dinsdag 13 juli 2010

???

HUH?

donderdag 8 juli 2010

Hoera. Vakantie. Hoera.

' Ik vind mijn leven niet leuk meer ' aldus Zoon1, 's ochtends om 07.15 uur.
' Ach jongen, hoezo dan? ' deed ik begrijpend.
' Elke dag is alles maar hetzelfde ' mopperde Zoon, duidend op het tandenpoetsen, waarmee ik wilde aanvangen.
' Ik wilde dat de hele wereld een kermis was ' filosofeerde hij nog door.
' In de draaimolen moet je ook schone tandjes hebben schatje ', drukte ik het gesprek de kop in. Gelaten liet het kind zich zijn tandjes schoonmaken, zich bewust denk ik van het tijdstip en mijn kater humeur. Het is een slim kind.

Het zijn zware tijden voor een kleuter; de zomervakantie begint over twee dagen en het gaat al twee weken nergens anders over. Van een picknick met de hele klas ten afscheid van het jaar en de juf tot pannenkoeken eten in de klas, voor de laatste keer naar de kleuterbibliotheek, vakantieverhalen, het meekrijgen van alle knutselwerken, geen vaste plek meer in de kring, alleen nog maar buitenspelen. Je zou toch maar kleuter zijn, met behoefte aan structuur en duidelijkheid.
En dan die vermaledijde voetbal. Wij hebben een bijzonder mooie Hup Holland slingert hangen, door het kind eigenhandig bestempeld en gekleurd, hij heeft een vlaggetje op zijn wang en een oranje shirt en hij kan heel mooi vals zingen, van NederlandohNederlandjijbentdekampioeoeooon. Maar het interesseert hem allemaal niets. Hij is boos op pappa omdat Nickelodeon niet op mag, als Nederland speelt, en hij lag zich laatst in zijn bedje heel sadistisch te verkneukelen dat ' pappa lekker niet voetbal kan kijken vanavond, want het komt heeeel laat pas gheghehehehehe ' (om 20.30 uur dus). En vanmorgen op de fiets vroeg hij ' waarom iedereen het de hele tijd toch over voetbal heeft '. Ik vond het geen gekke vraag en mompelde iets over de beste van de wereld zijn enzo, waarop hij feilloos wist te antwoorden dat hìj toch zeker de lìefste van de wereld is. Wat ik niet anders kon dan beamen.
Kortom, roerige tijden. En het is nog niet eens vakantie. Straks is het kind zes heule weken thuis. Echtgenoot is vijf hele weken thuis. En ik moet heel veel werken. Maar of dat nu zo erg is...

zondag 4 juli 2010

Zondagmorgen

Zoon1: Moeder?
Ik: Eh, ja, Zoon?
Zoon1: Mag ik in het zwembadje?
Ik: Ja kind, doe maar lekker
Zoon: en Moeder?
Ik: haha. Ja?
Zoon: Wij moeten vanavond mijn haren wassen. Het is harendagwas.
Ik: Zo is het.
Zoon: Kristel Barendregt! Nu ben ik het zat.
Ik: ??
Zoon: Haha, grapje.

Zo ziet u, een fraaie zondagochtend. En leest;
Ook heb ik al een uur met Zoon1 in bed gelegen, vanaf 06.30 uur toen hij vond dat de dag was begonnen. Het was heerlijk samen liggen, ook al kreeg ik drie keer een elleboog in mijn gezicht, voeten in mijn buik en vingers in mijn oog. In de basis was het best lekker, ik kon in elk geval nog even in bed blijven, immers.
Verder heb ik al een quiche gebakken, ten behoeve van het uitje wat mij met de klas van Zoon1 hebben, hedenmiddag. En een kilo aardbeien schoongemaakt. En 2 wassen gedraaid en opgehangen. Zoon2 gevoederd, gefatsoeneerd en weer te bedde geslingerd.
en het is pas 10.00 uur.
Argh!
Het moet niet gekker worden nu.
Ik schrik een klein beetje van deze opsomming van activiteiten op de vroege zondagmorgen, u ook zeker.
Het lijkt net of ik opeens uit het niets enorm moederlijk ende huishoudelijk ben geworden. Straks ga ik nog zelf brood bakken, kaas maken en alleen nog maar biologisch eten en geen make up meer opdoen en jute kleding dragen.
Maar neen.
Dat denk ik niet hoor.

Als tegenhangert van vanmorgen zal ik namelijk de rest van de dag niets uitvoeren. Zoon1 zit in zwembadje, Zoon2 ligt te bedde, Echtgenoot is aan het fietsen en is nog onwetend van de invulling van de rest van zijn dag. Ghehe.

zondag 27 juni 2010

Komt dus echt niet door nieuwe schoenen

Heb De Zilveren Schoenen ook aan Zus gegeven, voor hare verjaaring. Heb er niet bijgezegd dat ik nu al 2.5 dag kramp in rechtervoet heb.
Maar misschien komt kramp wel niet van Zilveren Schoen.
Ik denk het eigenlijk niet.
Ik hou er trouwens ook niet van om lelijke eigenschappen toe te kennen aan zulks leuks als Zilveren Schoenen. En daarbij gaat mijn moeder anders de hele tijd zeggen dat ik ze niet meer aan moet doen. En daar kan geen sprake van zijn natuurlijk.
Maar ik doe ze toch maar even niet aan, want het is eigenlijk veel meer blote voeten weer. Immers. En dat heeft dus helemaal niks te maken met zere voet. Ook al kon ik er vannacht bijkans niet van slapen en ondanks de voetmassaaaaage waar ik Echtgenoot toe gedwongen had, werd de pijn niet minder. En viel ik vanmorgen languit naast de echtelijke sponde, toen ik zeg maar heel gewoon uit bed wilde stappen voor het ontbijt van Zoon2.
Maar ik denk toch niet dat het door Schoenen komt hoor.
Hoewel het wel allemaal begon toen ik ze een hele dag aan had gehad. Maar op die dag gaf iedereen (iedereen!) mij zoveel complimenten, over mijn leuke voetverschijning, dat het nooit zo kan zijn dat daar nu ellende van is gekomen.
Misschien is er ongemerkt iets heel zwaars op mijn voet gevallen, zonder dat ik het doorhad. Een baksteen ofzo, of misschien een stoel. Of heb ik in een soort slaap-waak-toestand diverse ballet-poses geoefend. Waarvan ik heel goed zou moeten weten dat niet te doen, in mijn toestand. (toestand niet bijzonder ofzo, maar gewoon mijn standaard toestand zeg maar = niet geschikt voor sportieve en lenige aangelegenheden).
Ik zal er wel nooit achterkomen. Het blijft waarschijnlijk voor altijd een raadsel. Maar ik zit er maar mee. Kan bijna niet lopen. Zal mij dus wijn moeten làten inschenken. He bah. * zet zonnebril recht *

maandag 21 juni 2010

Hete vuren

Soms zit een weekend vol met nuttige dingen, goede uitstapjes en prettige omstandigheden.
Zo'n weekend was dit niet.
Haha.
Jawel, zo'n weekend was dit wel.
Mijn haren zijn eindelijk weer zwart, in plaats van grijs. Ik heb samen met Zoon1 de heeeele, jawel, de heeeele Hennes leeggekocht ten behoeve van zijn kledingkast. Ik ben naar de kappert geweest. En. EN! Ik ben in het bezit van zilveren schoenen. Aahhhhh, wat een zucht van opluchting. Ze doen een klein beetje pijn, maar pfff, ik heb wel voor hetere vuren gestaan.
Zo was ik afgelopen donderdag op het consultatiebureau waar de hele vervelende mevrouw die mij altijd zo eng en achterdochtig aankijkt wijkverpleegkundige mij fijntjes wees op het feit dat Zoon2 ' nogal bovenin de curve zit ' , wat eigenlijk gewoon betekent; hij is een vetklep. Ik ben erg trots op De Zonen, die beiden buddhaesque afmetingen vertonen, als baby. Ze zijn rond en dik en zacht en ik doe Zoon2 ook nog mutsjes op, waardoor zijn dikke gezichtje extra rond eronderuit komt. Je zou bijna denken dat ik uit Polynesië kom, waar groteske dikte als het summum van schoonheid wordt gezien, (dat klinkt slim hee, maar ik heb het van internet, ghiihihi)maar dat is niet zo, voor mijzelve geldt dit allerminst (nog 3 kilo! Drie!), maar ik vind het voor De Zonen een buitengewoon goede eigenschap, het babydik.
Niet dat ik Zoon2 nu elke dag slagroomtaartjes en roombotercroissantjes voer, welneen. De Zonen zijn helemaal uit zichzelf zo blakend, puur op melk en geschmutste worteltjes.
Echter moet ik mij toch al jaren verantwoorden op het consultatiebureau, elke keer weer. En nu zag Echtgenoot dit weekend, dat de wipstoel waar Zoon2 in verblijft ten tijde van zijn groentehapje, geschikt is tot maximaal 9 kilo. Zoon2 weegt meer dan dit, en hij is pas 5 maanden, terwijl zulks een stoel volgens mij tot minstens 1 jaar gebruikt kan worden. Woehahah! Waarschijnlijk zal hij dientengevolge ook nooit in een fietsstoeltje mogen, als het zo doorgaat. Moet hem dus leren fietsen voor hij 9 maanden is. Nogal een opgaaf, aangezien Zoon1, die al 4.5 is, dit nog steeds niet kan.(Zoon1 heeft vele andere kwaliteiten)(Zoals; tot 10 tellen in het Engels; wan toe trie fuur voef sieks sivven eet nijn toen)(heul knap he!)

