woensdag 28 september 2016

Van toen de tekst van twee eeuwen geleden een Tinder hit was.

In de supermarkt beneden mij hangt een kaartje, waarop het einde der tijden wordt aangekondigd. Vrij ongezellige mededeling, als je het mij vraagt. Ik kijk vaak op die kaartjes, want dat vind ik leuk. Heerlijk ouderwets, worden er fietsen aangeboden, eikenhouten buffetkasten en jaargangen van tijdschriften. Dit alles voor luttele bedragen. Er wordt huishoudelijke hulp gevraagd of je toegeworpen en er hangen pamfletten waarop wordt bericht over yoga-lessen, boekenclubs en anderszins verlichtende hobby's.

Dit alles staat boven de ook al zo fijn ouderwetse kopieermachine, waar je voor tien cent een kopietje kunt maken. Ik hou ervan, zulke dingen van ver voordat alles via internet werd geregeld. Wie koopt er nog een fiets via een kaartje, in plaats van via Marktplaats of sowieso online. Wie maakt er nog een kopie, als je al je papieren zaken kunt inscannen, en wie meldt zich nog aan voor een sportclub via een pamflet.

Dit zette mij aan het denken, terwijl ik nog maar eens las in een van mijn oude meisjesboeken, die ik spaar. Al sinds ik mij kan herinneren houd ik van ouderwetsigheid. Van oude boeken, vol met mooie oude woorden. Van spullen uit een deel van de vorige eeuw toen ik nog niet eens geboren was. Van romantiek en bloemen en deuren die worden opengehouden. En natuurlijk van een aperitiefje om klokslag vijf uur in de middag, zoals het heurt.

Want, ook al lees ik graag over zulke dingen, kijk ik vergenoegd naar oude plaatjes en richt ik mijn huis is met dingen die nu Vintage heten, maar die ik altijd al leuk vind, ook toen het nog gewoon oude rommel was, ik ga natuurlijk ook met mijn tijd mee.

Heel erg van deze tijd ben ik gescheiden, wat ik een stuk minder hip vind dan het volgens de statistieken is. Ik kan mezelf single mom noemen met een supermilfy foto met veertien filters eroverheen van mezelf op Instagram en ik leef, als de Zonen bij hun vader zijn, als iemand die ik ooit was, een jaar of 13 geleden. Vrijgezel die leeft op pizza of toevallig overgebleven macaroni en met een hang naar sociale contacten, kroegbezoeken en de voortdurende neiging om iets aan mijn huis te doen. Zal ik nog een muur paars verven? Zal ik hier en daar wat spijkers in de wand slaan en daar dingen aan ophangen? Zal ik de bank weer eens ergens anders neerzetten?
Of zal ik mijn kapsel weer eens drastisch veranderen?

Het is maar goed dat ik de andere helft van de tijd gewoon de Zonen bij me heb, sperziebonen klaarmaak, ontbijt en lunch verzorg en spelletjes doe aan de keukentafel. Ook bepaald ouderwets eigenlijk. Inclusief alle vriendjes van Zoon2 die ik de ganse week mijn huis binnensleep en koekjes en limonade doe toekomen.

Ik was daar zo eens over aan het nadenken, en dat voedde ik met, jawel, een online zoektocht naar fijne ouderwetse teksten. Daar kalmeer ik van.
En zo kwam ik op een pagina met contactadvertenties, uit 1887, en de jaren daaromheen.

Wat een zaligheid.
Uren heb ik me vermaakt zeg. Ik stuurde her en der wat screenshots, maar kreeg zelden de reactie die ik hoopte te krijgen. Namelijk, dat dit toch wel het allerleukste was wat zeg maar in 2016 ooit naar iemand gestuurd was. Er waren er eigenlijk maar twee die gepast reageerden. Eentje daarvan was De Schipper. Maar die reageert doorgaans sowieso wel gepast. Op zijn manier.

Het punt was uiteindelijk, dat ik bedacht, dat ik eigenlijk zo'n soort advertentie eens zou moeten gebruiken op het medium Tinder. Tinder, wat ik eigenlijk alweer een tijdje had afgezworen, wegens verregaande irritatie van mijn kant. Ja, ik zat erop, kletste zo her en der eens wat, had een date of wat, een relatie, en was weer vrijgezel. Moest daar van bijkomen, zocht afleiding en logde me weer in, wat heel erg makkelijk gaat. Ik had een paar redelijk gelukte foto's, een gevat tekstje daaronder en ik swipete mij zowat een duim uit de kom. Meestal naar links, wat betekent dat ik de man in kwestie stom vond. Zo af en toe naar rechts, wat interesse betekent. Interesse, gebaseerd op een foto, niet gehinderd door enige kennis van karakter, uitstraling of gevoel voor humor.

Dat resulteerde dan meestal in een MATCH, waarna een gesprek kon plaatsvinden.
Gesprekken, waarvan ik nog wel eens droom, op een niet goede manier.
Gesprekken waarvan ik de neiging kreeg om met een vork in mijn oog te prikken. Om te braken op mijn telefoon. Om mijn moeder te bellen en te vragen waarom ik eigenlijk leef?

Soms, heel soms was het lollig. Bleek iemand grappig, slim en niet gespeend van enige zelfspot. Totdat het, nadat ik net dacht dat het zowaar leuk was, bleek dat deze persoon bleek te wonen in een of ander kerkelijk dorp ver weg in Gelderland. Maar toevallig net in de trein vanuit zijn tante in Amsterdam zat, toen hij ook Tinder had opgestart, zodat het leek of hij vlakbij was.
Ik doe niet aan lange afstand. Wat een gedoe.

Kortom, ik was er goed zat van. Tot mijn lumineuze idee van de contactadvertentie.

En ik voegde daad bij woord.

Maakte een nieuw profiel aan, geïnspireerd op een contactadvertentie uit de krant van de jaren ,80, twee eeuwen geleden.
Ik voegde een vrij neutrale foto van mezelf toe.

En zie hier:

Kristel 37

Weduwe met twee zonen zoekt kennismaking met fatsoenlijke, gefortuneerde heer, in de leeftijd 30-50 jaar om een huwelijk aan te gaan. Liefst in bezit van hoed en dienstbode. Eventuele kinderen zullen worden aanvaard als zij zich kunnen gedragen en stil in de omgang zijn. Slaapkamers zullen apart zijn tijdens het huwelijk, met desgewenst intimiteit op afgesproken tijdstip. Gaerne reactie en na wederzijds goedvinden een ontmoeting op een discrete plaats.



En. Nou. Wat ik toen meemaakte. Ik zette de boel online en besloot iedereen leuk te vinden. Ik veegde dus geeneen keer naar links, ook niet de mannen met een vis, of een tijger of gewoon een domme uitdrukking op hun gezicht.
En of het nou leuk is of niet, ik had de ene na de andere match. Om nou te zeggen dat ik gecharmeerd was...neen.
Maar het was werkelijk ontzettend interessant en meer dan waar ik op hoopte.

Na 1 avond was ik kapot, van al het lezen, typen en bijkomen van de schok. Nog nooit had ik zoveel reacties gehad. En nog nooit zo uiteenlopend.

Ik kan voorzichtig concluderen dat de tekst van twee eeuwen geleden beter werkt dan die van tegenwoordig. En het einde der tijden lijkt verder weg dan ooit. Ik kan nog lang vooruit. De volgende keer zal ik vertellen wat er allemaal nog meer gebeurde.

maandag 12 september 2016

Levensweg. Het rad van fortuin.

Ach ja, en toen was het leven weer normaal. Zo leek het even.
De jongens kwamen bruin, stralend en gezond terug uit Frankrijk, ik hield ze vast tot ze plat waren en moest ze vrijwel direct weer loslaten.
Want ja, er is een schema gaande he. Het schema van wanneer waar de kinderen zijn, en alles. En het kwam net zo uit, dat ze na de vakantie met hun vader, ook de week daarna eigenlijk weer daar waren. Natuurlijk ging ik langs, plette ze nog een beetje meer, dronk wijntjes met de Voormalige Echtgenoot en zijn Verkering1 en vlak voor de school weer begon kwamen ze bij mij. En daar gingen ze. Groep 8 en groep 3, grote jongens.

In de weken daarvoor had ik me gedragen zoals ik me gedroeg voor ik nageslacht had. Dat hield zo'n beetje in, dat ik pizza at, kommetjes bier dronk en heel erg op zoek was naar werk. Als je eenmaal moeder bent, is het gek leven, zonder kinderen. Ze zijn er wel, maar ze zijn er niet. Ze belden me zo ongeveer elke 3 dagen, waarin we praatten over hun avonturen in Frankrijk, waarin ik hoorde over glaasjes Chablis, over lunch op een terras, over zeilen op het meer en over dansen in de avond bij het animatie team. Ze gingen laat naar bed en sliepen uit, werden onwijs bruin en misten hun moeder heus wel ja.
Ik werd ook bruin op mijn terraske. Ik dronk de wijn uit de aanbieding en ik zag het Zuske en Vriendin2 met grote regelmaat.
Zo her en der zat ik maar weer eens op Tinder, in het kader van de vrijgezelesque status, en verbaasde me keer op keer over een hele hoop dingen van de Nederlandse man in het algemeen, en die online in het bijzonder. Besloot alleen nog maar mensen in Het Echt te ontmoeten. Als dat zo uitkomt. Of gewoon maar even niet. Of ik zie wel.

Ondertussen werk ik in een kroegje in Amsterdam, waar ik me ongelooflijk vermaak. Mocht ik nou een klein zelfverzekerdheidscomplexje gaande hebben, dan is dat op vrijdagavond in elk geval niet aan de orde hoor. Allemachtig. Achter de bar staan en mensen bier doen toekomen, dat is kennelijk het equivalent voor een zorgvuldig ingevuld profiel op een datingsite. Alleen boeit het niemand wat mijn lievelingsdier is, wat mijn lijfspreuk is, of ik al dan niet in ben voor weekendjes weg naar een stad ergens in het land, of ik misschien wel een folterkelder in mijn huis heb en waar het Naburige Dorp ligt, dat maakt al helemaal niet uit. Je bent blond en je tapt bier. Hatseflats, ik had potdikke al zeven keer verloofd kunnen zijn. Verfrissend, is wat ik het noem. Je doet aardig, en dat is het. En waarlijk, daar gaat het feitelijk ook wel om. Natuurlijk zeg ik dat ook altijd tegen de jongens, mocht het onderwerp een keer ter sprake komen.

