zondag 28 augustus 2011

Een heerlijke zondag hoor.





Nah, dat is mij hier een baggerweer zeg. Het regent onophoudelijk en ik had het net zo koud, dat ik nu in slonsbroek+warm vest zit. Eigenlijk wel lekker, ware het niet dat ik natuurlijk veel liever in een jurkje in de zon had gezeten. Maar ik schik mij hoor, ja. En ik kom nu heel tevreden over, maar dat komt omdat Zoon2 in bed ligt en Zoon1 op zijn kamer speelt. Dat laatste is alleen maar omdat hij dusdanig vervelend was dat hij naar zijn kamer is gestuurd. En toen was hij daar zo zoet, dat ik hem limonade en een snoepje bracht. En nu is hij daar nog steeds en dat bevalt iedereen heel goed. Wij genieten nu al drie kwartieren van rust in huis en ik zeg, dat maak ik zelden mee. Doet me heel even een beetje denken aan de Zoonloze jaren hiervoor, dat de zondag altijd een heerlijk rustige hangdag was, met een beetje lezen, een beetje tv kijken, einde dag een herstellend borreltje en maar weer wat tv kijken enzo. Niet dat ik daar vaak verlangend aan denk hoor. Neen. Niet heel vaak. Neen. Echt niet.
Hmmmm.
Hmmmmmm.
Anyway. Wij waren vanmorgen in het hertenkamp hier in Bloemendaal. Dat is een soort boerderie, maar je mag er niet in, dus je kunt kijken naar de diertjes, maar ze eten niet aan je broek, komen niet met hun moddervoetjes tegen je aan, je staat niet in de poep overal en je hoeft niet angstig weg te rennen voor hijgende geiten. Ja nee, ik hou echt veel van diertjes hoor. achter een hek.
De Zonen zijn er gek op. Willen liefst elke dag. Het is ook leuk, want je mag de dieren eten geven, en dat mag bijna nooit ergens bij een geiten-herten-kippen gebeuren hier in de buurt. Wij sparen dus tegenwoordig ons oude brood op, teneinde dit te kunnen voeren aan Gertje en Gijsje Geit, Leo de Lellijke en Sjonnie de Dikke. (Namen verzonnen door Zoon1)(Gertje en Gijsje zijn favoriet, twee lieve kleine geitjes. Leo is een akelige geit die al het brood afpikt van de rest en Sjonnie is gewoon 'ne Dikke).

Zoon2 heeft een grote fascinatie voor de dieren. Staat te trappelen van ongeduld tot we gaan en gilt van plezier als we er zijn. Heeft een vriendschap met Leo. Steekt stukken brood door het hek. Laat er aan likken door Leo. Zegt 'eet smakelijk' tegen zijn geitenmakkertjes. En steekt het in zijn eigen mond.
Zoon1 wil al het brood aan G+G geven en wordt om de haverklap woedend op Leo.
Er zijn ook herten, hele mooie herten met een prachtig gewei en een heel mooi vachtje, grote ogen met lange wimpers en lieve kleine hertenkinderen. De kippen en eenden zijn gewoon kippen en eenden. Dus.

Zoon1 gaat er tegenwoordig op zijn eigen fiets heen, kan eindelijk ècht fietsen en heeft een nieuwe fiets van opa gekregen, dus is er met geen stok meer af te slaan. Zoon2 wil zijn eigen kleine buggy mee met Nijn daarin en zo zijn we, zelfs voor een uitje van 10 minuten verderop, een hele karavaan, van een slingerende Z1 op zijn fiets, ik er hysterisch achteraan, Z2 in de bakfiets met brood, wagentje, Nijn en een boos gezichtje want wilde liever lopen en Echtgenoot is de opvallend rustige in het geheel. Met zonder haar. Dat dan weer wel natuurlijk.
Vanmorgen bleek dat ik rondliep met een enorm gat in mijn broek. Charmant, ja. Maar dat doet er verder niet echt toe.
Echtgenoot noemde mij 'een breed gevaarte', dat had te maken met dat ik op de bakfiets fietste, maar toch. En op mijn neus heb ik een grote krab, want Zoon2 was vannacht nog wakker en toen ik heel liefdevol moederlijk het kind wilde troosten en in mijn armen nemen, sloeg hij met zijn vuistje in mijn oog, alvorens met zijn nageltjes mijn gezicht open te krabben.

Ja, het is een heerlijke zondag zeg.

donderdag 25 augustus 2011

'ne Bloedende Zoon op zijn nieuwe fiets

Nee, het zal toch niet wààr zijn dat ik vandaag weer in het ziekenhuis was.
Ah. Ja hoor, toch.
Ik werd met champagne ontvangen. Hela dachten ze, als we daar onze stamgast niet hebben.

Het ging om Zoon1, het schaapke was met zijne kleine harses tegen 'ne vullisbak gelopen, tijdens een dagje uit met opa en oma. En gutste van het bloed uit ergens onder zijn wenkbrauw.
Ik zat op mijn werk en was net bezig te vertrekken, met in mijn hoofd slechts het ophalen van Zoon2, alvorens ik met een wijntje op het balkon zou zitten. En toen belde mijn moeder. Dat ze met een bloedende Kleinzoon1 in Amsterdam waren.
Na het dagje Spoorwegmuseum in Utrecht, tijdens de tweedaagse logeerpartij, stonden ze op station Amsterdam op de trein te wachten. Zoon1 kent zijn opa langer dan vandaag en was net bezig hem te vermanen dat opa nièt te dicht bij het spoor mocht staan (ja, Zoon1 heeft een zeer brave en goedige aard) en terwijl hij zich omdraaide, klatste hij met zijn hoofd tegen de scherpe vuilnisbak. Volgens mijne moeder, was er daarna een soort volksoploop met papieren zakdoekjes, om het kind wat minder te doen bloeden. Daarna belden ze mij op, om over mijn gewonde nageslacht te overleggen, want er moest wel een en ander gehecht worden. Nu werk ik heel handig naast het ziekenhuis heeeel handig, dus, het is bijkans Goddelijke interventie zeg ik en fietste daarheen terwijl opa en oma en Z1 met de taxi ook die kant op zouden komen. Ik kan enorm goed multitasken en had ook nog geregeld dat Echtgenoot Zoon2 zou halen. Ik vond dat al heel wat van mijzelf, want ik raak meestal wel een beetje confuus van bloedende Zonen.
Eenmaal in het ziekenhuis was Z1 natuurlijk verdrietig en de aanblik van zijn bebloede shirt, opa's bebloede jas en oma's hand vol zakdoekjes, waren een lust voor het oog voor de wachtkamer geweest, als die vol was geweest. Maar neen, de wachtkamer was bijna leeg, wat ik een teken van Goede Karma vond, want ik had me al ingesteld op uren wachten. Na het afscheid van opa en oma, waren we aan de beurt, werd het kind weer aan elkaar gelijmd, kreeg mooie pleisters en stonden we bijzonder snel weer buiten, waar Z1 alweer grote verhalen had over opa, oma, het spoorwegmuseum, de nieuwe fiets, het uit-eten van gisterenavond, de wc die dicht was terwijl hij moest poepen en nog meer avonturen.
Wij fietsten weer naar opa's en oma's huis, terwijl Z1 achterop de fiets mocht nadenken of hij die avond mee naar huis wilde, of toch nog een nachtje wilde logeren. Hij wilde naar huis. Maar alleen op zijn nieuwe fiets. Dus wij pakten zijn koffer in, die ik voorop mijn fiets zwiepte en wij maakten een heus heel rustige tocht naar Bloemendaal. Ik was niet hysterisch of hij wel recht fietste reeecht, Zoon, REEECHT, aan de RECHTERkant, Zoon, RECHTS, NIET te dicht op de stoep, Zoon, PAS OP DIE AUTO'S, stoppen nu, neeee dooooorrrrrrijden en wij kwamen echt heelbezweet rustig thuis.

