vrijdag 31 mei 2013

Jan en Annie.

Ik zit net zeg. Vandaag was een uitermate plezierige dag, waarop ik voor mijzelve een vest gekocht, in een tweedehandswinkel, die eigenlijk 14 euro kostte, maar ik zag er een gat in, en deed daar toen zo'n beetje beschaamd moeilijk over en toen kreeg ik het voor een tientje. Ha. Tróts dat ik dan ben. En nog meer daarna omdat ik eigenhandig, zonder mijn moeder in te schakelen, het gat maakte en nu zie je er niks meer van. Hotsa, liep ik de rest van de dag heel blijde in mijn vest rond.
Ook kocht ik een borduurwerkje, van een vogeltje op een takje, in een uilig lijstje, waar ik verrukt mee ben he. Heb het pontificaal in de huiskamer gehangen, want dat doe ik dan en uiteindelijk wennen de mannen er wel aan. Dat gold ook voor mijn bloemetjesbehang en mijn huilende zigeunerkind-in-lijst.

In de winkel was Zoon2 mee, waar ik het eerst niet mee eens was, want ik wilde nu wel eens een keer zélf aan het winkelen, zonder weer een of andere Zoon in mijn kielzog, maar hij weigerde mee te gaan met Echtgenoot die boodschappen ging doen, dus ik hees hem maar in de fiets en we gingen, wat natuurlijk gewoon heel gezellig was. In de winkel verkondigde Zoon2 eerst aan allerhande mensen zijn naam, en daarna zijn ándere naam.
Want dat is weer wat nieuws.
Hij heet Jan. Immers.
Maar hij heet ook soms Annie. Zijn zelfbedachte meisjesnaam, voor als hij 'een meisje is'. Zodoende.
Ik ga altijd graag met dat soort dingen mee, en vraag ook verder niet om opheldering, lak alleen zijn nageltjes in de gewenste kleur en verontschuldig me oprecht bij het kind, als ik hem bij ongeluk bij zijn jongensnaam noem, terwijl hij net een meisje was.

De mevrouw van de winkel trok echter haar wenkbrauwen op bij zijn mededeling en ik lachte dus maar even overdreven hard en zei iets van 'ja HAHAHAHAHA grappig he, het is zo'n leuk jongetje' Waarop ik direct tot de orde werd geroepen door Zoon2 die net op dat moment dus weer Dochter1 was.
Welnu, verwarring alom daar in de zaak zeg. Er werd iemand bijgeroepen. En die moest het ook aanhoren. En toen kreeg ik het bericht dat het 'allemaal wel over gaat'. Nu, daar zit ik niet op te wachten zeg. Dus ik zei dat, dat ik hoopte van niet hoor.
Waarop Zoon2 nog wat olie op het vuur gooide door te melden dat hij later prinses wordt.

Brullend ging ik weer op de fiets zeg.

En vanmiddag raakten wij Hond1 kwijt, die naar de manege op de hoek rende en alle paarden de stuipen op het lijf joeg. Toen we hem na drie kwartier eindelijk te pakken hadden, liep ik nahijgend met hem aan de riem, en toen ging de riem los. En rende hij weer weg. Toen ging ik schelden zeg. Ik denk wel dat ze het ook in het andere Dorp hebben gehoord. En dat de buurvrouw nu helemaal wat van me vindt. Maar alla, ik moest het even kwijt. Vervolgens sleepte ik Echtgenoot, Hond en Zonen mee naar Heemstede, waar ik kratjes kocht om zelf een balkon-kast-dinges van te maken. Jawel.
En kreeg een enorm ijsje van Echtgenoot.

En zo was dat weer dat. En het weekend moet feitelijk nog beginnen.

maandag 27 mei 2013

Poep in bed, bloed tegen de muren.

