woensdag 21 december 2016

Kom ik ook wel weer overheen.

Vanmorgen ging ik door mijn rug. Ik was vroeg wakker, want ik lag er gisteren vroeg in. Zo gaan die dingen. Ik zat aan mijn keukentafel, wilde naar rechts buigen om mijn koffie te pakken, een beweging die ik toch al waarlijk vaker heb gemaakt, en HATSA. Het schoot er in en niet een beetje.
Ik schreeuwde ook niet een beetje. Zo'n pijn deed het. Ik kon me eerst helemaal niet bewegen en keek om me heen, alsof daar ook maar iets was dat me zou helpen, maar nee hoor. Ik zag de keuken. Mijn gare keuken die ik leuk heb gemaakt met al mijn dingesen en waar nu ook nog kerstlichtjes in hangen. Niet alleen voor de kerst, maar omdat ik anders niet kan zien wat ik op de boterhammen van de Zonen smeer, bijvoorbeeld.

GODNONDENJU schreeuwde ik. En probeerde nog een keer mijn koffie te pakken. Je moet toch iets.
Na een tijdje was ik bekomen van de eerste schrik en durfde ik me op iets andere manieren te bewegen. Dat ging met mate. Ik kreeg mijn koffie te pakken en mijn telefoon uit de oplader. Verder bleef ik stilletjes zitten.

Toen mijn ademhaling weer redelijk normaal was, probeerde ik op te staan uit mijn stoel, en schreeuwde nog wat meer, toen ik naar mijn lade liep, waar ik mijn paracetamol bewaar. Ik ken dit, ik heb dit vaker. Eens in de zoveel tijd schiet het in mijn rug. Het zal een zwakke plek zijn, mijn ouders hadden het vroeger ook. Toen de Zonen nog kleiner waren had ik het vaker. Waarschijnlijk vanwege het optillen van het vadsige nageslacht, het in de raar lage bedjes leggen, en het spelen op lage en vlakke oppervlakken. En natuurlijk wanneer ik ze moest opvangen van een val van de trap of zulks.

Plat liggen helpt, zo weet ik. Dus ik sleepte mezelf de trap op, naar mijn sponde. Ik appte Echtgenoot1 en zijn Verkering1, of ze wellicht thuis waren, want ik zag de bui al hangen natuurlijk, woensdagmiddag met allerhande kinderen die eten willen en naar voetbal moeten enzo. Zij waren deugdelijk aan het werk, natuurlijk. Dus ik lag een uurtje in bed, kwam daar nauwelijks meer uit, had een bijna-dood-ervaring toen ik ging douchen en had uiteindelijk kleding aan en nog mascara op ook.

Toen ik eenmaal weer beneden was, moest ik mijn verwarmingsketel weer aan doen. Die is namelijk al meer dan een week niet echt zoals het hoort te zijn. Zat ik eerst twee dagen in de kou. Was ik daarna wel in de warmte, maar was er iets met het water. Er kwam de Echtgenoot, de Buurman en uiteindelijk de Vader aan te pas, en de boel werd bijgevuld, met slangen en dinges en toestand en mijn keuken stond onder water. En nu doet de ketel het. Het is hier warm. Totdat iemand gaat douchen. En op zich woon ik hier alleen, of met drie mensen, en wij willen douchen. Nou dat had ik snel door hoor. Je kunt douchen. Met warm water en alles. Maar daarna slaat de ketel uit en moet hij weer aan. Heel loodgieterig weet ik inmiddels hoe dat moet. En dus doe ik dat. En was mijn haar in record-tempo.

Nu vinden de Zonen mijn douche hier toch al niet al om over naar huis te schrijven, die bij pappa is namelijk een stuk beter. Ben ik het volledig mee eens trouwens, maar ja, niks aan te doen. Dus het kost nog iets meer moeite om de smeerpijpen hier gewassen te krijgen. Boys will be boys.

Morgen is ook nog het kerstdiner van de kinders. Ik moet nog even een sloot gevulde eieren maken, hopelijk gaat dat ook terwijl ik in een rare hoek over het aanrecht gebogen sta. En daarna trek ik een glittertrui aan en ga naar school. Maar natuurlijk niet voordat ik de klas versierd heb. Je bent klassenmoeder of niet natuurlijk. Wellicht dat ik na drie pogingen de glitter uit mijn onderste lade heb kunnen vissen en niet op handen en knieën naar school hoef te gaan.

De sollicitaties blijven vooralsnog onbeantwoord, ik heb geen kleedje voor de kerstdagen en ik heb een naar bericht van mijn huurbaas.
Al met al zou je kunnen zeggen dat dit jaar niet precies zo goed eindigt als ik het graag gezien had.

Maar wat er wel gebeurde. Zoon1 bood aan om zijn broertje naar voetbal te brengen, zodat ik dat niet hoefde te doen met mijn rug.
Zoon2 gaf mij een massage. Hij heeft wonderbaarlijk sterke handjes, trouwens. En ik kreeg vooral veel kusjes. Daar knapt iedereen van op.

En wat voor loser ik mezelf dan ook kan vinden, zonder werk, zonder normaal huis en zonder normale ketel en met Netflix op de meeste avonden. Ik heb de Zonen gemaakt he. En die zijn dus NOGAL goed gelukt. En ze hebben elke dag te eten en een warme douche. En oh man wat klink ik treurig. Maar daar gaat het toch om he, dat wat je doet. En ik doe niet zo heel veel zoals het hoort, het allerbelangrijkste heb ik NOGAL goed gedaan. De Zonen. Die hun moeder helpen, tussen de Pokemon kaarten en Voetbal door.
En dat ik niet bij het bovenste keukenkastje kan voor mijn kommetje, om wijn in te doen. Kom ik ook wel weer overheen. Godnondenju.

vrijdag 2 december 2016

Geloven. Oh jee.

Een mens belooft zo eens wat he, in het leev´n.

Als puber beloofde je op tijd thuis te zijn. Eerst om vijf uur in de middag. Daarna als de lantaarnpalen aangingen. Toen om een uur of tien, want gewoon school de volgende dag. Daarna 01.00 ´s nachts, op zaterdag. Daarna dat je met iemand samen zou fietsen. Om vervolgens ergens om tien uur in de ochtend thuis te komen om dan met de hand op het leugenachtige hart te beloven dat je in slaap was gevallen ergens bij een heel veilig en kuis iemand thuis.

Het begint natuurlijk allemaal in je eerste levensjaren. Dat boontjes lekker zijn. Dat je daar extra snel van groeit. Dat zwarte Piet het ook weet, als je gewoon netjes je brood op eet en ´s avonds na je bad meteen lekker gaat slapen zonder gedoe. Daar houdt Sinterklaas van. Ook in april.

Dat je niet ziek wordt, als je de inenting krijgt in de gymzaal vol krijsende kinderen. Wat denk ik waar is, natuurlijk. Maar het sluit niet uit dat sommige kinderen toch ziek worden.
Dat je niet dood gaat als je maar goed uitkijkt met oversteken. En dat gaat ook niet altijd op.
En doe vooral je jas dicht als je naar buiten gaat. Je zou maar longontsteking oplopen.
De lichten op je fiets moeten aan. Want anders word je aangereden. Tot er een dronken idioot langsrijdt.
En pappa en mamma hebben het beste met je voor. Tot een van de twee gekte krijgt en het hele gezin neersteekt.
En je zal maar pech hebben, de hele tijd je spinazie opeten en potdikke toch kanker krijgen. In plaats van spieren.
Of lezen, in plaats van iPad kijken. En geen vierkante ogen krijgen, maar uitgemaakt worden voor sukkel en je hele jeugd gepest worden.

In een goede groep vriendinnen beloof je elkaar altijd trouw te zijn, te behoeden voor foute mannen, te dronken acties, voor elkaars kinderen te zorgen en altijd een plan van aanpak te hebben in tijden van crisis. Totdat dat een keer toch even niet uitkomt.

En je belooft je zoon, in goede tijden, dat pappa en mamma altijd samen voor je zullen zijn.
Totdat de tijden minder goed zijn en je je niet aan je belofte kunt houden.

En dat de Zoon dat jaren daarna nog weet. Namelijk.

Zoon1 en ik kijken samen de NPO serie 'Als de dijken breken'
Voornamelijk omdat ik dat wilde zien, en ik vond de zoon een prima partner in deze.
Nou, dat is ook zo.
Omdat ik geen tv heb, kijken wij de boel op uitzending gemist, als hij bij me is en Zoon2 te bedde is. Toen ik het eerst voorstelde was hij matig enthousiast, omdat hij dacht dat het een saaie documentaire zou zijn. Na de eerste aflevering was hij om en zitten wij dus elke week aan de laptop gekluisterd bij uitzending gemist.

Het akelige van het geheel is, dat het een nogal realistische serie is, en dat er dus ook mensen al dan niet of bijna ter ziele gaan. In de eerste aflevering was dat heel onfortuinlijk meteen een kind. Van zijn eigen leeftijd.

'Joh' zei ik. ' Dat komt natuurlijk gewoon goed ergens aan het eind. Gelukkig weerzien en alles en dinges' zo deed ik.

Vandaag was aflevering 4. En het vermiste kind werd geïdentificeerd in het mortuarium.
En het kind weet meer dan ik over alles bijna. Maar kende dat woord niet.
'Daar liggen dode mensen'. Mooier kon ik het niet maken.

'EN JIJ HAD BELOOFD DAT ALLES GOED ZOU KOMEN?' Was daar mijn zoon.

'Ja sorry liefje. Echt. Sorry. Ik dacht het echt.' Kwam ik lamlending uit de hoek.

En serveerde in godsnaam maar thee en chocola. Dat hielp wel redelijk.
En met mijn arm om hem heen, kon ik alleen maar denken aan toen de exechtgenoot en ik hem hadden verteld dat we gingen scheiden.
Want waar hij boos om was. Was dat ik het hem ooit had beloofd. In lieve tijden. Dat we misschien wel eens ruzie hadden. Maar nooit zouden scheiden. Nee zeg, ben je gek.
En als hij echt kwaad op me is, dan gooit hij me dat voor de voeten.

'Oh ja? Jij maakt mij op tijd wakker morgen? NOU IK ZET ZELF WEL DE WEKKER'
'WE ZOUDEN MACARONI ETEN EN JIJ KOMT MET BROCCOLI AAN?'

Jij doet nooit wat je belooft. Mamma.

En dat is natuurlijk niet waar. Ben vrij eerlijk type. Maar ik snap hem wel.
En dan gelooft Zoon2 nog in Sinterklaas dit jaar.

maandag 21 november 2016

Zo werkt het in het echt.

In films kijken mensen altijd op een gegeven moment in de spiegel. Ze poetsen hun tanden, of passen een jurk, of lopen langs een etalage. En zien zichzelf. En dan komen ze altijd tot een of ander inzicht. Wat te doen, of juist niet te doen. De juiste keuze, de goede beslissing, een make-over, een wereldreis of een road-trip met vrinden naar het een of ander.

Dat heb ik dus nooit.

Vandaag zei Zoon1 tegen mij: 'Hoe lang sta jij per jaar in de badkamer mamma'?
Ik had daar waarlijk geen antwoord op. Weet ik veel. Ik heb een onwijs gare badkamer. Heeft niks van een Spa of een anderszins relaxte omgeving. Sterker nog, er ligt altijd een plas water waarvan niemand weet waar het vandaan komt en dus hebben wij altijd allemaal natte sokken.
Dus ik zei: 'Weet ik het liefje, maar hoezo?'

Bleek dat hij ergens had gelezen dat vrouwen gemiddeld een jaar van hun leven in de badkamer doorbrengen.

'Nou, dat geldt voor jou niet hoor moeder.' Zo sprak het kind.

'Wat? Hoezo?' Deed ik heel hygiënisch.

Het bleek dat hij bedoelde, dat hij had gelezen dat vrouwen altijd eeuwen in de badkamer zijn, om hun haar te föhnen en hun mascara op te doen en alles.
En ik doe dat beneden voor de spiegel. Haha.

Het gaf mij dus wel te denken. Want een badkamer is in films altijd een belangrijk ding. Daar zetten mensen een kraan aan, om te doen alsof ze bezig zijn met iets, in plaats van hun beste vriend of vriendin bellen, aangaande de eventuele te gebeuren activiteiten aangaande bloterigheid. Ja ik verzin het niet he. Films.
Of ze willen weten waar hun pistool is gebleven of de auto of het gestolen geld of de veertien padvinders die ze ontvoerd hadden.

Maar dat doet niet ter zake.

Ik kwam te denken, door die spiegel.

Want ik zag mezelf dit weekend een paar keer, waar ik niet content mee was hoor.

Het was mijn KinderWeek, wat betekent dat ik ze lekker vijf dagen achter elkaar bij me had. In het kader van het co-ouderschap is dat namelijk de ene week anders dan de andere. Het is goed voor iedereen, zo'n week. Gezond eten voor mij voor iedereen, op tijd naar bed voor mij lekker samen slapen, en regelmaat VOOR MIJ.

Zaterdag was er voetbal. Ik vind dat leuk, oprecht. Als het niet regent natuurlijk he. Want de Zonen moesten allebei vrij vroeg in de ochtend, en het was helemaal geen lekker weer. Ik kocht een koffie of acht, sleepte dat sloffend over de velden naar een aantal aardige ouders toe en juichte Zoon1 toe. Hij verloor met maar zeven punten verschil, wat een peulenschil is.
Zoon2 won als een malle met zijn team, waarbij ik banaan uitdeelde. Iedereen is om de beurt aan de beurt voor het fruit moment.
(fruit moment. HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHA)

Bij thuiskomst gooide ik de Zonen onder de douche en nam mijzelve nog een koffie of wat. Keek in de spiegel en zag een verzopen iemand, maar ik droog aardig op. En toen ging het wel weer met ons allemaal. Behalve dat Sinterklaas aan zou komen bij Oma om de hoek. Natuurlijk gingen we daarheen. En hee, het weer leek opgeklaard zeg.

We zagen de Goede Sint al lopen, met een paar prachtige zwarte Pieten om zich heen, en Zoon2 werd direct zeeeeer enthousiast. Zoon1 eigenlijk ook, maar we deden net alsof dat niet zo was. Hij is namelijk net elf geworden he.

