donderdag 28 februari 2019

Bij ons is het gewoon altijd carnaval

Terwijl het hier in Het Dorp opeens lente was, zat Zoon1 in Oostenrijk, waar hij met zijn matties een week aan het snowboarden was. Of, in het geval van de Zoon, op dag2 tegen de vlakte sloeg en met een arm in het gips terugkwam. Nog een wonder dat het maar liefst dertien jaar heeft geduurd, voor er daadwerkelijk een keer een bot is gebroken. Hoe goed het kind ook is in talen en rekenen en zulks, qua motoriek doet hij niet onder voor een bijzonder ongracieuze blinde duizendpoot met maar vierhonderd manke pootjes. Dat klinkt niet heel liefhebbend, als moeder, maar het is de harde waarheid. Er hoeft maar ergens een grasspriet scheef te staan of hij valt erover. Een huisdier of toevallige voorbijgangers zijn niet veilig in zijn buurt, en het heeft jaren geduurd voor hij van mij helemaal zelf een kopje thee mocht zetten, of een appeltje schillen. 's Nachts droom ik van ernstige taferelen, als ik verneem dat er een activiteit ondernomen gaat worden, waarbij het aankomt op fysieke kunde. (Hij zit op Rugby!!) Ik zie bloed tegen de muur, als hij zegt een broodje kaas te willen (kaasschaaf!!) en toen er laatst sneeuw lag, zat ik met angst en beven te wachten op het telefoontje van het ziekenhuis. Of de uitvaartondernemer.
Maar het viel dus allemaal nog mee, als resultaat van een dodelijke gang van een berg op een soort skateboard. Een scheurtje in zijn onderarm, met een mooi oranje gips erom. Ik zette er heel lieflijk 'mamma xx' op met een zwarte stift en dacht aan vroeger, toen ik altijd hoopte op vele breuken en gipsen armen en benen. Maar ik had nooit wat. Ik durfde ook nooit wat, dus wat dat betreft staat hij vele punten voor.

Zelf toog ik naar de huisarts, vanwege een aanhoudende pijn in mijn knie. Al vele weken liep ik rond met een zeurderige pijn, die dan weer meer, dan weer minder vervelend was, maar die toch behoorlijk irritant begon te worden, tot ik besloot tot een huisartsbezoek. Meestal is bij mij na zo'n bezoek, een paar uur later de klacht ineens als ware het een wonder verdwenen. Dus stel ik het altijd uit. Maar nu zag ik mijzelf reeds in een roze rolstoeltje door het leven gaan, zo'n last had ik ervan, dus ik belde toch maar voor een afspraak. En wat blijkt nu. Ik heb dus een aandoening, die altijd bij JONGE EN ZEER SPORTIEVE MENSEN VOORKOMT. 'HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA' bulderde ik tegen de huisarts, die daar best een beetje van schrok. Zoon1 was met mij mee, en hij mepte van pure jolijt met zijn gipsen arm een ornament van de tafel. Zo'n dinges waar de organen in plastiek inzitten. De nieren vlogen om mijn oren zeg.
Nadat iedereen een beetje bekomen was, vroeg ik toch maar naar wat details, en daar bleek dus inderdaad, dat er een ontsteking in het kraakbeen van mijn knie zit, wat meestal voorkomt, bij jeugdigen, die veel aan sport doen. Welnu, zo vond ik, je kunt een slechtere diagnose krijgen. Dus heel jeugdig kijkend, vertelde ik toch maar eerlijk aan de arts dat ik helegaar niks aan sport doe, maar wel veel staand en lopend werk doe. Natuurlijk was het leuker geweest om te vertellen dat ik dus net het wereldkampioenschap huppelen had gewonnen, zodoende. Maar jokken mag niet he. Op zich denk ik dat hij mij toch al niet zou geloven, aangezien hij met eigen ogen had gezien hoe ik niet bepaald soepel de behandeltafel op klom.

Evenzogoed verlieten de Zoon en ik grinnikend het pand, en belde ik de Verkering met het nieuws over zijn vriendin met de jeugdige gewrichten.

