maandag 30 maart 2015

Hoe veel dingen tevergeefs blijken.

Nou heb ik dus nu reeds De Zonen te bedde. Een prima tijd, als het de normale tijd zou zijn. Maar het is dus EIGENLIJK vroeger. Maar ook weer niet, want dit is de Normale Tijd. En daarbij waren ze gisteren allebei heel laat in bed, dus nu lekker vroeg. Of je ze nu vroeg of laat in bed legt, ze zijn toch wel vroeg wakker. Dus wat dat betreft, maakt het niet uit. Maar, zou de Echtgenoot zeggen. ' Ze slapen nu een uur korter '. Waarop ik dan met mijn ogen zou rollen en voor de zoveelste keer zou uitleggen dat dat dus niet zo is. Tevergeefs.

Wat ook tevergeefs is, is dat ik De Zonen des morgens in alle rust probeer naar school te krijgen. Doorgaans is een van de twee niet van plan om mee te werken, of anderszins hulp te bieden in de vorm van zelf schoenen aandoen zonder dat ik het veertien keer vraag, of brood op te eten zonder dat de helft onderweg naar school nog naar binnen gewerkt moet worden.
Van de week sloeg het alles. Waren Zoon2 en ik in alle rust beneden, knusjes aan de respectievelijke yoghurt en koffie, en probeerde ik mijn haar in een kapsel te krijgen, schrokken wij ons beiden een aap, toen Zoon1 naar beneden kwam gedonderd.
Hij stormde de woonkamer in, sloeg zijn broertje zonder enige opgaaf van reden op het hoofd, schold mij uit voor Zeikerd, terwijl ik me heus van niks bewust was, en begon luid mopperend aan zijn ontbijt, wat natuurlijk ook al niet deugde.

' Nou nou tut tut, doe eens een beetje gezellig zeg hee, zonnestraaltje ' deed ik nog zo'n beetje vriendelijk.
' RAAAAHHH EN HOU JIJ NU EENS OOOOOP MET JE GEZEEEEEEUUUURRRR AAAAARGHHHH' Was het lieflijke antwoord.

Ondertussen begon Zoon2 zich met het geheel te bemoeien en vond het nodig om mij te melden dat er onder tafel geschopt werd, wat mij werkelijk niks kon schelen, want we moesten over 5 minuten de deur uit en ik had net in alle consternatie mascara naast mijn oog gesmeerd.
Ik stuurde Zoon2 naar beneden, de luid blaffende Hond1 ook en pakte alle tassen op, om ook de gang naar school te gaan maken.
Zoon1 pakte zijn beker melk, liep daarmee naar de deur, waar ik reeds uit was. En begon te schelden naar beneden. Ik was er goed zat van, rende de trap weer op, (heel dreigend, zo hoopte ik) en kwam boven, waar Zoon1 inmiddels met zijn rug naar mij toe stond, nog immer schreeuwend over onduidelijkheden.
Luid zei ik: ' EN NU IS HET POTDIKKE AFGELOPEN ' en pakte zijn arm beet. Waar net de beker melk in zat zeg. En zo kwam het, dat de ganse beker melk, vol in het gezicht van Zoon1 kiepte, over zijn shirt en over de vloer.

Twee seconden van verbijstering volgde, waarin de werkelijkheid doordrong tot het Kind, hij zo mogelijk nog woedender werd en in een enorm gebrul uitbarstte. Ik zei op beheerste toon: ' Zo. Dit ruim jij onmiddellijk op en daarna kom je naar beneden.' En daarna ging ik werkelijk bolderend van de lach wederom naar beneden, want de aanblik van mijn woedende zoon, met zijn complete gezicht onder de melk, ja, dat vond ik dus heel geestig.
Ik denk dat er mensen zijn die dit iets minder pedagogisch vinden, maar ik was allang blij dat er weer wat te lachen viel, zo op de vroege morgen.
De Zoon zag ik even later woedend voorbij fietsen, en het was de eerste keer dat ik geen kusje kreeg voor hij zijn schooldag begon.
Terecht, eigenlijk.
Bij thuiskomst lag er een enorm plakkerige toestand op de vloer, waar Hond1 gretig aan begon te slobberen, dus uiteindelijk was ik toch weer degene met de dweil in handen. Touwtjes, dweil, wie ziet het verschil.

