donderdag 31 mei 2012

Over een boot en een schuitje en alles.

Zeg, dat is mij hier een periooooode, een periooooode! Nee, dat bent u niet gewend van mij natuurlijk, maar allee, er gebeuren nu dingen, allemachtig toch.

Allereerst kwam daar Echtgenoot opeens op de proppen met een gewonnen schrijfwedstrijd. Dn Man schreef zo eens een verhaal en komt nu in een bundel. Een echte met bladzijden en alles. En dat je die dan kunt kopen. In de winkel. Een heus boek, waarin dan staat, dat hij de auteur is. Warempel!
Dat gaat hier maar zo allemaal he.
En oh, ik ben trots! En heel erg jaloers Nee maar echt, hoe cool. En hij heet Cees en heeft een baard, wat dunkt mij toch echt heel geschikt is voor een heuse schrijver. Dat past allemaal prima bij elkaar.

En ik kan natuurlijk een nieuwe jurk kopen voor als ik straks aan zijn arm naar het boekenbal ga.

En vorig weekend gingen we naar Drimmelen. Mijn moederke werd 60 jaar en zo kregen wij met de hele familie een weekendje weg cadeau, bij wijze van feestelijke viering en natuurlijk genoeg'lijk samenzijn. Wij met ons vieren, Zuske en natuurlijk dn Ouders met hun hond Nico. (Nico is lief, grappig, edoch een weinig aan de nerveuze kant en hij verliest nogal wat snot en kwijl. Tegen je benen).
Ach, en dat was leuk! Wij hadden een erg leuk vakantiehuis, met een leuke tuin en alles erop en eraan en de zon scheen zo fijn en er was een tuin en een barbeque en mijn vader huurde een boot waarin Zoon1+2 met hun zwemvestjes de dag van hun leven hadden.


Ja, zo fijn. Drimmelen zelf is niks behalve wat huizen en een haven en een patatkraam. Maar heel eerlijk, wat heeft een mens meer nodig dan een boot, de zon, een biertje en patat. Ik zou het niet weten.

Wij hingen zo wat slingers op voor ons moederke en Nico stond des morgens om 05.30 door het huis te balken, nog vòòr de haan van de buren als een dolle de dageraad begroette, of wat zo'n beest dan ook doet he. En Zoon2 vond dat hilarisch leuk zeg. Die balkte de hele dag zo van Kukeluuu.


Ach en toen waren we maandag weer thuis, en was het weer meteen ook wat minder, maar hee, er moest weer gewerkt worden immers, ook al heeft Zoon1 vakantie die om die reden samen met Zuske naar de Linnaeushof toog. Om aldaar te spelen, waar ik groen van jaloers op mijn werk zat, naar de fotootjes te kijken die ik gesmst kreeg.
De week is verder van de wat minder plezierige. Zorgen om Zoon1, die de afgelopen periode met wisselende klas en alles toch niet helemaal zonder kleerscheuren lijkt door te komen, wat zielig is voor hem, maar ook wel een beetje voor ons, want de emoties van een 6-jarige, die zijn toch bepaald niet de onderschatten hoor.

En dat werk he, waar het mooie is dat de collega's en ik onderling allemaal lief doen tegen elkaar, zittend in hetzelfde schuitje en alles. Beetje jammer dat het een zinkend schuitje is alleen. Daar knapt een mens toch niet van op, blijkt. De onzekerheid en de irritatie, die eigenlijk best wel met de dag erger worden. Het werk wat altijd een uitlaatklep was, van de dagelijkse dingen thuis, is nu een bron van stress en helegaar niet ontspannen, gezellig of enigszins opwekkend.

Maar ik ben een opgewekt meisje hoor. Dus ik drink zo eens een hoop wijn met de vriendinnen en dat is altijd een heel goed idee in allerlei omstandigheden. En ik denk zo eens hard na over wat er toch allemaal staat te gebeuren en wat ik toch eens allemaal zal gaan doen.

Misschien moet ik een boot kopen, ik zal Echtgenoot eens consulteren wat hij van plan is te doen met AL het geld dat hij gaat verdienen met zijn schrijversaspiraties. Dan koop ik ook een haan voor Zoon2. Gewoon als pesterijtje. En die stel ik dan in op 05.00, dat zal hem leren.

zaterdag 19 mei 2012

Alleenstaande moedert.

En zo weet ik opeens hoe het zou zijn als alleenstaande moedert. Dn Echtgenoot is afgelopen woensdag vertrokken voor een vakantie naar Duitsland, met vrinden en onbekenden, op de motor, en komt morgen pas weer terug.
Nu ben ik niet zo van de motor, vanwege namelijk de mogelijkheid om bloederig en akelig ten val te geraken en dan dood te gaan enzo, en ik ben ook niet zo van de 5 dagen gans alleen thuis met Zoon1+2, maar alla, ik werd daar zo onlangs een jaartje dagje ouder en daarmee opeens ook heel wijs en coulant en alles, kennelijk, dus ik deed zo van 'daag liefje, veel pleizier' en ik raadde Echtgenoot aan om ook zijn zwembroek mee te nemen om het plezier te verhogen.

Wat ik er tot nu toe van vernomen heb wordt er veel bier gedronken in een partytent en ook cocktails, en wordt er heel lekker geslapen, in het hotel in het bed waar geen Zoon1+2 aan de nacht en de ochtend te pas komen.

Ja dat is fijn zeg, voor Echtgenoot. Nee, echt heel fijn. Ik gun dat hem zo he, al dat bier en al die slaap. Waarlijk.
Haha.
Nee maar echt. Heus waar. De man heeft een vakantie, met vrinden en bier en slaap en ik gun dat mijn lieve hardwerkende Echtgenoot. Zo ben ik hoor.
Ja.
Geniet maar, liefje. Mijn hartje, mijn engel, mijn patatteke.

Ondertussen heb ik mij daar een leeeeven, een leeeeeeven.
Ik ben kapot, mensen.

Ah welnee, het gaat eigenlijk heel goed! Zo goed had ik het eigenlijk niet gedacht. Bij de woorden 'schat, ik ga 5 dagen weg met mijn vrinden om motor te rijden, bier te drinken en lekker te slapen', sprongen eigenlijk mij de zweetdruppels op het hoofd, in de ogen en op velerlei andere plekken. Ik dacht namelijk natuurlijk direct aan de andere keren dat ik eens een of twee nachtjes de zorg voor Zoon1 alleen had gehad, en die dagen spoken mij nog dagelijks door het hoofd en zullen mij op mijn sterfbed nog kraakhelder voor de geest komen.
Dat ging namelijk een keer niet zo heel best. Zeg maar dat ik mijn vader moest bellen omdat ik een beetje bijlmoordenaar-neigingen kreeg. Zoon1 was namelijk nogal sterk, voor een drie-jarige, toen hij twee was. En niet zo meewerkend ook. En ik kon zeg maar zijn luiertje niet eens verschonen zonder daar anderhalf uur voor uit te trekken en dan had ik de poep in mijn haren zitten en hij nog steeds geen schone luier.
Maar niets van dat al dit keer.

En heus niet dat alles gewoon maar gewoon ging hoor. Welnee.
Maar het was allemaal eigenlijk heel gezellig.
Vooral omdat we donderdag naar de Linnaeushof gingen. Met de trein en de bus waar Zoon2 nog nooit in was geweest, dus die was nogal enthousiast.


In de Linnaeushof was alles geweldig leuk. Niks dan lof voor die speeltuin, en Zuske die met ons meewas en ons trakteerde op het uitje, was zo mogelijk nog enthousiaster dan Zoo1+2.
Serieus, als u nou net een promo-fimpje voor de Linnaeushof wilde gaan opnemen; bel mijn zusje. Komt helemaal goed.
Na een paar uurtjes gingen we alweer huiswaarts, omdat Zoon2 moest slapen, en toen kwam de bus te laat en daardoor misten we de trein, maar zelfs dat mocht de pret niet drukken.
Des avonds kwamen Vriendin1+2 ook nog langs met wijn en dat was, zoals altijd, erg gezellig. Kijk, Zoon1 was voor 6 uur al wakker, terwijl wij er na 1 uur pas inlagen, en we moesten gewoon werken, maar hee, wij zijn jong en fris en wij kunnen dat best aan.
Zoon1+2 naar opa en oma en zij hadden weer een heel prima dag, met een snelboot naar Amsterdam en krentenbollen en tosti's en koekjes en de hond uitlaten.
En ik ging werken waar ik helemaal niet meer zo veel zin in heb. Dat kost best wat energie.

Na dit alles waren wij allemaal wel heel erg moe. Heel. Erg. Moe.
Dus het kan zijn dat er wat geschreeuwd is hoor. Kan zijn.
Maar we haalden patat en pindasaus en dat maakt altijd wel veel goed hoor. Ik geloof heilig in wijn patat.

Nou en vandaag was het zomer! Wij haalden zo wat boodschappen in Het Dorp, waar wij heel Dorpesque voortdurend op straat bekenden tegenkwamen voor kleine gesprekjes en wij aten ijs en keken een film terwijl Zoon2 sliep en wij hadden kortom, een heel prettige zaterdag.
Oh en ik kocht een nieuwe waterkokert. Want namelijk deze afgelopen dagen sloegen tot drie keer toe de stoppen door, terwijl ik een kopje thee probeerde te zetten.
En nu komt het mooiste van alles; Ik. Heb. Zelf. Het. Stoppenprobleem. Opgelost.
Ja, dat is me wat.

Normaalgesproken, zou ik namelijk, in de duisternis des huizes, om iemand zijn gaan gillen. Dat doe ik al mijn hele leven.

Duisternis: Pappaaaaa!!
Duisternis: Favo Eeeeeex!!!
Duisternis: WIE DAN OOOOK!

En nu: ik ging naar de stoppenkast, nadat Zuske zei; ja, er is waarschijnlijk wel een dinges, een knopje ofzoo, en die staat dan omlaaaag, of omhoooog en dan moet je even kijken en dan doe je die weer terug, ofzo.
En wat bleek. Dat was ook zo.
Hop.
Licht in de duisternis.

En daar ben ik dan trots op he. Ik vertel dat dus aan iedereen.
Ik zou het prima doen, alleen.

