woensdag 27 april 2011

Vele redenen tot gebrul

Zoon1 zit in een fase. Iedereen met kinderen weet, alles gaat in fases. En ben je bij Kind1 eigenlijk voortdurend de wanhoop en gekte nabij, bij Kind2 aangekomen, wéét je in elk geval dat het inderdaad fases zijn, die allemaal uiteindelijk voorbijgaan.Gaat ook trouwens niet elke keer op, want Kind2 zal een heel ander kind blijken te zijn dan Kind1, ook al dacht je, dat het allemaal wel ongeveer hetzelfde zou gaan. Anyway. Zoon1 zit in een fase. Een schreeuw-jank-stampvoet fase. En ik zal een lijstje maken, met waarom het kind in een voortdurend woest gebrul uitbarst. Is leuk, lijstjes.

Stel u even voor; een leuk, bijzonder knap kind om te zien. Jongetje, 5 jaar. Een heel lief type, met een goed gevoel voor humor, gezellig in de omgang en een buitengewone intelligentie. Dit is natuurlijk een compleet objectieve omschrijving.

Dit kind krijgt een waas voor de ogen, gaat stampvoeten, enorm krijsen, huilen, janken, schreeuwen en rondrennen en ter aarde storten bij de volgende dingen:

1. Als ik het lege rolletje van het wcpapier weggooi. Want 'dat had hij nog nodig'
2. Als hij geen chips mag, terwijl ik net de tafel dek voor het diner
3. Als hij zélf zijn beker limonade/melk omgooit
4. Als hij zijn jas aan moet doen
5. Als de tv uitmoet
6. Als we niet elke dag pannenkoeken eten
7. Als hij niet als eerste in rij de trap oploopt
8. Als hij zijn jas uit moet doen
9. Als zijn broertje hem zoet toelacht
10. Als hij denkt dat Cavia1+2 hem aankijken
11. Als hij geen 3e ijsje op een dag krijgt
12. Als ik het stokje weggooi dat ik in de gang vond die hij meegenomen had van de boswandeling van 8 maanden geleden
13. Als hij ontdekt dat het oud geworden koekje van 3 dagen tevoren uiteindelijk in de vuilnisbak ligt
14. Als ik een van de 13 ballonnen die in huis zweven ongemerkt in de tuin wil laten wegwaaien
15. Als hij niet met zijn schoenen op de bank mag
16. Als er worst op zijn brood zit terwijl hij pindakaas had geblieft
17. Als er pindakaas op zijn brood zit terwijl hij chocoladepasta had geblieft
18. Als er chocoladepasta op zijn brood zit terwijl hij worst had geblieft
19. Als ik het niet goed vind dat hij hagelslag in de rondte strooit
20. Als hij zijn eigen speelgoed moet opruimen
21. Als ik zijn speelgoed voor hem opruim
22. Als hij niet mag helpen om een pan met kokend water af te gieten
23. Als ik hem vraag de tafel te dekken
24. Als ik zelf de tafel dek
25. Als zijn broertje een stukje lego vastheeft uit de bak met 4 miljoen stukjes lego 'want die ene had hij net nodig'
26. Als ik hem vraag een luiertje voor Zoon2 van boven te halen
27. Als hij niet de poepluier van Zoon2 helemaal zelf mag verschonen
28. Als er appel in zijn fruitbakje voor school zit terwijl hij druiven had geblieft
29. Als er banaan in zijn fruitbakje zit
30. Als er druiven in zijn fruitbakje zitten terwijl hij appel had geblieft
31. Als hij te kort onder de douche staat naar zijn zin
32. Als hij te lang onder de douche staat naar zijn zin
33. Als hij niet zelf de afstandsbediening mag bedienen
34. Als de tv het niet meer doet omdat hij de afstandsbediening heeft ontregeld
35. Als hij verliest met een spelletje
36. Als ik geen zin heb in een spelletje
37. Als ik een stukje wil wandelen
38. Als hij zijn schoenen aan moet doen
39. Als ik wil dat hij boven zijn bord eet
40. Als al zijn eten op de grond valt
41. Als ik per ongeluk een keer vergeet dat hij op het groene 'ok' knopje mag drukken als ik in een winkel ga pinnen
42. Als zijn vader het niet goed vindt dat hij met een boor speelt
43. Als hij denkt dat zijn broertje 1 snippertje aardbei meer heeft gekregen
44. Als ik het niet goed vind dat hij in een winkel de etalage poppen omgooit
45. Als ik het niet goed vind dat hij mij in mijn buik stompt
46. Als ik het niet goed vind dat hij achterop de fiets gaat stààn in plaats van zitten
47. Als hij rode limonade krijgt als hij groene had geblieft
48. Als hij groene limonade krijgt als hij rode had geblieft
50. Als hij het warm heeft
51. Als hij het koud heeft
52. Als zijn zelf verscheurde tekening in stukken ligt
53. Als er geen Cavia mee naar bed mag
54. Als hij er achter komt dat het boekje wat hij al 2 jaar niet meer leest niet meer onder zijn bed ligt
55. Als hij niet met mijn aansteker mag spelen

En nou ja, nog een paar kleine dingen. Ik vraag me soms werkelijk af, of er nu in onze opvoeding iets heel erg mis is gegaan, of ik een waardeloze moeder ben, of het kind een mysterieus natuurverschijnsel is, of dat hij ' gewoon ' een 5-jarige is.

