Echter komt het met regelmaat voor, dat ik dan die aantekeningen later terug lees, en dan echt helegaar geen idee meer heb waar het in godesnaam over gaat.
Zo las ik net de woorden: ' Bijna 36 = huilen ' en: ' Moeilijke baby '. Dus in een moment van literaire waanzin, dacht ik daar kennelijk wat mee te kunnen.
Nu kan ik me dat van dat 36 wel bedenken, immers ben ik dat zelf bijna, en ik vind het ook wel om te huilen. Nondeju. Vorig jaar gaf ik nog een klein feestje, omdat ik 35 wel een dingetje vond. Maar nu mooi niet. Wat valt er potdikke te vieren?
Hoewel, ik wel kennelijk tot deze leeftijd moest komen om eindelijk, eigenlijk voor het eerst in mijn leven, blij terug te komen van de kapper. Hij is namelijk echt de enige die het snapt zeg. Verfde hij de vorige keer al de goede kleur, nu is het geknipt, en toen ik thuis kwam, had ik niet eens de neiging om te gillen, mijn hoofd onder de kraan te stoppen, of om zelf met een schaar aan de gang te gaan.
Hoezee!
Overigens zijn de meningen verdeeld over mijn fabulous nieuwe kapsel.
Mijn vader: ' Ja. dat ziet er dus niet uit.'
Mijn moeder: ' Wat? Ben je blauw?'
De Echtgenoot: ' Ja het is dus een heel leuk kapsel, voor als je ergens achter een bar werkt.'
Verkering1 van Echtgenoot: ' Ik hou er wel van, zo rommelig '
Zuske: ' Zou je het niet eens kammen? '
De Zonen waren wat complimenteuzer, gelukkig. Tenminste, in die zin, dat toen ik ze vroeg hoe ze mamma's nieuwe haren vonden, ze zeiden dat zet het allang op de foto van pappa hadden gezien. Maar er werd in elk geval verder niks beledigends gezegd. Niet slecht.
De laatste keer dat ik naar de kapper ging, kwam ik terug als iemand die reeds 36 leek, vond ik toen. Terwijl ik toen toch echt nog maar 32 was. Dat wil een meisje niet he, dat resultaat.
Door de jaren heen liet ik het af en toe door het Zuske knippen, of ik pakte gewoon zelf de schaar en sloot me geruime tijd op in de badkamer, om best wel tevreden weer terug te keren in de woonkamer, waarna eigenlijk niemand verschil zag. Maar het was in elk geval niet mislukt en ik wilde niet schreeuwen.
Overigens wilde ik gisteren wel schreeuwen. Om een heel andere reden.
Er was namelijk een ouderavond op school, een vrij onverwachte, die per mail was aangekondigd, voor alle ouders van de klas van Zoon1. Natuurlijk gonsde het afgelopen week een beetje rond zo op het schoolplein, over wat er dan wel niet allemaal aan de hand was. Ik hoor doorgaans vrij weinig van het kind, dus ik was waarlijk benieuwd. Regelde oma om op te passen en toog tegen achten gisterenavond naar de school, de Echtgenoot kwam wat later vanwege omdat Zoon1 eerst nog zijn betamelijke schaakles had.
Een enorme opkomst bleek er te zijn zeg. Bijna alle ouders, veel ook met z'n tweeen, allemaal aan de tafeltjes, op de stoeltjes. Plus een hele schare juffen, een gym meester en wat begeleiding en al.
Nu is zoiets natuurlijk al eens eerder aan de hand geweest, dus ik zat er met wat kleine vooroordelen. Daar was ik ongetwijfeld niet de enige in.
Maar hee, het gaat om mijn nageslacht, ik was reuze benieuwd, ben daarbij natuurlijk enorm betrokken ouder en alles, en nog lang niet iedereen had mijn nieuwe haar gezien, dus natuurlijk zat ik er heus een soort van redelijk positief in.
Dat was van korte duur.
Het is toch maar weer bijzonder hoe mensen, die toch best wel normaal lijken, op het schoolplein niet met een bijl rondlopen of in enge witte busjes rondrijden met maniakale blik, in groepsverband, als het om hun gebroed gaat, niet hun gemak kunnen houden.
Zich ' aangevallen' voelen als er wordt medegedeeld dat de klas best wel lastig is, dat de juf feitelijk met de handen in het haar zit, dat er doorgaans slecht geluisterd wordt en dat sommige kinderen zich niet lekker voelen in de klas.
Ik als ouder denk dan: Gut, wat vervelend. Goed dat ze dat vertellen, en goed dat je als ouder wordt ingelicht. Dat de school denkt wellicht hulp te kunnen krijgen van de ouders. Dat er meegedacht kan worden. Dat ze een pedagoog inschakelen, om mee te denken.
En werkelijk, ik heb over dingen een mening, en ik vind best wel vaak dingen onzin en vervelend, maar ik vond dit waarlijk wel prima.
Nu wordt mijn Zoon1 niet gepest, doet het goed en gaat met plezier naar school. Dat is heul fijn voor hem, en voor zijn ouders bovendien. Kan me voorstellen dat als je kind een andere ervaring heeft in de klas, dat je dan als ouder dat vreselijk vindt, en dat je dan dus juist wilt, dat er wat verandert.
EN DAT BEREIK JE DUS NIET DOOR ALS EEN MALLE TE GAAN ROND ROEPEN, DE JUF AF TE VALLEN, SCHREEUWERIG JE MENING TE VERKONDIGEN EN BOOS IN DE RONDTE TE KIJKEN.
Vind ik, hoor.
Dus ik rolde met grote regelmaat met mijn ogen. Denk wel dat mensen dat gezien hebben.
Als je een probleem hebt met school, met de klas of met de juf, dan praat je daarover. Dan doe je er wat aan. Als je het allemaal echt heul vreselijk vindt, dan haal je je kind van school.
Maar dan ga je dus niet wachten tot er een groepsgesprek is, en dan opeens gaan roepen dat het niet waar is, met vingers wijzen en je zo gedragen, dat ik je eigenlijk op de gang wil zetten.
Net of je een kind in groep 6 bent.
Haha. Hahahaha. Hahahahahaha.
Weet ik onderhand nog niet, wat ik bedoelde met dat 'moeilijke baby'. Wellicht bedoelde ik mezelf, als ik mijn moeder zo af en toe eens hoor over vroeger.
En dat dat bijna 36 jaar geleden is. Of iets over cyclus van leven of zo. Ik zal eens een kommetje wijn inschenken. En er nog eens hard over nadenken en wellicht wat aantekeningen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten