maandag 27 februari 2012

Waarlijk, gewoon weer een enorm leuk recept!

Nououou, dat was leuk he, mijn kookgebeuren. En daarom, hotsa, hier nog meer van zulks. Ja, dat is een mooi begin van de week.

Vandaag zal ik eens haarfijn uitleggen hoe u maakt:
Spinazie-Feta-Flapjes. Nu zou u Flapjes een vies woord kunnen vinden, maar let maar op, straks niet meer hoor. Dan wenst u waarlijk dat uw ganse leven uit Flapjes zou bestaan.
Eh..
Ieiiiwk..
Laat maar.

Om te beginnen koopt u bladerdeeg. Zo'n pakje uit de vriezert waar 10 velletjes inzitten. Die legt u plat neer ergens om te laten ontdooien. Dat gaat erg snel en let erop dat u het niet te lang laat liggen want dan wordt de boel plakkerig en is nooit meer heel van de ondergrond te krijgen. dat heb ik heus nog nooit meegemaakt natuurlijk

U koopt ook spinazie, ik neem altijd gewoon een diepvriespak, en ook een plak feta. Deze niet uit vriezer. Ik weet niet of dat wel bestaat, maar klinkt niet echt lekker.

De spinazie gooi je in een pan en roer je zo'n beetje in de rondte tot het helemaal warm is. Maar dat weet iedereen. Maar ik ben gaerne heel volledig, natuurlijk.



Ja, heul smakelijk ja.

De feta snij je in stukjes. Dat wordt een beetje een bende, want het gaat enorm kruimelen, maar nou ja. Dan hats je zo een beetje het mes door de halve stukken en dan hou je zo een bergje witte stukskes over.
Dan kwak je een beetje spinazie op ek van de velletjes bladerdeeg, zo'n beetje in het midden. Niet teveel, een lepeltje. Dan op elk groen bergje, een beetje van de feta. Je zou ook nog pijnboompitjes erbij kunnen doen. Dat is altijd een goed idee, vind ik namelijk. Beeeetje peper en zout ook.
Ziehier:


Jahaa, dat is indrukwekkend ja.

Toen ik dit maakte, kwam net mijne zuster aan, om bij ons die avond het diner te gebruiken. Zij keek zo eens en ik zag wel dat zij èrg onder de indruk was. Toen begon ik met het dichtvouwen van de velletjes. Ik deed dat echt heel professioneel en het resultaat was dit:

HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA hoorde ik.
Het bleek mijn zusterke, die een beetje zo in haar knuistje gniffelde.
Zij duwde mij opzij en binnen waarlijk 2 handomdraaien nam zij tijdelijk het werk van mij over. Als een soort persoonlijk assistent, eigenlijk.
Het beviel mij wel.
Kijk:


Dan gaat de boel in de oven. Goed warm, 220 graden en dan een tijdje. Ik let nooit zo onwijs op tijden, maar kijk altijd hoe het eruit ziet. Het moet eruit zien alsof het klaar is. Veel simpeler wordt het niet. Beetje bruin zo aan de buitenkant en mooi groot geworden. Ik denk dat het iets van 20 minuten is.

Maar dan heb je ook wat:


Dit is dus echt heel lekker. En zelfs mijn Zoon1+2 hebben dit gegeten. En geloof mij, dat zegt heel wat.

Verder maakte ik nog de kip van de vorige keer, maar dan ook nog met een plakje spek eromheen.
Wooeee, lekkerrr. Ik had geen ontbijtspek in huis, want anders had ik denk ik dat gebruikt, maar ik had katenspek. Wat heel niet afdeed aan het beoogde effect.
Tadaaa:


Bij dit alles serveerde ik gebakken aardappeltjes. Wij doen niet echt aan gekookte aardappelen namelijk. Heeft iets te maken met een trauma. Dat is een ander verhaal.

De Spinazie-Toestand, kan dus prima fungeren als groente, vanwege de spinazie natuurlijk, maar dan op een veel leukere manier dan zo een groene kledder op je bord.

Nah, wat een jolijt! Moogt het u maar smaak'n.

dinsdag 21 februari 2012

Echt enorm goede kooktips.

Op Facebook plaats ik zo af en toe eens een foto van het eten dat ik op dat moment maak, omdat ik dan zelf vindt dat het er nogal smakelijk uitziet en dan vind ik dat ik geen andere keus heb dan er een foto van maken en aan aaaaaal mijn vrinden laten zien.. Tja. Dat doet een mens zo tegenwoordig. Maar! Het leuke nieuws is, dat ik u nu ga vertellen welk een zaligheden ik de laatste tijd zoal heb gemaakt, en die Zelfs De Zonen Hebben Opgegeten! Nu, als dat niet iets is waar ièdereen op zit te wachten, weet ik het ook niet meer.