Desalniettemin, niettegenstaande, hetere vuren dus. De zilveren schoenen staan te glanzen naast mijn nieuwe broek, 3 kilo verwijderd van aantrekken. (Gaat vet ook van je voeten af?)En nu is Zoon2 ziek. En zal ik vanmiddag weer een ritje richting huisarts maken.
Voor de 3e keer in 1 week.
Ik lijk wel een stalker van de dokter, zo vaak kom ik daar.
Misschien kunnen we vriendinnen worden, dan is het ook niet zo genant, dat ik daar elke dag binnen kom zetten.
Ik denk dat ik maar een flesje wijn voor haar meeneem, mevrouw de doktert. Dan drinken we er op.

woensdag 16 juni 2010

De Gelukkige Zoon

















Even een binnenkomert; ik neem de opvoeding en ontwikkeling van mijn kinderen heel serieus. Dus. Ja echt hee, heel serieus. (Uche. Ho, daar verslikte ik mij even, u ook?)
Enniewee, in het kader van Leering ende Vermaeck, toog ik afgelopen zondag met Zoon1 te Amsterdam, naar science center Nemo. Zoon1 noemt dit ' het bellen museum ' , omdat je daar in een grote zeepbel kunt staan, wat het hoogtepunt van plezier is voor een kleuter en zijn moeder. In Nemo kun je testjes doen, in een ballenfabriek werken, doen alsof je water zuivert in de duinen, 3D film kijken over moleculen en cellen in het lichaam, en dansen op een dansmasjiencomputert, allemaal zulks. En oh ja, lunchen bovenop het dak van het gebouw, met uitzicht over het scheepvaartmuseum, 'een piratenschip'. Echt heel leuk.
Zoon1 blijkt een feilloos gevoel voor emotie-herkennen te hebben, volgens een test die hij met grote ogen deed. (En ik blijk enòrme mensenkennis te hebben, volgens een andere test aldaar. Jawel, dus past maar op, want ik doorzie u allen. Ha!)

Zoon vond het een uitermate leuk uitstapje, vertelde hij en ik zag natuurlijk meteen een wetenschappelijke studie in het vooruitzicht, een professor in den dop en bedacht mij al welke outfit ik aan zou trekken, als trotse, ondersteunende edoch hippe moeder, naar zijn bul-uitreiking, over 20 jaar. (dit ondersteund door zijn juf, die ons mededeelde dat Zoon zijn CITO toets uitmuntend heeft gemaakt. Ooh het moederhart!)

Eenmaal thuis echter de volgende dag, trok het kind zijn broek uit, mijn blauwe pumps aan en verkondigde dat hij allergisch is voor speklapjes en bloemkool, zo verkouden is dat hij helaas niet meer naar school kan gaan en dat hij voortaan zonder piemel door het leven zal gaan, als meisje.
Ik zag de nieuwe jurk die ik voor zijn diploma uitreiking zou kopen, mij door de neus geboord worden en een visioen voor ogen van mijn Zoon, die homosuele kappert wordt op hoge hakken, zonder enig wetenschappelijke studie, maar, wel heel gelukkig.

(NB: De Juf noemde Zoon: welbespraakt. Ooohh het moederhart again. Maar misschien zit er dan nog een carriere als showmaster in ook nog!)

Zie foto's. Leueuuuuk he!

donderdag 10 juni 2010

Helegaar niet moe hoor

' Waarom kunnen mannen ook moedervlekjes hebben? ' ' het zijn toch geen moeders? Mannen kunnen toch geen moeder zijn? Mamma, hoe kan dat? Mamma? Maammaaa? '
Aldus Zoon1, vanmorgen op de fiets naar school. ' Vraag dat straks maar aan de juf, ghehehe ', rondde ik het vraaggesprek heel verantwoord af.
Zoon1 moest mij hebben vanmorgen; direct bij het ontwaken, zong hij een onverstaanbaar en onbegrijpelijk lied, wat ik na moest zingen. Toen ik dat deed, moest het overnieuw, want ik moest het met een hogere stem zingen. Jawel. Na de 4e poging van mijn kant, was ik het spuugzat, ontstak Zoon1 in woede en stampten wij beiden mopperend de trap af. Eenmaal beneden was de ellende alweer vergeten en had hij voornamelijk nog oog voor zijn ontbijt. En ik ging naar de keuken en dronk koffie. Maar niet omdat ik anders niet kan functioneren...neeheeeen; ik ben namelijk helegaar niet heul moe. Want! Omdat!! Zoon2! Heeft! De hele nacht! Geslapen! Voor het eerst, hoefden Echtgenoot of ik er niet middennachtelijk uit, voor flessen, spenen en anderszins babyesque taferelen.
Nu was het nog heerlijker geweest in de ochtend, als ik niet de avond ervoor Chardoniserend met De Vriendinnen had doorgebracht, maar hee, daar praten we niet over.
Voor nu leef ik in de waan, dat vanaf nu de nachten beter zullen zijn, dat Zoon1 moeilijke vragen aan de juf stelt, en ik mijn zilveren schoenen ga vinden. Amen.

woensdag 9 juni 2010

Zucht ende steun

Zoon1 is als Draak verkleed naar school getogen, zo mogelijk nog iets meer hyper dan normaal al het geval is. Ik werd voor de 3e keer in 2 dagen compleet natgeregend, terwijl ik vriendelijk knik naar mijn kroost dat onder het regententje heerlijk droog in dn fiets vertoeft, en net maakte ik mijn sigaret per ongeluk uit op een babyslak. Vies hee.
Verder is onze drogert ter ziele en kom ik welhaast om in de was, die opeens allemaal aan het kleine rekje moet komen te hangen en moet ik mijn haar nodig verven, wat er steeds maar niet van komt. De zilveren schoenen heb ik nog steeds niet en Zoon2 wilde vannacht bijkans een lopend buffet in zijn ledikant geserveerd krijgen.
Is het heeeel erg, heeeeeeel erg als ik alvast een klein wijntje neem?

