maandag 25 februari 2013

De week van de afscheidsperikelen.

Vandaag hadden de leraren van de school van Zoon1 Studiedag, waardoor het kind nog een extra dag vakantie had.
Het goede nieuws hieromtrent is, is dat ik het dit keer niét vergeten was! In tegenstelling tot zeg maar elke andere keer. Hoera voor mij, dunkt me.

Dus het afscheid van de zalige vakantieweek kon nog eventjes een dagje wachten. Verder moest ik vandaag wel afscheid nemen van demoedervanMees en hare kindjes. DemoedervanMees is mijn zwembadbuddy. En dat is belangrijk hoor. Als je elke week al een heel aantal maanden in een bloedhete kleedkamer moet wachten tot het tijd is om het laatste restje les te bekijken, terwijl je zwetend en met hysterische kleinere broertjes in een veel te klein en warm hokje zit, met je billen op de loeiende verwarming. Wij kletsten en lachten en deelden koek en snoep in het rond, maakten grappen over de kwartaalgelden en betalen-zonder-bonnetje, zwemmen door Het Gat en nog meer zwembadjargon.
Maar nu gaat haar kind deze week afzwemmen en zit ik dus komende maanden gans alleen en zonder buddy in de kleedkamer. Ja, bepaald treurig. Het ergste is nog dat Zoon2 dikke vrienden is geworden met Mees, de Zoon3 van demoedervanMees. Mees en Zoon2 zijn samen heel lief en ondeugend en hebben inmiddels een vriendschap opgebouwd door het delen van koekjes, het samen spelen op de iPad en het verbouwen van de kleedkamer.
Ik denk wel dat ik de komende tijd veel lolly's uit mijn tas moet toveren om zijn leed te verzachten. Maar, ook nam Zoon1 vandaag afscheid van zijn laatste kurkjes en kan dus nu Echt Zwemmen. Nu nog even dat gat door en ook wij kunnen ons eindelijk verheugen op een heus zwemdiploma. Hoera voor Zoon1 dus, en, Zwembadvriendin1, ik zal je missen.

Verder stuurde ik een zeer tragisch mailtje. Namelijk naar de fabulous opvang van Zoon2, die ik ging opzeggen omdat hij over een paar maanden naar de peuterspeelzaal zal gaan, en ik meer thuis zal zijn en dus de opvang opgezegd moet worden. Een goede reden. Een deugdelijk besluit.
Maar ach, mijn hart. Mijn arme moederhart en mijn arme eigen hart.

En heus het is het beste. In precies diezelfde tijd gaan drie van zijn meest geliefde speelvriendinnetjes óók de vriendengroep verlaten en ook dat zou dus zielig voor hem zijn. En hij is inmiddels zindelijk, grotendeels. En hij zou anders een half jaartje later afscheid nemen vanwege omdat hij dan vier wordt. En hij verheugt zich inmiddels echt enorm op De Kleine School waar óók een paar vriendjes op zitten en ik denk steeds maar, ach, het kindeke weet over een paar maanden niet eens meer wat het ook weer wás, de creche. Dat hij nu nog haarfijn van dag tot dag weet hoe onze zomervakantie eruit zag, dat vergeet ik dan maar weer. En weet ik nog, hoe Zoon1 het zat was, die laatste paar maanden op de creche, toen hij de oudste was van zijn groepje, drie jaar geleden.

Dus het is goed. Een volgende stap. Van ledikant naar groot bed, van luier naar onderbroek en van creche naar school. Alles in een paar maanden tijd.
Daar hoor je dus nooit wat van he, voor je een kind krijgt. Dit soort afscheidsperikelen.

Maaaar, ook kregen wij het heugelijke nieuws van de makelaar, dat er zowaar een kijker komt, donderdag, voor Huis1! Ha! En omdat we toch al zo goed bezig zijn, neem ik in mijn hoofd vast afscheid van het huis. Dat lijkt me een logische redenering, in deze tijden. Daar proost ik dus nu op, en neem afscheid van mijn volle wijnglas. Daaag.


vrijdag 22 februari 2013

Project Poep en Plas

Zo, zei de lieve juffie van de opvang van Zoon2 aan het begin van deze week. 'We kunnen wel gaan proberen om Zoon2 eens een dag zonder luier te laten lopen.'