Wat het ook is, de wijn ligt hier standaard koud. U snapt.

maandag 25 april 2011

Van het meest vreeselijke en zaalige boek.

Onze boekenkast puilt uit. Wij hebben er tijdens onze relaaatie al een heel aantal versleten, volgens een waterdicht systeem van Ikea-Marktplaats-Ikea-Marktplaats-Ikea..etc en zijn inmiddels aan onze 5e, geloof ik. Om een duistere reden kochten wij de vorige keer een kleinere dan die daarvoor, terwijl de voorraad boeken alleen maar groter is geworden. Het zal iets te maken hebben gehad met weer eens een huiskamer-verandering, waar ik nogal van houd. Wij hebben de immer niet vervelend wordende vakjeskast, waar heel handig een dubbele laag boeken in kan. De leukste boeken staan vooraan (die van mij) en de minder leuke, of lelijke, fietsboeken, motorboeken, sportboeken, studieboeken achteraan. Door de tijd heen staan er in de kast ook spelletjes van Zoon1, bakken vol dvd's en in de bovenste vakjes, bovenop alle boeken, staan een heleboel kleine dingen zoals lego, knutselwerken, fototoestel en sleutels enzo, om uit de handen en mond van Zoon2 te houden. Totdat hij ontdekt dat de kast ook een soort klimrek is, that is. Er is een tijd geweest dat ik de boeken op kleur in de kast zette. Dat vond ik leuk ja. Een paars vakje, een geel vakje, een bruin vakje.. echt heel overzichtelijk en fleurig. Heel veel pastelkleurige vakjes ook, vanwege omdat ik nogal een collectie chicklit heb en die boeken zijn allemaal lichtroze en lichtblauw. Allemaal!

Ik heb ook 3 grijs-grauw-bruinige vakken. Dat klinkt niet zo gezellig, maar dat is mijn verzameling oude (meisjes)boeken. Zelden ben ik zo gelukkig als wanneer ik op een rommelmarkt ben, of in een kringloopwinkel, en een jaren '20 meisjeboek vind, met mooie titels als 'de orchidee van 5a' of 'wilde Kitty ' of ' Huize Kolder ' (een klassieker). Altijd gaat het over een meisje, of een groep vriendinnen, of een klas, een kostschool, een gezin met een strenge vader, een ziekelijke moeder die heel zwak is, en dan is het meisje eerst heel losgeslagen, (zegt bijvoorbeeld ' gossiemikkie ' en moet naar een internaat) en later komt alles goed, met name omdat ze tijdens een rondje spelevaren verloofd raakt met een jongmensch met een ' sterke kin ' (wat dat ook moge zijn, maar alle mannen die de moeite waard waren in 1920-1930 hadden dat) die haar dan over het hoofd aait, vermanend aankijkt en 'kindje' noemt. Later die avond gaat de man dan in zijn rookstoel zitten, het meisje ligt dan aan zijn voeten en schenkt hem een alcoholische versnapering in terwijl ze zelf aan de limonade gaat en eind goed al goed. Ongeveer hoor, ongeveer gaat dat in elk boek zo. Er kunnen wat details anders zijn, maar de strekking is hetzelfde. Vooral dat verloofd raken intrigeert mij mateloos. Dan hebben ze het hele boek een hekel aan de jongeman met de kin, dan gaan ze een rondje varen en dan opeens, zonder dat er ook maar gezoend is, laat staan kleding van het lijf gerukt en ze zich met de boot in het riet aan allerlei liederlijke activiteiten hebben overgegeven, houden ze opeens van malkander. Bij thuiskomst zijn ze dan verloofd, zonder dat dit naar elkaar uitgesproken is, laat staan dat er sprake is van een ring. Ik zou dat dus niet pikken he, maar goed.

In het verlengde van mijn liefde voor de oude meisjesboeken, heb ik een paar jaar geleden het Nederlansch Gezinsboek gekocht. En oh! Ohohohh wat een zaligheid is dat boek. Ik heb er trouwens twee, omdat ik er vorig jaar op koninginnedag weer eentje vond op de rommelmarkt en ik kan daar gewoon niet voorbijlopen. Daarbij was dit weer een modernere versie en ik studeer graag op de significante verschillen in inhoud.
Het is een erg oud boek, in eerste instantie. Voorin staat; ' De Nederlanden van 1845 wenscht U van harte geluk met Uw voorgenomen huwelijk! ' Dat alleen al, is natuurlijk om te smullen. De 3e, herziene, druk, stamt uit 1941. En dat is best schokkend, want zooo lang geleden is dat nu ook weer niet. En oh horror, de inhoud van dit boek.
Het boek was voor de aanstaande bruid / huisvrouw / moeder. Een handleiding voor haar leven. Hoe om te gaan met alle facetten van het leven dat zij tegemoet ging. En ik weet niet of het nu compleet aan mij ligt, maar ik vind het dus het leukste van de wereld, om dit boek te lezen, en dan de hele tijd stukken voor te lezen die het tenenkrommendst zijn. Leuk, voor Echtgenoot ja, om aan te horen de hele tijd.

Want zie hier, het eerste hoofdstuk; Door een Prof. Dr. geschreven, dus niet bepaald de eerste de beste, zou je zeggen.

