donderdag 30 juli 2015

Wat iedereen zegt en De Broederlijkheid

En alweer was ik in Drenthe. De reis met de trein blijkt sneller en makkelijker dan met de auto, wat voor iemand zonder auto danwel rijbewijs, een prettige bijkomstigheid is.
Des morgens werd ik gebeld door de Echtgenoot en de Zonen, omdat zij dachten dat ik me wellicht verslapen zou hebben. Niks van dat al. Ik ging naar mijn jongens!
Voor dag en dauw zat ik in de trein, waar ik met een koffie getuige was van een gesprek tussen een aantal dames die elkaar vertelden dat ze kleinkinderen hadden en alles. Ik vond het prima ontspannend. Zó ontspannend dat ik bijkans uitstapte in Hilversum terwijl dat niet moest, en bijkans niét uitstapte in Amersfoort, waar dat wel moest. Maar eind goed al goed.
De hereniging met mijn mannen was zalig, en we gingen naar een braderiedinges en reden in een paardentram. Allemaal reuze gezellig.
Op de camping zag ik de tent die we vorig jaar kochten, lieten de Zonen mij aaaalles zien en zette ik mij neer aan de campingtafel voor een koude wijn, rechtstreeks uit de heuse campingkoelkast. Ik was in mijn nopjes zeg.
De avond was enorm gezellig, de Echtgenoot en ik dronken een aanzienlijke hoeveelheid wijn en bolderden iets te hard van het lachen, wat voor een camping netjes is. Maar het was maar goed ook, want het was meteen mijn laatste avond. De volgende dag was heel mooi, maar daarna zou het gaan regenen om niet meer op te houden. Dus we besloten de volgende dag tot inpakken, nadat we nog gezwommen hadden. Behalve ik, want ik was mijn bikini vergeten. Nu ja.

En daarna begon deze week het grote Echte Inpakken En Schoonmaken en alles. Wist me geen raad waar ik moest beginnen, maar het begint ergens op te lijken, het nieuwe Paleis.
We gingen kijken voor een leuk vloertje voor de Vreselijke Keuken, en dat bleek helemaal niet leuk, want al mijn ideeën waren heel erg prijzig. Uiteindelijk besloot ik tot dezelfde vloer als de huiskamer, waardoor de twee pakken die daarvan over waren, en weer retour gebracht, gewoon weer opgehaald konden worden. Efficiënt ja.
De man legde de hele boel weer netjes, nadat ik tot kotsens aan toe alles van smerige gorigheid had ontdaan.
De Schipper kwam langs met een vaatwassert, waardoor hij nu nog meer mijn favo Schipper is. Want ik heb nu mijn net nieuw aangeschafte afwasrek niet nodig. Daar knapt een meisje van op. En de Zonen ook, denk ik zo. Had corvee rooster al klaar.
Vorige week had Buurvrouw1 al een heldendaad verricht door samen met mij al het vuilige tapijt uit het huis te halen en naar beneden te sjouwen. En zo blijken er wederom weer veel lieve mensen om mij heen.
Dat samen met Zuske en De Vriendinnen en natuurlijk de Zonen en de Man, is eigenlijk alles lief en leuk.

Behalve dat ik gisteren begon met het daadwerkelijke inpakken.

In mijn eentje ben ik een keer of drie verhuisd, van Thuis naar de Favo Ex, van hem naar mijn bachelor pad destijds, en daarna naar de Echtgenoot toen die nog gewoon De Aanstaande was. Samen met de Man ben ik twee keer verhuisd, van het ene grote mensen huis naar het andere. Die twee keer waren in twaalf jaar tijd. En in zo'n tijd verzamelt een mens dus enorm veel spullen. Maar het inpakken van twee hele huizen is overzichtelijk en met een gezamenlijk doel.
Nu pak ik alleen mijn eigen spullen in.
Twee grote boekenkasten vol, meer dan de helft van mij. Maar je moet alles nakijken he.
De vensterbank is nu leeg. Want daar stonden mijn gekleurde theepotten en gouden zwaaiende poesje en roze met groene lamp.
Het blauwe kastje is ontdaan van al mijn retro vazen.
Mijn huilende zigeunerjongetje is van de muur. (Volgens Zoon1 lijkt die op Zoon2 als hij geen snoep mag).

