donderdag 30 april 2015

Mijn ergste nachtmerries op mijn 35e. En natuurlijk de Kermis.

Och heden, och heden. Koningsdag, Kermis, toeeestaaanden.
Natuurlijk mocht Zoon2 verkleed op school komen, en hij wenste dit te doen als Koning. ' Dus dan maak jij een mantel voor mij, mamma ' zo deelde het bloedje mede.
Lafjes begon ik de dag van te voren een beetje zo te rommelen met een rode deken en een oud kussentje met een bonthoesje. Dat zou ik wel eens even in elkaar zetten dacht ik zo. Hatsa, een rode mantel met een bontkraag. Hoe Koning wil je zijn?
Ten eerste kon ik al mijn naaigerei niet vinden. 'Naaigerei?' Denkt mijn moeder nu. En doet: HAHAHAHAHAHA
Toen hield het al rap op, met mijn goede voornemen.
Potdikke, wat aan te vangen? Alarm! Ik vroeg de Echtgenoot om goede raad, die slechts met het idee kwam om mijn moeder te vragen. (Degene met daadwerkelijk naaigerei). Maar ik vond dat niet kunnen, ettelijke uren voor het gewaad af moest zijn.
Dus ik spoedde me naar de eerste de beste winkel die ik ervan verdacht om wellicht te grossieren in dergelijke majestueuze zaken, aangezien ik daar ooit ook een keer een kroon aanschafte, toen Zoon1 een keer Prins wilde zijn.

En toen zeg. Het lot! Karma! Ik kwam de winkel in, mijn oog viel direct op iets goudkleurigs, wat een KONINGSMANTEL bleek te zijn. Zo stond op het begeleidende kaartje. Nah! Ik ratste het van het rek, het daadwerkelijk enige en laatste exemplaar en brulde tegen de winkelmevrouw, DAT IK TOCH ONGELOOFLIJK MAAR WAAR PRECIES DIT NODIG HAD! PRAISE DEZE WINKEL IN MY HOUR OF NEED!

'Of het dan een cadeautje was?' Deed ze verschrikt.

En zo rende ik de winkel weer uit, terug naar huis, omdat ik opeens bedacht dat Zoon1 die ochtend, terwijl we naar school liepen, ook had medegedeeld dat hij toch maar wel ook verkleed naar school wilde. Eerder in de week was daar geen sprake van, vanwege verregaande beschamendheid. Maar zijn mening was veranderd. Hij moest en zou in het oranje gaan.
Aldus mestte ik zijn kast uit, op zoek naar een wellicht iets te klein, maar wel degelijk oranje shirt, zocht ik in de verkleedspullen naar voetbal-attributen en was danig in mijn nopjes met de hoed en sjaal die ik toch nog opdiepte.
Voelde mezelf een deugdelijke moeder en legde alles klaar voor de volgende ochtend.
Er was nog een paniekmoment, toen ik de eerder benoemde kroon natuurlijk niet zo snel kon vinden. Maar die bleek onderin de lego-doos te liggen. Vanzelfsprekend.

Vrijdagochtend togen evenwel de Zonen in hun outfits naar school en ik kon weer een nagel aan mijn doodskist bijturven.
Het behoeft geen uitleg dat de Echtgenoot hier geenszins ook maar enige vorm van stress van heeft ondervonden. Die man gaat me nog missen zeg.

Voorts toog ik dit weekend met Zuske en Zoon1 naar de bioscoop, en naar een heus restaurant, waarop mijn waarde zuster ons trakteerde. Een bijzonder gezellige aangelegenheid, waarbij Zoon1 een reusachtige pizza EN een meer dan groot dessert naar binnen kiepte. Daarna dronken wij daar nog een klein kommetje wijn op en gingen bijtijds te bedde, in de wetenschap dat de volgende dag de Kermis op ons stond te wachten. Zoon2 was deze avond uit logeren bij opa en oma. Het was dus me dunkt feestelijkheid alom.