' Wanneer de bruidegom zijn bruid de echtelijke woning binnenleidt, zingt het en jubelt het in zijn ziel. Het blozende bruidje weet en zwijgt. Beiden gaan zij het mysterie tegemoet. Een onvertogen woord moge op den trouwdag, den dag van het wondere geluk, soms zinspelen op dingen, die het jonge vrouwtje de kleur naar de wangen jaagt, het mysterie blijft. Gelukkig tenminste die jonge echtparen, die nog van mysterie kunnen spreken. (...) Straks zullen die twee zijn, vader en moeder.(...) Eenigszins ongeremd alcoholmisbruik, ongeregeld leven en al datgene wat van het zenuwleven te veel vraagt, is daarom voor pasgehuwden een gevaar. In het leven van zelfbeheersching bloeit echter het huwelijksgeluk des te schooner op. Wanneer het zoover is dat de hope is gerealiseerd, dat na eenige maanden de jonge menschen zich vader en moeder kunnen noemen, dan rust op beiden een taak. Moeder heeft zich te wachten voor overmatige inspanning en het najagen van pleziertjes, en vader heeft zich in acht te nemen, dat hij het zijn jonge vrouwtje niet moeilijk maakt. Hij heeft haar met teerheid te omringen. (...) Aan egoisten zouden wij willen adviseeren: trouw maar liever heelemaal niet. Wie eenmaal getrouwd meent in eigen vreugde en eigen genot het hoogste ideaal te moeten zoeken, zal nooit het huwelijksgeluk vinden. 'Is het niet prachtig? En afgrijs'lijk?

Het gaat nog veel verder, over tucht, de noodzakelijke kastijding van het kind, ook heel vrolijk, over hoe het huis in te richten, over opvoeding, over de huwelijkse plichten, dat eten niet perse lekker is, dat er nooit en te nimmer na 22.30 naar bed dient te worden gegaan en gehoorzaamheid is het belangrijkste.

Ik vind het zalig. En moet een grotere boekenkast hebben voor alle versies die ik nog ga kopen.

maandag 18 april 2011

bemoeizucht, de apotheek en een opa

Net als bij de supermarkt, kom ik ook nogal vaak bij de apotheek. Dat is een vrij logisch vervolg van mijn net zo frequente bezoeken aan de huisarts, waar ik me zo vaak naar toe begeef met De Zonen, dat zelfs de buren van de huisarts mij gedag zeggen. En andere wachtkamer-mensen. Laatst had ik zo'n gezellig gesprek met een meneer dat ik bijna een afspraak voor een vervolg had gemaakt voor 3 dagen later. Omdat ik zeker wist dat ik er dan ook weer zou zijn, en hij ook, want ik was inmiddels op de hoogte van zijn medische situatie en die vereiste, in mijn bescheiden mening, een vervolgafspraak.

Anywho, de apotheek. Ik ga niet naar degene die bij mij om de hoek zit, want die vind ik irritant. Want, het is boeiend hoeveel overeenkomsten sommige supermarkten en apotheken hebben trouwens, daar is altijd alles op. En moet het besteld worden. En daar houd ik niet van. Als ik wil genezen, wil ik dat nu, en niet morgen. Beetje op die manier.
En daarom ga ik naar de apotheek in de buurt van mijn ouders. Daar fiets ik toch langs, als ik Zoon1 naar school breng en er werken vriendelijke types. Het is wel een enorm buurt-dorps-ons-kent-ons apotheekje, en het zou best kunnen dat een paar jaar geleden, vage kennissen van mijn ouders eerder wisten van de komst van een kleinkind, dan mijn ouders zelf, omdat ik daar een zwangerschapstest kocht, terwijl net de moeder van een vroeger vriendinnetje van mijn zusje ofzo, daar ook stond te wachten op haar aambeiencreme.

Vanmorgen was ik weer aldaar, om mijn pil te halen. En kreeg ik een mooi lesje Bemoeizucht. Allereerst was er een mevrouw, die zich hardop afvroeg waarom Zoon2 geen schoenen aanhad.
Nadat ik hier natuurlijk geen antwoord op gaf, kwam er een meneer binnen die zich aan Zoon2 voorstelde als 'opa'. Nu was deze meneer overduidelijk niet mijn vader, en ook al zie ik mijn schone vader niet dagelijks, ik zou hem toch wel herkennen hoor, als ik hem tegenkwam. Ietwat verontrust keek ik dus deze wildvreemde man aan, maar hij zag er vrij onschuldig uit, en bovendien leek Zoon2 er geen probleem mee te hebben om gratis en voor niks een Opa3 te leren kennen, dus ik vond niet dat ik er een punt van moest maken.
Zoon1 werd ondertussend woedend dat de bekertjes van de waterdrinkmasjien op waren, en terwijl ik hem tot bedaren bracht, heel kalm enzo 'als je nu je mond niet houdt dan zal je gdvvrrrr de hele dag geen tv meer kijken', probeerde ik het meiske achter de toonbank duidelijk te maken dat ik mijn pil wilde hebben. De mevrouw die eerder zich bemoeide met afwezigheid van schoenen, was nu met Zoon2 aan het converseren over ' pappa die zeker aan het werk is ' . Ik wilde bijna in tranen uitbarsten en vertellen over pappa, die in de gevangenis in Peru zit en over de 3 bloedjes van kinderen die ik nog thuis had zitten, òòk zonder schoenen, maar bedacht me net op tijd, in het kader van het dorps-gebeuren.
Terwijl ik aan het afrekenen was, vond ik het al bijzonder rustig in mijn kielzog en toen ik me omdraaide, bleek dat Zoon2 inmiddels op schoot zat bij Opa3, dat Zoon1 een folder over geslachtsziekten aan het lezen was en dat de mevrouw naar mijn bakfiets buiten stond te kijken en ongevraagd de toelichting gaf, dat dat de reden was van de schoenloosheid van Zoon2. Ik snapte het allemaal ook niet meer zo goed, maar keek kennelijk lichtelijk wanhopig, want het meiske achter de toonbank vond het nodig om mij Heel Duidelijk toe te fluisteren, dat de pil, niet zo goed samen ging met mijn antibiotica kuur. En dat is nu ook weer een reden waarom ik juist naar die apotheek ga. Want bedoelde ze het professioneel, dan heeft ze duidelijk kennis van zaken, maar het kan ook zijn, dat ze heel duidelijk aan mij zag, dat ik niet bepaald zit te wachten op Zoon3 (en bijkomende onbekende opa's)en dat waardeer ik bijzonder.

