dinsdag 31 mei 2011

Akelig en ziek en heus niet grappig.

Nou is het hier een kleine bende vol met was en cavia's en heel erg veel oude kranten en op de trap zoveel dingen dat het eigenlijk een raadsel is dat nog niet een van ons met gebroken benen is afgevoerd, dus misschien zou ik daar iets aan kunnen doen, maar ik kreeg opeens heel erg de neiging om iets te vertellen. Gaat over ziekte en ellende. Gezellig ja.

Op mijn werk heb ik heel erg veel te maken met ziekmeldingen. Dagelijks hoor ik de meest uiteenlopende verhalen over akeligheden en snot en hoest en pijn en dood en verderf en niet alleen van de werknemer zelf, maar ook van diverse familieleden, huisdieren, buren en toevallige voorbijgangers.
Sinds een tijdje houd ik bij sommige frequente ikbenziekbellers bij, wat er preciès aan de hand is, zodat ik dat later, alleen al puur voor mijn plezier en ergernis, kan teruglezen.

Hier een kleine greep uit de berichten van de laatste tijd. Zonder namen hoor, want het is niet dat ik mensen belachelijk wil maken, neen, echt niet, het is niet voor te lachen namelijk eigenlijk he, ziekte. Ellende. En alle redenen waarom een mens niet kan komen werken. Nee, niet grappig hoor. Neen. mhihihihiiihi

1. Ik ben echt heel ziek. Kuchekuche. Ja wel vaak, ja, slechte weerstand denk ik.
2. Ik ben gisteren gevallen en toen stootte ik mijn hoofd. En ik mail, want ik kan niet bellen want ik ben mijn stem kwijt.
3. Ik kan niet werken, want mijn opa ligt in het ziekenhuis. In Belgie.
4. Ja, heel gek, maar ik viel net flauw, dus kan ik niet komen werken.
5. Ik kan niet komen, 5 minuten voor mijn dienst begint, want mijn nicht ligt in het ziekenhuis. In Belgie.
6. Ja hallo, mijn vrouw kan niet komen werken. Hoofdpijn. Ja, alwèèr.
7. Ik heb last van mijn darmen. Het is vandaag maandag, ik denk dat ik zaterdag weer kom. Ja, dan pas. Hoop ik.
8. Ja nee, ik ben echt hèèl moe. Gaap.
9. Ja, echt heel gek, maar ik viel dus weer flauw. Dus ik kom liever niet. Nee, echt niet.
10. Ik heb een beetje last van mijn knie. Welnee, niks ergs. Maar ik kom niet werken.
11. Mijn opa is overleden. In Belgie.
12. Mijn neef ligt in het ziekenhuis. In Belgie.
13. Mijn opa is overleden. Eh..neenee, àndere opa. In Belgie.
14. Gurglhh, ik voel me niet zo lekker. Nee, ga liever naar bed.
15. Grmmlllblarrrk, nee, nog steeds niet lekker. Gisteren op het strand? Eh..tja.
16. Oma heel ziek. Nee, niet in Belgie, hoe kom je daar bij?
17. Oh, moest ik werken? Nee, wist ik niet. Tja, communicatiefoutje.
18. Dat meen je niet? Oh nee, stond niet in mijn agenda. Sorry hoor.
19. Ach, werkelijk? Heb ik niet goed begrepen dan, nee, alweer andere afspraken.
20. Ongesteld. Buikpijn. Ja, elke maand. Lastig ja.

Nou ja, zo een beetje. En ik vind, ziek is ziek hoor, heel niet erg, kan gebeuren, iedereen wel eens, kan beste overkomen, ja, heus wel. En ik heb vandaag ook hele dag lopen klagen, want was niet goooeoeoed, voelde me niet leeeeekkerrrr, hooooofdpijijijijn, warm, koud, auw en akelig. Maar ik denk dat het besmettelijk is misschien. Moet misschien een maandje in bed blijven. Of eens naar de dokter. In Belgie schijnt een goede te wonen.

maandag 30 mei 2011

In principe ren ik nooit, maar het was een goed weekend

Oohohh het was een goed weekend hoor. Jawel. Allereerst was ik echt heel huisvrouw'lijk, waar ik soms een vreemd genoegen in schep. Ik kocht aardbeien en druiven (die koop ik zo groots in, ik vind dat ik korting mag krijgen, trouwens) en die maakte ik allemaal schoon met een mesje en vergiet enzo en had zelfs een schort om. En daarna keek ik bepaald vergenoegd naar het resultaat op het aanrecht, bakjes vol met versche dingen. Totdat De Zonen het ook ontdekten en mijn nette gebeuren om zeep hielpen door er met handjes in te graaien en om te gooien enzo.
Verder liepen De Zonen en ik zaterdag door het buurtfeest bij mijn ouders, waar het echt erg leuk was maar ook bijzonder koud en winderig. Zoon1 sprong op een stuk of 4 luchtkussens, ik sleepte Zoon2 in de buggy rond en wij aten churros's, zoals dat betaamt, op een buurtfeest. Overigens was aan het einde van de middag alleen Zoon2 niet tot op het bot koud geworden, terwijl hij de enige was die helegaar niet in beweging was geweest, hij had alleen een geit in het kinderboerderijtje de stuipen op het lijf gejaagd door in haar in het geitengezicht te brullen dat hij er niet van gediend was dat zij hem aankeek. Wat mij doet denken, dat ik wellicht een groots wetenschappenlijke ontdekking heb gedaan, dat aardbeien en druiven een soort natuurlijke warmtebron zijn, eenmaal in het menselijk lichaam aangekomen. Dit alleen bij een klein lichaam zoals dat van Zoon2, en bij het eten van diverse kilo's per week.
Zaterdagavond kon ik kiezen tussen voetbal kijken of naar bed gaan, waarna ik voor het laatste koos wat echt een prima idee was, want ik was zondag eindelijk een beetje bijgekomen van alle leukigheden waar ik me de dagen ervoor mee had beziggehouden. En gisteren was een zondagse dag. Zoon1, zuske en ik gingen naar Amsterdam, om naar het Van Gogh museum te gaan. Z1 heeft op school een Van Gogh project gehad en is daar danig van onder de indruk geraakt, wat ik natuurlijk stimuleer, door steeds voorzichtiger om te gaan met alle duizenden tekeningen die het kind mij aanrijkt elke week 'voor jou, mamma' 'oooh dank je, moooi!' en ze steeds omzichtiger tracht kwijt te raken in lades, kastjes, vuilnisbak, onder het bed en aan de muur.

Wat echt heus niet erg was, was dat er precies dit weekend geen treinen reden tussen Haarlem en Amsterdam. Ja nee, dat is heus niet irritant hoor, precies in dat ene weekend dat wij een keer gaan. Neee, echt niet. Zoon1 vond het zelfs echt enòrm leuk. Want eerst met de bus, daarna met de trein en eenmaal in Amsterdam ook nog met de tram. A dream come true voor 'ne 5 jarige. Wij hadden onze ovchipkaart opgeladen en al, nog versch in het geheugen hoe ik bij het vorige tripje met de bus een piepklein gedoetje veroorzaakte door een niet-opgeladen kaart bij me te hebben.
En, moet gezegd, alles verliep wonderbaar soepel. We hoefden niet een keer heel erg te wachten en overstappen en instappen en uitstappen ging zonder bloed en gedoe, wat ik persoonlijk een meevallertje vind.
Eenmaal bij het museum stond er een rijtje van zo'n 3,8 kilometer, maar ook dat duurde niet heel erg lang, en we waren binnen na 1 flesje sap en 1 liga, door Zoon genuttigd. En oewaa hoor, een mooi museum. Mocht u nu erg geinteresseerd zijn en willen weten wat ik ervan vond, van dn kunst aldaar; ik vond Picasso niet zo heel bijzonder, maar Van Gogh bijzonder fraai. Zelfs kreeg ik de neiging om thuis meteen aan het schilderen te slaan, aangezien ik las dat heer Van Gogh ook gewoon 'besloten had' om schildert te worden. En welnu, als dat zo besloten kan worden en kennelijk succesvol kan zijn, wat let mij dan? (behalve het feit dat ik nog geen hark herkenbaar kan tekenen) (Is het een vork? Is het een cavia? Wat is het?)
Zoon1 was met name gecharmeerd van het trappenhuis en herhaalde een stuk of 31 keer wanneer we nou naar boohoooven gingen, maar buiten dat om vond ik hem bepaald met een kennersblik rondlopen. Ja, dat zie je wel hoor, als moeder. Echt.
Eenmaal weer buiten na een terrasje had ik met Zoon nog een gesprekje:

Ik: 'Zoon, wat vond je het mooist?'
Zoon: 'Oemeappe ' (met mond vol sinas, voor de gelegenheid heuse priklimonaaade)
Ik: 'Ja hoooor' (met ogen rollend)(want ik dacht dat hij zei; poepekakke. Zoals wel vaker als antwoord op diverse vragen)
Zoon: 'Nou wat, de bloe-sem-tak-ken ' (spelde hij uit voor zijn lieve moeder)
Ik: 'Oh, echt?'
Zoon: 'Dat zei ik toch? Waarom deed je dan zo van tsskpfffgggg' (en rolde ook met zijn ogen)
Ik: 'HAHAHAHA ik dacht dat je zei: Poepekakke '
Zoon: ' Werkelijk, doe toch eens normaal'

Nou en toen gingen wij weer naar huis, met tram, bus, trein. Wederom heel soepel, alleen moesten we voor de trein echt heel hard rennen, waardoor ik nu nog een klein beetje hartkloppingen heb, ook al is het 19 uur geleden. Want rennen doe ik in principe nooit echt.
En thuis verwachte ik Echtgenoot te zien, uitgeput na een hele middag met Zoon2, maar dat bleek niet nodig, want beide heren bleken de hele middag te hebben geslapen, dus toen gingen Zuske en ik wijn drinken, want dat is altijd een goed idee, dus ook op de zondageindevandemiddag. Dat was het weekend. Leuk ja.

vrijdag 27 mei 2011

Chardonnay Day en een goed feestje

Echtgenoot en ik hebben elkaar ontmoet in de kroeg, lang lang geleden, nadat wij los van elkaar reeds ontzettend beschonken waren geraakt een of twee kleine drankjes tot ons hadden genomen, wat ons beeld wellicht een beetje verkleurde, maar ook in het vroege ochtendlicht schrokken we niet heel erg van elkaar en dat was heel plezierig, zodat we toen maar besloten om te trouwen en ontzettend vaak huizen te kopen en Zonen te krijgen enzo. Wat dus maar wil zeggen dat drank lang niet alles kapot maakt wat je lief is, wat ik een opbeurende gedachte vind, persoonlijk.