En dan de kermis. Natuurlijk gingen we daarheen. Ik had nog even een momentje. Want ja, al jaren houd ik niet perse van de kermis, maar de Zonen wel, en dus gaan we elk jaar. Met z'n allen. De Zonen, De Echtgenoot, en ik.
En dit jaar was dat niet zo. Vond ik jammer. Dacht ik over na. En het ging helemaal niet om de kermis. Het ging om weer het zoveelste ding, waardoor ik me besef dat de dingen anders zijn geworden.
Als je al niet misselijk wordt van achtbanen en draaimolens, dan daar wel weer van.

Echter. Zuske, reddende engel in barre tijden, was ons vierde wiel, zodat wij niet omkiepten.
Het goede nieuws daarbij nog is, dat zij en ik enorm houden van de grijp-machines, met knuffelbeesten erin.
Fluks gingen er euro's in, maniakaal grepen wij, hysterisch werd er op knoppen gedrukt en jaaaa hoor! Ik won voor beide Zonen een allerenigst knuffelbeest, en Zuske voor Dochter1 van Vriendin2, een ponypaardje. We zetten de boel op de foto, gilden uitzinnig en liepen rap verder langs schreeuwerige molens, draaiende dingesen, flikkerende lampjes, brullende kermismensen en doodenge attracties.
We deden de jongens overal in, lieten ze trekken, grijpen, draaien en zweven, kochten een smerige suikerspin en drie uur later was er maar een klein beetje hysterie gaande. Bij iedereen

Taak volbracht.

Op Koningsdag, wat ik gewoon Koninginnedag blijf noemen, waren we zo ongeveer bij het krieken van de dag op weg naar de rommelmarkt. Reeds de vlag uitgehangen ook nog, tot groot plezier van vooral Zoon1, die nogal houdt van zulke deugdelijkheden.
Ik kocht mij twee paar schoenen, voor een prettig prijsje. Zoon1 kocht een vage elektrodoos, die ik alweer in de kast heb gelegd en waar hij niet meer om gevraagd heeft, en Zoon2 kocht een tas vol met zooi en bende, alles voor tien cent per stuk.

En die middag werd er bier gedronken. Volgens een prachtige traditie. Met Zuske en Vriendin1 en hare Verkering en met nog zo meer wat mensen.
Muziekjes, Zon, Bier en gesliert door de stad. Niet echt origineel, want heel Nederland doet dat zo, maar sommige dingen moet je gewoon niet willen veranderen.

Er zijn trouwens heel veel dingen die ik helegaar niet had willen veranderen. Maar dit jaar schijnt in het teken te staan van zulks.
Daar denk ik zo over na.
Ik word volgende week 36. En ik denk soms, was ik goddomme maar nooit 35 geworden. Ik heb mijn 35e verjaardag met een feestje ingeluid, waar de honden bijkans geen brood van lustten. Daarna zijn de dingen niet echt opgeknapt. Ik heb geen werk. Ik ga scheiden. Ik moet een nieuw huis.
En mijn Verkering is uit.
Als ik nu deze week nog opeens 20 kilo aankom, zijn zeg maar al mijn nachtmerries wel uitgekomen. Terwijl ik 35 was.

Dat moet dus duidelijk even anders.
Het enige dat nooit anders hoeft, zijn de Zonen. Zoon2 wil met me trouwen. Zoon1 vindt mij de liefste van de wereld. Samen met hen red ik me wel.
En natuurlijk mijn meisjes. Vriendin1, 2, 3 en Zuske. En nog een hoop andere lieve mensen en familie. Want in mijn hour of need, is het zeker niet alleen de koningsmantel-winkel. Liefde komt uit vele hoeken. Portugal, zelfs.




dinsdag 21 april 2015

Sting, de sollicitatie en het ochtendgloren

Het was me het weekje wel, vorige week. Allereerst had ik een sollicitatie gesprek, dat heel hoopgevend leek. Ik stuurde een uiterst geanimeerde mail met al mijn pluspunten en kwaliteiten en alles, en werd de dag daarna direct uitgenodigd voor een gesprek. Hoezeeeeee! Dacht ik. Leende een broek van Vriendin2, aangezien ik in feite niet aan broeken doe, laat staan een soort van nette. Wat nog een gevaarlijke kwestie was, want ik zie Vriendin2 als slanker dan mijzelve. Dus toen ik zei: ' Kindeke, heb jij niet een beetje fatsoenlijke broek te leen? ' Was dat eigenlijk op het randje van zelfkastijding.