'Oh. Ja. Goed idee zeg.' Deed ik heel meewerkend en opvoedkundig en al.

Nu zijn wij thuis al wel een tijdje bezig met het idee om eventueel op een later te noemen tijdstip de luier af te schaffen hoor, het is niet dat ik álles maar overlaat aan de opvang. Niet álles. Maar een van de grote voordelen is dat ze het kind zindelijk maken. Dat deden ze bij Zoon1 en ik had dan ook goede hoop op Zoon2. En ja, daar kwam dus van de week het verlossende woord.
Het kind had het gesprekje aangehoord en zodra hij het woord 'onderbroek' opving, was er geen houden meer aan. Hij kreeg een onderbroek aan? Zo veronderstelde hij. Nu, daar wilde hij wel het fijne van weten, en dus scharrelde ik alle te klein geworden onderbroekjes van Zoon1 uit mijn enorm overzichtelijke linnenkast op (kuch) en daar begonnen wij aan Project Poep en Plas.
'Let erop, als je moet plassen, dan heb je dus géén luiertje aan he' zo drukte ik hem op het hart. 'Ja mammie, ik ga op de wc' zei hij trouwhartig, terwijl er zich een plasje rond zijn sokjes vormde.
Nadat schoon setje kleren nummer 2 aan was, begon onze dag die verder compleet in het teken van de wc zou staan.

En het ging goed. Waarlijk wel goed. 2 ongelukjes en 46 wc bezoekjes. Elke 3 minuten riep Zoon2: IK MOET POEPEN!!! En dan sprongen Echtgenoot en ik op, renden samen met het kind naar de wc, alwaar zich al na twee keer een heus ritueel voltrok.
Ik trok het broekje en onderbroekje naar benee.
Zoon ging op het opstapje staan. En sprak de woorden: 'Wie wil mij op de wc zetten?' daarop staken E en ik onze vinger op. Het viel mij steeds ten deel om de kleine billetjes op de wc te tillen waarna wij allen vol spanning wachtten op wat zou komen.
En ja, elke keer een piepklein plasje.
Waarna er met veel omhaal enorme lappen wc papier van de rol werden getrokken, wij applaudiserend en juichend en high-fivend in de rondte sprongen en het plasje gedag-zwaaiend werd er doorgetrokken waarna we weer voor de volgende paar minuten ieder ons weegs konden gaan.

Om half elf in de ochtend was ik uitgeput zeg.

Ook had ik een zere keel van het luidruchtige gejuich dat ik steeds liet horen. 'JA! OOOH WAT BEN JIJ EEN GROTE JONGEN!!!' En ook: 'NEEE, HEB JIJ EEN ONDERBROEKJE AAN??!!? JAA, NATÚÚRLIJK WIL IK DAT ZIEN!' Waarop hij trots zijn broek liet zakken om De Onderbroek aan mijn verbaasde ogen te laten zien. Hij belde oma, hij stuurde whatsappjes rond en ik zette alles op Facebook.
Het was bijzonder ontroerend allemaal, dat snapt u zeker wel. En ook een serieuze zaak. Echtgenoot en ik bespraken diverse technieken omtrent het Project. Nee, we moeten hem niet dwingen. We mogen nóóit boos worden om een ongelukje en hij moet er pleziér in houden, anders is het meteen een verloren zaak.
Maar dan was er nog de kwestie Poep. De Plas was inmiddels een soort van onder controle, maar numbertwo was nog niet aan de orde geweest. Dat vond het kind ook 'een beetje eng' zo liet hij weten. WELNEEEEEE dat is niet eng, deed ik maniakaal. Dat is LEUK! Argwanend bekeek hij mij, vanonder zijn abnormaal lange wimpertjes, en liet een scheetje.
En toen. Eind van de middag stond ik net op het punt om weg te gaan naar een etentje, in de make up en met een frisch kleurtje nagellak op, en toen meldde het kind weer de aankomst van zijn poep. Hooo, liet ik mijn mascara vallen, riep Echtgenoot ter plaatse en wij stonden vol verwachting weer gezamenlijk naast de pot. Daarop het kind, met een zeer geconcentreerde blik in de oogjes. En ja. Hij poepte. Op de wc.
Hij was nog nooit zo trots geweest. Terwijl hij met een ongelooflijk verheugd snoetje nog op de wc zat, in afwachting van nog meer, becomplimenteerde ik hem uitzinnig en stuurde Echtgenoot op pad voor Het Cadeau.
Dat was namelijk het geval. We hadden Zoon2 al enige tijd geleden gevraagd, wat hij nou graag als beloning zou krijgen, mocht hij in de verre of nabije toekomst wellicht eens op de wc terecht komen. Nu, daar was hij duidelijk in. Een elektrieke tandenborstel moest het worden. Net als zijn broer die heeft, waar hij altijd met afgunst naar kijkt. Welnu, dit was dus het moment. Dus terwijl ik bijna te laat was voor mijn afspraak, Echtgenoot helegaar geen zin had om nog de deur uit te gaan, zat ons kind op de wc, en verwachte, geheel terecht, zijn cadeau. En dus toog E naar het dorp om tot aanschaf van een tandenborstel over te gaan.
De dankbaarheid was groot en ik maakte foto's van een meer dan blij jongetje.