maandag 7 juni 2010

Zeven

Echtgenoot en ik zijn vandaag zeven (7)jaar tesaam. Niet getrouwd, dat pas 3, en eigenlijk klopt het ook niet heulemaal, want eigenlijk was het ergens in mei, dat wij elkander ontmoetten, maar, na een hoop gerommel met data, tijdstippen, locaties en verschil van mening over romantische aangelegenheden, is onze jubileumdatum 7 juni. Vandaag dus. Hoera!
Vanmorgen om 04.00 uur wilde Zoon2 ons al feliciteren. Hij riep luidkeels om slingers, taart en champagne en bracht een fraai lied ten gehore.(hij blérde om zijn flesje melk, maar dat staat zo onfeestelijk)
Zijn feestje duurde tot 06.00. Toen ging ook de wekker, handig.
Zeven jaar geleden, gingen wij dagelijks pas naar bed om 04.00, nu staan we kennelijk op, op zulke tijdstippen. Op foto's van zeven jaar geleden sta ik slank en jong en bruinverbrand en altijd een beetje brak van de avond ervoor. Op foto's van tegenwoordig sta ik wit en moe en altijd een beetje brak van het vroege opstaan.
Op foto's van toen staat Echtgenoot met haar op zijn benen. Op foto's van tegenwoordig niet. Oh, dat heeft er niks mee te maken? Neen. Maar ik wilde het wel even kwijt.

Mijn doel voor vandaag is een cadeau voor mijzelve te kopen. Ik denk aan zilveren schoenen. Vanavond ga ik dan met mijn schoenen aan op de bank liggen en denken aan de komende 7 jaar. ( Aan het eind daarvan zijn De Zonen echt al schrikbarend groot.) Wie weet hoe wij er voor staan tegen die tijd, misschien wel weer jong en bruin en slank en harig. De techniek staat voor niks. Immers. En anders trekken we gewoon maar een fles open, want dat is altijd goed.

woensdag 2 juni 2010

Spelen

Zoon1 komt tegenwoordig thuis met verhalen over ' robotje gespeeld ' en ' prins en prinses die in de zandbak vielen gedaan '. ' En toen was jij de vis en ik was de visser en de worm en toen waren wij in het water..'. Zulks, zeg maar. Ik knik altijd toegeeflijk en geinteresseerd en stop ondertussen de wasmasjien maar weer eens vol met kleuteroutfits.
Soms moet ik meedoen met zijn zelfbedachte spelletjes, en als het écht niet anders kan, dan doe ik dat dan maar. Echter, hoe ik ook mijn best doe en mij inleef in Roodkapje, een bloem, een auto-met-pech, altijd krijgen wij ruzie, rolt Zoon getergd met zijn ogen en moet ' de stomme mamma ' maar weer afdruipen naar de keuken om de lijdende kinderziel te troosten met koek en ijs.
Terwijl ik heus wel van spelen hou, waarlijk. Heel eerlijk; het liefst met een kurkentrekker, maar meer pedagogisch verantwoord, kan ik ook best omgaan met een bankje in de zon in de speeltuin, of een stoel naast de zandbak in de achtertuin.
Daarbij los ik mijn tekort aan speel-kwaliteiten in, met mijn gave voor voederen. Ik speelde namelijk vanmorgen nog 'keukentje' en toen was ik de moeder die zelluf een fruithapje maakte voor Zoon2. Banaan. Pureren. Klaar! Jawel, dat klinkt heel simpel, maar ik was zo trots, dat ik direct na deze geweldige prestatie mijn handen aan mijn schort afveegde en de camera pakte.
(Helaas bleek dat ik geen schort aanhad, en had dus overal banaan-smutsj gesmeerd)
(Ik bedacht mij kennelijk in hoofd meteen moederkloekeigenschappen toe, zoals schort- dragen. Raar.)
Verder is Zoon2 ook een soort speelgoed. Voor mij, that is. Alles wat ik doe, vindt hij om te lachen: bijten in zijn dikke beentjes, schudden met zijn dikke billetjes, kussen in zijn dikke nekje en zijn hele dikke lijfje omhooggooien en weer opvangen. En hoe harder hij lacht, hoe leuker het is, en ga ik maar door. Uren vermaak ik mij met mijn speelgoedbaby. Later zal het lachen hem vergaan, als ook hij erachter komt dat zijn moeder die van de luie soort is, zonder talent voor rollenspellen en 'toen was ik de koning en jij was in de gevangenis'. Maar dat maak ik dan heus wel weer goed met een zelfgemaakt ijsje ofzo. (Limonade. In vriezert. Klaar!)
Gelukkig hebben ze elkaar, de jongens. Daarom heb ik er ook twee, dan kan ik tenminste weer rustig spelen met wijn mijn eigen speelgoed.

dinsdag 18 mei 2010

Quote Van De Week 3

Vannacht, 04.00 uur. In de nacht. Dus. Des Nachts. Toen het donker was. En ik sliep.