zaterdag 16 april 2011

Van niet zo'n plezierige dag in de lente.

As we speak, liggen er twee gespikkelde Zonen te slapen. In elk geval eentje ligt te slapen, de ander komt steeds beneden om te vertellen dat dat nog niet het geval is. Maar aangezien het nu al 10 minuten rustig is, schenk ik mijn glas nog maar eens halfvol en ga uit van het goede. Wat ik van mijzelve een hele prestatie vind, na deze dag. Ik leg u uit waarom. Want daar zit u nou nét op te wachten.

Waterpokken. De Zonen hebben waterpokken. Eergisteren vond ik er eentje, op de rug van Zoon1. Ha! Riep ik bijkans juichend. Dat lijkt wel een waterpok! Ik ben nog niet zo ervaren in de sector kinderziektes, Zoon1 is nogal van de gezonde, en Zoon2 houdt het meer bij voortdurende verkoudheden, dus ik vond het waarlijk een ervaring en ik keek ook wellicht iets te verheugd bij de ontdekking van d'n pok dan pedagogisch en moederlijk verantwoord is.
Die ene heeft zich inmiddels nogal vermenigvuldigd, en de arme Zoon1 ziet er uiuiiit, werkelijk verschrikkelijk. Hij heeft er zich vandaag ook het gepaste humeur bij aangemeten, wat inhoudt dat hij eigenlijk zeg maar overal over ging huilen, overal NEE op zei, niet meer bij de tv was weg te slaan en alleen nog over te halen was tot enige vorm van communicatie toen ik beloofde om pannenkoeken te bakken vanavond.

Zoon2 begon ook gespikkelde vormen aan te nemen vandaag, maar die bleef er nog vrolijk onder, weliswaar alleen maar als ik hem aan twee handen meenam voor 328 rondjes wandelen door de huiskamer, wat best wel vermoeiend is, omdat hij namelijk nog helemaal niet kan lopen.

Verder moesten er boodschappen gedaan worden. Dat doen wij op zaterdag, voor de hele week, wat sowieso een vrij slecht idee is, maar ja, dat doen wij nu eenmaal elke week, en ik ben nogal van de gewoontes. Dus tja. Niks aan te doen. Zoon1 mocht even een uurtje bij oma bivakkeren, zodat hij niet de hele supermarkt zou besmetten en hij had bovendien veel meer zin op de bank te hangen dan uberhaupt iets anders. Met Zoon2 toog ik dus richting supermarkt, de Dekamarkt deze week, omdat die om de hoek bij oma is. Normaal ga ik naar de heerlijk prettige, overzichtelijke Albert Heijn, die bovendien altijd bevoorraad is, in tegenstelling tot de Deka en waar de pinmachines hun werk doen, maar bovenal, omdat ik daar kan zelfscannen. Ooh, zelfscannen. De uitvindert daarvan, die moet een prijs krijgen. Een prijs!
Nadat ik dn bakfiets heel asociaal had geparkeerd omdat er nergens plek was, Zoon2 en de tassen naar binnen had gesleept, onderwijl zoekend naar mijn wagen-muntje, Zoon2 met trappelende beentjes in het zitje van het karretje had gepropt en meteen mijn scheenbeen stootte tegen een punt van het een of ander, was ik het eigenlijk al een heel klein beetje zat allemaal. Maar alla, met goede moed reden Zoon2 en ik de winkel binnen. Terwijl ik appels en snijboontjes afwoog, en geen druiven (op) en geen tomaten (afwezig) en geen feta kaas (ja, op, denk ik) kocht, had Zoon2 een schare mevrouwen om zijn karretje verzameld. Zo is hij. Hij lacht, hij zwaait, hij ontbloot zijn 8 tanden en hij windt de wereld om zijn dikke vingertjes. Nadat ik wat vragen had beantwoord van zijn aanbidsters (Het is een jongetje. Hij heet Zoon2. Ja, hij is erg vrolijk. Ja, ik ben trots. Nee, hij kan nog niet lopen), gingen wij verder en ik laadde de kar vol met echt idioot belachelijk veel spullen.
Elke keer als ik even niet oplette, gooide Zoon2 iets uit de kar of verscheurde een verpakking. Met 2 open zakken chips, een versnipperd brood, een druipend pak melk en nog een miljoen andere dingen waren we eindelijk toe aan de kassa.
Aldaar moest ik dus AL die spullen weer uit de kar op de band leggen, ondertussen er voor zorgend dat Zoon2 het er niet allemaal weer afgooide. In een luttele seconde had hij het blad Margriet te pakken en scheurde dat doormidden, waardoor ik me een klein beetje geroepen voelde om het dan maar te kopen. Terwijl ik veel liever de Linda had gehad, maar jaaaa, heus niet erg. Hoor.
Nadat alles door de kassiere was gescand (En. Niet. Door. Mij.), stond ik met het zweet op mijn rug en heel veel andere plekken de hele boel in 34 tassen te proppen. Waarschijnlijk onnodig om te zeggen, dat Zoon2 dat een goed moment vond om geen zin meer te hebben in de supermarkt-activiteit. En dat een klein beetje liet merken. Aan de hele supermarkt. En naburige dorpen.