Nu zijn we een paar dagen verder en het is allemaal heel dynamisch bij ons thuis. Er zitten een stuk of veertien natte onderbroekjes in de was, maar er wordt met verve tandengepoetst. Ook wat waard.

maandag 18 februari 2013

Over TLC en stiekem meisjes baren.

Tegenwoordig kijk ik vaak naar TLC, de zender voor vrrrrouwen, met een diversiteit aan fijne programma's. Favoriet is, natuurlijk, i didn't know i was pregnant over dames die opeens, zomaar, aan het baren slaan en vantevoren NIETS in de gaten hadden.
Zalige tv natuurlijk, want: HOE KAN DAT?
Ja, zeggen ze dan. Ik werd wel een beetje vadsig, maar ja, ik vrat me ook ongans aan hamburgers en al, dus ja. En ze zijn ook allemaal gewoon negen maanden lang ongesteld, of soms niet, maar dat vonden ze dan ook verder niet zo gek. Verder voelden ze niet het trippeltrappel van kleine voetjes in dn buik, hadden verder ook nergens last van en pas als er een half kind uit hen hangt, krijgen ze een beetje het idee dat er wellicht iets aan de hand is.
Jaaa. Ik vind dat raar. Toch heb ik het een keer meegemaakt, jaren geleden in mijn toenmalige baan, kregen wij op de ochtend van 1 april een telefoontje, dat medewerkster dinges, niet kon komen werken, want had namelijk net een kind gekregen. Haha, zeiden wij. 1 april en alles. Maar nee, het was echt zo. Medewerkster had zomaar, een kind gekregen. Een week of twee later kwam zij met het bewijs ons kantoor binnenwandelen, een klein babymeisje. Nou jaaa, hoe kaaaan daaat nououuouo? Riepen wij allen. Nu, zij was ook aan de dikke kant geworden, de laatste maanden, maar ze was al niet een tenger type en had veel stress gehad, dus tja. Ze was ook niet ongesteld geworden maar weet dat aan de stress, ook. Pas toen ze op een middag zulke enorme buik- en rugpijn had gekregen dat ze niet langer op de ladder kon staan, waarop zij net haar nieuwe huis aan het schilderen was, was ze naar de arts getogen die haar de schrikbarende mededeling had gedaan dat ze op het punt stond haar nageslacht te werpen.
Zulke dingen gebeuren dus kennelijk. Volgens TLC overigens heel erg vaak, want dagelijks, al maandenlang, kun je de verhalen bekijken.

Van de week zag ik een ander fijn program, over vrouwen met een sloot zonen die perse een dochter wilden, en daar gerust een keer of 7 zwanger voor wilden zijn, om steeds maar te hopen op een meisje. Terwijl ze steeds maar zonen baarden, raakten ze in een diepe depressie en vergeleken zichzelf met mensen die helegaar geen kind kunnen krijgen. Nu, dat vind ik ook raar. En ik denk dat dat helemaal niet hetzelfde is bovendien. Maar die vrouwen gingen aan de slag met injecties en enge medische toestanden in het buitenland, om voor elkaar te krijgen dat er een aantal chemisch gemaakte embryo's van het vrouwelijk geslacht werden gemaakt. Ook dat mislukte de helft van de tijd en ondertussen liep hun relatie stuk, konden ze niet meer werken, hadden ze geen plezier van hun schare zonen en zaten ze in een constante pms-periode door alle hormonen. Gezellige boel ja, maar fijne televisie verder wel.