Er was een Huis Van Sinterklaas waar het kind zijn kleurplaat mocht inleveren, wat een kleine discussie opleverde, want ik zag een stapel met kleurplaten, wat mij heel duidelijk leek, maar toen was er een jongetje, dat heel onfortuinlijk 'Donny'heette, die zei dat je het ook persoonlijk aan Sinterklaas mocht geven.
Nou, dat vond Zoon2 wel een puntje. Wat te doen.
Ik was er eigenlijk al beetje klaar mee, omdat het een nogal vol Sinterklaashuis was, met een hoop mensen waar ik helemaal geen vrienden mee wilde worden, dus ik was wellicht wat ongeduldig.
Wat niet werkt bij kinderen.
Wat ik na elf jaar best had kunnen weten.
Als er een spiegel was geweest, had ik mij dat beseft misschien.
(verwrongen gezicht, al drie uur niet gerookt en omringd met mensen die muntthee drinken)

Toen bleek ook nog dat er foto's konden worden gemaakt met de Pieten en dat Sinterklaas net binnen kwam. Ik keek paniekerig om me heen, en dat zag Zoon1.
'Ga maar naar buiten en geef mij je telefoon'. Zo beveelde de mini-volwassene.
En maar al te graag gaf ik gehoor hoor.

Na een geruststellend onderkomen onder een afdak, terwijl het hels was gaan hagelen, kwamen de Zonen tevree terug, met foto's, pepernoten en godbetert een mandarijn, die ze van Sinterklaas hadden gekregen.
En blij dat ze waren.
Ik was vooral koud. En klaar met de dag eigenlijk.
En ergens in mijn koude lichaam blij dat zij dan weer blij waren met een mandarijn.

Op naar oma. Want wat doe je, koud, laat, excited levensmoe en in de buurt? Naar je moeder en vader.

Na de thee en koekjes was er de onvermijdelijke weg terug naar Het Naburige Dorp.

Maar de weg was glad.
Mijn Zoon1 vindt overal wat van, en vindt dus ook dat je kunt fietsen op een gladde weg, dus ik liet hem maar gaan. Niet nadat ik hem had verteld dat als hij zou vallen en beide beentjes breken, ik niet echt vlakbij zou zijn.

'Gelukkig niet' hoorde ik nog net in de hagel-storm.

Zoon2 en ik liepen samen over de weg. Hij wilde best fietsen. En hij zei het zo zoet, dat ik het ook probeerde. Na vijf meter begaf mijn fiets het.
De spiegel keek hoofdschuddend toe.

Ik zei dat Zoon2 ook wel mocht gaan fietsen, en zijn broer zou dan wel de deur voor hem open doen. Maar neeeeee, het schaap wilde bij mij blijven.

De spiegel keek liefdevol.

Het ging regenen. We werden heel, heel erg nat. Zo nat dat je je bewust raakt van je ondergoed. Dat je SSSJSSJJ hoort bij elke stap die je zet. En dat je je vingers niet meer voelt.

Ik deed de capuchon van Zoon2 op zijn hoofdje. En klatste een litertje of wat op zijn gezicht.
Ik hield mijn adem in.
Maar hij is pas zes, en vond dat dus grappig.

De spiegel keek opgelucht. Want een driftbui was echt niet op haar plaats geweest.

We liepen naar huis.
En aldaar slingerde ik ze beiden onder de douche en in warme kleding. De verwarming hoog en Netflix aan.
Ik serveerde chips en kommetjes thee.

Had ik iemand nodig gehad? In het weekend met mijn jongens?
Nee.
Was het fijn geweest om niet alleen te zijn? Na zo'n gedoe en kou en dinges?
Ja.

Zo bedacht ik me, nadat ik in bed ging met een kommetje thee.

En toen ik wakker werd was dat door Zoon2 die bovenop me lag. Met zijn hele gewicht en mij kusjes gaf.
'Heeee mamma, ben jij wakker>'
'Ja schatje, nu wel ja'

'Wil jij mijn Pokemon kaarten zien??'

Nee. Zei ik in de spiegel.
Maar ik zei Ja tegen de Zoon. Want zo werkt het in het echt.




maandag 7 november 2016

Want blond is heel volwassen. En zo blijft het.

'Jij bent ook niet makkelijk he, mamma.'

Aldus Zoon2 van de week toen ik hem van school haalde.
Ik vond dat bijzonder grappig, zoals ik meestal eigenlijk dat soort dingen van de jongens vermakelijk vind.
Ik snap het altijd zo goed. Zij moeten er ook altijd maar mee omgaan, de dingen van mij des levens.

Waarom het kind het nodig vond dat te zeggen, ging over het feit dat ik had medegedeeld dat ik mijn haar maar weer donker ging verven. Ik was er opeens zat van zeg, dat ontzettende blonde. Zo hysterisch en alles.
Dus ik vertelde het rond, kocht donkere verf en verzon allerhande redenen waarom het een goed idee was. Ja zeg, ik zou er immers enorm volwassen en serieus uitzien, opeens. Ik zou allerhande banen in schoot geworpen krijgen en bovendien staat het zo leuk bij mijn ogen he.

De Zonen waren allerminst geamuseerd hierover.
'Wij vinden jou mooi met wit haar, mamma' zo deden zij complimenteus en dramatisch bovendien.
'Wij houden van jou, met je haar zo blond mamma' waren zij het opeens broederlijk met elkaar eens.

Buiten dat ik natuurlijk enorm gecharmeerd was van de complimenten, bleef ik voet bij stuk houden. Ik had het erover met Buurman2, die het een goed idee vond. Ik had het erover met de Vriendinnen die net deden of ze deze discussie met mij niet al twaalf keer gevoerd hadden, en mijn moeder trok een bedenkelijk gezicht.

Vlak daarna was mijn aandacht alweer afgeleid, want Zoon1 zou jarig zijn. Nu ben ik buiten alles om ook nog eens een emotioneel nogal instabiel type, als het gaat om de Zonen en al helemaal als het gaat om verjaardagen. Ach, de pupkes zijn nog zo jong he. En ze denken nog dat het leuk is om jarig te zijn en alles, en ouder te worden. En dan vooral Zoon1, die al zo groot is, en slim en alles. Elf jaar ging hij worden zeg. Maar of hij zeven werd, zo spannend was het toch allemaal. Wat ging hij krijgen, zouden er slingers zijn en wie zouden er allemaal op bezoek komen.
Zoals dat gaat met kinderen, was er eerst vrolijke spanning, die rustig aan omsloeg in spanning van een minder gezellige soort. Aan mij als moeder om dat in banen te leiden natuurlijk. Ware het niet dat ik niet bepaald de rust zelve was. De hele week was ik al iets na zessen wakker geworden door Zoon2 in mijn bed, en er waren ook avonden bij geweest dat ik niet perse vroeg in bed was. Tevens had ik bedacht dat ik zelf taart ging maken, had ik een recept van een of andere cake met chocola en besloot ik dat ik voor het eerst in mijn leven zelf soep zou maken. Ja hoor, ik ben van de timing. Gelukkig moest ik de dag van te voren ook nog naar het voetbalveld, uren lang, omdat beide kinderen moesten spelen, heel handig met ruim een uur ertussen.
'Je komt toch zeker wel kijken mamma?' Met onschuldig glanzende oogjes.
Serieus, wat is dat met kinderen en de blik in hun ogen?
En zo stond ik dik ingepakt aan de rand van het veld, zaterdag, vanaf half negen. Niet dat dik inpakken helpt tegen regen hoor, dat niet.

En ontmoette ik ook nog even de moeder uit het team van Zoon1, waar ik over de app een klein akkefietje mee had gehad, in het kader van de korrels en zo. Ik kende haar niet in het echt, dus gaf netjes een hand, toen ik haar zag. Toen bleek dat zij het was, deed ik een beetje lacherig, zo van 'hahhaa, oh, nou jaaaaa, leuk kennis te maken.'

Vond zij helemaal niet hoor.

Nou, mooi dus geen koffie voor haar gehaald. Puh.

Evenwel was ik zaterdagavond opeens druk met het versieren van mijn huis, samen met Verkering1 van de Exechtgenoot en kwam er bezoek uit allerhande hoeken, waar ik erg van hou, en de kommetjes wijn vloeiden als uit zichzelf vol.

De volgende ochtend vond Zoon2 het wederom om zes uur een mooi moment om te ontwaken. Vond ik helegaar niet en ik stuurde hem liefdevol maar best wel dwingend weg om ergens op een scherm te gaan zitten kijken. Natuurlijk niet al te lang, want er moest gezongen worden he, voor de jarige.

En zo was er een kaarsje op een taartje. En een heleboel heel luid gezongen liedjes, zo in het gezicht van de net wakkere Jarige Zoon1. Vond ie leuk.
Cadeautjes, croissantjes, huppetekee. Allemaal in het grote bed. Het grote bed dat niet meer het grote bed is, als het net zo goed een eenpersoonsbed kan zijn, vind ik. Dacht ik aan. Maar dat liet ik niet merken hoor. Ik was superfeestelijk!

Normaal doen wij op zondag uitgebreid aan slonzen en rondhangen, maar dat was er nu niet bij. Ik begon aan de soep, aan de taart, aan de cake en aan de hapjes en aan alles wat er zo bij een verjaardag komt kijken. Ik zette de radio hard, liet Zoon1 heel veel appels in stukjes snijden, splutste mijn hele keuken onder de pompoen soep en redde het leven van beide Zonen, die niet meer konden leven met de spanning, zo bleek, omdat ze elkaar bijna de nek omdraaiden. Nadat alles klaar was, de kaarsjes in de taart, het huis weer schoon en, trouwens, mijn haar nog immer blond, want geen tijd, gingen we naar Huis1 van de Zonen. Namelijk was daar het Grote Cadeau. Zoon kreeg een nieuw ingerichte kamer. Met nieuwe spullen en helemaal mooi en netjes en leuk. En kaartjes voor zijn favo voetbalwedstrijd. Vervolgens weer hop, naar mijn huis. Waar het bezoek allemaal aan kwam zetten. Inclusief mijn lieve ex schoonfamilie, wat nogal leuk was. Nondenju, wat groeien ex-neven als je ze een paar jaar niet ziet. En wat kreeg Zoon1 mooie dingen. En opa en oma en de buren en de allerliefste tante en oom en de Echtgenoot van Vriendin2, en iedereen at taart en dronk wijn en het was een hele familie zeg.

De Exechtgenoot en Verkering1 bleven eten, en we hadden aan tafel een gesprek over wat we allemaal zo leuk aan elkaar vonden. Ja, we zijn een schattig gezin zo bij elkaar. De Man is grappig, Verkering kan goed koken, Zoon1 heeft humor en Zoon2 kan vet goed voetballen. Ik kan niks, maar ben gewoon wel 'heel lief'. En weet je wat, daar doe ik het voor hoor

Het was waarlijk allemaal liefdevol en leuk en lief, tot natuurlijk dat voorbij was, vanwege omdat een van de Zonen het nodig vond om een driftbui te krijgen. Ach, zo gaan die dingen.

Natuurlijk kwam daarna het moment dat iedereen inderdaad allemaal naar hun eigen huis ging. En de Zonen naar bed.
Zat ik in mijn keuken. En het onvermijdelijke kwam daar hoor.
Ik keek om me heen naar de chaos. En het is elk jaar hetzelfde.
Vroeger was het, ook kijkend naar de bende, en dan samen nog wat drinken en napraten en alles.
En nu al twee jaar, kijk ik naar de bende, en huil even heel hard.

En ging naar boven om Zoon1 nog een kusje te geven. Die ook al lag te huilen in zijn sponde.
Want net waren we allemaal samen. En nu niet meer. Zo sprak hij uit, wat ik dacht.

'Ja schatje, ik vind dat ook, maar wat was het een fijne dag he!' Deed ik.

Kunnen Pappa en Verkering niet gewoon ook hier wonen? Of jij bij ons in Huis1? Wilde het kind weten. En even was hij niet elf, maar zes.
Want Zoon2 heeft ook altijd zulke ideeën. Leuk, maar niet zoals dat gaat. En ik was moeder en verstandig en volwassen. En ik wist m te kalmeren en uiteindelijk nog wat stomme grapjes te maken ook nog. Kan ik hoor.

En ik was dus al volwassen potdikke. En serieus. Ik blijf dus ook gewoon blond. Niet de makkelijkste weg, en ook niet makkelijk zoals Zoon2 mij vindt. Maar wel zoals het is.




zondag 23 oktober 2016

Waar ik ook ben, tapsgewijs en liefdesgewijs.

Sinds het hele akkefietje rondom de scouting en alles, lijkt het wel of ik andere gesprekken voer. Buiten dat er wildvreemden mij op Facebook aanspreken, heb ik de laatste tijd sowieso nogal wat aanspraak gaande.
Dit heeft wellicht ook te maken met dat ik in andere omgevingen en bij andere mensen verkeer, tegenwoordig. Dit heeft ook van alles te maken met dat ik aan het solliciteren ben. Dan kom je nog eens ergens he.

Zo was ik bijvoorbeeld in in een dorp hier vrij dichtbij, maar toch hier ver vandaan. Het was namelijk niet te bereiken zeg. Ik ging potdikke met een trein en een bus, en daarna zou ik een stukske lopen. En zo kwam het dat ik een ongelooflijk end langs een of andere verlaten dijk liep te lopen, en geen idee had waar ik was. Uiteindelijk kwam het goed hoor, omdat ik werd opgehaald door een van de aardigste mensen ooit, die mij naar zijn vrouw bracht, met wie ik zou werken, die ook al zo aardig was. En ik werkte achter de bar. Want dat doe ik. En ik had het naar mijn zin en ik deed mijn best en ik dacht waarlijk hier een baan te pakken te hebben. Maar toen bleek bij nadere inspectie van het openbaar vervoer, dat ik daar helemaal niet kan werken, omdat ik dan nooit meer thuiskom na een avond aan de arbeid. En op zich wil ik wel naar huis, uiteindelijk.

En zo was ik een ervaring rijker. Het werk was namelijk in een sportcomplex, en wie mij maar een beetje kent, die lacht zich een slag in rondte, want sport en ik in één zin....dat hoor je niet vaak. Maar toch was het leuk, en vooral om alle aardige mensen. Maar ja, heen en weer kunnen is op zich wel essentieel voor een leuke woon-werkverhouding.

Wat iets makkelijker gaat, is mijn werk in Amsterdam, in een kroeg op de Wallen, waar ik achter de bar sta en belachelijk veel plezier in heb. En ook daar is de communicatie soms wat anders dan anders. Gedurende de avond zie ik diverse personen, gezelschappen en anderszins samengestelde groepjes, veranderen van de vrijdagmiddagborrel in een nacht vol plezier, drank, gelal, soms ruzie, veel geleuter, enige treurnis, geregeld wat dronken liefde en dan ook af en toe wat anders.

Er was gisteren een groepje uit een dorp in de Betuwe. Drie ontroerend jonge jongens die bier dronken, op zoek naar mooie meisjes en dronkenschap. Nog te jong om te weten dat die twee meestal geen goede combinatie zijn. Eentje had dezelfde naam als Zoon2, waardoor ik met hem natuurlijk een enorme band had, zo dacht hij. Ik gaf hem een gratis bier, omdat hij nou eenmaal een prachtige naam had, ontzettend schattig was en ook omdat zijn bier half was opgedronken door de gare kerel naast hem aan de bar.

De kerel die ik eerder al had gezien en die mij toen maar niks vond, niet goed genoeg om hem te bedienen, neen, dat moest gebeuren door mijn collega.
'Whatever' dacht ik, en vond hem eveneens niet aardig.

Maar, zo bleek, deze week vond hij mij opeens wel heel aardig. Wat hij liet blijken door op ranzige en bovendien zeer onaantrekkelijke wijze steeds zijn tong te laten zien. Was ik niet bijster van onder de indruk. Natuurlijk schonk ik hem wat hij wilde, en zag hem na slechts vier drankjes afglijden tot een nog akeliger versie van zichzelf. Een niet begerenswaardig iemand. Nadat hij al een uur droog stond, omdat hij mij steeds wilde betalen met drie muntjes van twintig cent en een treinkaartje, verliet hij het pand, wat gewaardeerd werd door iedereen in het algemeen, en mij in het bijzonder. Dit natuurlijk niet nadat hij even had gevraagd of ik wellicht meewilde, en dat hij de een of andere schunnige handeling bij mij kon doen, of andersom.

Ook in het etablissement aanwezig, was een groep van een man of vijf, uit Amsterdam, de grote stad, zelf. Ik denk dat het makelaars waren. Makelaars op een vrijdaguitje, waarvan eentje zijn vriend uit de bouw had meegenomen, (want heel brede schouders) en eentje zijn neefje die nog maar net 20 was en nodig eens op de Wallen moest zijn. Denk ik, hoor. Het neefje had moeite met het tempo waarin bier werd besteld, de breedgeschouderde was cool en eigenlijk de aardigste en de drie anderen dronken of het een lieve lust was en vonden het nodig om mij te ondervragen over mijn leev'n.
Net toen ik klaar was met vertellen dat ik in het dagelijks leven aan professioneel bloemschikken doe en zeven bloedjes van kinderen heb van vier vaders, kwam mijn vader binnen.

VADER! Riep ik. En tapte rap een bier zeg.

Nou, dat was me daar een evenement. 'DE VADER VAN KRISTEL IS ER!' En de man werd Pa genoemd door iedereen en kreeg bier of het zo uit de tap vloeide zeg.
Oh.
Hij schrok een beetje, dat zag ik wel. Maar dat kan hij best hebben. Net als ik. We komen uit een goed nest he, zal ik maar zeggen. We schrikken niet snel en zien nogal gauw de grap van de dingen des levens in. Dus mijne vader hield zich goed stand in de bieromgeven omgeving.

Voorts moest ik opeens weer allemaal vragen van een van de makelaars beantwoorden.
'Wat was toch eigenlijk de zin van het leven?' Zo wilde de man weten.
'Waar heb je het over?' Deed ik heel ik-heb-het-allemaal-al-gehoord.

Nou, hij had geen idee. 'We lopen toch tegen de veertig' vond hij.
Vond ik helemaal niet.

Hij had geen idee wat hij moest, en had hij doel in leven?
'Heb je kinderen?' Vroeg ik dan maar, interesse veinzend.

Nou, en toen ging hij los.
Nondenju wat ging hij los. Ik hoefde nog net niet de bevallingsvideo te zien, maar het scheelde weinig. Ook was hij per direct emotioneel, wat misschien iets te maken had met zijn alcohol inname, maar het was niet minder schattig hoor. De man wilde stante pede terug naar moeder de vrouw en baby het kind en hij zag mij als zijn redder en zijn goeroe en zelden had hij zo'n goed gesprek gevoerd zeg.
Nou, daar ben ik voor hoor, zei ik natuurlijk heel medelevend. En of hij misschien even de schrikbarende rekening wilde betalen?

Een fooi van heb ik jou daar.

Mijn vaderke zat inmiddels op een droogje, maar moest ook weer de trein halen. Dus niks aan de hand, vader-dochter-gewijs.

En zo lag ik vanmorgen om een uur of half zeven in mijn bed. Goed gewerkt. Redelijk verdiend. En toen ik wakker werd ging ik Zoon1+2 halen, want die sliepen een nachtje bij omaen opa.

En toen ik ze weer had, met een hoofd vol watten natuurlijk, want veel te weinig slaap, toen wist ik het ja. De makelaar man had gewoon gelijk. De kinderen zijn het wel. Want wat is het anders.

Oh wat kan ik lachen. En oh wat heb ik een lol. Maar wat het echt kan zijn. Dat heb ik niet. Maar wat het echt is, dat zijn de jongens. Hoewel de communicatie daarmee vooral uit 'nee' bestaat. Kussen en knuffelen doen ze altijd. Zonder enige bijbedoeling, ook al is de tap gesloten. Omdat ze mij superlief vinden. Waar ik ook ben.

maandag 17 oktober 2016

Want paardenmeisjes, daar hou ik dus helemaal niet van.

Nou nou, wat een toestand. Het was natuurlijk allemaal reuze leuk, het stukske in de krant, mijn stukske hier, over dat ik niet perse van de Scouting mijn nieuwe hobby wil maken, en alle reacties die daarop kwamen. Bijna alle reacties dan.
Er waren mensen die zeiden dat ze het leuk vonden. Er waren mensen die tóch heel erg wilden laten weten hoe fijn hun scoutingclub is, en er waren mensen die ergens in het midden stonden van die twee.

Er waren er ook een paar die het nodig vonden om mij persoonlijk aan te vallen.
Met een persoon in het bijzonder.

Die dacht een mening over mij te kunnen hebben op basis van mijn haarkleur. En over de manier waarop ik mijn wijntje wens te consumeren. En wenste te willen vermelden dat zij mij iemand zonder eigen identiteit vond, die met De Massa schijnt mee te lopen.

Ik schrok er waarlijk een beetje van. Natuurlijk lachte ik eerst heel hard hoor, want het was gewoonweg bespottelijk. Maar daarna ging ik er nog eens over nadenken. Een wildvreemd iemand gaat dus na een stukje dat ik schreef, op mijn facebook kijken. Foto's van mij bekijken, lelijke dingen over mij opschrijven en vindt dan ook nog dat ze heel goed bezig is. Toen er vervolgens mensen gingen reageren op haar, vond zij die 'bekrompen'.

Natuurlijk keek ik ook even op haar pagina. En zag een meisje. Vrouw. Die haar eigen naam afkort. Daar hou ik dus al niet zo van. Verder zag ik iemand die zich opmaakt, niet gehinderd door enig gevoel van kleur of het juiste gebruik van een oogpotlood. Ook houdt ze erg van dieren, want ik zie paarden, vogels en honden. Dus ik denk dat het zo'n type is die Meer Van Dieren Dan Van Mensen Houdt. Wat meteen ook duidelijk maakt waarom ze niet zo heel goed is in communicatie, gezien haar reacties op mijn tijdlijn. Met een paard praat je doorgaans toch anders dan met de volwassen homo sapiens, immers. Ze woont hier een eind vandaan, wat heel prettig is wat mij betreft. Want ik zou haar niet graag in levende lijve tegenkomen. Alleen al omdat je met zo'n persoon nooit weet of ze misschien een bijl bij zich draagt.

Maar, het verschil hier is, dat ik niet op haar tijdlijn allemaal lelijke dingen ga schrijven. Omdat ik haar namelijk niet ken. Ik wil haar ook niet leren kennen. En ik heb zéker een mening over hoe ik denk hoe ze is. Als persoon. Maar ik ga dat niet lopen spuien. Omdat ik namelijk ook best nog wel andere dingen te doen heb. Belangrijker zaken. De was, bijvoorbeeld. En ik weet nog helemaal niet wat ik morgen ga eten. En prioriteiten he.

Maar ik bleef me verbazen. Niet alleen over voornoemde juffrouw. Maar vooral over het feit dat zo vreselijk veel mensen de moeite nemen om, als ze iets lezen waar ze het niet mee eens zijn, dan op facebook op te gaan zoeken wie al die muiterij geschreven heeft en dan enorm te gaan reageren. Achter hun laptop, zie ik dan zo voor me. Kopje koffie erbij, mijn naam intypen en dan gaan lallen over een onderwerp, tegen iemand die ze niet kennen. Ik krijg de neiging om te gaan schrijven over diverse andere hobby's, sporten, liefhebberijen en verzamelingen. Kijken wat er gebeurt. Of zal het specifiek iets van de scouting zijn?

Aan de andere kant dacht ik juist na over het hele social media, en wat een achterlijke aangelegenheid het is, dat je niet als zomaar iemand een klein meninkje kan hebben, zonder dat dan allemaal mensen daar weer wat van vinden.

Vroeger denk ik, werd er hooguit een brief geschreven door een of ander zuur iemand, die het niet gepast vond dat er in de krant iets stond over een onderwerp. Die brief werd dan gepubliceerd en daar werd dan een beetje over gegrinnikt of er kwam een tegenbericht op, of er werd misschien een gesprek over gevoerd zo her en der. Nee, nu niet hoor. Nu heb je met één druk op de knop je reactie geplaatst, weet de halve wereld wat jij er van vindt en kun je lelijk doen tegen wie je maar wilt.

En ik schreef mijn stukje niet om lelijk te doen he. Ik ventileerde mijn mening over iets. En dat deed ik niet om iemand te kwetsen. Waarom zou ik? Maar de jongedame die het nodig vond om op mij te reageren, deed dat wel. Expres.

Misschien moet zij maar eens fijn knopen gaan leggen in haar Wifi kabeltjes thuis. Een nieuw scouting dasje in elkaar knutselen van de knopjes op haar toetsenbord en lekker gaan paardrijden in plaats van wildvreemde mensen beledigen.

En trouwens. Paardenmeisjes. Daar hou ik dus helemaal niet van he.

donderdag 13 oktober 2016

Ik hou er gewoon niet van. De Scouting.

Nou, dacht ik zo op een avond, zeer kort geleden: laat ik eens een stukske schrijven voor de Metro. Dat krantje bij de trein. Want ik ergerde me lichtelijk over wat voetbalaangelegenheden in het algemeen, en in Het Dorp hier, in het bijzonder.
In dat stukje, maakte ik een piepkleine opmerking, meer dan een bijzin was het niet, over de Scouting. Een grapje. Een inside joke die ik met de ExEchtgenoot altijd maak, als het gaat over de activiteiten rondom de Zonen. Verder ging het er niet over. En ik was ook van plan het daar enorm bij te laten, aangezien ik nou eenmaal doorgaans andere onderwerpen wens te bespreken..

Nu moest ik de ochtend van de publicatie in de krant, toevallig met de trein op weg naar een sollicitatie. In mijn keurige outfit, voor mijn doen dan, pakte ik fluks het krantje uit de bak om daar eens fijn opzichtig in te gaan zitten lezen. Maakte een selfie met de krant, grinnikte om mijn eigen stukje, want dat doe ik nou eenmaal, en opende daarna eens Facebook en consorten op mijn telefoon.

Waaaat??? Ontzettend veel reacties waren mij reeds ten deel gevallen. Ik was oprecht heel erg verbaasd. Ja natuurlijk appte mijn moeder dat ze een stuk of 38 exemplaren in huis had gehaald. De Vriendinnen vonden het allemaal reuze leuk voor mij, Zuske vertelde het op haar werk en mijn vader vond het ook reuze grappig allemaal. Maar dan de rest...Allemaal wildvreemde mensen hadden gereageerd. Nondenju, half Nederland viel over me heen. Mijn arme Facebookpagina ontplofte bijkans, van alle Scoutinglievende medemensen die het nodig vonden om hun mening te verkondigen over mijn zinnetje. En kennelijk mijn karakter, mijn kinderen, hun sport en mijn deerniswekkende bestaan in het algemeen, in hun ogen.

Ik begon alles te lezen, maar het ging maar door. Vader1 van school belde mij, en wij lachten zo ongeveer 10 minuten achter elkaar, voor er een woord kon worden gezegd. Hij had het ook allemaal gelezen. En op geheel eigen wijze gereageerd. Net als De Schipper, die een klein beetje een fout grapje maakte, waar ik enorm om moest lachen, maar heel erg veel mensen niet hoor.

Lichtelijk fledderig van alle consternatie en gelach, kwam ik bij de sollicitatie aan, waar ik natuurlijk een binnenkomer van jewelste had.
'Vertel eens wat over jezelf?'
FLATS, zo de krant op tafel natuurlijk. (Baan in the pocket)

Maar het begon de spuigaten uit te lopen zeg. Ik had kennelijk een groot deel van de mensheid onbewust beledigd. Althans, zo ervaren zij dat. Ik moest nodig maar eens op bezoek komen bij een Scouting hier of daar. Kon ik mijn kinderen of mezelf nog wel in de ogen kijken? En wat is er eigenlijk zo knap aan voetbal, wat Zoon1+2 doen? Dat kan elke halve gare idioot immers. Ook niet erg vriendelijk als je het mij vraagt Nee, dan spijkerpoepen, ganzenbord en stratego.

Feitelijk werd ik, zo heb ik inmiddels na gedegen onderzoek geleerd, vergeleken met De Blauwe Vogels. (Een aftakking van Scouting Nederland, voor mensen met een beperking).

Nadat ik nog zo wat verder googelde, leerde ik, dat de officiele slogan van Scouting Nederland, luidt: Laat je uitdagen!

Dat betekent wellicht in de praktijk, dat er vuur moet worden gemaakt in een regenachtig bos, dat er een wc moet worden gebouwd op de heide, als alle welpjes aan de diarree geraken door zelfgemaakte soep van gevonden besjes en dat je moet zorgen dat je blouse en je sjaaltje en je kniekousen en je insignes (verkregen na het redden van een boom van de ondergang, of de reanimatie van een eekhoorn, zo stel ik me voor) allemaal recht zitten.

Ook leven ze via een leuk letter-stappenplan; waarvan een aantal positieve kernwoorden mij opvielen.
Samen, Plezier en Verbinding. Trots en Creativiteit.

Nu zijn al die 100.000 jeugdleden ongetwijfeld veelal schattige kindertjes, en hun akela's doen hun best, maar Samen zorgen ze er op deze manier voor, dat het Plezier er voor mij nu alweer af is, dat ze zich Verbinden in hun complete afkeer van enige kritiek, hoe ongemeend ook, en dat hun Trots iets te ver gaat, aangezien ze Creativiteit in elk geval compleet schijnen te willen mijden. Creativiteit in het schrijven van iemand, in elk geval.

Maar, er waren meer woorden. Niet getreurd.
Code en Traditie, Wet en Belofte. Outdoor, Uitdaging en Teamgevoel.

Ze beleven hun plezier volgens een Code, die kennelijk zegt dat alles wat anders is, heeeel verkeerd is. Namelijk Traditie is, dat je keihard opstaat voor je eigen waarden, niet gehinderd door enige flexibiliteit of empathie voor andersdenkenden. De Wetten waar ze zich aan houden, zo vernam ik, zijn doorgaans positief en mooi geformuleerd. (Ik zeg wat ik voel, gruwel van vals gezwets, bereik eerlijk mijn doel, zonder dat ik iemand kwets.) Ze leven ze alleen niet allemaal keurig na he, zoals het heurt. Ja, zeggen wat je voelt. Dat mag kennelijk alleen als brave Bever. Niet als stukjesschrijver. Outdoor zijn ze, dat moeten ze lekker zelf weten, mijn jongens op het voetbalveld ook. En ik sta netjes aan de lijn hoor, ik haal alleen soms een kopje koffie. Als dat mag? Ze Dagen elkander Uit, wat goed is voor het Teamgevoel, en ze dagen ook anderen uit, die geenszins deel willen uitmaken van hun team, maar dat lappen ze vrolijk aan hun degelijke laars, zo krijg ik de indruk.

En ook al kreeg ik soort van vriendelijke uitnodigingen om eens kennis te maken met de plaatselijke scouting, en waren er ook mensen die heel erg leuk reageerden, ook al weet ik dat ze zelf Kabouters, Welpen, Dwergen of andere knaagdieren hebben, ik heb mijn mening niet veranderd. Ik vind heus niet dat je 'niks kunt' als je bij de Scouting gaat. Natuurlijk is het ook een prima actitiveit voor kinderen, doet niks onder voor welke andere hobby dan ook. Maar ik vind het niks. Ik vind het niet leuk. En ik blijf er gerust grappen over maken. Maar dat doe ik ook over mensen die munt thee drinken. En over mijn eigen Zuske die een jas kocht, waar ik het niet mee eens was. En dat Vriendin2 zes sporten per week beoefent en daarna een kommetje wijn bij mij komt drinken om bij te komen. Maar ik hou wel van ze. Ik hou alleen niet van de Scouting.

donderdag 6 oktober 2016

Van de antwoorden op mijn Tinderbericht. En Zoon2 die het beste met me voor heeft.

Zoon2 kwam kort geleden naar mij toe, met een plaatje van een hond met een sloot babietjes aan haar buik.
'Kijk mamma, deze hond is net getrouwd!' Zo orakelde het kind.

Ik vond het aandoenlijk, dus ik knikte instemmend en samen bedachten we hoe schattig baby hondjes zijn. En dat was weer dat.

Vanmorgen stond ik onder de douche, en dezelfde Zoon kwam binnen om zijn tandjes te poetsen, en stond mij zo eens uitgebreid te bekijken.
Waarom ik een touwtje uit mijn piemel had? Wilde hij weten.
Nu was het half acht op een koude donderdagochtend, ik had nog geen koffie op en Zoon1 was nog niet eens uit bed, maar toch vond ik het kennelijk een goed moment om eens even uit te leggen hoe dat zo ongeveer zat met zaadjes, eitjes en alles. Ik geloof dat hij het wel zo ongeveer begreep, ook al was hij daarna heel rap alweer geïnteresseerd in welk broodbeleg ik van plan was op zijn ontbijt te doen, en niet in de vrouwelijke ovulatie.

Wie daar wel interesse in hadden, zo bleek, waren mijn Tindermatches, na mijn hilarische ouderwetse bericht van de vorige keer.

Man, wat kreeg ik een reacties. Deze varieerden behoorlijk. Ik moest me er toe zetten om het allemaal te lezen, want ik was er eigenlijk nogal klaar mee, maar ik was ook erg nieuwsgierig natuurlijk.

Er waren een aantal heren die op dezelfde toon een bericht stuurden. Dat ze inderdaad een dienstbode hadden, een hoed en een stal vol peerden en zeer genegen waren mij te ontmoeten, maar allicht pas na een gedegen schriftelijke kennismaking. Zulks.
Vond ik leuk.
Als hun eigen profiel ook meer was geweest dan een een foto waarop ze een berg vissen vasthouden, de mededeling dat ze niet van kinderen houden en natuurlijk het kiekje waarop de bruid eraf is geknipt, maar je nog net een tipje van haar sluier ziet, en een halve hand op zijn schouder. Lieflijk.

Dan waren er de mannen die daadwerkelijk dachten dat ik weduwe was.
´Och, wat naar zeg. Gecondoleerd.´ Kreeg ik in mijn inbox.
En de echt humorlozen zetten daar nog bij, dat ze verbaasd waren over het feit dat ik stelde snel weer te willen hertrouwen, maar dat ze daar niet perse onwelwillend tegenover stonden. In deze berichten stonden zorgelijk veel spelfouten.

Het grootste deel bestond echter uit mededelingen van meer ranzige aard. Ja hoor, ze wisten wel een discrete plek om elkaar te ontmoeten. Een parkeerplaats bijvoorbeeld. Of wat dacht ik van morgenavond een wijntje bij hem thuis? En had hij al gezegd dat hij net een nieuw bed had? Oeh, die blonde haren van mij, nou daar wist hij wel raad mee. Hield ik misschien van een trio?
Dit alles niet gehinderd door enige communicatie verder.

Een tweede plaats qua hoeveelheid, hadden de berichten van mannen die dachten dat ze met een simpel 'hoi' meteen doorgingen als Man Van Het Jaar. Had ik namelijk niet binnen een paar uur gereageerd, was ik een arrogante trut. Of anderszins geformuleerde benamingen, niet van de vriendelijke soort.

Op twee heren heb ik gereageerd. Maar daarna op hun antwoord weer niet. Dat is ook niet perse aardig, maar ik had er simpelweg gewoon echt geen zin in. Eentje daarvan woonde 370 kilometer hiervandaan. De enige die oprecht leuk leek op foto's en in tekst. Maar ja, hallo. Ook geen zin in.

Mijn idee van iemand ontmoeten, gewoon in de kroeg het echt blijft vooralsnog dus bestaan. We zien wel.

Al denkt Zoon2 ook daar alweer anders over. Hij slaapt altijd gezellig bij mij in bed, en gisteren zei hij: 'We kunnen mijn bed wel wegdoen, ik slaap toch altijd bij jou.'
'Nououou lieve Zoon, maar als mamma nou een keer weer iemand ontmoet die bij mij blijft slapen, dan ga jij gewoon in je eigen bedje, dat hebben we afgesproken, dat weet je.' Zo vertelde ik, en ik kuste hem nog maar een keer.

'Na ja, dat gebeurt toch niet, jij gaat toch zeker nooit meer trouwen.' Keek hij mij stralend aan.
'Jij wilt toch geen baby meer.' Voegde hij nog toe. En nestelde zich in mijn sponde.

En toen nam ik maar een kommetje wijn.

woensdag 28 september 2016

Van toen de tekst van twee eeuwen geleden een Tinder hit was.

In de supermarkt beneden mij hangt een kaartje, waarop het einde der tijden wordt aangekondigd. Vrij ongezellige mededeling, als je het mij vraagt. Ik kijk vaak op die kaartjes, want dat vind ik leuk. Heerlijk ouderwets, worden er fietsen aangeboden, eikenhouten buffetkasten en jaargangen van tijdschriften. Dit alles voor luttele bedragen. Er wordt huishoudelijke hulp gevraagd of je toegeworpen en er hangen pamfletten waarop wordt bericht over yoga-lessen, boekenclubs en anderszins verlichtende hobby's.

Dit alles staat boven de ook al zo fijn ouderwetse kopieermachine, waar je voor tien cent een kopietje kunt maken. Ik hou ervan, zulke dingen van ver voordat alles via internet werd geregeld. Wie koopt er nog een fiets via een kaartje, in plaats van via Marktplaats of sowieso online. Wie maakt er nog een kopie, als je al je papieren zaken kunt inscannen, en wie meldt zich nog aan voor een sportclub via een pamflet.

Dit zette mij aan het denken, terwijl ik nog maar eens las in een van mijn oude meisjesboeken, die ik spaar. Al sinds ik mij kan herinneren houd ik van ouderwetsigheid. Van oude boeken, vol met mooie oude woorden. Van spullen uit een deel van de vorige eeuw toen ik nog niet eens geboren was. Van romantiek en bloemen en deuren die worden opengehouden. En natuurlijk van een aperitiefje om klokslag vijf uur in de middag, zoals het heurt.

Want, ook al lees ik graag over zulke dingen, kijk ik vergenoegd naar oude plaatjes en richt ik mijn huis is met dingen die nu Vintage heten, maar die ik altijd al leuk vind, ook toen het nog gewoon oude rommel was, ik ga natuurlijk ook met mijn tijd mee.

Heel erg van deze tijd ben ik gescheiden, wat ik een stuk minder hip vind dan het volgens de statistieken is. Ik kan mezelf single mom noemen met een supermilfy foto met veertien filters eroverheen van mezelf op Instagram en ik leef, als de Zonen bij hun vader zijn, als iemand die ik ooit was, een jaar of 13 geleden. Vrijgezel die leeft op pizza of toevallig overgebleven macaroni en met een hang naar sociale contacten, kroegbezoeken en de voortdurende neiging om iets aan mijn huis te doen. Zal ik nog een muur paars verven? Zal ik hier en daar wat spijkers in de wand slaan en daar dingen aan ophangen? Zal ik de bank weer eens ergens anders neerzetten?
Of zal ik mijn kapsel weer eens drastisch veranderen?

Het is maar goed dat ik de andere helft van de tijd gewoon de Zonen bij me heb, sperziebonen klaarmaak, ontbijt en lunch verzorg en spelletjes doe aan de keukentafel. Ook bepaald ouderwets eigenlijk. Inclusief alle vriendjes van Zoon2 die ik de ganse week mijn huis binnensleep en koekjes en limonade doe toekomen.

Ik was daar zo eens over aan het nadenken, en dat voedde ik met, jawel, een online zoektocht naar fijne ouderwetse teksten. Daar kalmeer ik van.
En zo kwam ik op een pagina met contactadvertenties, uit 1887, en de jaren daaromheen.

Wat een zaligheid.
Uren heb ik me vermaakt zeg. Ik stuurde her en der wat screenshots, maar kreeg zelden de reactie die ik hoopte te krijgen. Namelijk, dat dit toch wel het allerleukste was wat zeg maar in 2016 ooit naar iemand gestuurd was. Er waren er eigenlijk maar twee die gepast reageerden. Eentje daarvan was De Schipper. Maar die reageert doorgaans sowieso wel gepast. Op zijn manier.

Het punt was uiteindelijk, dat ik bedacht, dat ik eigenlijk zo'n soort advertentie eens zou moeten gebruiken op het medium Tinder. Tinder, wat ik eigenlijk alweer een tijdje had afgezworen, wegens verregaande irritatie van mijn kant. Ja, ik zat erop, kletste zo her en der eens wat, had een date of wat, een relatie, en was weer vrijgezel. Moest daar van bijkomen, zocht afleiding en logde me weer in, wat heel erg makkelijk gaat. Ik had een paar redelijk gelukte foto's, een gevat tekstje daaronder en ik swipete mij zowat een duim uit de kom. Meestal naar links, wat betekent dat ik de man in kwestie stom vond. Zo af en toe naar rechts, wat interesse betekent. Interesse, gebaseerd op een foto, niet gehinderd door enige kennis van karakter, uitstraling of gevoel voor humor.

Dat resulteerde dan meestal in een MATCH, waarna een gesprek kon plaatsvinden.
Gesprekken, waarvan ik nog wel eens droom, op een niet goede manier.
Gesprekken waarvan ik de neiging kreeg om met een vork in mijn oog te prikken. Om te braken op mijn telefoon. Om mijn moeder te bellen en te vragen waarom ik eigenlijk leef?

Soms, heel soms was het lollig. Bleek iemand grappig, slim en niet gespeend van enige zelfspot. Totdat het, nadat ik net dacht dat het zowaar leuk was, bleek dat deze persoon bleek te wonen in een of ander kerkelijk dorp ver weg in Gelderland. Maar toevallig net in de trein vanuit zijn tante in Amsterdam zat, toen hij ook Tinder had opgestart, zodat het leek of hij vlakbij was.
Ik doe niet aan lange afstand. Wat een gedoe.

Kortom, ik was er goed zat van. Tot mijn lumineuze idee van de contactadvertentie.

En ik voegde daad bij woord.

Maakte een nieuw profiel aan, geïnspireerd op een contactadvertentie uit de krant van de jaren ,80, twee eeuwen geleden.
Ik voegde een vrij neutrale foto van mezelf toe.

