Regels schrijven. En alle fases

Van de week kwam Huisvriend1 hier eten. We hadden hem uitgenodigd, omdat hij gaat verhuizen. Huisvriend1 is twaalf jaar, komt uit Eritrea en is al bijna twee jaar een mattie van Zoon2. Hij woont hier met zijn 'zus', (naar alle waarschijnlijkheid een dame die toevallig tesaam met hem het land binnenkwam) zijn vader is afgelopen jaar overleden, zo hoorde hij uit verre contreien, en we vinden hem erg leuk, want hij lacht veel, kan zeer goed voetballen en hij vindt het heeel geestig hoe wij, waarschijnlijk enorm anders dan hij gewend is, leven. Hij at hier al heel vaak spaghetti, sperziebonen en gebakken aardappeltjes, kreeg een toetje en vindt het heel raar dat ik wil dat hij schoenen draagt als het regent en dat Zoon2 om zeven uur in de avond onder de douche gaat. Desalniettemin komt hij hier graag en veel en is er een wederzijdse acceptatie gaande.

Toen hij hier was, vertelde hij dat hij die middag druk was geweest met het schrijven van strafregels. Nou, dat vind ik al helemaal heerlijk, want alles wat zo fijn ouderwetsch is, daar hou ik van.
Wat waren de strafregels? 'Ik mag niet billen zeggen'. BILLEN. Hahahahahahahaahaha. Zo bolderde ik. Hij keek er heel serieus bij en liet zijn volgeschreven blaadjes zien. Zoals het betaamt deed ik heel erg of ik het natuurlijk allemaal logisch vond en alles. Maar omdat hij mij inmiddels een beetje kent, denk ik dat hij stiekem met zijn ogen rolde. Net als de Zonen dat doen. Als ik pedagogisch bezig ben.

In dat kader, kwam ik vrijdag van mijn werk, en, alvorens aan de wijn te gaan, ging ik de slaapkamer in en ontdeed mijn van mijn werkkleding. Dat doe ik, dat vind ik fijn. Kleding uit, slonsbroek aan, trui aan, en hoppa aan een wijntje. In dat kader doe ik ook mijn BH uit. Dat is lekker, dat weet iedereen. Zo ook Zoon2, zo bleek.
'Zo mamma, lekker de tietjes vrij?' Zo sprak het kind. Terwijl hij mij natuurlijk nul privacy gunde, zoals ik gewend ben.
Ik: 'WAT? HAHAHAHA WAT ZEG JIJ?' Deed ik
Zoon2: 'Oh sorry, borsten, bedoel ik' oreerde de negenjarige.
Ik: 'Hm, nou ja ok' (halfslachtig)

En zo kwam ik te denken. Vriendin1 zit in een situatie waarin haar relatie net uit is. Dat is natuurlijk zeer verdrietig en akelig, maar het zou Vriendin1 niet zijn als ze niet zou zeggen: Er zijn vijf fases van rouw. Ik zit in alle vijf de fases van Woede. Daar lachen we dan allemaal enorm om, en vervolgens trekken Vriendin1, 3 en Zuske hun wandelschoenen aan en gaan met het vliegtuig naar Marrakech om daar te wandelen, drinken, koken, winkelen en hun (ex) mannen te bespreken. Ik ga niet mee, want ik heb als werk cappuccino's maken, en daarmee kom je de wereld niet rond, maar ik krijg altijd souvenirs. De fases die je doormaakt in alles, zijn universeel. Zo ook in de opvoeding van kinderen. De Zonen bijvoorbeeld. En eigenlijk gewoon elke dag, in het leev'n.

1 is Ontkenning. Een tosti is een deugdelijke lunch. Ook al ben ik acht kilo te zwaar. En een wijntje is gezond. Ik heb geen driekwartbroek nodig.
2 is Woede. Dat er mensen zijn die een decafe espresso bestellen. En mannen die er best leuk uitzien, maar die dan een Latte Macchiato bestellen. Dat er driekwartbroeken bestaan.
3. Onderhandelen. De Zonen die hun haren moeten wassen, en dat alleen doen als er een frisdrank tegenover staat. Of een kwartier langer stupide youtube fimpjes kijken.
4. Depressie. Ik maak de godganse dag cappuccino's voor verveelde moeders. Moeders die niks anders te doen hebben dan elke dag, op dezelfde plek, dezelfde mensen te onmoeten, hetzelfde te bestellen, gratis water te drinken, nooit fooi te geven. En dat ik mijn kinderen niet elke dag zie, maar daar ok mee ben. Dat mijn vriendinnen een weekend weg waren en dat ik niet mee was.
5. Aanvaarding. Dat mijn vriendinnen afgelopen weekend weg waren naar Marrakech. Daar gewandeld hebben in wandelschoenen en driekwartbroeken. Dat ik nou eenmaal ontzettend goed cappuccino's kan maken. Met hartjes. Dat de Zonen het heel erg goed doen. Ook al zie ik ze niet elke dag.


Mijn fase is tegenwoordig ontzettend suf, namelijk fase 0, vrij blijde. Afgelopen weekend deden De Man en ik bijvoorbeeld aan Tuinieren. En dat hield in, dat hij met een schep en een kruiwagen bezig was en ik sigaretjes zat te roken, terwijl hij een tuinpad aan het leggen was. Verder deden we wat winkelen, lunchen, milkshakes kopen voor de Zonen en haalde ik hem over om ons Bos in te trekken om een plant te stelen. En zo ontvreemden wij een bosje uit ons bos. De Man was het er niet helemaal mee eens, maar ik moest zo hard lachen onderwijl, dat we toch al niet meer ongezien bleven, en dus hebben wij nu in ons bostuintje een struik staan, die uit de heilige grond van het landgoed komt.
Misschien moet ik er wat strafregels voor schrijven. 'Ik zal geen struiken meer stelen.' Maar ik denk niet dat het iemand interesseert.

En toen mocht de Zoon helemaal zelf de stad in, met zijn matties. En ik deed daar heel relaxed over. Hij had wel een eindtijd. En ik gaf hem een beetje geld mee. Om wat lekkers te kopen. Oh wat was ik een fijne moeder zeg.
Ach en Zoon1 kwam te laat thuis. Drie kwartier. Ik deed een nummer 1 t/m 5 in mijn hoofd, en daarna nummer 6.
(Neee,het is ok-GODVERDOMMEEEE-Als je alleen nog maar tienen haalt-Hij is doooooood- Ach, hij heeft dertien prachtige jaren gehad)

6. Slappe Moeder. 'Wat fijn dat je er bent, engel van mijn hart, wil je een kopje thee? Ga maar lekker in je bed schatje'

Ja en zo gaat dat dus. Regels schrijven. Er zit niks anders op vrees ik.

Bestel nooit meer een decafe espresso

Een opmerkelijke traktatie, en nieuw leev'n

De knie werkte deze week maar matig mee, maar ik ging toch maar weer aan het werk. Je gaat het nog missen anders he, de cappuccino's, de latte-soya-decafe-smerigheid en de mensen die hun (normale) kroket op een gluten-vrij broodje willen. (Ik verzin het niet)
Er was nog een situatie dat er iemand bepaald geïrriteerd met mij raakte omdat ik deze mevrouw niet om 08.00 binnenliet, terwijl we om 08.30 pas open gaan (de lichten waren nog uit) en die kwam vandaag weer, en zei: 'ach, toch maar om 08.00 open dus nu?' en toen ik zei: 'Neen, we zijn om half negen open. Het is nu negen uur...' keek ze me aan of IK gek was, en alle klokken een uur achteruit had gezet. Ja, Het Dorp heeft rare kostgangers.