Het huis wordt ontmanteld. Het is mijn huis niet meer. En straks gaat de Man ongetwijfeld zeker weten mijn bloemetjesbehang vervangen voor iets mannelijks in een bijzonder on-bloemig iets.

Gisterenavond had ik een doos of 10 ingepakt en zat daarna met een wijntje even aan tafel. Met achter me de stapel dozen. Naast de halflege boekenkast.
Ik moest vreselijk huilen. En appte de Vriendinnen dat ik helemaal niet wil verhuizen nondenju. Ik wil niet naar een stom nieuw huis. En in mijn eentje daar slapen dit weekend.
Slaap al klein jaartje alleen, maar dat is ánders.
Appte de Schipper, die het vermogen heeft mij enorm op te vrolijken met vreselijke grappen, en kreeg appjes van de Vriendinnen met troostende woorden. En toen was het gewoon tijd voor bed.

Vandaag heel hard gewerkt, nog veel meer ingepakt, alle schoteltjes die ooit van mijn oma zijn geweest. De theelepeltjes van mijn oma. Mijn eigen gemaakte schilderijtjes die iedereen lelijk vindt behalve ik.
Heel veel al naar het nieuwe Paleis gebracht en spierpijn opgelopen, wat een heel nieuwe ervaring is voor mij.
De Echtgenoot en ik werken broederlijk samen. Op een manier die de afgelopen jaren heel veel ellende zou hebben voorkomen, maar die we nu pas onder de knie schijnen te hebben. Als het niet meer uitmaakt.

Het ene huis wordt leger, maar leeft nog steeds door alles wat er blijft en door de Zonen die overal zoals gewoonlijk heel hinderlijk tussendoor rennen.
Het andere huis wordt voller met dozen en kasten en dingesen.

We overleggen over sleutels, over de kinderen en over nieuwe bedden zo her en der. We hebben er opeens zes nodig samen, in plaats van drie.

En ik huil nog een beetje als ik hier ben, maar lach weer een beetje als ik mijn paarse muur zie. En ook andersom soms.

En toen was er nog heel naar nieuws. Hond2 is overleden. De hond van mijn ouders. Nico-de-pico. Ik proost dan nu op hem en op al het andere, want beter kan het alleen maar worden hoop ik dan. Dat zegt iedereen.

zondag 19 juli 2015

Het nieuwe vullen met het oude vertrouwde. En croutons.

Al drie dagen loop ik in dezelfde smerige verf-outfit. Met op de broek nu alle kleuren die ik reeds gebruikt heb. Daar komt van de week nog rood bij, en dan is het schilderen eigenlijk wel klaar. Heb er na kort lang beraad voor gekozen om niet te gaan voor perfect. Alles wat er nog ook maar enigszins normaal en fris uitziet, dat laat ik zo. Ga niet alles witten, wat al soort van wit is. Want begin ik eenmaal daar aan, komt er geen einde aan.

Heb me het ongans gewerkt de afgelopen dagen. Tot een uur of vijf, dan ga ik weer huiswaarts, neem mij mezelf een koude wijn en stort ter aarde. Daarna eet ik wat, ga douchen en fatsoeneren, trek léuke kleding aan en doe leuke dingen. Ik heb nu al een ritme te pakken ja.
In dat ritme komt bijna niks voor, van wat ik normaalgesproken op een dag doe. Dat komt natuurlijk door de afwezigheid van Zonen en Hond.
Die blijken een BENDE te maken zeg. Ik hoef helegaar niet elke dag te stofzuigen nu. Ik heb nog geen enkele was gedraaid. En de vaatwasser blijft nogal leeg.

Binnen drie dagen ben ik geworden tot een doorgewinterde vrijgezel in een leven vol met pizza en oud brood. Dat klinkt niet gezellig, maar het valt reuze mee.
Mis Hond1 nog het meest deze dagen. Die is er namelijk áltijd. Ben in het afgelopen jaar redelijk gewend geraakt aan de afwezigheid van de Echtgenoot, aan af en toe het missen van de Zonen voor een paar dagen, maar Hond1 is altijd aanwezig. Die gaat nooit ergens heen. Die moet hoe dan ook uit, een aantal keer per dag en daardoor ben ik 's ochtends vroeg reeds op pad, en moet 's avonds altijd nog een keer de deur uit.
Moet er nu bij nadenken om het nachtslot op de deur te doen.