Ik heb dat probleem gelukkig helemaal niet. Ik heb dan wel twee zonen, maar wens helemaal geen meisje, ook al omdat Zoon2 eigenlijk aan alle eigenschappen van een meisje voldoet. Hij behangt zich met kettingen, haarbanden en wil staartjes in zijn haar. Wil elke week een ander kleurtje op zijn nagels en van de week vroeg hij op hoge toon, terwijl hij mijn sieradenbakje doorzocht, waar zíjn oorbellen eigenlijk waren. Als er ergens uit te kiezen valt, gaat zijn voorkeur uit naar het roze. Hij stift zijn lipjes met de grootste zorg. En hij sjouwt zijn pop Isabel overal mee naar toe. Ik vind dat zalig en ik lach me gek om hem.

Natuurlijk is hij verder een enorme jongen, met een grote trots op het feit dat hij een piemel heeft. Hij vindt het bijzonder zielig voor mij dat ik dat niet heb en heeft het er vaak en graag over. Gisteren vroeg hij zich af wat er toch ónder zijn piemel hangt. Nu, liefje, dat is je zakje, vertrouwde ik hem toe. Met balletjes erin.
Ach, dat vond hij interessant.
Balletjes? Kan ik daarmee rollen? Vroeg hij ademloos. En zag zichzelf natuurlijk in het bezit van een handig speeltje in tijden van verveling.
HAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAA brulde ik. Róllen. Róllen! HAHAHAHAHAHA.
Nu, dat vond hij maar matig grappig, liet hij merken. Diep gekwetst keerde hij mij de rug toe en wenste geen vorm van communicatie meer met mij te voeren.

Toen ik hem even later vroeg om zijn jas aan te doen, teneinde boodschappen te kunnen gaan halen met mij, liet hij weten:
'Nee mamma, dát had je eerder moeten bedenken'.
En daarna:
'En dan ga ik nu bij oma logeren. En jij mag niet mee'.
'Pech voor je mamma.'
En een half uur later:
'Ik ben boos op jou en het is nog niet goed.'

Wat ik dan toch weer bijzonder vrouwelijk vond, eigenlijk.
Misschien heb ik toch stiekem een meisje ter wereld gebracht, zonder dat ik het doorhad. Even TLC bellen voor een reconstructie filmpje.

maandag 11 februari 2013

Dat geeft toch te denken.

Welja, dat is mij daar wat met die Paus en al. Persoonlijk vind ik het maar een sujet dat mij maar matig kan bekoren, maar dat geldt denk ik voor elke paus wel, gezien mijn niet bepaald gelovige aard, maar deze maakt het toch wel al te bont, vind ik.
Wat een halve gare, zou ik zeggen. Met zijn uitspraken over homo's, abortus, euthanasie. Dat loopt daar in een jurk met zijn rode schoenkes en heeft zo belachelijk veel macht en volgers, dat hij toch waarlijk wel wat beter zou kunnen nadenken voor je dingen de wereld in roept, waarvan je weet dat mensen dat dan geloven en willen aanhangen, alleen maar omdat je potdorie 'Plaatsbekleder van Jezus Christus op Aarde' wordt genoemd.
Die kerel is 85, kijkt bepaald wazig uit zijn ogen en het zou me niks verbazen als hij helegaar niks snapt van wat er nu werkelijk gaande is in de wereld, omdat hij stiekem alleen maar denkt aan de dag dat hij eindelijk met zijn pantoffels in een luie stoel kan gaan zitten, met een puzzel van 1000 stukjes en een beker warme melk in zijn knuistjes. Maar nu heeft hij er dan geen zin meer aan, en gooit het bijltje er bij neer. In tegenstelling tot zijn voorganger, leerde Wikipedia mij, die ook eventjes heeft overwogen om voor zijn dood uit zijn functie te stappen, maar hij vond dat 'lijden bij het leven hoort' en om die reden zat de ganse katholieke wereld met een paus die op apengapen lag, tot hij dan uiteindelijk maar het loodje legde. Wat dat betreft is meneer Benedictus dus wel iets moderner, met zijn besluit om zijn mijter aan de wilgen te hangen.

