zondag 30 juni 2013

Alleen op taart kan een mens niet leven

Mocht u mij nu tegen komen en er wat van vinden dat ik slagroom in mijn haar heb en vier kilo cake op mijn heupen. Ik kan er niks aan doen. Het was een verjaardagsexplosie deze week. Eerst vorige week mijne zuske. Die had taart en nogal veel lekkere hapjes en al. Woensdag was Echtgenoot jarig en maakte ik helemaal zelf een haute cuisine kwarktaart, waar we twee dagen van gegeten hebben. Gisteren vierde Echtgenoot zijn verjaring en daartoe kocht ik diverse slagroom- en mokka toestanden, waar we niet alleen bij de koffie maar ook 's avonds na het diner happen van naar binnen kwatsten. En gisterenmiddag had Zoon2 een partijtje van twee van zijn verloofdes en ook daar, was taart. En vandaag was mijn oma jarig. En kwamen we met de ganse familie bij elkaar om zo wat taart en cake en slagroom te nuttigen. Vorig jaar schreef ik trouwens ook een stukske na de (over)oma-verjaardag. Zie hier: Familie

Ja. Gelukkig was er bij dit alles ook steeds wijn aanwezig. Want alleen op taart kan een mens niet leven immers.

Overigens was alles even leuk, terwijl ik eigenlijk niet zo van de verjaardagen ben, was ik in mijn nopjes, de hele week.
Bijna de hele week.
Want er was nog een akkefietje hoor. Het zal eens niet zo zijn. Het had dit keer niet eens met Zoon1+2 te maken, hoewel die natuurlijk wel zo her en der wat bloed opliepen en vanavond viel er nog een bak appelmoes op de grond en het zat zelfs drie meter verder ja, heel wonderlijk. Maar wel met Schoonvader1.
Schoonvader1 is nogal een type. En na tien jaar ben ik er nog nauwelijks aan gewend, maar ik ben een brave schone dochter en geef de man natuurlijk gewoon koffie en alles he. En zeg dan ook alstublieft hoor. En soms denk ik, ach, die man. Hij is nogal oud al, hij zou zeg maar bijna gekoppeld kunnen worden aan mijn oma, en dan denkt een mens wel eens wat anders over de dingen.
En zo bleek maar weer.

Het ging twee uurtjes goed. Koffie, taart, alstublieft en dankuwel en mijn moeder praatte zo wat over schilderijen en alles met hem en het leek allemaal reuze mee te vallen.
Tot hij mij, nét voor zijn vertrek, bij de arm pakte. Huuu En nu wilde hij zo wel eens weten wat ik toch op mijn lippen had laatst. Was dat soms rode lippenstift geweest?
'Jazeker' beaamde ik.
'Nou dat zag er niet uit' vond Opa2 van mijn kindekes.
'Eh. Huh?' Deed ik verrast.

Nee, dat vond hij niet kunnen hoor. En toen ik zei, dat ik het wel eigenlijk leuk vond, en trouwens, Echtgenoot ook, zei ik. (Terwijl ik E met mijn elleboog vrij hard in de ribb'n prikte).

'Nee, waarlijk niet, echt heel ordinair' ging de man nog even verder.

Ondertussen was ik nogal van mijn stuk gebracht, en keek Schoonvader1 bepaald verbijsterd aan.
'Nou ja, IK vind het wel leuk. Daar gaat het om he, haha' deed ik nog best vriendelijk en alles en ook heel beleefd.
Maar toen kwam het.

Of. Ik. Het. Dan. Maar. Nooit. Wilde. Opdoen. Als. Ik. In. De. Buurt. Van. Zijn. Kennissen. En. Vrienden. Zou. Komen.

'Hnggg' zei ik. Of iets in die trant.
En liep weg.

Vertelde het aan mijn Zuske. Whatsappte Vriendin2. En mekkerde nog de hele dag tegen Echtgenoot. En oh ja. Stuurde ook een bericht aan Schoonzus3. Waarop wij besloten om bij de eerstvolgende verjaardag van Schoonvader1 beide met zwaar rode lippen aan te komen zetten. Natuurlijk.
Grote kans dat ik volgende keer geen alstublieft zeg. Of fiks in koffie spuug

Maar dan waren er nog mooie momenten hoor. Zoon1 die de Zoon1 van Vriend3 van Echtgenoot op schoot mocht hebben. (Z1vV3) En dat ik bijna spijt kreeg dat ik geen Kind3 wens. Want dat was zo lief.
Kijk maar. En wat een lieve baby. En zo mooi. En ach, ik kreeg er bijna weeën van.