Als klap op de vuurpijl blijkt het morgen carnaval te zijn op de school van Zoon2. Heb ik me andere jaren altijd in bochten gewrongen om de kinders in piraten- en drakenpakken te hijsen, fietste ik stad en land af voor kroontjes en ooglappen en laatste-moment-schmink, nu was het mij volledig ontschoten zeg. Ik stelde voor om als de Verkering te gaan (Baard, Tatoeages), dat leek mij eeeeenig. Zoon2 vond het ook wel leuk eigenlijk, maar Zoon1 vond het belachelijk en sprak vermanend: 'Neen, jij gaat gewoon maar als tijger of zo' waarop Zoon2 ook ineens twijfelde. En ik weer op nul stond. Qua ideeën.

Hij kan natuurlijk altijd als zijn broer gaan, met een gipsen arm, krukken, verbanden om zijn hoofd en kapotte knieën. Of als mij. Zeer jong en atletisch. Met een kommetje wijn.
Bij ons is het gewoon altijd carnaval.


woensdag 20 februari 2019

Van het uitstapje, waar ons weinig kon gebeuren

Afgelopen weekend waren de Man en ik een paar dagen weg. Wij zochten ons een hotel-aanbieding uit en kwamen zodoende terecht in het wonderbare Bergen op Zoom, alwaar wij verbleven in Het Oudste Hotel Van Nederland. Jawel. De reis op vrijdagmiddag verliep goed, een beetje file her en der zo richting het zuiden, maar wij hadden versnaperingen en een goed humeur met ons meegenomen, dus vrij kwiek kwamen wij aan.
Bij het inchecken troffen wij een bijzonder meiske. Heeeeeel erg vriendelijk en ongelooflijk articulerend verhaalde zij over onze kamer, de prijzen, het ontbijt en dat wij ons straks tot haar konden wenden voor een welkomstdrankje. Een beetje onder de indruk van haar, gingen wij naar onze kamer. Na een korte wandeling door veertien gangen en over een stuk of zeven trappen, waren wij daar, en dat was hartstikke leuk zeg. Een prima kamer. Waar ik wel erg blij om was, was dat we ontdekten waar de badkamer was, toen het allemaal nog licht en nuchter in ons was. De badkamer was namelijk achter een gewone deur, waarachter opeens vanuit het niks vier treden naar beneden liepen. Een soort kelder-badkamer, als het ware. Superleuk en schattig. Maar een kleine waarschuwing was wel handig geweest. ('Joe, ik ga even plassen!'En dan KLABAM lig je ineens onderaan de trap)

Na een korte verfrissing gingen wij maar eens ons welkomstdrankje ophalen, dat wij mochten drinken in De Lounge. Het meiske deed er geruime tijd over om een wijntje en biertje te halen, maar zette het daarna zo vol liefde en zorg voor ons neer, dat wij niks anders dan dankbaar konden zijn.
We denken dat ze niet helemaal goed was. Maar lief was ze wel. Ze had een gebit alsof ze tot haar 24e op een speen had gezogen. En een paardenstaartje met drie haren uit een elastiekje. Maar superlief was ze wel. En in ons hart reeds.

Voorts togen wij het centrum in, om eens wat te gaan eten. We hadden trek en dorst en we gingen zitten op een fijn en overdekt terras. Alwaar wij wederom een wat vreemde medewerkster troffen. Maar wel snel, ongelooflijk snel. Binnen drie seconden hadden wij drinken. Binnen een mum van tijd de kaart, binnen luttele minuten ons voorgerecht. Een ongelooflijk groot voorgerecht. Lekker, dat zeker. Maar eigenlijk had ik toen al een beetje genoeg gegeten. De Man verheugde zich echter al enorm op zijn beenham-hoofdgerecht.
Beenham op de kaart. Wij in Het Dorp, verwachten dan een paar fijne plakjes, een beetje groen eromheen, een drupje saus en misschien wat patatjes ernaast.
Wat kwam er?
Een half varken. Een stuk bot zo groot als mijn onderarm, met daaraan een homp vleesch van twee kilo.
Ik had drie hele zalmen en een pond pasta op mijn bord.
Een bak patat en wat gebakken champignons voor een familie van zes personen, als bijgerechtje.