Voorts was ik eigenlijk de hele week alleen thuis, want de Echtgenoot vertoefde grotendeels in Amsterdam en De Verkering in Duitsland.
En toen kwam er een stroomstoring.
Net toen ik koffie wilde maken zeg.
Ik rommelde zo wat in de keuken, gaf een klap op een keukenkastje, omdat dat tegenwoordig hier de geheimzinnige manier is waarop sommige lampen aangaan, en flats, de hele boel uit zeg. Niks nie meer radio, geen licht. Geen koffie.
Dacht dat het mijn schuld was, vanwege de klap, dus stuurde Buurman1 een bericht, of hij in hetzelfde leed zat, want dat zou betekenen dat het niet mijn schuld was, en, als het wel mijn schuld zou zijn, dat hij in elk geval wellicht wel koffie uit te delen zou hebben.
Daarna liep ik naar de groepenkast, om daar heel zelfstandig en intelligent in te kijken, of ik soms onraad zag. Snap daar natuurlijk helegaar niks van, dus nadat ik zo eens een paar minuten in de einder van de kast had staan kijken, schudde ik mijn hoofd, als ware ik geheel overtuigd van wat ik zag. En toog onverrichterzake maar weer naar de dode koffiemachine.
Maar nee, het bleek een grootse storing, waar iedereen in dit deel van het land last van had, zo bleek uit Facebook en aanverwante zaken. Want godzijdank kon ik daar wel op kijken.

Buurman1 vond het ondertussen nodig om mij bang te maken met allerhande nieuws over hulpdiensten, calamiteiten en gevaar voor volksgezondheid, waardoor ik vertwijfeld op mijn balkon stond en dacht aan mijn Zonen, die wellicht bibberend van angst in hun koude klaslokaaltjes zouden zitten, jammerend om hun moedertje, in deze tijden van nood.

Niks van dat al, bleek later natuurlijk.

Al mijn emotie bleek wederom tevergeefs.

Toen alles weer licht en warm was, gingen de Zonen en ik op pad, richting mijn ouders, omdat mijn vader aan het verjaren was geslagen en 65 was geworden.
Feestelijkheid alom, cadeaus, bezoek van familie en een heuse dia-voorstelling van de familie van vroeger. Ik houd ervan.
De Echtgenoot kwam ook nog even feliciteren en taart eten, en vertelde zo terloops dat hij zijn nieuwe schone familie zou gaan ontmoeten. Waarop mijn moeder vond dat we toch allemaal maar enorm modern bezig waren.

En vandaag is onze trouwdag. Acht jaar.
Heb de Echtgenoot maar uitgenodigd voor een glaasje drinken. Heb ik de fles prosecco tenminste niet tevergeefs koud gelegd.




maandag 23 maart 2015

Klein leed, groot plezier en de nieuwe fase.

Mijn hele huis ligt onder de moestuintjes-aarde, de hond heeft een verharing gaande en mijn mooie kersenbloesemtakken, bloesemen de kersen over de ganse tafel. Kortom, ik verdoe mijn tijd voornamelijk met stofzuigen, heden ten dage.

Er was een officieel moment, want de Echtgenoot stelde zijn Verkering aan mij voor. Wij deden een beetje zo van 'hallo' en 'raar he?' Waarop Zij en Ik fluks en fiks aan de wijn gingen en een klein beetje dronken werden.
Prima type, als je het mij vraagt.

Vlak daarna stelde ik mijn Verkering voor aan mijn ouders, aangezien we nu toch al zo goed bezig waren en alles. De arme man bracht bloemen mee voor mijn moeder en werd direct geconfronteerd met de Familie Barendregt zoals ik het natuurlijk altijd al ken, maar waar hij nog onschuldig onwetend over was. Mijn moeder vertelde haar vieze verhalen en mijn vader was bezig met een katrol-systeem om Hond2 de trap op te kunnen zeulen, vanwege zijn zere voetjes.

Ik bolderde van het lachen zeg.

Ik denk dat het wel goed gaat komen allemaal. Nu nog allemaal Facebookvrinden worden zeg ik. En ik becomplimenteer zelf maar even de Echtgenoot en mijzelve, vanwege ons beider vermogen om goed om te gaan met de nieuwe Verkeringen en open te staan voor deze nieuwe fase. Dat kan bepaald wel anders. Hoor en zie ik zo wel eens.

De Zonen vinden het allemaal maar reuze interessant en gaan tussen de bedrijven door, gewoon naar school en vrinden en feestjes. Zoon1 deed mee met een wiskundewedstrijd op school, Zoon2 heeft deze week een optreden met zijn klas, waarin hij Meneer Pen uit Pluk van de Petteflet zal vertolken, maar ons reeds heeft medegedeeld dat hij geenszins van plan is om ook maar iets van een jas, pet, pruik of pak aan te trekken.
Het zal mij benieuwen. Weet nu al dat ik zal moeten huilen en brullen van het lachen tegelijk. Zo gaat dat vaker met de kinder-dingen. (U had mij moeten zien toen de kleuterkes een kerstzang deden. Ik ging zowat dood, van ontroering EN hysterisch vermaak).

Verder hebben wij hier thuis ons nieuwe ritme aardig onder controle, wat heel veel rust geeft, voor onszelf en de Zonen. Het vergt wat agenda-werk, overleg en planning, maar het geeft ook een nieuw soort vrijheid.
Toen ik laatst het pand verliet, om ruimte te maken voor de Vriendin1 van Echtgenoot en hemzelve, zodat zij met de Zonen konden dineren en kennismaken, zat ik wel wat verdwaasd op de fiets en vond mezelf, naast uitermate openminded, ook best wel zielig.
Nu ben ik doorgaans niet het huilerige type, hoewel men daar de laatste tijd van zou opkijken, maar ik meldde wel zo'n beetje in het rond dat ik even geen al te vriendelijke opmerkingen kon velen. Iets als: ' Hee liefje, hoe gaat het met je? ' Dan zou ik waarschijnlijk mijn ogen hebben uitgehuild, ofwel bijvoorbeeld een lamp door de kamer hebben gesmeten of op tomaten zijn gaan stampen. Je weet het nooit he, dat is het gevaarlijke.

Maar ik denk serieus dat dit het beste is dat we kunnen doen, vooral voor de kinderen. Als zij zien dat wij het goed vinden, vinden zij het ook goed. En daar gaat het om.

Toen ik desalniettemin van de week aan de Echtgenoot te kennen gaf dat ik het nogal irritant vond dat hij zijn scheermes uit mijn badkamer had meegenomen, (zijn scheermes, alla, maar hij heeft een baard en ik gladde benen, immers. Ik gebruik het al jaren). Zei hij: ' Scheiden doet lijden '.
Waarom ik dan eigenlijk weer erg moest lachen. En hem op zijn oog wilde slaan.

Dit weekend schaafde ik heel lelijk mijn voeten, waardoor het lastig werd om mijn schoenen aan te doen, vanwege twee dansfeestjes. De Verkering moest er erg hard om lachen, en ik heb me kranig geweerd.

Zo zien we maar weer. Afwisseling en klein leed en groot plezier. Alles loopt best wel, zo blijkt. En dan nu, in plaats van nieuwe haren, in tijden van Verandering, nieuwe nagellak. Ik denk aan pastelgroen. Het is immers lente. En daar drink ik dan maar een kommetje wijn op.


vrijdag 13 maart 2015

Afleiding en het gapende konijn.

