woensdag 30 september 2015

Zo gaat dat. En van die keer dat ik heel vroeg op was.

Vanmorgen was ik vroeg op. Vroeger dan nodig is, feitelijk, op een normale doordeweekse dag notabene. Meestal maakt een Zoon mij wakker omdat ik verzuimd heb om de wekker te horen. Dan spring ik mijn sponde uit, roep wat in het rond over aankleden en opschieten, slinger mezelf de douche in en sla daarna fluks aan het broodsmeren en dergelijke. Maan de jongens tot tandenpoetsen, eten, melk drinken en vooral niet schreeuwen. Heel rustiek allemaal ja, maar volgens mij een vrij standaard ritueel in een gezin, als ik dat zo wel eens hoor, tot mijn genoegen.

Vanmorgen echter zat ik heel genoeglijk koffie te drinken, in alle neveligheid op mijn terraske. Neveligheid door nevel, niet te verwarren met neveligheid in hoofd. Ik was een fris en uitgerust persoon, hedenmorgen.

Zo zat ik daar een beetje koude voeten te krijgen, maar enorm te genieten van koffie en sigaret, toen Zoon1 aan kwam zetten. Verbijstering op zijn gezicht, dat zag ik wel.

'Hoe laat was jij wakker echt? ' Vond het kind het zeer a-typisch dat ik daar zo wakker zat te zijn.
'Ooh gewoon, al een tijdje ' deed ik nonchalant.
'Nou, ik ga nog even naar bed.' Zei het kind.
'Doe dat maar lekker liefje, ik ga zo douchen en dan kun je je daarna ook fijn aankleden he schatteke ' was ik rustig, vriendelijk en geheel niet gestresst.
'Heb jij soms al brood en fruit voor ons gemaakt, mamma?' Wilde Zoon1 weten.
'Huh nee, ik heb nog tijd zat zeg', gaf ik als antwoord.
'Nou, het zou wel verstandig zijn geweest anders, want als je toch zo op tijd bent, had je dat al kunnen doen. Dan had je ook nog even kunnen liggen. Nu moet je je straks alsnog haasten he, mamma.' Gaf hij mij een preek.
'Nou zeg, daar heb je een punt mijn kind, ik zal er in het vervolg aan denken hoor'. Zei ik goedgemutst.

En daar rolde hij alweer met zijn ogen.

'Wil je misschien nog een fijn kopje koffie voor je moeder maken?' Probeerde ik.
Maar dat was toch echt teveel gevraagd, zo bleek uit de blik die hij mij toewierp voor hij de trap weer oprende.

Zo rommelen wij een beetje aan hier, de laatste tijd.
De Echtgenoot zit een kleine twee weken in Italië en stuurt mij foto's van terrassen, hotels en wijngaarden, en ik stuur hem dan een kiekje van de tosti die wij aten. En dat Zoon2 op het randje staat van het behalen van zijn veterdiploma. Zo gaat dat.

Mijn radio begaf het, zodat ik mijn dagen tegenwoordig in stilte gehuld zie. Tenzij ik eraan denk dat ik een Radio2 app op mijn telefoon heb.
Mijn lieve laptop begaf het. En ik kreeg daar een kleine toeval over. Mijn laptop is nogal heilig en geliefd en heb ik in mijn hart gesloten vanaf het moment dat ik m kreeg. En dat ie me dan verlaat, in een tijd zonder radio, zonder tv en terwijl ik nét eindelijk WiFi in huis had.... daar knapt een meisje niet van op. Na heel veel gedoe, diverse paniekerige telefoontjes naar Vriendinnen en Ouders en oproepen op Facebook, kwam mijn Vader met een aantal toetsenborden, waarvan eentje uiteindelijk werkte. Dus ik kon weer wat. Moet elke keer uitloggen, en mijn muis doet het alleen na een keer of vijftien klikken, maar alla, dan heb ik weer Netflix en kan er nu godzijgedanke weer een stukske komen.

En toen deed Zoon2 iets op de wc, wat hij bij hoog en laag ontkent waardoor ook de wc bril ter ziele is. Wij zetten ons nu dus neder op een los liggende bril, die verschuift bij de minste beweging, met als gevolg dat velletjes, billen en van alles en nog wat tussen bril en pot komt. Een logisch gevolg zou de aanschaf van een nieuwe wc bril zijn, dat snap ik ook wel. Maar dat komt er gewoon even niet van. Zo gaat dat.

Voorts overleed de fiets van Zoon1. Waardoor ik des morgens niet alleen met Zoon2 en Hond1, maar ook met Zoon1 op de fiets door de Dorpen fiets. Er is niks mis met mijn beenspieren, zo blijkt.