Waar bleek dat we broccoli zouden eten.
En niet de tortellini die oma hem beloofd had.
Oei.
Er werd een weinig geschreeuwd.
Zoon wilde direct terug naar opa en oma.
Dat mocht niet van mij.
En zo nog zo wat van die kleine conversaties en meningsverschillen.
Zoon2 was ondertussen vooral blij zijn broer weer te zien. En nogal hongerig, want het was inmiddels 19.00 uur.
Maar we hebben gegeten. De boel is in bad geweest. Zoon1 met een douchemuts op (meegenomen, 8 jaar geleden uit Hotel Anselmus te Brugge, zag ik op het zakje. Daar waren Echtgenoot en ik een keer een weekend. Toen wij nog Zoonloos waren. Wie wat bewaard, die heeft wat, zeg ik maar) en ze lagen in bed.

En nu hebben De Zonen straks allebei een litteken bij hun wenkbrauw. Stoere jongens.
Opa en oma liggen reeds op apengapen hoorde ik net, en ik vind dat eigenlijk een heel goed idee. Dus bij deze apengaap ik mij op de bank. Dag hoor.

maandag 22 augustus 2011

Als er maar geen wijn-tekort is, zeg ik.

Had ik al verteld dat ik vorige week maar weer eens bij de huisarts was? Ik houd het zelf amper bij, al die dokterbezoeken hier. En notabene was een paar weken geleden na mijn operaaaatie-akkefietje, de eerste keer in jaren dat ik me ziek heb gemeld. Zou je toch niet zeggen haast, voor iemand die een vriendschappelijke band opbouwt met alle doktoren in de omgeving van Bloemendaal Haarlem.
Anyway. Ik was zo'n beetje niet lekker. Zo moeoe enzo, ook al door het haar van Echtgenoot Zoon2 natuurlijk, maar toch anders moe, en zo futloooos en zo energieloooos en gewoon zo vervelend. Daarbij had ik in de vakantie steeds hartkloppingen, blerk, ik dacht welhaast dat ik het loodje zou leggen, op 'ne avond waarop ik me bijzonder klopperig voelde. En ik had steeds maar geen zin om op te staan, als ik net lekker op de grond was neergevallen enzo. Tja.
Natuurlijk was mijn eigen huisarts weer eensch op vakantie, ik zou haast denken dat die mensen veel meer verdienen dan ik, zovaak zijn ze weg.
Oh.
Nou ja.
Ik belde dus maar de vervangert weer. Alleraardigst type, die mij zo eens bekeek en naar aanleiding van mijn klachten vaststelde dat ik wellicht zwanger was.
Nadat ik bijkwam uit mijn flauwte, dacht ik even na en vond van neen, neen, driewerf neen, dat leek mij toch niet zo'n goed idee. Neen, zei ik. Dat zal niet. Dat lijkt mij sterk.
Zij bekeek mij zo eens en nam dan maar mijn bloeddruk op, die altijd netjes laag is, het lijkt waarachtig of ik sport, zo laag. Haha, zei ik. Daar is geen sprake van hoor, haha. Daarop keek zij mij weer eens aan en vroeg zich daarop af of ik wel 'goed voor mezelf zorg' Jazeker, vertelde ik haar. Ja hoor, heel goed. Of ik soms dronk? En rookte? Vroeg zij. Jazeker, vertelde ik haar.
Maar omdat ik ook nog melding maakte van alle groente die ik des avonds Het Gezin en mijzelve voorzet, en de appels en aardbeien enzo, leek ze een beetje gerustgesteld. En moest ik maar eens bloed laten prikken.
Op het bloedprikformulier had ze tòch ook een zwangerschapstest aangekruist. (Naast alle duistere afkortingen van andere aandoeningen) Dat vond ik gemeen, want ik zei immers dat dat heel niet zo was. En aldus kon ik me het hele weekend druk maken over de fantoom-baby in mijn buik.
Vandaag kon ik bellen voor de uitslag.
En dat deed ik dus maar. Nieuwsgierig, toch, ook al heb ik in mijne leven al vaak bloed laten prikken en nog nimmer is daar wat uitgekomen.
De assistente was heel opwekkend aan de telefoon:
'Ah, mevrouw B, ja. Ja nee, er is iets niet goed met uw onderzoek. De dokter belt u zo snel mogelijk terug.'

Aarghhh dacht ik bij mijzelve. Wat gaan we nu weer beleven.

En toen ging de telefoon en nam ik toch maar op. Natuurlijk had ik eerst bedacht om gewoon nièt op te nemen. Ja, zo ben ik.