En zie ook het haar van Zoon. Wie heeft er nog meer zo'n hip kind? Nee ik weet het, alleen ik.

Doei


donderdag 27 juni 2013

IJs in de morgen voorkomt kommer en zorgen.

'Haha' zei Zoon1 vanmorgen tegen mij. 'Hond1 luistert naar iedereen behalve naar jou, haha'.

Ja, zo moest ik inderdaad hem gelijk geven. Dit alles was nadat ik Hond1 probeerde op te voeden in het kader van 'niet aan mijn vest kluiven' en 'niet op het aanrecht springen'. De basisprincipes zeg maar. Hond1 had hier helegaar geen boodschap aan en hield pas op toen Zoon1 zelf maar het heft in handen naam en op zachte doch vermanende toon het beest tot zitten bracht. Waarna hij rustig verder ging met het lezen van zijn ochtendkrantje en het eten van zijn bammetjes met pindakaas. Terwijl Hond1 hem adorerend bekeek.

Zoon2 zat nog een weinig te hyperventileren, nadat hij net bekomen was van zijn woede aanval. Dit kwam omdat hij vanmorgen tegen zeven uur in de echtelijke sponde klom en vroeg om een Zandkasteel filmpje op de telefoon van Echtgenoot. Welja, vonden wij dat wel goed. En zo zongen de ergerlijke stemmen van irritantje Sassa en retarded Toto ons tegemoet, terwijl de dubieuze vaderfiguur Koning Koos weer eens taart bakte die hij met slagroom en aardbeien en al de oven inschoof.
Nadat wij gedoucht en aangekleed waren, meldde ik aan Zoon2 dat de telefoon uit moest, omdat ik hem ging aankleden. Welnu, daar had hij een andere mening over. Ik heb dit eerder meegemaakt en vertrok dus naar beneden om brood te smeren en mijzelve toonbaar te maken. Na een tijdje ging ik weer naar boven voor een tweede poging, waar Zoon1 me wist te vertellen dat zijn broeder net een nieuw filmpje had opgezet. Ik hoorde het imbeciele drolletjes-lied nu inderdaad door de slaapkamer schallen en zag Zoon2 tevreden mee wiegen. Komaaaaan, Zoon2, nu ophouden. Trad ik heel lafjes streng op. Echtgenoot was er nu ook en zo stonden wij met het ganse gezin om Zoon2 heen die de dekens nog eens lekker om zijn schoudertjes drapeerde en net deed alsof wij er niet waren.

Uiteindelijk griste Echtgenoot de telefoon uit de handjes van zijn zoon, die het op een brullen zette zeg. Ik schrok er gewoon van. 'Huuu' deed ik en greep naar mijn hart. Zoon1 grinnikte en maakte zich uit de voeten voor ik in de gaten had dat ook hij nog steeds in pyjama rondliep. 'Nou daag, fijne dag he' keek Echtgenoot mij aan en wilde de trap afrennen naar zijn veilige werk. Maar daar stak Zoon2 een stokje voor. Sprong het bed uit en zette zijn tanden in zijn vader. Hap. 'Aargghh' hoorde ik nog, terwijl ik Zoon2 losrukte en hem aan zijn voeten vasthield zodat hij niet head first de trap af zou vliegen.
Overigens niet een heel bijzonder ochtendritueel dit hoor. De helft van de week gaat het er hier zo aan toe.
Met dat verschil dat Echtgenoot mij net een foto mailde van een bloederige arm. Zijn arm. Met de tandafdruk van Zoon2 erin.
'Raahh' mailde ik terug. En bazelde zo wat over inentingen en hondsdolheid en Hepatitus en alles.
Dit alles zal, net als mijn teen, wel weer met een sisser aflopen, zoals ook de aanval van Zoon2 weer overging. Nadat hij wat deuren uit hun voegen trok, naar beneden rende en daar krijste dat zijn vader terug moest komen, bedaarde hij wat en nadat ik koffie had gedronken nam ik zo een polshoogte en vond het kind zacht snikkend op de vloer in de hal.
Ach toch, zo troostte ik hem, waarop hij meldde dat hij een 'zeer neusje' had. En, 'kinderen die auw heeft, mogen ijs' zo redeneerde hij. HAHAHAHA deed ik, maar daar hield ik snel weer mee op, want zag aan zijn ogen dat hij voorgaand drama rustig nog wel een keer kon opvoeren.