' Mammaaaaa, is het aan de andere kant van de wereld nu lunchtijd, of avondetentijd? '

maandag 17 mei 2010

Vakantie vs Werk

De vakantie is voorbij. De KinderVakantie, that is. Die van mij begint morgen, dan ga ik weer aan het werk. Neeeehh, dat is nu weer niet aardig om te zeggen. Heel onmoederlijk ook en al, en niet pedagogisch en dinges.
Maar oeioei. Afgelopen hele week was Zoon1 dus thuis. En hij knutselt zo veel he, ik heb al 3 dozen vol met enigszins herkenbare de mooiste dingen, en hij is pas 4. Nog minstens 8 basisschooljaren te gaan. En dan straks nog Zoon2, fingers crossed dat die meer dan schoenen kopen houdt ofzo, daar kan ik dan ook nog wel enthousiast van worden. Maar hee, het was ook moederdag, en toen kreeg ik wat mooois, wat mooois! Ik heb het ingelijst, zo mooi. Roze, met een hart, ik zeg; wat wil ik nog meer.

Maar de vakantie dus. Waarvan ik bijna niet wist dat die uit twee weken bestond. De tweede week was een kleine uitputtingsslag, met als enige rustpunt, een bioscoopbezoek met het kind. 1.5 uur lang een beetje soezen in het donker. Dat hij midden onder de film moest poepen, niet wilde gaan, maar mij dat elke 2 minuten hard in het oor fluisterde, dat ben ik al bijna vergeten. Dat kan ik, dingen vergeten. Zoals ook bijvoorbeeld van die keer dat ik twintig euro binnen tien minuten kwijt was, op de kermis. Bijijijna vergeten.
Het was dus een drukke week. Niet druk door dingen te doen, want het regende natuurlijk maar weer dr eensch veel, maar druk door thuis te blijven, met Kleuter en Baby. Ik was bijkans blij dat vanmorgen de wekker weer ging en ik mijn vertrouwde ochtendritueel kon afdraaien.

En dan morgen. Weer werken. Afgelopen vrijdag was ik voor het eerst sinds 6 maanden verlof+vakantie weer op werk, voor een eerste dagje bureau inruimen, mail lezen, bijpraten, inlezen, epibreren. Zulks.
Morgen voor het echt. Compleet met nieuw ritme in de ochtend. Zoon2 naar oppas. Ook voor het eerst. En van school naar werk is een heule lange fietstocht, met als enige troost dat misschien die laatste kilo's daarmee verloren zullen gaan.
Werk is doorgaans erg druk, maar ik kan daar wel ongestoord een kopje koffie drinken, hoef de hele dag alleen maar aan mezelf te denken en mijn mening verkondigen gaat over iets meer dan de tekeningen van Zoon1. Ik verheug me wel, eigenlijk. Maar dat komt ook omdat ik nu alvast op voorhand vergeet, hoe einde middag eruit zal zien.

vrijdag 30 april 2010

Tssssk

" mevrouw, daar staan de zwangerschapsboeken "

Ik zeg: HEULE slechte verkooptruc, mevrouw-op-de-rommelmarkt-die-ik-heel-vuil-aankeek-en-waar-ik-dus-zéker-niks-van-ging-kopen.

donderdag 29 april 2010

Loterij waaaanzin

Gisteren kregen wij post van d'een of d'andere loterij. Wij doen mede aan vanallesennogwat. (En raad eens? Juist. Nog nooit iets degelijks gewonnen.)
Anywho. Het was een kaartje, allervrindelijkst persoonlijk gericht aan Echtgenoot. Maar ik maakte het open, want stel je voor dat we opeens veul geld hadden gewonnen?! Dan weet ik dat gaerne vòòrdat Echtgenoot dat weet. U snapt.

Echter, daarin stond, dat wij gratisj en voor niks en zonder dat het geld kost en al, een Oranje Verrassing kunnen ophalen. Het is zo'n hoed, een oranje kroon, ' onmisbaar voor elk oranje-feest ' stond er juichend op het pamflet.

Ik kan het ophalen vanaf 1 mei.

Wérkelijk.

woensdag 28 april 2010

Onthouden

Ik weet nog heel goed welke oorbellen ik in had, vorig jaar op Koninginnedag. Ik kan me heel goed herinneren welk truitje én rokje mijn zusje aanhad toen ze een keer een optreden had op de middelbare school, en waar ze dat gekocht had. Ik weet nog precies hoeveel geld ik aan make-up heb uitgegeven toen ik ging trouwen, 3 jaar geleden en ook wat dat precies allemaal was, welk merk en welke kleur. Heel helder zie ik nog voor me, wat alle Vriendinnen, tot in detail, aanhadden toen we Prosecco Avond hadden, jaren geleden, en ik weet ook nog precies wat ik aanhad, toen Zoon1 in het ziekenhuis lag, 3 jaar geleden. En ook wat hij aanhad en welke sandaaltjes ik toen net voor hem had gekocht en die hij nog niet paste. De verjaardag van een vriendin van heul vroeger. Het telefoonnummer van een langvervlogen liefde. Precies welk liedje er gedraaid werd op die ene avond in die ene kroeg toen we zooo moesten lachen en we deden alsof we ontsnapte kloosterlingen waren.