En toen. Deed mijn pinpas het niet. En ook de andere deed het niet. Een piiieeepklein beetje geirriteerd deed ik heel luchtig van ' nou jaa, ha.ha. ik ga anders wel even pinnen hier om de hoeoeoek, lala '. En zeulde ik de kar met de 84 miljoen kilo boodschappen naar de balie waar ik ze dan maar even moest achterlaten. En trok Zoon2 uit het karretje. Deed hem weer in de bakfiets. En ging naar de pinautomaat om de hoek.
En toen. Deed daar ook mijn pinpas het niet. En ook de andere deed het niet.

Echt maar heel zachtjes vloekend, terwijl ook verder niemand raar opkeek, fietste ik naar mijn moeder. En toen kreeg ik haar pinpas. En pincode. En ging ik weer naar de supermarkt. Kon betalen. Laadde de 163duizendmiljoen tassen boodschappen over van het karretje in de bakfiets. En ging weer naar mijn moeder. En haalde De Zonen op. Die eigenlijk niet meer in de bak pasten, maar nou ja.

Eenmaal thuis aangekomen, was het helaas geen bedtijd, ook geen borreltijd, maar lunchtijd. Wat betekende dat iedereen hongerig was en niet zo heel best gehumeurd ook zeg maar. Nadat beide zonen bedaard waren van hun respectievelijke driftbui, had ik de lunch klaar en zaten we heel gezellig te eten. Ja, echt heel gezellig. Nadat ik de pindakaas uit de lamp had gepoetst. En eigenlijk verliep de rest van de dag best wel goed. Of ik weet het gewoon niet meer. Omdat ik een waas voor mijn ogen had.
En morgen is het zondag. Lekker, dagje thuis met de jongens. aaaarrrghhh

woensdag 13 april 2011

Van de 11 opties die ik heb.

Heel graag zeur ik nog een beetje door over Huis2. Het houdt de gemoederen hier nogal bezig, logischerwijs. Echtgenoot moet zich elke zondagavond even opnieuw aan mij voorstellen, omdat ik dan steeds een beetje vergeten ben wie ook weer die baardige man is, die opeens de afstandsbediening denkt te mogen vasthouden. Na een korte kennismaking weet ik het meestal wel weer hoor, heus wel. Als ik het stof van zijn gezicht heb geblazen. En de tv weer terug op net5 heb gezet. Echtgenoot is namelijk hard aan het werk, in Huis2. Avonden en weekenden is hij aan het schilderen en schuren en vegen en bouwen. Heel af en toe hebben wij per mail of sms contact met elkaar over beslissingen die genomen moeten worden. Over vloeren, ovens, keukenkastjes, afwasmachines, kleuren van muren, hoogglans of mat, stopcontacten en meer dingen waarvan ik niet wist dat ik er een mening over had. Nu is het bepaald niet het eerste huis wat we moeten opbouwen en inrichten, dus, maar dit keer is het iets anders. Dit is het huis waar we gaan blijven.

Was ik ten tijde van het eervorige huis nog enorm in mijn witte fase, langzaamaan wijzig ik mijn smaak van wit naar bruin naar oud van ikea naar kringloop naar design naar jaren '50 naar strak naar kitsch naar VT wonen naar pippi langkous. Vermoeiend hoor, voor Echtgenoot dan. Ik heb er wel plezier in, eigenlijk. Ik vind zelf dat ik enorm leuke smaak heb, qua spullen en kleuren enzo. En meestal vindt E dat ook, het duurt vaak alleen even voordat hij dat zelf doorheeft. Ik schilder graag muren, en soms pakt dat niet zo mooi uit, wegens omdat ik dan geen geduld meer heb. Na het afplakken en de eerste helft, ben ik het alweer een beetje zat en het is al meer dan eens voorgekomen dat E het weer overnieuw moest doen. Maar, soms pakt het heel goed uit, dat is dan een meevallertje vind ik zelf. De laatste keer echter, heeft E helemaal zelf een behangetje uitgezocht en dat over mijn kakelverse paarse ambrozijne muur geplakt. Terwijl ik aan het werk was. En dat incident wilde ik graag eens even aanhalen.
Namelijk, zitten Echtgenoot en ik in een impasse, qua behang. Ja, dat kan.
Maaaanden geleden, echt maaaaaaanden geleden, wist ik al precies welk behang wij in Huis2 in de woonkamer op de muur zouden plakken. Ik heb dit besproken met E, ik heb plaatjes gemaild. Ik heb het aangewezen in winkels. En ik was zelfs enorm tevreden met zelf ook nog, want had compromis gesloten. Ik had een behangetje uitgezocht, wat weliswaar compleet voldeed aan mijn wensen, maar, had ook aan mening van E gedacht. Helemaal uit mezelf.
En nu! En nu, doet Echtgenoot net alsof hij helegaar van niks wist. En is het niet eens met keuze. Ik ben geschokt. En ook heel teleurgesteld. En kan nu 11 dingen doen.
Ik kan op zich 38 dingen doen, maar dit zijn de meest logische;