Vanmorgen ging Zoon2 met zijn klas naar het bos, voor een stemmige herfstwandeling. Ik vroeg hem bij het afscheid, of hij naast kastanjes en beukenootjes, misschien wilde uitkijken naar een eekhoorntje, want dat leek me zo leuk. Jazeker, zo verzekerde het kind me trouwhartig.
En vanmiddag bij het ophalen, keek hij bepaald schuldbewust. Hij had helaas géén eekhoorntje voor mij kunnen opdiepen uit het bos. Vond ik het heel erg? Welnu, ik was natuurlijk een weinig teleurgesteld, maar dat liet ik niet heel erg merken.
'Joh, je hebt je best gedaan, daar gaat het om he.' En toen was het schaap weer gerustgesteld.
Volgende keer gaat hij nog beter zoeken.

Vriendin1, 2 en Zuske stellen ondertussen alles in het werk om mijn financiele situatie wat wenselijker te maken, waar ik zeer dankbaar voor ben. Want ook al lijk ik natuurlijk een zeer stabiel, evenwichtig, serieus en praktisch type, ja er zijn wat zaken die ik nog niet helemaal op orde heb.
Daar wordt nu voor gezorgd. Hulde voor de Meisjes.

De Zonen bellen af en toe met hun bruinverbrande vader, ik kook al geruime tijd elke dag heel fatsoenlijk met groente en zo, vanwege omdat ik opeens fulltime Gezin In Mijn Eentje ben, en ondertussen verdiep ik me in mijn leev'n.
Dat heeft best wat voeten in de aarde zeg. Er komen zaken aan bod waar ik al in geen jaren over nagedacht heb, of eigenlijk bijna nog nooit.
Ik ben 36 ergens in de dertig, en wat wil ik nou eigenlijk worden later? En wat heb ik nou eigenlijk al gedaan?
Ik heb in elk geval weer heeeeel blond haar. Zo gaat dat.

donderdag 10 september 2015

Voordat brood aan bomen groeit.

Dat Joost Zwagerman doodgaat. Zichzelf dood heeft gemaakt.
En dat ik daar dan raar van slag van ben. Ken de hele man niet. Behalve natuurlijk zijn boeken, en dat ik de beste man ongeveer elke week zag lopen omdat hij nou eenmaal op mijn fietsroute woont. In de buurt waar ik getogen ben. Heb hem een paar keer gezien bij de huisarts in de wachtkamer.
Dat ik daar zat met een zieke Zoon, of zelf in een of andere ellende, en dat ik dan al niezend, of treurend, of neus-van-zoon-vegend, zat te wachten op mijn beurt, en daar dan een Schrijver Des Vaderlands zag zitten en dacht: 'Ooooeeehhhh wat coooool' en dan zei: 'Goeidedag'.

Daarna met waarschijnlijk een antibiotica kuur het pand weer verliet en nooit meer dacht aan mijn wachtkamer-mattie.

Het geeft toch te denken. Dat iedereen die je ziet een verhaal heeft. En als het een BN-ert betreft, dan onthoud je die iemand een beetje, maar ik kom natuurlijk elke dag heel veel mensen tegen.

Gisteren plukte ik nog een oud dametje van de straat.
Ik fietste weg van Mijn Paleis, richting mijn oude huis, en ik zag op een paar meter afstand ineens iemand ter aarde storten zeg.
Het bleek een oud dametje.
'Oohhh jeeee' riep ik.
En zette mijn fiets neer.
Dametje lag plat op de grond zeg. Ik deed zo ergonomisch mogelijk een opraappoging, wat soort van lukte, want ze stond uiteindelijk weer overeind.
'Nou nou wat een toestand, gaat t wel? Heeft u zich pijn gedaan?' Deed ik vriendelijk.
'Welja kind, ik heb een zere knie, maar daar staat mijn auto, dus ik ga maar eens naar huis.' Was ze nogal stoer met haar 114 jaar oud.
Aldus bracht ik haar naar haar auto, en liet onderwijl mijn fiets en tas onbeheerd achter, maar dat kan hier in het het Naburige Dorp.
Ik zette haar in de auto, wat nog helemaal niet zo makkelijk ging en vroeg toen toch maar of ze eigenlijk nog wel kon rijden.
'Welja kind, geen probleem. Ik heb al een tijd niet gereden, maar dat lukt heus wel.'Stelde ze me niet gerust.
Maar ach, ze deed me aan mijn oma denken. Die zou nog in een achtbaan stappen en eruit springen met een parachute, als ze de kans kreeg.