Zoon1 is achteraf gezien verwekt op een wijnachtige avond, wat hem er bepaald niet minder leuk op heeft gemaakt. Natuurlijk heb ik zwanger en al maar geen wijn gedronken, waar ik dan weer wel een stuk minder leuk op werd, trouwens. Bij Zoon2 wilde ik het allemaal wat verstandiger aanpakken, wat helaas, ook weer achteraf, niet helemaal gelukt is. Tja, was ook wel toevallig geweest, haha. Haha. Haha.
Nu is dat voor hem ook heel niet slecht geweest, want het kind kreeg vandaag zijn eerste uitnodiging voor een feestje. En hij is 1. Als dat geen party-genen zijn.

Nu ben ik heus niet echtecht alcoholistisch hoor, neen, ik heb het alleen wel graag over wijn en omdat ik niet vind dat je moet praten over dingen waar je niks van weet, rest mij niks anders dan heel af en toe toch een klein glaasje te drinken.
En ik weet een hoop over wijn.

- het zit in een fles
- is rood
- of wit
- of rose

Ja, ik ben zelf ook onder de indruk.

Ik houd niet alleen van een wijntje, maar ook van de gelegenheden eromheen. De avonden met vriendinnen thuis, van de kroeg en terras en feestjes. En nu treft het dat ik me altijd schijn te omringen met gelijkgestemden. Zo ook Vriendin-MedeMoeder-Schoolpleingenoot-Partnerincrime-S. Die mij uitnodigde voor een feest, een fancy hip feest met bn-ers enzo, zodat ik elke keer ging van hihihi, ondertussen natuurlijk heel cool rondkijkend, want ja, zo ben ik hoor, je kunt mij best ergens mee naartoe nemen. Ik had mijn glittertruitje aan en alles. Het was een zeer goede avond, zo'n goede avond, dat ik vandaag na slechts 4 uurtjes slaap toch de hele dag vrij fris op mijn werk zat, puur door de energie van de avond ervoor. En nu las ik vandaag, dat het gisteren Chardonnay Day was. Werkelijk, dat is natuurlijk een feest op zich waard, naar mijn mening, en ik denk dus zelfs dat ik het aan heb gevoeld, en dat daarom de wijntjes zo lekker smaakten gisteren. En nu maak ik even een kopje thee, want ik hoef heus niet àltijd wijn hoor, die indruk wil ik echt niet wekken.

woensdag 25 mei 2011

Conversatie over de toekomst en de pil.

Ik: Zooohooon, kom je later, als je een grote sterke man bent, nog wel vaak met je mamma knuffelen?
Zoon1: Neen.
Ik: Ach...(diep teleurgesteld)
Zoon1: Maar ik kom wel vaak langs hoor. Als ik in mijn eigen huis woon.
Ik: Ah, dat is ook heel prettig ja.
Zoon1: Als het me uitkomt, natuurlijk. Met mijn kinderen enzo. Die ik dan met mijn vrouw heb.
Ik: Ja, logisch. Snap ik.
Zoon1: Blerk, ik verheug me er niet op. Een vròuw. Voor mijzelf alleen. GATVERDAMME.
Ik: Tja... je kunt natuurlijk ook met een man trouwen.
Zoon1: Ja, dat is wel beter. Maar ik wil wel een kindje. En dat kan dan weer niet. Want twee zaadjes in een buik... daar word je ziek van.
Ik: Nouou.. niet ziek, maar je krijgt er geen kindje van.
Zoon1: Nee, precies. Dat zeg ik. Heb jij nog eitjes in je buik?
Ik: Eh, ja.
Zoon1: Doe je daar nog wat mee?
Ik: Neen Zoon, neen.
Zoon1: Nu, gelukkig maar.
Ik: Ja, inderdaad.
Zoon1: Neem jij elke dag je pil in, die zorgt dat je geen baby's meer in je buik krijgt?
Ik: Jazeker jongen.
Zoon1: Goed zo.

En zo konden wij tevreden het nachtritueel afronden met diverse kusjes en slaaplekkers. Soms zijn wij het erg met elkaar eens, Zoon1 en ik.

dinsdag 24 mei 2011

Maar 1 wens

Ook al zag Collega N er vandaag zo fabulous uit met de fancy ketting die we allebei al lang wilden, nieuwe schoenen van de Primark en dunner dan ever en ik me bepaald een koe voelde, ook al omdat ik nogal veel had geluncht èn een moorkop had gegeten en 23 chocolaatjes, was het vandaag een goede dag. Zoon2 kwam wel koortsig uit het kinderdagverblijf thuis, dus we maken ons op voor wellicht ziekteronde nummer 32, voor nu ligt de hele boel te slapen en Echtgenoot maakt zich nuttig in de reeds twee-derde-affe keuken in Huis2. Als ik dan zo de balans een beetje opmaak, heb ik eigenlijk àlles wat ik begeer. Ik heb namelijk mijn Echtgenoot, ik heb De Zonen, ik heb Huis2, ik heb de leukste familie en de meest fabulous vriendinnen en ik heb een laptop.
Wat ik nou alleen nog best wel mis, echt dat ene dingetje: een schoonmaakster. Want ik heb net verdorie ruim een uur lang de badkamer schoongemaakt die er zo vreselijk aan toe was, ik schaamde me daar in mijn eentje op mijn knietjes. Ik ben als een dolle tekeer gegaan en ik hoop niet dat De Zonen boven bedwelmd zijn door de chloorlucht die ook bij mij bepaald op mijn ogen sloeg, maar het is weer netjes. En getver, daar had ik zo geen zin in. Een schoonmaakster lijkt me nou zo heerlijk, dat is wat mijn leven compleet zou maken.
(En nog een paar kleine dingetjes: die ketting, zes paar nieuwe schoenen, een nieuwe tuinset, vogeltjesbehang, plantjes die niet elke maand doodgaan, een sauna in huis, een nespressomasjien, een heleboel nieuwe boeken, een wit jasje, een rood jasje, een blauw jasje, maat 38, maat 39, lang haar met krullen, de gave om altijd relaxed te zijn, niet meer werken, cup c, een auto, een chauffeur, heel veel geld, behoefte aan fruit, een afkeer van chips, maar 4 uur slaap per nacht nodig, 8 uur slaap per nacht, geen cavia's, werk op loopafstand van huis, plezier in regen, zin om te fietsen, educatieve gaven, goed zelf kleding kunnen maken, discipline, sportiviteit, kinderen die doen wat ik zeg, kunnen behangen, in schuren durven, op zolder durven, geen gat in hand, een afkeer van de Hennes, een afkeer van de Hema, een kok, altijd iets om aan te doen, geen agressie tegen supermarktmedewerkers, geduld, een nieuwe fiets, een boekhouder, geen gemeentelijke belastingdinges rekeningen, elke maand vakantiegeld, gezonde sigaretten, nooit een kater, een Hennes in Bloemendaal, een Zara in Bloemendaal, Huis2 op loopafstand van de stad, een kinderdagverblijf zonder ziektes, al mijn vriendinnen als buren, nooit ruzie, elke dag een schoon bed, een vakantiehuis in zonnige oorden, een vakantiehuis in de Biesbosch, een zeilboot, een roeiboot, kinderen met een zwemdiploma, een trampoline in de tuin, dat ik op een trampoline kan, dat ik niet misselijk wordt op een schommel, een verkocht Huis1)
Ja, want ik ben echt een tevreden mens ja.

maandag 23 mei 2011

Van mijn koffer die op zolder ligt

Soms kom ik erg in de verleiding om 's ochtends heel erg vroeg als de boel nog slaapt, of eigenlijk ook wel 's avonds, of gewoon midden in de dag, mijn koffer te pakken, mijn zusje te bellen en met heel veel zomerjurkjes en sigaretten naar Schiphol te gaan en samen een vliegtuig te pakken, en pas bij aankomst in een zonnig oord het thuisfront weer te bellen om vrolijk mede te delen dat ik de komende week afwezig ben. Ja, soms hoor. Niet echt èlke dag. Niet èlke dag. Maar toch verontrustend vaak. Ik was net zelfs heel even op internet aan het kijken naar tickets, niet eens goedkope, als het maar naar ver weg is.
Nu is dat in het echt wel wat lastiger dan het lijkt, al is het maar omdat mijn koffer op zolder ligt en ik die trap niet op durf, en ik denk dat als ik Echtgenoot om hulp zou vragen, dat hij misschien wel zou tegensputteren.
Niet dat ik niet heel leuke Zonen en Echtgenoot heb hoor, maar deze ochtend was er eentje, waar ik eigenlijk alleen nog maar aan wil terugdenken met drank in mijn handen.