We hebben echt ons best gedaan. Maar het was niet te doen. Meer dan de helft lieten we staan. En wij kunnen goed eten hoor.

Het espressootje daarna stond binnen een tel op tafel. We waren kapot gewoon. Er zat niks anders op dan naar de kamer te gaan, en waren wij een wilde nacht van plan, in het bruisende zuiden des lands, voor elf uur lagen we uitgeteld in de sponde.

Hetzelfde overkwam ons de volgende dag, na een copieus ontbijt, was de lunch ook snel en veel en de bediening merkwaardig, maar vriendelijk. De stad zelf bleek niet meer te beslaan dan de Grote Markt, waar ons hotel ook stond. Evenzogoed deden wij een stadswandeling. De twee musea bleken gesloten te zijn. En in het ruime uur dat wij gewandeld hebben, kwamen we vier keer dezelfde dingen tegen. Er zat niks anders op dan in de zon op een terras te gaan zitten en kommetjes wijn te drinken. Wij zagen een overvloed aan kale mannen, vrouwen in elektrieke karretjes en een hoeveelheid ongelukkige huwelijken. Het was zeer vermakelijk.
Die avond bleken er Carnavalstoestanden te zijn. En dus gingen wij na de middagborrel maar eerst eens op zoek naar het diner (En bestelden, inmiddels gewend, alleen een voorgerecht) om vervolgens heel olijk mee te hossen met de plaatselijke bevolking.
Omdat wij als werkelijk enigen niet verkleed waren, vielen we nogal op. En na wat moeizame blikken, ons haar vol confetti en diverse drankjes, besloten wij tot een fijne afzakker in de hotel bar. De barman maakte ons een fijne gin tonic en zo werd het toch nog kwart voor drie opeens. De volgende morgen werden wij uitgeleide gedaan door onze vriendin van de receptie. Op onnavolgbare wijze maakte zij van het afscheid een hilarisch tafereel. Bulderend zaten wij in de auto.

Bij terugkomst in Het Dorp deden wij nog even de plaatselijke kroeg aan en zo lagen wij uiteindelijk toch nog gewoon ouderwets geradbraakt te bedde, na een wonderlijk maar voortreffelijk weekend tesaam.

Tegelijkertijd, appte ik voortdurend met Zoon1, die zich in Oostenrijk bevindt. Ja, wij zijn een reislustig gezin deze week. Het kind is op wintersport met zijn klas, en dat is natuurlijk allemaal reuze leuk he. Hartstikke fijn voor hem ja.
Maar hij liet mij weten, dat hij niet kan snowboarden dus. Dat hij niet in de lift bleef hangen. Dat hij in het 'slechte' groepje moest. En dat ik hem vast enorm had uitgelachen als ik hem zou kunnen zien.
'HAHAHA kind van je moeder' appte ik hem nog heel vrolijk, met in gedachten mijn eigen sportieve talenten.
'Komt allemaal goed hoor liefje' deed ik enthousiast en vol vertrouwen.

Gisteren kwam er een bericht over een zere pols.
Vanmorgen dat hij niet meer de berg op kon.
En daarna een foto van zijn armpje in het verband.

En dat zit dan potdikke in een ander land. Wat is er mis met de Efteling als uitstapje? Of gewoon naar de dierentuin of zo? Een leuk museum?
Leuk op Schaakkamp, in een bungalowpark, zo zei mijn Zuske. En ik geef haar groot gelijk.
Volgend jaar ga ik in de oudervereniging. En pleit ik voor een midweek vogels tellen, in Bergen op Zoom bijvoorbeeld. Daar kan je niks gebeuren in elk geval.







vrijdag 8 februari 2019

Goede dingen en bekers vol ellende

Nou, daar was ik maar weer eens. Er is zoveel gebeurd, zoooooveeeeel gebeurd...waar te beginnen.