Vriendin2 is terug van vakantie, wat mij zeer vrolijk stemt. Zuske heeft al twee keer helpen schilderen en wijn drinken en Vriendin1 heeft vandaag heerlijk met mij broodjes kroket gegeten.

Het smerige bed met het smerige matras zette ik op Marktplaats. Voor gratis ende niks. En dat wordt morgen opgehaald zeg. Had ik nou nooit gedacht, maar ik hoef het op deze manier in elk geval niet zelf af te voeren. Was een idee van Vriendin2. Mijn praktische engel op schouder.

Elke ochtend sleep ik in mijn fietsmand wat spullen van dit huis naar het andere.
Langzaamaan vul ik het nieuwe met het oude vertrouwde.

De woonkamer is klaar, de kamer van Zoon1 bijna, mijn kamer bijna, die van Zoon2 is morgen aan de beurt. En in de keuken kom ik alleen met dichte ogen eigenlijk, daar is het echt verschrikkelijk nog. Ik kijk door mijn wimpers naar de koffiemachine en loop gezwind daarna weer naar mijn bankske op mijn terras.
Moet nog een gasfornuis met oven, een grote koelkast met vriezer. Gordijnen in het hele huis en een HELEBOEL akelig vies tapijt afvoeren. Durf er nauwelijks met blote voeten op te lopen, en zie enorm op tegen het oppakken en vastbinden en naar beneden sjouwen. Wat ligt eronder? Wat ligt erin? Wie heeft er jarenlang op gelopen? Iiiieeewwww.

Is dat eenmaal toch gebeurd, want ik zal me heus vermannen, dan ga ik met zestig liter chloor aan de slag.

En als het dan ruikt, zoals ik wens dat een huis van mij en de Zonen ruikt (dus niet naar bedorven babi pangang of godweetwat het is wat ik daar ruik) dan ga ik inladen. Als ik zo naar onze boekenkasten kijk, is denk ik 4/5e van de boeken van mij. En ik hou van boeken, dus wil ze allemaal mee.
Dat zijn een hoop zware dozen. Straks een trap af, twee trappen op. Ik word echt waanzinnig fit de komende weken denk ik zo. Loop nu al ladders op en af en buk me het ongans, daarbij eet ik niet al te veel, dus het goede nieuws is, is dat ik straks een hele slánke nieuwe bewonert ben.

Trouwens. Iemand nog interesse in een best heel fraaie Eiken kast? Heb dus écht geen zin om die ook trappen af te zeulen. Had al visioenen dat ik er rijk van zou worden via Marktplaats. Maar dat rijke zal ik op andere manier moeten regelen, dat komt later.
Voor een doosje wijn is hij van u. Of een flesje. Of gewoon voor niks. Als ik 'm maar niet hoef te tillen.

Dan ga ik nu mijn salade eten. Moet de croutons eruit halen, want Zuske en ik proberen koolhydraat-arm te eten. Denk dat broodje kroket van vanmiddag een zonde was. Maar dan de croutons maar eruit. In witte wijn zit dus alleen maar heel goede en gezonde dingen. Dat moet wel, want moet nog drie hele dagen dit leven vol zien te houden.

vrijdag 17 juli 2015

Boterhammen met kaas en Het Avontuur met De Hond.

Vanmorgen werd ik wakker, zonder wekker, zonder een van de Zonen op mijn gezicht en zonder Hond1 die heel graag uit wilde. Schrok me een aap, zeg.
Van de stilte.
Na wat standaard huishoudelijkheden koffie, sigaretten ging ik op weg naar mijn nieuwe stulp. Met de koffiemachine in een tas en een nogal lelijke outfit aan.
Schilderen zou ik gaan doen. Ik had trouwens ook nog boterhammen met kaas mee. Ik ben een degelijk type.

Na wat opstartmoeilijkheden, zette ik eerst maar even mijn nieuwe parasol op mijn terras, dacht langdurig na over wat ik zou doen als hij zou wegwaaien, besloot dat dat niet zou gebeuren, en zette nog maar een kopje koffie en dronk dat op, zittend op mijn bankje, starend in de einder.
Maar alla, dacht ik. Aan het werk!
En zoals het betaamt, bedekte ik alles met plastic, plakte randjes af, kwakte verf in een bak en begon als een malle te rollen.
Zweeeeten, zweeeeeten. De ganse dag komt er zon door de ramen naar binnen, wat natuurlijk heel vrolijk is, maar ik had het écht heel warm.

