donderdag 23 mei 2019

Iedereen heeft profijt van mijn volwassenheid

Gisteren was ik in Het Dorp, en kocht mijzelf een nieuwe nagellak, een nieuw setje schuifspeldjes, (waarvan er ongeveer 234 ergens in mijn huis moeten liggen...) en, een rolletje pleisters en twee pakjes steriele gaasjes. Ja hoor. Want ik had in de afgelopen jaren tijd hiervoor ontdekt, dat als ik een bloedend kind heb, ik niet perse goed voor de dag kon komen, en aan de gang moest met stukjes keukenrol en plakband en zo.
Niet echt heel moederlijk.

Heel volwassen toog ik huiswaarts, in mijn nopjes met mijn deugdelijke aankopen, en wat viel mij ten deel!?
Een bloedende Zoon!
Joechei!

'Och mijn arme kind, wat is er nu toch weer?' Zo kweelde ik tegen de Zoon, die kermend aan kwam fietsen.
' Hgrgmm. Gevallen met fiets' Zo was het schaap helemaal uit zijn humeur zeg.

Ik zette hem op de bank neer, beval hem zijn shirt uit te trekken, en begaf mij naar de badkamer, waar ik al mijn nieuwe waar had opgeborgen. Ik zette nog net geen kapje op mijn hoofd met een rood kruis erop (alleen maar omdat ik die niet onder handbereik had natuurlijk) en ging aan de slag met crème, en gaasjes, en pleisters en troostende woorden.
'Oeiii wat een nare schaaf, ja, dat zal wel pijn doen'.
'Nee, deze creme is heel goed, die gebruikt De Man ook als hij een nieuwe tattoo heeft. Echt waar'.
'JEZUS, hoe kom je nou DAAR aan een schaafwond?'
'HAHAHAHAHAHAHA sukkel'

Vanmorgen bleek, dat ondanks al mijn goede zorgen, hij toch wel erge pijn nog had. Na wat overleg met De Echtgenoot en zijn Verkering en met De Man, vonden we dat hij naar de huisarts moest, maar niemand van ons kon mee. Allemaal aan het werk en zulks.
Wij vonden dat dus een noodgeval opvoedmoment, en hij kon zelf wel gaan.
Vanmiddag, net uit werk, zat ik aan een welverdiend kommetje wijn in de tuin, toen hij aan kwam fietsen, met een arm vol verband.
'Oooooochhhh wat heb je nuuuuuu?' Deed ik heel erg zo als ik aannam dat hij dat wilde.
Bleek dat er wel degelijk wat aan de hand was weer en dat hij morgen foto's moet laten maken.
Gaan we weer.

Zoon2 was zeer meelevend, evenals zijn matties, die geen van allen oudere broers hebben, en het volgens mij heel interessant vinden dat er iemand is die de ene keer leuk mee-voetbalt, en de andere keer scheldend naar zijn kamer verdwijnt, en de volgende keer weer eens in het gips loopt, dan weer snoepjes uitdeelt, en dan weer klappen. Je ziet ze ook een beetje schichtig uit beeld blijven, als Zoon1 in de buurt is, maar wel weer vragen hoe het met hem is. Je zou maar een broer hebben.

Wie er ook broers hebben, zijn mijn neven en mijn nichtje. Het nichtje werd 16. Dat is wel een ding he. Ik voelde me ouder dan ooit, omdat op de dag dat zij geboren werd, ik mijn eerste date had met De Echtgenoot. Dat ben ik natuurlijk nooit vergeten, en weet daardoor altijd wanneer zij jarig is. Ik heb er inmiddels een heel leven opzitten, met de Zonen en dinges en trouwen en scheiden en verhuizen en alles en toestanden. En zij wordt lekker 16, het begin van een heel bestaan vol met hopelijk vooral heel veel leuke dingen, maar eerst een vakantie naar Griekenland met vriendinnen, zoals het hoort.
De avond van haar feestje was een zalige familie bijeenkomst, zoals mijn familie dat doet. Met een hoop kommetjes wijn, een vuurtje en heerlijk eten.
De grote neven zijn even oud, als toen ik was, toen mijn nichtje geboren werd. En ik drink daar nu mee.
Zo gaan de dingen.

En we waren in Duitsland, De Man en ik. Zijn Zoon woont daar en werd negen jaar. We hadden hem al maanden niet gezien.
En ik ging De Echtgenote ontmoeten voor het eerst. En haar Verkering. Daarbij was ik voor het eerst in de stad, waar De Man 16 jaar gewoond heeft, en ik was reuze benieuwd zeg. Naar alles.
Vrouw1 bleek reuze gezellig, na de eerste handdruk leek het allemaal al best gemutlich, en einde middag zaten we tesaam, met haar nieuwe schoonmoeder, aan de wijn in de zon.
Ik heb ergere eerste ontmoetingen gehad hoor.
Terwijl wij grappen maakten over onze mannen, waren zij met 10 Duitse jongetjes in de speeltuin, schonken wij nog eens bij en aten erdbeeren.

We hebben ongelooflijk veel gelopen in het weekend, veel gezien, en ik moest me enorm concentreren op de taal. De Man praatte Duits met zijn Zoon, zijn Vrouw1 en verder iedereen. Met mij in het Nederlands, maar ik verstond bijna al het Duits, maar ik praatte Engels met iedereen. Ik heb, taalgewijs, minder vermoeiende weekenden gehad.

Ik had een bonding met Zoon3 door met hem in een afschuwelijk enge kermis attractie te gaan, zodat De Verkering niet hoefde. En ik het arme kind bijkans plat heb geplet en doof heb gekrijst.
Alles voor de Zonen he.

Het goede nieuws is verder, dat ik vanmmiddag met Collega4 het terras ging veranderen, en mijzelf zo verwondde, dat ik mijn eigen nieuwe pleisters kon gebruiken.
Dus werkelijk iedereen heeft profijt van mijn volwassenheid.

zondag 5 mei 2019

Nog niet eens op de helft hoor

Bij de supermarkt kun je tegenwoordig lego-dingen sparen in het thema: Boerderij. Je krijgt bij elke 15 euro een zakje met daarin zelf in elkaar te zetten groente, hekjes, varkens, een tomatenboom en dingen die aardbeien moeten voorstellen geloof ik. Zoon2 is er erg doende mee. Elk pakje wordt eerst bevoeld, alsof hij dan kan raden of er iets nieuws in zit, of iets wat hij al heeft. Zal het een bloemkool zijn? Of een fijne tomaat, een kip, een boerin of een prettig tuintje met radijsjes? Voor iemand die graag delen van de dag slijt met het kijken naar twijfelachtige youtube filmpjes, is hij zeer in zijn nopjes met een plastieken boerenleven. Niet perse slecht, als je het mij vraagt.

Hij heeft reeds een aanzienlijk deel al op de groene plaat staan, die de tuin moet voorstellen, en hij zei vanmorgen:
'Ik aanschouw hier mijn boerderij'.

Ik: 'Eh. Ok. Zet anders nog even wat koffie voor mamma?'

En ik toen ik koffie op had: 'AANSCHOUW? hahahahahahahahahaha. Zalig.' (trots)

Voorts zaten we in de auto, op weg naar de stad, om enkele zaken te kopen die ik wilde hebben voor het kleine verjaarsborreltje dat gaat plaatsgrijpen. We hadden het over de 4 mei herdenking en ik zag voor mezelf een deugdelijke rol weggelegd, in het kader van opvoedkunde, geschiedenis, herdenken, etcetera. Wat zegt de blaag vanaf de achterbank...

'Ik geloof niet in herdenken'

De Verkering en ik: 'Hmmmm?'(verwarring alom)

Bij nader inzien bleek het schaap iets heel anders te bedoelen, iets met religie, dus ik was 1. Gerustgesteld. En 2. Gerustgesteld.

In de middag togen wij naar de kermis. De laatste dag van de kermis in De Stad, dus we kwamen er niet onderuit, want we waren nog niet geweest, en beloofd is beloofd, immers. Een jaar zonder kermis is een...ik geloof soort kindermishandeling.
Natuurlijk was het de chaos zoals verwacht, hoewel dat wel elk jaar minder wordt. De Zonen hadden geld van oma, Zuske en ik hadden veel contanten voor alle machines waar je knuffelbeesten kunt vangen, en De Man liep er ook bij.
Er was een helse achtbaan, er waren botsauto's, er was een afgrijselijke dinges waar we niet ingingen, we deden kamelenrace met ons allen, Zoon1 won, en verdiende daarmee een oranje...fledder.
Zuske en ik waren zeer fanatiek met het inwerpen van 2 euro munten in de knuffelvangmachine, en terecht! Want wij wonnen daadwerkelijk beesten!! Tot grote vreugde van onszelf zeg. En de rest van de aanwezigen, die ons hoorden brullen van vreugd'.

Zoon1 + 2, aangestoken (en erfelijk belast) waren ook zeer hartstochtelijk en er werden nog net geen broederbanden verbroken, maar dat had alleen te maken met de feestelijke muziek alom. Dat leidt toch af.

Einde van de dag gingen De Man en Zoon1 samen op pad naar het Noorden des Lands en waren Zoon2 en ik tesaam. We deden pizza in de oven, we schonken ons een wijn frisje in en zetten ons neer op de bank voor de herdenking en alles.
Zoon2 was niet stil. Toen hoefde het ook nog niet. Ik zei hem stil te zijn, ruim voor de tijd, zodat ik eventuele (zekere) opmerkingen van zijn kant, zou kunnen smoren, voordat het echt acht uur was. Ik probeer het kind ook gewoon wat bij te brengen he.
'Waarom is het nog niet stil mamma?'
'IS DAT DE KONING MAMMA?'
'Moet ik nu al stil zijn?'
'Hee, ik mocht nog een ijsje!!'
-fluisterend: 'Ik heb een perenijsje gepakt'
'..............'
'Moeten we nu al stil zijn? Mamma? Mamma? MAMMA?'
'Oh. Okee'
'..........................'
'Hee, is dat niet een BN-er?'

Ik: 'Dat is de Minister President'

Ik was de uitputting nabij zeg.
En toen moest ik nog 40 worden.

Uiteindelijk lag het kind te bedde. En zat ik. Met Netflix aan en de Vriendinnen op de app.
En een wijn in mijn kommetje.
Ik keek een film.
Dacht heel even na over afgelopen jaren. En schonk er nog maar eentje in. Er valt nogal wat te proosten zeg, zo hier en vandaag.
Heb huisje in het bos. Twee nogal knappe Zonen. De Verkering, met baard. Die heeft gemaakt dat alles goed is. En als het niet goed is, dan maakt hij het goed. Het Zuske. De Vriendinnen. En Vriendin3 gaat trouwen!!! De leukste collega's. Een Echtgenoot1, Zijn Vriendin en hun beeldschone baby. En mijn ouders. Die al 40 jaar ouders zijn. Vanaf nu. Zij hebben Dochter1+2, en zoals ik het nu zie, ben ik dus nog niet eens op de helft. Hoera!





woensdag 1 mei 2019

De eerste en de laatste keer

En zo zat ik vandaag opeens te denken. Zo met de Zonen, die opeens zo ongelooflijk groeien. Zoon1 komt al boven mijn moeder uit. Zoon2 trekt er hele dagen op uit, waarbij ik dan maar bij benadering weet waar hij is, en ze zijn beiden deze vakantie al uit logeren geweest, waardoor wij twee dagen op rij maar 1 kind in huis hadden. Zoon1 gaat met zijn matties weg en komt des avonds pas laat thuis, wat ook een heel nieuw gegeven is. Blijkt op de kermis te zijn geweest en dinges. En is al geruime tijd niet meer naar bed gebracht door mij. Wat mij vandaag opeens tot tranen toe roerde zeg. Er is dus opeens een laatste keer, dat je je kind naar bed brengt. Maar je weet nooit meer wanneer dat was. Net als de laatste keer dat je hand in hand loopt met je kind. Of dat je zijn boterhammetjes moet smeren. Telt niet, gaat nooit voorbij.

Er zijn ook eerste keren, zo bleek deze week. De eerste keer namelijk, dat ik, op tijd, mijn belastingaangifte deed. En dat alles ook nog zonder geschreeuw, getier, en het gooien van spullen van aanzienlijke waarde en het verlies van eigenwaarde bovendien. Trots was ik! Vertelde het luidkeels aan de Verkering, de Buurvrouw en alle toevallige voorbijgangers.

Ik had voor het eerst het zusje van De Zonen in mijn armen. Dat was leuk, en heel erg lief.

Voor het eerst was ik thuis van een dag bierdrinken op Koningsdag, voordat het middernacht was, en geheel op eigen wijze op de fiets en alles. Ongekend.

Een deel van mijn salaris besteedde ik aan deugdelijke tuinspullen. Een bank, een buitenhaard en een tafel om aan te eten en kommetjes wijn aan te drinken.
Hoe volwassen moet het allemaal worden zeg hee.