Mocht u onderstaande nu ook willen maken en genieten van de geneugten van mijn haute cuisine, dan raadt ik u aan, om alles preciès zo te doen zoals ik opschrijf, want anders sta ik niet in voor de vrees'lijke gevolgen.

Enfin. (Enfin! Serieus, ik wacht al jaren op het moment om dat vreselijke woord een keer te kunnen gebruiken! En ziehier! Nah, ik ben er stil van.)
1.


Dit is dus Kip Met Roomkaas En Pesto. Ja, heus heel restaurantesque.
U neemt een paar stukken kipfilet, en haalt de vieze witte fludders eraf. Dan met een scherp mesje opensnijden in het midden, maar niet helemaal doormidden.
Dan neemt u roomkaas. Philadelphia bijvoorbeeld. Ik neem altijd gewoon een huismerk van de supermarkt. Dat flots je zo in de opening van de kip. Lekker veel, een paar lepels er zo in proppen, niet netjes zodat het er ook een beetje buiten zit.
Daarna neem je een potje groene pesto. Kan natuurlijk ook verse gemaakte zijn, maar ik vind dat altijd een beetje teveel gedoe. Met een lepeltje ook daar weer niet te zuinig van nemen en dat zo over de hele boel heen flatsen en uitsmeren. Mmm.
Peper en zout eroverheen, waarvan ik dan weer wel echt verse gemalen peper neem, en dan is het klaar! In ovenschaal, ingevet met olijfolie en dan de boel in een goed hete oven, 220 graden, een half uurtje.
Dan is de kip niet droog, de roomkaas niet geschift en de hele boel loeiheet, dus wel oppassen als je alles in een grote hap in je mond wil stoppen.

Daarbij serveert u:
2.


Dit is Sla.
Veel meer kan ik er eigenlijk niet van maken. Maar wel heel smakelijke sla hoor. Ja, ik ga hier geen viezigheid neerzetten natuurlijk.

U neemt een zakje gemengde sla van de supermarkt. Of gewoon een krop sla natuurlijk, maar ik vind dat altijd een gedoe, want maar ietsje goedkoper en ik geef uiteindelijk de helft aan Cavia1+2. Daarbij is een krop zooo onhandig in de koelkast vind ik. En in een zakje zitten altijd leuk allerlei soorten.
Daarbij neemt u een avocado, een goed rijpe, anders is het niet te hachelen. Snijd die in stukjes. Dan een bakje gepelde walnoten. En twee tomaten. Hak de tomaten in stukjes en haal het drab eruit. Gooi de hele boel in een bak en hutsel door elkaar. Eventueel kan er nog mozzarella in stukjes bij en pijnboompitten, maar die had ik niet in huis.
Dan neemt u honing-mosterd dressing. Ik heb een heul lekkere gevonden bij de Hema, in een snoezig flesje bovendien, en slinger daarvan vrij veel over de boel heen.
En dat was dat. Zoon1 eet hier alleen de walnoten van en Zoon2 de tomaat en de avocado, maar toch, het is iets.

Bij dit alles serveert u bijvoorbeeld gebakken aardappeltjes, waar niet veel aan uit te leggen valt en als u dit alles doet met een schort om, zal grote bewondering uw deel zijn. Ik was het schort vergeten, dus ik denk dat daar het gebrek aan bewondering vandaan kwam hier thuis, maar dat is dus mijn eigen schuld.

Eet smakelijk, of, zoals mijne zuster en ik gisteren vroeger altijd zeiden: Bon Ape Tiet!

En mocht u hier nu echt danig van onder de indruk zijn, wat ik me best kan voorstellen, dan heb ik nog veel meer waar dit vandaan kwam.

maandag 20 februari 2012

Ontzettend veel ouderwetsche knussigheid.

Vanmorgen reed ik met Zoon2 op de fiets naar de Action. En even serieus, waarom ontdekte ik deze winkel pas vorig jaar? Bestaat al bijna 20 jaar, ontdekte ik net, en woeha, ik heb dus al jarenlang voor veul te veul geld fotolijstjes, enveloppen en knutselspullen voor de Zonen gekocht. Om maar niet te spreken van levensgrote 3D-schilderijen met een afbeelding van een sloppenwijk in Duitsland, bijvoorbeeld, die ik dus nooit in mijn huis zou hangen, maar hallo, maar voor 3 euro zomaar te koop!
Vanmorgen kocht ik een witnepbonten deken, die ik nu heel knus en enorm stylish over een stoel heb gedrapeerd. En echt, ik kan daar uren naar kijken. Want hij kostte dus echt bijna niks en staat heus heel leuk bovendien. Ik denk dat Echtgenoot ook wel onder de indruk zal zijn. Die is meestal echt blij met mijn huiselijke aankopen. Al kijkt hij er soms een beetje moeilijk bij. Hij heeft dan net jeuk onder zijn voet ofzo, denk ik altijd maar. Ook kocht ik kokos-shampoo die waarschijnlijk dus echt de beste aankoop ever zal blijken te zijn, want dat is zo met de Action. Het is een wonderwinkel, waarlijk.
Toen ik terugfietste en met Zoon2 zo'n beetje liedjes zong over Sinterklaas, want dat vindt hij nu eenmaal heel leuk, kwam ik Het Dorp weer binnen en toen aanschouwde ik een tafereel, waar ik bijna voor afstapte. Het waren twee oude dames die ieder op hun balkonnetje matjes en dekens aan het uitkloppen waren, buurvrouwen. En oii, daar houd ik toch zooo van. Hoe vaak zie je dat nu helemaal, ouderwetsch matten uitkloppende mensen op een voorjaars-achtige dag. Ik houd daar van. Ik heb een fascinatie voor ouderwetschigheden en uberknussigheden.
Daarom wil ik ook altijd naar Drenthe op vakantie.
Daarom, en omdat je daar nog in de kroeg mag roken natuurlijk.

En in het kader van de ouderwetsche knussigheden, ging ik gisteren met Zoon1 naar een museum. Af en toe gaan wij sàmen wat doen, zonder Echtgenoot en Zoon2, dat noemen wij Mamma's en Zoons Dagje Uit. Vaak gaan we naar de bioscoop, maar ook wel eens zwemmen of naar Amsterdam, maar nu gingen we naar een museum. En een grote dikke vette zak Vlaamse patatten eten.
Eigenlijk gingen we naar een architectuurmuseum in Haarlem, maar omdat ik niet oplette en de verkeerde ingang nam, stonden we in Het Historisch Museum. Ik dacht nog wel even, dat 'gratis entree' wat anders is dan de 5 euro die ik moest betalen, maar ik dacht ook dat ik misschien iets teveel wijn had gedronken de avond ervoor, dus nam mezelf niet al te serieus.
En ohh dat was zo leuk! Dat museum!
Over het oude weeshuis in Haarlem, en daar hou ik ook al zo van, ik vind dat toch zo intrigerend, een weeshuis, natuurlijk heel zielig en al, maar ook zo romantisch, op een beetje lugubere manier, met een jongens- en een meisjesingang en werken aan een uitzet en de hele dag bidden en speciale wezen-kleding aan. Zoon1 blijkt de fascinatie te delen en wij keken onze ogen uit, op een fotomasjien met foto's van Haarlem in 1910 met paarden en kinderkes met tollen en plekken waar je kolen voor de kachel koopt enzo. Zoon1 ving iets op over een 'tijdmachine' waar hij nogal hysterisch blij van werd, want hij zag zich al honderd jaar terugvliegen in de tijd naar de meisjesingang van het weeshuis, maar toen het slechts een foto-overzicht bleek, was hij best ontstemd. Dat werd goedgemaakt door een film die vertoond werd en waar het eerste vliegtuig in rondvloog.
Het allermooiste was de computer waar je allerlei kleine filmpjes kan bekijken over de Wonderlijkheden van Het Haerlemsche, waar ik een filmpje vond waar mijn oma op staat. Ach toch, mijn oma woonde in het oudste hofje van Nederland en er is daar ooit een documentaire over gemaakt waar zij in voor komt, zwaaiend over haar halve deurtje. En dat is toch wat, mijne omaatje, die al bijna 10 jaar dood is, die ik dan opeens naar mij zie zwaaien. Het duurde precies 1,2 seconden, dus ik heb Zoon1 een beetje verveeld door het 4x aan te klikken waardoor we ook 4x het gehele verhaal over Hofjes moesten aanhoren, wat hem niet perse interesseerde.

Ja, 'ne fraaie zondagmiddag zo. En omdat ik nog helemaal in de waan van de knussigheid was, aangewakkerd door de mattenkloppende buurvrouwen, maakte ik net een emmer met sop om eens even heel voorjaarsschoonmakerig aan de gang te gaan, maar toen ging ik warm stokbrood met kaas maken en achter de laptop zitten en nu is het sopje koud en daarbij wordt Zoon2 zo wakker. Helaas.

maandag 13 februari 2012

Een paar opties.