1. Behang gewoon bestellen, want Echtgenoot trekt wel bij, als hij doorheeft dat ik gelijk heb, qua leukheid van behang. Ik heb daar immers veel meer verstand van.
2. Ander behang uitzoeken. Waarvan Echtgenoot zal merken, dat, motiefsgewijs bekeken, nog veel drukker en kleurrijker zal zijn.
3. Heel hard huilen.
4. Muur weer ambrozijn schilderen. (met als nadeel dat ik dan weer moet afwachten wat hij er op gaat plakken)
5. Weigeren om in Huis2 te gaan wonen. ( beetje jammer van alle tot nu toe gedane moeite)(en vind Huis2 eigenlijk wel leuk)
6. Echtgenoot dronken voeren en hem afspraak laten ondertekenen dat eerstgenoemd behang op muur terecht gaat komen. Op straffe van nog nader te bedenken sanctie.
7. Zeggen dat ik zwanger ben. (verder nergens om, maar dat stemt mannen soms mild)
8. Zelf heel veel wijn drinken. (is sowieso goed idee)
9. Stiekem zelf behangen in donk're nacht. (durf ik niet)
10. Nieuwe schoenen kopen. (ook sowieso goed idee)
11. Lelijke honingpot van Echtgenoot per ongeluk stuk gooien laten vallen. (maar dat is weer een ander verhaal)

Ja, het is een lastige kwestie. Ik ben echt enorm benieuwd hoe het af gaat lopen. Wat heb ik toch een spannend leven.

maandag 11 april 2011

Consequenties en dinges enzo.

Nadat Echtgenoot gisteren heel fijntjes bevestigde dat ik ' inderdaad nogal vadsig aan het worden ben ' waarover ik mij beklaagde terwijl ik handenvol chips naar binnen propte, dacht hij mij een paar uur later te paaien met ' heb ik al gezegd hoe mooooi je eruit zag vandaag ? ' . Natuurlijk vertelde ik hem dat hij dat, neen, niet mij toevertrouwd had, echter, mij wel indirect met een varken had vergeleken.
Echtgenoot had door dat hij zijn kansen verspeeld had, zo is hij dan ook wel weer.

Want zo gaat dat ja. Zoon1 begaat ook vaak de fout door te denken dat schreeuwen, tieren en huilen helpt om zijn zin te krijgen. Zoon2 denkt dat hij door met zijn eten te smeren en op de grond te gooien, sneller een toetje krijgt. En ik vergeet ook elke keer weer dat op een avond vol wijnzuiperij, een vroege volgende morgen volgt. En ik dacht dat ons leven compleet hetzelfde zou blijven, ook al gaan we in een ander huis wonen.

Oorzaak-gevolg, consequenties van daden en dinges... ook al leer je dat zo ongeveer als je 1 bent al, het blijft kennelijk best wel moeilijk.

Toen C1+2 in ons leven kwamen, wisten wij wel dat je begint aan kooien schoonmaken enzo, maar dat die beesten een soort maniakale neiging hebben om hooi en poep door het huis te slingeren...tja. Wat trouwens ook ongeveer precies zo geldt voor Zoon2.
Dat als je een huis koopt, dat je daar dus elke maand een hoop voor moet betalen, klinkt best logisch, maar toch weet je pas wat het inhoudt, als het zover is. Als je eenmaal begint met je haar verven, dat dat een kleine obsessie wordt en je er nooit meer vanaf komt; dat je trouwt met liefde van leven en dat je zijn obsessies er gratis bijkrijgt; als je een lief klein warm vers babietje wilt krijgen, dat je de komende jaren niet meer normaal kunt slapen; als je naar Ikea gaat, dat je altijd weer terug komt met kussentjes en heul handige appelsnijders; als je alle kaartjes van nieuwe kleding afrukt, je het niet meer kunt ruilen; als je je houten tafel niet lakt, je voor altijd met macaronivlekken blijft zitten; als je je haar afknipt, het er niet de volgende dag weer aanzit en als je gaat verhuizen, dat Zoon1 naar een andere school zal gaan. Oei.
Niet dat Zoon1 dat al weet. Die is nog in het ongewisse, van wat wij hem gaan aandoen. Hij gaat vast nieuwe vriendinnen vinden. En een leuke juf. Hij kan straks lopend naar school. En het is een leuk lief schooltje. In een mooie omgeving. Met een aantrekkelijke gymleraar En veel muziekles enzo.
Ik hoop alleen in godesnaam dat die kindjes daar ook leuke ouders hebben. Want ik had het net zo naar mijn zin op het schoolplein, eigenlijk, zelf. Boehoe.

vrijdag 8 april 2011

Van rode wijn naar Huis7

Heel graag vertel ik nog een keer alles over mij en waarom ik in principe geen rode wijn drink (iets met een witte broek en een tafel met gaten en een dronken avond in Italië), maar nu even niet. Hoewel ik snap dat er gesmacht wordt naar het wijnverhaal. Ook al weet niemand dat ik een wijnverhaal heb. Behalve Vriendin3. Die het denk ik alweer vergeten is.