Nou wil het toeval, dat ik deze week veertig wederom begin dertig word.
Mijn grijze haren schieten naar boven als een malle. De Vriendinnen denken (ten onrechte) dat ik deze zomer met ze op een wandelvakantie wil (zelden zo gelachen), ik heb een nieuwe agenda gekocht, voordat ik op 1 blaadje drie maanden moest samenvatten, ik kocht wasmiddel terwijl ik nog schone kleding had en al mijn planten staan vol in het groen.
Je zou er bijna wat van denken.

Ik bestelde een nieuwe KPN dinges voor de televisie, omdat ik daar een brief over kreeg. En haalde het nog op ook, en ik had zelfs mijn paspoort bij me, toen daar om gevraagd werd.

Net toen ik dacht dat het allemaal niet raarder kon worden, moest ik de bank bellen. En daar ging het gelukkig ouderwets mis.

Vanmiddag stond ik in de Hema, ter aanschaffing van diverse zeer nuttige dingen zoals kaarsen, haarverf, oorbellen en misschien nog een lipgloss, toen mijn pinpas weigerde bij de kassa. 'Verkeerde pin' zei het onding. 'ECHT NIET' bolderde ik. Aangezien mijn pincode de enige is in de rij codes, usernames, passwords en aanverwante zaken, die ik wel onthoud, al ongeveer 20 jaar.
'WHAT THE FUCK' deed ik onredelijk tegen de kassamevrouw.
Toen kwam De Verkering binnen lopen en redde mij van de ellende en teloorgang. En betaalde mijn aanschaffen.
Het bleek dat mijn pinpas sinds vandaag opeens niet meer geldig was.
'EN IK HEB NOOIT WAT GEHOORD VAN DIE VERDULLEMSE BANK' zo oreerde ik hardop, tegen iedereen die het wilde horen (niemand).
En thuis belde ik de bank.
Waar een vrindelijk type mij te woord stond, nadat ik zestien keer een bandje had gehoord, een nummer moest intoetsen, moest aanhoren dat alles online kon, en nog meer van zulkse ellende.

'Kan er niet gewoon iemand aan de lijn komen???' Was ik bejaard.
En daar was ze. Monique van de ABN.

Het bleek dat mijn adres al twee jaar verkeerd in het systeem stond (zou kunnen, dat ik, toen ik nog niet zo volwassen was, dat nooit veranderd heb, zou kunnen).
Echter, moest ik dat stande pede online veranderen, met haar aan de lijn. En dat deed ik. Maar het ging niet goed. En nadat ik heus vriendelijk was gebleven tegen Monique, maar drie keer alles op opnieuw moest doen, en het nog niet werkte, toen wilde ik met dingen smijten en mensen pijn doen. Aangezien de enige aanwezigen Zoon2 en zijn mattie en De Verkering waren, vond ik dat toch een minder goed idee, dus ik koos voor de minder bloederige weg: De telefoon aan de Man overdragen. Waarbij ik tegen Monique zei: 'Ik kan dit niet aan'. Zij was zeer begripvol, wat een goede eigenschap is in haar carriere denk ik, en vond het prima.

De Man nam de telefoon over, ik ging zes sigaretten roken en Zoon2 en zijn vrind vonden het hilarisch allemaal.

Puntje bij paaltje woon ik nog steeds op mijn oude adres en kan ik niet pinnen. Omdat het kennelijk niet meer zo is dat iemand aan de telefoon je adres kan veranderen en een nieuwe pas versturen.

Morgen moet ik dus naar de bank. Want dat kan nog wel, naar de balie. Als een veertiger.
Want naar een tuincentrum kan ik dus tegenwoordig, maar via een app mijn adres wijzigen kennelijk niet.
Ik hoef nauwelijks meer mijn Zonen in de gaten te houden, maar 36 bier kan ik drinken zonder aantoonbare schade.
Ik heb een fietspomp, die ik ook uitleen aan buren.
Maar ik ben nog steeds bang in het donker.
Ik geef ook heel stomme mensen, een mooie cappuccino met een bloemetje erin.
Maar ik heb aan mijn vriendinnen roze schoenen gevraagd voor mijn verjaardag. (Net als de vijfjarige dochter van Vriendin2).

Een soort van balans zou ik haast zeggen.

Het is de komende dagen de laatste keer dat ik in de dertig ben. Maar de eerste keer dat ik daar een kommetje wijn op drink.