Zoon2 moest een inenting, net als alle kinderen van 9 jaar dit jaar. Dat was bepaald een exercitie zeg. Tesaam met Vriendin2 toog ik, met alle kinderen, naar de sporthal waar wij dachten dat het prikfestijn zou plaatsgrijpen. We waren keurig op tijd en er was van hysterie nog helemaal geen sprake, wat ons zeer tevreden stelde. Echter bleek de locatie door ons verkeerd begrepen, en moesten we halsoverkop van de - zeer rustige en kalme - locatie ons verplaatsen naar de juiste, alwaar we bij aankomst reeds een grote lange rij zagen staan. Buiten in de regen.
Neem een menigte moeders die elkaar allemaal kennen (buurtje hier hoor) en een enorme hoeveelheid kinderen die elkaar ook allemaal herkennen van school en sport, en je hebt een uitzinnige menigte, die heel langzaam vooruit beweegt. Je zou van minder ter plekke aan de drank gaan. Ik zag Vriendin2 al wantrouwend naar mij kijken, want zij weet heel goed wat ik van zulke situaties vind. Maar ik gedroeg me zeer goed, al zeg ik het zelf. Ik bewoog mee, sommeerde Zoon2 dichtbij mij te blijven, want ik zag me alweer in een overvolle sportzaal staan, en uiteindelijk zelf twee inentingen krijgen, omdat mijn nageslacht nog buiten zou blijken te zijn, tikkertje spelend op de parkeerplaats.

De Zoon gedroeg zich heldhaftig, kreeg twee mooie pleistertjes en kreeg eenmaal thuis pas zijn van spanning opgebouwde huilbui, aangewakkerd door Zoon1 die het nodig vond om zijn broertje precies op de bovenarm te stompen. 'OP MIJN PRIK! MIJN PRIK!!" Zo brulde het kind.

Uiteindelijk lag hij op tijd te bedde, wilden De Verkering en ik eens fijn gaan zitten voor Netflix, en toen kreeg eerst Hamster 1 gekte. (Rondrennen als een malle en proberen te ontsnappen, of hij houdt van bijten in metaal, wie zal het zeggen) en daarna Zoon1. Een dansje, een lied, een voorstelling, een enorm lang verhaal, een grootse uiting van liefde, een kapot glas, een opengebarsten zak chips, een sarcastische opmerking over mijn lijn, gezicht en kapsel, een voorstelling van zijn toekomst en drie koprollen. Zo ongeveer ziet dat eruit. En dat in een half uurtje, waarin De Man mij maar een kommetje wijn extra inschenkt en mij geruststellend toeknikt, mij angstig aankijkt en in gedachten zijn koffers pakt en ik slechts in totale verbazing kan toekijken. Af en toe hoofdschuddend.
Daarna ging hij dan toch naar bed. En net toen wij weer normaal konden ademhalen, kwam hij terug en vertelde dat zijn sok in zijn thee was gevallen.

Ergens verder deze week vertelde Zoon2 heel lief over een klasgenootje dat getrakteerd had. En dat was een cakeje geweest, met een Negen (9) erop, met oogjes. Zoon1 verstond Neger, en vond het een opmerkelijke traktatie. Zoon2 vroeg: 'Wat is een neger?' en daarom moest ik ontzettend lachen. Serieus, ik plaste een beetje in mijn broek.

Voorts hebben De Zonen dus inmiddels inderdaad een Zuske gekregen. Ze is prachtig, ze is klein, ze heeft alle vingertjes en teentjes en de allerschattigste wangetjes met kuiltjes. Dat hebben ze mooi gedaan daar in De Stad, ik kan niet anders zeggen.

En ik, had een dode plant. En heb die met liefde weer tot leven gewekt. Wateren, zon, etc. Bepaald druk was ik ermee. En ik kan sinds ik gisteren nieuwe blaadjes zag, niet anders dan constateren dan dat we met ons allen goed bezig zijn, qua nieuw leev'n. En daar zal ik dan in godsnaam maar een kommetje wijn op drinken.