donderdag 31 januari 2013

de Shovel List. En hoe dat werkt.

Deze week kwamen twee dingen mooi bij elkaar. Namelijk een boek dat ik aan het lezen ben, en ik was weer eens enorm bezig met dingen me NOGAL IRRITEREN. Er zijn nogal wat dingen waar ik niet tegen kan, die kom ik tegen, daar denk ik aan, daar heb ik het over, en nu las ik in het boek toch iets geweldigs; de Shovel List.

De hoofdpersoon in het boek van Marian Keyes, 'The mystery of Mercy Close' heet Helen. Helen is nogal een lollig type, ze zou zeg maar zomaar mee kunnen naar Meisjes Borrel Avond. Dat is een criterium die de Vriendinnen en ik hanteren bij wel-of-niet leuke mensen. Iemand kan best heel leuk zijn, maar niet perse geschikt voor Borrelavond, iemand kan zéér geschikt zijn voor borrelavond, of juist heel erg niet en er zit zo nog wat tussenin. Het is een groot compliment vinden De Vriendinnen en ik, als je naar Borrelavond mag komen. Dat gebeurt ook niet bepaald vaak, trouwens, we zijn nogal een hecht groepje. (Sommigen zouden zelfs zeggen, dat er sprake is van groeps-druk en hysterie. Daar zijn wij het niet mee eens).
Anyway, Helen is een leuk iemand waar nogal wat mee aan de hand is, maar daarvoor verwijs is ik u naar het boek, dat zeer de moeite waard is. Het leukste aan haar is, dat zij de Shovel List heeft bedacht. Dat is een lijst van mensen, gezegdes, woorden, gebeurtenissen, uitdrukkingen en uiterlijkheden die ze zo erg vindt, dat ze ze met een Shovel (schep) in het gezicht wil slaan.

'a list of all the people and things I hate so much I want to hit them in the face with a shovel.'


Nah, dacht ik. Ik heb precies hetzelfde. Ik had er tot dusver alleen geen naam voor, én, ik heb het ook met spullen.

Ja daar knap ik dan van op he, van zoveel herkenning en dat er een naam voor is, die ik niet meer zelf hoef te bedenken. Ik heb zitten denken over een Nederlandse naam, maar de Schep Lijst klinkt lang zo leuk niet.
Het mooie van de lijst is, dat deze conceptueel is, in principe. Er is natuurlijk geen sprake van dat je het woord 'toppie' met een schep in het gezicht kunt slaan. Wel degene die het zegt, maar het punt is, dat die iemand misschien verder best okee is, hij of zij gebruikt alleen helaas een vreselijk woord. Het gaat puur om het woord, in dit geval. Wat ook leuk is, is dat de plaatsen in de lijst kunnen wijzigen. Heb je bijvoorbeeld ergens onderaan de uitdrukking 'een bakkie doen' staan, wat ik persoonlijk een prima item voor de op de lijst vind, dan stijgt deze met stip naar boven op het moment dat iemand dat zegt die het haar in een verwerpelijk kapsel draagt en je een smerige koffie voorzet, met gebruik van bovenstaande uitdrukking.
Het geheel is dus geenszins een arrogant of lelijk gegeven, het is puur een persoonlijke mening over bepaalde zaken, die verder niet heel veel zegt over hoe je met mensen omgaat.

Zelf ben ik immers olijk en vrindelijk gezelschap, over het algemeen. Maar komt er iemand voorbij die zegt: 'ik ben hieperdepieper' , waarmee deze persoon waarschijnlijk bedoelt dat hij of zij nogal blij ergens over is, en druk daarmee bovendien, dan zou ik kunnen zeggen, dat die opmerking nogal hoog in mijn Shovel List staat, dus dat ik dat liever niet meer hoor. Of ik rangschik de lijst in mijn hoofd zo dat niet alleen de opmerking, maar ook deze persoon genoteerd staat. Wil niet zeggen dat ik niet vriendelijk knik en belangstellend navraag doe over de staat van de drukte, heus niet.

Nu heb ik al eens eerder geschreven over, met name, woorden die mij NOGAL tegenstaan. Wat nu zo mooi is, is dat ik naast deze lijst met woorden, heel fijn ook alle mensen, dingen en situaties in een lijst kan zetten, wat bepaald zal zorgen voor rust, denk ik. Je zet dingen op een lijst, en huppetekee, je bent het even kwijt. Ik zou het haast therapeutisch noemen.

En dan zal ik nu een klein voorbeeld van mijn Shovel List geven, en deze regelmatig aanpassen ook. Hierbij moet wel gezegd dat de volgorde vrij willekeurig is en dat naar mijn mening dingen wel naar boven of beneden verplaatst kunnen worden, maar dat ze op de lijst stáán, zegt in feite al genoeg. En onthoud; dit is mijn lijst. Zegt meer over mij dan over u. in enkele gevallen

Shovel List:

1. het gebruik van het woord Kids.
2. de woorden Top/Toppertje/Toppie
3. de uitdrukking 'Is Het Al Weekend', op maandag.
4. mensen die op Twitter, de woorden 'tweeps', 'twexit' en 'RT=Lief' gebruiken.
5. volwassenen die het over vriendjes en vriendinnetjes hebben, als het niet over hun kinderen gaat.
6. het woord Koraalroze/rood
7. machines die niet werken, zoals koffiezetapparaten en printers
8. het zingende meisje van KRO kindertijd
9. het woord hipster
10. The North Face jassen
11. mensen die een mening hebben over Uggs terwijl ze zelf op veel lelijker schoeisel lopen
12. het woord 'dankbaar'
13. mensen die overal van 'genieten' en dat op Facebook zetten
14. clowns
15. uit de tijd geraakte 'leuke' opmerkingen. Zoals 'foutje, bedankt', 'even apeldoorn bellen' en 'goedesmorgens'
16. volwassen vrouwen met twee staartjes in het haar
17. 8 uur slaap nodig hebben
18. vrouwen van boven de 50 met heel lang haar dat los hangt (tenzij echt heel mooi haar is)
19. mensen die hun eigen naam afkorten. ('groetjes, Maris ')
20. baby's met oorbellen
21. me in plaats van mijn
22. dat baby's zogenaamd 'verschillende soorten huiltjes' hebben.
23. Sylvana Simons
24. mensen die lachen met hun tong tussen hun tanden.
25. Voorzitters van een sportclub die ook nog actief zijn in de ouderraad én ergens penningmeester zijn
26. heet water met grote planten munt erin.
27. het woord feedback
28. het woord bila(teraal)
29. 'even sparren'
30. 'de neuzen dezelfde kant op'
31. het woord duurzaam
32. iets 'heftig' vinden als het gaat om een klein dingetje, zoals een keelpijntje van iemand.
33. natuurlijk het woord 'bizar' als het niet gaat om een vier-ogige drie-benige olifant met stipjes.
34. voorschoolse opvang.
35. ouders die hun kinderen laten trakteren op gedroogd fruit.
36. zoete witte wijn
37. cola light
38. 'een bakkie doen'
39. 'hieperdepieper zijn'
40. verkeerd gebruik van de woorden lyrisch en hysterisch.
41. de groeicurve van het consultatiebureau
42. mensen die met elkaar 'in een hutje op de hei' willen wonen.

Hierbij een kleine versie van mijn Shovel List.

Natuurlijk heb ik ook een Positieve Lijst. Daar heb ik nog geen naam voor. Maar, voor u denkt dat ik de ganse dag grommend van ingehouden ergernis rondloop, ook de Goede lijst vul ik regelmatig aan. Wel minder vaak

donderdag 10 januari 2013

Wortel en Peentje en de Dorpsbieb.

Omdat Zoon1 wekelijks een boek of zeven verslindt en daarna gewoon weer overnieuw begint met lezen als hij niks nieuws heeft, gaan wij nogal eens naar de bibliotheek.

Eerst was dat de Stadsbibliotheek Haarlem, maar sinds wij in Het Dorp wonen, gaan wij naar de dorpsbieb, natuurlijk. Die is een stuk kleiner dan die in de stad maar prima bevoorraad en ook doen ze heel makkelijk over het bestellen van boeken die ze niet zelf in het assortiment hebben. Ook maken ze er niet een heel groot probleem van als je iets te laat bent, want sinds kort hebben ze zelfs een pinmasjien voor de boetes van de dorpelingen.

Reeds meerdere malen hebben wij al aan de hand gehad dat er in het systeem op onze naam een boek stond die wij waarlijk niet in huis hadden. Ik weet dat soort dingen dan zelf niet echt, maar Zoon1 hoeft maar een titel te horen en hij weet hoe de voorkant eruit zag en ook wanneer en hoe laat wij deze netjes hebben ingeleverd. Ik denk dat als hij hard nadenkt, hij zelfs nog weet welke oorbellen ik op dat moment in had. Een kwaliteit die hij duidelijk van mij heeft. Outfits-herinneren is toevallig mijn sterke punt.
Toch bleven er uiteindelijk twee boeken onvindbaar, zowel thuis als bij de bibliotheek. Voordat dat een akkefietje werd, losten wij dat volwassen en netjes op door de kosten te delen van het ene boek en het andere boek werd op 'vermist' gezet en daarmee was de kous af.
Nu zou het best kunnen dat Zoon2 toch wat te maken heeft met bovenstaand mysterie. Zoals hij ook nogal vaak de oorzaak is van diverse andere vermissingen hier thuis. Maar dat heb ik maar even achterwege gelaten en ik heb natuurlijk mijn ogen neergeslagen en mijn spijt betuigd over mijn eventuele, niet bewezen, verregaande slordigheid ten aanzien van 'Wortel En Peentje' het vermiste boek.

Vanwege ons grootschalig leen-gedrag heb ik een Comfort Pas, waarmee we niet alleen mèèr, maar ook lànger kunnen lenen, alsmede is het lenen van dvd's 'gratisj' en ik geloof ook dat je ermee kunt tanken en goudsmeden, het is in elk geval een bijzondere pas, De Comfort. Ook heb ik voor Zoon1+2 allebei een pas, zodat wij geloof ik als we dat zouden willen iets van 45 boeken mee naar huis kunnen nemen.

Gisteren togen wij naar de bieb, om eens even fijn een nieuwe voorraad te halen van allerhande kinderliteratuur en een dvd met Channing Tatum voor mijzelve.
Vriendin2 ging ook, met haar Zoon1+2 en toen wij binnenkwamen voelde ik de sfeer al omslaan.

Nu ga ik meestal alleen met de jongens en ook dan heb ik elke keer het gevoel dat ik eigenhandig de sfeer verpest, en dat nog voordat Zoon2 de stapel boeken door de inlevergleuf heeft gesmeten, ik mijn thee omgooide en Zoon1 moest poepen. Zoals elke keer.

Maar gisteren sloeg wel alles. De Dorpsbieb is maar klein, maar heeft desalniettemin ongeveer de helft van de gehele ruimte ingericht als KinderRuimte. Er staan stoeltjes en zitzakken, heel veel kleine boekenkastjes, kleurige knuffelbeesten, theeserviesjes, een poppenwagen, een poppenbed en een bank die uitnodigt om op te klimmen, te zien aan de moddervoetvlekken erop. Dit alles suggereert dat ze de komst van kinderen stimuleren, waar ik geheel achter sta, als het gaat om kinderen aan het lezen te krijgen.
ECHTER. Hebben ze toch liever niet dat kinderen het pand betreden, krijg ik NOGAL de indruk, ELKE KEER. Maar vooral gisteren.
Kinderen maken wel eens een geluidje, lachen en roepen en rennen in het rond. Dat heb je nu eenmaal. En ook al zeg ik als brave ouder tegen de jongens 'dat het er geen speeltuin is' en alles, en dat het niet de bedoeling is dat ze luidkeels hun (on)genoegen uiten over hun moeder, hun koek, hun al dan niet vieze luier of hun leven in het algemeen, helemaal stil zijn ze natuurlijk niet. Ook al omdat de poppenwagen erom roept dat ermee gereden wordt, de pop om mee in de rondte te zwieren en het thee servies om imaginaire thee in uit te delen.

'Sssssttttt' zeggen de dames achter de balie nogal vaak. 'Stil hoor, niet zo hard' duiden ze met hun gezicht en verbeten monden. Ook als het helemaal niet zo hard is allemaal.

Terwijl ik gisteren met een tas vol boeken bij de balie kwam om alles op mijn diverse passen te laten zetten, stonden de mevrouwen gegroepeerd in een hoekje met malkander te praten, op een manier waarop ze het wilden laten lijken op een onderonsje, maar ondertussen was het voor mij bedoeld. 'Dit kan niet he, met die kinderen. Ze praten zo. En ze lachen zo. Tsk Tsk. TSK'.
Dat hoorde ik. Dus. Zoals ook de bedoeling was. En toen een van de dames mij kwam helpen, zei ik dan ook: 'Ja hallo, het zijn kleine kinderen he, ik kan ze moeilijk thuis laten, nietwaer?'.
'Ja maar ja, er proberen hier ook mensen rustig de krant te lezen'(twee oude dames aan een tafel in een hoek, die dat op elk moment van de dag kunnen doen als ze willen en daarbij is het geen studieruimte zeg, het is een tafel waar je gratisj de krant kan lezne, als welgestelde Bloemendaalsche mevrouw) (maar dat terzijde)
'Ja maar ja, het is woensdagmiddag he, dan komt men hier met kinderen, dat is niet anders'
'Ja maar ja, het is wel wat luid allemaal'
JA MAAR JA WAT VERWACHT JE DAN, MET AL JE SPEELGOED EN AL JE KINDERZOOI EN DE ENIGE DAG DAT JULLIE OP NORMALE TIJDEN OPEN ZIJN IS DE WOENSDAG HMMMM'
Lispelde ik vrindelijk maar beslist.