Nah, raad eens waar ik was deze week?
Ja hoor. De huisarts.
Alweer.
Zoon2 heeft oorontsteking en kotste weer eens de boel bij elkaar. Is verder nogal vrolijk, alleen uit zijn witte snoetje blijkt het slaaptekort. En hij heeft een roodgeschaafd neusje omdat hij op het ijs viel tijdens het schaatsen met zijn vader. En ook nog een blauw voorhoofd. Het is een kleurrijk kind, dat dan weer wel.
Toen de dokter hem onderzocht wilde hij zijn romper niet meer aan, omdat hij steeds maar wilde laten zien dat hij een 'dikke buik met baby' heeft, wat hij zichzelf aanpraat nadat zijn favoriete juffie van het kinderdagverblijf met zwangerschapsverlof is gegaan.
Nadat ik hem uiteindelijk weer in de kleren had en we de wachtkamer achterlieten als een complete chaos nadat hij 13 puzzels op de grond had gegooid, gingen we naar de apotheek, waar ik inmiddels ook word begroet als een zeer goede vriendin.

Maar ik kon het allemaal wel aan, want het was een goed weekend, afgelopen week. Zaterdagavond vooral, Borrelavond met de meisjes, waar we het begrip Borrel nogal serieus hebben genomen door een schandelijke hoeveelheid wijn naar binnen te gieten, ik denk zelfs dat Whitney daar best wel van zou hebben opgekeken.
Vriendin1 deed een slaapje op de bank, Vriendin3 zat de hele avond een beetje schrikachtig om zich heen te kijken nadat ze het diner bij mij thuis had gebruikt en daardoor middenin het GezinsLeven viel, wat ze niet echt gewend is, Vriendin2, 3 Zuske en ik trokken fles na fles open, legden een dekentje over Vriendin1 heen en wij kwamen met elkander tot een diversiteit aan inzichten met betrekking tot onze liefdeslevens, onze carrieres en we hebben erg lang gepraat over televisieprogramma's waar we een hekel aan hebben. Ja, daar knapt een meisje van op.
De volgende dag mocht ik uitslapen, wat heel goed lukte, omdat ik nu pas naar bed ging op het moment dat ik tegenwoordig wakker word. Want dat is best wel een beetje irritant; ik word sinds een paar weken midden in de nacht wakker om vervolgens niet meer in slaap te vallen. En dan niet eens door Zoon2. Dus u snapt de frustratie.

Verder stond deze week in het teken van mijn vrije dag vandaag. Ik heb een dag vrij genomen, Helemaal Voor Mijzelf Alleen. Man en kinderen zijn werken en naar school en ik ga niet werken. Ik verheugde mij er ontzettend op, en gisteren kreeg ik dan ook een soort waas voor mijn ogen en ook een kleine zenuwinzinking, toen ik het luiertje van Zoon2 verschoonde en op zijn beentjes een soort waterpok-mazelen-allergie-uitslag ontdekte. Hele beentjes onder de rode stippen. En daarna zag ik ze ook op zijn gezichtje.
Natuurlijk dacht ik wel even ook aan de gezondheid van het kind, maar met name zag ik mijn eigen vrije dag ter ziele gaan. Ja, zo ben ik.
Paniekerig ging ik googelen en ik stond voor acht mogelijkeden;
1. Weer naar de dokter gaan.
2. Het op Facebook zetten en hopen op geruststellende berichten.
3. Negeren.
4. Schreeuwend om het huis gaan rennen.
5. Heel veel wijn drinken en het vergeten.
6. Het accepteren en afwachten hoe het zou aflopen.
7. In een hoekje gaan zitten huilen en chocola eten.
8. Geen luiertje meer verschonen en muts over Zoon2's gezichtje trekken.

Ik koos voor optie 2, wat ik meestal doe. Ik ben namelijk een heel verstandig type. Dat hielp niet echt, maar meelevende berichten doen een mens atijd wel goed.

Vanmorgen waren er nog drie rode stippen op zijn beentjes te zien, verder leek hij vrij zichzelf, doordat hij chocoladepasta overal op smeerde, om snoep vroeg om 07.30 en probeerde Zoon1 van de trap te gooien, dus ik kon hem met een gerust hart naar de opvang brengen.

En nu zit ik dus thuis en zit enorm te genieten van de rust, van het thuiszijn zomaar zonder kinderen op een doordeweekse dag en ik ga zo lekker een beetje opruimen en Koffietijd ofzo kijken.