Nadat de hele boel uiteindelijk gevoederd en wel naar school was, las ik eerst op internet iets over dat Tablets en aanverwante zaken als het ware De Duivel voor kinderen zijn. Daardoor groeien ze op voor galg en rad en worden dom, lelijk en een zwerver, en het is zelfs kindermishandeling. Nu ben ik een beetje geneigd te denken dat de enige die vanmorgen mishandeld werd niet bepaald ons kind was.
Daarna las ik een Volkskrantmagazine over opvoeden en daarin stond dat het kindermishandeling is als je je kind zeg maar opvoedt, zoals ik dat doe.
Een fraaie ochtend ja. Gelukkig wéét ik toevallig, heel objectief gezien, dat mijn Zonen de leuksten op aard' zijn, zo in de basis bekeken, én ze zijn in staat om Hond1 in het gareel te houden. Dus ik zal straks een verband aanleggen bij Echtgenoot en waarschijnlijk veel ijsjes uitdelen, want ik ben er achter dat daarmee nogal veel leed en mishandeling in welke vorm dan ook voorkomen wordt.

maandag 24 juni 2013

De zere teen en de nachtvlinder

Vanavond na het eten stootte ik mijn teen zeg. Ik krijste als een bezetene, terwijl er in een seconde door mijn hoofd schoot, dat dat waarschijnlijk ook de reden is dat Zoon1 (tot mijn ergernis) altijd als een bezetene krijst als hij bijvoorbeeld over een grasspriet struikelt. In elk geval deed het pijn, werkelijk. En ik heb nog steeds een beetje het idee dat ik nu een gebrokene teen heb, maar dat zal wel weer niet.

Echtgenoot ging vanavond sporten, dat is zijn liefhebberij nummer 48 tegenwoordig en ik zou er wat tegen hebben, als hij er niet zulke brede schouderkes van zou krijgen. En ik plande een avondje televisie kijken en nagels lakken.
En mijn keus viel op de NCRV documentaire Nachtvlinder. Ach toch. Dat was mij daar een verdrietige bedoening, ik werd er compleet naar van. Maar wel ergens op een goede manier, want het was een mooi verhaal hoor. Het komt er op neer dat een meisje op haar 26e verjaardag zichzelf de dood cadeau deed. Zij was ernstig ziek en wilde zichzelf een nare lijdensweg besparen. Doktoren zagen in dat haar wens gegrond was en stemden toe, waarop zij besloot op haar allerlaatste avond een enorm feest te geven in de kroeg, met alle vrienden en familie en drank en muziek en dansen en alles, om de volgende dag met kater en al dood te gaan. Een onwaarschijnlijk bijzonder verhaal. Vriendinnen die dansten tijdens haar begrafenis, omdat zij dat zo gewild zou hebben, dansmuziek tijdens het dragen van de kist naar haar graf en zij zelf, die in haar laatste minuten heel rustig was en uitkeek naar haar einde. Want dan zou ze naar haar moeder gaan. Haar moeder die aan dezelfde erge ziekte was overleden toen zij nog klein was. En zij heeft in de jaren daarvoor geleefd zoals zij het het allerliefste deed, als nachtvlinder in Amsterdam, met vriendinnen en feest en kroeg en drank en mannen en plezier. Met in haar achterhoofd altijd haar grote liefde die vanaf het begin nooit haar man zou worden en de vader van haar kinderen, omdat dat alles uitgesloten was omdat ze sowieso vroeg zou sterven. Terwijl ze zo graag kindjes zou hebben gekregen. Nah zeg. En dat ze dan op de avond van haar feest voor de laatste keer haar haar staat te doen, zich op staat te maken en een leuk kleertje aantrekt. Voor de laatste keer. Ik dacht daar steeds aan, van zou ze zich beseffen, dat dit de laatste keer zou zijn? De laatste keer in Amsterdam, voor de laatste keer in een auto. Voor de laatste keer de nacht naar dag zien gaan. De dag waarop ze dood zou gaan. Nooit meer een middag, een avond en een nacht en weer een ochtend.