Nu, toen voerden wij verder een stilzwijgend gesprek met onze ogen.
En daarna zei Zoon1 tegen mij, die het gesprek niet helemaal had meegekregen: 'die mevrouw keek helemaal niet aardig naar jou mamma. Ik denk dat het komt omdat je een bril hebt'.

En daar moest ik zo hard om lachen dat ik wederom de rust verstoorde, maar dat kon mij echt zooo niks schelen.

Maar nu ga ik denk ik volgende week maar incognito, om nieuwe boeken te lenen. Ik heb nog een roze pruik, dan val ik niet zo op tenminste.
En ik denk dat Zoon2 dan wel zijn radiografischbestuurbare auto in zijn handjes heeft. En dan zwaai ik met de Comfort Pas en tover Wortel en Peentje weer tevoorschijn.


vrijdag 4 januari 2013

Dn Plons en waarheen waarvoor.

Allee zeg, ik heb geeneens een jààroverzicht gedaan zeg. En dat doet iiieeedereen toch gewoon. Nja, ik zeg maar zo, ik heb wijn gedronken, de Zonen zijn nog zo wat gegroeid, de Vriendinnen en Zuske zijn immer aan mijn zijde, de Echtgenoot heeft er weer een nieuwe hobby of twee bij en we zijn een Cavia armer. Zoon1 sloeg een klas over en Zoon2 verloofde zich met het ganse kinderdagverblijf. Ik verloor een baan en vond weer een nieuwe. Dat dekt de lading wel zo'n beetje.

Wat ik ook niet echt heb gedaan is een Goede Voornemenslijstje maken. Dat deed ik vroeger altijd. Dan zonderde ik mij af, ergens op de laatste dag van het jaar, en schreef in mijn dagboek-achtige-schrift dat ik destijds altijd had, wat ik allemaal eens even compleet anders zou gaan doen het komende jaar.
De inhoud daarvan kwam vele jaren lang elke keer nogal op hetzelfde neer. Er stond altijd iets in over mijn haar, dat ik zou gaan laten groeien. Over dat ik nu eens deugdelijk mijn huiswerk, danwel werk zou gaan doen. Dat ik zou beginnen met sparen. Dat ik zou gaan sporten, afvallen, niet meer nagelbijten, dat ik zou ontdekken wat ik nu eigenlijk wìl in het leev'n en dat ik me lekker niks zou aantrekken van andere mensen en zeker niet van vervelende andere mensen.

Echt vernieuwend blijk ik niet te zijn, en qua zelf-ontplooiing heb ik ook een klein steekje laten vallen, want als ik heden ten dagen zo'n lijstje zou opstellen, zou er nogal veel van hetzelfde weer in staan zeg. Vooral in het kader van mijn kapsel en budgettering. Hoe oppervlàkkig allemaal weder. Wat betreft het sporten, ook daar is nog immer geen vooruitgang in te bespeuren geweest, en qua werk / studie, wat-wil-ik-nu-eigenlijk ook al niet.

Ja, heel opwekkend allemaal zeg. Voor ik stante pede in een depressie zou schieten, bekeek ik zo eens mijn gezin en opperde een uitje. Ik vind namelijk altijd maar zo, òf je drinkt wijn, òf je eet patat, òf je gaat wat leuks doen. De basisprincipes van het leev'n,zeg maar.

'Jongelui, zullen we vanmiddag naar een zwembad gaan?' deed ik opgewekt.
'JAAAAAA' was het antwoord van Zoon1+2 en Echtgenoot zei ook iets.