Maar liever niet hoor. Want het ging prima, echt prima, en Zoon1+2 en ik hebben het heel gezellig. En, het moet gezegd; mijn huis blijft wonderlijk netjes, zo zonder Echtgenoot erin. Ik weet niet wat die man doet, maar het maakt rommel.
Maar het is wel saai, alleen naar bed. En aan de tafel de enige te zijn die mijn kookkunst waardeert. En natuurlijk, geen 10 minuten voor mezelf. Dus ik hoop maar dat Echtgenoot morgen veilig terugkomt, gezellig.
En om de tijd nog door te komen, ligt Zoon1 nu in mijn bed, dus daar ga ik zo lekker bijliggen.




woensdag 16 mei 2012

Van de samba-bal op het hoofd.

Allereerst voor u allen een applaus en alles. Er is nog nimmer een stukske van mij zoveel gelezen als de vorige. Dat is leuk, door al het delen wat u heeft gedaan. Goed voor mijn reputaaaatie ja. Kan ik wel gebruiken, mhehe.

En de volgers schieten op hoor, heus. Ik ben u dankbaar, nu al.
En dan zal ik nu nog wat leuks vertellen, voor de jolijt en leut.

Wist u al dat mijn Zoon2 de jongste vrijwilliger van de Lage Landen is? Nu, dat is hij.
Hier om de hoek zit een verzorgingshuis, onderdeel van de stichting waar ik komende week in alle wc's ga braken, maar dat terzijde. Een half jaar geleden ofzo, liep ik zo eens te wandelen met het kind, toen hij opeens het huis aldaar binnenrende en de huiskamers in liep. (Maar goed dat hij een zoet tweejarig jongetje is en niet een gestoorde bijlmoordenaar, want ik zeg u, de beveiliging liet wat te wensen over).
Ik hotste er zo'n beetje achteraan, van 'Zoon2, joehoe, kom anders maar weer bij mamma, Zoon2222, joehoe'. Maar het kind was reeds in de harten gesloten van alle bewoners. Ik vond hem terug, temidden van een stel groupies van 88 jaar die massaal in zijn wangetjes aan het knijpen waren, over zijn haartjes aaiden en een beetje kwijl op hem achterlieten. Nou zitten er wel goordere dingen op hem aan het eind van de dag gewoonlijk, dus ik keek waarlijk niet echt op.

Het was echt aandoenlijk. Alle oudjes die daar wonen, die normaalgesproken de ganse dag wat voor zich uit zitten te roeren in een kopje koffie, stonden op, klaarden op en keken verrukt uit hun ogen.
Nu, en omdat ik in wezen best een aardig iemand ben, dacht ik daar zo eens over na en besloot eens te mailen met het hoofd van de locatie. En een week later had ik een afspraak met het hoofd welzijn en Zoon2 was officieel ingeschreven als vrijwilliger. Want ik had bedacht, als 1 klein bezoekje van 10 minuten al zo'n indruk maakt op die schattige oude mensen, en Zoon2 vond het zelf het toppunt van hilariteit, al die 'opa's en oma's' die daar zomaar tot zijn beschikking stonden, dan kan ik best elke week, op een ochtend dat ik daar best tijd voor heb, een bezoekje gaan brengen. Het huis staat naast de school van Zoon1, dichtbij mijn huis, dus dat is de moeite al niet.
Zo gezegd, ende zo gedaan en dus gaan wij nu al een tijd elke woensdagochtend naar de opa's en oma's. Zoon2 schildert wel eens wat, en heeft inmiddels een hele wall of fame daar, met prachtige schilderijen van zijn hand. Hij maakt wel eens een dansje, of speelt met een bal. Alleen al zijn aanwezigheid maakt dat zelfs de meest slaperige narrige bejaarde, glimlachend om een hoekje komt kijken als het kind binnenkomt. Het is serieus heel schattig.

Natuurlijk zijn er ook wat minder schattige mensen. Zoals de mevrouw die mij elke week vertelt dat ik mijn 'dochtertje' wel wat beter kan opvoeden, want 'ze' rent wel hard. En dat ik een be-spot-te-lij-ke kleur nagellak op heb. Maar ach.
Verder wordt er niet op mij gelet, ik ben slechts de begeleider van de werkelijk belangrijke aanwezige; Zoon2.

Tegenwoordig wordt er veel muziek gemaakt. Dan zit er een groepje mensen aan een tafel met een tamboerijn en belletjes en trommels en staat er oorverdovend hard een cd met oudhollandsche liedjes op. De begeleidster zingt dapper de hele cd mee, ik klap zo'n beetje in mijn handen, Zoon2 voert een complete show op en alle mensen rammelen zo wat met alle instrumenten. Het is leuk, ware het niet dat ik de rest van de dag een tuut in mijn oren heb, op de wijs van Kortjakje.

Vandaag was het net zo, maar dan anders. Toen ik binnenkwam waren ze reeds aan het opstarten en het leek een beetje of de verzorging een klein grapje had uitgehaald met de koffie van de mensen, iets met opwekkende middelen, zeg maar.
De een na de ander sprong op, was onrustig of verwarde zijn koffie met zijn triangel, wat best verwarrend is voor dementerende mensen, denk ik.
En toen waren wij net zo heel jolig aan het zingen van het meisje dat loos is, en toen sloeg er een mevrouw heel hard met een samba-bal op het hoofd van een meneer. Nah! Een heel lieve meneer! En die mevrouw vet lachen en alles. Zij werd streng, maar rechtvaardig, afgevoerd door een medewerker en de arme meneer zat zo'n beetje heel confuus over zijn hoofd te aaien.
Ik was danig geschokt, eigenlijk. De rest niet hoor, die zong olijk verder over de zeiiilen, de zeeeiilen.
En Zoon2 vroeg 'gaat het?' aan de meneer, die het alweer vergeten leek te zijn.

