Dn Plons en waarheen waarvoor.

Allee zeg, ik heb geeneens een jààroverzicht gedaan zeg. En dat doet iiieeedereen toch gewoon. Nja, ik zeg maar zo, ik heb wijn gedronken, de Zonen zijn nog zo wat gegroeid, de Vriendinnen en Zuske zijn immer aan mijn zijde, de Echtgenoot heeft er weer een nieuwe hobby of twee bij en we zijn een Cavia armer. Zoon1 sloeg een klas over en Zoon2 verloofde zich met het ganse kinderdagverblijf. Ik verloor een baan en vond weer een nieuwe. Dat dekt de lading wel zo'n beetje.

Wat ik ook niet echt heb gedaan is een Goede Voornemenslijstje maken. Dat deed ik vroeger altijd. Dan zonderde ik mij af, ergens op de laatste dag van het jaar, en schreef in mijn dagboek-achtige-schrift dat ik destijds altijd had, wat ik allemaal eens even compleet anders zou gaan doen het komende jaar.
De inhoud daarvan kwam vele jaren lang elke keer nogal op hetzelfde neer. Er stond altijd iets in over mijn haar, dat ik zou gaan laten groeien. Over dat ik nu eens deugdelijk mijn huiswerk, danwel werk zou gaan doen. Dat ik zou beginnen met sparen. Dat ik zou gaan sporten, afvallen, niet meer nagelbijten, dat ik zou ontdekken wat ik nu eigenlijk wìl in het leev'n en dat ik me lekker niks zou aantrekken van andere mensen en zeker niet van vervelende andere mensen.

Echt vernieuwend blijk ik niet te zijn, en qua zelf-ontplooiing heb ik ook een klein steekje laten vallen, want als ik heden ten dagen zo'n lijstje zou opstellen, zou er nogal veel van hetzelfde weer in staan zeg. Vooral in het kader van mijn kapsel en budgettering. Hoe oppervlàkkig allemaal weder. Wat betreft het sporten, ook daar is nog immer geen vooruitgang in te bespeuren geweest, en qua werk / studie, wat-wil-ik-nu-eigenlijk ook al niet.

Ja, heel opwekkend allemaal zeg. Voor ik stante pede in een depressie zou schieten, bekeek ik zo eens mijn gezin en opperde een uitje. Ik vind namelijk altijd maar zo, òf je drinkt wijn, òf je eet patat, òf je gaat wat leuks doen. De basisprincipes van het leev'n,zeg maar.

'Jongelui, zullen we vanmiddag naar een zwembad gaan?' deed ik opgewekt.
'JAAAAAA' was het antwoord van Zoon1+2 en Echtgenoot zei ook iets.

Nu was dit allemaal heel duidelijk uit mijn mond gekomen in een kleine waas van verstandsverbijstering, want in mijn right mind zou ik eigenlijk nooit iets promoten waarbij ik in bikini in het openbaar moet en waar blote voeten van vreemde mensen al te dicht in mijn nabijheid komen.
'arghhhhh' deed ik dan ook tegen Echtgenoot. Terwijl ik tassen volpropte met zwembroeken en aanverwante zaken.
Hij probeerde nog wat te verzachten door mij eraan te herinneren dat ik toch laatst 3 kilo was afgevallen en al. Nu is dit heel aardig van hem, maar dit was reeds geen actuele status meer.
En nu ben ik heus niet dik, maar zo in de winter na al het gevreet tijdens de feestdagen en al maanden geen zon meer, sta ik weinig open voor publiekelijk bloot.
Ik snap dus trouwens die Nieuwjaarsduik ook ècht niet. Dat zou ik dus nooooit doen. Buiten dat er geen haar op mijn hoofd is die in de winter in de zee zou gaan springen, het idee alleen al van op het strand in de kou tussen honderden mensen je omkleden en met een oranje muts op jezelf een hartstilstand duiken. Werkelijk. Waarom? Waarom? Waarom? En dan koud en nat en vies en akelig weer dat strand op, met weer al die mensen en je dan aankleden en weer naar huis en dan hopen dat je op een foto staat ook nog. Dat nooit.

Maar, wij togen naar Tuitjenhorn, want daar zou zich een vermakelijk zwembad bevinden, zo had ik vernomen.
En even serieus, ik wist dus niet dat Tuitjenhorn daadwerkelijk bestond. Ik dacht dat dat zo'n Donald Duck plaatsnaam was, net zoiets als Verweggistan. Ja echt.

'Hahaaaa' bolderde ik door de auto. Tuitjenhorn!
Echtgenoot schudde zijn hoofd en zuchtte maar eens wat, en accepteert volgens mij sowieso alleen maar mijn aanwezigheid tijdens zulke uitjes omdat ik altijd tassen vol eten en drinken meeneem alsof we een week weggaan. Ja, aan mij heb je echt wat.

Maar goed, de Holle Bolle Boom, mensen, daar waren we. Met een zwembad dat de Holle Bolle Plons heet. Er was een kleine toestand met vingerafdrukken die afgenomen werden en Zoon2 die direct van een hoge trap afgleed, Zoon1 die op zijn gemakje de 24 Huisregels wilde doornemen en uit het hoofd leren, zo is hij, en Echtgenoot die alvast alle handdoeken en zwembroeken in een kluisje propte alsof we die niet nodig hadden.
Het was er zo'n 33 graden en nadat ik me in de Meisjesruimte met Zoon2 had omgekleed (zo'n klein kleedhokje kan ik niet aan, dat maakt dat ik, in die hitte, met een bijl in de rondte wil slaan)liepen we naar het bad. Ik deed mijn bril af, omdat dat nu eenmaal niet handig is in een zwembad en dientengevolge werd de wereld nogal wazig, wat Zoon1 steeds wilde testen door ettelijke meters verderop te gaan staan en dan een aantal vingers op te steken en te eisen dat ik vertelde hoeveel dat er waren. Ja, echt lollig.
Welnu, wij plonsten in De Plons. Dat wil zeggen, Echtgenoot en Zoon1 gleden van diverse glijbanen en ik had Zoon2 om mijn nek die weigerde ook maar één teen in het water te steken. De gruwelijke hitte had als voordeel dat het voor de ouder-in-het-pierenbad nog wel te doen is, in tegenstelling tot andere zwembaden, waar je dan met je voeten in weliswaar kokend water zit, maar met de rest van je lichaam onder een isolatie deken moet.

Wij kochten een versnapering, zeer goed te betalen overigens, wij liepen in de rondte, Zoon1 kwam een klasgenoot tegen en die vermaakte zich daarmee uitstekend en net toen ik dacht dat we, komaan, maar eens op huis aan zouden gaan, voelde Zoon2 zich gelijk een vis-achtige en dook het water in om er niet meer uit te willen.

Uiteindelijk had ik beide jongens zo ver dat we dn Plons konden verlaten en op de terugweg in de auto deelde ik diverse verversingen uit, waarna ze met rode wangen tevreden zaten te wachten tot we thuiskwamen.

Het was een goed idee geweest, gaf ik mijzelve toe. En daar knapte ik dan toch weer danig van op, dat ik voor mijn eigen leven geen idee heb, van waarheen waarvoor en waartoe en waarom en wanneer, maar dat ik de Zonen toch in elk geval een mooi einde van de kerstvakantie heb gegeven. Het zijn de kleine dingen he, mensen. De kleine dingen. Nu nog lang haar en ik ben op de goede weg.