Totdat we Levensweg gingen spelen. Een aloud gezelschapsspel dat Zoon1 een keer van Sinterklaas heeft gekregen. Afgelopen vrijdag kon ik ook werken, maar de jongens waren hier, en ik vroeg aldus mijn Zuske om te komen oppassen en logeren, zodat ik de hele nacht kon werken. De Zonen blij, want bij het Zuske is het feest, met chips, spelletjes en ze gedragen zich dan ook enorm goed, zo heb ik vernomen.

Ik sloop zaterdag om 05.00 des morgens het huis in, en werd wakker om 11.00, toen Tante1 al met de Zonen naar voetbal was geweest en alles. Ik kan er aan wennen hoor, trouwens.

Na de koffie, besloten wij heel knus een spelletje te doen nog, met ons vieren.
Levensweg.

Maar! Nou! Ik heb werkelijk gebolderd van het lachen, maar ook een beetje gebraakt, stiekem in mijn mond. En soms wilde ik mijn ogen uitsteken en mijn oren afsnijden. Wat een spel.

Iedere speler rijdt in een autootje. (Ik had de roze. Natuurlijk) En dan rijd je door het leven. Met behulp van niet een dobbelsteen, maar een soort rad van fortuin. En daar heb je het al.
Alles draait om geld, in het spel. Je moet op een gegeven moment kiezen voor een weg, die bepaalt welke carrière je zal hebben. Het lot bepaalt. Je kunt kiezen uit twee beroepen, en je kiest aan de hand van je salaris. Zo koos ik voor Piloot, in plaats van Mode Ontwerper. Want ja, het laatste verdiende aanzienlijk minder. Waarop Zoon1 nog gnuivend zei dat hij wel had verwacht dat ik toch voor het minder verdienende beroep had gekozen. (Het is een snugger kind).

Vervolgens rijd je verder in je auto en dan komt het moment dat je kunt kiezen voor een levenspartner. Dat kost mij een lieve duit, ongelooflijk. (Zoals Zoon1 zei: Ik neem een vrouw. Ook al is het een rib uit mijn lijf)

Wij kwamen toen op een knusse discussie, met ons vieren, of je ook kinderen kunt krijgen als je als jongen met een jongen trouwt, bijvoorbeeld.

JA! JA NATUURLIJK! Riepen Zuske en ik om het hardst. Pedagogisch en ruimdenkend als wij zijn.
Om de boel te illustreren koos ik bij mijn beurt voor een vrouw, als lieftallige echtgenote.

Zo reed ik verder, in mijn roze auto, met twee roze poppetjes voorin. En de Zonen met hun vrouwen, en Zuske met hare man.
Je kunt onderweg een huis kopen, wat alleen maar handig is als je meer kinderen wilt dan in je auto passen.

´Mijn kinderen kunnen prima in een auto leven´ Vond Zoon2.
´
Die kinderen kun je alleen krijgen, als je toevallig het rad van fortuin zo draait, dat je op dat vakje terecht komt. En het is geluk hebben hoor, die kinderen, want aan het eind van het spel krijg je een smak geld per kind. Bij wijze van beloning.

Maar als je dus zo draait, dat je de Kinderstraat voorbij rijdt, dan ben je aan het eind wellicht failliet, heb je een huis waar je niks aan hebt en een echtgenoot die alleen maar geld heeft gekost.

Mocht je trouwens eerder in het spel besloten hebben om geen man of vrouw aan je zijde te KOPEN, dan kun je die kinderen sowieso wel vergeten. Ook al kom je drie keer op het Tweelingvakje terecht.

Al met al, een weinig reëel spel. Vooral ook omdat Zoon1 ergens op het bord een plaatje van een sloot ontwaarde en besloot zijn vrouw daarin te kiepen. Wat Zoon2 serieus opnam en bijna ook zijn eega in het diepe gooide, zo vanuit zijn groene auto.

Er zijn ook kaartjes die zeggen dat je zojuist een zwembad hebt gebouwd, en dat kost je dan heel veel geld. Geen eigen mening of zwemdiploma vereist. Heb je het kaartje dat zegt dat je zojuist een feest hebt gegeven, in je beroep van Hartchirurg, dan krijg je van elke speler die minder draait op het rad van fortuin, een tonnetje of wat. Het is de belastingdienst en de overheid op het niveau van 2-4 spelers.

En dat is dan de Levensweg. Mijn leven heeft de kinderen weer. Zoekt werk en staat achter de bar. En moet de jongens eens te meer uitleggen dat niet alles te koop is. Hoewel ze allebei nieuwe gymschoenen nodig hebben. Even het rad van fortuin draaien.