En zie hier:

Kristel 37

Weduwe met twee zonen zoekt kennismaking met fatsoenlijke, gefortuneerde heer, in de leeftijd 30-50 jaar om een huwelijk aan te gaan. Liefst in bezit van hoed en dienstbode. Eventuele kinderen zullen worden aanvaard als zij zich kunnen gedragen en stil in de omgang zijn. Slaapkamers zullen apart zijn tijdens het huwelijk, met desgewenst intimiteit op afgesproken tijdstip. Gaerne reactie en na wederzijds goedvinden een ontmoeting op een discrete plaats.



En. Nou. Wat ik toen meemaakte. Ik zette de boel online en besloot iedereen leuk te vinden. Ik veegde dus geeneen keer naar links, ook niet de mannen met een vis, of een tijger of gewoon een domme uitdrukking op hun gezicht.
En of het nou leuk is of niet, ik had de ene na de andere match. Om nou te zeggen dat ik gecharmeerd was...neen.
Maar het was werkelijk ontzettend interessant en meer dan waar ik op hoopte.

Na 1 avond was ik kapot, van al het lezen, typen en bijkomen van de schok. Nog nooit had ik zoveel reacties gehad. En nog nooit zo uiteenlopend.

Ik kan voorzichtig concluderen dat de tekst van twee eeuwen geleden beter werkt dan die van tegenwoordig. En het einde der tijden lijkt verder weg dan ooit. Ik kan nog lang vooruit. De volgende keer zal ik vertellen wat er allemaal nog meer gebeurde.

maandag 12 september 2016

Levensweg. Het rad van fortuin.

Ach ja, en toen was het leven weer normaal. Zo leek het even.
De jongens kwamen bruin, stralend en gezond terug uit Frankrijk, ik hield ze vast tot ze plat waren en moest ze vrijwel direct weer loslaten.
Want ja, er is een schema gaande he. Het schema van wanneer waar de kinderen zijn, en alles. En het kwam net zo uit, dat ze na de vakantie met hun vader, ook de week daarna eigenlijk weer daar waren. Natuurlijk ging ik langs, plette ze nog een beetje meer, dronk wijntjes met de Voormalige Echtgenoot en zijn Verkering1 en vlak voor de school weer begon kwamen ze bij mij. En daar gingen ze. Groep 8 en groep 3, grote jongens.

In de weken daarvoor had ik me gedragen zoals ik me gedroeg voor ik nageslacht had. Dat hield zo'n beetje in, dat ik pizza at, kommetjes bier dronk en heel erg op zoek was naar werk. Als je eenmaal moeder bent, is het gek leven, zonder kinderen. Ze zijn er wel, maar ze zijn er niet. Ze belden me zo ongeveer elke 3 dagen, waarin we praatten over hun avonturen in Frankrijk, waarin ik hoorde over glaasjes Chablis, over lunch op een terras, over zeilen op het meer en over dansen in de avond bij het animatie team. Ze gingen laat naar bed en sliepen uit, werden onwijs bruin en misten hun moeder heus wel ja.
Ik werd ook bruin op mijn terraske. Ik dronk de wijn uit de aanbieding en ik zag het Zuske en Vriendin2 met grote regelmaat.
Zo her en der zat ik maar weer eens op Tinder, in het kader van de vrijgezelesque status, en verbaasde me keer op keer over een hele hoop dingen van de Nederlandse man in het algemeen, en die online in het bijzonder. Besloot alleen nog maar mensen in Het Echt te ontmoeten. Als dat zo uitkomt. Of gewoon maar even niet. Of ik zie wel.

Ondertussen werk ik in een kroegje in Amsterdam, waar ik me ongelooflijk vermaak. Mocht ik nou een klein zelfverzekerdheidscomplexje gaande hebben, dan is dat op vrijdagavond in elk geval niet aan de orde hoor. Allemachtig. Achter de bar staan en mensen bier doen toekomen, dat is kennelijk het equivalent voor een zorgvuldig ingevuld profiel op een datingsite. Alleen boeit het niemand wat mijn lievelingsdier is, wat mijn lijfspreuk is, of ik al dan niet in ben voor weekendjes weg naar een stad ergens in het land, of ik misschien wel een folterkelder in mijn huis heb en waar het Naburige Dorp ligt, dat maakt al helemaal niet uit. Je bent blond en je tapt bier. Hatseflats, ik had potdikke al zeven keer verloofd kunnen zijn. Verfrissend, is wat ik het noem. Je doet aardig, en dat is het. En waarlijk, daar gaat het feitelijk ook wel om. Natuurlijk zeg ik dat ook altijd tegen de jongens, mocht het onderwerp een keer ter sprake komen.

Totdat we Levensweg gingen spelen. Een aloud gezelschapsspel dat Zoon1 een keer van Sinterklaas heeft gekregen. Afgelopen vrijdag kon ik ook werken, maar de jongens waren hier, en ik vroeg aldus mijn Zuske om te komen oppassen en logeren, zodat ik de hele nacht kon werken. De Zonen blij, want bij het Zuske is het feest, met chips, spelletjes en ze gedragen zich dan ook enorm goed, zo heb ik vernomen.

Ik sloop zaterdag om 05.00 des morgens het huis in, en werd wakker om 11.00, toen Tante1 al met de Zonen naar voetbal was geweest en alles. Ik kan er aan wennen hoor, trouwens.

Na de koffie, besloten wij heel knus een spelletje te doen nog, met ons vieren.
Levensweg.

Maar! Nou! Ik heb werkelijk gebolderd van het lachen, maar ook een beetje gebraakt, stiekem in mijn mond. En soms wilde ik mijn ogen uitsteken en mijn oren afsnijden. Wat een spel.

Iedere speler rijdt in een autootje. (Ik had de roze. Natuurlijk) En dan rijd je door het leven. Met behulp van niet een dobbelsteen, maar een soort rad van fortuin. En daar heb je het al.
Alles draait om geld, in het spel. Je moet op een gegeven moment kiezen voor een weg, die bepaalt welke carrière je zal hebben. Het lot bepaalt. Je kunt kiezen uit twee beroepen, en je kiest aan de hand van je salaris. Zo koos ik voor Piloot, in plaats van Mode Ontwerper. Want ja, het laatste verdiende aanzienlijk minder. Waarop Zoon1 nog gnuivend zei dat hij wel had verwacht dat ik toch voor het minder verdienende beroep had gekozen. (Het is een snugger kind).

Vervolgens rijd je verder in je auto en dan komt het moment dat je kunt kiezen voor een levenspartner. Dat kost mij een lieve duit, ongelooflijk. (Zoals Zoon1 zei: Ik neem een vrouw. Ook al is het een rib uit mijn lijf)

Wij kwamen toen op een knusse discussie, met ons vieren, of je ook kinderen kunt krijgen als je als jongen met een jongen trouwt, bijvoorbeeld.

JA! JA NATUURLIJK! Riepen Zuske en ik om het hardst. Pedagogisch en ruimdenkend als wij zijn.
Om de boel te illustreren koos ik bij mijn beurt voor een vrouw, als lieftallige echtgenote.

Zo reed ik verder, in mijn roze auto, met twee roze poppetjes voorin. En de Zonen met hun vrouwen, en Zuske met hare man.
Je kunt onderweg een huis kopen, wat alleen maar handig is als je meer kinderen wilt dan in je auto passen.

´Mijn kinderen kunnen prima in een auto leven´ Vond Zoon2.
´
Die kinderen kun je alleen krijgen, als je toevallig het rad van fortuin zo draait, dat je op dat vakje terecht komt. En het is geluk hebben hoor, die kinderen, want aan het eind van het spel krijg je een smak geld per kind. Bij wijze van beloning.

Maar als je dus zo draait, dat je de Kinderstraat voorbij rijdt, dan ben je aan het eind wellicht failliet, heb je een huis waar je niks aan hebt en een echtgenoot die alleen maar geld heeft gekost.

Mocht je trouwens eerder in het spel besloten hebben om geen man of vrouw aan je zijde te KOPEN, dan kun je die kinderen sowieso wel vergeten. Ook al kom je drie keer op het Tweelingvakje terecht.

Al met al, een weinig reëel spel. Vooral ook omdat Zoon1 ergens op het bord een plaatje van een sloot ontwaarde en besloot zijn vrouw daarin te kiepen. Wat Zoon2 serieus opnam en bijna ook zijn eega in het diepe gooide, zo vanuit zijn groene auto.

Er zijn ook kaartjes die zeggen dat je zojuist een zwembad hebt gebouwd, en dat kost je dan heel veel geld. Geen eigen mening of zwemdiploma vereist. Heb je het kaartje dat zegt dat je zojuist een feest hebt gegeven, in je beroep van Hartchirurg, dan krijg je van elke speler die minder draait op het rad van fortuin, een tonnetje of wat. Het is de belastingdienst en de overheid op het niveau van 2-4 spelers.

En dat is dan de Levensweg. Mijn leven heeft de kinderen weer. Zoekt werk en staat achter de bar. En moet de jongens eens te meer uitleggen dat niet alles te koop is. Hoewel ze allebei nieuwe gymschoenen nodig hebben. Even het rad van fortuin draaien.




zondag 7 augustus 2016

De kwetsuurvakantie en Zoek je koeling!

Er was dus laatst die keer, dat ik op vakantie zou gaan. Maar ik ging niet. Ik appte Vriendin2 die met diverse flessen wijn de halve nacht aan mijn keukentafel kwam zitten. De volgende morgen schrok mijn buurvrouw zich een ongeluk, omdat ik opeens op mijn terrasske zat met een koffie, in plaats van op een Grieks terras, met ouzo. Zoals de bedoeling was.

Toen mijn moeder belde om te vragen of ik veilig en wel in het hotel was aangekomen, brulde ik eerst even hard, maar klaarde daarna een weinig op, omdat ze mij uitnodigde in Nunspeet. Mijn ouders bezitten sinds kort een vakantiehuis aldaar en zij vond het goed voor mij om eens even gezellig te komen logeren. Aangezien ik zeg maar ook nogal tijd over had ineens, maakte ik de reis daarheen en had een knus samenzijn. Ik knapte er danig van op zeg. Nunspeet! Dat is dus duidelijk the place to be, zo vond ik. En ik besloot om met de Zonen en Zuske daar ook eens fijn een paar dagen heen te gaan, de week daarna. Dat was afgelopen woensdag.

De Zonen hadden er zin in, ik pakte de koffers in, smeerde broodjes, beloofde de hysterische Hond1 dat hij ook mee mocht, besefte me even dat ik voor het eerst alleen met de jongens op vakantie zou gaan, voelde me enorm zelfstandige alleenstaande moeder en alles, beloofde de jongens een grote hoeveelheid ijsjes, en stapte in de trein. Met Zoon1+2, Hond1, drie koffers, twee tassen, mijn fiets en een voetbal. Gaf de jongens ieder hun eigen taak. Zoon1 had de verantwoording over zijn eigen koffer en Hond1. Zoon2 moest zorgen voor zijn eigen koffer, zijn voetbal en beiden moesten beloven mij niet kwijt te raken en in dezélfde trein te stappen als ik deed. Ik had ondertussen mijn fiets, mijn koffer en wat tassen. In Haarlem ontmoetten wij Zuske, die daar instapte en wij hadden vervolgens een rustieke en geanimeerde reis naar Amsterdam.

Och, als wij toen wisten wat wij nu weten.
Dan was ik niet met fiets en al de roltrap op gegaan. Want dat deed ik.
Ik ging in een lift naar beneden, met fiets, koffer, tassen en Zoon2 met zijn koffer. Dat ging redelijk goed. Eenmaal beneden moesten we weer naar boven, en ik was in de veronderstelling dat Zuske en Zoon1 alvast boven waren. Ik vond geen lift. En in mijn feestelijke vakantiestemming, en gevoed door mijn idee van grootse zelfstandigheid, besloot ik niet mijn Zuske te roepen, of amechtig in de rondte te gaan staren, welneen! Ik liep fluks naar de roltrap, zei tegen Zoon2 dat hij even moest wachten tot ik boven was, en daarna zelf op de roltrap mocht, en of hij in gódsnaam wilde proberen niet te vallen.
Hop, slingerde ik mijn koffer in mijn mandje, reed met een heus heel soepel gebaar de hele boel de roltrap op en stapte er achteraan.
En toen, ohh, en toen.
Vrijwel onmiddellijk kapseisde de fiets, ik viel achterover, kletterde in rap tempo door naar achteren, fiets bovenop mij en ik zag geen andere optie dan het op een schreeuwen te zetten.
HELP! HEEEEELP! Deed ik heel meisjesachtig, terwijl ik met benen in nek, rok tot onder mijn kin en met mijn fiets op mijn gezicht ergens in het midden van de trap lag, die heel olijk door rolde, zoals het een roltrap betaamt.

Ergens op dat moment, terwijl ik in blinde paniek en met aanzienlijke pijn daar lag, zette iemand de trap op stop met een noodknop. Trok een persoon de fiets weg en tilde die naar boven, was er een mevrouw die mij van achteren had opgepakt en mij op nogal duidelijke toon vertelde dat ik NIET MOCHT OPSTAAN, want anders zou ik haar ook de afgrond in storten, en hoorde ik onderaan de trap Zoon2 huilen, die natuurlijk had gezien hoe zijn moeder zich bijkans de dood in had gegooid.

Eenmaal boven zag ik mij omringd door het voltallige spoorwegpolitie team, ongeveer driehonderd mensen die stonden te kijken en had ik overal pijntjes. Zoon2 werd naar mij toegebracht door een vrindelijk iemand, en een mevrouw van de NS vroeg wie ze kon bellen voor mij. Ik ken alleen het nummer van Zuske uit mijn hoofd, wat goed uitkwam, want die had ik precies nodig. Zij kwam vervolgens, samen met Zoon1 en Hond1 aangelopen, zich onbewust van het gruwelijke ongeval dat ik zojuist had veroorzaakt meegemaakt. Hogelijk verbaasd dat ze gebeld werd door een NS medewerkert, dat haar zuster ergens op een (verkeerd) perron stond en of ze even wilde komen.