Maar het was allemaal niet zo schokkend. Ik heb alleen maar 'heel erge' bloedarmoede. En krijg 'een kuurtje' en dan zal ik me snel beter voelen. Nu, dat deed mij deugd. Ze snapte wel waarom ik me zo lamlenderig voelde, met al dat bloedtekort, en dat is altijd fijn he, erkenning. Maar nu moet ik nog even laten onderzoeken waar al dat tekort toch vandaan komt. Dus nou ja, zo blijf ik lekker doende. En aan de appelstroop dan maar. En bestaat er ijzerhoudende wijn? Van druiven uit een ijzerrijk gebied? Gerijpt in het ijzer?
Want net deed ik ook nog even de administratie, een klein beetje achterstallig was dat, in het kader van de verhuizing was er zeg maar het een en ander een beetje blijven liggen in het oude huis. En nu heb ik best wel zin in een wijntje daardoor. En ik ben ook zo moe opeens. Misschien moet ik even gaan liggen.

zaterdag 20 augustus 2011

Zoon2, het onfatsoenlijke einde en mijn knietjes

Net zat ik op mijne knietjes voor het aanrecht, omdat daar de laptop stond, en hoewel Echtgenoot dacht dat ik inmiddels de laptop een soort heilige status had gegeven en deze zat te vereren, was het slechts mijn uiting van uitputting. Ik kon het gewoon waarlijk even niet opbrengen om rechtop te staan.
Nadat E mij omhoog gehesen had, want zo lenig ben ik ja, besloot ik maar gewoon aan tafel te gaan zitten. Daar was ik nog niet eerder opgekomen. Uitputting ook geestelijk, denk ik.
Het is Zoon2, die al nachtenlang aan het muiten is, wakker wordt op tijdstippen waarop hij hoort te slapen en vervolgens eist om Nijntje te kijken, melk te drinken, of in elk geval bij ons in de bedstede te mogen slapen. Natuurlijk geven wij grif toe, want alles beter dan in het holst van de nacht urenlang naar het gejammer van een kind luisteren. Vinden wij persoonlijk.
Vervolgens ligt het kind tussen ons in. Verplaatst zich van zijn vader naar mij, weer terug, naar het voeteneind, weer naar het hoofdeind, weer rechtop zittend, zwaait naar de trein die hij voorbij hoort komen, vraagt om koek en/of Bumba en valt uiteindelijk in slaap. Om het hele gebeuren na een paar uur weer te herhalen, totdat het 05.30 is en hij besluit dat het nu wel welletjes is en zijn ontbijt geserveerd wenst te krijgen. Dit rekken wij dan nog een uurtje, soezelen beurtelings nog 10 minuutjes tot Zoon1 ook ontwaakt en er niks anders op zit dan maar op te staan.
En dit nu al nachtenlang.
Natuurlijk hebben wij de diverse andere opties ook al geprobeerd, wijn in zijn fles, speentje, slokje water, naast hem zitten, net doen of hij niet bestaat,na een tijdje weer in eigen bed doen..etc. Niks helpt hoor.
En jahaaa, allesiseenfase, dat weten wij allang. Maar deze duurt mij al een paar dagen te lang. En langzaamaan voel ik de diepe moeheid opkomen, die ik mij nog heel goed kan herinneren van de babytijd. Een moeheid die niet meer hersteld wordt na een paar uur goed slapen, een moeheid waardoor ik 's ochtends niet meer zomaar fris en wakker ben na douche+koffie, maar die veel langer nodig heeft om weg te trekken. Dat je je 's ochtends voelt alsof je een groteske kater hebt, maar dan zonder de goede avond vooraf. Beetje jammer. Dat is gewoon zonde, vind ik zelf.
En overdag lopen wij aldus rond met een voortdurende drang naar ons bed, wat lastig is, als je moet werken of Zoon1+2 thuis dient te vermaken.
Een avondje uit, zoals ik gisteren eigenlijk had, is niet onverdeeld genieten, want de toestanden die waarschijnlijk die nacht nog staan te wachten, maakten dat ik gisteren al om 22.00 uur en met nog veel te weinig bier in mijn buik naar mijn zin, alweer de tocht naar huis maakte. Om thuis inderdaad ontvangen te worden door gebrul van het kind en een vermoeid ogende Echtgenoot, en wij lagen na een kwartier gedrieen in bed.
En overdag. Slaapt Zoon2 een enorme middagslaap, is de gehele dag een bron van plezier en leut en sloffen wij er zo'n beetje achteraan.
Vandaag pakten wij het iets anders aan.
Maakten hem wakker uit zijn middagslaap, voor hij zijn nachtelijke escapades geheel had ingehaald. ghehehehe
En namen hem mee naar Haarlem Jazz. Eerst was er een SesamstraatMusicalVoorstellingGebeuren, waar Tommie en Elmo een dansje deden, alsmede diverse kinderen de stuipen op het lijf joegen door ze te Knuffelen.
Zoon2 keek met verbazing naar het dansje, met interesse naar Tommie, aaide hem over zijn buik om vervolgens vol afgrijzen weg te rennen toen bleek dat er geknuffeld diende te worden. En wij namen hem mee naar een Jazz Optreden. Waar hij meer publiek kreeg dan de band die optrad, door over de markt te lopen, onderwijl klappend, met zijn kontje draaiend en met zijn armpjes wapperend, bij wijze van dans.
Kreeg patat van wildvreemde mensen.
Bood zichzelf ter adoptie aan bij wildvreemde mensen.
Lachte lief naar iedereen.
En vroeg om ijs.
Kortom, hij was uitgeput.
Ha!
Ha!
Dachten wij.
Maar, wie het laatst lacht... en ik dacht net een gegrinnik vanuit de babyfoon te horen.
Oh, ik hoop toch zo dat ik vannacht kan slapen.
Vooral ook omdat Echtgenoot vanavond bier is gaan drinken.
En Zoon2 heeft een grote voorkeur voor Echtgenoot, om hem uit bed te halen.
En dan zit ik er dus mooi mee.
Misschien mag ik bij Zoon1 in bed.
Die dan natuurlijk net de boel onderkotst ofzo. Zodat ik op mijne knietjes de boel kan lopen soppen, midden in de nacht.
En dan zijn we zo weer terug bij het begin. Ja, ik ben gewoon te moe voor een fatsoenlijk einde.
Ha.