Nou en toen gingen wij maar weer naar huis.
Nadat ik van de ene mevrouw nog even te horen kreeg dat mijn haarkleur me zeker niet mooi staat.


En oh ja zeg, wat ik gisteren nog hoorde tijdens mijn gezellige gesprekje op mijn werk;
'dat ik het als een kans moet zien'. Een KANS. Mijn ontslag.
Jahaha, hahaha. Hahahaa. Zei ik. De kans is groot dat ik maandag niet kom, als het regent. Haha. HahahahahahHAHAHAHAHAHA.

Nee, dat zei ik niet. Ik braakte een beetje in mijn mond.




dinsdag 15 mei 2012

Over vier maanden rijk en beroemd

Het houdt niet op hoor, hier. Zit u klaar voor wat nieuwe avonturen? Want die heb ik, jaahaa, die heb ik.

En och, het begon zo mooi. Net als de lente. Haha. Haha.
Anywho, zaterdag vierde ik mijn verjaardag met Vriendin1+3 en Zuske en Vriendin T. Vriendin 2 werd zeer gemist, maar we hebben gewoon haar drankjes opgedronken hoor.

Ik maakte cocktails. Voor de feestelijkheid en alles:


Heel professioneel ja. Het was rode wodka, jus d'orange en seven-up. Maar dat is geheim.
Waar ik vooral heel blijde mee was, was het suikerrandje. Ah mensch, ik had wel 17 glazen willen maken, zo leuk vond ik het suikerrandje.

Ik kreeg heul erg leuke cadeaus, onder andere mijn al jaren o zo gewilde roze-met-gouden vaas van Ikea. Die heus iedereen al heeft, maar ik toevallig nog niet want ik wil die al zo lang, maar steeds is die dan weg of ik vergeet het of had even geen geld of blabla. Maar de vriendinnen kochten het voor me, tesaam met een enorme bos prachtige lelies. En die staat toch zo mooi in mijn huis, ach, ik kan er steeds wel naar kijken. Dat treft, want hij springt nogal in het oog. Kijk:


Nou en dat was leuk! Wij dronken zo een paar dozen flessen wijn en aten hapjes en om een uur of twee in den nacht ging ik bepaald olijk en tevree te bedde.

Op moederdag kreeg ik prachtige knutselwerken, een ochtend uitslapen en ontbijt op bed, waarna we Zoon2 gingen halen die de nacht bij opa en oma had doorgebracht. Het was een ontroerend weerzien, behalve dan dat hij liever bij opa en oma was gebleven.

En zo kabbelde de week de maandag daarna verder. En toen was het vandaag. Zoon1 had schoolreisje. Dus ik stond voor dag en dauw op om broodjes te smeren en koekjes in te pakken en in de krochten van ons huis een regenbroek te zoeken. Onverrichterzake kwam ik weer boven, maar ik had wel een 3 maten te klein regenjasje. Die stopte ik in de tas en kon het kind met een gerust hart de hele dag op pad sturen. Ja, ik ben een heel lieve moeder.

Zo fietste ik verder naar mijn werk. En ik heb misschien wel eens laten vallen dat ik nogal ver van mijn werk woon. Zo'n 138 kilometer. Na 38 kilometer voelde ik opeens een soort 'hots hots hots' in mijn fiets. Ik slingerde zo wat verder, hobbelde alsof ik op een grintpad fietste en concludeerde een lekke band. Nu, ik had kunnen gaan krijsen, wat ik zelf niet vreemd had gevonden, maar, de zon scheen en ik was vlak bij mijn ouderkes. Dus ik liep een klein stukje en belde bij mijn moederke aan die uit de goedheid harer hart, mij de vouwfiets van mijn vader te leen aanbood. Hij is nogal zuinig op zijn vouwfiets, maar hij was aan het werk, en kon dientengevolge mij niet tegenhouden. Ik slingerde me op de fiets, stortte bijna ter aarde en mijn moeder zette het zadel wat lager. Toen fietste ik heus heel soepel weg.
Nu was het geval, dat ik vandaag een nogal kort rokje aan had, wat ik best kan hebben hoor, maar op zo'n gek fietsje, met een hoog zadel, een raar klein stuurtje en kleine kinderwielen, zat ik er bijkans in mijn ondergoed op. Dat had ik pas door toen er 4 auto's naar mij toeterden met grijnzende mannen erin. Nou, ik liet mij heus niet uit het veld slaan.
Daarbij had ik geen keus.

En zo kwam ik op mijn werk, een weinig uitgeput van de reis.

Ik nam koffie, kletste bij met de collega's en kwam te weten dat er gisteren allerlei akeligheden waren voorgevallen. (Okee, dat wist ik gisteren al, maar voor de continuiteit in dit stukske past het wel lekker zo). Vandaag dus.
En nu is potdorie de hele boel alweer warrig. Vandaag, gisteren, anyway, al mijn collega's worden ontslagen.

Ik wist officieel nog van niks, want ik was namelijk niet uitgenodigd voor het gesprek wat gisteren had plaatsgevonden.
Maar, ik had vandaag een afspraak. Waar ik echt heel blijmoedig naar toe ging, u snapt.
Dn Baas had maar liefst 'een kwartiertje de tijd voor me' ik citeer dit letterlijk.
Dus ja, hoe erg kan het zijn?

Nououou. Over 4 maanden zal ik geen baan meer hebben. He, lekker. Daar knapt een mens van op.
Dus ik zei: nu, dat is gdvrrrdmm lekker, ik heb Zoon1+2, Huis1+2 en potdorie ook nog Cavia1+2. Hoe denken wij dit te gaan financieren? Hm? HMMMM??

Okee, dat zei ik niet.
Ik zei: Oh.

En verliet het pand.

Dus nu heb ik een plan bedacht. Ik had al een plan, namelijk dat ik bij deze ongelooflijk horkerige werkgever weg zou gaan, als ik later rijk en beroemd zou zijn. Dat plan heb ik aanzienlijk aangepast. Ik moet namelijk niet later, maar zo snel mogelijk rijk en beroemd zijn. En daar heb ik u voor nodig.
Ik heb namelijk bedacht, dat ik zo snel mogelijk heel veel volgers op dit blog moet hebben. Als het u welbevindt. Nu heb ik er namelijk 19, wat echt heel leuk is, maar ik wil er 1000. Duizend, mensen. Zodat iieiiiiidereen weet dat ik degene ben die in een week van 19 naar 1000 volgers ging. En dan kom ik in de krant en alles en op tv en alles en dan wil Matthijs van Nieuwkerk van me weten hoe dat toch zo gekomen is en dan vraag ik in mijn kleedkamer alleen maar om gouden M&M's , ook al bestaan die niet.
En dan zal ik het geheime ingredient van mijn cocktail onthullen.
Oh.

En nu ja. Mocht dit nu niet gebeuren.. nou ja, dan moet ik heel rap wat anders gaan bedenken. En om de creativiteit wat op te krikken ga ik nu een wijntje inschenken.

Want dat verdien ik sowieso wel. Ik heb namelijk net ook nog even 25 traktaties gemaakt omdat Zoon1 morgen officieel afscheid neemt in zijn klas.
Ja, we maken wat mee hier.

edit:
Hoe word ik volger van een blog?

Je kunt op verschillende manieren volger van een blog worden. Een van de makkelijkste manieren is een blog bezoeken waaraan de widget Volgen is toegevoegd en onder de widget 'Volgers' op de link 'Deze blog volgen' te klikken.

Er wordt dan een pop-upvenster geopend, waarin je kunt kiezen of je de blog openbaar of anoniem wilt volgen:

Selecteer hoe je de blog wilt volgen en klik op de oranje knop 'Volgen'. Zo simpel is het: je bent nu een volger van de blog. Als je ervoor hebt gekozen de blog openbaar te volgen, wordt je profielafbeelding weergegeven op de blog




woensdag 9 mei 2012

Het bloedende hart

Vanmorgen was het zover. Ik ging met Zoon1, Zoon2 èn mijn nieuwe fabulous schoenen naar school, om Z1 in zijn nieuwe klas te brengen. Thuis was het kind hysterisch en naarmate we dichterbij school kwamen zag ik een zeer interessante stroom van emoties door Z1 gaan. Van druk en opgewonden naar zenuwachtig en opeens heel stil aan mijn hand. Zoon2 was wat stabieler, want, nog immer in De Fase, maar even blij en gebrand op aandacht als altijd.
De klas was nog leeg toen we aankwamen en terwijl Z1 aan zijn nieuwe tafeltje ging zitten en zijn nieuwe werkboek bekeek, sloopte Zoon2 vakkundig de plantjes in de vensterbank en vertelde de juf zijn naam, zijn leeftijd en zijn voorkeur voor snoep als ontbijt.

Langzaam druppelden de kinderen binnen, allemaal kijkend naar Zoon1 die het liefst weer heel rap terug mijn buik in wilde rennen, dat zag ik wel. Maar hij hield zich stoer en nadat ik hem gedag had gekust, voor het laatst, want vanaf morgen dien ik mijn bloedje buiten op het plein van de navelstreng te rukken, om hem dan allèèn met de juf en de klas mee te laten gaan naar binnen, de school in. Niks niet meer meehelpen met jas en tas. Mee de klas in, boekje lezen, kusjes, zwaaien voor het raam. Niets van dat al. Op straat gedag zeggen en weg zijn we.

Ben straks wel kwartier eerder op werk, daardoor. zoen liever met Zoon1

Terwijl we de klas uitliepen brulde Zoon2 door de klas: 'DAAAAG KINDJES!!' tot groot vermaak natuurlijk van de klas, die voor altijd zullen weten wie het broertje van Z1 is.

Na het afscheid stond ik bij mijn fiets, nog zo wat te emmeren met Zoon2, toen ik opeens een schare moeders om me heen had. De een nog vrindelijker dan de ander. Vol met vragen en interesse en aandacht.
Het godganse jaar sta ik daar alleen op het schoolplein met mijn hippe schoenen, geen mens die wat tegen me zegt, en du moment dat ik een wunderbare Zoon blijk te hebben, wat ik allaaaaang wist, ben ik opeens leuk genoeg om mee te praten. Tsssk. Het is voor iedereen maar goed dat ik vanaf nu lekker op het andere schoolplein sta.
(Elke avond in mijn bedje denk ik nog aan de lieve leuke en grappige moeders die ik kende op de oude school van het kind. Weehh.) (Maar ik zie het positief in, nieuwe klas, nieuwe ouders).

Na wat koffie en suikerhoudende verversingen thuis, ging ik maar weer op de fiets, op weg om nieuwe gymspullen te kopen, want Zoon1 blijkt opeens heuse gymles te krijgen van een gym-meester. Nu is mijn persoonlijke ervaring met gym-meneren niet perse heel zonnig, en ik had ook heus graag mijn kennis van- en ervaring met, het schrijven van briefjes van ' Kristel is vrees'lijk ongesteld en zal niet kunnen gymmen, zij vindt het heel jammer' willen overdragen op mijn kinderen, maar aangezien ik Zonen heb, en geen Dochters, ga ik dan maar voor de sportieve aanpak. En kocht een fraaie broek, shirt en gymschoenen, alles in stemmig blauw en hip van snit.
Ook toog ik nog naar de supermarkt voor wat hoognodige zaken en werd tijdens deze expedities 4x natgeregend. Maar daar hoor je me verder niet over. Welnee.

Ruim op tijd stond ik met Zoon2 weer klaar op het plein om Z1 weer op te halen. Zoon2 stortte zich in een partijtje voetbal met een groep jongens van een jaar of 9, waarbij Z2 van het zeven-jarig leeftijdsverschil helemaal niets merkte en als een dolle met de groep meerende.
Ik stond zo wat heen- en weder te hupsen, in de hoop zo een blij en vrolijke Z1 te mogen verwelkomen aan mijn boezem.
En gelukkig, dat was zo.
Het kind had gerekend en gelezen en was zeer in zijn nopjes.
Ik beloofde hem een rustige middag om bij te komen van zijn avontuur en witte bolletjes voor de lunch.

En toen kwamen we thuis. En toen zag ik hem zo wat met zijn tong wiebelen en ik zag mij daar een tand zo half eruit bungelen.
Nah! Kijk aan! Je tand! Wacht wacht wacht!! Ik pak een doekje!! Schreeuwde ik.
Zoon2 schrok zich dood.
Zoon1 ging hard huilen.
En ik rukte de tand zo uit het gezicht van mijn kind.

De tand die ik 6 jaar geleden zo vol liefde en verrukking heb zien komen, van klein puntje, tot ribbelig randje, tot prachtig klein wit pareltje.
Die rukte ik er zo uit zeg. Het bloedde een beetje.

Net als mijn hart.


En vanavond eten we spaghetti met veel kaas en aardbeien met slagroom. Want het is een Bijzondere dag.
En godzijgedanke is het Borrelavond met de vriendinnen.

maandag 7 mei 2012

We zitten in Een Fase.

Alsof ik nog niet genoeg grijze haren heb en veel te weinig slaap, deze week voegt voor 6 jaar rimpels toe en er is bijna geen haarverf meer tegen opgewassen.

Allereerst was ik jarig. Ik werd de mooie leeftijd van 29, 30, 31, 32, nou vooruit, 33. Drie En Dertig! Werkelijk, dat is meteen de laatste keer dat we het daarover hebben, want vanaf nu ben ik dus voor altijd 31. Dat klinkt heus volwassen, heus niet meer 28 wat ik toch niet meer lijk, maar ook nog lang niet richting de 35. Dus bij deze. De eerste die mij aanspreekt met 33 kan een (lege) wijnfles tegen zijn hoofdje krijgen.
Ik kreeg ballonnen en slingers en fraaie cadeaus, hele lieve tekeningen en lekker parfum en fijne nieuwe kleding en geld en bloemen en allerhande fraais. Ik dronk een bier op Bevrijdingspop, at patat met pindasaus zoals het een jarige betaamt en komend weekend vier ik met de vriendinnen het nieuwe levensjaar met een paar flessen wijn.

En Zoon2 zit in een fase. Een fase die ik me nog een heel klein beetje kan herinneren van Zoon1 maar die ik diep weggestopt heb kennelijk, want net zoals de slapeloze nachten van een peuter baby, sommige dingen die vergeet je gewoon, in het kader van de voortplanting.
Zoon2 doet alles zelf. Houdt alles zelf vast en trekt alles zelf aan. Dit is inclusief het afgieten van kokend heet water met aardappelen, het besturen van de auto, het verschonen van zijn vieze luier en uit het fietszitje stappen terwijl wij een kruispunt oversteken. Denkt hij. Ik denk daar iets anders over en dus gaan wij tegenwoordig schreeuwend, tierend en vechtend door Het Dorp.

Vanmorgen bereikte De Fase een treurig hoogtepunt dieptepunt, want terwijl ik best wel schreeuwend het huis verliet om Zoon1 naar school te brengen, moest ik letterlijk met geweld Zoon2 in de fiets proppen, die iets andere gedachten had over de wijze waarop zijn jas aanmoest, zijn schoenen omgewisseld dienden te worden en het vervoer waarmee wij de straat op zouden gaan. (Zijn eigen driewieler). Tijd om geduldig te laten uitrazen, pedagogisch overleg te voeren en op educatieve manier tot een compromis te komen was er niet, aangezien Zoon1 nu eenmaal op tijd in de klas moest zitten.
Krijsend namen wij de route naar school. Bij school aangekomen wenste Zoon2 liever in de fiets te blijven wachten, wat geen optie is. Ik sleurde hem uit het zitje, waardoor de fiets omviel, ik die tegenhield met mijn voet, omdat ik het heus alsnog belangrijker vond dat het kind niet met zijn tere hersentjes tegen de stoep zou vallen, dan dat mijn voet schade zou oplopen. Want, ik kwam bij deze reddingsactie met mijn voet tussen mijn spaken. En nu heb ik een blauwe en gebroken teen, en het doet waarlijk best pijn.
Hier schrok Zoon2 helemaal niet van en ging verder op oorlogspad. Onder mijn arm nam ik hem mee de school in. Ik kwam onderweg twee soorten mensen tegen;
1. Degenen die mij aankeken, een beetje grinnikend, want herkennen waarschijnlijk de situatie. (maar hielpen verder niet even, dat niet)
2. Degenen die mij aankeken en ondertussen hun telefoon pakten om het nummer van de kinderbescherming te bellen.

Zoon2 rende tot drie keer toe de school uit terwijl ik Zoon1 hielp met zijn jas en tas enzo. Het zweet stond letterlijk in mijn bh en nadat ik Zoon1 even snel gedagkuste, rende ik snel weer achter Zoon2 aan die ondertussen alweer het pand verlaten had. Waarbij is notabene zag dat een of andere ouder de deur voor hem openhield. 'Ah, dag klein jongetje van twee jaar, wil jij in je eentje naar buiten om straks op de grote weg onder een auto te rennen? Okeee, ik houd de deur wel even open'.

Veel tijd om daarbij stil te staan had ik niet en terwijl ik mijn sjaal van mijn bezwete nek rukte, mijn tas over mijn schouder slingerde en mijn fietssleutel zocht, nam ik Zoon2 wederom onder mijn arm en stampte naar de fiets.
Eenmaal thuis, de koffie masjien in mijn blikveld en mijn sigaretten voor mijn geestesoog, ging de telefoon.
De school van Zoon1.
Dat we een afspraak hadden om 08.30.
En waar ik was?

Ik was in de veronderstelling dat de afspraak om 13.30 was. Zei ik heel rustig.
Maar dat bleek anders te zijn.
En dus griste ik 14 soorten snoep uit de kast, commandeerde Zoon2 wederom in zijn jas en op de fiets en was 5 minuten later wèèr bij de school. Daar deed ik net of ik een hele rustige en in control moeder was natuurlijk. Tegen de directrice en de intern begeleider enzo. Belangrijke Mensen.

Wij hadden een goed gesprek over Zoon1 die deze week naar groep 3 zal gaan, om komend schooljaar direct door naar groep 4 te mogen.
Ja.
Jaa, dat is me wat. Zo'n slimme Zoon1. Ik ben zo trots. Wie had dat gedacht. Met zo'n moeder als ik.
Haha. Maar serieus.
Anyway, dat zijn dus allemaal zo wat zaken waar wij tegenwoordig mee bezig zijn. Klas overslaan, nieuwe dingen, toestanden.

Dan zou ik het ook best wel kunnen gebruiken hoor, een ander soort fase van Zoon2. Maar nee, die kiest zijn tijd heel specifiek, kennelijk.

Verder gaan we vanmiddag naar zwemles. Waar ik godzijgedanke Zoon2 niet mee naartoe hoef te nemen omdat mijn moedertje heel goed snapt dat ik het slecht aankan allemaal en zich over het kind ontfermt, vanmiddag.
En dan ga ik nu maar weer naar school. Om met de lieve Zoon1 kennis te maken met zijn nieuwe juf.

Woensdag is het dan zover, dan lever ik hem voor het eerst af in zijn nieuwe groep, en wie weet wat voor leuke ouders ik daar ga tegenkomen! Het tij zal zich keren. Leuke ouders! Nieuwe moeders!
En zo zitten we allemaal in een Fase, opeens. Daar drinken we dan maar op. Hoezee!

dinsdag 1 mei 2012

FeestWeek

Ik vind het best een desillusie allemaal, dat hardlopen en alles. Zou het niet zo moeten zijn dat ik nu enorm zou blaken van gezondheid, fitheid, stralend van endorfines en alles?
Nou, niks van dat al.