Dit weekend was Een Goede, dat wel. Met twee gezellige feestjes, mooi weer, wijn en bier en pannenkoeken enzo, hoewel we gisteren na de pannenkoeken even in een kleine impasse kwamen omdat we gingen Wandelen. En bij Wandelen denk ik aan een klein ommetje, van hooguit een uurtje misschien, maar op een of andere manier betekent Wandelen in mijn leven altijd urenlang lopen op nare schoenen en koud en te lang. Zonder dat dat mijn schuld is, natuurlijk. Wij kregen het gisteren voor elkaar om een verkeerd paadje in te slaan en ongelooflijk om te moeten lopen terug naar de goede uitgang van het bossige gebeuren waar we waren.

Maar allee, zonnig type dat ik ben, daar deed ik niet hèèl lang heel vervelend over. Waar ik wel vervelend over deed, was de melding van Echtgenoot dat vanmorgen ons nieuwe keukenblad in Huis2 bezorgd zou worden. En hoe ik (ik?) dat dacht te gaan regelen. Dit gesprek hadden wij in bed, dus in de avond. Nu zag ik niet helemaal voor me hoe ik deze ochtend 4 uur lang in Huis2 kon vertoeven met Zoon2 die eigenlijk naar bed moet tijdens de ochtend, terwijl in Huis2 alleen een halve keuken, een stoffige stapel hout en een halve fles lauwe cola staan.
Gelukkig is Vriendin2 de reddende engel gebleken. Zij woont (hoezee!) drie huizen bij Huis2 vandaan en zou de keukenbladbrengmeneren kunnen ontvangen.
Dat leek mij allemaal prima geregeld en vrij gerustgesteld konden we gaan slapen gisteren. Ik werd vannacht een paar keer wakker wegens verregaande buikpijn en ellende, maar toch was het een redelijke nacht.
Vanmorgen hadden we een piepklein huiselijk drama omdat Zoon1 niet zijn piratenzwaard mee naar school mocht nemen en hij daar niet erg begrijpend over was en Zoon2 viel tot drie keer aan toe met een ontzettende klap op zijn achterhoofdje omdat hij een bak druiven probeerde te pakken om die eens tot zich te nemen, terwijl hij zijn broodje door de kamer had gegooid. Maar, dit zijn standaard dingen voor in de ochtend, waar ik waarlijk niet meer zo van opkijk.

Waar ik wel van opkeek, was de vuilniswagen die voor mij reed vanmorgen. Onze halve buurt ligt open, zodat ik maar 1 route naar school kan fietsen, die ik natuurlijk blijmoedig neem. De bakfiets vol met Zoon2 die snikkend over zijn hoofdje wreef en Zoon1 met een ooglap voor en een haak aan zijn hand (en zonder zwaard om de piratenoutfit af te maken), begaf ik me op weg. Tot ik de vuilniswagen tegenkwam. En ik twintig minuten, 20 minuten, TWINTIG minuten achter die stinkende walmende wagen moest rijden, heeeeeeel langzaam, omdat ze niet, niet, NIET, opzij wilden gaan. Ik kon er niet langs en ze gingen niet opzij. En ik voelde de irritatie opkomen, met elke meter die we vooruit kropen. Zo, vanuit mijn tenen, langzaam door mijn hele lichaam, bekroop mij een bepaald wild gevoel wat ik eigenlijk alleen maar ken van die keer dat ik de kurkentrekker kwijt was.
Toen we uiteindelijk aan het eind van de straat waren, heb ik echt heel charmant, educatief èn meisjesachtig, mijn middelvinger opgestoken en een paar fraaie bewoordingen over straat geroepen. Tja. Zoon1 keek bepaald geinteresseerd bij de woorden die ik riep en ik zag her en der wat gordijnen voor de ramen verschuiven. Het is misschien toch maar erg goed dat we gaan verhuizen, want ik denk niet dat ik een heel goede indruk heb achter gelaten.

Briesend en tierend kwam ik op school aan en nadat Z1 in de klas zat, er drie kinderen in de drukke gang over Z2 waren gelopen, ging mijn telefoon. Het was Echtgenoot, die de mededeling deed dat onze sleutel en pinpas 'even' naar Huis2 moesten, omdat anders Vriendin2 niet de honneurs qua keukenblad kon waarnemen. En toen werd het zwart voor mijn ogen ja. Want ik had niet mijn portemonnee mee, want waarom zou ik. Dus ik kon weer terug naar Huis1 (Terwijl de school op de route naar Huis2 ligt, ja) om de boel te halen. Ik kon geen stap verder zetten zonder koffie, dus moest even dringend langs mijn moeder, waar Zoon2 erg verheugd over was. Na de koffie fietste ik naar Huis1. Haalde pinpas. Fietste naar Huis2. Best wel echt een eind, hoor. Gaf spullen af. En ging weer op weg terug naar Huis1. Halverwege had ik Echtgenoot weer aan de lijn. Ik was inmiddels redelijk in mijn nopjes, dat ik de boel dan toch maar even geregeld had, maar daar dacht hij anders over. Rustig vanachter zijn bureau gezeten, stel ik me zo voor. Maar goed, dat is meer ter illustratie. (En ook ter illustratie dus mijzelve, zwetend op de fiets, reeds 238 kilometer in de benen). Er had namelijk een briefje op de deur gemoeten, dat de menerenvanhetkeukenblad zouden wèten dat de sleutel zich een paar huizen verderop bevond. Nu ben ik meestal wel goed voorbereid op dingen, maar ik had er even niet aan gedacht dit keer om op pad te gaan met papier, een stift en plakband in mijn zak. Ja, gek genoeg.
Het leek mij het beste, in de situatie, dat wij niet meer telefoneerden, Echtgenoot en ik. Dus hingen we op, en eenmaal weer in Huis1 probeerde ik de transportdienst van het keukenbladgebeuren te pakken te krijgen. Dat lukte aardig en hoewel de mevrouw aan de lijn het zeer raar vond dat ik een of ander ordernummer niet wist, daar eerst echt heel vervelend en moeilijk over deed, maar toen bleek dat het ook gewoon via de postcode kon (?!), was het vrij snel opgelost. Het was tien uur, en omdat de boel bezorgd kon worden vanaf kwart voor tien, was de mevrouw nog zeer bezorgd of het bericht wel op tijd aan zou komen bij de bezorgers. Haha, lachte ik. Alsof dat zo snel gaat, tussen kwart voor tien en èèn bezorgen, betekent toch zeker dat ze om half twee komen, dat weet iedereen. Dat vond de mevrouw niet om te lachen, en toen hingen wij ook maar op. En ik kreeg een half uur later bericht van Vriendin, dat alles goed was gegaan.

En nu hoop ik maar gewoon een paar dingen; dat Vriendin2 voor altijd daar blijft wonen, want hoe moet ik zonder haar. Dat Echtgenoot mij vandaag nog een keer belt en zegt hoeveel hij toch van mij houdt, en dat ik een keer ongezien mijn koffer van zolder kan krijgen, en dat ik het telefoonnummer van mijn zusje niet vergeet, op een kritiek moment tijdens het boeken van tickets.

vrijdag 20 mei 2011

Van de gemengde gevoelens en de halve keuken

Ach en zo reden wij vanmiddag door onze nieuwe woonplaats. Wij gingen op bezoek bij het nieuwe kinderdagverblijf van Zoon2, namelijk. Het was leuk, ja. Vrindelijke mensen, helemaal niet eng dorps en Bloemendaalachtig zelfs, dat was waarlijk een meevaller. In de auto terug heersten gemengde gevoelens. Zoon1 had iets te hard gespeeld vanmiddag en eiste op boze toon dat het raam open moest, wilde iets lekkers krijgen en mopperde voor zich heen in het algemeen over diverse zaken. Zoon2 was in zijn nopjes, nog in het jeugdige ongewisse van de veranderingen in zijn vertrouwde leventje die wij al maanden voor hem aan het plannen zijn en die wij zojuist nog concreter hadden gemaakt door hem grofweg bij zijn lieve juffies weg te halen door vrienden te maken met heel andere juffies. Daarbij had hij een koekje gekregen en veel meer eist hij niet, zo om een uur of vijf 's middags. Echtgenoot zat alweer met zijn gedachten bij heel andere zaken, mompelde iets dat ik niet helemaal verstond maar wat waarschijnlijk ging over iets waar hij toch geen reactie op verwachtte. Zo converseren wij vaak, trouwens. Ik praat over veel belangwekkende zaken tegen hem, de Hennes, mijn vriendinnen, eten hij luistert niet, mompelt in het wilde weg wat, zodat ik denk dat hij meedenkt, luistert en antwoord geeft, vervolgens blijkt een hele tijd later dat hij helegaar niet luisterde en geen idee heeft wat ik zei, wat de plannen en afspraken zijn in het algemeen en mijn plannen en gedachten in het bijzonder. Altijd als hij praat, luister ik vanzelfsprekend heel aandachtig, geef mijn mening en draag veel goede ideeen aan, waar hij dan vervolgens weer niet naar geluisterd heeft. Ongeveer zo. We communiceren wat af, hoor. Gelukkig smsen en mailen we veel naar elkaar, wat voor sommige zaken wel praktisch is, om ooit iets concreet te maken zeg maar. Maar geen kwaad woord over Echtgenoot hoor, hij staat as we speak alweer te werken in Huis2 teneinde een mooi huis te maken voor vrouw en kinders, ja, het is een goed man. Ook al zeurde ik vanavond trouwens een beetje dat ik wel wilde dat hij thuisbleef enzo, ja, ik ben soms echt heel vervelend. Ach ja. Lala.

Anyway, ik zat ook nog in de auto en ik dacht aan veel verschillende dingen tegelijkertijd.
Allereerst, zodra wij het dagverblijf uitliepen, dacht ik eerst, wat het toch allemaal groen en beeldig is, daar in de omgeving. We liepen gewoon in een straat, niet in een bos ofzo, en oei oei, wat een bòmen! Ik zàg bijkans het bos niet meer. (Door de bomen. Geen bos. Ha.Ha.Ha.)Daarna, eenmaal in de auto, bekroop mij opeens het angstgevoel dat ik de laatste weken wel vaker heb. We gaan in een dorp wonen, werkelijk. Een dorp. Volgens Echtgenoot is het gewoon een suburb van de stad. Jaja, maar het is dus wel een dorp, officieel enzo. Het is niet meer mijn geboorteplaats. Ik moet niet meer 'Haarlem' invullen bij woonplaats, straks. Ga ik me thuisvoelen? Want ook al gaan we bepaald heus niet in een enorme villa aan een of andere laan wonen, wat je meteen voor je ziet als je 'Bloemendaal' hoort, het is wel echt een andere omgeving, andere mensen en andere winkels, andere ouders op het schoolplein en misschien wel kinderen die Roderick heten of iets engs, en heel zeker een heleboel kinderen op hockey en vioolles. En damn, vioolmuziek vind ik vre-se-lijk. (Serieus, ik kan niet tegen vioolmuziek. Ik wil altijd mijn haar weer blond verven als ik vioolmuziek hoor, zo erg. Of erwtensoep eten. Of een kniebroek in parachutestof gaan dragen. Gewoon om vioolmuziek minder erg te laten lijken).

Ook dacht ik aan De Zonen. Zoon1 die naar een nieuwe school moet, waar hij niemand kent, maar die nog wel te paaien is met zijn nieuwe grote kamer en een speeltuintje om de hoek en het bad in de badkamer, maar dan Zoon2, die màànden heeft moeten wennen aan het kinderdagverblijf, nu eindelijk zijn juffies lief vindt en die straks weer helemaal opnieuw kan beginnen. Aan mijn ouders die niet meer zo dichtbij wonen dat ik dagelijks langs hun huis fiets. Nog steeds is het maar een kwartiertje fietsen, maar toch he.

En ik dacht aan de vakanties van de afgelopen jaren, waar Echtgenoot en ik in elk dorp waar we doorheen kwamen, meteen bij makelaars gingen kijken, over hoe mooooi en hoe leuueuuek en hoe groooot je toch kunt wonen in de diverse groenachtige omgevingen. Maar dat we daarna dan elke keer zeiden dat we, haha, toch echt maar niet uit Haarlem weg zouden gaan, stel je voooor.
En okee, Bloemendaal is niet hetzelfde als Ermerveen, in Drenthe. Maar ik doe graag een beetje dramatisch.

De keuken is trouwens nu half geinstalleerd en morgen gaat E de vloer leggen. Mocht u zich afvragen hoe het ervoor staat.

donderdag 19 mei 2011

Waarom ik weer mijn haar moet verven en kruisjes zal oplopen

Morgen wordt een spannende dag, vertrouwde Zoon1 mij vanmorgen toe, achterop de fiets gezeten. Ah ja? Deed ik heel geinteresseerd hoewel ik eigenlijk bezig was om te bedenken wat dèze dag mij eigenlijk allemaal zou brengen, het was namelijk pas 08.15 en dan ben ik meestal nog niet met de volgende dag bezig behalve als het in het kader van drank, feestjes of kleding is.
Jahaa, vertelde Zoon1. Morgen namelijk, gaat hij een 'lijst bijhouden' waar hij op gaat aantekenen hoe zijn vader en ik hem bejegenen. Hij gaat 'heel stout' doen en dan goed in de gaten houden hoe 'lief' wij dan nog steeds tegen hem doen. Hij vond het nodig mij extra te waarschuwen, want als ik boos tegen hem doe, dan krijg ik een extra kruisje achter mijn naam en hij zei, om het kracht bij te zetten: 'laat ik het niet merken, mamma'. Inmiddels met grote interesse vroeg ik, wat de prijs zou zijn, mocht ik onverhoopt de wedstrijd winnen. Nu, gniffelde Zoon, ik kon dan wel een kusje krijgen eventueel, als prijs. Dat heeft ie van mij, want ik beloof hem ook altijd heel gul een kusje, als hij de tafel dekt of zijn eigen rondslingerende treinbaan op moet ruimen, tegen zijn zin in. (Waar hij dan eigenlijk hoopt op een eigen laptop ofzo, schat ik zo in). Ik juichte natuurlijk hard over mijn aanstaande prijs, waarop Zoon mij argwanend aankeek, en hij keek ook bepaald smalend, waarschijnlijk omdat hij weinig vertrouwen heeft in mijn winkansen. Dat zou op zich te maken kunnen hebben met de toon die ik tegen hem aansloeg, een uur daarvoor, omdat hij na 12 keer vragen nog steeds zijn melk niet op had gedronken. Ik denk dat ik daar morgen wel een kruisje voor achter mijn naam krijg.

Natuurlijk stimuleer ik het kind tot het nemen van initiatieven, als brave moeder, en ik ben dan ook zeer benieuwd naar het wedstrijdverloop morgen. Ik heb goede hoop, vooral omdat ik morgen de hele dag aan het werk ben, en Echtgenoot de hele dag bij De Zonen. Voor de zekerheid beloof ik hem morgenochtend denk ik maar ijs voor het ontbijt, pannenkoeken bij de lunch en patat voor het diner. Als zijn vader daar dan tegenin gaat, zullen zijn kruisjes rap oplopen schat ik zo in.

Wat een spannende dag morgen. Ik denk dat ik voor de gelegenheid mijn haar maar even in de verf zet.

woensdag 18 mei 2011

En ik heb òòk niks om aan te doen

Dat Huis2 van ons is, daar zijn we inmiddels een beetje aan gewend. Echtgenoot is er voortdurend hard aan het werk en ik fiets me helemaal ongans aan kleine bezoekjes om de voortgang van de verbouwing in de gaten te houden toe te juichen.
Omdat E al maanden elk vrij moment en het halve weekend aan het werk is aldaar, vond ik het tijd worden om ook eens een steentje bij te dragen, daarbij was ik het een heel klein beetje zat om steeds maar alleen thuis te zijn met De Zonen. Niet dat de jongens geen enòrm leuk gezelschap zijn hoor, nee nee, echt wel. Ik lach me rot, werkelijk, terwijl ik met twee muitende kleine mannen op zaterdag in de Albert Heijn de weekboodschappen doe, Zoon1 voor de tv weg moet jagen, Zoon2 in bed, uit bed, in bed, uit bed, draag en wandelingen maak, heel gezellig. Ja, dat is leuk hoor. Echt. Echt leuke dagen zijn dat. Echt. Maar toch was ik het gek genoeg een beetje zat en deelde mede aan Echtgenoot dat ik ook eens een dagje zou gaan schilderen enzo.
Aldus trok ik mijn verf-outfit aan. Dat is leuk, want ik zie er toevallig erg charmant uit in die outfit. Bijkomend opwekkend gegegeven die dag was, dat bleek dat ik ook inderdaad de broek die ik 3 jaar geleden voor het laatst had gedragen, nog paste. Dat heeft een meisje graag, dat een broek van een paar jaar geleden nog past ja.
Heel opgewekt vertrok ik naar Huis2, alwaar mijn Zuske ook zou komen om mij terzijde te staan met kwasten en rollers en schuurpapier.
Nah, dat was allemaal leuk en ik vind persoonlijk dat Huis2 bepaald opknapte van onze aanwezigheid en ons enorm goede schilderwerk. Einde dag een klein biertje op het balkon in plaats van met twee huilerige kinderen aan mijn rokken in de keuken proberen eten te maken en ik bedacht dat ik dit elke week zou gaan doen. Dat gaat helaas niet op, aangezien het meeste schilderwerk al door Echtgenoot is gedaan, en wat nu rest, toch echt mannenwerk is, aangezien ik in elk geval geen idèè heb hoe ik een keuken installeer en wcpotten enzo. Jammer ja.

Maar terwijl ik zo heel olijk de boel hoogglanswitte, besefte ik opeens, dat ik helemaal niet besef, dat we daar ook inderdaad gaan wònen. Ja, ik ben soms wat traag van begrip.
Zoon1 is daar heel anders in, die heeft inmiddels een sleutel van Huis2 om zijn nek hangen, want dat eiste hij zo stellig, dat we er maar aan toe hebben gegeven, omdat we eigenlijk ook geen reden hadden om het niet te doen. Daarbij weet het kind ook mijn pincode en ik zeg, het is best handig, zo'n back-up voor dat soort zaken, altijd bij de hand.