Zo vervolgde ik mijn weg. Ik was op weg naar Het Dorp om bij de drogist haarverf te kopen.
Ik had daar meerdere redenen voor.

1. Wanneer in crisis: verf uw haar;
2. Mijn uitgroei was groter dan de helft van mijn haarlengte;
3. Wanneer in crisis: verf uw haar;
4. Geen geld voor kapper;
5. Alleen op de wereld.(zie punt 1 en 3)

Bij de drogist kennen ze me, als groot afnemer van lippenbalsem, paracetamol en nagellak, dus het was een mooi weerzien.

Eenmaal weer thuis zette ik me eerst voor een ontspannen moment met mijn pizza. Alles wat ik eet als De Zonen er niet zijn en begaf mij zo een weinig op het TinderPad.
Dit heeft alles te maken met punt 1 en 3 in de lijst hierboven.
Ik was even niet op mijn best, de afgelopen tijd zeg. De Vriendinnen zijn potdikke allemaal op Ibiza. Voor een welverdiende, heerlijke, zonnige, cockail-overgoten vakantie. Ik gun het ze zo. Zo enorm. Zo heel erg. Kom terug! Kom teruuuuug!
De Echtgenoot had een leuk weekend elders en ik dus De Zonen extra, wat helemaal niet erg is, vooral omdat Zoon2 de hele tijd 'Je t'aime Kristel Barendregt' tegen mij lispelde.
Geen idee hoe het kind erbij kwam, maar ik liet het me welgevallen natuurlijk.

Ook vroeg hij mij op een ochtend of brood soms aan bomen groeit?
Daarop was ik eerst een weinig verbijsterd.
Tot hij mij vertelde dat hij dat dacht door alle pitjes die in het brood zaten.
Toen bolderde ik van het lachen en kon er vrij lang niet mee ophouden. Tot grote woede van de Zonen, want die keuren alles af wat ik harder en luider doe dan de gemiddelde mens. Zoals lachen.

Maar in elk geval, zat ik nogal veel thuis de laatste tijd. En ik woon hier nu bijna 6 weken en het went gestaag. Ik heb raar veel vrije tijd ineens, die ik maar niet helemaal goed schijn te kunnen invullen. Ik merk dat ik veel niks doe. Of opeens heel erg veel. De balans is nogal zoek, zou je kunnen zeggen.

Des avonds is Tinder een welkome afleiding. Hoewel je 'welkom' op diverse manieren zou kunnen interpreteren. Ik ben kennelijk nogal welkom bij een bepaald soort mens, die het nodig vindt om ook maar zonder iets van mij te weten wel meteen met me wil trouwen. Tenminste, zo interpreteer ik dan maar de verzoeken die ik krijg. Als keurig meisje uit Het Naburige Dorp.
Laten we zeggen dat ik daar niet perse op zit te wachten.
Ook is er het soort mens te vinden dat bijvoorbeeld zegt: Hier heb je een foto van ME zoon, op de verjaardag van ZE nichtje.
Op dat moment wil ik vorken in mijn ogen steken en tegelijkertijd een snedig antwoord terugtypen. Moeilijk, zo blijkt. 'Match Opheffen' blijkt effectief.

De Echtgenoot meldde mij terloops dat hij samenwoon-plannen heeft. Nu is dat natuurlijk hartstikke fijn voor de man. En De Zonen zijn er ook verrukt mee. En ik denk zijn Verkering1 ook, anders zou het wellicht niet ter sprake zijn gekomen. Maar het is toch wel een ding, zo voor mij, bijvoorbeeld. Ik appte de Vriendinnen, terwijl zij op het strand lagen en mij zonnige foto's stuurden. En zoals het Vriendinnen betaamt, waren ze er voor mij. Ik knapte danig op van hun grappen en foto's en medeleven, en om ook maar een beetje mee te doen met het vakantiegevoel, schonk ik mij een kommetje wijn in. Je bent Vriendin of niet.

Verder ging ik dus mijn haar verven. Ik heb de blaren inmiddels weer op mijn hoofd, maar het resultaat is toch alweer bijna zoals het moet zijn.
Er zit een tintje grijs in. Een tintje blonder-dan-blond en hier en daar een vleugje paars. Bijna precies zoals ik het hebben wil.

Het goede nieuws is, ik ontmoette De Man Met De Blauwe Sokken. Niet echt onmoette trouwens. Maar dat zal toch ooit wel gebeuren. Ook al klinkt dat een beetje cynisch. Ik ben nogal in mijn nopjes daardoor, en dat kon ik wel gebruiken eigenlijk.
Want voordat brood aan bomen groeit, zal er toch nog een hoop gebeuren.