De antwoorden daarop, mijnerzijds, zijn tot dusver ongeveer hetzelfde, de afgelopen zes weken. 'Het is leuk, het huis is fijn, ik weet een beetje de weg, nee ik ken de buren nog niet echt, ja ik mis mijn vriendinnen, ja ik mis mijn werk, ja ik mis heel erg de kinderen, nee ik mis niet eens echt mijn oude lieve boshuisje, geen idee wat mijn nieuwe postcode is
We zitten hier dus nu. De verhuizing was er een uit de boekjes. Niet de meeste boekjes hoor, en ik kan het weten, maar eentje zoals in de boekjes staat van normale mensen die met een verhuiswagen van het ene dorp naar de andere stad gaan en dan zonder al teveel gedoe gewoon overgaan. Een bijzonder soepele verhuizing was het. Met sterke mannen en helemaal geen schade en alles binnen 1 dag. Natuurlijk schonk ik koffie voor de mannen, serveerde broodjes kroket en deed in overmoedige en misschien overvriendelijke bui uitspraken als: neeeee, er hoeft bijna niks naar de zolder qua kasten of zo... Terwijl natuurlijk bleek dat er best wel wat veel zware dingen twee trappen op moesten, toen we eenmaal ter plekke waren. Maar daar deed niemand zichtbaar moeilijk over. Heel professioneel allemaal. (Terwijl ik in hoekje van de tuin staande, De Man die kwestie liet oplossen.)
Ergens in de middag stond eigenlijk alles waar het moest staan, qua grote dingen. Daarna begon het Grote Uitpakken. Wat aanzienlijk sneller ging dan gedacht, en toen de volgende dag Zoon1 op de stoep stond, Zoon2 had al een nachtje in zijn nieuwe kamer doorgebracht, kwam het kind in een bijkans gespreid bedje terecht, tot ieders verbazing en anders wel de mijne.
Inmiddels zijn we een paar weken verder en is er bijna sprake van een geregeld bestaan in onze Zonnige Tussenwoning.
Sinds ik de eerste keer 48 minuten deed over het fietsafstandje van 5 minuten naar de buurtsuper, fiets ik er dagelijks heen, wel steeds via een andere route, maar volgens de Man is dat alleen maar goed voor mijn niet bestaande richtingsgevoel. Dat daar om de haverklap mijn lievelingswijn in de aanbieding is, vanaf de eerste dag al, wat ik als een teken van boven zag natuurlijk (als ex-Non-Huis-Bewoner) is een redelijke vergoeding voor het feit dat ze daar niet aan zelf-scannen doen. Wat betekent dat ik alle flessen op de band moet kletteren, ten overstaan van iedereen, dat men voor, achter- en zijwaarts van mij ziet wat ik ga eten vanavond en dat je ook nog eens snel je tas moet inpakken. Ik moet er nog steeds aan wennen.
Wat ook gek is, is dat ik niemand in de buurt ken en dus elke keer na een kwartier alweer thuis ben. In Het Dorp zei ik tegen mijn gezin en aanverwanten: Daaag, even naar de supermarkt! En zagen ze me de eerste veertien uur niet terug, want ik kwam de halve school, de buurt, oude bekenden, elke cassiere die ik kende en alle hondjes uit de omgeving tegen. Nu ben ik zo snel terug dat niemand eigenlijk doorhad dat ik weg was.
Qua uitpakken zijn we in het begin een heel eind gekomen, maar er staan natuurlijk her en der nog wel dozen, want na een week of twee excessief uitpakken, was ik er ongelooflijk klaar mee. Langzamerhand begin ik dingen te missen. Hela, waar is eigenlijk dat ene dingetje van die ene pan? Waar is de reserve oplader van de dinges en waar in godsnaam is mijn krultang die ik zelden gebruik maar die ik NU wil hebben en die altijd onderin de kast van de badkamer lag? En ik wil PERSE morgen tomaten uithollen met dat superhandige dingetje dat ik drie jaar geleden kocht en die ik nooit heb gebruikt! Om maar niet te spreken van het kistje dat vol zit met sleutels van alle huizen waar ik ooit heb gewoond (nooit ingeleverd, dus ik kan half Haarlem binnenkomen, zeg dat maar tegen niemand), want daar zat volgens mij ook dat grappige briefje in van iemand van vroeger en ik kan niet meer leven zonder dat ik dat briefje heb. WAAR IS DAT?