Als ik in de Ikea loop, weet ik exact waar ik moet zoeken naar dat ene lampje, die kaart voor in dàt fotolijstje en precies waar de goede pannenlappen liggen. Ik weet nog welk kettinkje ik omhad, toen ik 15 was en naar de Efteling ging. En baal dat ik het ooit heb weggegooid, want echt wel dat ik er nu hip mee was geweest!

En wij hebben thuis een Gezins Agenda, jawel, en daarin schrijf ik alles, maar vooral voor Echtgenoot, want over het algemeen onthoud ik alles wat belangrijk is. Zo heb ik ook een adressenboekje. Jahaa, heul volwassen. En van veel mensen weet ik het adres nog uit mijn hoofd ook. Waarom? Waaarom? Maar wel handig soms.

Dit weekend gaan we een weekje op vakantie. Ik denk aan de was, aan wat er mee moet, aan wat ik nog moet kopen, hoe laat en wanneer en waar we moeten zijn. Wat Zoon1 aandoet, wat Zoon2 aandoet, dat de zwembroeken meegaan en het fototoestel en dat Zoon1 zijn boeken niet vergeet en dat ik nog zonnebrand moet kopen en dat de kat nog verzorgd moet door de buurvrouw en dat we voor haar een fles wijn klaarzetten als dank en dat zijn dierenartsmedicijninentingboekje klaarligt voor als hij ziek wordt of ter ziele gaat en dat er eten moet zijn voor als we weer thuiskomen en misschien de winkels al dicht zijn en dat er dan ook ontbijt moet zijn en dat ik even de vuilnisbak leeg en dat er een raampje openblijft maar de zonneschermen ingeklapt en en en aaaarrghhh!
Maar wel, komt goed. Ik regel het en ik onthoud het en ik weet het.

En nu ontdek ik gisteren dat Zoon1 straks niet 1 week vakantie heeft. Maar 2. Twee weken! Thuis! Hoe kan het dat ik dat niet wist? Kijk, dat Echtgenoot het niet wist, alla, maar dat ik het niet wist? Gelukkig heb ik Vriendin T. die helderder van geest is op dat gebied, kennelijk. En had ik toevallig al geregeld dat ik een week later met werken zou beginnen, anders had Zoon1 thuis alleen gezeten. Toevallig he? Toevallig he? Misschien ben ik zò gewend aan onthouden, dat ik het zelfs op telepathisch-achtige wijze ook nog doe.

maandag 26 april 2010

Quote Van De Week 2

" pappa is zooo lief, want als ik van jou iets niet mag, mag het van pappa wel "

Aldus Zoon1.

* noteert Goed Gesprek met Echtgenoot *

maandag 19 april 2010

Quote Van De Week

' Mamma, ik moet zo nodig poepen dat ik het eigenlijk niet meer kan ophouden. Maar eerst moet ik even naar de buurman, want die gaat fietsen en die ga ik uitzwaaien. '

zondag 18 april 2010

Van die keer dat ik ging opvoeden
















Zaterdagavond 01.30 uur.

Ik: ' holadiejeee, jawel ik lust nog wel 6 wijn, tuurlijk!'

Zondagochtend 05.30 uur.

Zoon1:' LALALALAAAA MAMMAAA EN PAPPAAA IK BEN WAAAAKKERRRRRR!'
Zoon2:' Komaan, ik heb een goed idee! Ik braak mijn hele bed onder zeg! '

Zondagochtend 10.00 uur.

Zoon1: ' Ik verveeeeeeel me, ik verveeeeeeel me, ik verveeeeeeeeeel me '


En soms kun je dat gewoon niet hebben, zeg maar, als ouders. En toen kregen Echtgenoot en ik een epifanie. Zeg maar dat we het licht zagen. Maar eerst emmerde Zoon1 nog wat verder over het vervelen enzo.
' Ga gewoon met je speelgoed spelen' zei Echtgenoot.
' Maar ik wil dat niet en ik kan dat niet en ik wil dat nieiiiit' huilde Zoon1
' Maar kijk daar, wat je allemaal voor moois hebt' deed ik vriendelijk.
' Maar dat wil ik niet en dat kan ik niet en ik wil dat nieiiiiit'
' Zal ik je dan even helpen? ' bood Echtgenoot aan.

Maar het mocht allemaal niet baten.

Echtgenoot deed het keukenkastje open. Ik knikte toestemmend. Wij grinnikten naar elkaar over het briljante plan dat we hadden. En gaven Zoon een vuilniszak.

' Kijk Zoon, morgen komt de vuilniswagen. Doe jij maar vast al je speelgoed hierin, dan kunnen we het morgen zo op straat zetten. Jij speelt er nooit mee, dan kan het netzogoed weg.'