Echter! Zocht ik er twee uit, in haar slaapkamer die compleet identiek is aan de mijne, aangezien we buren zijn, behalve dat haar slaapkamer netter en meer in evenwicht is dan de mijne. Wellicht omdat zij er met haar Echtgenoot in slaapt. Maar dat zou heel filosofische zijn en ook een beetje aanstellerig, van mij. Wellicht moet ik gewoon een keer normale gordijnen ophangen.
Evenwel, bleek ik ze beiden te passen, bij thuiskomst. Wat mij zeer vreugdevol stemde, en ik zag het dan ook als goed teken. En ook meteen als reden om me helegaar meer nergens zorgen om te maken, qua kledingmaat. Ook altijd geruststellend, vind ik altijd maar.

Voor het gesprek kwam ik te laat, aangezien ik bij mijn opstappunt hier in Het Dorp, reeds 5 minuten vertraging opliep. Nondeju, wat gebeurt er nu helemaal hier, zou je denken. Kennelijk iets waardoor er reeds om 08.00 des morgens wat aan de hand was. Wellicht wilde de conducteur nog even onderweg een Latte Macchiato No Fat Caramel of zo halen. Het blijft Bloemendaal he. In elk geval, was ik genoodzaakt om in Amsterdam De Grote Stad, te gaan RENNEN naar het perron vanwaar mijn aansluiting zou vertrekken. Rennen. En ik. In 1 zin. Ik had feitelijk al moeten zien aankomen dat de rest van de dag verdoemd was.

Evenzogoed, was het gesprek best wel leuk. Nadat ik ongeveer twintig minuten in Amsterdam Oost had rondgelopen, zonder enig idee waar ik was of waar ik heen ging.
Dat dacht ik op te lossen door heel luchtigjes te zeggen dat ik leuk in de buurt had rondgelopen, om de Omgeving Te Verkennen. Ja, ik verzin het wel.

Het bleek dat ik een van de drie kandidaten was, uit 45 brieven. Leuk, ja. Toch kreeg ik die middag een telefoontje dat ik het niet was geworden, omdat een van de anderen ' sterker ' was.
Heb je mij nog niet 's ochtends vroeg iemands schoenen aan zien doen, die bedacht heeft dat ie op blote voeten naar school gaat, denk ik dan.
Maar dat zei ik maar niet.
' Dank voor gesprek, was heel prettig ' zei ik. Netjes opgevoed he.

De volgende dag was er een afspraak met De Echtgenoot en ik, en onze advocaten.
Van die zin alleen al zou je aan de drank gaan.

Kort gezegd, heb ik me minder volwassen en professioneel gedragen, dan ik van te voren bedacht had. Maar ja, dat kun je ook zeggen van mijn ganse leven.
Wat dat betreft zie ik een rode draad. Ik leer er kennelijk niet van. Carrièr, huwelijk, etc.

On the bright side, kreeg ik echt een prachtige bos lelies van De Verkering. Daar knapt een mens van op. Moet wel steeds de stuifmeeldingesen eruit halen, anders krijg ik een flauwte van de geur, maar dat is iets waar alleen een zeurpiet over praat.

Waar dan weer helegaar niks over te zeuren valt, is het concert waar ik dit weekend was. Namelijk, Sting en Paul Simon.
Nu ken ik meneer Paul alleen van mijn ouders, omdat die vroeger, toen ik ECHT jong was, cd's hadden van hem. En die luisterde ik.
Dus ik kon bijkans meezingen, afgelopen zaterdag. Terwijl de rest van het publiek ietsje ouder was, en ietsje dronkenderder ook, trouwens. Ik zeg, tssss, de oudelui van tegenwoordig....
Waar dan weer echt niks over te klagen viel, was meneer Sting. HALLO! Een kleine blik op google leerde mij, dat hij de leeftijd heeft van mijn vader. Maar dat is dan ook werkelijk de enige vergelijking met iets waar je in de verste verte zeg maar de vergelijking wilt trekken in het kader van dat, waar meisjes aan denken, als je Sting ziet. Die armen. Die baard. Die stem. En dat hij aan het einde echt heel hard moest lachen om iets.
Pfffffffffff. Niet slecht, zeg ik.
Kijk, niet dat ik nu een poster van de man boven mijn bed ga hangen. Buiten dat die in het winkeltje het waanzinnige bedrag van 60 euro of iets kostten, denk ik niet dat De Verkering dat op prijs zou stellen. En mijn slaapkamer is al alles behalve evenwichtig, immers.

