maandag 16 mei 2011

De zondagavond is om te brullen.

Echtgenoot en ik zitten niet bepaald elke avond samen op de bank. Volgens een strak schema plannen wij ieder onze week vol met vrienden, sport, vriendinnen en drank, en de laatste maanden natuurlijk de verbouwing van Huis2, wat de week er niet bepaald rustiger op maakt. Doordeweeks is een van ons sowieso altijd weg, vrijdag- en zaterdagavond ook eigenlijk altijd, alleen de zondag niet. Heilige Avond. Dan zijn we beiden thuis, mogen niet afspreken of anderszins van huis geraken, maar zijn we Samen. Gezellig.
Hierin beleven wij diverse fases. Toen wij alleen nog in het bezit waren van Zoon1, stopten wij hem heul vroeg in bed op zondag, teneinde samen een lange avond te hebben. Dan haalden wij sushi, dronken eerst port en aten daar kaasjes bij en later namen we wijn bij de vis en allerlei andere zalige dingen. Bij wijze van uitzondering mochten we dan ook wel eens in huis roken. Goede Avonden. Heel Goede Avonden. Tot ik weer zwangert geraakte, want toen zag ik het nut van dat soort avonden iets minder in, wegens omdat ik toch niet mocht roken en drinken. Ja, zo ben ik.
De Samen Avond bleef echter in stand, daar veranderen we niks meer aan. Nu proberen we nog immer de jongens erg op tijd te bedde te slingeren, en vervolgens storten wij ons op de bank voor een avondje televisie, chips en samenzijn.

Soms huren we een film, maar op het samen huren van een film, rust bij ons een soort vloek. Altijd, al-tijd is de film die we uitzoeken, of een van ons uitzoekt, een misvatting. Een deprimerende ellende. Dat komt waarschijnlijk omdat we een middenweg in genre zoeken, die eigenlijk niet bestaat. Het televisie aanbod op de zondag is schaars, ook weer het compromis-genre in gedachten, en we komen eigenlijk altijd uit bij Net5 en dan een of ander liefje-in-het-buitenland programma. We zijn een tijdje enorme fan van Grenzeloos Verliefd geweest. Vonden wij grappig. Nu is het weer begonnen, iets soortgelijks, en vinden wij òòk heel grappig.

Concept schets: Een blond paardenmeisje met een kleine overbeet, pluizig haar, maar een lief karakter, verpleegster, meestal, kan niet zo goed tegen de warmte, is tijdens een stage periode 3 jaar geleden verliefd geworden op een zeer gelovige jongeman, die is werkeloos òf heeft een baan voor 70 uur per week, woont nog bij zijn ouders in een geitenhut op het platteland van een Afrikaans dorpje waar het altijd 42 graden is, met oma en overgrootoma ook inwonend op de 45 vierkante meter van de geitenhut.
Meisje pakt koffers in, laat haar ouders wenend achter en vertrekt goedgemutst naar haar vriendje in Afrika. Slechts luttele weken later is de jolijt van de prille liefde ver te zoeken. Jongen hangt in huis rond en doet niks, slacht eens een schaap voor zijn meisje, wat zij maar matig kan waarderen, of vertrekt op een ochtend om vervolgens 3 weken weg te zijn voor een onduidelijke baan ergens in een ander dorp en laat meisje alleen achter in de hut met oma en overoma die haar steeds bijzonder onsmakelijk eten voorzetten en haar dwingen 6x per dag te bidden waarna ze 10 keer per dag op het gore gat in de grond mag gaan zitten, door de buikgriep die ze heeft opgelopen door een combinatie van oma's kookkunsten en het geitenvlees dat niet in de koelkast bewaard wordt, want een koelkast is er namelijk niet. Net als een normaal bed, een douche, een stoel, vloerbedekking, brood, een Hennes, schoon water, een wasmasjien, een televisie en bereik voor haar mobiele telefoon om af en toe haar ouders te bellen. Allemaal afwezig.
Jongen en meisje maken een Moeilijke Periode door, hebben een paar Goede Gesprekken, geen sex, want dat kan natuurlijk niet in de hut, daarbij is dat verboden door de vader van de jongen, die toevallig ook stamhoofd is van het dorp en niet meer aangekeken zal worden als zijn zoon het doet met een blank meisje terwijl ze niet getrouwd zijn. Ze mogen zelfs niet in 1 bed slapen, wat het meisje 'best wel jammer' vindt, vertrouwt zij toe aan de camera. Want 'een arm om haar heen mist ze best wel'. Gutsend van het zweet gaat ze steeds harder huilen en 2 weken later zien we haar haar koffers pakken, afscheid nemen van de oma's en vertrekt ze weer naar Nederland. De jongen vindt het ook altijd 'verrry verrry sad and is feeling unhappy yes no' maar het is niet anders. Einde avontuur.

Nou, dat vinden wij dus om te brullen van het lachen he. Onze zondagavond. Daar knappen wij echt enorm van op, om de rest van de week weer aan te kunnen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten