn tas wilde pakken om ergens veel wijn te gaan zitten drinken. Maar ja, dat is dan weer niet zo moederlijk enzo.
Zoon1 bleek met zijn oog tegen de tafelpunt te zijn gevallen, precies op het moment dat Zoon2 zijn complete lunch wederom door het huis had geslingerd. Bloed, kots en een Echtgenoot met een paniekerige blik in zijn ogen is wat ik in 1 oogopslag overzag.
Zoon1 bleek na inspectie en het stelpen van het gutsende bloed een gat in hoofd te hebben, zo akelig dicht naast zijn oog, dat ik wel een beetje misselijk werd. En omdat Zoon1+2 het zelf ook niet zo héél leuk vonden allemaal, belden wij de huisartsenpost.
En aldus zaten wij eind van de middag in het ziekenhuis.

En nou ja, alles viel uiteindelijk best wel mee. Hoor.
Einde. van mijn geduld, wasmiddel en levenskracht

vrijdag 4 maart 2011

Addendum Huisdieren

Welnu, het verhaal over de huisdieren in mijn leven was nog helegaar niet ten einde. Mijn waarde zuster kwam met nog een hele hoop namen van verloren vrinden op de proppen en inderdaad, mijn dierengeheugen kwam tot leven en het is een interessante opsomming van namen en viervoeterts enzo. Ik zal ze even opschrijven. Vindt u leuk.

Allereerst waren daar Frommel en Wichtje. Frommel was een lieve grijze kat waarvan ik me helaas alleen nog zijn overlijden herinner. Wichtje was een lapjeskat met het syndroom van Down. Dat denken wij, hoor, het is nooit bewezen maar hij was wel challenged, zeg maar.
En ho wacht, mijne ouders hadden vroeger allerhande vogels, waarvan er ooit eentje flauw is gevallen, bij de aanblik van een kat. (Waarschijnlijk Wichtje).Die vogels heetten allemaal Evert en Kazan. (met als hilarische anekdote; mijn moeder wilde 1 vogeltje 'Truus' noemen, 'muhaha', totdat haar schone moeder opmerkte dat zij al zo heette)(en nog steeds heet, trouwens, hoor. Daag oma).

Voorts was daar Wilma. Een Franse bulldog. Die was enorm lief en dik en zacht en zoet en het schijnt dat ik haar, als kleuterke, steeds kleertjes aandeed en in de poppenwagen rondreed. Lief ja.
Dan Doortje. En zwarte poes met witte voetjes. Zoet en zacht en tevree. Paulus; een dikke grijze kater zonder staart en met een gele buik. Ja, geel. Nee, weet niet waarom.
In de sectie Knaagdieren was daar nog Dirk. Een konijn dat in een hok in de tuin vertoefde en die op een dag plotseling het leven gelaten had. Ik weet vooral nog dat ik een zwart-wit stippenrokje aanhad die dag en dat we pannenkoeken gingen eten bij wijze van troost.
Een tijdje na het verlies van onze Wilma kwam daar Mina, een hond uit het asiel. Zij was allerliefst en kan ik vrij goed vergelijken met Zoon2, nu ik erover nadenk. Erg lief, vrij luidruchtig, lui en met een iets te avontuurlijke blik in de oogjes.

En toen en toen en toen hadden wij op een dag Wandelende Takken. Een stuk of 28. Freek genaamd. En die ontsnapten steeds. Tot ieders afgrijzen. Een keer zaten ze in mijn bord macaroni.
En jawel, dit was alleen nog maar thuis, bij mijn ouders.

Daarna ging ik samenwonen met mijn Favo Ex en om de liefde te bezegelen namen wij een hamster; Bacchus. (god van wijn. Goede naam). Bacchus bleek een zeer irritante en bovendien heel onsympathieke hamster. Hij heeft kortstondig op onze gang geleefd en daarna hebben we hem ter adoptie afgestaan. Welhaast direct daarna liepen wij langs een dierenwinkel en viel ons oog op een vogel. Een blauwe parkiet. Wij kochten een kooi en Balthasar was in ons leven. Tot op de dag van vandaag leeft Favo Ex in de waan dat Balthasar Zomaar Ineens En Ook Al Waren Alle Ramen En De Kooi dicht, verdwenen is. Ik denk persoonlijk dat er misschien toch ergens een raam op een kiertje stond. Maar dat ben ik, hoor.
Na dit drama verhuisden wij een beetje en namen wij twee babypoezen. Isolde, een zwarte lieve poes met een scheve staart en Tristan, het meisje met de jongensnaam.
Toen wij gingen echtscheiden, nam ik de poezenkinderen niet mee en as we speak, zijn zij nog altijd tesaam en gelukkig, bij Favo Ex en zijn lieftallige verloofde. Ik voel toch ergens aan mijn water dat het minder goed met ze zou zijn afgelopen onder mijn beheer. en met favo ex ook, mhhihihi.