Bijna zestig euro haalden wij op zeg, met onze rommelmarktactiviteit. Heul niet sleeecht. En het was ook nog eens heel gezellig, vooral in de vroege ochtend, terwijl ik samen met Zoon1 in onze kraam zat, op stoeltjes, met dikke vesten aan, ik met koffie uit mijn thermoskan, waar ik zeer kampeerachtig-blij van werd, en de eerste klanten langskwamen. Terwijl Echtgenoot nog rondliep, en ik een aantal dingen verkocht voor schappelijke prijzen, vond ik zelf, stond hij me hoofdschuddend aan te kijken. Wat? Vroeg ik. Het bleek dat hij vond dat mijn zakelijkheid mij danig in de steek liet daar op straat op ons kleedje. Veel meer, kon ik vragen. Voor de twee potten die ik zojuist voor een paar euro had verkocht. 'Die waren duur hoor, nieuw'. Was zijn argument. 'Ze staan al twee jaar in de rommelkamer en ik vind ze niet leuk meer'. Was de mijne. Wij hebben een harmonieus huwelijk ja.
En zo rommelden wij weer wat aan. Zoon1 verkocht divers babyspeelgoed, ik verkocht een rok die ik niet meer draag, een karretje waar beide Zoons nog mee hebben leren lopen, een aantal nogal lelijke schoenen, oude spelletjes en Zoon nog wat lawaaierig speelgoed.
Einde dag ruimden we op, tevree met de omzet en de gezelligheid en gingen nog wat spelletjes doen, op de markt. Hond1 had de hele dag zoet op zijn kleedje gelegen en ik heb hem met mijn leven moeten beschermen zeg, want iedereen wilde hem kopen. Haha, zei ik. Echt niet.
Kortom, 'ne goede dag. Behalve dan dat Zoon2 tijdens zijn gymles een smakker had gemaakt en met een dikke bloederige stukkende onderlip rondliep.
Ik had wel 's avonds laat nog steeds koude voeten, maar daar schonk ik een wijntje voor in.
En niemand vond mijn rode panty leuk, die ik aan had. Echt raar. Hij kleurde juist zo alleraardigst bij mijn gouden schoenen en mintgroene nagellak, als je het mij vraagt.

Maar dan gisteren. Toen poepte Hond1 in ons bed. Serieus waar. Hij had de nacht bij ons mogen doorbrengen, wegens verregaande schattigheid de avond ervoor en terwijl wij heerlijk sliepen, legde hij aan het voeteneind een fikse drol, die hij uitsmeerde over mijn mooie witte sprei. Tegen de Zoons vertelde ik dat pappa in bed had gepoept, waar vooral Zoon1 drie uur later nog steeds om lachte.

In de middag kreeg Zoon2 een driftbui, stampte de trap op en viel er halverwege weer af, naar beneden. En het bloed zat tegen de muren en in mijn haar, serieus. AARGHHHH ECHTGENOOOOOOOT gilde ik nogal hard. Zodat hij naar beneden kwam gedenderd, waarna ik hem weer terugstuurde om doeken en lappen om het bloed te stelpen. Ik kreeg even een harstilstand omdat ik werkelijk niet kon zien waar het bloed vandaan kwam, omdat het echt overal zat, maar het bleek slechts een enorme bloedneus te zijn.
Terwijl ik hem troostte en schoonmaakte, zat ik nogal onhandig op de grond, en ging door mijn rug.
Zodat ik op handen en voeten de trap weer op moest en niks meer kon. Een half uur voordat Zoon1 naar het zwembad moest om te proefzwemmen voor zijn diploma volgende week. Ik slikte rap een handjevol pijnstillers en hinkend aan de arm van Echtgenoot togen wij naar het zwembad. Waar wij natuurlijk weer eens enorm opvielen door de bloederige verschijning van Zoon2 en ik die scheeflopend liep te kermen. Het zal eens niet zo zijn. Wij zijn meestal niet van die onopvallende mensen die je over het hoofd ziet.

Uiteindelijk kwam alles goed, zwom Zoon1 zeer goed en kreeg applaus ook nog en haalden wij patat, om de dag deugdelijk af te sluiten.
Ik was zo moe, dat ik niet eens meer wijn wilde, die avond. Kun je nagaan.

vrijdag 24 mei 2013

De sloeberpanty en de rommelmarkt.

Dus gisteren stond ik met een schep en handschoenen aan in de tuin, vandaag liep ik rond met een compleet gescheurde panty, zodanig dat het op generlei manier nog hip genoemd kon worden. Had ik niet in de gaten. Ik denk dat Hond er iets mee te maken heeft gehad, of natuurlijk de klittenbandschoentjes van Zoon2, maar feit is dat ik als een zwerver door het dorp wandelde. Terwijl de aarde bijkans nog in mijn haar zat ook nog. Het gaat bergafwaarts met me, lijkt het. Gelukkig zit mijn haar enorm goed en heb ik veel verstand van nagellak. Al zeg ik het zelf.

Verder gebeuren er nog meer wondere zaken. Namelijk, morgen zit ik op de rommelmarkt, met Zoon1. De geschiedenis herhaalt zich, want het is dezelfde markt waar ik vroeger zelf ook altijd op zat, met Zuske en mijn ouders. Het is in de Kleverparkbuurt in Haarlem, waar ik opgegroeid ben, en elk jaar was daar Franse Markt. Dat heette zo, omdat het iets te maken had met een uitwisseling van kinders in Anger, en dat hield kennelijk een keer op, weet ik het, maar feit is wel dat ik het heel suf nog steeds Franse Markt noem. Zodat weer eens niemand weet waar ik het over heb. Het heet dus Kleverpark Markt. Wat een deugdelijke naam is, aangezien het gaat om een markt in de kleverparkbuurt. Hou ik van he, duidelijkheid.

Vroeger kregen wij van vrienden en familie altijd weken voor aanvang van de markt al alle rommel die de mens zoal op zolders en in schuren bewaart, teneinde deze te kunnen verkopen. Mijn Zuske speelde een aantal jaar ook nog heel zoet op de accordeon, met een leugenachtig bordje erbij, dat ze 'spaarde voor een nieuwe'. Jawel, een lief blond meisje dat heel aandachtig van bladmuziek zit te spelen op een oudhollandsch instrument. Huppetekee, drie maandsalarissen in the pocket hoor.
Ik zat er altijd een beetje bij, grinnikend tegen bekenden die langskwamen en etend van de krentenbollen van mijn moeder. Ik herinner me altijd mooie dagen en daarna lekker veel extra zakgeld. Dat ik dan weer uitgaf aan een gare barbie zonder haar, van diezelfde rommelmarkt.
En dit jaar had Zoon1 het plan opgevat om op de markt te willen zitten. Eigenlijk wilde hij op Koninginnedag, maar ik zag mijn eigen gruwelijke bierdrinkerij en rommelmarkt struinerij dag al in het water vallen en kon geen keus maken tussen Dorp en Stad, dus wij verplaatsten het plan naar de Franse Markt Kleverparkmarkt. En zo hebben wij morgen een plekje gehuurd.
De auto zit inmiddels vol met oud speelgoed, servies dat ik niet meer gebruik, dingesen en nog meer toestand en wij zullen om 08.00 onze plek innemen. Met Zoon1 heb ik afgesproken dat we blijven zitten tot we
1. Uitverkocht zijn, of
2. Geen zin meer hebben, of
3. Compleet in de zeikregen terecht komen.

Ik voorzie punt 3, gezien het weerbericht. Hopelijk ben ik dan wel af van de paar dingen die al jaren in onze rommelkamer liggen en die ik, ondanks dat ze een doorn in het oog zijn, nooit op Marktplaats of bij het vuilnis heb gezet.

Mijn moeder zal ook nog langskomen met stekjes van plantjes, om te verkopen, en zij zelf staat op de markt met haar onwijs leuke zelfgemaakte creatieve schorten, tassen, kussens, etuitjes en nog meer. (overigens is een deel van haar handel ook hier te koop). Haar Merk is 'MerelsMoeder', zodat u nu ook meteen weet hoe mijn Zuske heet.
en wie de lievelingsdochter is. Hehe

En als klap op de vuurpijl, lapte ik vanavond mijn ramen. Vrijdagavond, half negen, en ik stond met spiritus en een spons te redderen, met natte voeten en water in mijn mouwen. Voor u even een kijkje in mijn spannend bestaan.

Het moet toch werkelijk niet gekker worden hier. In plaats dat ik even wisselgeld regel voor morgen, en vast broodjes smeer, of bijvoorbeeld nu naar bed ga omdat ik op een idioot tijdstip op moet staan. Neen, ik schenk mij nog een wijn in. En ik zit trouwens nog steeds in mijn sloeberpanty.



donderdag 23 mei 2013

Van dat ik tuinarchitect ben en een hondenbaas.

Zeg, dat is mij daar een toestand hier thuis. Is de rust relatief wedergekeerd, na alle vakantie en lange weekenden van de afgelopen tijd en zit Zoon1 gewoon weer op school, Echtgenoot op werk en ik met Zoon2 thuis, hebben wij tegenwoordig natuurlijk Hond1. Het is een snoeteke, werkelijk een knuffeldier dat de ganse dag op schoot zit, ook al is hij daar een beeeetje groot voor, hij is ook een smeerkees. En een sloper. En denkt hij dat er elke anderhalf uur met hem grootse wandelingen worden gemaakt. Haha, zei ik tegen hem. Hier maak jij een vergissinkje, vriend. Want volgens mij heeft Hond het hier overheerlijk, met zijn nachten op de bank in plaats van in zijn kooitje, zijn voortdurende wandelingetjes naar school en terug en mensen die met hem spelen (Zoon1) en hem 'kietelen' (Zoon2). We hebben het eet-schema dat hij bij zijn oude baasje had fluks van de hand gedaan en hij krijgt in de ochtend een bammetje met smeerworst en 's avonds eet hij wat er van ons diner overblijft, of natuurlijk van dat stinkende blikvoer, waardoor mijn koelkast nu naast de standaard voorraad witte wijn ook diverse blikken bevat.