woensdag 17 augustus 2011

Heel overzichtelijk

Vandaag zijn Cavia1+2 jarig. Ja, hoezee inderdaad. Hiep. Hoelaaaaaa krijste Zoon2 vanmorgen in hun gezichtjes. Ik geloof niet dat ze echt onder de indruk waren, maar dat kan ook komen omdat hun androgyne hoofdjes over het algemeen een weinig stoicijns staan. Emoties tonen ze niet. En dat is wel zo rustig, in dit huis waar over het algemeen de emoties nogal hoop oplopen, diverse kanten op.
Maar C1+2 zijn nu dus 1 jaar. Reeds. Ik moet zeggen, het doet me weinig. Ja, dat klinkt dan weer niet zo aardig, maar aardig ben ik heus wel. Ik heb twee grote winterpenen voor ze gekocht. Dat kost nog een lieve duit. Haha. Nee, echt niet. Twintig cent! Voor twee! Twintig cent! Dat is toch niet te geloven. Ik weet wel dat wij de komende tijd veel hutspot zullen eten. Wat zal ik een geld over houden. Nieuwe schoenen, here i coooome!

Verder fietstsen wij vandaag door de duinen. Zoon1 op zijn eigen fiets. Zieltogend kwam het kind thuis, uitgeput en afgemat. Ik schat zo in dat hij die sportiviteit van zijn moeder heeft.
En dat was het nieuws van vandaag. En nu ga ik naar Zuske, om met Vriendin 1+2 wijn te drinken. Ja, soms heb ik zo'n overzichtelijk leven.

maandag 15 augustus 2011

Argh een weps, en Echtgenoot en het zoemende geluid

Nee, maar ik verdien vandaag een wìjntje, echt heul erg. Nee maar echt verdiènen, dus. Niet zo van lekker, doe er maar drie eentje dan, vooruit dan maar, is wel gezellig immers. Neen. Leest;