Nu was dit allemaal heel duidelijk uit mijn mond gekomen in een kleine waas van verstandsverbijstering, want in mijn right mind zou ik eigenlijk nooit iets promoten waarbij ik in bikini in het openbaar moet en waar blote voeten van vreemde mensen al te dicht in mijn nabijheid komen.
'arghhhhh' deed ik dan ook tegen Echtgenoot. Terwijl ik tassen volpropte met zwembroeken en aanverwante zaken.
Hij probeerde nog wat te verzachten door mij eraan te herinneren dat ik toch laatst 3 kilo was afgevallen en al. Nu is dit heel aardig van hem, maar dit was reeds geen actuele status meer.
En nu ben ik heus niet dik, maar zo in de winter na al het gevreet tijdens de feestdagen en al maanden geen zon meer, sta ik weinig open voor publiekelijk bloot.
Ik snap dus trouwens die Nieuwjaarsduik ook ècht niet. Dat zou ik dus nooooit doen. Buiten dat er geen haar op mijn hoofd is die in de winter in de zee zou gaan springen, het idee alleen al van op het strand in de kou tussen honderden mensen je omkleden en met een oranje muts op jezelf een hartstilstand duiken. Werkelijk. Waarom? Waarom? Waarom? En dan koud en nat en vies en akelig weer dat strand op, met weer al die mensen en je dan aankleden en weer naar huis en dan hopen dat je op een foto staat ook nog. Dat nooit.

Maar, wij togen naar Tuitjenhorn, want daar zou zich een vermakelijk zwembad bevinden, zo had ik vernomen.
En even serieus, ik wist dus niet dat Tuitjenhorn daadwerkelijk bestond. Ik dacht dat dat zo'n Donald Duck plaatsnaam was, net zoiets als Verweggistan. Ja echt.

'Hahaaaa' bolderde ik door de auto. Tuitjenhorn!
Echtgenoot schudde zijn hoofd en zuchtte maar eens wat, en accepteert volgens mij sowieso alleen maar mijn aanwezigheid tijdens zulke uitjes omdat ik altijd tassen vol eten en drinken meeneem alsof we een week weggaan. Ja, aan mij heb je echt wat.

Maar goed, de Holle Bolle Boom, mensen, daar waren we. Met een zwembad dat de Holle Bolle Plons heet. Er was een kleine toestand met vingerafdrukken die afgenomen werden en Zoon2 die direct van een hoge trap afgleed, Zoon1 die op zijn gemakje de 24 Huisregels wilde doornemen en uit het hoofd leren, zo is hij, en Echtgenoot die alvast alle handdoeken en zwembroeken in een kluisje propte alsof we die niet nodig hadden.
Het was er zo'n 33 graden en nadat ik me in de Meisjesruimte met Zoon2 had omgekleed (zo'n klein kleedhokje kan ik niet aan, dat maakt dat ik, in die hitte, met een bijl in de rondte wil slaan)liepen we naar het bad. Ik deed mijn bril af, omdat dat nu eenmaal niet handig is in een zwembad en dientengevolge werd de wereld nogal wazig, wat Zoon1 steeds wilde testen door ettelijke meters verderop te gaan staan en dan een aantal vingers op te steken en te eisen dat ik vertelde hoeveel dat er waren. Ja, echt lollig.
Welnu, wij plonsten in De Plons. Dat wil zeggen, Echtgenoot en Zoon1 gleden van diverse glijbanen en ik had Zoon2 om mijn nek die weigerde ook maar één teen in het water te steken. De gruwelijke hitte had als voordeel dat het voor de ouder-in-het-pierenbad nog wel te doen is, in tegenstelling tot andere zwembaden, waar je dan met je voeten in weliswaar kokend water zit, maar met de rest van je lichaam onder een isolatie deken moet.

Wij kochten een versnapering, zeer goed te betalen overigens, wij liepen in de rondte, Zoon1 kwam een klasgenoot tegen en die vermaakte zich daarmee uitstekend en net toen ik dacht dat we, komaan, maar eens op huis aan zouden gaan, voelde Zoon2 zich gelijk een vis-achtige en dook het water in om er niet meer uit te willen.

Uiteindelijk had ik beide jongens zo ver dat we dn Plons konden verlaten en op de terugweg in de auto deelde ik diverse verversingen uit, waarna ze met rode wangen tevreden zaten te wachten tot we thuiskwamen.

Het was een goed idee geweest, gaf ik mijzelve toe. En daar knapte ik dan toch weer danig van op, dat ik voor mijn eigen leven geen idee heb, van waarheen waarvoor en waartoe en waarom en wanneer, maar dat ik de Zonen toch in elk geval een mooi einde van de kerstvakantie heb gegeven. Het zijn de kleine dingen he, mensen. De kleine dingen. Nu nog lang haar en ik ben op de goede weg.