Jaaa. Ik vind er wat van.

Maar. Toen kreeg ik gisteren zo iets moois, namelijk het boek: 'voor 't jonge volkje' wat bol staat van de christelijkheden en gelovigheden en moraal en anderszins akeligs. Zalig hoor. Ik las Zoon1 een prachtig rijmpje voor, waar hij, godzijdank, mhhiihihihi enorm om moest lachen. En dat wil ik u toch niet onthouden.
Want naast alle onzin en akeligheid, geschreven, heel waarschijnlijk, door enorme Paus-aanhangers, is het prachtig en blijkt eruit dat het maar goed is dat we niet in 1880 leven, waar het vandaan komt. (Tijdens Paus Leo, de oudste paus in de geschiedenis, met 93 jaar) Het gaat over hoop, geloof en natuurlijk een lekkere portie ziekte, armoe en ellende. Precies zoals dn Paus het graag ziet, dunkt mij, gezien zijn vrolijke opvattingen.

Tadaa:

Hij was zo arm; hij was zo koud;
Hij was zo slecht gekleed;
Hij had geen eten in zijn lijf;
Hij droeg zo zwaar een leed

Zijn moeder was een weduwvrouw,
Die bitter armoe lee;
Haar man ging heen en keerde nooit;
Hij vond zijn graf in zee.

Vier kind'ren had onze arme vrouw;
Ze zwoegde dag en nacht,
maar och, de taak was veel te zwaar
Voor zwakke vrouwenkracht.

In 't einde viel zij afgesloofd
En krank op 't ziekbed neer;
Ze wou wel werken, altijd door,
Maar och, ze kon niet meer

Zo ging een dag, zo kwam een dag;
Maar uitkomst bracht er geen;
De lombard kreeg haar laatste goed,
Zo vlood een maand daar heen.

(...)

Geene uitkomst kwam. Maar in een nacht
Dacht Jan, haar oudste kind,
Een knaapje van pas zeven jaar,
Door moeder zeer bemind:

(...)

Als ik nu eens een briefje schreef
Aan onze lieve heer,
Wie weet, zond Hij dan niet terstond,
Een vriend'lijke engel neer!

Hij schreef een brief, een lange brief,
Aan Onze Lieve Heer,
Verteld werd alles, haarfijn en
In 't eind wist hij niets meer.

Het stuk papier werd dichtgedaan
't Adres ging er vlug op.
En voort ging het, vol van moed,
De straat op in galop.

(...)

Ach, wat een zaligheid he.

Nu, en toen.... kunt u zelf wel bedenken dat er natuurlijk niks van De Lieve Heer aan kwam zetten, maar wel een vrindelijke meneer van het postkantoor, dat het briefje las en mandenvol eten en lappen en kruiken vol wijn, schat ik zo in, naar de zielige mevrouw met haar vier kind'ren bracht.
De kleine Jan was verrukt zeg, en moeder ook allicht. Ik denk zelfs dat zij later met de meneer van bil is gedaan en er nog even een kinder of twaalf bijbaarde, zoals dat toen ging. En dat had heus niks met een god of iets te maken, maar meer het het feit dat er toen nog geen condooms en al bestonden, wat die verdullemse Paus dus 133 jaar later nog steeds een goed idee vond. Dat geeft toch te denken.

vrijdag 8 februari 2013

Wipneus, Pim, en het schandaal.

Het onderwerp Boeken is hier thuis enorm hot. Dit komt omdat Zoon1 ze verslindt, ik er heel veel van heb, Echtgenoot er eentje schrijft en Zoon2, die weliswaar de gezins-interesse wel overneemt, houdt zich voornamelijk bezig met het slopen van dierbare boekjes die al sinds mijn jeugd, daarna doorgeschoven werden naar Zoon1 en nu naar hem, door deze nauwkeurig en doelgericht in reepjes te scheuren.
Om die reden heeft hij nu slechts nog biebboeken op zijn kamer, want daar staan we toch al op gespannen voet mee.
Haha.
Grapje.