Nu wil ik wel graag even wat kwijt over alle huizen waar ik in gewoond heb. Vindt u ook een enorm leuk onderwerp. Dit in het kader van de op handen zijnde verhuizing van Huis1 naar Huis2. Eigenlijk is Huis2 trouwens Huis7. En Huis1 eigenlijk Huis6.

Vroeger toen ik nog heel klein en blond was, (Blond! Raadselachtig.) woonde ik met mijn ouders en Zuske in de Generaal Joubertstraat in Haarlem. (Huis1)Daar ben ik geboren en woonde ik vrij en blij maar klein. Niet dat ik dat nog weet.
Wij verhuisden toen ik 5 jaar was naar de Kleverparkbuurt waar mijn ouders nog steeds wonen.(Huis2) Hoewel mijn vader ongeveer elke 2 jaar opeens naar Schagen wil verhuizen, waar mijn moeder dan erg van moet razen en tieren zuchten en mij opbelt om te klagen. Notabene was ik bijna geboren geweest geworden in Schagen, vanwege omdat mijn vader in 1978 ook opeens naar Schagen wilde vertrekken met huis en haard en zwangere vrouw. Gelukkig niet zeg, ik geloof niet dat ze daar een Hennes hebben. Brrr.

Toen ik 21 was ging ik samenwonen met FavoEx in Huis3, in de stad. (Netjes vanuit huis, zo bij moeder vandaan bij de Aanstaande Echtgenoot, hop, ja, zo ben ik.)Daar woonden wij op een zeer ranzige zolder, met een zeer ranzig keukentje en moesten twee trappen af, door een zeer ranzige gang, naar de zeer ranzige douche en wc. maar hee, wat kon mij het schelen. Ik hoefde nooit meer gekookte aardappels te eten en was van plan om erg laat naar bed te gaan, elke dag. Na een jaar besloten FavoEx en ik dat het misschien voor de mensheid in het algemeen en wij samen in het bijzonder, niet zo'n goed idee was om voor aaaaaltijd ons leven te delen en vertrok ik
naar Huis4, die ik samen met Zuske had gevonden. Huis4 was een kamer op de Westergracht, die wij stemmig knalgroen + knalroze verfden. Aldaar had ik een paar vrindelijke huisgenoten, waar ik af en toe parfum en kleding van mocht lenen, en die ik verder niet zag, en eentje die later Huis6 nog heeft geschilderd. Connecties, connecties. Ik hield erg van Huis4 en ook erg van het jaartje dat ik daar gewoond heb. Ergens in dat jaar ontmoette ik Echtgenoot en na een paar maanden besloten wij te gaan samenwonen in zijn huis, mijn Huis5. Dat had maar een klein beetje te maken met dat ik geen geld had voor de huur vanwege omdat ik er nogal een lollige levensstijl op nahield en mijn baan had opgezegd, en heel veel natuurlijk met de Grote Liefde die wij hadden hebben.

Huis5 stond vlakbij Huis4, voor het gemak. Ik hield niet zo heel veel van Huis5 en nadat Zoon1 werd geboren, wilde ik er eigenlijk erg graag weg. En zo kochten wij Huis6. Van Huis6 houd ik wel. Zoon2 is er geboren. We hebben erg leuke buren en het is heel dicht bij de stad. Het is een lief huisje met een keuken met blauwe muren die ik nog steeds niet zat ben.
En ook al heb ik aardig mijn buik vol van al het verhuizen, gaan we toch over een tijdje naar Huis7. Huis7 hebben we nogal spontaan gekocht. Denk meestal langer na over welk smaakje thee ik neem, eigenlijk. En het is niet meer dicht bij de stad. En het is een heel verschrikkelijk eind fietsen naar mijn werk straks.
Maar ohh veel meer ruimte. Een badkamer met een bad én een douche. Rust en ruimte en andersoortige volwassen geneugten. Een tuin én een balkon. En een extra kamer. En een garage voor alle hobby's en fietsen en gemotoriseerde voertuigen van Echtgenoot. Ja het is een fraai huis. Huis7. Huis8 komt er denkelijk niet, totdat De Zonen in elk geval hun eigen Huis3 op gaan zoeken. Zou er bijna weemoedig van worden. Misschien maar glaasje rode wijn drinken, for old times sake.

dinsdag 5 april 2011

Hoe ik van slag raakte

Wij zijn een klein beetje bezig met huizen enzo, wij hebben er twee sinds een tijdje. Niet omdat wij zo rijk zijn en al. Neen, zelfs worden wij met de week armer, omdat wij dus twee huizen hebben. Omdat GDGLNDGDVRRDDMM potjandosie, Huis1 maar niet verkocht wordt.
Wij verbouwen nu heel erg in Huis2, vanwege omdat dat er niet uitzag. Het was zelfs zo erg, dat Zoon1 bij de eerste aanblik mededeelde dat hij daar helegaar dus niet ging wonen, wat wij gelukkig beetje bij beetje uit zijn hoofd krijgen, door hem beloftes te doen die we nog maar moeten zien waar te maken. Ja, zo zijn wij.