Deze week was ik toch al zo goed bezig, een nuttig type aan het zijn enzo. Namelijk heb ik beide kinderen onder de pannen, qua school en opvang, in 't Durp waar we gaan wonen. En daar voelde ik me volwàssen onder, werkelijk waar. Ik wist waarlijk niet dat ik het in me had. Bij mij gaan dat soort dingen altijd met een hoop gedoe en lawaai, maar opeens toch ongemerkt is de boel dan toch geregeld. Ik heb her en der kennismakingsgesprekken geregeld, inschrijvingen gedaan en plaatsingscontracten laten opstellen. Jaja. Nou, nu u allen enorm onder de indruk van mij bent en klaar met applaudiseren, zal ik iedereen weer uit de droom helpen.
Het gevolg namelijk van al deze praktische nuttigheid is, dat wij dus inderdààd moeten gaan verhuizen. Anders is het best wel raar, om De Zonen op school en kinderdagverblijf in naburig dorp te plaatsen en dan zelf in de stad blijven wonen. Ja, ik snap dat dat raar is. En bovendien zeer onpraktisch, logistiek gezien.
Maar dat besef, van het verhuizen, dat kwam dus nogal plotseling. Het zou kunnen dat ik nogal hard 'aarghhhh' heb geroepen, maar dat weet ik niet meer zeker, want ik kwam pas weer bij toen Zoon1 zeer ongeduldig verzocht om ein-de-lijk limonade geserveerd te krijgen terwijl hij tegen mijn hoofd schopte, dat met schuim om de mond, samen met de rest van mijn lichaam op de grond lag. Dus tenzij ik gebeten ben door Cavia1 of 2 en hondsdolheid heb opgelopen, schat ik zo in dat ik tegen de vlakte ben geslagen van pure paniek.

We hebben nog minder dan anderhalve maand. En als klap op dn vuurpijl, hebben Echtgenoot en ik zaterdag een feestje op het strand en ik heb dus echt niks om aan te doen. Dus ik ga even snel een wijntje nemen voor ik weer tegen de vlakte sla.

maandag 16 mei 2011

De zondagavond is om te brullen.

Echtgenoot en ik zitten niet bepaald elke avond samen op de bank. Volgens een strak schema plannen wij ieder onze week vol met vrienden, sport, vriendinnen en drank, en de laatste maanden natuurlijk de verbouwing van Huis2, wat de week er niet bepaald rustiger op maakt. Doordeweeks is een van ons sowieso altijd weg, vrijdag- en zaterdagavond ook eigenlijk altijd, alleen de zondag niet. Heilige Avond. Dan zijn we beiden thuis, mogen niet afspreken of anderszins van huis geraken, maar zijn we Samen. Gezellig.
Hierin beleven wij diverse fases. Toen wij alleen nog in het bezit waren van Zoon1, stopten wij hem heul vroeg in bed op zondag, teneinde samen een lange avond te hebben. Dan haalden wij sushi, dronken eerst port en aten daar kaasjes bij en later namen we wijn bij de vis en allerlei andere zalige dingen. Bij wijze van uitzondering mochten we dan ook wel eens in huis roken. Goede Avonden. Heel Goede Avonden. Tot ik weer zwangert geraakte, want toen zag ik het nut van dat soort avonden iets minder in, wegens omdat ik toch niet mocht roken en drinken. Ja, zo ben ik.
De Samen Avond bleef echter in stand, daar veranderen we niks meer aan. Nu proberen we nog immer de jongens erg op tijd te bedde te slingeren, en vervolgens storten wij ons op de bank voor een avondje televisie, chips en samenzijn.

Soms huren we een film, maar op het samen huren van een film, rust bij ons een soort vloek. Altijd, al-tijd is de film die we uitzoeken, of een van ons uitzoekt, een misvatting. Een deprimerende ellende. Dat komt waarschijnlijk omdat we een middenweg in genre zoeken, die eigenlijk niet bestaat. Het televisie aanbod op de zondag is schaars, ook weer het compromis-genre in gedachten, en we komen eigenlijk altijd uit bij Net5 en dan een of ander liefje-in-het-buitenland programma. We zijn een tijdje enorme fan van Grenzeloos Verliefd geweest. Vonden wij grappig. Nu is het weer begonnen, iets soortgelijks, en vinden wij òòk heel grappig.

Concept schets: Een blond paardenmeisje met een kleine overbeet, pluizig haar, maar een lief karakter, verpleegster, meestal, kan niet zo goed tegen de warmte, is tijdens een stage periode 3 jaar geleden verliefd geworden op een zeer gelovige jongeman, die is werkeloos òf heeft een baan voor 70 uur per week, woont nog bij zijn ouders in een geitenhut op het platteland van een Afrikaans dorpje waar het altijd 42 graden is, met oma en overgrootoma ook inwonend op de 45 vierkante meter van de geitenhut.
Meisje pakt koffers in, laat haar ouders wenend achter en vertrekt goedgemutst naar haar vriendje in Afrika. Slechts luttele weken later is de jolijt van de prille liefde ver te zoeken. Jongen hangt in huis rond en doet niks, slacht eens een schaap voor zijn meisje, wat zij maar matig kan waarderen, of vertrekt op een ochtend om vervolgens 3 weken weg te zijn voor een onduidelijke baan ergens in een ander dorp en laat meisje alleen achter in de hut met oma en overoma die haar steeds bijzonder onsmakelijk eten voorzetten en haar dwingen 6x per dag te bidden waarna ze 10 keer per dag op het gore gat in de grond mag gaan zitten, door de buikgriep die ze heeft opgelopen door een combinatie van oma's kookkunsten en het geitenvlees dat niet in de koelkast bewaard wordt, want een koelkast is er namelijk niet. Net als een normaal bed, een douche, een stoel, vloerbedekking, brood, een Hennes, schoon water, een wasmasjien, een televisie en bereik voor haar mobiele telefoon om af en toe haar ouders te bellen. Allemaal afwezig.
Jongen en meisje maken een Moeilijke Periode door, hebben een paar Goede Gesprekken, geen sex, want dat kan natuurlijk niet in de hut, daarbij is dat verboden door de vader van de jongen, die toevallig ook stamhoofd is van het dorp en niet meer aangekeken zal worden als zijn zoon het doet met een blank meisje terwijl ze niet getrouwd zijn. Ze mogen zelfs niet in 1 bed slapen, wat het meisje 'best wel jammer' vindt, vertrouwt zij toe aan de camera. Want 'een arm om haar heen mist ze best wel'. Gutsend van het zweet gaat ze steeds harder huilen en 2 weken later zien we haar haar koffers pakken, afscheid nemen van de oma's en vertrekt ze weer naar Nederland. De jongen vindt het ook altijd 'verrry verrry sad and is feeling unhappy yes no' maar het is niet anders. Einde avontuur.

Nou, dat vinden wij dus om te brullen van het lachen he. Onze zondagavond. Daar knappen wij echt enorm van op, om de rest van de week weer aan te kunnen.

zaterdag 14 mei 2011

Alras en welzeker en broccoli.

Nou, ik ben druk geweest zeg. De afgelopen 20 minuten eigenlijk alleen met het bedenken of ik nu wèl of nièt chips zal nemen. Ja, het kan niet altijd maar intellectueel zijn he. Ik ben er trouwens nog steeds niet uit. Lastig, lastig.
Op zich denk ik eigenlijk altijd aan eten. Heel vaak, in elk geval. Met collega N heb ik het 's ochtends direct zodra wij elkaar in ons kantoor treffen, al over het diner van die avond. Zij lust niks, ik lust alles (Behalve paksoi. Oh mijn god, paksoi is echt heel vreselijk vies. Ik moet een beetje braken, als ik eraan denk), desalniettemin kunnen wij het samen de ganse dag over eten hebben. Wanneer het tijd is om te gaan lunchen. Als het tijd is om te gaan lunchen. Wat we gaan lunchen. Als de lunch weer voorbij is. Of we wel of niet nog chocola of ijs zullen halen en, natuurlijk weer wat we 's avonds gaan eten. En wat we gisteren hebben gegeten en wat we morgen gaan eten. We zien elkaar maar twee dagen per week, dus gespreksstof genoeg. Verder hebben we het ook wel over oorbellen en de Hennes het werk, hoor.

Hier thuis is eten ook een enorm onderwerp. Het ontbijt heeft al verschillende fases doorgemaakt, heel interessant, werkelijk. Van flesjes pap tot eindeloze krentenbollen, alleen nog maar ontbijtkoek, voor de tv, aan tafel, melk, sap, werkelijk heel divers. Op dit moment eet Zoon1 vrij normaal gewoon twee boterhammen en een glaasje melk, de rust is wedergekeerd, en Zoon2 eet alles, als het maar druiven zijn.
Het diner, echter, is een ander verhaal. Draaaaama's hebben we reeds meegemaakt. Hele toneelstukken hebben we voor Zoon1 opgevoerd. Van dat het ene kaboutertje in het vlietuigje een hapje naar binnenvloog, het andere brommertje reed zooo, vrij infantiel, het mondje in, zulke dingen. En dat wij in ons ondergoed een dansje deden teneinde een snippertje wortel bij Zoon1 naar binnen te krijgen.
Nou, okee. Dat laatste is niet waar. Maar had zomaar gekund.
Op dit moment gaat het redelijk goed. Op pannenkoekendagen. Z1 houdt erg van gebakken aardappeltjes, snijboontjes en speklapjes en worst. En dat eten we dus met grote regelmaat. De laatste tijd krijgen we er heel langzaamaan ook steeds meer andere groenten in, niet in het minst omdat ik grove en veelvuldige leugens vertel, alsmede dreigementen uit, omtrent het onderwerp Gezond Eten. Een paar op een rijtje:

- Bij bijna alles vertel ik dat het het lievelingseten van zijn beste vrienden is.
- Als hij niet eet zal zijn kleine broertje over een paar maanden reeds een kop groter zijn.
- Als hij niet eet zullen we snel naar de dokter moeten gaan wegens verregaande gezondheidsproblematiek, wat misschien wel kwalijke gevolgen voor zijn beentjes zal hebben.
- Of zijn oortjes.
- Of zijn armpjes.
- Of zijn oogjes.
- Als hij niet eet, kan hij ook niet poepen. En dat is gek, he.
- Als hij niet eet, zal hij weldra de omvang van een Cavia krijgen.

Nou ja, zulke eenvoudige leugentjes om bestwil. Niks heel bijzonders, ofzo.

Maar het werkt, en daar gaat het om. Gisteren aten wij zeer smakelijk broccoli (Waarvan ik me herinner dat ik daar vroeger al van ging kokhalzen bij het zien van het woord alleen al. Maar dat lijkt mij nutteloze informatie voor Zoon1, persoonlijk), en na enig aandringen, verder echt zonder geschreeuw en gedoe, hoor, at het kind een hapje. En vond het waarlijk smakelijk. En zijn moeders bijzondere argumenten waarschijnlijk in het hoofd, vroeg hij mij verheugd en met stralende ogen:
" mamma, ben ik nu sneller zes jaar, nu ik zo gezond eet ? "

" Welzeker ", bevestigde ik. "Als je nog meer happen neemt, zal die leeftijd alras dichterbij komen ". Waarom ik opeens "welzeker" en "alras" in mijn vocabulaaaaaire had, weet ik ook niet, maar ik vond het eigenlijk wel koddig klinken.

Ik denk dat collega N geen broccoli lust, nu ik erover nadenk. Maar ik heb wel weer wat te vertellen dinsdag. En welnu, door al dat gepraat over eten heb ik trek gekregen. Ik zal aanstonds ende alras maar eens wat chips pakken.

woensdag 11 mei 2011

Het jubileum der Cavia's en de zomervakantie

Cavia 1+2 zijn reeds een half jaar in ons leven, bedacht ik me net. Ja, op zo'n woensdagochtend thuis, heb ik mij daar een mijmeringen, daar sta ik zelf verbaasd van. De beesten keken niet perse heel vriendelijk, toen ik ze zojuist feliciteerde met hun halve jubileum, de ondankbare honden cavia's. Eigenlijk keken ze pas wat aardiger toen ik hun lege waterflesje bijvulde en hun etensbakje voorzag van wat overheerlijke bruinige, dorre, droge korrels die op hun eigen poep lijken.
Nu kan ik natuurlijk hònderduit praten over C1+2, ja hònderduit. Maar ik heb er al geen zin meer in. Dus bij deze.

Liever heb ik het even over de zomervakantie, waar Zoon1 vanmorgen over begon. Ik heb geen idee wat de zomer ons gaat brengen. In het beste geval, verhuizen wij over een week of 6 *ahum* en dat gaat natuurlijk allemaal enorm soepel, sowieso. Dan is ook Huis1 inmiddels verkocht, met heel veel winst en de nieuwe bewoners zijn zooo blij met hun nieuwe huis, dat ze voorstellen dat ze er nog wat geld bovenop doen, omdat ze met name de Cavia's zo leuk vinden, die ik er gratis bij heb gegeven. Van al het geld dat we dan hebben, gaan we dan in de zomervakantie, terwijl het in Nederland inmiddels heel erg herfst aan het worden is (augustus), met het vliegtuig naar een zonnig oord, wat maar 1.5 uur vliegen is, Zoon2 slaapt tijdens de vlucht en Zoon1 mag in de cockpit terwijl Echtgenoot en ik een glaasje champagne drinken in onze luxe stoelen die wij zomaar gratis kregen om in te zitten, omdat de stewardess een nichtje is van de nieuwe bewoners van Huis1.
Vervolgens hebben wij een heerlijke vakantie en komen verkwikt thuis in Huis2, wat ondertussen schoon is, waar alle dozen zijn uitgepakt en dat alles is gedaan door onze nieuwe buren, die toevallig binnenhuisarchitecten zijn en ons direct in hun hart hebben gesloten, ook al hebben ze al maanden en maanden last van het geklop en geboor en gezaag terwijl wij Echtgenoot het huis verbouwde.
Ja, zo zou ik het wel graag zien.

Ik heb alleen een beetje het gevoel dat het iets anders zal lopen.

Over een heleboel weken zullen wij verhuizen, terwijl Huis1 nog immer niet verkocht is. Failliet van de dubbele lasten, zullen wij ons genoodzaakt zien om de tent weer van zolder te halen en maar weer eens naar Drenthe af te reizen met de auto. Zoon1 zal elke 3 minuten vragen wanneer we er zijhijhijjijijn en Zoon2 zal zeker niet slapen, maar wel kotsen, in de auto. Terwijl we in de regen de tent opzetten, valt Zoon1 een gat in zijn hoofd, zijn we Zoon2 kwijt, die in zijn eentje een boswandeling kruipt en giftige besjes zal nuttigen.
Een week of twee lang zullen wij heel hardnekkig plezier maken en ontzèttend genieten van de drie zonnige dagen.

Dit heb ik niet precies zo aan Zoon1 voorgeschoteld, vanmorgen. Ik heb een beetje gemompeld over zielige kindjes in de arme wereld, die nooooit op vakantie gaan. Dat maakte niet echt indruk.

Maar, niet getreurd nu, wie weet wat er allemaal gaat gebeuren! Het leven zit immers vol met verrassingen. Wie had bijvoorbeeld ooit gedacht dat C1+2 het een hèèl half jaar vol zouden houden bij ons!

dinsdag 10 mei 2011

Over hoe pedagogisch ik altijd voorlees.

Lezen vind ik leuk ende belangrijk, zelf lees ik altijd in bed, voor ik ga slapen. Hoe laat het ook is, altijd eerst even een beetje lezen. behalve als ik natuurlijk zo dronken als een aap ben dat ik zelfs zwalkend in bed lig. Ik val dan ook altijd in slaap in mijn boek, zodat Echtgenoot het boek moet wegleggen en mijn lampje uitdoen. Maar dat doet hij hoor, elke keer weer, zonder daar verder wat over te zeggen. Echt waar. Voor De Zonen vind ik lezen ook erg belangrijk en ik lees Zoon1 al voor, sinds hij een baby was. Ja, gut gut, ik ben zo'n enorm pedagogisch type ja. Ook Zoon2 heeft inmiddels ontdekt hoe leuk boekjes zijn, en is enorme fan van Dikkie Dik. Ik denk zelfs dat hij een fanclub gaat oprichten, zo hard schreeuwt hij als wij na 18 verhaaltjes het leesmoment willen eindigen. Zoon1 vindt het lezen-voor-het-slapen ook zeer belangrijk. Als hij na het douchen in bed ligt, zegt hij welk boekje hij wenst te horen en dat lees ik hem dan voor. Ik vind dat zelf ook erg leuk, en als Zoon1 mij vervelend vindt, om immer onduidelijke redenen natuurlijk, deelt hij mede dat zijn vader die avond het genoegen krijgt om voor te lezen. Met een bijzonder smalend gezichtje. Mokkend weet ik dan mijn plaats en ga naar beneden om wijn te drinken de afwas te doen. Dit gebeurt ook altijd als we net in een boek zitten waarvan ik zelf ook heel benieuwd ben naar het volgende hoofdstuk, trouwens. Zodat ik 's nachts stiekem in Zoon's kamertje moet zitten om Pluk van de Petteflet bij te lezen, over hoe het in godsnaam afloopt met de krullevaar, enzo.
Op dit moment zitten wij in een Jip en Janneke fase, wat echt heel prima boekjes zijn om 's avonds voor te lezen, omdat het heel korte verhaaltjes zijn, ik er dan twee kan doen en Zoon zeer tevreden is omdat het meer dan 1 verhaaltje is en dus meer en groter lijkt. Meer En Groter is namelijk altijd sowieso het beste.
Op koninginnedag hebben wij op de rommelmarkt voor 2 euro twee nieuwe boekjes gekocht die we nog niet hadden, u snapt onze lyrische stemming, sindsdien.

Vandaag echter, was ik in een kleine schok. De immer zoete en brave Jip en Janneke, altijd spelend in educatieve verhaaltjes en lief tegen hun moeder, die kregen vandaag bezoek van hun oom. Die oom bracht een cadeautje mee. Een bootje voor Jip. En voor Janneke een popje. Een 'negerpopje' en dat popje heet 'Kroesje'. Dat is toch niet te geloven, hahahaha lachtte ik heel hard. De illustratie erbij was van een soort zwarte pietje met enorme witte zoeloe lipjes. Ik heb me bescheurd, werkelijk, tot groot ongenoegen van Zoon1 die reeds begon te dreigen met het roepen van zijn vader. (Die in Arnhem is vanavond, dus hij had vette pech, Zoon1, haha. Haha!)

Nu vraag ik u. Negerzoenen mochten een paar jaar geleden geen NEGERzoenen meer heten. Zwarte Pieten van Sinterklaas moesten blauw zijn en mogen in de liedjes geen 'knecht' meer zijn, Moriaantje Zo Zwart Als Roet bestaat niet meer, als liedje, en het liedje over het immer snikkende ZigeunerMeisje op de steen, is inmiddels een blanke Kabouter, hoorde ik laatst zingen. Maar Jip en Janneke spelen nog immer met Kroesje. Het Negerpopje.
Ik dacht dat ik erin bleef.

Ik denk dat ik vanavond in bed ook maar wat Annie M.G. Schmidt erbij pak. Klassiekers.

maandag 9 mei 2011

Paarse was en een blote man.

Nouhou, het is hier heus niet altijd maar zo zoet en gezellig als het lijkt, hoor. Kommer en kwel is het ook weer niet, dat scheelt weer, maar allee, het is weer maandag-na-de-vakantie. Echtgenoot deed net alsof hij iets heul belangrijks op zijn werk had en stapte heel zakenmanachtig met een keurig overhemd om 06.45 reeds in zijn auto, de ochtendspits op de weg en, heel handig, thuis ontwijkend. Aldus ging ik maar snel douchen enzo voordat alle zonen wakker werden.
Zoon1 vond het nodig om heel maandagochtendesque met zijn verkeerde been uit bed te stappen toen ik hem toch echt heel lieflijk wakkermaakte. Mopperend verkondigde hij zijn moeheid en dat hij niet naar school wenste te gaan. Zoon2 werd stralend wakker, en straalde maar door terwijl hij zijn broodje smeerkaas in zijn haar smeerde. Zoon1 vond zijn brood niet lekker en wenste tekenfims te kijken en ik nam maar snel koffie en ging in de weer met mijn hyperhandige appelsnijdert van de Ikea, mijn nieuwste aanwinst. Sneed bijna mijn vingers in acht hapklare stukjes en foeterde daar een beetje over, zodat Zoon1 het nodig vond om te vragen 'wat er nu weer aan de hand was'. Ja, het is een meelevend kind.
Maar eigenlijk ging alles best wel soepel, ook al dacht ik steeds aan de droom die ik vannacht had, die iets te maken had met een datingshow en wat collega's ergens in een ander land, was nogal vaag en zo'n droom die in hoofd blijft hangen.

Toen ik even in de tuin stond met mijn koffie, keek ik zo heel terloops naar het huis van de achterburen, wat ik eigenlijk altijd probeer te vermijden. Dat heeft te maken met dat de moeder in dat huis, een enge psychopatische vrouw is, die altijd scheeuwt, op de waslijn altijd alleen maar paarse dingen heeft hangen, en die we af en toe met haar hoofd boven onze schutting zien, als ze haar klimop beknipt. De vader in dat huis heb ik al meerdere malen compleet in zijn bloot gezien omdat hij dat kennelijk een prettige manier vindt om de tafel te dekken en koffie te zetten enzo, en de kinderen in dat huis ken ik niet, want zie ik nooit, behalve de jongste dochter, die een fascinatie voor mij heeft. Ik zou denken dat het een stalker is, behalve dat ze 9 jaar is, ongeveer. Maar wat zag ik vanmorgen, toen ik toch die kant op keek... Niks! Ik zag niks. Het hele huis is verlaten, lege kamers, lege waslijn, geen blote man te bekennen, alle gordijnen weg en stilte. Ha, dacht ik. Ze zijn blijkbaar aan het verhuizen. Toen bedacht ik me, dat ik gisteren nog het hele huis vol had gezien, met het complete blote gezin erin, en heel geen teken van vertrek. Nu, dacht ik, ik zou ze eigenlijk moeten opzoeken, want dan ontvang ik graag wat tips, om zo snel en geruisloos te kunnen verhuizen, want onze aanstaande verhuizing zie ik toch iets anders voor me, veel meer met lawaai en gedoe en dagenlang van dozen en ellende, zeg maar.
Terwijl ik zo een beetje heel intelligent stond te staren naar het lege huis, en helemaal niet dacht aan De Zonen die binnen hopelijk gewoon aan het ontbijten waren, hoorde ik een geluid. De achterdeur van het huis ging open en er klonk wat gescharrel, en de deur ging weer dicht. En toen snapte ik het. De blote man had, samen met zijn overduidelijk heel leuke jongste dochter, zijn enge vrouw vermoord. Misschien wel gewurgd met haar paarse jurk, ofzo. Daarna had hij de onzichtbare andere kinderen in de auto gestopt, heel snel het huis leeggehaald en was vannacht met de noorderzon vertrokken naar een plek hier ver vandaan, iets met een camping waar iedereen met zonder kleding loopt.
En toen bedacht hij, dat hij de keukendeur niet op slot had gedaan en was daarom nog eventjes terug gekomen, precies toen ik in de tuin stond.
Ik denk, dat het zo wel gegaan zou zijn. Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Het kan ook zijn dat ze gewoon verhuisd zijn naar Bloemendaal en dat ik ze over een paar maanden, als ik paarse was in de wind zie wapperen, gewoon weer terugzie.

Nou en toen ging ik weer naar binnen, riep tegen Zoon1 dat hij zijn jas aan moest doen om naar school te gaan en die schreeuwde toen terug dat hij dat niet wilde, gooide zijn melk om en zo was het weer gewoon maandagochtend. Leuk he.

zondag 8 mei 2011

van de verdwenen clou en een goede week

Eigenlijk houd ik niet zo van mijn verjaardag. Vooral omdat ik het sinds mijn 24e niet meer leuk vind om ouder te worden enzo. En ik vier het ook eigenlijk nooit heel erg, behalve toen ik 30 werd, twee jaar geleden vorig jaar. En dat was wel zo leuk, dat ik toch dit jaar gepland had om het wel weer te vieren. Nu heb ik zeer afvallige vriendinnen, die heel onnadenkend een vakantie planden en werk en andere onbelangrijke dingen op de datum die ik in mijn hoofd had voor het wijngelag kleine partijtje. Dus het ziet er naar uit dat ik ergens in oktober ga vieren dat ik weer een half jaar ouder ben geworden. Maar daar zal ik verder heus niet over zeuren. Het is namelijk sowieso een feestelijke week, deze week. Eerst koninginnedag die ik heel gepast vierde, door eerst met De Zonen en Echtgenoot allerlei overvolle rommelmarkten af te gaan en waarvandaan wij met een tas vol enorm leuke dingen huiswaarts keerden. En 's avonds ging ik heel veel bier drinken en kocht ik voor mijzelf een fabulous rok van blauwe tule en voelde mij een lichtelijk beschonken prinses. Heel niet slecht, heel niet slecht.
Daarna volgden wat dagen van ellende met Zoon2, maar hij ziet er inmiddels weer vrij gezond uit, met een pony die ik enorm scheef knipte (omdat hij anders een oog was verloren tijdens het huiselijke kappersmoment)om te vieren dat zijn gezichtje weer toonbaar was voor het publiek zonder elk kind in de omgeving nachtmerries te bezorgen.
Mijn verjaardag was enorm leuk. De avond ervoor was ik met Zuske en Vriendin1 op terras voor een klein wijntje en kreeg notabene al cadeaus van mijn attente zuster. De volgende morgen vergat ik de kleine kater doordat ik werd wakker gekust door Zoon1 die mij hartelijk en heel luid feliciteerde. Toen ook Zoon2 was ontwaakt, kreeg ik mijn cadeaus, die bijna allemaal een verrassing waren. Bijna allemaal. Want de dag ervoor had ik een boeiende conversatie met Zoon1.
Z1: Ik heb cadeaus voor jou
Ik: oeh ja? Wat leuk.
Z1: wil je weten wat het is?
Ik: Neenee, dat moet een verrassing blijven.
Z1: Ik heb er 3.
Ik: oh jaaa? Maar niks zeggen hoor!
Z1: Het is groen.
Ik: ahaaaa. Ssst niks zeggen.
Z1: Je hebt er al meer van. In de kast.
Ik: Ssssst neenee niks zeggen.
Z1: het eindigt op "lak"
Ik: hmmm lalalalalala
Z1: groen met glitter, een puntig dopje en het eindigt op LAK.
Ik: LALALALALALALALALALA

Welnu, u snapt mijn hogelijk verbaasde gezicht toen ik een fleske groene nagellak uitpakte. Maar, ik kreeg ook nog oorbellen en een armband en een ring. Jaa, die zoon van mij let goed op als hij met zijn moeder in de stad is. Alles zeer fraai en met glitter en kralen enzo, houd ik van. En toen kwam Echtgenoot gniffelend met een groot pak op de proppen. In de dagen ervoor had ik wat hints mogen ontvangen, maar ik had niet kunnen vermoeden wat ik, nadat ik het roze papier aan flarden scheurde, daarna in mijn handen had. EEN LAPTOP! Bulderde Zoon1 door de kamer, net voordat ik het uit de doos wilde pakken. Maar dat drukte de pret in het geheel niet, neen, in het geheel niet. Want ooh, ja, oooohoohh wat ben ik blij met mijn mooie nieuwe kleine roooode laptop. Een rode, want ik zou met een suffe grijze ook heus blij zijn geweest, maar een rode, dat is toch wel helemaal precies wat ik begeerde. En buiten dat ik nu heb, wat ik al zo lang wilde hebben, was ik tot tranen toe geroerd door het feit dat Echtgenoot zo goed wist, wat ik zo graag wilde hebben, en dat voor mij kocht, helemaal zelf enzo.
Later die ochtend kreeg ik er een rode muis bij ook nog, van mijn ouderkes, en nog allerlei zaligs geurigs en smeersels en al, en Zuster kwam ook nog langs met fabulous oorbellen en boeken enzo en ja, toen was ik zo in de gloria, in de gloooriiiaaaa, dat ik het helemaal niet erg vond dat Zoon1 tot drie keer aan toe zijn stuk taart liet vallen. Niet heeeel erg in elk geval. En ook niet dat hij "toppie" zei, ook al vind ik 'toppie' het ergste woord op de wereld bijna en ik kan er niet tegen en het niet zeggen en ook bijna niet schrijven, maar Zoon1 weet dat en zegt het dus steeds en lacht daarna dan heel hard. Met zijn vader. Maar op die dag kon ik er tegen.
En ja, het wordt een beetje zoet allemaal zo, maar het was dus een prettige week. Want vandaag was het ook nog eensch moederdag en kreeg ik knutselwerken. En mocht ik midden op de dag wijn drinken met mijn gezicht in de zon en kreeg ik als diner, patat en hamburgers.