Diezelfde nacht was Vriendin3 in het Westen des lands. Dus toog ik na het concert, stadwaarts, om mijn Vriendinnen in de complete zin des woords, in de armen te sluiten. Dat resulteerde, geheel naar verwachting, in een biergelag van heb ik jou daar. Geheel niet naar onze leeftijd, hielden wij het vol tot bijkans het ochtendgloren. De volgende dag, via onze Whattsapp groep, hadden wij een kater pleziertje. En gelukkig de foto's nog.

Maar hee, dat was vorige week. Deze week begon met een fris gemoed, dezelfde slaapkamer, prachtige lelies en een Zoon2 die met zijn vader wil trouwen. En of ik dan maar mijn baby, die ik ga krijgen volgens hem,NIET DUS aan hem wil doneren. Geeft niet of het een jongetje of een meisje is, zei het kind.
Het is in elk geval geen bootvluchteling. Want die zijn allemaal dood goddomme.
Alleen al wat dat betreft zou je liever naar bijvoorbeeld Italië gaan.
En heus niet toevallig omdat Sting daar woont.



woensdag 8 april 2015

De aantekeningen, het kapsel en groep 6

In mijn telefoon maak ik regelmatig korte aantekeningen, als ik me opeens wat leutigs bedenk, of een grap hoor, of iets meemaak, waarvan ik dan denk dat het werkelijk enorm leuk zou zijn, om daar een stukske over te schrijven.
Echter komt het met regelmaat voor, dat ik dan die aantekeningen later terug lees, en dan echt helegaar geen idee meer heb waar het in godesnaam over gaat.
Zo las ik net de woorden: ' Bijna 36 = huilen ' en: ' Moeilijke baby '. Dus in een moment van literaire waanzin, dacht ik daar kennelijk wat mee te kunnen.

Nu kan ik me dat van dat 36 wel bedenken, immers ben ik dat zelf bijna, en ik vind het ook wel om te huilen. Nondeju. Vorig jaar gaf ik nog een klein feestje, omdat ik 35 wel een dingetje vond. Maar nu mooi niet. Wat valt er potdikke te vieren?

Hoewel, ik wel kennelijk tot deze leeftijd moest komen om eindelijk, eigenlijk voor het eerst in mijn leven, blij terug te komen van de kapper. Hij is namelijk echt de enige die het snapt zeg. Verfde hij de vorige keer al de goede kleur, nu is het geknipt, en toen ik thuis kwam, had ik niet eens de neiging om te gillen, mijn hoofd onder de kraan te stoppen, of om zelf met een schaar aan de gang te gaan.
Hoezee!

Overigens zijn de meningen verdeeld over mijn fabulous nieuwe kapsel.

Mijn vader: ' Ja. dat ziet er dus niet uit.'
Mijn moeder: ' Wat? Ben je blauw?'
De Echtgenoot: ' Ja het is dus een heel leuk kapsel, voor als je ergens achter een bar werkt.'
Verkering1 van Echtgenoot: ' Ik hou er wel van, zo rommelig '
Zuske: ' Zou je het niet eens kammen? '

De Zonen waren wat complimenteuzer, gelukkig. Tenminste, in die zin, dat toen ik ze vroeg hoe ze mamma's nieuwe haren vonden, ze zeiden dat zet het allang op de foto van pappa hadden gezien. Maar er werd in elk geval verder niks beledigends gezegd. Niet slecht.

De laatste keer dat ik naar de kapper ging, kwam ik terug als iemand die reeds 36 leek, vond ik toen. Terwijl ik toen toch echt nog maar 32 was. Dat wil een meisje niet he, dat resultaat.
Door de jaren heen liet ik het af en toe door het Zuske knippen, of ik pakte gewoon zelf de schaar en sloot me geruime tijd op in de badkamer, om best wel tevreden weer terug te keren in de woonkamer, waarna eigenlijk niemand verschil zag. Maar het was in elk geval niet mislukt en ik wilde niet schreeuwen.