Nu schrijf ik ' wij verbouwen ' maar dat is eigenlijk een grove leugen. Namelijk doe ik helemaal niks. Qua verbouwen. Echtgenoot is er doende mee, nogal. Weekenden lang, avonden lang en zelfs in zijn slaap is hij bezig. (Zelfs is hij zo bezig met hamers en kwasten en slopen en bouwen en spijkers enzo, dat hij de keukendeur in Huis1 bij ongeluk aan stukken sloeg. Niet heel handig in het kader van de verkoop. Daarvoor wil je immers je huis zo voordelig mogelijk laten zien. Niet met keukendeur aan splinters. Maar daar deed ik helemaal niet heel moeilijk over verder hoor).

Ook lopen er, naast Echtgenoot, een hoop klusmannetjes in Huis2 rond. Die doen iets met egaliseren en stucen en voegen. Woorden waar ik niks mee van doen wil hebben. Als het er maar netjes uitziet ja. Soms komen die mannen bij ons thuis in Huis1, om hun geld te halen. Geld voor het harde zwar(t)e werk. Het zijn het soort mannen dat antwoorden met ' Jao lekkerrrr schat ' als ik heel vrindelijk vraag of ze koffie willen. Ik hou daarvan. Het zijn ook het soort mannen dat geheel ongevraagd laten weten wat ze van de maatschappij in het algemeen, en bepaalde culturen daarin in het bijzonder, vinden. Daar hou ik dan weer niet zo erg van. Maar alla, tegen die tijd is hun koffie bijna op en trouwens, dan ga ik toch meestal weer weg naar mijn vriendinnen om wijn te drinken. Echtgenoot meet zich meestal voor de gelegenheid eenzelfde plat accent aan als de werkmannen. Dat doen Echtgenoten wel vaker. Valt mij op. Maar dat terzijde. Als sneeuw voor zon verdwijnt dat ook weer, dus ik kan er wel mee leven.

Naast het bouwen enzo, houden wij ons bezig met de inrichting van het huis. Zo willen wij graag een heel beeldig mooi fornuis, voor in de fabulous nieuwe keuken. Aldus keken wij op Marktplaats en vonden een goed en fraai exemplaar. Echtgenoot mailde naar de aanbieder en toen. En toen! Toen kregen wij een mailtje terug, dat wij tot aanschaf kunnen overgaan, (hoera en al, maar die emotie verbleekte totaal..)en toen en toen en toen en toen, stond er onderaan het mailtje:

Glimlach,

Verkopert van Fornuis


Watte? Niet: Groeten; Vriendelijke Groeten; Groet; Daaaaag; Liefs, desnoods. Neen... GLIMLACH.

Ik ben er nog steeds helemaal van van mijn slag.
Wie doet nu zoiets achterlijks?

Volgens Echtgenoot, iemand die haar fornuis in zeer goede staat wil verkopen. Dat klinkt logisch in deze context, maar serieus. Van zulke dingen raak ik erg van slag. En komt u mij tegen, komende tijd. Zal ik het er steeds over willen hebben.

maandag 4 april 2011

Zomertijd

' Het is een week geleden en ik heb nog last van Zomertijd '
' Jaaaa hoor. Waar slaat dat nou op? '
' Nou, dat kan hoor. Een uur minder! '
' Echt niet, dat is gewoon niet waar '
' Wel. Een uur minder! '
' Niet. Dat uur hebben we niet gemist '
' Wel. '
' Niet. We hoefden de wekker toch niet te zetten? '
' Maar het was een uur minder slaap '
' Neehee, het was helemaal geen uur minder slaap. Hooguit een uur minder wakker '
' Neen, een uur minder '
' Niet. We werden om 07.00 wakker, zoals altijd. En toen was het opeens 08.00.'
' Maar de volgende nacht was het een uur minder '
' Niet. De nacht was even lang als altijd.'
' Maar een uur vroeger opstaan'
' NIIIIEEEET. De nacht was van 23.00-07.00 dus dat is gewoon een nacht'
' Maar eigenlijk was het 06.00 uur'
' Nou en. Het was dan toch eigenlijk ook vroeger, in de avond?'
' Dus?'
' Dus, dan was het toch gewoon een even lange nacht als altijd?'
' En waarom ben ik dan zo moe?'
' Je bent een aansteller'
' Jaaaa hoor. Hoezo echt? Ik heb een uur gemist! '
' Raaaahhh Raaaaaahhhh neehee.'

Enzovoorts.

Elk. Jaar. Weer.
Hetzelfde. Gesprek.

Knus, wel. Een soort traditie.

vrijdag 1 april 2011

Poëzie van onderste plank # 2

Ik ga poepen,
Zei Zoon1
En ging aldus
Naar de wc

Bij terugkomst
Riep hij heel olijk
Hee kijk mijn bed
Onder het slijk!

En ja bleek
Alras
Zijn deken moest
In de was

Nu kijk ik niet erg op
Van poepgerelateerde zaken
Maar van deze situatie
Moest ik een beetje braken