Ik doe al moeilijker als ik afscheid neem van een Landal vakantiehuisje na een week.
En ik maar gillen om mijn kleine teen he.

Het was heel mooi, in elk geval. En ik stuurde per whatsapp huilende popjes naar mijn Zuske die hetzelfde zat te kijken. En toen was het afgelopen en had ik niet eens mijn nagels gelakt, want zat op het puntje van de bank te kijken, de hele tijd.
Dus dat heb ik net nog even gedaan. Donkerblauw. En ik ga zo mijn zere teen in de brede armen van Echtgenoot leggen.

Dan zal ik de volgende keer vertellen van het gedoe van de afgelopen week, want ik weet dat u niet kunt wáchten, om mijn diarree verhalen gewoon weer te lezen ja.

donderdag 13 juni 2013

Van de stofzuiger, bouwvakker en billetjes

Van de week kocht ik een nieuwe stofzuiger, wegens zijn stukkende voorganger. Nadat ik al een paar dagen op mijn knietjes moest liggen met de slang in mijn ene hand en het zuigdinges in de ander, omdat de hele boel niet meer aan elkaar bleef zitten, was het ik nogal zat en bestelde fluks een nieuwe op internet. Toen het ding werd bezorgd, was ik daar nogal mee in mijn nopjes zeg. Pakte de hele boel uit en zette alles in elkaar en zette het op een zuigen. Nah, wat deed hij het goed. En kijk toch eens aan wat een prettig lichtgewicht gebeuren en wel zes meter snoer, oh oh, wat was ik in mijn nopjes. Tot ik er zo eens bij ging zitten en bedacht dat het toch wel rap achteruit gaat met me, als ik al zo blij ben met notabene een Stofzuiger. Allemachtig, dacht ik. En maakte snel plannen om een avontuurlijk leven te gaan leiden. De details moet ik nog uitwerken.

Gelukkig was er gisteren een lichtpuntje. Met Vriendin2 en onze Zonen2 fietste ik door Het Dorp, toen Vriendin2 mij toeriep dat er zojuist naar mij gefloten was door een heuse bouwvakkert. 'Kiiiind' zei ze. 'Er werd naar je gefloten! Terwijl je notabene Zoon2 achterop de fiets hebt! Op je oude dag!' 'Waaaat? WIIIEE WAAAR?' deed ik terwijl ik wild heen en weer keek. En ik wilde eigenlijk terugfietsen om te kijken en het moment hopelijk dit keer mee te maken. Dit vond Vriendin2 niet nodig. Zij is ook meestal wel de verstandigste van ons twee, dus ik moest berusten in het feit dat het wél gebeurd was, maar dat ik het niet had meegemaakt. Ach. Toch leuk. Ja, ik maak wat mee hier hoor. Maar serieus, daar knap ik van op hoor. Ik vind persoonlijk helemaal niks mis met fluitende bouwvakkers. Bij voorkeur had ik nog wat schunnige opmerkingen naar mijn hoofd gekregen, zeer seksistisch liefst ook nog. Zo ben ik.
Nu had ik vorige week ook al heuse sjans, toen ik met Zuske in een nachtelijk etablissement verbleef, en ook daar vond ik slechts wat positiefs van. Een leuke baardige man verkondigde mij dat ik er toch waarlijk leuk uitzag. Dat hij daarna in zeer dronken toestand door zijn vrinden het pand uit werd gedragen, daar sloeg ik gewoon geen acht op.

Ja, ik maak wat mee hier.