' Of konijnen kunnen gapen? ' Was de dringende vraag van Zoon2 van de week. En het zinde hem allerminst dat ik daar niet direct een al dan niet bevestigend antwoord op had. Dat konijnen kunnen ruiken, namelijk, daarvan was ik vrij zeker, gaf ik eerder al antwoord.
Verder wist het kind me te melden, dat het heus niks bijzonders is, als mensen uit elkaar gaan. Wij liepen gemoedelijk met Hond1 te wandelen en ik dacht maar eens een gesprek met het kind te beginnen, eens peilen of hij wellicht zo nog wat te zeggen had over Het Onderwerp. Nee, wat pas ECHT bijzonder is, is als je zomaar goud op straat vindt, of bijvoorbeeld een lekker snoepje.

Stemde ik mee in. Is sowieso tegenwoordig wel handig bij de zoon, om maar gewoon in te stemmen met zijn mening, vraag of willekeurige uitroep.
Hij zit in een fase, waarin opeens vreselijk duidelijk wordt, dat ook hij groot wordt. Nu nog mag ik in zijn billetjes knijpen en hem honderd kusjes achter elkaar geven. De ervaring leert echter, dat dit binnen afzienbare tijd voorbij gaat zijn, net zoals met Zoon1 gebeurd is. (Behalve natuurlijk als we alleen zijn, dan komt hij heus nog op schoot bij zijn lieve moedertje).
Zoon2 is heden ten dage nogal van het uitstellen. Voor het naar bed gaan, dient er nog even heel belangrijk dinges gedaan te worden, wat meestal inhoudt dat er iets opgezocht moet worden wat onvindbaar blijkt. Of het voorleesboek deugt niet en of we nog even naar de bibliotheek kunnen?

Verder vroeg ik me enorm af, wanneer het een goed tijdstip zou zijn om mijzelf eens in een fikse nervous breakdown te storten. Daar had ik namelijk echt ontzettende behoefte aan. Huilen, snot, lange uithalen, zulke dingen. En dat alles in groots zelfmedelijden, en dat iedereen me dan zou snappen en alles.
En niet geïrriteerd zou zijn. Of zou vragen wanneer de boterham met pindakaas eindelijk eens klaar zou zijn?
Niks van dat al dus he. Huilen deed ik hoor, wees gerust. En ook deed ik een beetje zeuren en zaniken en moeilijk doen. Ja, mag ik?
De Verkering reageerde er evenwel best goed op. Zoals een man, natuurlijk. Maar hee, dat ben ik gewend. Maar hij wilde niet meteen ook alweer van me scheiden. Viel allemaal weer niet tegen.

Misschien eens een weekje helemaal niet drinken. Dat was ook alweer een idee. Ja, het was een nadenkende week zo alles bij elkaar.
De maandag keek ik naar de klok rond 17.00 uur en schonk mezelf een spa rood in. En trots he, was ik. Had het het liefst op Facebook gezet. Maar ja, dat is dan ook weer zo wat.
Dinsdag had ik Borrelavond met De Vriendinnen en hield me kranig aan de thee. Gelukkig had Vriendin1 weer een Tinderverhaal en Zuske ook, dus iets te lachen viel er hoe dan ook. Ja, De Liefde maakt een hoop goed, zo in moeizame tijden. Oh.
Einde van de avond vroeg Vriendin2 me wanneer ik in GODSNAAM weer aan de wijn zou gaan. ' HAHAHAHA' deed ik. En gaf haar een mep.
Woensdagavond was ik er zat van zeg. En daarbij had ik toch nog lichtelijk de paniek gaande, ik het kader van de instorting, dus ik vond dat ik mezelf niet al teveel moest kwellen. Want ja zeg, waarom zou ik. Proost heur!