'Waaar was je? Wat doe je?' Wilde ze gaarne weten.
Ik vertelde aldus mijn horror-trap-verhaal, waarop zij werkelijk enorm moest lachen.
'WAAROM GA JE MET JE FIETS OP DE ROLTRAP? BEN JE GEK?' Deed zij daarna niet echt bezorgd, maar volledig terecht.

'Ja, ik weet niet, ghe' Was ik schaapachtig, en we besloten de verschrikte kinderen maar snoep te geven, onszelf een sigaret en ik hinkelde zo'n beetje met mijn geschaafde benen naar een bankje.
Mijn zuske keek mij onderwijl hoofdschuddend aan, blééf maar lachen, waarop er voor mij ook niks anders opzat dan maar hard te grinniken om het geheel. Het kan ook zijn dat ik in een soort shock verkeerde, hoor.

Evenwel zaten wij daarna dan toch in de goede trein, ik deelde broodjes uit, en het leek allemaal redelijk weer op orde te zijn allemaal. Behalve natuurlijk mijn ego, mijn benen en Zoon1 die met zijn ogen rolde en iets mompelde wat heel erg klonk als: Echt hee, mijn moeder weer.

In de trein daarna was het heel druk, maar fiets stond, wij stonden en Zoon2 wilde ineens, van alle weeromstuit wellicht, weten wie eigenlijk de wereld had gemaakt? Dat was zeker een heel knap iemand? Die was zeker nu dood? Net als mamma net bijna?
Voordat ik middenin een volle trein mijn mening over de evolutie uit de doeken moest gaan doen aan een zes-jarige, besloot ik maar pakjes drinken uit te delen.

Maar toen! Waren we in Nunspeet, op het pittoreske station aldaar. De gehuurde fiets kwam uiteindelijk, na een knusse drie kwartier wachten, en de fiets van ons Moeder werd gevonden in de stalling. Tassen werden opgebonden, Hond1 moest plassen, en Zoon1 bleek niet op de oma-fiets te passen. Dus de boel werd omgebouwd, we maakten een olijke selfie en Zoon1 liet zijn fiets vallen. Zuske nam Hond1, werd bijna onder een vrachtwagen getrokken, Zoon2 moest nodig poepen en Zoon1 viel, terwijl we net stilstonden, met fiets en al om. Zuske en ik keken elkaar aan. Wat kan er in godesnaam nog meer mis gaan, voordat we in het huisje zijn? Niks! Dat is niet mogelijk!
Onderwijl leken al mijn kleine pijntjes zich te centreren in een enkel. Maar ik kon fietsen, dus alla.

We kwamen aan. We pakten alles uit, verdeelden de bedden, en ik ging maar eens zitten zeg. En vanaf dat moment begon mijn enkel te kloppen en te bonzen en heel erg pijn te doen. Ik kon niet meer staan, niet meer lopen en toen Hond1 per ongeluk met zijn staart tegen mijn been kwispelde, ging ik bijna omver van de pijn.
'Hmmm' deden wij. En googelden zo wat over verbrijzelingen, breuken en allerhande ellendigs dat een mens zo op kan lopen tijdens een roltrapfiasco.
'Zoek je koeling' zo leerden wij van een arts met een afschrikwekkend Rotterdams accent, op een youtube filmpje. Zoek je koeling! Dus flatsten wij blokjes ijs in een theedoek, en zetten mij met het been omhoog. De Zus ging boodschappen doen, de hond uitlaten en koken, en ik zat te kermen, terwijl ik natuurlijk enorm genoot van de rustige en groene omgeving. Ja zeg, mij krijg je niet zomaar uit de vakantiestemming.
Ook niet toen Zuske daarna uit het schuurtje een extra stoel haalde, en haar hoofd zo erg stootte dat ik even dacht dat we alsnog linea recta naar de eerste hulp moesten. Ook niet toen daarna Zoon2 het zonnescherm uit deed en de ijzeren staaf waarmee hij dat deed, bovenop mijn hoofd liet vallen.
Zuske legde een werkelijk heel professioneel verband om mijn enkel en maakte de Zonen wijs dat zij in de Eerste Wereldoorlog een verpleegster was geweest.
We schonken welverdiende wijn in, en besloten er maar eens een kort en wijnovergoten nachtje over te slapen.
De volgende dag besloot ik toch een arts op te zoeken, aangezien ik nogal niet lekker werd van de pijn. Na een uur wachten in een wachtkamer, waar een Nunspeets kind zo vaak hele stapels blokken liet vallen, dat je daar met een zwak hart beter niet kon zitten wachten, vanwege de schrik elke keer, troffen wij een vrindelijke dokter aan.

Het bleek een stukkende enkelband te zijn. En wij kregen nog een heel verhaal, dat het zeg maar net zo is als met brandwonden. Hoe erger, hoe minder pijn, dus ik kon beter een compleet gebroken enkel hebben, in het kader van de pijn, in plaats van de banden, want dat is veel oppervlakkiger, maar veel pijnlijker. Ik zag de Zonen met afgrijzen luisteren, niet snappend waarom dit verhaal relevant was. Evenzogoed, legde hij een nieuw verband aan, moest ik rusten en vooral niet lopen of iets. Dus liepen wij daarna terug naar de fiets.

En, het was immers vakantie! Dus wij stuurden olijke ansichtkaarten, aten ijs en zaten op een terras en kochten ons een nieuwe voorraad wijn in.

Ook appten wij Vriendin2, dat het hier zo leuk was, en of ze ook een nachtje kwam?
En de volgende dag gingen we naar een zwemparadijs. Aangezien dat de enige activiteit was waaraan ik ook mee zou kunnen doen. Een heel goed plan. Behalve dan dat wij een hekel hebben aan zwemmen dan. Maar, hop in de bikini en de jongens waren verrukt natuurlijk, want kinderen houden altijd van zwemmen.

Ik overtrof mezelf door heel leuk mee te gaan op een paar dodelijke glijbanen, we lieten ons heel guitig meesleuren in een wildwaterbaan en we aten tosti's.
En net toen we van een buitengewoon harde glijbaan kwamen, met ons vieren tegelijk, ik het chloor uit mijn lenzen wrong en we hard lachten om het pleizier dat we hadden, keek ik naar Zuske en zag een bloedbad gaande. Bloedneus! Door al het water leek het natuurlijk nog erger dan het was, en wij keken dus allemaal radeloos om ons heen, en daar was een lieve badmevrouw die mijn bloedende zus meenam naar de EHBO.Terwijl ik achter haar aan hinkte met mijn enkel met zonder banden, keek ik opeens in het gezicht van Dochter1 en Zoon2 van Vriendin2. Hoera!!

Vriendin2 keek mij aan, keek naar mijn enkel en vroeg natuurlijk ook wat mij bezield had daar op de roltrap. En waar was Zus? Oh, die zit bloedend bij de EHBO, deed ik heel normaal, we waren inmiddels wat gewend natuurlijk. Eenmaal opgelapt bleek het kind weer ok en we zwommen nog wat, kochten extra wijn in verband met ons bezoek en toen we terug waren bij het huisje, ging Vriendin2 eens even fijn de tent opzetten, voor haar en haar nageslacht. Hups, daar lag het grondzeil, flats, daar lag de tent, de haringen lagen klaar en de slaapzakken zagen er zacht en warm uit.

'Oh jee' hoorde ik opeens.
'Wat is er kind, lukt het?' Deed ik nietsvermoedend.

De tentstokken vergeten.

Nou, daar moesten we even van gaan zitten.
Vriendin2 is een pragmatisch type en was al zo ongeveer de auto weer aan het inpakken, om huiswaarts te keren, maar ik, in vakantiestemming en inmiddels nogal oplossingsgericht bezig, bedacht een alternatief slaaparrangement. Dochter1 kon in de kast. Ik kon tussen de Zonen. Zoon2 van haar kon op de grond en zij en Zuske op de bank. Hoezee!

Blij van zin besloten we te gaan eten in het etablissement op het terrein en wij bestelden een grote hoeveelheid patat en kroketten, namen ons een biertje en daarna gingen we állemaal op het klimrek spelen. Behalve ik, want ik was al gewond genoeg, besloot ik. En ken mezelf. Klimreksgewijs.

HOP! Deed Vriendin2 in een onbewaakt ogenblik, en slingerde zichzelf uiterst charmant om een rek heen. HOP! Deed daarna ook Zuske en brak net niet bijna haar nek.
HOP! Deed mijn Zoon2 en mijn hart stond stil, maar hij landde veilig. Zoon1 heeft mijn genen en was dus veilig aan het voetballen.
Zoon2 van Vriendin2 wilde ook Hopsen, en dat leek heel aardig te lukken. Tot natuurlijk het fout ging.
KLABAM! En na een heel korte stilte, een gebrul waardoor alle naburige dorpen denk ik dachten dat er oorlog was uitgebroken. Bloed, overal bloed.

Aarghhh rende iedereen met het kind naar de restauratie om ijs. Er bleek een gat in zijn tong te zitten. Op een manier, waarover ik sindsdien nare dromen heb, serieus.
Nadat ik van mijn flauwte was bijgekomen, belde Vriendin2 de dokterspost, waarop bleek dat er niks aan te doen was en het wel zou over gaan. De kinderen kregen allemaal ijs van de campingbeheerdert en wij togen hinkend, bloedend en met bulten overal weer naar het huisje.

Eenmaal de kinderen te bedde, namen wij ons maar eens de vier liter wijn die we hadden gekocht ter hand, en besloten een vuurtje aan te leggen in de buitenkachel.

Nu was dat in de lijn der dingen een bijzonder slecht idee, hoor ik iedereen denken. Maar het ging goed. En wij vonden onszelf reuze gezellig, wij lachten onbedaarlijk en bespraken de dingen des levens zoals dat gaat, als je met vriendinnen op vakantie bent. Ik zocht nog een beetje mijn koeling, we maakten grappen over deze buitengewoon kwetsuurgevoelige vakantie en waren al met al danig in ons nopjes.

De volgende dag regende het, en omdat het hele huisje toch al een chaos van jewelste was, lieten we iedereen gebakken eieren eten, deelden we sap en snoepjes uit en keken een ongelooflijk slechte film op de tv, die zo bespottelijk was, dat erom lachen het enige was dat kon.

Uiteindelijk gingen we met buikpijn van het lachen aan het opruimen, nadat wij de kinderen de natte speeltuin in hadden gestuurd, kochten we nog maar eens een ijsje en zijn we huiswaarts gegaan.

Zelden zo'n grappige vakantie gehad. Kijk, het was niet Griekenland. En ik ben weer alleen. Maar wie is er alleen met een huisje in Nunspeet, Vriendinnen en Zonen en Dochters. Ik niet hoor.



maandag 18 juli 2016

Rabarber. En dat het vakantie is en alles.

Soms ben ik zo enorm volwassen, dan schrik ik er waarlijk van zeg.

Zo maakte ik vandaag dus bijvoorbeeld rabarber. In een pan en alles en helemaal zelf en nota bene heel biologisch uit de tuin van mijn eigenste moeder ook nog. Ik sneed de boel, kiepte het in een pan met water en hatsa. Rabarber.
Ook al moest ik de rest van de ingrediënten van mijn moeder verkrijgen omdat ik dan weer niet zo volwassen ben dat ik zelf vanillesuiker en zulks in huis heb. Maar dat zijn van die dingen, wie let daar op. Evenwel heb ik dus nu een (tupperware-achtig, ook dat nog) bakje in de koelkast staan. Met rabarber. Ook al mijn buren weten dat nu, want ik vertelde dat luidkeels op mijn terraske aan de AanstaandeAanstaande.
Ik vind, over sommige dingen moet je gewoon niet al te bescheiden doen.

Ook is er nog het feit, dat de zomervakantie dit jaar eens niet uit het niets tevoorschijn kwam. Nee hoor, ik was op de hoogte en heb zelfs plannen voor bijna alle weken.
Vroeger, toen ik nog verkeerde met de man,formerly known as Echtgenoot, schrokken wij ons altijd een aap, op het moment dat INEENS de laatste schooldag was aangebroken. En moest er als een dolle een plan bedacht worden en een camping geboekt en alles.
Nu niks van dat alles hoor! Ik had al een week van te voren cadeautjes voor de juffen, ik ga op vakantie en ook nog met de jongens allerlei leutigs doen. Ook gaan ze met hun vader naar Frankrijk, die dat óók al heeft geboekt. Ongelooflijk.
Je zou bijna zeggen dat we elkaar niet gesterkt hebben in dat soort dingen. Haha. Hahaha.

Maar eerst heeft Zoon2 deze week een heus voetbalkamp. Van Ajax zelfs. Al wekenlang moet ik hem vertellen hoeveel nachtjes slapen het nog was. En wat hij dan allemaal zou gaan doen en wanneer en hoe en met wie en hoeveel nachtjes ook al weer?
En vandaag was het zover, en dus stond ik vanmorgen met een zwaar verheugde Zoon, tussen een heleboel andere blije kindjes en een heleboel andere ouders uit Het Dorp en Het Naburige Dorp, te luisteren naar een aantal jonge frisse blonde trainerts, die zich de hele week over mijn kind gaan ontfermen.
Gelukkig komt hij 's avonds wel gewoon thuis, en vandaag was dat compleet uitgeput, maar ongelooflijk gelukkig. In een Ajax outfit, met een nieuwe Ajax waterfles en een rood gezicht van plezier en nieuwe indrukken.

Zoon1 is blij, want 'de hele week zonder zijn broertje' zoals hij stoer zegt, en mijn volledige aandacht tot zijn beschikking. Morgen gaan wij tesaam naar Amsterdam en hopelijk komt hij een beetje tot rust deze weken. Het jong is volledig aan het puberen geslagen als je het mij vraagt. Misschien omdat hij na de vakantie naar groep 8 zal gaan, en hij zichzelf dus nu nog groter dan normaal vindt. Hij wenst laat naar bed te gaan, noemt mij 'hopeloos', alleen maar omdat ik even een roze pruik opzette en dat zelf heel grappig vond, en het enige waarin ik nuttig ben, is de app van die verdomde Pokémon op mijn telefoon zetten.
Maaaaar, over twee weken gaat hij op zeilkamp. Helemaal. Alleen.
'BOEHOEOEEOOOOEEEE mijn kiiiiindjeeeee' deed ik tegen de Man (formerly..etc) toen hij met dat onzalige idee kwam.
Helemaal alleen? Een week? In Friesland? Waar ligt dat eigenlijk? Deed ik hysterisch.