Zoon1 ' ??? '

' ghegheheheheheh ' deden wij gemeen.
Zoon1: ' jamaar jamaar'
Wij: ' ja kijk, hup, de playmobil, hop,je gitaar, huphup, je boerderij en je pop'
Zoon1:' neeeee, niet Isabel!'
Wij: ' nu vooruit dan, die mag blijven. Maar hier, je lego past er mooi in'
Zoon1: ' weeeehhhhhh '


En zie boven het resultaat. Een tevreden spelend kindeke, op de zondagmorgen.
Zo gaat dat dus, opvoeden. Makkelijk hoor.

vrijdag 16 april 2010

Ik zit erop, en hobby's enzo

Kijk, ik heb dus geen hobby's. Nooit gehad ook echt, volgens mij. Wel eens zo heel af en toe een interesse ergens in, of een kortstondig lidmaatschap ergens op, en ik heb ook wel eens heel vroeger een verzameling 'beeldjes' gehad. Waarom? Waaarom?
Omdat ik dat leuk vond, kennelijk. Op mijn kamer bij mijn ouders thuis had ik een hele rij beeldjes. Van een kikkertje met een zonnebril op en een hondje in een lelijk mandje en 3 huisjes naast elkaar. Zulk soort beeldjes. Ook staat me nog iets bij van een poesje met een heel zoet gezichtje, dat was dan mijn lievelings. Ik kreeg die dan zeker, of raapte die op van de straat ofzo? Geen idee zeg, werkelijk. Echt bevlogen was ik er ook niet mee, of aan gehecht, want ik herinner me vaag iets van een keer dat ik mijn kamer opruimde en de hele boel zo in een vulliszak heb gekiept en weggegooid.
Sporten, daar doe ik niet aan. Vroeger ook al niet, hoewel ik wel eventjes wat beschamende pogingen heb gedaan hoor, maar nooit van harte. (Ik heb op de Havo zelfs een keer een onvoldoende voor gym op mijn rapport gehad hee. Serieus. Dat kan dus bijna niet he, maar jawel, ik had dat dus).

Nu maken Echtgenoot en ik wel eens grapjes, en als je dan goed in iets bent, dan zeggen we ' je zit erop '. Ja, heel grappig.
Anywho, Zoon1 was vanmiddag heel goed aan het knutselen. Alles onder de lijm, oooveral snippers papier en de tafel is nu met zwarte strepen, vanwege omdat hij met een zwarte stift bezig was. En ik maakte veel complimenten over alle kunstwerken. En toen zei Zoon: ' goed he, ik zit erop '. En dan ben ik dus heel trots he, op mijn zoon met zoveel humor. En ik zei' jaaa, inderdaad! Ha! Ha!'.
En toen hadden wij het zo over erop zitten. En toen en toen en toen vroeg Zoon:
' waar zit ik op? ' Hij zit op kleutergym, elke zaterdagochtend, en dat antwoordde ik dus. Dat vond Zoon een helder antwoord en stelde vast dat pappa dan dus op Fietsen. En Hardlopen. En Schaatsen. En werken. Zit. Klopt allemaal.
Maar waar zit mamma op?

Ik zit dus op: ' naar je vriendinnen gaan ' volgens het kind.

En nu zeg ik; is er een leukere hobby? Neen. Laten we het ook vooral daarbij houden.

Verhaaltjes van hiervoor

Omdat dit hier nieuw is; deez' site met stukskes die ik ga schrijven hier, is het hier nog een beetje leeg. Saai, leeg en suf. Maar neen, ik was niet altijd al zo saai en leeg. Vroegah (tot 2 dagen geleden) schreef ik al mijn ont-zet-tend leuke belevenissen op Hyves. Maar het is nogal veul werk, weet je. Alles hierheen kopieren. En daar ben ik te lui voor. Maar mocht u interesse hebben, hier is de link.

http://kristelbarendregt.hyves.nl/blog/

Mode



Bijna 31 30 jaar geleden, had ik een vestje aan. 4 jaar geleden had Zoon1 dat vestje ook aan. En vorige week had Zoon2 datzelfde vestje ook weer aan. Heul hip, heul retro. Toen ik 12 was en oude foto's bekeek, vond ik het vestje natuurlijk belachelijk. Maar toen ik het 4 jaar geleden van mijn moeder kreeg toen ik zwangert was van Zoon1, vond ik het opeens onwijs leuk, en ziehier, ik kleed mijn kinderen er vrolijk mee aan, hoewel ik heus wel weet dat zij het later ook weer belachelijk gaan vinden.

Toen ik puber was, droeg ik zelfgeverfde broeken, lange rokken en nep-neuspiercings. (waar mijn moeder nog een alleraardigste anekdote over weet, die ik elke keer weer moet aanhoren. Iets met die neusring die ik vergat in te doen terwijl ik wél volhield dat hij echt was..). Toen ik nog iets jonger was, droeg ik een kuif in mijn haar (Hell, helllll) en vond ik het enorm belangrijk dat er NafNaf op mijn trui stond. Ik heb tuinbroeken gedragen, ik heb een wit rokje met zwarte stippen gedragen, met daaronder een zwarte panty met witte stippen. Ik droeg mijn haar in androgyne kapsels en dacht dat ik heul mooi was met een zwaar witbepoederd gezicht. Ik had legerkistjes aan. (die deden pijijijijn) Onder een minirok. Met daarop een grote lelijke wijde trui. En rode lippenstift. En uierzalf op mijn wimpers.