En vanavond zweefde ik zo'n beetje heel blij rond de kribbe van Zoon1 om hem toe te dekken en vertrouwde hij mij toe, waar hij volgens hemzelve al 'uren over nadacht'. Natuurlijk wilde ik heel gaarne weten wat dit dan wel niet was, en het kind vertelde: 'het is zo gek, dat als mensen een cadeautje geven op een verjaardag, ze meestal iets geven wat ze eigenlijk zelf heel mooi vinden'. Als voorbeeld gaf hij, dat hij een K3 cd heeft gekregen, toen hij een half jaar geleden 5 werd. Terwijl hij K3 om te kotsen vind. Zoiets. Volgens mij vond hij K3 tot vorige week nog erg leuk, maar het was geen moment voor discussie. En ik sloot het gesprek af met kusjes en begripvolle knikjes en veel mede-teleurstelling over het feit dat hij zo'n vreselijke cd in zijn bezit heeft. En terwijl ik naar beneden liep, dacht ik opeens aan de oorbellen en de nagellak, die Zoon1 mij gegeven heeft. Maar daar zal ik hem morgen eens even mee confronteren. Dat kan hij wel hebben. Hij krijgt ook 'toppie' uit zijn mond, immers.


Ik krijg een beetje de indruk dat de clou van dit verhaal een beetje zoek is. Ach ja.

dinsdag 3 mei 2011

Want tomaten pellen, dat doe ik dus niet

Nu is het misschien een kleieiiin beetje vervelend als ik weer ga vertellen over mijn zieke kind, Zoon2 dit keer. Ja. Maar alla, toch maar doen. Arme arme Zoon2, die vlak voor het weekend ook opeens een waterpok had. Niet zo heel opeens als Zoon1 had, want het viel natuurlijk wel een beetje te verwachten, bij Zoon2. Alleee dacht ik, ik ben enorm ervaren ja met waterpokken, kom maar op, kom maar op.
Misvatting.
Zoon2 is nogal anders dan Zoon1 in zeg maar elk opzicht, (behalve hun uiterlijk) en buiten allerlei karaktertrekjes om, uit zich dat heel erg in hun gezondheid. Zoon2 heeft al een longontsteking te pakken als er een klein muisje honderd meter verderop ongeveer in zijn richting hoest. Is zwaar verkouden als hij bij een bezoekje aan de supermarkt een heel klein beetje in de buurt van het vriesvak is gekomen. Ongeveer zo. We hebben puffers in alle soorten en maten voor het kind, schaffen vaker paracetamol aan dan pakken melk en hij zit gemiddeld elke 2 maanden aan een antibiotica kuur. Tussendoor snij ik als een dolle uien voor naast zijn bed en kan ik bijkans een eigen apotheek starten, met mijn grote verscheidenheid aan druppels, dranken en pilletjes in huis, die voor het kind zijn aangeschaft ten tijde van de diverse ziekteperiodes.
Ik heb ca 1.5 jaar moeten wachten op een kinderdagverblijfplek voor hem, en nu komt hij er de helft van de tijd niet. Op die manier zeg maar.
Het wonderlijke van hem is, is dat hij echt een ontzettend lief, leuk, gezellig en open kind is. Altijd lachen en kletsen en zwaaien en knuffelen, ondanks al zijn akeligheden.
Dat heeft ie niet van mij.
Werkelijk, ik word er al niet gezelliger op als ik ook maar denk aan een zakdoekje, laat staan dat ik zo vaak zou moeten puffen, hoesten en snotteren.
Waar ik op zich ook niet echt gezelliger van word, is van alle bezoeken aan de huisarts. Maar vandaag sloeg alles. En dat zal ik nu eens heel kleurrijk uit de doeken doen. Leuk.

Zoon2 heeft dus waterpokken en ik wist precies wat het verloop van zijn ziekte zou zijn, aangezien ik dus enòrm ervaren ben ja. Wat schetste echter vanmorgen mijn verbazing! Het kind was helegaar niet al een stuk beter. Zoals ik dat gepland had. Neen! Gisterenavond ook al bepaald niet, maar toen had ik hem net bedropen met Calendula, hem ondergesmeerd met Havermout-viezigheid-zut-smeersel en hem gedept met een goedje wat ik op internet had gelezen, dat ' de waterpokken als sneeuw voor de zon zou doen verdwijnen '. (En dat geloof ik dan he, als het mij zo uitkomt). Vannacht liet hij al danig merken dat hij het niet zo eens was met zijn lepra-achtige uiterlijk, en vanmorgen was het kind werkelijk echt bijzonder zielig en niet om aaaaan te zien ook bovendien. Zeg maar nog iets erger dan eerst. Er was niet echt meer te zien waar de waterpok begon, en de pussige plekken eindigden, zo ongeveer. Als een ware afvallige moeder ging ik naar mijn werk om Zoon achter te laten bij zijn vader, waar hij het overigens best mee eens was. Ik denk dat dat misschien te maken had met het bedruipen en bedeppen van de avond daarvoor, maar dat weet ik niet zeker.
Gedurende de dag zette Echtgenoot echt heel opbeurend allerlei nare foto's van Zoon op Facebook, waar hij er behalve als een soort scheurbuik-lepra-zwarte-pest patient, ook uitzag als een heel zielig klein jongetje.
Aldus belde ik maar weer eens de huisarts. Na 1.5 uur, ja ANDERHALF UUR in de wacht te hebben gestaan, bleek dat de huisartsen van de praktijk met zijn allen op vakantie waren. Ik vraag me dan vooral af waarom je een praktijk opricht met meerdere huisartsen, als je vervolgens gezàmenlijk gaat kamperen in de gemeente Vlagtwedde. Of weet ik veel wat ze aan het doen zijn. Anyway, ik belde dus de vervanger. Die er ook niet was. Vervolgens belde ik de vervanger van de vervanger. Die er wel was, maar 'even bezig'. Nou, toen werd ik een klein beetje geirriteerd, zeg maar. En belde nog 38 keer. Maar toen waren ze nog steeds bezig. Niet met mij, en dat kon ik niet hebben, dus besloot ik de spoedlijn te bellen, want ik vond dat het spoed had, omdat ik anders zelf een klein gesprongen adertje ergens zou oplopen.
De mevrouw aan de lijn was werkelijk heel meelevend en zou het allemaal eens even gaan overleggen en mij terugbellen. Inmiddels was ik trouwens van werk naar huis gekomen, want dat leek mij wel handig en ook noodzakelijk.
De anderhalf uur daarna, durfde ik nergens in huis heen te gaan zonder telefoon, wat nergens voor nodig bleek, want ik kreeg namelijk geen telefoontje.
Echt maar een klein beetje schuimbekkend belde ik toen zelf maar terug en kreeg van de allervriendelijkste mevrouw te horen dat ze NU dan toch ging overleggen. Hierop reageerde ik heus heel begrijpend.
3 minuten later belde ze terug en mocht ik direct langskomen.
Waarna Zoon2 een half uur lang de wachtkamer besmette met zijn duistere aandoening.
En toen bleek, hij heeft een enorme infectie opgelopen bovenop zijn waterpokskes, die er om die reden nogal gemuteerd uitzien. En zit hij weer aan de antibiotica. Waardoor hij binnen 1 dag heel erg zal opknappen en binnen 2 dagen heeeeel erg zal opknappen. En daar ben ik zeer tevreden mee.
Zoon2 en ik stonden weer buiten en gingen naar de apotheek, blij zwaaiend met ons recept, dat ons zou redden van de middeleeuwse taferelen die zich op het gezicht en lichaampje van Z2 afspeelden.
En toen had de apotheek het medicijn niet op voorraad. En toen moest ik op de fiets naar de andere apotheek. En dat wilde ik niet. En toen hadden ze dat wel door daar en toen faxten ze het recept naar de andere apotheek. Zodat ik Echtgenoot kon bellen dat hij het daar even zou ophalen.
Uitgeput en zwetend kwamen wij thuis waar ik aan het diner wilde beginnen. En toen ontdekte ik dat er geen saus was voor de macaroni. Waarop ik Echtgenoot maar weer eens belde om te vragen waarmee hij had bedacht dat ik saus kon gaan maken.
En dat was de klapper van de dag. Want Echtgenoot sprak uit, dat hij ' verse tomaten ' had gekocht. Die ik dan wel even ' een paar minuten kon koken ' om ze daarna ' even te pellen ' .
Nou. Dat was wel de druppel in de emmer enzo. En nadat ik weer bijgekomen was, heb ik alle tomaten heel hard in stukjes gehakt en daar een beetje met tomatenketchup en pesto een saus van in elkaar gerommeld en gesmeerd.
En dat was dus heel lekker.
Tomaten pellen. Ik zie het al voor me.