Allereerst sliep ik afgelopen nacht al bijzonder slecht. Zonder aanwijsbare reden, zoals twee dagen geleden, toen Zoon2 de halve nacht wakker was, of de nacht daarna, toen er 26 muggen door de kamer vlogen, maar gewoon slecht, honderd keer wakker en om 06.00 alweer op omdat toen wederom Zoon2 zijn opwachting maakte.
Verder verliep de ochtend eigenlijk best wel okee, en ik werd niet eens woedend toen ik de huisarts belde en die maar weer eens op vakantie bleek te zijn. So far so good, dus. Ik wandelde met Vriendin2 en hare Zonen naar de bakker en de speeltuin, legde een kind te bedde, dronk koffie in de zon, neen, niets dan goeds.
Tot we besloten om de middag aan Het Meertje door te brengen. Vanwege de zon enzo. Ik gooide de bakfiets dus maar weer eens vol met alle attributen en wij gingen op pad.
Na honderd meter fietsen zag ik in mijn ooghoek iets van een beestje fladderen/vliegen/kruipen en wapperde licht hysterisch met mijn hand in die richting. Ik kan niet zo heel goed tegen vliegende en/of kruipende beestjes, zeg maar. DOOD, DOOD aan alle insecten! Maar en toen.... toen bleek het een wesp te zijn. Die viel vanuit mijn ooghoek, in mijn decollete in mijn hemdje. Raaahh! Aaarghh! Ik krijste een weinig, vloog van mijn fiets, gooide die met een werkelijk bewonderenswaardige armzwaai in de berm, gilde hysterisch en stond bijkans in mijn bh op het fietspad. Echtgenoot + Zonen keken verbijsterd, huilden van schrik (De Zonen, niet Echtgenoot) en diverse toevallige voorbijgangers kregen de schrik van hun leven. Een WEPS, een WEEEPSS, HEEEELP, riep ik zo'n beetje. (Ja, echt weps. Niet wesp. Tja.) En daarna AAAUUWWWW!! Bleek, wesp vond het heel niet leuk in mijn hemdje en prikte mij. Maar hallo hee, dat deed pijn zeg. Nadat Zoon2 was getroost, Zoon1 gekalmeerd, zoog Echtgenoot aan mijn buik en daar onstond een dikke rode plek. Door de wesp, niet door Echtgenoot. Wat denkt u wel.
En nou ja. Toen vervolgden wij onze weg maar weer. Pfff.
Bij het meertje bleek het vrij frisjes. En normaal neem ik altijd allerhande reservekleding mee enzo, voor de zekerheid, echt heel moederlijk. Maar dit keer niet, want we hebben het nooit nodig. En dat sleep je maar mee enzo. En nu waren dus binnen 10 minuten alle truitjes en rompers en broeken nat en koud. Dus het is maar te hopen dat met name Zoon2 er ongeschonden uitkomt.
Anyway.
Oh ja. Zoon1 ging nog tegen de vlakte, dus die zat kermend en licht bloedend in de fiets terug. Maar daar kijken we verder niet echt heel erg van op.
Eenmaal weer thuis, kinderen een ijsje, ging ik eten maken. Echtgenoot was plotseling verdwenen en ik hoorde een soort zoemend geluid, ergens in huis. Daar schonk ik verder geen aandacht aan, want ik hoor wel vaker geluiden en meestal is het het beste om daar niet al te veel bij stil te staan, is mijn ervaring. Ja.
Ik haalde het eten uit de magnetron serveerde het diner, vroeg drie keer of Z1+2 aan tafel kwamen, riep E en kreeg geen reactie. Zette Z1+2 onder protest aan tadel, schreeuwde naar E en begon her en der wat eten te snijden voor diegenen in mijn gezin die dat zelf niet kunnen of wensen te doen, bulderde nog eenmaal ergens in de richting van de trappen naar beneden en boven naar E en zette mij aan tafel.
En toen. Kwam Echtgenoot binnen. Zonder haar. Ja. Zonder haar. Op zijn hoofd ende gezicht.
Zoon1 barste in huilen uit. Zoon2 keek verbijsterd en ik spuugde zei minzaam dat hij er belachelijk uitzag. Want ja, zo is het nu eenmaal.
Nu is het zo, dat E een baard had. Leuk, hou ik van. En haar op zijn hoofd. Hou ik ook van. Sterker nog, ik zei eergisteren nog tegen hem, dat ik vond dat zijn haar zo leuk zat. Complimenteus, waarlijk. Wij zijn een leuk-haarlijksgewijs gezin, vind ik, normaalgesproken. Zoon1 heeft prachtig dik lang-ish haar. Zoon2 heeft een heel lief beatle-kopje en ikzelve heb immers pràchtige zwarte blonde rode haren. En E heeft leuk haar, en een baard.
Oh nee.
Niet meer.