Nu heb ik de indruk tegenwoordig ietsje beter voor de dag te komen, maar wee de dag dat beide Zonen een foto album de computer bekijken en zich bescheuren om hoe ik er uitzie. En hun vader. En zijzelf. Zoon1 krijgt namelijk nu opeens al een mening over zijn uiterlijk. Hij is alleen met leugens en chantage nog in zijn gescheurde spijkerbroeken te krijgen (het kind gaat in fatsoenlijke kleding naar school en komt 3 uur later in lompen terug) en wil niet naar de kappert, dus is gedwongen zich door zijn moeder te laten knippen. Gevolg is best leuk, maar wel een beetje scheef. (Zit stil liefje. Zit nou stil liefje. Zit nou eens stihil. ZIT STIL! ZIT NOU &^%$# EENS EEN KEERTJE STIL!!!) Dus. Gelukkig heeft het kind nogal veel haar, hopelijk is Zoon2 ook goed bedeeld wat dat betreft. Nu heeft hij nog maar 3 sprietjes kuikentjeshaar.

Er zit ook een goede kant aan; ik kan namelijk prima winkelen met Zoon1, die mij van advies dient met betrekking tot kleur en pasvorm. Die wil dat ik een rondje voor hem draai als ik wat nieuws aanheb, en mij laatst wist te vertellen dat ik 'geen dikke billen' heb. Een twijfelachtig compliment, maar ik heb maar dankje gezegd.

Nu valt er helaas tegenwoordig nog niet zoveel te winkelen. Zoon2 is pas 3 maanden uit buik en dat vier ik dagelijks met aanzienlijke hoeveelheden wijn, die zich kennelijk in mijn baarmoeder nestelen, want ik lijk nog immer 3 maanden zwangert. Ik draag bijna voortdurend hetzelfde verhullende edoch leuke jurkje, (ik heb 3 dezelfde gekocht) en wissel dat dan maar af met diverse schoenen en oorbellen en hoop dan zo dat niet iedereen denkt dat ik nooit de was doe.

Zoon2 trouwens, draagt bijna alles wat ik van Zoon1 heb bewaard, heel handig. En wat dat betreft is het maar goed dat ik geen dochter heb, want dan zou ik me ongans winkelen en geen geld meer hebben voor wijn het sinaasappeldieet waar ik denk ik maar aan ga beginnen, zodat ik tenminste binnenkort weer wat anders aankan.


Bovenste is Zoon2
Onderste is dan dus Zoon1

donderdag 15 april 2010

Ochtend

Des Ochtends om 06.00 sta ik op. Wekker staat om 05.55 uur, maar ik gun mijzelf 5 minuutjes snooze. Jawel, ge moet uzelf soms wat verwennen, nietwaar.

Dan onder douche, in de kleren (voor vandaag ander ensemble gevonden dan zoals gisteren beschreven! Ja! Oeh! Zon achter wolken!), naar benee, koffiemasjien aan, dan rest van ritueel afwerken, streeesss, haaaaasten. Dan neem ik koffie en sigaret in de tuin, favo moment van de ochtend. Op dat moment dwaal ik altijd even af, ik weet niet of je kunt slapen terwijl je rookt en koffie drinkt, maar een soort van sluimertoestand zou ik het wel noemen. Dan opeens merk ik dan dat het 7 minuten later is (Zeven!) en ga ik rennend weer naar binnen, want elke seconde telt. Als ik namelijk, o wee, ieieeiiiiits te laat ben in het schema, gaat alles mis. Alles alles alles mis.

Niet waar natuurlijk. Niet àlles gaat mis. Maar het hangt erom. En jawel, ik leef graag on the edge *, maar niet in de vroege morgen.

Maar goed, uiteindelijk brand ik nog een oor en een vinger aan de stijltang, steek mascara in oog en glij uit over lego van Zoon1, maar dan, maar dan, zitten wij uiteindelijk gedrieën in bakfiets. Jawel. Ik heb 'ne bakfiets tegenwoordig. Zo ben ik he, ben je moeder of ben je het niet. Wel dus, en ik vervoer het kroost liefst zo hip mogelijk. Nu was zo'n ding al jaren gelee heul hip om te hebben, maar ja, toen had ik geen nageslacht en om nu dan maar met een bakfiets te gaan rijden om alleen maar handtas in te vervoeren..dat is gewoon raar. Raaarrr. Lang uitgekeken naar vorige week, toen Zoon2 dan eindelijk ook meemocht op fiets, want was 3 maanden oud. Het had volgens veel andere moederts al eerder gemogen, maar ik keek zo dat wiebelende nekje eens aan en dacht bij mijzelf, dat ik toch niet een baby'ke baar om het in de eerste week al meteen voor de rest van zijn leven met een nek/rug probleem op te zadelen. Dat zou gewoon niet zo vriendelijk zijn, als moeder, om te doen. Vind ik.

Maar goed. Ik ben dus tegenwoordig later van huis in de ochtend en eerder weer thuis ook. Logisch he, is kwestie van tijd, ziet u. Scheelt zo 30 minuten in totaal.
En toch kan ik dus niet later opstaan. En schrik ik elke keer weer wakker in de tuin en is het immer een uitdaging om alles op tijd klaar te hebben. (Probleem? Neen. Uitdaging.) (* ruimt eigen braaksel op*)

Wat wil ik hiermee zeggen? Niet zoveel. Behalve dat het om 10.00 in de ochtend reeds voelt als borreltijd. Of zou dat aan mij liggen?


* is leugen. Ik leef helemaal niet graag zo. Alstublieft zeg.