Overigens ging er aan de fluitende bouwvakker een nogal minder florissante gebeurtenis vooraf. Met Vriendin2 en onze Zonen was ik in een speeltuintje, waar wij koffie dronken in de zon en de jongens zich vermaakten met allerhande speelgoed, en alles leek even heel prima, wat niet zo vaak het geval is, tot het moment dat haar Zoon ons ineens, compleet in zijn bloot, tegemoet kwam rennen. Wij keken elkaar aan, ik brulde van het lachen en Vriendin2 rende rap haar zoon tegemoet om hem eens duchtig weer aan te kleden. Haha, deed ik. Die Zoon van Vriendin2 toch, wat een boef, haha. Terwijl ik mijn koffie opdronk. Tot ik in mijn ooghoek een paar kleine witte billetjes zag die ik direct herkende als die van eigen Zoon2. 'Argh' spuugde ik mijn koffie uit. En rende richting zandbak. Daar stond het kind, met slechts nog zijn shirtje aan, mij zeer verheugd aan te kijken. Zoooon, wat dooeooee jeee? Vroeg ik zoetsappig. Welnu, zo bleek. Hij deed een plasje. Midden in de zandbak. Ik kon er niks meer aan doen.
Ik keek schichtig om me heen en ontmoette de blikken van twee andere moeders die er de humor duidelijk niet van inzagen allemaal. Zulke moeders heb je he. Ik keek de andere kant op en ontdekte gelukkig een andere mevrouw die nogal zat te grinniken in haar eigen koffie. Ik wilde me nog inhouden, maar terwijl Zoon2 zo eens even zijn piemel stond uit te schudden, moest ik toch werkelijk heel onbehoorlijk hard lachen. HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA deed ik, en Z2 keek er bepaald verschrikt bij. Ik kleedde het kind aan, terwijl ik nog zo'n beetje halfslachtig probeerde te vertellen dat het heus niet netjes was en dat er ook wc's waren en dat wij toch niet op het strand waren en alles. Dit kwam allemaal minder opvoedkundig over dan de bedoeling was, met name natuurlijk omdat ik bulderde van het lachen. Ik zocht een schep, hatselde het plaszand bij elkaar en droeg dat naar een vuilnisbak en vond daarmee de zaak afgerond. Kocht voor de jongens een snoepje en vatte de ochtend samen als geslaagd en gezellig.
Denk alleen niet dat ik er snel weer mag komen kom.

Maar thuis kreeg ik een cadeautje van Echtgenoot en een dikke zoen van Zoon1. En in de kast staat mijn stofzuiger.

dinsdag 4 juni 2013

Avondvierdaagse. Zonder wijn, maar toch leuk.

De Avondvierdaagse. Ik herinner me van eigen jeugd (negen keer gelopen, thank you very much)heel veel regen, eigenlijk. In Haarlem verzamelde de ganse basisschooljeugd zich in een straat, elke avond van elk jaar dezelfde, om daarna eerst de 5- en daarna de 10 kilometer te lopen. Regenjassen aan en gáán. Onderweg limonade, kraampjes met stukken komkommer en natuurlijk heel veel póóóótje met VET en alles. Het was vast ook vele jaren heel mooi weer, maar ik wil u even laten weten dat een beetje regen mij niet deerde. Nu wel. Toen niet.
En mijn arme moederke en vaderke, meesjokken deden ze hoor. Door Haarlem, door elke buurt denkbaar, langs Het Zwarte Pad, over bruggetjes en langs bollenvelden. Hotsa, gingen we.

Twintig jaar lang daarna was het mijn zaak verder niet, en merkte ik er alleen wat van omdat op de laaste vrijdagavond, elk jaar een keer, de Grote Markt in de stad volstroomde met bloemen uitreikende opa's en oma's en hossende scholen met spandoeken, terwijl ik met mijn fiets probeerde naar de kroeg te komen.

Vorig jaar was het zover voor Zoon1, en Echtgenoot zou de honneurs waarnemen. De school van Zoon1 doet een eigen Avondvierdaagse, een weekje later dan de Haerlemsche die ik ken, en dat is verder ook niet met andere scholen samen, maar alleen met de eigen school. Wat het geheel wel wat overzichtelijker maakt, lijkt me. Want om je eigen kind terug te vinden tussen 1000 anderen is wel lastiger dan tussen 150. Een causaal verband, dunkt me.
De laatste avond liep ik ook mee, samen met de toen nog kleine Zoon2, die weigerde in zijn karretje te zitten, en dat was heus leuk, ook al kwam ik er op het moment van de medaille-uitreiking achter dat ik de bloemen vergeten was te kopen. Ik had duidelijk mijn moeder niet van te voren gebeld.

