Over hoe pedagogisch ik altijd voorlees.

Lezen vind ik leuk ende belangrijk, zelf lees ik altijd in bed, voor ik ga slapen. Hoe laat het ook is, altijd eerst even een beetje lezen. behalve als ik natuurlijk zo dronken als een aap ben dat ik zelfs zwalkend in bed lig. Ik val dan ook altijd in slaap in mijn boek, zodat Echtgenoot het boek moet wegleggen en mijn lampje uitdoen. Maar dat doet hij hoor, elke keer weer, zonder daar verder wat over te zeggen. Echt waar. Voor De Zonen vind ik lezen ook erg belangrijk en ik lees Zoon1 al voor, sinds hij een baby was. Ja, gut gut, ik ben zo'n enorm pedagogisch type ja. Ook Zoon2 heeft inmiddels ontdekt hoe leuk boekjes zijn, en is enorme fan van Dikkie Dik. Ik denk zelfs dat hij een fanclub gaat oprichten, zo hard schreeuwt hij als wij na 18 verhaaltjes het leesmoment willen eindigen. Zoon1 vindt het lezen-voor-het-slapen ook zeer belangrijk. Als hij na het douchen in bed ligt, zegt hij welk boekje hij wenst te horen en dat lees ik hem dan voor. Ik vind dat zelf ook erg leuk, en als Zoon1 mij vervelend vindt, om immer onduidelijke redenen natuurlijk, deelt hij mede dat zijn vader die avond het genoegen krijgt om voor te lezen. Met een bijzonder smalend gezichtje. Mokkend weet ik dan mijn plaats en ga naar beneden om wijn te drinken de afwas te doen. Dit gebeurt ook altijd als we net in een boek zitten waarvan ik zelf ook heel benieuwd ben naar het volgende hoofdstuk, trouwens. Zodat ik 's nachts stiekem in Zoon's kamertje moet zitten om Pluk van de Petteflet bij te lezen, over hoe het in godsnaam afloopt met de krullevaar, enzo.
Op dit moment zitten wij in een Jip en Janneke fase, wat echt heel prima boekjes zijn om 's avonds voor te lezen, omdat het heel korte verhaaltjes zijn, ik er dan twee kan doen en Zoon zeer tevreden is omdat het meer dan 1 verhaaltje is en dus meer en groter lijkt. Meer En Groter is namelijk altijd sowieso het beste.
Op koninginnedag hebben wij op de rommelmarkt voor 2 euro twee nieuwe boekjes gekocht die we nog niet hadden, u snapt onze lyrische stemming, sindsdien.

Vandaag echter, was ik in een kleine schok. De immer zoete en brave Jip en Janneke, altijd spelend in educatieve verhaaltjes en lief tegen hun moeder, die kregen vandaag bezoek van hun oom. Die oom bracht een cadeautje mee. Een bootje voor Jip. En voor Janneke een popje. Een 'negerpopje' en dat popje heet 'Kroesje'. Dat is toch niet te geloven, hahahaha lachtte ik heel hard. De illustratie erbij was van een soort zwarte pietje met enorme witte zoeloe lipjes. Ik heb me bescheurd, werkelijk, tot groot ongenoegen van Zoon1 die reeds begon te dreigen met het roepen van zijn vader. (Die in Arnhem is vanavond, dus hij had vette pech, Zoon1, haha. Haha!)

Nu vraag ik u. Negerzoenen mochten een paar jaar geleden geen NEGERzoenen meer heten. Zwarte Pieten van Sinterklaas moesten blauw zijn en mogen in de liedjes geen 'knecht' meer zijn, Moriaantje Zo Zwart Als Roet bestaat niet meer, als liedje, en het liedje over het immer snikkende ZigeunerMeisje op de steen, is inmiddels een blanke Kabouter, hoorde ik laatst zingen. Maar Jip en Janneke spelen nog immer met Kroesje. Het Negerpopje.
Ik dacht dat ik erin bleef.

Ik denk dat ik vanavond in bed ook maar wat Annie M.G. Schmidt erbij pak. Klassiekers.