Weet je, mooie poging. Heel niet slecht en ook half gelukt als je het mij vraagt. Het enige dat iemand me vroeg (De Echtgenoot) was:' hoe gaat het met je wijnloze week?'
Waarop ik vroeg: ' Met de jouwe?'
Echtgenoot: ' Ik heb GEEN wijnloze week '
Ik: '.....*gloep* '

Gisteren sprak ik mijn Favo Ex, na ongeveer een jaar weer eens. De Favo Exen stapelen zich overigens wel op zo in de jaren. Moest ik maar eens mee ophouden, trouwens. Mooi leerpunt. Hij was helegaar niet verrukt van mijn nieuws over de relationele stand van zaken, wat ik me best kan voorstellen. Hij regelde wel fluks een sollicitatiegesprek voor me, waaruit maar weer blijkt dat mijn smaak in mannen helemaal niet slecht is. Misschien iets om op cv te zetten?
Overigens kwam dat gesprek nogal onverwacht en moest ik zomaar onvoorbereid en uit het niets ' wat over mezelf vertellen ' en mijn ' goede- en minder goede kwaliteiten ' even oplepelen.
Ik heb me redelijk gered volgens mij, wat me wel aan het denken zette over sollicitaties van de afgelopen tijd en waarin blijkt dat als je iets niet vaak genoeg doet, je de touch een beetje kwijtraakt.

De Echtgenoot vindt het bijvoorbeeld reuze leuk om mij zo te pas en te onpas te herinneren aan een van de laatste sollicitaties die ik deed.
Dat was in een hippe horeca-gelegenheid, waar ik het nodig vond, kennelijk, om te vermelden dat ik dus een hekel heb aan mensen die muntthee drinken, EN dat ik geen idee had hoe verse gember eruit ziet. 'Hahahahaha'- deed ik.
Nog even en ik had guinoa en verse smoothies afgekraakt. Niet dat het nog wat uitmaakte.
Heb de baan dus niet gekregen he, anders had u het wel geweten.

Ja, ik weet mijzelf wel te presenteren.

In elk geval weet ik nu wel dat konijnen dus inderdaad kunnen gapen. Niet perse omdat ze moe of verveeld zijn, overigens. Het is een groot raadsel waarom ze het doen, maar ze doen het. Zo lees ik op het wereldwijdeweb. Zoon2 zal blij zijn met deze informatie, als hij het niet al vergeten is. Grote kans dat hij in plaats daarvan liever opeens het hoe en waarom van de naakte buidelrat zal wensen te horen.

Ach, het houdt me bezig, van de straat en van de instorting. Vriendin2 zal blij zijn met deze nieuwe afleiding.



maandag 2 maart 2015

Ik heb een verfrissende fase gaande.

Nondeju zeg. Denk je het wel een beetje gehad te hebben en al. Gingen de Zonen een week op vakantie, met hun vader, naar de sneeuw. Ik vond het allemaal eeeeenig natuurlijk he, voor de kinders. Wintersport, hoezee! Dat ik de laatste jaren met name de bossen van Drenthe heb gezien, ach, weet je, ook allemaal heel leuk. Dat de eerste vakantie die we niet met ons vieren vieren, meteen leuk naar buitenland en avonturen is, vind ik heus prima. Ja.

Natuurlijk wist ik dit al geruime tijd, en riep ik ook al geruime tijd zo hier in de rondte tegen alle mannen, dat er dus dan wel dingen en spullen nodig waren. Misschien wel ski-kleding, of zoiets nuttigs als deugdelijke handschoenen wellicht.

Natuurlijk heb ik op de dag voor vertrek nog in allerijl twee jassen gekocht voor de kindekes, voor een werkelijk IDIOOT goede prijs. Daarmee kwam ik aldus thuis en gooide de Echtgenoot in het gezicht dat je mij toch waarlijk goed voor een boodschap kunt sturen. Waarop hij waarderend keek, de stad in ging en voor zichzelf een waanzinnig dure nieuwe jas kocht. Zo gaan die dingen.