Na enige tijd kwam mijn Vader binnen, die zich met divers scherp materiaal op de lelijke en vieze tegels in de keuken zou storten. Daar moest namelijk een deel van afgebroken worden. Om het allemaal iéts minder smerig te laten zijn.
Wij zaten tesaam zo nog even op het bankje, kletsten wat over de buren die ik nog niet ken, en over Meneer P van een paar huizen verderop, die ik inmiddels heel erg goed ken, omdat hij altijd heel erg lange praatjes wil maken. Wat heel gezellig is. En daarbij mag ik van zijn frambozenplant plukken.

En ik schilderde, en schilderde en schilderde nog wat meer. Zette een foto op Facebook, waarbij de meningen over mijn, al zeg ik het zelf, uitstekende keus in kleuren, nogal verdeeld bleken.
Ik at mijn bammetjes op, stuurde de Vriendinnen diverse foto's van het hele proces, en was danig in mijn nopjes met mijn harde werk. De radio moest ik een keer of zes verplaatsten vanwege enorm veel storing, dus dat moet ik nog even uitzoeken.

En, het leuke is, is dat de woonkamer van een grijsgroen vuilig geheel, eigenlijk opeens heel erg leuk is. Met mijn mooie muren, de nieuwe vloer, en de krukjes die mijn favoriete Schipper gisterenavond samen met mij overbracht van het ene Dorp, naar het Andere.

En dat was nog zowat. De Schipper en ik zouden even wat spullen ophalen, en daarna mijn nieuwe stulp gaan bekijken, en daarna een bier drinken.
Een duidelijke planning als je het mij vraagt.

Evenwel verliep alles een ietsje anders. Vanwege een avontuur dat wij meemaakten zeg.
Wij stonden, net na de huis-tour, het neerzetten van mijn verzamelijk krukjes en het bezichtigen van mijn reeds paarse muur, buiten om naar de auto te lopen. Toen. Ik een heel lieve schattige grote hond zag zitten. Zomaar in zijn eentje.

'Aaahhhhh wat zieliiiiiiiig van wie is die hoooooond?' Kweelde ik heel hard naar de Schipper.
Ik zag heus wel dat hij toen met zijn ogen rolde en het gevolg kon raden.
Maar het is een lieve man, dus hij liet mij maar aaien en 'oekieboekielievehondie' zeggen.

De Hond had een dinges om zijn nek met een adres en twee telefoonnummers. Ik belde beiden, maar er werd niet opgenomen. Kwam er op die manier wel achter, dat Hond toebehoorde aan een heuse BN-ert. Die had namelijk de voicemail ingesproken.

'HELA!'Brulde ik naar de Schipper. Wie is die-en-die nou ook weer? De brave man zocht het op, wij werden ietsje wijzer. Maar dan nog, de lieve Hond was nog steeds alleen en daarbij heul erg lief.
'Nou. Doe hem dan maar in de auto.' (Kwam denk ik door mijn lieftallige en smekende ogen) Zei hij.

Maar het adres bleek heel niet ver te zijn, dachten wij. Dus komaan, een ommetje konden we best hebben, zo in de frisse donkere avond.
Het bleek mij daar een wandeling van heb ik jou daar.
Hond hijgde zich longen uit lijf. En anders ik wel.

Uiteindelijk kwamen wij bij het adres aan, ik klopte vrindelijk op de ramen, bij afwezigheid van een bel, en wie deed open. Een heuse bekende schrijvert. De man van de vrouw van de voicemail. Grappig zeg.

'Ik heb uw hond gevonden' sprak ik waarheidsgetrouw.
Hij was verrukt zeg. Had evenwel afwezigheid van Hond nog niet opgemerkt, maar dat is misschien ook niet raar met zo'n grote tuin en alles.
De hereniging was ontroerend.

En de Schipper en ik liepen weer autowaarts. Eindelijk op weg naar ons bier.



woensdag 15 juli 2015

Water in de tent, de begrafenis van Vis en het uitzwaaien.

En jawel, de sleutel van mijn nieuwe onderkomen heb ik vorige week in ontvangst genomen van meneer de Makelaar. Natuurlijk was ik de eerste bezichtiging alleen maar enthousiast over de locatie en de woonkamer en heb verder nergens op gelet. Toen ik de sleutel kreeg, na het verlossende telefoontje, zag ik ook alleen maar paarse muren en mariabeelden voor me, terwijl ik toch echt door kamers liep met smerig behang en een soort azijn-lucht.
Het drong wat meer tot me door toen ik er vaker kwam, en begon met schilderen. Ik deed natuurlijk de huis-tour voor mijn ouders en Zuske en zag steeds meer wat ik allemaal nog moet doen om daar fatsoenlijk te kunnen wonen. Natuurlijk werd ik daar helegaar niet moedeloos van hoor, welnee.
De Echtgenoot en ik reden naar Ikea met de Zonen en nadat we allemaal handenvol hotdogs op hadden gegeten, togen wij richting vloeren, badkamerdingesen en reden met een zwaar beladen auto weer terug. De man legde de vloer, maakte een douche en een wastafel en onderwijl ging ik met de jongens een paar dagen kamperen bij Vriendin2, samen met Vriendin1, Zuske en ons nageslacht.

Dat was ook nog zowat. De heenreis duurde uuuuuren en wij kwamen uitgeput aan zeg. Snakkend naar wijn. Echter moesten we eerst nog even onze tenten opzetten en alles. En dat deden we hoor, helemaal zelf, zonder tussenkomst van een Echtgenoot, de Buurman1 of een anderszins niet-vrouwelijk iemand. Trots ja.
Ha, dachten Vriendin1 en ik. Je zou maar Alleenstaande Moeder zijn Buhhhh en gaan kamperen. NOU DAT IS DUS HELEMAAL GEEN PROBLEEM.
Dachten we.
Het was eerst prachtig weer, dus we togen naar een strandje, we deden bikini's aan, zwommen zo een rondje en toen eeeiiindelijk al het kroost te bedde lag, zetten wij ons neer voor een welverdiende wijn. Vriendin1 had 12 liter meegenomen, want was een uitstekende wijn volgens een test en ook nog eens heel goedkoop. Wat wil een mens nog meer. Vol spanning schonk zij het eerste glas in. En wij bolderden van het lachen. Want het bleek dus 12 liter rode wijn te zijn. En wij drinken wit.

Het was evenwel een uitstekende avond en voldaan gingen wij uiteindelijk onze tenten in. En de volgende dag begon het te regenen. En nog wat te regenen en wij gingen maar eens een uitstapje maken. Kwamen op een soort markt, waar een Line-Dance-Event was. Ja en daar hou ik dus van he. Ik heb me bescheurd, werkelijk. Ik vind dat soort dingen uiterst intrigerend. De outfits, de lol die ze er als je er naar kijkt helemaaaaal niet in lijken te hebben en het soort mens dat dus op een linedanceclub zit. Intrigerend.
We aten een berg vietnamese loempia's, deden een kermisattractie aan en gingen maar weer terug naar de camping. Nadat we 12 liter WITTE wijn hadden aangeschaft in de plaatselijke super. Ik kreeg een appje van het thuisfront dat de vis van Zoon2 ter ziele was en dat Hond1 naar de dierenarts moest. Vertelde de jongens over Hond1 maar dat het heus wel goed zou komen (is het ook) en zei maar even niks van de vis.
Toen begon het pas echt te regenen. En er scheurde een tent. En er lagen grote plassen water in die van mij. En alles zat onder de modder.
Misschien was ik toch niet zo handig-zelfstandig geweest, want ik had iets niet goed gedaan met het grondzeil en daarom lagen er plassen water in mijn tent. Vertelde de Man mij bij thuiskomst. Puh, zei ik.

Maar, home sweet home, eigen bed en alles, de Zonen konden weer lekker ruzie maken over de iPad en ik nam mijn plekje naast de koelkast maar weer in.
En dacht na.
Dat morgen de Man en de Zonen op vakantie gaan. Zonder mij.
De auto werd vandaag ingepakt, fietsen op het karretje gezet en ik pakte tassen voor de jongens in. Gaf de Man heel veel nuttige tips, vond ik zelf, dat vond hij heel prettig, merkte ik wel.
En ik huilde een beetje. Maar dat zag niemand.

Ze gaan tien dagen weg. De laatste twee zal ik aansluiten voor nog wat kampeer-jolijt met de kinderen en daarna zal alles anders worden. Want ik ga komende week proberen zoveel mogelijk aan mijn nieuwe huis te doen, ben Hond- en Zoonloos dus heb alle tijd. Ga inpakken, schilderen, puinruimen. En zal waarschijnlijk niet lang daarna daadwerkelijk verhuizen.
Einde van een tijdperk. Eerst nu geen vakantie tesaam, daarna geen huis meer tesaam. Dan is het echt.

Vandaag hadden we nog een symbolisch afscheid. Omdat Zoon1 tijdens de lunch een grapje maakte dat de vis van zijn broer dood was.
En dat was dus echt zo. Deelde ik dus maar mede.
Traaaanen bij Zoon2. Wij troostten, lieten het ontzielde lichaam van het beest zien, dat er bepaald onappetijtelijk bij lag in zijn kommetje.
Snikkend zat het kind bij het vissenlijk.
Zoon1 zei nog schamper dat hij het beest nu meer aandacht gaf dan toen hij/zij nog leefde, waar een kern van waarheid in zat. Echter was het verdriet oprecht, wat snapt Zoon2 ook van dood... dus ik vertelde hem dat we een begrafenis zouden organiseren.
Daar klaarde hij van op zeg.
'Goed nieuws!!'Brulde hij tegen zijn broer.
'We gaan een begrafenis doen!'

Daar moest ik vervolgens een half uur lang om lachen. Wat helemaal niet plechtig was natuurlijk.

Maar, zo geschiedde. De Man groef een kuil in de voortuin, de achtertuin ligt al vol met Cavia1+2 en wij togen allemaal er naar toe. Ik met de kom in mijn handen. De vis werd met zijn water, plantjes en gekleurde steentjes en al in de kuil gekiept, waarop Zoon2 zei:
'Als hij dan toch nog wakker wordt, kan hij tenminste zwemmen.'
Waar Zoon1 dan weer heel hard om moest lachen.
Ja, het was een stemmig geheel daar in de voortuin.
Met een schepje kreeg het best wat aarde over zijn schimmelige lichaam en toen moest Zoon2 toch ook wel weer erg huilen. Wat heel schattig was.
En nu eist hij Een Nieuw Dier. Gaat niet gebeuren.
We hebben als voltallig gezin zo her en der al wat dierenbegrafenissen meegemaakt, dit was de laatste.
Hond1 blijft immers voor altijd bij ons. Een co-ouder Hond1.

Nu eerst de vakantie. Ik schenk mij een wijn in, en morgenochtend zwaai ik ze uit.

maandag 6 juli 2015

Dat zijn de dingen. En eentje in mijn eentje.

Een jaar of vier geleden, schreef ik een stukske over al mijn verhuizingen in mijn leven. En dat het huis hier in Het Dorp, Huis7 is. Dat er vermoedelijk niet snel een Huis8 zou komen, om meerdere redenen, waarvan de voornaamste was, dat we hier nu eenmaal gelukkig ende blij waren. En dat ik het de Zonen niet wilde aandoen om wederom ergens anders te moeten wonen. En omdat ik HELEMAAL niet van verhuizen houd.
Het kan verkeren.
Want ik krijg overmorgen de sleutel van mijn Huis8.
Echtgenoot en ik hebben samen drie huizen gehad, in twaalf jaar tijd. En nu heb ik er straks eentje in mijn eentje.
Eén keer eerder heb ik alleen gewoond, en dat was een kamer, met een roze muur en een gedeelde douche en keuken.
En nu ga ik wonen in een heus appartement, met een eigen keuken en twee wc's en meerdere slaapkamers.
Ik sluit in het geheel niet uit dat ook hier een roze muur in gaat komen, dat niet, ook al ben ik inmiddels natuurlijk volwassen en alles.

En ik ga er ook niet echt in mijn eentje wonen, want ik neem Zoon1+2 parttime mee. Zoon1 wil graag een rode muur in zijn kamer en Zoon2 wil graag een regenboogkamer, dus of ik even 10 kleuren verf wil aanschaffen, zo verzocht het kind me. We gaan het hartstikke leuk maken met ons drietjes. Behalve dan de dagen dat ze er niet zijn. En ik er alleen zit. En dat gaat heel anders zijn, dan nu een avondje alleen thuis. Want dan liggen ze altijd gewoon boven in bed. En komt altijd de Echtgenoot wel weer thuis, na 1 of meerdere dagen. Straks niet. Straks komt er potdikke helemaal niemand thuis. En kan ik helemaal niet even kletsen met de man, die ook al woont hij beneden hier, gewoon koffie met me drinkt als we samen thuis zijn.
Potdikke.
Alleenstaande moeder. Zo had ik het niet bedacht.

'Doet dat het een beetje op Tinder?' Zo lachtten Vriendin1 en ik er maar om. Zitten in zelfde schuitje. En drinken dan ook veel wijn samen. Nu heeft zij dan wel een Verkering1, maar woont wel ook alleen met haar Zoon1. En wij hadden het erover, dat dat eigenlijk helegaar niet leuk is.
Natuurlijk is het wel fijn om af en toe meer vrije tijd te hebben dan je ooit zou hebben en ik in mijn geval al tien jaar niet heb, maar dat weegt absoluut niet op tegen de voordelen van een Gezin.

Omdat de Echtgenoot en ik al geruime tijd inmiddels ons leven vrij apart leven, en meestal maar 1 keer per week samen met de kinderen eten, ben ik al een beetje gewend geraakt aan een semi-alleenstaand-ouderschap. Breng ze meestal alleen naar school, alleen naar bed en schotel ze eten voor, dat ik vervolgens alleen lekker vind.
Het voordeel is dat er ook geen ruzie is over zaken. Want je bepaalt het lekker alleen allemaal. Alles op mijn manier. En alles op zijn manier. En van de lollige dingen maak ik foto's of stuur ik appjes. En andersom ook. Maar dat is toch anders.

Het zal wel wennen, want zo gaat dat met dingen. Had immers ook niet gedacht dat ik het uiteindelijk zo fijn zou vinden in Het Dorp dat ik er eigenlijk niet meer weg wil. Of dat kamperen leuk is. Dat ik laatst helemaal uit mezelf tuinbonen ging koken. Zelfs volwassenheid went.

Verder is er natuurlijk ook nog meer leuks en positiefs en alles, want behalve dat er de afgelopen dagen vooral gezweet is, waren er hele leuke avonden met de Vriendinnen, ging Vriendin2 op vakantie en vergat haar halve huisraad waar ik erg om moest lachen, zaten wij dagen achter elkaar bij het duinmeertje hier in de buurt en zat ik veelvuldig op terrassen met Zuske. Er waren twee barbequefeestjes, zijn Zoon1+2 reeds bruin in de nekjes en sproetig op de neusjes en kreeg ik net een heleboel verhuisdozen aangeboden, wat heel lief is. Vond ik op een nacht Zoon2 in zijn blootje in mijn bed, waar ik erg gelukkig van word en ging ik vanavond samen met Zoon1 een heel stuk wandelen en een ijsje eten.
Dat zijn de dingen he.
Die gaan in elk geval niet veranderen.
Als alleenstaande moeder. In een nieuw huis.
En gelukkig is er altijd wijn. En ik ga boven de supermarkt wonen!!




woensdag 1 juli 2015

Zweet, het smerige paleis en groene poep.

De Zonen liggen te zweten in hun kribbetjes, Hond1 ligt op apegapen op de vloer en ik overweeg een koud voetenbadje. Dat werd mij namelijk aangeraden door de schone moeder van Vriendin2, bij wijze van uitstekende warmte-overleving. Maar ik heb het feitelijk te warm om een emmer op te zoeken. Dus dan reik ik maar steeds naar rechts, waar zich koude witte wijn bevindt. Een mens moet toch iets.

De afgelopen dagen waren behalve warm, ook heul spannend. Een combinatie die niet echt geschikt is voor mij, zo bleek. Ten eerste hield ik mijn telefoon op mijn hart, aangezien ik doodsbang was een belangrijk telefoontje te missen, en schrok me elke keer een aap als ik een mail binnenkreeg. Wat de meeste tijd natuurlijk gewoon een aanbieding was van de drogisterij hier in het Het Dorp, die het nodig vindt om mij daags een keer of vier te vertellen over hun afgeprijsde body lotion. Moet ik toch een keer wat aan doen.