Overigens wilde ik gisteren wel schreeuwen. Om een heel andere reden.
Er was namelijk een ouderavond op school, een vrij onverwachte, die per mail was aangekondigd, voor alle ouders van de klas van Zoon1. Natuurlijk gonsde het afgelopen week een beetje rond zo op het schoolplein, over wat er dan wel niet allemaal aan de hand was. Ik hoor doorgaans vrij weinig van het kind, dus ik was waarlijk benieuwd. Regelde oma om op te passen en toog tegen achten gisterenavond naar de school, de Echtgenoot kwam wat later vanwege omdat Zoon1 eerst nog zijn betamelijke schaakles had.
Een enorme opkomst bleek er te zijn zeg. Bijna alle ouders, veel ook met z'n tweeen, allemaal aan de tafeltjes, op de stoeltjes. Plus een hele schare juffen, een gym meester en wat begeleiding en al.
Nu is zoiets natuurlijk al eens eerder aan de hand geweest, dus ik zat er met wat kleine vooroordelen. Daar was ik ongetwijfeld niet de enige in.
Maar hee, het gaat om mijn nageslacht, ik was reuze benieuwd, ben daarbij natuurlijk enorm betrokken ouder en alles, en nog lang niet iedereen had mijn nieuwe haar gezien, dus natuurlijk zat ik er heus een soort van redelijk positief in.

Dat was van korte duur.
Het is toch maar weer bijzonder hoe mensen, die toch best wel normaal lijken, op het schoolplein niet met een bijl rondlopen of in enge witte busjes rondrijden met maniakale blik, in groepsverband, als het om hun gebroed gaat, niet hun gemak kunnen houden.
Zich ' aangevallen' voelen als er wordt medegedeeld dat de klas best wel lastig is, dat de juf feitelijk met de handen in het haar zit, dat er doorgaans slecht geluisterd wordt en dat sommige kinderen zich niet lekker voelen in de klas.

Ik als ouder denk dan: Gut, wat vervelend. Goed dat ze dat vertellen, en goed dat je als ouder wordt ingelicht. Dat de school denkt wellicht hulp te kunnen krijgen van de ouders. Dat er meegedacht kan worden. Dat ze een pedagoog inschakelen, om mee te denken.
En werkelijk, ik heb over dingen een mening, en ik vind best wel vaak dingen onzin en vervelend, maar ik vond dit waarlijk wel prima.

Nu wordt mijn Zoon1 niet gepest, doet het goed en gaat met plezier naar school. Dat is heul fijn voor hem, en voor zijn ouders bovendien. Kan me voorstellen dat als je kind een andere ervaring heeft in de klas, dat je dan als ouder dat vreselijk vindt, en dat je dan dus juist wilt, dat er wat verandert.
EN DAT BEREIK JE DUS NIET DOOR ALS EEN MALLE TE GAAN ROND ROEPEN, DE JUF AF TE VALLEN, SCHREEUWERIG JE MENING TE VERKONDIGEN EN BOOS IN DE RONDTE TE KIJKEN.
Vind ik, hoor.
Dus ik rolde met grote regelmaat met mijn ogen. Denk wel dat mensen dat gezien hebben. En mijn haar

Als je een probleem hebt met school, met de klas of met de juf, dan praat je daarover. Dan doe je er wat aan. Als je het allemaal echt heul vreselijk vindt, dan haal je je kind van school.
Maar dan ga je dus niet wachten tot er een groepsgesprek is, en dan opeens gaan roepen dat het niet waar is, met vingers wijzen en je zo gedragen, dat ik je eigenlijk op de gang wil zetten.
Net of je een kind in groep 6 bent.
Haha. Hahahaha. Hahahahahaha.


Weet ik onderhand nog niet, wat ik bedoelde met dat 'moeilijke baby'. Wellicht bedoelde ik mezelf, als ik mijn moeder zo af en toe eens hoor over vroeger.
En dat dat bijna 36 jaar geleden is. Of iets over cyclus van leven of zo. Ik zal eens een kommetje wijn inschenken. En er nog eens hard over nadenken en wellicht wat aantekeningen maken.