Maar dat zou ook te maken kunnen hebben met Zoon2, die bijna een hele week vond dat slapen vet on-cool is. Wakker worden, nog voor 05.00 uur, dat is pas leuk. De eerste keer stuurde ik Echtgenoot naar het peuterlijke ledikant, teneinde zelf nog een klein slaapje te kunnen doen. Na een half uur besloot ik het goede in mezelf te laten zien en stuurde E terug naar onze eigen sponde, liep naar Zoon2 en zei op heel rustige toon dat het tijd was om te slapen. Noemde de namen van al zijn vriendjes die òòk aan het slapen waren, de ganse familie en al mijn vriendinnen, en dat vond hij zo leuk dat hij er nog wakkerder van werd, mijn hand wenste vast te houden en eiste dat ik van voren af aan begon.
Nadat ik reeds een uur naast zijn bedje zat, mijn arm in een onnatuurlijke buiging door het ledikant gestoken en mijn benen half afstervend, was ik het een beetje zat. Ik nam het kind op schoot en hoopte op een klein slaapje in de stoel. Dat lukte natuurlijk helemaal niet, zodat ik om half zeven besloot dat het klaar was en toen ik een paar uur later op mijn werk was, eigenlijk een borrel wilde omdat het voelde alsof het reeds lunchtijd eind van de middag was.

Of, het heeft te maken met de Week Van De Feesten die ik net achter de rug heb.
Kan op zich ook wel.

Van woensdag tot en met gisteren heb ik aan een stuk door feest gevierd, waarbij ik de limonade alcoholische versnaperingen niet bepaald aan me voorbij heb laten gaan. Want ik ben heus een gezellig iemand en 1 wijn is geen wijn, zeg ik altijd maar. Of bier, natuurlijk. Daarvoor geldt dat ook.

Woensdag was gewoon Borrelavond. Met de vriendinnen. Die allemaal op vakantie gingen, nog steeds aan de andere kant van het land wonen of niet konden, dus het was alleen Zuske en ik, maar dat mocht de pret helegaar niet drukken.

Donderdag was er Personeelsfeest. Nu ben ik niet perse in heel feestelijke stemming op mijn werk, maar er was een Groot Spektakel beloofd met een heuse mystery guest en alles. En dan doe ik gewoon mijn glitterarmbanden om hoor, zo ben ik dan ook wel weer. Het was een heus leuk feest met heel grappige collega's, hotdogs, bier, heel veel jaren '80 muziek, waar ik als een razende op gedanst heb. Niet zo razend als collega A en N, maar toch ook best wel. Ik had het er warm van, dat wel. En toen was het dan zover, de Grote Verrassing van de avond. En wie kwam daar op het podium, met zijn muilezelgezicht? Thomas Berge.
Allemachtig.
Ik keek het zo eens 2 seconden aan en ging toen buiten maar eens een sigaretske roken, samen met wat weldenkende collegae. Al met al was het een prima feestje en toen ik de 378 kilometer weer naar huis had gefietst, was ik heus tevreden.

Vrijdag vierden wij de verjaardag van Vriendin1. Zij kocht zo eens wat flessen wijn en lekkere hapjes, Vriendin2 vloog over uit het Oost'n des lands en wij maakten plezier met elkander, zoals we zo goed kunnen.

En Zondag waren mijn ouders 35 jaar getrouwd! Nah! Goed hee. Mijn vader organiseerde een verrassingsfeest voor mijn moeder, wat maar een beetje uitlekte, qua verrassing, en Zuske ik zetten wat flessen wijn heel feestelijk neer, verplaatsten wat stoelen, en ik haalde mijn ervaring in de Kaaswinkel weer naar boven en maakte heuse schalen met hapjes en ontzettend enige in vormpjes gesneden kiwi's en alles. Ja, ik zit vol allerleukste kunsten. Serieus, geef mij een radijs en ik tover daar zo een prinses in een kasteel van ofzo. Alvorens wij ons in de feestvreugde in het ouderlijk huis stortten, hadden Zuske en ik nog even een paar uur van poetsen erop zitten. Namelijk, vandaag kwam eindelijk weer eens een kijker voor Huis1. Heel hoopvol natuurlijk en daarom kwam ik naar chloor riekend op het feestje aan, maar ik denk niet dat iemand iets anders dacht dan dat ik toch een heel proper meisje ben.

En gisteren! Aahh Koninginnedag. Zoon1+2 kochten rommel op de markt en ik kocht voor Zoon2 een zeer cool driewielertje. Ik dronk 450 een paar bier, at eigenlijk niks en stond met Zuske de hele middag en avond in de zon, heel oranjegezind te zijn. Des avonds vloeide het bier nog iets rijkelijker, wat eigenlijk al niet kon, maar we vonden een tentje waar het maar 1 euro per glas koste, en het is gewoon zonde, zònde om daar niks mee te doen. Ja, wij zijn goed opgevoed. Wij ontmoetten zo eens wat leuke kennissen en vrinden, wat oude bekenden en er was een jongmensch met lucifers in zijn zak, in plaats van een aansteker. Ja, ik maak wat mee. En oh ja, ik kwam in een gay-etablissement. Kortom, ik heb me kapot gelachen.

Echtgenoot was ook echt heel blij dat ik het zo leuk had, dat liet hij merken toen hij midden in de nacht de voordeur voor mij moest openmaken omdat iemand er opeens een ander slot in had gezet waar ik niet de sleutel van had. En nu ben ik dus een beetje moe. En daardoor kon ik vandaag niet hardlopen. Want ik denk dat dat mij fataal zou zijn geworden, en dat moeten we niet hebben. Want u smacht natuurlijk allemaal naar een nieuw recept van mijn hand.