We wandelen door bospaadjes, waar ik in een nieuwe wereld kom van hondenbezitterts waar ik praatjes mee maak over onze dieren en vergoelijkend lach als Hond1 met modderbaard en modderbenen tegen mijn panty springt. Ook vertel ik tegen iedereen dat ik Hond eigenlijk Gerrit wilde noemen, maar dat hij nu eenmaal Sammie heette al, en dat verander je ook niet he, haha. Zeg ik dan. Ja, met mij kun je prima kletsen.
Heel olijk deel ik hondensnoepjes uit aan de Bloemendaalsche hondenvrinden van Hond1 en heb ik er dus, samenvattend, een complete dagtaak bij. Nu moet gezegd dat Echtgenoot zich tot een uitstekende hondenbaas heeft ontwikkeld zeg. Des morgens laat hij, voordat hij gaat werken Hond1 uit en voorkomt daarmee groots geblaf, plasjes in huis en vooral dat ík die taak op me moet nemen. Heel fijn. Heden ten dagen kom ik dan ook pas ná 07.00 's morgens uit bed, wat waarlijk in geen jaren is voorgekomen. Om die reden laat ik me het hondenvoordeeltje dan ook lekker aanleunen. Wie is er immers jarenlang om 06.00 opgestaan voor de bloedjes van Zonen? Juist. Hoewel ik daarvoor niet naar buiten hoefde, bedenk ik nu. Maar dat lijkt mij een luttel verschil.niet aan Echtgenoot laten lezen dit

Verder rijd ik ook veel in de rondte met mijn nieuwe kindeke, in de mand voorop mijn fiets, waarbij ik als een geretardeerde heel hard steeds 'BRAAAF HONDEKIND, BRAAAAAAF' loei, om hem maar vooral te laten zitten, want ik ben als de dood dat hij eruit springt en daarmee mij, Zoon2 en fiets tegen de aarde laat storten. Tot dusver blijkt hij een goede fietser, want naast wat geblaf en gewiebel zit hij vooral heel zoet met zijn oren wapperend in de wind rond te kijken.

Hij is reeds drie keer ontsnapt, waarna ik de hulp moest inroepen van Echtgenoot en Zoon1 om hem weer te pakken te krijgen. 'Pak hem! Pak hem! Nu! Nu!' Schreeuwde ik toen heel hulpvaardig vanaf de zijlijn, onderwijl heen en weer springend, want dat doe ik kennelijk in tijden van nood. Ik denk wel dat de buurt er al wat van vindt. Vandaag was de moeder van een vriendje van Zoon1 getuige van zulks, waarna zij mij heus heel onschuldig vertelde dat je meestal wel aan een hond kunt zien wat zijn baasje voor type is. Dit was net op het moment dat Hond1 als een wildeman rondrende, een tak versplinterde en tegelijkertijd de keurige heg van de buren aan stukken stond de scheuren. Hij keek er bepaald verheugd bij, dat Zoon1+Vriendje op hun sokken achter hem aan renden, terwijl ik springend met hondensnoepjes stond te zwaaien en ondertussen een prettig gesprekje met de moeder gaande trachte te houden. Immer onderhoudend he, ik. Ik vraag me sinds vanmiddag dus wel af wat ik voor type ben, als hondenbaas. Vermoedelijk niet het pedagogische type, maar die illusie had ik toch al niet.

Het doet allemaal wel wat met me, want toen eenmaal de boel weer soort van onder controle was, Zoon1 op de bank zat met zijn Donald Duck en Zoon2 bij zijn buurvriendje speelde, kreeg ik een vlaag van verstandsverbijstering en toog met schoffel, moordwapenachtige knipschaar, bezem en groenbak de voortuin in. En ging als een dolle werkelijk aan de slag zeg. Hots, knipte ik een enorme plant aan stukken. Trok groensel tussen de stenen uit, (met de werkhandschoenen van Echtgenoot aan natuurlijk) en reed fluks met de groenbak in de rondte om alle zooi daarin te doen. Waarbij ik mij zeer lelijk bezeerde aan een plant die doornen bleek te bevatten. Ik trok en plukte en veegde en knipte en het zweet stond op mijn hoofd. Ha, dacht ik. Zie mij eens tuinieren. En keek rond wie het allemaal nog meer zag. Het is namelijk zo dat wij de enigen in de hele straat zijn met een nogal rommelige en lelijke voortuin. Er staan 13 fietsen in, waarvan er 2 stuk zijn, 1 niet in gebruik, en 2 ervan zijn driewielertjes. Eigenlijk is het het soort voortuin waar je de auto in dient te zetten. Maar dat kan bij ons niet. En dat stoorde mij opeens. Ook heeft iedereen verder nette perkjes en gesnoeide heggen, behalve wij. Dus ik maakte zo ter plaatse een tuin-plan en whatsappte Echtgenoot of we misschien nog ergens wat tegels hadden liggen? Ik was in mijn nopjes en overwoog een carriere als tuin-architect. Natuurlijk was ik er na een uur noeste arbeid klaar mee en liet de boel vrij onordelijk achter, maar desalniettemin keek Echtgenoot, toen hij thuis kwam, mij met grote ogen aan en mompelde iets van 'respect, Echtgenote' tegen mij. De man is het niet gewend he, zijn vrouw die zulks doet. Dus nu ben ik van plan om morgen verder te gaan en heb al laten vallen dat ik een zaag nodig zal hebben. En of de boom die daar staat eigenlijk van ons of van de buurvrouw is? Vroeg ik heel geinteresseerd.

Ja, het leven zit vol verrassingen blijkt maar weer. Ik heb een hond en ik tuinier. Nog even en ik draag geen make up meer. HAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHA as if.



donderdag 16 mei 2013

De gevonden fiets en Simoontjeeee.

Welnu, we zijn weer thuis natuurlijk, van de fijne vakantie. Het is hier, na bijna een week thuis een ontzettende bende, wat te maken heeft met mijn verstoorde was-ritme en natuurlijk Hond1. Mijn huis vol mannen zorgt altijd al voor een zooierige toestand, maar na een week niet wassen is dat nog even erger. En ik heb ritme nodig he, ik ben zo iemand van de Regelmaat. Als die omgegooid wordt moet ik altijd danig bijkomen. En dat doe ik meestal door vrij uilig in de rondte te kijken, lijstjes te maken van wat er allemaal moet, daarna koffie te drinken, daarna wijn, en dan na een paar dagen kom ik ineens in actie en ga dan eerst mijn nagels lakken. Prioriteiten he. As we speak heb ik een alleraardigst kleurtje op zeg. Kijk!

Maar daarna ging ik aan de slag hoor. En nu is het al ietsje minder erg. Maar dan hebben we nog Hond1. Die al een stukje van de tafel heeft gebeten. En aan speelgoed heeft geknabbeld. En een sok van Zoon2 heeft verorberd. En de plant heeft vernield. De enige plant die ik na vele mislukkingen, in leven heb weten te houden sinds ik deze nu een paar maanden heb. Oi oi oi Sammie, zeg ik dan. Dát mag niet he. Foei foei, zeg ik dan zo halfslachtig terwijl hij op mijn schoot springt. Vriendin2 denkt er al zo het hare van en bekijkt mij met Hond1 met een blik die zoveel zegt als: haha, dit komt nooit goed met jou en die hond Misschien moet je op hondencursus gaan.

En zo rommel ik maar wat aan en hoop heel erg dat Hond1, net als de Zonen, op wondere wijze aan zelf-opvoeding doet. Want aan mij ligt het duidelijk allemaal niet. Het is een treurige ontdekking ja.

Maar dan heb ik het mooiste nog niet verteld. Toen wij vorige week thuiskwamen, lag er een brief van de politie op de mat.
'Aarghhhh' deed ik. En in eerste instantie keek ik verlangend naar de papierbak, want zo ben ik.
Maar omdat ik zojuist een nieuwe wijze leeftijd had bereikt, immers, deed ik het enige juiste en maakte de brief rap open. Natuurlijk terwijl Echtgenoot niet keek, zodat ik nog kans had om een drama alsnog ongezien weg te gooien.
En daar stond in dat de gele fiets was gevonden! Nah! En of ik maar even contact wilde opnemen met de heer Zaaijer, dezelfde olijke man die ons op de A9 te woord had gestaan. Ik belde hem op en had een merkwaardig gesprek met hem, omdat hij opnam met: 'Oouuweeeee!' Eh hallo, deed ik maar.
'Simooontjeeeee' deed hij alsof ik met hem geknikkerd had, en Simone heet bovendien.
Ik was heel even verbaasd maar zei daarna maar gewoon mijn eigen naam en vertelde dat ik voor de fiets belde. Ach, zo bleek het. Hij dacht dat ik iemand anders was zeg. Ja, dat dacht ik al wel. En zo hadden wij direct een gezellig gesprekje waarin hij informeerde naar de vakantie en alles. Ik wilde hem net gezellig voor een biertje uitnodigen, toen we toch maar ter zake kwamen en zo vernam ik dat de fiets inderdaad aan de kant van de weg was gevonden, helegaar geen schade had aangericht, behalve dat het stuurtje wat scheef stond, maar, zo stelde meneer Zaaijer mij gerust, dat was heus op te lossen.

En zo haalde Echtgenoot deze week de fiets van het politiebureau en kreeg nog een knuffelmuis mee voor Zoon2 ook. Die in zijn politie-outfitje nu in zijn bed ligt, met de welluidende naam: Meneer Zaaijer.

De fiets is weer opgeknapt en Zoon2 fietste vanmorgen zeer blijde naar zijn schooltje en vertelt aan ieder die het maar horen wil het verwarrende verhaal van de weggewaaide fiets die weer gevonden is door De Politie.

En zo is dat dus allemaal maar weer met een sisser afgelopen, wat mij doet hopen dat dat ook met Hond1 wel zal gebeuren.

woensdag 8 mei 2013

Drenthe hoera! en Hond1.

Naaaahh zeg. In Drenthe gebeurt het hoor. Vrijdag vertrokken Echtgenoot, Zoon2, Zuske en ik in de auto naar Drenthe, en Vader, Moeder, Zoon1 en Hond Nico met de trein. Wij namen nogal wat spullen mee natuurlijk, want we zouden een week in een heus vakantiehuis gaan verblijven. Zuske en ik berichtten elkander de ochtend van vertrek al, dat we achterlijk veel kleding meenamen, maar dat vinden wij nu eenmaal noodzakelijk.
Achterop de auto bonden wij een keur aan fietsen, met bovenop het kleine fietsje met zijwieltjes van Zoon2. De reis verliep voorspoedig, maar wel een beetje langzaam, maar niet getreurd, want wij hadden natuurlijk ook ons goede humeur meegenomen he, zo zijn wij wel hoor. Toen we Haarlem nog niet uit waren was wel reeds al het proviand op, want ik ben zo iemand die tassen vol broodjes meeneemt en die direct gaat uitdelen zodra de situatie er op gaat lijken dat we van huis geraken. Ergens op de helft van de reis zag ik Echtgenoot verschrikt kijken. Verwilderd keek hij achterom en mompelde 'hela, waar is het fietsje van Zoon2?'
'Huh wat' deden Zuske en ik.
En E zette de auto aan de kant van de A9.
Was die hele fiets weg zeg. Serieus, een hele kinderfiets, zó van de auto gewaaid zeg.
'Nou jaaaaaaaaaaa' riepen wij allen. En keken bepaald om ons heen, alsof die fiets opeens uit het niks toch nog tevoorschijn zou komen rijden of zo.
Zoon2 zat al die tijd zoetjes in zijn zitje maar voelde wel aan dat er iets gaande was natuurlijk. Hoorde iets over een fiets en wenste toen te weten waar eigenlijk zijn gele fiets was? Euh, mompelden wij. Nee, maar nu wilde hij toch wel opheldering hoor.
'Nu liefje, jouw fiets is van de auto gewaaid! Gek he? GEK HE?' deed ik waanzinnig.
Nee, maar dát vond hij wat. Dacht er zo eens over na en meldde toen dat het heus niet erg was. Ook al was zijn mooie loopfiets ook al kwijt. En nu ook zijn gele fiets. En had hij geen fiets meer over, zogezegd. Hij schudde zijn hoofdje en informeerde of er nog snoep aanwezig was in de auto.
Ondertussen zagen wij opeens de ernst van de situatie in en bedachten ons dat er waarlijk wel een ongeluk kon zijn gebeurd zeg. Iemand had misschien de fiets wel door zijn voorruit gekregen. En een gruwelijk ongeluk gehad. Ai ai. En ik belde de politie.
Na drie kwartier wachten reed er een auto naar ons toe met een allervriendelijkste meneer van Rijkswaterstaat die ons mededeelde dat hij slecht nieuws had. Het slechte nieuws bleek te zijn, dat hij heus een heel eind had gereden maar niks nie een geel fietsje was tegengekomen. Jammer voor ons, vond de meneer dat. En hij grinnikte er een beetje bij. Wij vroegen nog naar dodelijke ongelukken maar niets van dat al was gaande en wij vervolgden maar onze weg, met de schrik om ons hart zeg, en met zonder fiets.

Eenmaal in het vakantiehuis met ons allen, herenigd met de treinreizigers begon onze vakantie. En wij namen het er zo van, (en nog immer). Wij drinken een bescheiden ongelooflijke hoeveelheid wijn, fietsen ons ongans door het landschap, eten ijs, zwemmen, lezen geen letter van alle meegebrachte boeken, koken elke dag voor de ganse famielje en slapen een diepe korte slaap in de vakantiehuisbedden.
En zondag was ik jarig. HOERAAA bulderde Zoon2 mij wakker, ik werd gekust door Zoon1 en Echtgenoot en eenmaal beneden door de rest van het gezin, en er hingen slingers en alles. Ik kreeg oh zo fijne cadeaus, waaronder de door mij begeerde oorbellen, parfum, fancy nieuwe truitjes, een boek, en.....een hondenkluif. Want IK KREEG OOK EEN HONDJE! EEN HONDEBON! EEN heuse echte viervoetert voor mijzelve. Slechts vier jaar heb ik bij Echtgenoot daags in zijn oor gefluisterd dat ik toch maar heus een kleine wens had. Een wens die blaft. Maar nee hoor, deed hij altijd. Daaaag zei hij. En keek erbij of hij het meende hoor. Maar nu toch, heb ik mijn hond. Hij heet Hond Sammie (Hond1) en is de liefste ter aard. Hij knuffelt op schoot, hij gaat met mij mee in mijn fietsmand en hij is prachtig hoor. Wit met bruinig en een beetje schmutzig met een modderige baard. Wat wil een mens nu nog meer. Natuurlijk bleek vrijwel meteen dat ook hij niet naar mij luistert, feitelijk net als de rest van mijn mannengezin. Hij eet uit de hand van Zoon2, wandelt met Zoon1, ligt heel graag bij Echtgenoot maar als ik in de vroege ochtend mijn nieuwe ritueel van poep-opruimen doe, dan is hij serieus heel blij om mij te zien en likt mijn gezicht.

Al met al een zeer goede verjaardag voor mij dit jaar. En een nogal hilarische vakantie.
Vandaag in een speeltuin ging ik met Zuske op een grote glijbaan waarbij we nogal moesten lachen en wat opzien baarden. We gingen naar de supermarkt waar ik een bulderende lachbui kreeg, midden in het gezicht van de winkeljongen zeg, waarom Zuske weer zo moest lachen dat ze bijna in haar broek plaste. Zoon2 heeft op dag1 een verse verloofde gescoord, Emma, waarmee hij op de trampoline gaat en waar hij kusjes aan geeft en Zoon1 fietst dapper mee op de grote tochten die we maken.
Kortom, ik raad Drenthe aan eenieder aan. Ook de wijn is hier heel uitstekend, wat dunkt mij een deugdelijke reden is om hier nog eens terug te komen. Dan neem ik wel wat meer kleding mee, want Hond1 bemoddert mij nogal en ik pies steeds in mijn broek van het lachen.
Morgen is onze laatste hele dag, daar drink ik vanavond nog maar wat op. Drenthe hoera!

donderdag 2 mei 2013

De schildermanie bij ons thuis.

Het is hier in huis een geschilder van jewelste zeg. Dit keer geen haren, zowaar, maar muren en andere zaken.

Dat kwam zo. Ik kreeg een brainwave en bedacht dat ik neon-roze verf moést hebben. Ik weet ook niet meer precies hoe dat zo kwam, maar het kwam tot mij en ik wilde het en ik wilde het NU. Echtgenoot maakte een tripje naar de bouwmarkt omdat ook hij een schildermanie in zijn hoofd kreeg en ik vertelde hem mijn roze wens. Het is een goede man he, en ook goed van vertrouwen, dus hij kwam thuis met een spuitbus met neon-roze verf. Ha, dank, riep ik. En pakte de bus beet, waarna ik maniakaal in de rondte begon te kijken, naar wat ik aaaaallemaal eens roze zou maken. Zo ben ik he. Mijn Zuske die op bezoek was, suggereerde dat de eettafel een mooi onderwerp van gespuit zou zijn en ik was het daar natuurlijk enorm mee eens. Hoezeeee, Echtgenoot, wat dacht je van een roze tafel zeg! Loeide ik.
Nu, dat vond hij wel wat. En ik staarde verbaasd mijn zusje aan, over zoveel medewerking van de man.
'Maar denk eraan, dat je eerst de tafel goed moet ontvetten' voegde hij toe.
'Jajaja' mompelde ik terwijl ik al de Zoons van tafel joeg om eens duchtig aan het spuiten te slaan. Helaas was het toen net tijd om eens wat diner te gaan klaarmaken dus die vlieger ging niet op, maar 's avonds toen we aan de wijn zaten, besloot ik meteen maar eens creatief aan de gang te gaan. Ik heb een lamp, waarvan de lampenkap ooit eens gemaakt is door Tante S, ik heb daaraan heel vernuftig een soort randje met balletjes gemaakt en nadat het ding een paar jaar in onze rommelkamer had doorgebracht zag ik er laatst weer de lol van in en staat hij op de vensterbank leuk te zijn. Maar roze zou hij natuurlijk nog leuker zijn, beredeneerde ik. Want persoonlijk vind ik eigenlijk alles leuker in het roze.

Ik zette de poot van de lamp op mijn balkonnetje, heel stemmig tussen alle lege wijnflessen en legde er zo'n beetje een krant onder. Hotsa, begon ik te schudden met mijn nieuwe spuitbus en er kwam niks uit zeg, toen ik aan het spuiten sloeg. Jaaa hoooor, stuk, hij is stuk, brulde ik al. Echtgenoot ging aan de slag met een mesje, waarbij ik met mijn ogen rolde en aan Zuske toevertrouwde dat hij 'heus niet voor de eerste keer iets stuk zou maken' (waarom de man nog bij me is, is waarlijk een wonder), maar daarna deed hij het hoor, spuiten als een malle. Heel olijk ging ik aan de slag en binnen werkelijk 4 minuten had ik een pracht van een lamp. Werkelijk heel leuk en ik was mij daar trots op mijzelf, en wilde al aan een carriere als huisstylist gaan beginnen, daar op dat moment. Ik zette het ding weer op de vensterbank, bewonderde hem elke twee minuten en was zeer in mijn nopjes.
Een paar wijn later zei Zuske tegen Echtgenoot: 'zeg, waarom zijn je schoenzolen roze?' 'Huuuh, wat raar' deden wij. Maar ook de schoenzolen van Zuske en van mij vertoonden een lollig knalroze patroontje. Gek zeg, vonden we. Heul gek. Maar verder sloegen wij er geen acht op, en draaiden nog wat flessen open. Het is immers maandag zaterdagavond of niet he.

De volgende morgen. Kwam ik de woonkamer binnen. En zag overal. Maar dan ook overal. Een knalroze waas op liggen.
Zoon2 in mijn kielzog was verrukt over zíjn roze schoenzooltjes en ik knipperde met mijn ogen tegen de roze keukenkastjes, de roze balkondeur en het roze gasfornuis.
En vandaag, een paar dagen later, stofte ik de boekenkast eens duchtig af en kwam heel veel roze tegen.
Allemachtig zeg. Gelukkig was er met een emmer sop en drie dweilen wel een en ander aan te doen en gaan wij nu alleen nog met roze sokken door het leven, maar het was wel even schrikken. En wat wonderlijk. Een paar minuten, op het balkon notabene, met een roze spuitbus in de weer en het ganse huis zat onder de poeier. De eettafel zal ik anders aanpakken denk ik zo.


Maar ondertussen was ik vandaag alweer druk met onze vakantie, morgen gaan we een week naar Drenthe, met de jongens, met mijn zusje en mijn ouders. En ik was dus aan het wassen, aan het lijstjes-maken en aan het tassen inpakken. En Echtgenoot was druk met ladders, potten verf, schuurpapier en kwasten en rollers. En terwijl ik dus bezig was met het aanstaande vertrek, zat mijn hele huis onder de witte poeier. Heel handig allemaal.
Maar, alles is weer wit. Of eigenlijk, nu pas wit. We wonen hier al bijna twee jaar, maar wat kleine dingen, zoals het hele huis, moesten nog steeds geschilderd worden. Prioriteiten stellen, kunnen wij heus hoor.
Ik dweilde me weer ongans, droeg de schone was langs natte muren en waste nogal vaak de handjes van Zoon2 die steeds weer vergat dat hij niet aan de muren mocht komen.
Een fraaie dag ja. En nu moet ik nog steeds van alles doen, maar ik neem even een geruststellend wijntje, want de dag die ik wist dat zou komen, mhihihihihi, zondag, komt naderbij. Dan ben ik jarig en word 30. 32. 34. En dat is niet best he. Ik ga er wel vanuit dat er in Drenthe deugdelijke Chardonnay te koop is, anders lig ik waarschijnlijk onder een hunebed zachtjes te huilen over mijn ouderdom. En ik neem mijn spuitbus mee. Oeh!