Dus tja. Vanavond krijgen C1+2 maar een extra appeltje.

woensdag 2 maart 2011

Kunst

Soms begint de dag verrassender dan je verwacht. Hoewel erg vroeg, vandaag. (En gisterenavond ging ik later slapen dan de bedoeling was, omdat ik een film wilde afkijken. Een film die qua verhaal akeliger was dan waar ik normaal naar kijk. (Had te maken met vermist kind en moord en zulks. Kan ik niet tegen, ben daar niet te teergevoelig voor, maar gewoon te mieterig). Maar verhaal speelde zich af in jaren '20 van vorige eeuw en daar hou ik dan weer wel van. Leuke hoedjes, coole kapsels, mooie jurken. Film eindigde met soort van open einde en daar hou ik niet van, maar wist dat helaas, dus, pas aan het einde. Had kunnen weten dat einde mij niet zou bekoren, maar hoopte toch op beter. Zo ben ik dan ook wel weer, glas halfvol enzo.)

Anywho, de dag begon nog vroeger dan normaal en had dus zomaar een niet zo gezellige ochtend kunnen zijn, met schreeuw en haast en opjutten en moe en ongeduld en mijn pedagogisch minder goede kanten in openbaarheid. Maar niets van dat al. De Zonen werkten mee, het regende niet en ik had tijd voor tweemaal koffie. Dit alles voor achten in de ochtend, dus was vrij tevreden.

Zoon1, in de bakfiets gezeten, deelde mee dat ik waarschijnlijk wel oma ben van zijn kinderen, tegen de tijd dat Zoon2 vijf jaar is. Heb uitgelegd dat dat waarschijnlijk toch niet zo zal zijn. Heb het verduidelijkt aan de hand van jaartallen, leeftijden, tijdschema's en levenslijnen en ik geloof wel dat hij het begreep. Het is een snugger type, Z1.

Zoon2 deed bij thuiskomst Een Kruip. Hij zette zichzelf op zijn knietjes en wiegelde heen en weder. Meestal doet een kind zo'n kunstje bij een maand of 8, Z2 is reeds 14 maanden, maar desalniettemin was ik zeer verrukt en heb hem bedolven onder applaus en complimenten. Daar schrok hij een beetje van en snikkend sloeg hij zijn handjes voor zijn gezichtje. En dàt was weer zo ontzettend schattig, dat ik hem aan mijn boezem lichaam drukte. Dat er daarna overal snot zat, nam ik maar op de koop toe.

As we speak ligt het kind te bedde en ik deed juist mijn rondje internet. De laatste tijd volgde ik steeds meer blogs van leutige mensen en ik zeg, dat kost best veel tijd en dus haalde ik de minst leuke weer uit mijn favorieten, en maakte het rondje wat kleiner. En toen kwam ik tot verrassend inzicht. Ik volg raar veel blogs over onderwerpen waarvan ik niet wist dat ik ze zo interessant vond. Blijkt dat ik heel vaak kijk naar een beautyblog. Van een meisje dat haar dagen compleet vult met nagellak en oogschaduw en geurkaarsen en eyeliner. En ik lees dat allemaal. Nu houd ik ook érg van nagellak, maar om nou dagelijks naar de nagellak van anderen te kijken..mwoahh. Raar onbewust soort neiging, kennelijk.
Ook volg ik iemand die heel kunstzinnig is. Met tekeningen en verf en kunst en foto's en inspiratie. En ik weet niks van kunstigheid. Ik heb er ook niks van. Maar kennelijk, weer, boeit dat mij opeens. Zo zie je maar weer. Verrassend. Misschien moet ik gaan schilderen. Met lipgloss.