Dit jaar gaven wij natuurlijk ook Zoon1 op. En ik deelde Echtgenoot mede dat hij vier avonden onder de pannen zou zijn. Haha.
Dacht ik.
Want vanavond was de eerste avond en E moest tot later werken en kon dus niet mee. Oh. Ik bracht Zoon2 naar oma, om daar het diner te gebruiken, slingerde pizza's in de oven voor Zoon1 en mijzelve en vertrok om half zes naar het startpunt. Want ook dat doet de school van Z1 anders, ze starten elke avond vanaf een ander punt. Een half uur fietsen van huis, naar dat punt. Maar hee, fietsen, daar zit ik op, ik doe niet anders, dus daar zeur ik verder niet hardop over. Ik deed pakjes drinken in zijn rugzakje en wij gingen op weg. De zon scheen en ik dacht, waarlijk gezellig, een ommetje met Zoon1.

En kwamen op startpunt aan. Waar bijkans elke ouder in deugdelijk wandeltenue stond zeg. Wandelschoenen, sportschoenen, sportbroeken, rugzakken, fleece allover the place. Huuu, deed ik. Alsof we naar Santiago de Compostella zouden gaan zeg. En keek zo eens naar mijn rokje en gympjes. En checkte even mijn lippenstift, natuurlijk.
Terwijl Zoon1 reeds naar zijn klasgenoten rende, trok ik hem even terug en zei, dat hij fijn zijn gang moest gaan, als hij me maar af en toe even een kusje kwam brengen, zodat ik zou weten dat hij in orde is. Immer de verantwoordelijke ouder he, ik.

Maar welnu, dat was een waarlijk leuke wandeling. Compleet door bos en duinen, met de zon zo mooi laag dat alles in een kaarslichtachtig licht komt te staan, en dat door de bladeren en zand gefilterd, echt fraai. En ik liep zeer gezellig met
Moeder S te kletsen, waardoor zomaar vrij ongemerkt bijna zes kilometer voorbij gingen. Ik viel niet over een boomstronk, ik moest niet opeens enorm poepen, ik zei voor zover ik weet geen enorm genante dingen en ik dacht geeneen keer aan wijn en sigaretten. De natuur he mensen, de natúúúr. Zoon1 kwam mij daadwerkelijk een paar kusjes geven en ik genoot ontzettend van zijn plezier. Hij heeft niet zes kilometer gelopen, maar wel twaalf kilometer gerend, zo vaak rende hij heen en weder over duin en door bos. Om half negen legde ik hem te bedde, waar hij duidelijk heus blij mee was, ook al zei hij van niet. Hij legde zijn hoofd op zijn kussen, pakte zijn boek en zag er zeer tevree uit.

En ik ging zitten, nam een welverdiende wijn en meldde Echtgenoot dat ik morgen ook ga. Ik zag hem denken. Vrijdag zijn we tien jaar samen. En ik zit vol verrassingen. Wándelen, voor mijn pleziér. Avondvierdaagse ruuuules.

maandag 3 juni 2013

Het afgeronde project.

Zeg, ik ben met een heus project bezig geweest dit weekend. Het tragische hiervan was dat ik van te voren reeds hard werd uitgelachen door Zuske en Echtgenoot. En dat was weliswaar niet zozeer om dat projectske, maar meer omdat ik nogal eens ideeen en projecten heb lopen die om uiteenlopende redenen meestal niet echt tot een einde komen. Zeg maar.
Zo heb ik ergens in huis nog schilderdoeken en kwasten en alles liggen, omdat ik van plan was heel artistiek iets voor aan de muur te maken en ik mezelf heel creatief met verf zag klodderen. Het is er nog niet van gekomen.
Ook riep ik laatst in de rondte dat eenieder voor mij glazen potten moest sparen, omdat ik daar vele plannen mee had.
1. Ik zou een lamp gaan maken.
2. Ik zou ze gaan beschilderen om prachtige kaarsenhouders / verzamelpotten / grote kunst te maken.

Het lamp-idee bleek onhaalbaar. Namelijk omdat ik geen idee had hoeoeoeoe dan en alles. Ik had inmiddels wel een hele plank vol lege jampotten.
Het pot-schilder-idee was een kort en vrij schamel leven beschoren. Ik schafte mij glas-verf aan, wat ik al heel wat vond, want het had zomaar gekund dat ik gewoon de verf van de Zonen zou hebben gepakt en dan pas later zou ontdekken dat dat helegaar niet werkt op glas. Had heeeel goed gekund. Maar soms ben ik helder van geest en pak de dingen wél handig aan.