Allereerst heb ik tegenwoordig weer drie mannen in huis zeg. De Zonen én De Kapitein. Dat betekent in de praktijk, altijd een man in huis. Deed ik het jarenlang de helft van de tijd zonder iemand die het vuilnis buitenzette...boooeeem, helemaal weer goedgekomen dus. Natuurlijk is het veel meer dan dat.
Hij maakt ook altijd koffie voor mij.
Ja, de man is een heuse inwoner geworden van Het Dorp. Samen wonen we in het boshuisje en het is zo gezellig..de kommetjes wijn zijn waarlijk niet aan te slepen. En de pijpjes bier natuurlijk. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.
De Zonen zijn groot. Zoon1 zit in de tweede klas. Op een vorm van secundair onderwijs dat zich toelegt op het leren van de klassieke talen.
Haha. Ja inderdaad. Mijn kind zit op het Gymnasium. Heeft ie van mij. Zoon2 zit in groep 5 en wil nog immer voetballer worden. Of dierenarts. Wij hebben sinds kort een hamster. Hamster1. (Door Zoon1 'raar agressief beest' genoemd) en de jongens krijgen binnenkort een Zusje. Vanwege omdat de Echtgenoot het weer op een voortplanten heeft gezet. Jonge, er gebeuren dingen. Dat Zusje woont in De Grote Stad Nabij, want de boel aan die kant van het gezin is onlangs verhuisd, zodat ze 'lekker weer in het centrum wonen', aldus het aanstaand ouderpaar.
Daarom bulderde ik natuurlijk van het lachen, want wat heeft men nu waarlijk aan de stad en de kroeg en het lawaai en de reuring, als je de komende jaren weer in de luiers zit. Maar hee, wie ben ik.
Wij wonen vooralsnog in Het Bos. We hebben kort geleden nogal veel naar huizen gekeken om te kopen, in een gewone straat en alles, maar dat bleek een tragische toestand. Het een was nog akeliger dan het ander. Sowieso waren wij bij de meeste huizen van onze interesse al meteen een vermogen kwijt geweest om überhaupt de voordeur meer dan driemaal te kunnen openen. Iets met gevels en instorting en zulks. Bij voorkeur blijven wij dus gewoon hier altijd. Maar voor nu is dat in elk geval nog een jaar...volgens de laatste berichten.

De man werkt in Amsterdam en geeft Engelands aan de toekomstige generatie, en ik sta nog steeds achter de bar, maar heb mijn stappen verzet van Amsterdam naar Het Dorp, bijna twee jaar geleden.
En over veranderingen gesproken... Mijn god, per dag word ik me meer bewust van waar ik woon. Het Dorp is me er daar eentje.
Het is Soya Latte Decafé met zoetjes, Gember Thee en Babyccino wat de klok slaat.
En dat haat ik in grond van hart daar hou ik dus niet zo van he. Wat is er nondenju mis met koffie? Of thee? Of desnoods een cappuccino?

Er zijn dus werkelijk mensen, die denken dat er Recepten zijn, voor Babyccino's. (OPGEKLOPTE MELLUK IN EEN KOPJE).Er zijn mensen die moeilijke koffies bestellen omdat ze dat hip vinden, maar niet weten hoe je het uitspreekt. Er zijn mensen die moeilijke koffie bestellen omdat ze dat hip vinden, en zich vervolgens een aap schrikken omdat het meer dan 3 euro kost, en ze het niet blijken te lusten. En dus brakend aan hun beker ellende zitten te nippen.

Er zijn mensen die heel interessant de wijnkaart bekijken, en dan heel gedecideerd zeggen dat ze 'natuurlijk die lekkere Italiaanse nemen zoals altijd' en dat ze dan bepaald raar opkijken als het de rode wijn blijkt te zijn. Terwijl ze wit wilden. Zoals altijd.

De mensen die 10 cent fooi geven, met daarbij nog een knipoog, als ware zij dit keer in een wel heel gekke bui. 'Is wel goed hoor, zo' terwijl ze net 3 uur aan een tafel hebben gezeten, 3 karaffen gratis kraanwater hebben gedronken, extra brood wensten en een kwartier durende uitleg wilden over de kreeftensoep. 'Zit daar dan iets van vis in?'

En natuurlijk de mensen die alles veganistisch willen en op glutenvrij brood, maar doodleuk een biertje bestellen.

Maar laten we vooral niet de mensen vergeten die elke dag komen. Elke dag hetzelfde bestellen, en toch elke dag weer quasi nadenken wat ze nu eens zullen nemen. 'Hmmm. Doe maar vandaag lekker een dubbele espresso decafé macchiato met havermelk met twee suiker'. En een glaasje water'.

Evenzogoed, gaat het mij voorspoedig. De Kapitein en ik hebben een weekend weg geboekt volgende week, in een hotel nabij Antwerpen. Dat belooft leuk te worden. De vorige keer dat wij een dergelijk uitstapje hadden, werd ons aan het ontbijt gevraagd of wij overlast hadden ervaren, midden in de nacht. Niks van dat al. Bleken wij de enigen te zijn.
De zomervakantie is reeds compleet een wonder der geluk, want er is een week Nunspeet gepland, bij het stulpje van mijn ouders aldaar.
Morgenochtend zullen wij bij het krieken der dag aanwezig zijn bij de voetbalwedstrijd van Zoon2, alwaar het zal stormen en regenen, omdat dat nu eenmaal de regel is op zaterdagochtend in februari. Maar hee. Ik word morgen wakker naast de man, met de Zonen in de directe nabijheid en een heel weekend van doodgewone Nespresso. Daar drink ik dan in godsnaam maar een klein kommetje wijn op.




donderdag 7 februari 2019

Die keer dat ik maar weer eens wat schreef.

Gisterenavond, terwijl ik eigenlijk dacht dat het kind welterusten kwam zeggen, vooral omdat het reeds tegen tienen liep, ik net lekker aan tafel zat, glaasje wijn erbij, zeer rustiek, bleek het heel anders te lopen.

'Moemoe' zo sprak de dertienjarige Zoon1 zijn koosnaampje voor mij uit, op zalvende toon. En zette zich eens even uitgebreid neer in een stoel. Gezellig dichtbij, maar veilig verder van de tafel, dan aan tafel.

'Jaaa...?' zei ik, mij reeds bewust van het feit dat er van bedtijd kennelijk nog geen sprake was.

Toen bleek dat hij het eens wilde hebben over de Klimaat Demonstratie in Den Haag. Hij twijfelde of hij daar heen zou gaan. Daarop volgde een interessante conversatie, waarin ik mezelf eigenlijk meteen al punten gaf, omdat ik er in meeging, in plaats van alleen maar te lachen. Ik weet namelijk HEEL goed, dat hij zich werkelijk NUL interesseert voor het klimaat, het milieu, opwarmende aarde, smeltende poolkappen en zulks. Hij interesseert zich al minder dan matig voor de zeer rap achteruitgaande milieuvervuiling in zijn slaapkamer, laat staan voor de rest van de wereld. Niks geks voor een dertienjarige jongen, maar wel een beetje gek dus dat hij zich ineens interesseerde voor een officiële demonstratie inzake CO2 (gaat volgende week met dikke bus op wintersport), zielige ijsberen (haat onze hamster) en plastic in de zee (drinkt elke dag bij voorkeur in plastic verpakte smoothies)..etc.

'Maar schatteke, hoezo zou je willen gaan? Heb je trouwens niet een Grieks proefwerk morgen?' Deed ik eerst nog naïef.

Toen bleek natuurlijk dat hij alleen maar wilde gaan, omdat al zijn matties ook gingen. En anders zat hij heeeeelemaaaal alleen op school. Een tranentrekkende constatering.
'Welnu, kind.' Zo sprak ik. En vertelde hem, dat ik hem heus wel snapte, dat het ook een uitstapje zou zijn van de geijkte schoolweek, en dat het heus gezellig zou zijn en bovendien misschien wel interessant. Maar dat ik het meer zou waarderen als hij bij zichzelf zou blijven, zou erkennen dat het hem aan zijn reet zou roesten allemaal en dat hij gewoon naar school zou gaan. Ook zei ik, dat hij het helemaal zelf moest weten. Dat ik het prima vond, (ook al zou mijn bloedje tussen hordes mensen in Den Haag rondlopen) maar dat ik niet zijn treinkaartje zou bekostigen of zoiets. Tenzij ik zou weten dat hij zich oprecht elke nacht in zijn bedje druk lag te maken om een grasspriet meer of minder. Maar neen.

Hij kwam vanmiddag uitgeput thuis. Was bij de Mc Donalds geweest. In Den Haag.