En oh ja. Zoon1 heeft zijn strikdiploma gehaald op school. Mijn trots is groot.

woensdag 8 februari 2012

Leuk he, een zusje

Vandaag zal ik eens vertellen over mijn zuster en mijzelf. Eigenlijk mijn zusterke, want zij is 3 hele jaren jonger dan ik, en dat zie je ook wel hoor. Vind ik heus wel goed. Ook al was ik die ene keer dat iemand die duidelijk een chromosoomprobleempje had, mij jonger schatte, wel heel blij. Ja, sneu ja.

Ons hele ganse leven ontmoeten wij al twee soorten mensen.
1. Mensen die, als ze zich bewust worden van ons zusterschap, ons aankijken met een verwilderde blik en dingen zeggen als; NEEEE dat is niet zoooooo! Dat meeeeeeen je niet. Neeeeee, dat zou ik niet zeggen hoor zo. Verven jullie je haar?
2. Mensen die, als ze zich bewust worden van ons zusterschap, ons aankijken en gelijkenissen proberen te vinden; Jaaaaaa, de mond, dat zie ik wel. Jaaaa, de neus, ja hoor, ik zie het. Verven jullie je haar?

Nadat wij aan groep 1 ons DNA-profiel overhandigd hebben, leggen wij aan groep 2 uit, dat wij ja, allebei inderdaad een uitzonderlijk leuke mond hebben en ja, wij verven ons haar. Zuske is blond en ik ben donkerder. En een hele tijd waren wij door middel van een paar kleine chemische aanpassingen, heel erg blond en heel erg donker. En nu zijn we rood. Maar echt allebei een heeel ander soort rood. En kennelijk is het de bedoeling, als je allebei uit dezelfde moeder en vader komt, dat je dat laat zien door middel van je haarkleur. Want anders gaat iedereen daar de hele tijd opmerkingen over maken. Dat wij allebei 48 dezelfde kleuren nagellak hebben, daar let niemand op. Terwijl dat toch veel zegt, vind ik zelf. Wij houden allebei van wijn. Van Greys Anatomy, van koffie en van goedkope laarzen kopen. Wij maken echt de hele dag onwijs goede grappen. Wij houden niet fietsen door de sneeuw en ook niet echt van pantoffels waarmee je van de trap valt. Daar zijn we best uniek in, denk ik. We kunnen niet tegen grote warme winkels vol mensen, maar gaan natuurlijk wel naar de Hennes. We houden van kamperen en we zijn niet tegen de trein, als vervoersmiddel. Ook al omdat we allebei geen rijbewijs hebben, als enigen ter aard’. We kunnen allebei prima functioneren met een kater en we houden ervan om leuke boeken 4x te lezen.

Wij verschillen in onze mening over eten. Zij houdt van niks met stukjes erin, terwijl ik liters huttenkase kan eten zonder met mijn ogen te knipperen. Zij eet een broodje smeerworst met mosterd en dan ga ik even ergens overgeven. En in gezelschap schreeuw ik altijd de boel bij elkaar terwijl zij dat niet doet. Maar mij ondertussen redt van een wisse dood door mij van de weg te trekken als er net een vrachtwagen aankomt. Als wij op een onbekende plek zijn, kijkt zij op de kaart en ik volg, in de fijne wetenschap dat ik dan wel terecht kom. Bij mij is altijd alles stuk, omdat ik niet weet hoe het werkt en zij heeft binnen 3 geduldige uren door hoe alles in elkaar zit. Zij heeft altijd de goede baan en geld. Ik ben altijd blut omdat ik weer eens een huis koop en een echte carriere zit er voorlopig ook niet in. Zij heeft discipline. Ik niet. Zij is eigenlijk op papier veel grappiger dan ik, maar ik heb veel meer de behoefte om alles rond te bazuinen.

Vroeger gingen we ook best zusterlijk met elkaar om, behalve dan het elkaar sporadisch pijn doen door elkaar aan het hoofd op te tillen en een van ons was nogal bazig als het ging om wie de baas mocht zijn, maar nog altijd, delen wij ons leven nogal met elkaar. We zijn meer dan 10 jaar geleden vrijwel tegelijk uit huis gegaan, om ergens anders vervolgens weer in samen in een huis te gaan wonen. We hebben allebei ongeveer tegelijk bij een bank gewerkt. Hebben banen gevonden via elkaar en werken nu ook bij dezelfde organisatie. We delen onze vriendinnen en tot we verloofdes kregen gingen we samen op vakantie.
Zij heeft het vrije leven, ik heb man en kinderen. En soms benijden we elkaar ontzettend. En daardoor is alles in balans. En om dat te vieren trekken we flessen wijn open en lachen enorm om elkanders grappen. Leuk he, een zusje.