Vroeg advies aan mijne ouders, aan Zuske, aan Vriendin2. En allemaal vonden zij het een prima plan zeg. Welja, dat is typisch iets voor Zoon1. Fijn eigen verantwoordelijkheid, lekker veel regels en nieuwe dingen leren bovendien.
Ik zag alleen een omgeslagen boot. Een Zoon zonder lunchpakket omdat hij daar even niet aan denkt, een zeilboot waarvan hij het voor elkaar krijgt om het zeil volledig te slopen, en misstap van de steiger, een compleet slaaptekort, allemaal stomme kinderen en misschien vergeet hij wel zijn tanden te poetsen of zo.
Zoon1 zelf echter, vond het allemaal een heel leuk idee. Zo bleek na mijn goede gesprek met het kind. Hij vond het wel een beetje zielig voor mij, dat wel. Want ik zal me wel zorgen maken zeker.
'Welnee mijn schatje, ik heb ALLE vertrouwen in jou' deed ik leugenachtig heel lief. En schonk een kommetje wijn in ter kalmering van mijzelf

Dus ja, groot is hij nu toch wel ja.
En Zoon2 dus ook. Hoewel hij heel geruststellend nog wel vanavond zijn ontzettend grote poep aan mij wilde laten zien voor hij door zou trekken.
En ik heb rabarber.
Voorts ontdekte ik dat ik ongeveer precies nu een jaar in mijn huiske woon. Ook alweer overleefd.
Rest mij nu nog me zorgen te maken over de verregaande sportiviteit van beide Zonen. Hoe komen ze daar in gódsnaam aan. Gelukkig ben ik heel volwassen, dus daar zoek ik ook wel weer een oplossing voor. Misschien even pruik opzetten om beter te kunnen nadenken.



woensdag 8 juni 2016

De liefdesbrief als middelpunt.

' Mamma, dat is niet goed voor je hoor!' 'Jij neemt wel drie sigaretjes per dag! '
Aldus Zoon2 van de week tegen mij.

' Ja dat weet ik schatje, dat weet ik.' Was mijn halfbakken antwoord.

Gelukkig is het kind nog maar een kleuterke en hoewel hij zelf denkt al goed te kunnen rekenen en tellen en alles, is het toch fijn voor mij dat zijn drie, mijn twintig is. Soms is dat wel zo prettig. Hij weet ook nog steeds niet hoe oud ik ben. Wat soms heel mooi is, want dan schat hij mij 16. Echter denkt hij rustig de dag daarna dat ik in de zestig ben. En dat ik nooit een kind ben geweest, of hij vraagt zich af waar hij toch in godesnaam was, toen ik als kind nog bij opa en oma woonde.
Was hij dan misschien al in mijn buik? Het is soms behoorlijk verwarrend om een en ander uit te leggen.

Dat het schaap zich over mij bekommert, is natuurlijk sowieso om op te eten, gelukkig weet hij niet hoeveel kommetjes wijn zijn moedertje nuttigt. Hij schenkt overigens om lief te zijn, zonder ook maar met zijn ogen te knipperen, voor mij een wijntje in in de ochtend, als ik al het sap en de melk aan mijn gebroed heb gegeven. Maar dat gaat zelfs mij te ver.

'Ah, komen jouw vriendinnen vanavond? Een wijntje drinken?' 'Heb jij wel genoeg? Of zal ik nog even voor jou naar de supermarkt gaan?'

Zoon1 is al helemaal vreselijk. 'HAHHAHAHA als jij mocht kiezen tussen nooit meer naar de Hennes, en nooit meer een wijntje, wat zou je dan kiezen?' Buldert het kind, in een bui, die mijn moeder zou noemen: je-vader-is-in-een-lollige-bui. De appel valt niet ver van de boom, blijkt maar weer.
De druif ook niet.

Ja het is allemaal nogal liefdevol he, hier in huis.
Zo liefdevol zelfs, dat Zoon2 er een schare aanbidsters op nahoudt, zo blijkt. Hij kreeg vorige week zijn eerste echte liefdesbrief. Ik vond de envelop in zijn tas, en terwijl ik deze verheugd aanschouwde, werd mij het geval direct uit de handen gemept, was ik een heeeeele stomme moeder en ontstak het kind in een huil- en driftbui. Ik denk dat het gevoelig lag allemaal.
Voorts kwam er vandaag een vader van school naar me toe, met de mededeling dat zijn dochter niet ophoudt met praten over Zoon2. En graag wil afspreken. Vanzelfsprekend juich ik dat allemaal toe, maar toen ik dat aan de zoon vertelde, werd zijn humeur er wederom niet beter op.
Zoon1 echter, knapt enorm op van deze romantische taferelen, en hij en ik grinniken voortdurend met elkaar over zijn broertje, die nogal goed bij de dames ligt. Natuurlijk niet terwijl hij dat doorheeft, want dan kunnen we ons wel bergen. Wellicht vallen alle meisjes niet alleen op zijn gezichtje en zijn heerlijke billen, maar op zijn temperament. Zal hij wel van mij hebben. Haha. Hahahaha.

Wat ik in elk geval wel van mij heb, is mijn eigen achternaam. Sinds vorige week zijn de Echtgenoot en ik officieel gescheiden zeg. Zo vernam ik van mijn advocaat. Je bent er zo nogal geruime tijd mee bezig, wordt er op den duur ook wel goed zat van, zet iets van 385 handtekeningen en hoort vervolgens heel erg lang niks, totdat er opeens toch een rechter is die een klap geeft op de hele boel en dan is het allemaal echt zo. Vond van de weeromstuit ons trouwboekje terug. Een lederen he, in plaats van een plastieken. Gaat zo lekker lang mee.
Heb 'm maar goed opgeborgen. Gooi je ook weer niet in de vullis natuurlijk. Kreeg vervolgens brief van de gemeente. Dat ik wel nog even moet tekenen en opschrijven en opsturen en dinges, als ik weer mijn eigen achternaam wil aannemen.
Heb me verbaasd. Appte de Vriendinnen. Appte de AanstaandeAanstaande. Wat? Dus anderhalf jaar van papierwerk en handtekeningen en overleg en gedoe, en dan moet ik een papier gaan invullen, dat ik niet meer de naam van de Echtgenoot op officiële papieren wil hebben? Terwijl Advocaten, Rechter, hij, ik, alles in het werk hebben gesteld om administratie rond te krijgen, hoefde nog net niet trouwring in kleine mootjes aangetekend op te sturen, zo ingewikkeld was het allemaal. Terwijl wij nog helemaal leuk doen en niet zo moeilijk bovendien.
Nee hoor, snapt gemeente niks van. Moet voddig papiertje invullen dat ik achternaam wil houden die ik al sinds geboorte heb.
Er gaan mensen voor minder aan de drank he.

Heb er maar een kommetje wijn op gedronken.
En raakte in crisis. Hoe moet ik de Echtgenoot nu noemen. Kan de man welgevoeglijk niet meer met die naam duiden natuurlijk. Einde van tijdperk zeg, bij deze.

Wat de aandacht goed afleidt, is het einde van het schooljaar. Dat toch altijd maar weer als verrassing komt. Hoewel ik dit jaar voor het eerst de zomervakantie al redelijk goed in de planning heb. Voor het eerst. Ga met de AanstaandeAanstaande een week naar de zon, ga met de Zonen naar Texel en ze gaan op voetbalkamp en op zeilkamp, en met hun vader naar Frankrijk. Zelden zo'n goed ingevulde vakantie gehad, de kinderen. Zouden zij dat ook als voordeel zien van dit alles? Ik hoop het.

En voor dat u denkt dat alles hier maar gezellig en alles is, hoorde ik vandaag dat de inval juf van de klas van Zoon1 is vertrokken. Vanwegens omdat ze nogal ongelukkig werd van de klas. Die niet zo aardig tegen haar deed. En er zijn vele details hierover, maar het komt erop neer volgens mij, dat er geen klik was tussen deze, vast heel lieve, juf, en de, ook heel lieve, klas. Kan gebeuren. Maar is dus nogal geëscaleerd en ik word daar akelig van. Een klas van 10-11 jarigen kan het dus voor elkaar krijgen dat een volwassen en ervaren vrouw opstapt, omdat ze het echt niet meer trekt. Zeer treurig, als je het mij vraagt. Dat kinderen dus zien, dat als je maar lang genoeg vervelend doet, je je zin krijgt. Denken ze. Want of dit nu is wat ze wilden...vraag ik me af. Zoon1 was er in elk geval danig van onder de indruk en ik ook.

Maar gelukkig is er dan ook altijd weer de kleuterjuf van Zoon2, die laat zien dat de mens in feite goed is. Zij neemt vluchtelingenkindjes op in de klas, die hier in Het Dorp zijn komen wonen. Spreken geen woord Nederlands, maar spreken zeker wel de taal van hun mede-kleuters. Voetballen, een appeltje eten en in de zandbak spelen. Strálend zitten deze kinderen in de klas. Hebben geen woorden nodig, maar weten dat ze nu wel veilig zijn.
Beetje als een ongelezen liefdesbrief en een afgeronde scheiding. Onwennig, maar fijn.







dinsdag 17 mei 2016

Gezinsesque, wandelen, en de nieuwe toekomst.

Het was weer zover hoor. De avondvierdaagse. Natuurlijk had ik al reeds de strookjes met 'ja we doen mee' ingeleverd, en hadden de Zonen het over de smerige sinaasappel-gewoonte, maar toch komt zulks altijd als een verrassing voor mij. Zie ik het in agenda, of hoor Vriendin2 er ineens over praten, en blijkt het opeens toch deze week al te zijn. De stress van heel vroeg eten en gedoe en alles was vandaag niet aan de orde, omdat de kinders in Het Dorp bij De Vader vertoefden, en ik alleen maar wat eten in mijzelf hoefde te stoppen en niks nie tasjes hoefde in te pakken. (Korte broek? Lange broek? Zonnebrand? Snoep, drinken, tasjes, stempelkaarten... en dat alles vóór het tijdstip waarop men normaal pas een wijntje inschenkt, alvorens te gaan koken.) Morgen is het mijn beurt, vandaag hoefde ik alleen maar op te komen dagen.

Wat ook wel weer fijn was, want had er alweer wereldreizen en activiteiten op zitten, van heb ik jou daar. Het is bijna teveel om op te noemen, maar er gebeurt nogal veel ja. Ik was in Antwerpen met de Aanstaande Aanstaande, ik was op Texel met voornoemde en Vriendin2, ik was in Huis1 van de Aanstaande Aanstaande, ik was in Amsterdam, ik was in Huis2 van mijn Ouderkes, want zij hebben zich een Stulpje aangeschaft, om vakanties en weekenden in door te brengen. Ook was ik bij de Schone Ouders, en heel soms was ik in mijn eigen Huuske, waar ik op mijn terraske de plantjes water gaf en wijn-met-ijs dronk, in de zon die opeens als een malle ging schijnen. Ik was nog een keer jarig ook, werd 37 wederom begin dertig, en kreeg nogal veel cadeaus, zeker voor iemand die eigenlijk de verjaardag fluks voorbij laat gaan, doorgaans.

Een nieuwe laptop, een nieuwe koffer, heel veel fijne bonnen om mij in het nieuw te steken, nieuwe favo schoenen, een abonnement op de Linda. en van Zoon2 allerschattigste schaaltjes, ' want daar houdt mamma van '. En dat klopt als een bus. Op de nieuwe laptop schrijf ik dit, met nogal veel plezier, want het is een paarse. Een paarse! Veel blijer word ik niet he.

Tijdens de paar dagen in Stulp2 van de Ouderkes, maakte mijn vader Het Raarste Ooit mee. Dit bleek zijn nieuwe afritsbroek te zijn, die niet afritsbaar was. Hierom moesten Zuske en ik nogal lachen, en wij vonden eensgezind, dat ons vader dan toch tot dusver een waarlijk goed leven heeft gehad. Ik sprong, zeer onkarakteristiek, in een bijzonder koud zwembad, in bikini en al, en wij dronken een aanzienlijk aantal kommetjes wijn op mijn nieuwe levensjaar.

Het was sowieso een bijzonder gezinsesque toestand allemaal, want we gingen ook nog eens naar De Dijk, in Caprera, Vader, Moeder, Zuske en ik. Er was een hoop regen, er waren poncho's, er was bier en natuurlijk de nogal leuke muziek. Uiteindelijk ging het licht pas uit, haha nadat er nog meer bier was gedronken in de Dorps Kroeg, maar dat vind ik persoonlijk een uitstekend tijdstip.

En over gezin gesproken zeg. Mijn oma overleed. Bijna 97 jaar. In slaap, met kinderen eromheen. Aan eind van leven, letterlijk. Het was mooi geweest. Mijn vader heeft geen ouders meer. Maar als je dan toch 66 bent, en dan pas geen ouders meer hebt, dan vind ik dat eigenlijk heel mooi, naast verdrietig. En ik zag al mijn nichten en neven weer, en er waren prachtige foto's en verhalen, en het was eigenlijk een mooie dag. Ik heb geen opa's of oma's meer, dat besefte ik me opeens na een app-gesprek met Nicht3. Gun ik mijn Zonen natuurlijk ook, pas ergens in de dertig in die situatie te zijn. Kan toch bepaald wel verdrietiger.

En ja, ergens in de dertig. Ben ik. Geworden. Natuurlijk was ik van zins om altijd ergens in de twintig te blijven, maar zo werkt het nu eenmaal niet. Wat kennelijk ook niet werkt, is om je leven te plannen. Daar was ik dus de laatste tijd al een beetje achter gekomen, echter is er vooral nu goeds te benoemen.