Op een zaterdagochtend nadat ik Echtgenoot en Zonen de deur uit had gestuurd, zette ik mij aan tafel met kwasten en kranten en verf en potten. Hotsa, flatste ik zo heel kunstig de verf op de potten. Schilderde iets wat voor een vogeltje moest doorgaan en iets wat in de verte op grassprieten leek. Toen was ik het alweer zat eigenlijk en verfde de derde pot gans blauw, die er uiteindelijk nog het beste uitzag.
Ik stelde de hele boel op de tafel uit en wees er trots naar, toen mijn mannen weer binnenkwamen. Hoongelach viel mij ten deel.
HAHAHAHAHAA deed Echtgenoot.
LEEEELIJK viel Zoon1 mij af.
MOOOOI MAMMA! Was Zoon2 de enige die verrukt was. Met zijn drie-jarige mening.

Zuske brulde van het lachen, toen ik haar tot overmaat van ramp toefluisterde dat ik ze wilde verkopen op de rommelmarkt. Had ik beter niet kunnen doen. Pfff, zei ik beledigd. En keek nog even liefdevol naar mijn potkes, die ik daarna op het balkon zette om te testen of de verf watervast was. Ja, zo bleek.

Een aantal weken geleden wilde ik leren haken. Want wilde een spreitje maken voor over mijn stoeltje waar een scheur in zit.
Vroeg mijn moeder om haakspullen en een deugdelijke uitleg. En vernaggelde een stuk of vijf haakwerkjes, nog voor ze herkenbaar waren als zodanig.
En daarna nog drie.
En kocht zelf nog een haaknaald, een bol met roze wol. En haakte een enorme sliert, waar ik dan 'dingen' mee zou gaan maken. En vertelde dat aan Zuske en Echtgenoot die van hun stoel vielen met overdreven hard gelach. Zuske probeerde de boel nog wat te redden maar toen mijn 'haakwerk' eenmaal weer toonbaar was... Maakte ik ook dat stuk, door heel doelgericht de verkeerde kant op te haken en diverse knopen te leggen die er niet meer uitkonden.
Hond1 kauwde er zo wat op en nu heb ik het maar even opgegeven. Maar ik zál een sprei maken. Want ga nu leren breien.

Maar. Dit weekend was succesvol. Enige tijd geleden haalde ik me in mijn hoofd dat ik een kastje wilde voor op mijn balkon. Om mijn bloemetjes op te zetten, en de gieter erin en mijn buiten-kaarsjes en alles.
En ik zocht naarstig op internet naar veilingkistjes, want dat zou het moeten zijn. En vond ze zowaar, en probeerde reeds een aantal weekenden Echtgenoot mee te tronen om ze op te halen. Vrijdag was het zover en ik schafte me vier kistjes aan, meldde aan Echtgenoot dat ik een hamer en spijkers nodig had en had zo bedacht om ze zo'n beetje aan elkaar te timmeren tot een kastje.
Daar stak E een stokje voor. En had allerhande argumenten, dat er pootjes onder moesten, en dat ik niet 'zomaar ' kon gaan timmeren. Ik dacht daar anders over, maar toen kwam hij met het doorslaggevende argument, dat zonder pootjes, er veel spinnen en viezigheid onder de kistjes zouden komen. Ieeeewk, gaf ik grif toe.
En zo kwam het dat ik spiedend toekeek hoe E en Zoon1+2 beziggingen met boren en planken en schroeven en handschoenen en splinters. 'Ja, zo gaat het goed ja' was ik hulpvaardig. En liep nogal in de weg.

Maar toen. Was het klaar. Liet ik E de boel naar boven tillen. En ik wilde toen zélluf de boel installeren. Wat ook al niet ging, want ik kon het ding niet verschuiven. Dus liet ook dat maar even over aan mijn mannen. Riep steeds aanwijzingen en was feitelijk dus weer eens overbodig in mijn eigen project.

Toen het ding eindelijk stond, ging ik bezig aan mijn eigen taak, het inrichten van Mijn Nieuwe Kast. En ik zei voor de zekerheid een paar keer dat het toch écht allemaal míjn idee en ontwerp was geweest.
En kijk.
Fantastisch. Ben er zeer blij mee. Dat kan men prima aan mij overlaten, dat blijkt maar weer. Een heus afgerond project.