Gedurende het diner barste Z1 nog driemaal in wenen uit, wat ik best wel snapte. Ik zelf werd best wel boos, naast natuurlijk woedend teleurgesteld en alleen Zoon2 begon wat te grinniken. Voelde aan zijn vaders hoofd. Woelde door zijn eigen haartjes. Lachte zo'n beetje. En Echtgenoot voelde zich geroepen om mij te vertellen dat Zoon2 zijn nieuwe look dus wèl leuk vond.
Ja hehe. Het kind is 1. Vindt ook Bumba leuk. Poept drie keer per dag in zijn broek. En vindt warme soyamelk lekker. Lekkere raadgever, Zoon2. Smaalde ik.

Maar het wordt ondertussen wel zorgelijk. Schoor E twee jaar geleden nog zijn benen kaal, zich de toorn van zijn lieve mooie vrouw mij dus op de hals halend, alleen maar omdat een paar oude sex-loze kerels van de fietsclub dat mooier vonden, komt ie vandaag aan met deze idioterie. En is blij met de mening van zijn jongste zoon, die het ook leuk zou vinden als de wereld een ballenbak zou zijn.
Wat zegt dat over ons huwelijk? Wat zegt dat over mij? Wat zegt dat, over Echtgenoot?
Dat laatste is makkelijk. Het zegt over Echtgenoot, dat hij iets heel erg goed te maken heeft.

En ik heb verdomme nog steeds een zere buik.

donderdag 11 augustus 2011

Moederkoektrommel en AmishDag

Nou, ik moest eeeven op een computercursus, zo na twaalf heule dagen zonder laptop, maar ik geloof dat ik het weer in de vingers heb. Twaalf dagen kamperen gaat een mens niet in de koude kleren zitten zeg. Wel in de vieze kleren, dat dan weer wel, heb reeds de vierde masjien vol was zitten. Ik heb echt wel vieze kinderen.
Maar het was een avontuuur, nee maar een avontuuur. Oei. Bijna elke dag maakten wij wat mee waar ik toch zò lollig over had kunnen schrijven, ja. Maar ik vond het iets teveel moeite om hèlemaal de laptop te pakken. Kamperen maakt moe. Maar het was heerlijk hoor, echt. Wij hebben bijna alle dagen mooi weer gehad. En dat was voor het eerst in onze vakantieheugenis. Natuurlijk wordt het bloedheet he, in zo'n tent. Maar dat deerde mij heus niet. Ik ging daarover maar een klein beetje klagen hoor, en ik heb geloof ik maar èèn keertje geroepen dat ik naar huis wenste te gaan. Dat was toen het regende. Want alles wordt zo nat he, en klam, in een tent.
Zoon1 fietste de hele dag rond, kwam ongelooflijk vies terug en fietste weer verder. Dat was nadat hij een paar keer op de kampeertafel leunde. Daar is zo'n ding niet op gemaakt he, daar kan eigenlijk alleen 1 fles wijn op, een glaasje kan nog net, maar meer eigenlijk niet. Dat snapt een kind niet, dus viel een paar keer de tafel tegen de vlakte, terwijl er echt veel op stond. Maar dat is lekker van het buitenleven he, alles op de grond is niet zo erg. Het is niet dat je een stofzuiger hebt ofzo. Dus ik veegde zo wat alles in het rond met onze bezem, waar de boel eigenlijk niet echt schoner op werd, maar dat viel niet zo op. Zoon2 is compleet verwilderd, op de camping. Er was een boerderij met geiten en kippen, die hij onder de verzamelnaam 'koe' zo'n zesendertig keer per dag wenste te bezoeken. Met een mengeling van liefde en afgrijzen bekeek hij de geiten en wisselde 'aai' af met een ijselijk geschreeuw als het beest te dichtbij kwam.
In de avond vermaakten Echtgenoot en ik ons met het bekijken van onze overburen op het veldje, een gezin met moeder en twee afgrijselijke kinderen, en een afgrijselijke echtgenoot die twee keer op bezoek kwam, want de rest van de tijd was hij kennelijk hun huis aan het verbouwen, waar wij persoonlijk de boel somber van inzien, omdat wij konden aanschouwen hoe hij een tentluifel bepaald niet vakkundig en zonder technisch inzicht probeerde op te bouwen.
Wij maakten kennis met leuke mensen uit Den Haag, met een klein kindje waar Zoon2 direct mee ging verloven en waar hij hand in hand mee naar Koe kon gaan. Wij dronken samen wijn, organiseerden een heuse barbeque avond en lieten daarmee twee grote zwartgeblakerde stukken gras achter. Zoon1 vertrok elke ochtend naar de kni-knaknutselclub waar een team van zeer jeugdige enthousiastelingen de kinderen van de camping een moederkoektrommel liet maken. Jawel. Een moederkoek. Trommel. Moederkoek. Trommel. Echtgenoot en ik hebben er drie dagen over gelachen. Zuske kwam een paar dagen kampeer-logeren, wat heel gezellig was, en wij togen naar een indoorspeelparadijs, waar Z2 grote splinters opliep vanwege omdat er een nogal houterig hekje was met daarachter koe twee lammetjes. In het speelparadijs was het geloof ik Amish Dag ofzo, want er waren in grote getalen vrouwen met hooggesloten blousen, rokken en schrikbarend harige benen, onder hun vleeschkleurige panty's. (hairy legs are a gift from God). Dat mocht de pret niet drukken en Z1+2 vermaakten zich met ballenbakken en hysterische glijbanen terwijl ik mijn korte jurkje probeerde te verbergen met de schoenen van Echtgenoot waar ik die dag op liep te sloffen.
En ach, toen na 11 dagen, dacht Zoon2: 'maar hela! Ik heb al een week geen dokter gezien, geen pleister geplakt en geen bloed vergoten!' (afgezien van de splinters natuurlijk) En kreeg aldus 40 graden koorts.
En wij brave ouders zijnde, besloten dat het in het kader van Zoon's ziektegeschiedenis, geen goed idee was om een koortsig kind met zijn voetjes in het natte gras te laten lopen en in een klamme koude tent te laten slapen. En dus ging Echtgenoot naar huis. En gingen Zoon1 en ik naar een pretpark. Waar ik ongeveer vier keer een hartstilstand kreeg door de achtbaan waar ik in moest en het zelfmoord-bootje-op-de-schans waar Z1 perse in wilde.
En zo zat ik de laatste avond alleen voor de tent met mijn wijnboekje, kroop ik naast het kind in bed en lag Echtgenoot thuis met het andere kind te bedde.
En de volgende dag haalde E ons op, we braken de tent af, allemaal echt heel soepel en reden naar huis. En dat was het dan.
'Ne Goede Vakantie. In 12 dagen, 11 flessen wijn, 15 broeken per kind, 20 shirts per kind, elke ochtend warm stokbrood van de bakker en koffie zo uit het keteltje in een filter gieten. Autenthiek ja. De Zonen thuis in bad, zodat ze hopelijk weer schone voetjes hebben, als over 3 weken de school weer begint en hopen dat Zoon2 weer begint met middagslapen, wat er in de tent niet echt van kwam en waar wijhij best wel humeurig van wordt.
En ik heb de laptop weer op tafel staan. Maar moet ook weer huishoudelijk doen, want een beetje alle bende in de rondte vegen volstaat op een of andere manier niet echt in Huis2. En morgen weer naar de chirurg, vanwege een controle van het operatie-akkefietje. En dat is dan allemaal weer zo normàààl, dat er niks anders op zit, dan in de avonden op het balkon wijn te drinken, om het vakantiegevoel vast te houden.