Ouders hebben Stulp2.
Zonen doen het bijzonder goed in hun beide huizen.
Ik heb een paarse laptop.
Mijn huuske blijft nog zeker anderhalf jaar onafgebroken.
Favoriete wijn is deze week in de aanbieding. Ik ben dus evenwel mijn rommelkamer aan het leegruimen.
Vond jurkje terug, waarvan ik dacht dat het kwijt was.
Heb vanaf morgen de Zonen bijna 6 dagen bij me.
Kocht mijzelf een nieuwe lamp, waarin een kleine eekhoorn zit. Ik kan er niet over uit, hoe leuk ik dat vind.
En. Grootste nieuws, voor mij, sinds draaidop op wijnfles en haarverf:

GA EIGEN WINKEL BEGINNEN!

Naast de eekhoornlamp, de paarse laptop en mijn Zonen, krijg je me toch niet gelukkiger.
Het wordt een winkel met ALLEEN maar coole dingen. Krukjes, lampen, keramiek, dingen, spullen. En koffie, thee, limonade.
Muntthee zal er niet geschonken worden. Maar er zullen lekkere koekjes zijn. Alles is met gluten en de wanden worden paars en roze en lichtblauw. Het is goed te betalen, in het kader van hoe leuk alles gaat zijn en ik zal, eindelijk, weten wat ik wil doen. Wat ik kan en waar ik goed in ben. Daar moet een mens dus een nieuw jaar voor beginnen.
Natuurlijk eerst nog even drie dagen door de duinen lopen.

Maar daarna vooral mijn nieuwe toekomst in.

zaterdag 9 april 2016

De zaterdag zonder auto, maar met een gieter.

Zoon2 zit in een fase, die ik geloof ik nog wel weet van Zoon1, maar nogal geruime tijd geleden, dus ik zit er weer vol in zeg. Denk je net dat je het ergste wel gehad hebt, begint het volgende nageslacht met moeilijke vragen, filosofische overdenkingen en ander geraaskal.

Zoon2: Jezus bestaat niet he mamma?
Ik: Nou ja, ik denk van niet, maar sommige mensen denken van wel.
Zoon2: Zijn dat domme mensen?
Ik: Neeeen kindeke, zeker niet, ze denken alleen anders.
Zoon2: Hmmm. Kunnen baby's doodgaan?
Ik: Ja, dat kan, zielig he.
Zoon2: Ja Jezus is dus doodgegaan toen hij een baby was.
Ik: Ach ja? Vertel.
Zoon2: Ja gozer, dat weet je toch wel.
Gozer Ik: Oh ja.
Zoon2: Dus hij is er niet meer, dus hij bestaat niet.
Ik: Goed verhaal liefje.
Zoon2: Wel zielig, dat die mensen die geloven in Jezus, dus een dode baby hebben.
Ik: Ja, het is erg treurig.

Na dit verfrissende gesprek ging het kind maar weer eens voetballen, sinds hij helemaal nooit meer wat anders doet, en gaf zichzelf commentaar waaruit bleek dat hij beter is dan Messi en Ajax en weet ik wat voor namen hij nog noemde. Even later zaten we samen op de fiets, onderweg naar het Dorp en meldde hij terloops dat hij maar niet hoopte dat zijn vader maar weer eens van een berg zou vallen. Nu, dat hoopte ik natuurlijk met hem, want dat zou niet best zijn. De Echtgenoot is namelijk maar weer eens op wintersport en dat houdt de gemoederen hier nogal bezig. Want hij zit in Italie, en daar woont Sinterklaas dus niet. Wat je er dan in godsnaam te zoeken zou hebben, verbaast Zoon2 zich regelmatig. Dit alles terwijl de lente zon uitbundig op ons neer straalde, zo constateerde ik tevreden ondertussen.

Wij kochten een cadeautje voor Vriend1 van Zoon2 en keuvelden over wat dit weekend ons toch allemaal zou brengen. Eerst het feestje van de Vriend, en morgen gaan we afzwemmen voor het B-diploma. Voor dit doel heeft hij een Gelukssteen van oma gekregen, waardoor het gevreesde 7-meter-gat vanzelfsprekend een peulenschil zal blijken. Evenwel heeft de Zoon weinig zin in het evenement, maar is zich er van bewust dat het verplicht is, en dat zijn lieve moeder hem gerust aan de haartjes in het zwembad zal kiepen, bij enige tegenstand. Moeder is namelijk ook nogal blij dat nu voor altijd het Zwemlesgebeuren voorbij zal zijn.

'Ik kan zeker beter zwemmen dan jij mamma? Kon jij vroeger ook al niet zwemmen omdat je haar zo blond is?' Wilde mijn eigen vlees en bloed weten.
'Ja Zoon, dat klopt allemaal' siste ik tussen tanden. Onderwijl natuurlijk lief lachend, zo ben ik hoor.

Nadat de kletskous afgeleverd was bij Vriendin2 (Moeder van Vriend1), toog ik met gezwinde pas en Zoon1 naar de trein, om naar Ikea te gaan. Ik had namelijk een paar kleine dingetjes nodig, en Zoon1 en ik houden van uitstapjes samen.

Een gieter moest ik hebben, in het kader van mijn terraske, dat ik nogal onder handen aan het nemen ben. En ik had zinnen gezet op wat leukigheden voor de kamers van de jongens.
Het was de eerste keer, zo bedacht ik me, dat ik zonder de Echtgenoot naar deze winkel ging. Mijn god wat zijn we daar vaak geweest. Wat hebben we veel pakken, dozen, lampen, zooi en spullen onze huizen binnengedragen. En oh ja, hij had altijd een auto.

Dus toen Zoon1 en ik na een hoop bombarie, gelach en schaamte van Zoon1, ik schaam me zelden buiten stonden, met twee enorme stoelen, twee lampen, een berg muurstickers, een gieter, gordijnen en een aantal kussens, was ik even in verwarring.

Waar was toch die man die op zaterdag altijd met de auto voor kwam rijden?

Zoon1 lachte zich een hoedje, haalde van de weeromstuit maar twee ijsjes voor ons en zo zaten wij later te denken hoe we dit alles nu eens thuis zouden krijgen.
'Geen paniek! Ik regel het wel!' Deed ik heel olijk. En Zoon1 rolde natuurlijk met zijn ogen. Grinnikend om zijn bespottelijke moeder.
Ik propte alle soort van kleine dingen in een grote tas en wees de Zoon aan als verantwoordelijke hiervoor. En ik hees de twee stoelen op mijn nek.

Het was bepaald een avontuur zeg. We moesten ook nog trappen op en alles. Maar, eenmaal op het perron, bleek dat we nog twintig minuten hadden, dus we stalden onze stoelen uit, ik stak een kalmerend sigaretske op en Zoon1 begon zijn muzieklerares voor mij te imiteren.Hierom moest ik zo vreselijk lachen, dat ze het denk ik in het Naburige Dorp wel hoorden. Het was echt heel gezellig. Totdat er bericht kwam dat onze trein niet van plan was om te rijden. En dus moesten wij nog een half uur langer wachten. Maar, de zon scheen, wij zaten gemoedelijk op onze stoelen, ik had een flesje water in mijn tas en de Zoon wist nog veel meer verhalen over school, waar ik wederom onbedaarlijk om moest lachen. Na een uur wachten zaten we in de trein, niet op onze stoelen, want dat vond het kind te ver gaan, maar we hadden ze wel netjes in het gangpad geplaatst. Zo constateerde de conductrice.

Eenmaal thuis, kreeg ik een groots compliment.

'Dat was gezellig mamma' kuste de grote Zoon mij. Ik moest er even van gaan zitten.

En nadat ik een verhitte Zoon2 van zijn feestje had gehaald, reorganiseerde ik mijn ganse terras rondom mijn nieuwe stoelen, vroeg Buurman2 om mij te helpen om allerhande zwaars te verplaatsen en nam uiteindelijk een kommetje wijn, in de zon, op mijn nieuwe stoel, kijkend naar mijn nieuwe gieter.
Het kan mooi lopen, zo op een zaterdag.

Totdat ik weer in de realiteit kwam door Zoon2, die het nodig vond om te vermelden, dat hij met zijn 'spitse ogen' vanavond tot wel midden in de nacht zou gaan voetballen.
U snapt dat het naar bed gaan ritueel een klein beetje voeten in de aarde had. Maar hee, mijn handen zaten immers ook al steeds in de aarde, dus dat kon ik best hebben.



zaterdag 26 maart 2016

Ieder nadeel heeft voordeel. En de opgeschroefde piemel.

Vandaag was ik nogal in mijn nopjes met Zoon2 zeg. Het kind had vanmorgen voetbal, en ook al was het zaterdagochtend en had ik met het Zuske een paar kommetjes wijn gedronken gisteren, en later ook nog met de AanstaandeAanstaande, ik was fris en vrolijk en aangekleed en alles. Want het enthousiasme waarmee Zoon2 zin heeft in voetbal, is aanstekelijk. Ik trok nog net geen scheenbeschermers aan, maar het scheelde weinig.
Na afloop van de wedstrijd in zijn mini-team appte ik de Echtgenoot, dat onze zoon waarschijnlijk binnenkort gescout gaat worden, want zelden heeft iemand een 6-jarige zo goed zien spelen. Hij won met 12-10, waarvan hij 12 doelpunten had gemaakt. Hij was aanvallert, hij was keepert en hij verdedigde of het een lieve lust was. Ik vroeg me natuurlijk meteen wel af, hoe ik het zou doen als voetbalvrouwmoeder.
Heb denkelijk wel paar nieuwe jurkjes en schoenen nodig.

Zoon1 zat gisteren nog in Het Johan Cruijff Stadion De Arena, voor een wedstrijd samen met zijn allernieuwste aanstaandeaanstaande soort van broer en met zijn aanstaandeaanstaande Oom2 en Neef2. Gehuld in oranje shirts en petten en sjaals gingen ze op weg, om mij, het moederhart, achter te laten met gedachtes aan enge pakketjes en bommen, in een Arena vol met mensen tegen Frankrijk. Maar alla, daar was Zuske en daar was de wijn, dus ik keek niet op nu.nl en wij bespraken gewoon maar leuke dingen. Tegen middernacht kwam de boel veilig en wel thuis en gingen te bedde. Zoon2 sliep bij opa en oma, waarvan ik weet dat er niks anders dan veiligheid, limonade en Hond2 is, dus een zorg minder.

Na de indrukwekkende wedstrijd vanmorgen, moest Zoon2 zwemmen. En dat was wel een momentje ja. De allerlaatste zwemles. Ever. Over twee weken gaat hij afzwemmen voor zijn B-diploma en vandaag was de laatste les. De laatste keer dat ik de berg op moest fietsen, de laatste keer dat ik gutsend van het charmante zweet stond te zwaaien naar mijn kind die het hoofd boven water probeerde te houden. De laatste keer afdrogen tussen 20 andere natte kindjes, voetjes in klamme sokjes proppend en de laatste keer een zwembroek uitwringen tussen 20 andere vaders en moeders, boven hetzelfde putje in de vloer. Na Zoon1 was ik al blij dat het even voorbij was. Nu is het echt voorbij. Mijn kinderen verzuipen niet meer. Dat betekent dat ik niet meer in bikini hoef in helse zwembaden, maar aan de bar kan blijven zitten. En het betekent dat ik op het strand of aan het duinmeertje, gewoon een boekje kan lezen, zonder dat mijn vlees en bloed aan het verdrinken blijken te zijn. Geeft toch een andere dimensie aan een zomerse dag.

Het is toch een mijlpaal. Weer wat overleefd, weer wat bereikt. Ook alweer anders dan ik ooit bedacht had.

Verder wist Zoon2 vanmiddag mijn aandacht ook alweer af te leiden, door opeens te vragen wie eigenlijk de opa en oma van Zoon1 waren toen hij klein was? Ik zag Zoon1 vanuit mijn ooghoeken zich klaar maken voor een fiks relaas over het hoe en wat, maar ik kon hem met een deugdelijke dodelijke blik tot zwijgen stemmen. Ik legde zo wat uit over ouders, opa's en oma's en zulks, waarop het kind zich geroepen voelde om mij en zijn broer in een innige omhelsing te sluiten. Nu ben ik natuurlijk ook maar gewoon zomaar iemand, maar ik was tot tranen toe geroerd zeg. Beide jongens aan mijn borst en in mijn armen, en ze waren elkaar ook niet eens aan het afmaken. Het was een mooie minuut, daar in mijn keuken. Waarop ik mijn moederhart voelde overlopen en ik dingen zei, in de trant van Jullie Zijn Het Beste Dat Ik Heb en Oh Wat Ben Ik Toch Een Gelukkige Mamma Met Zulke Zonen.
Zoon1 keek mij soort van vriendelijk aan, dat wel, en Zoon2 vroeg zich terstond af of ik ook zoveel van hem zou houden als hij bijvoorbeeld een heel ander kindje was geweest?
Voor ik antwoord kon geven, begon Zoon1 een verhaal over eitjes en zaadjes. Ik was zeer geintrigeerd, dus ik liet 't maar even. Echter, was het verhaal kort, omdat Zoon2 aangaf dat allemaal ALLANG te begrijpen. Want:
'Jij en pappa hebben mij gemaakt toch mamma?' Vroeg hij belangstellend.

'Jazeker liefje' zo bevestigde ik zijn vraag.

'Maar wie heeft dan precies wat gemaakt?' Wilde hij graag analytisch te werk gaan.

'Nou, wij allebei van alles een beetje he, zoiets' Deed ik gewoon zoals dat betaamt.

'HAHAHAHAHA nou ik denk dat mamma niet jouw hersens heeft gemaakt hoor' bulderde de afvallige Zoon1 er tussendoor.

Ja, nou, toen kon ik niet anders he.

'Weet je lieve Zoon2, ik ben een moeder he, en dan weet ik dus zeg maar alles. En ik weet heel zeker, dat ik jouw mooie gezichtje heb gemaakt, en jouw lekkere billen, jouw mooie ogen, jouw leuke haar, jouw grappigheid, jouw slimheid, jouw voetbalbenen en dat jij zo lief bent.'

Hierop had Zoon1 even niks te zeggen. Zoon2 keek mij even sprakeloos aan. En zei daarna:

'Pappa heeft dan zeker mijn piemel gemaakt? Erop geschroefd of zo?'

Daarna moest ik zo hard lachen, dat ik bijkans gereanimeerd moest worden.

En zo was het toch nog 1-0 voor mij. Zo voelde het tenminste. En zo heeft ieder nadeel zijn voordeel.