Ik pakte de tassen van de kinderen in, weende bitt're tranen over hun thermoshirtjes en stopte er nog even een lief briefje bij. (Die gevonden werd, op de dag van thuiskomst, een week later).
Vorige week, midden in de nacht, reed de Buurman1 voor, met zijn Zoon2, en pikte al mijn mannen op. De avond ervoor had ik met Vriendin2 (de vrouw van Buurman1) een paar wijntjes genuttigd, om ons lot te aanvaarden, terwijl alle Echtgenoten en Zonen reeds lagen te slapen. Wij stonden aldus om 03.00 des nachts gapend het stel uit te zwaaien.

' Zorg goed voor mijn kiiihiiindereeeeen' Brulde ik.
' Heel veel pleziehiiieeer mijn liefjes ' Deed ik dapper tegen Zoon1+2
' EN BEL ME ELKE DAG!!' Sommeerde ik nog even tegen de wegrijdende auto.

' Nou slaap lekker he, kind ' deden Vriendin2 en ik tegen elkaar.
En vervolgens lag ik tot 05.30 wakker.
Rookte beneden maar nog eens wat sigaretskes. Zette een kopje thee. Keek verlangend naar wijn in koelkast. Ging toch maar weer naar bed.

De hele week dat ik geamputeerd was van de Zonen, ging ik door diverse fases.
Ik miste ze oprecht, maar had ook opeens, sinds bijna 10 (TIEN) jaar, heeeeel veel vrije tijd.
Ging naar de kapper, uuuuurenlang. Deze kapper is de enige in al mijn jaren van kapper-stress, die mijn haar daadwerkelijk in de goede en gewenste kleur wist te verven. Hoezee! Daar knapt een meisje van op.

Ging een paar dagen werken, zonder eerst nog in de ochtend de toestanden van broodtrommels en dinges te hebben.
Kwam thuis uit werk bij een koude witte wijn, en een lange avond van vrijheid.
Miste ze gruwelijk.
Had ook veel plezier.
Elke dag gingen we Skypen, want die modernigheid hadden Echtgenoot en ik ons eigen gemaakt, vlak voor vertrek.
Zag de jongens in hun skipakjes, met rode wangen en vol verhalen.
Kreeg een kaart met ' ik mis je heel erg ' maar tijdens de telefoontjes waren ze ook weer snel weg, want er moest in de sneeuw gespeeld worden natuurlijk.
Had gebroken hart en droomde van dat ze nog baby's waren.
Maar zat ook een middag in de kroeg en dronk wat biertjes en won met mijn afgrijselijke gezang de eerste prijs met karaoke. Zelden ZO gelachen, samen met Vriendin1 en haar nieuwste TinderDate en de Verkering.
Sliep heel erg uit, de dag dat ik niet hoefde te werken.
Dacht de hele dag aan mijn bloedjes.

Zo ging dat zo'n beetje.
Een verfrissende ervaring. Pijnlijk voor het moederhart, maar ook blik in toekomst.

Toen ze terugkwamen, heb ik ze zo'n beetje 24 uur lang in mijn armen gehouden, en daarna ging eigenlijk het Gewone Leven wel weer verder.
Compleet met krijsende ochtendrituelen, een weigering-van-de-zwemles vanmiddag, waardoor ik gutsend van het zweet, Zoon2 onder mijn arm, zonder sokjes en schoentjes, maar met winterjas, in het zwembad dreigde te gooien, en uiteindelijk toch maar afdroop met een wenend kind, dat fluks weer herstelde van de toestand, terwijl mijn hartkloppingen nog even duurden.

Het werk dat ik heb, is een tijdelijke betrekking. Die nog iets tijdelijker blijkt te zijn dan gedacht. Heb ruzie gemaakt met diverse instanties omdat ik maar geen salaris kreeg, en dat was niet zo goed voor mijne bloeddruk. Zeg maar.

Zo over het algemeen, loopt het allemaal dus wel redelijk en net als bij normale mensen. Denk ik dan.
Dit weekend ben ik van plan om op bezoek te gaan bij mijn oma. De over-oma van de jongens. Nogal dement, met groot gevoel voor humor en altijd verrukt van mijn sieraden en kinderen. Ik denk dat dat ook wel verfrissend zal zijn.