Elke avond lees ik Zoon1 voor en nadat wij alle voorleesbare boeken hier in huis al uit hadden, kiest hij nu zelf zijn boeken uit de bieb. Om die reden kan ik geen eigen mening meer hebben over wát ik het kind voorlees. En daarom zit ik nu middenin Wipneus en Pim.
Nadat hij daarmee aan kwam zetten, was Echtgenoot verrukt, want dat las hij vroeger ook altijd, maar ik keek een beetje bedenkelijk. Wipneus is een Shovel List woord, en Pim, alla, leuke naam verder, maar die twee samen deed mij denken aan clowns. (brr). Het bleken kabouters te zijn, dus alla, ik was wel zo vrindelijk om het een kans te geven. Zoon1 zelf kende het allang, want zijn juf in de klas leest er kennelijk ook uit voor.
Toen ik dat hoorde, dacht ik bij mijzelf, dat ik eens extra mijn best zou doen. De juf zit erop, zo redeneerde ik. Dus zal wel enorm goed kunnen voorlezen. En om de aandacht van een hele klas bij je te houden, zou ze dat wel veel met intonatie en stemmetjes doen, vond ik logisch.
En zo begon ik. Vond mezelf nogal meeslepend en ik zat waarlijk helemaal in het verhaal zeg. 'Nouououou zei Wípneus, terwijl hij met een ARMZWAAAAI zijn hoéd uit de boom probeeeeeeeeeeeeeerde te vissen(....)' orakelde ik echt helemaal kabouterachtig.
'Mamma?' hoorde ik uit de bedstede.
'Ja mijn kindeke?'
'Kun je even normaal doen? Ik word helemaal nerveus van jou' gooide Zoon1 mijn voorleescarriere in duigen.

Volgens hem praat zijn juf helegaar niet op die manier en diende ik op een gewóne manier voor te lezen. Aldus geschiedde en ik moet zeggen dat het ook voor mijzelf wel wat rustiger was op die manier. Ook al hou ik erg van stemmetjes en accenten nadoen, de kabouterstem zit kennelijk niet goed in mijn repertoire. (De zware boer'n stem van Veldwachter Zwart uit de Kameleon boeken, kan Zoon1 overigens wél bekoren, dat u het even weet).

Op die manier zijn wij inmiddels een paar dagen verder en ook al zie ik niet helemaal de fascinatie die Echtgenoot en Zoon1 delen, voor Wipneus en Pim, het is best vermakelijk. Ik kwam wel ergens achter. Plagiaat. Je reinste plagiaat.
Wipneus ende Pim, zijn dus gewoon Dora en Diego. Die vervelende Nickelodeon poppetjes met hun piepstemmen, met het irritante kereltje Boots en de akelige Swieber die dingen steelt.
Ha!
Ha! Kom ik zo even achter. Wipneus en Pim zijn kabouterts. Dora en Diego zijn ook van een twijfelachtige afmeting.
Wipneus en Pim zijn helden die van alles durven. Zo zijn Dora en haar incestueuze neefje.
Wipneus en Pim maken steeds reizen door bossen en alles. Ja. Net als de twee olijke tweetaligen.
Wipneus en Pim moeten daarbij dan steeds door grotten, over bloemenzeeën en voorbij grote reuzen. En dan Dora en Diego; 'ooover de grote berg, en voorbijiijijij de blauwe bloem, en laaaangs de trol bij de brug'.
Wipneus en Pim worden geplaagd door het plaagmannetje, die stout is en dingen steelt en al. Als we daar het equivalent niet hebben in de vorm van Swieber.

Kijk, en ik heb pas 1 boekje gelezen nu. Er zijn er 40 van verschenen, zocht ik even op. En, het stamt uit 1959.
Dat is dus echt veeeeeeel eerder dan dat Dora geboren is he.

Dus dat. Dan ga ik nu even met wat plakband mijn eigen mooie jeugdboeken weer aan elkaar plakken. En morgen geef ik Zoon2 wat dvd's van Dora om te slopen. Vind ik niet meer dan rechtvaardig.