Ik heb namelijk waarschijnlijk misschien een huiske. Voor mijzelve en de Zonen. Oeehhh!!
Eindelijk.
Afgelopen vrijdag heb ik het bekeken, samen met de Echtgenoot. Het is een Paleeeeiiiiis. Een Paleis met vloerbedekking op elke plek denkbaar, behalve in de woonkamer, want daar is een stuk uit. Het ligt zelfs in de badkamer. En in de wc. En tegen de muren. Een soort vuilgrijsgroene vloerbedekking.
Ook is er wel een bad, maar geen kraan en geen douche. Er hangen radiatoren, maar er zit geen regelaar tegen de muur.
Er is een balkonneke EN een soort dakterras, er is een keukenblokje maar geen kastjes en geen gasfornuis of oven. Er staat een tafel met stoelen. En er is een luikje van de keuken naar de woonkamer. DAT IS DUS HET ALLERBESTE NOG VAN ALLES.
Ik zag me al in de keuken zitten met de laptop en een wijntje, en dan tegen de Zonen praten in de woonkamer. En ze door het luik heen een koekje geven. Of andersom en dat ik ze dan voor mij een wijn laat inschenken.
Er zitten schrootjes tegen het plafond maar het heeft voor elke Zoon een eigen kamer.
En het wordt over een jaar of 2 gesloopt.
Maar hee, wie weet hoe ik er dan voor sta.
Het huis woont in Het Dorp hiernaast. Vijf minuten fietsen van de Echtgenoot en van school, perfect dus. Woon ik straks nondeju weeeeer in een ander Dorp.

Maar ja. Ik zou dus gisteren wat horen dacht ik. Of het echt doorgaat, of ik het krijg, of misschien iemand anders. En dat was niet zo. En toen belde ik en deed natuurlijk heel vriendelijk en alles, dat ik zo benieuwd was en zo, en toen zou ik vandaag wat horen. En keek elke 3 minuten op mijn mail en dat was best wel lastig, want ik lag bij een duinmeer met de Zonen. En daar was niet zoveel bereik en wel heel veel zand. En ik moest elke keer het water in omdat ik het zo warm had. En aardbeien uitdelen aan de kinders.
Aan het einde van de middag kon ik het niet langer aan, en belde maar weer naar mijn nieuwe beste vrind (de bemiddelende makelaar) en deed natuurlijk weer heel charmant, dat ik hem heus niet wilde storen maar dat ik toch..eigenlijk...IETS WILDE WETEN. Hij zei dat hij het ook nog niet had gehoord. 'Dat het waarschijnlijk wel goed zit hoor' en daarna sprong ik maar weer in het meer.

Het zou zo perfect zijn. En zulk goed nieuws, in deze tijden van postbodes die Echtscheidingsverzoeken in de bus stoppen. Zo'n dikke envelop met heel veel ingewikkelds erin. En mijn naam erop. En alle namen van de Echtgenoot en de Zonen uitgeschreven. Zodat je weet dat het heel serieus is allemaal.

Waar een meisje dan van opknapt, is het idee dat ik kan gaan nadenken over een kleur op de muren. Over waar mijn blauwe kastje komt. Wat ik allemaal nodig heb. Wat ik allemaal zal kopen bij de kringloop. Waar ik mijn Mariabeelden en mijn schilderij van het huilende zigeunerjongetje ga laten. De mooie kast van mijn oma.
Want het is helemaal niet leuk, potdikke. Verhuizen. Volgens mij heb ik een jaar of 4 geleden nog gezworen dat de komende twintig jaar NIET meer te doen. En ik hou zo van mijn huis. En al mijn plekjes hier. En Vriendin2 naast me.
Maar nu kunnen de Zonen een kleurtje kiezen voor op de muur van hun nieuwe parttime kamer.
Moest ik Zoon2 vandaag uitleggen dat pappa daar dus niet gaat wonen. Was hem toch even ontgaan.

Verder hadden de Zonen beiden een tranentrekkend goed rapport. Ik moest echt even goed kijken, of er inderdaad allemaal tienen op die van Zoon1 stonden. Dat ken ik niet van mezelf he, dat is even wennen. En Zoon2 was zo trots, met zijn allereerste rapport. Ik heb ze ijs gegeven. Zoon2 mocht bij wijze van uitzondering dat smerige smurfen ijs. En was ongelooflijk verrukt van zijn groene poep de volgende dag.
Zo rommelen we maar verder. En zweten ook veel, trouwens.
En u duimt voor mij, morgen. In godesnaam.
Als iemand nog een bank overheeft?