Zulks vraag ik dan op dringende toon aan de Man, terwijl hij thuis probeert te werken ook al hebben we nog geen wifi. Terwijl hij natuurlijk ook geen idee heeft.
Ja, het is leuk met mij samenleven.
In praktische zin ben ik serieus de helft van mijn toiletspullen kwijt. Wat een aantal dingen kan betekenen:
Ik ben prachtig van nature.
Hier in de polder ligt mijn lat lager.
Misschien had ik idioot veel spullen.
Ik stel voor dat we dat in het midden laten en dat ik vertel over mijn ándere kwalijke zaken: Mijn gescheurde enkelbanden, die daarna opeens een breuk in de middenvoet leken, die daarna toch gescheurd waren maar toen kwam er artrose bij. Mijn buitengewoon hinderlijke huisarts die me een paracetamol voorschreef na 6 weken malheureus gehink, die me toen een orthopeed voorschreef maar niet over de brug kwam en nu weer op vakantie is.... Ik heb besloten me per ommegaande uit te schrijven en gewoon weer aan het werk te gaan. Zodra ik weer normale schoenen aan kan. Kennelijk is dit een vanaf nu permanente staat van zijn in mijn linkervoet. Daar kan ik mee leven. En bier tappen ook.
Net toen ik tot dit verhelderende inzicht kwam, voelde ik me een beetje niet lekker zeg.
CORONA.
Godnondenju, appte ik de hele wereld en z'n moeder.
Bijna als laatste der mohicanen zeg. Ik was er bijna blij mee, eeeeeiiindelijk zeg!
Tot ik als de wederopstanding van de Dood (Pasen...toeval)? in de Zonnige Tussenwoning rondscharrelde, de ene voet nauwelijks voor de ander kreeg en kwijnend tegen de Man verkondigde dat ik wel even moest gaan liggen, om de volgende 36 uur niet meer op te staan.
Nu vind ik mijzelf niet perse heel aanstellerig (behalve als het mijn haar of een gebroken nagel aangaat), maar ik voelde me niet goed hoor hee. Twee nachten lag ik zwetend in de echtelijke sponde, mij voor te stellen hoe ik afgevoerd zou worden met zuurstoftanken, de Zonen jammerend aan mijn zijde, de Vriendinnen ballonnen voor mij oplatend en iedereen en elke toevallige voorbijganger wringend in hun handjes. Ik had namelijk best wel een pijntje in mijn rug door al het liggen en ook had ik een snotneus en koorts hoor. De Man lag Netflix kijkend naast mij, Zoon2 zat op zijn XBox en Zoon1 zat ergens op een feestje. Dus ik denk dat de ernst een beetje beperkt was naar mijn kant. Ondanks mijn gerichte gezucht en gesteun.
Evenwel, gaat het alweer. Na mijn zieltogende paar dagen lustte ik best wel weer een kommetje wijn en nadat ik precies 1 ochtend geen koffie wilde (OH NEE, NOOIT MEER GEUR EN SMAAK), is ook dat gevaar geweken.
Een hoop van mijn allerliefste beminden hebben inmiddels de tocht naar De Polder aangevangen en hebben hier ons nieuwe bestaan bewonderd en ingeluid, ik hoop dat er nog vele volgen. Want ik ontvang altijd graag iedereen, maar ik zit niet meer om de hoek. En ik heb al een aantal keer de trein genomen naar mijn geliefde Dorp, ik ga ook weer terug natuurlijk, want hier is nu eenmaal nu waar mijn huis woont. Gelukkig hebben we een logeerkamer en zijn de Zonen groot genoeg om ook met de trein te kunnen komen. Om de week voor nu, wat een aanslag is op het moederhart hoor. Ik snap opeens helemaal niks van leerplicht en toetsweken, maar dat zal wel aan de plattelandslucht liggen.
Het goede nieuws is, is dat ik een verhuisdoos vond met een schaar en een pak verf. Ik was het bijna verleerd.
Dus hoe gaat het?
Goooooooooeeeeed!
