woensdag 17 juni 2015

De verstandige keuze.Soms.

Nu zit ik in een faaaase, natuurlijk. Met hoop gedoe en dinges. Maar er zijn de laatste tijd ook nogal veel ERG leuke dingen. Misschien tijd om daar ook eens wat meer op in te gaan. Wel zo olijk en vrolijk, immers.

U zou maar kunnen denken dat alles maar ellende en akeligheid is. Hélemaal niet gezellig.

Zo had ik van de week mijn moeder aan de telefoon, die vertelde over een verjaardag, waar een tarot-kaart-lezeres was. Het was een feestje met een aantal soorten types, waarbij de wapperende-outfit-waanzinnig-opgestoken-haar-vrouwen de overhand hadden. Zo verhaalde mijn moederke. Alleen al daarom moest ik brullen van het lachen, want ik weet precies wat ze bedoelt. Natúúrlijk lezen dit soort vrouwen tarotkaarten. Het staat op hun voorhoofd. Of het straalt van hun gluten vrije groene thee af.
Hoe dan ook, had mijn moeder er lol van en heeft ze wellicht inzichten gekregen waar ze anders in het duister was blijven tasten. Wat maakt het ook uit, het was een lollig gesprek.

Verder had ik dit weekend maar liefst Drie leuke avonden. Nu is dat natuurlijk evident aan elkaar, echter, ik kan me niet herinneren, in één en hetzelfde weekend zo ontzettend veel te hebben gelachen, al die avonden achter elkaar. Doet een meisje goed.
Zaterdag kocht ik mij een nieuw jurkje, wat altijd een goed idee is, deed ik 's avonds toch wat anders aan, wat een heel normaal gegeven is, en ging heel verstandig aan het bier. In plaats van wijn.
Die avond was een verjaardag in een kroeg, waar het uitstekend vertoeven was, mede mogelijk gemaakt door al het vermakelijke gezelschap, en waar een opmerking over een piercing genoeg was, om mij tot 24 uur daarna nog aan het lachen te hebben.
Met een kleine kater, was er zondag einde middag tijd voor een klein drinkje op het terras van Kroeg1.
Dat werd een avond voor in de boeken. Waarbij ik heel onverstandig koos voor witte wijn, in plaats van bier. Het kan zo wel eens verkeren, qua verstandigheid. Er werden foto's gemaakt, die tot op een minuut geleden voor vermaak zorgen, bij sommige mensen. niet de mensen op de foto. Ik
Het werd een beetje laat, of vroeg, die nacht, waardoor ik die middag bij de zwemles van Zoon2 op het randje van overlijden lag, in de bloedhitte van de kleedkamer. Heus niet dat iemand dat merkte hoor, zo ben ik dan ook wel weer. Maar die avond lag ik zeer vroeg in bed. En sliep tien uren achter elkaar.
Waarna ik het die avond een goed idee vond om een pan met spaghetti te maken. Wanneer maar weer bleek dat ik slechts in staat ben om dat soort maaltijden in bulk te maken. Als er onverwachts 8 toevallige voorbijgangers waren aangeschoven, of de hele klas van Zoon1, was dat helemaal geen probleem geweest.

Het moet gezegd worden, dat ik me aardig door de enorme pan heb doorgewerkt. Beetje geraspte kaas erover, en ik schuif het zo naar binnen.
De Zonen werkten goed mee, en Hond1 vond het ook helemaal niet vies, zo zag ik aan alle restjes op het kleed. Dat zuig ik dan met de stofzuigert wel weer op, waarna ik me over drie weken weer afvraag wat er toch aan de hand is met dat ding.

Maar, niet getreurd, ik was ook heus bezig met heel serieuze zaken de afgelopen dagen. Solliciteerde zo nog wat, bekeek huizen en belde met de Gemeente Bloemendaal. Het Dorp heeft een heuse eigen gemeente, waar ze er vanuit gaan dat je niks te doen hebt de hele dag.
Ik belde namelijk het nummer dat ik moest bellen volgens de website, waarna ze mij vervolgens via het bandje aan de andere kant van de lijn vertelden, dat ik eerst even op de website moest kijken voor mijn gewenste informatie.
Ik hield vol. Als een bloedhond, als je het mij vraagt.
Liet me paar keer doorverbinden, vertelde compleet zinloos mijn verhaal aan een aantal dames die daar niet van gediend waren, 'Loop nu in het park. Kan u niet helpen'. En 'Ik verbind u door met iemand die nu eigenlijk pauze heeft', daarna.
Enorme nuttige 20 minuten waren dat.
Toen ik nogmaals belde en het over een andere boeg gooide; 'Ja maar, wat nu als ik straks op straat sta, met mijn twee kleine kinderen,...wat dan? WAT DAN?' Toen waren ze 'helaas niet thuis in deze materie'. Waarna ik mijn 12e koffie nam.

Wat er verder nog gebeurde, die treurige bel-dag, is dat ik een mailtje kreeg van de redactie van het Psychologie Magazine. Dat ze mijn stukske, dat ik ingestuurd had, heul leuk vonden. Dat het ze geráákt had, en dat het geplaatst zou worden in het zomer nummer.
Nah!

Nu was ik op dat moment even geheel het spoor bijster, want ik doe soms wel mee aan schrijfwedstrijden, maar let nooit zo erg op de uitslag, omdat die doorgaans maanden later pas bekend wordt gemaakt. Ik had dan ook geen idee. Kon in mijn laptop niks meer vinden.
Dus zonder dat ik wist wat er geplaatst zou worden, schreeuwde ik het nieuws op Facebook en hoopte op het beste. Ja, voor je het weet schrijf ik over een lesbuoze ervaring of over anders schandelijks. Je weet het maar niet immers. hahaha. Grapje ja.

Maar vandaag kreeg ik het blad toegestuurd en bleek het te gaan om Een Brief Naar Je Vroegere Zelf.
Oooooh jaaaaa. Dacht ik.
Was ook zo.

En nou ja, u leest het maar. Vanaf morgen in de winkel. Kennelijk hebben 175 mensen hun briefske ingestuurd, en zijn er 5 uitgekozen. Waaronder die van mij. Heul niet slecht, als je het mij vraagt.
Het kwam wel weer als een klap in het gezicht, toen ik het zo zwart op wit terug las.
Nondenju.

Denk niet dat het ooit gaat wennen. In welk blad het ook staat.

Maar Zoon2 en zijn Vriend2, speelden vandaag 'Mc Donalds', met een bord vol appels.
Er gaat in elk geval nog iets gezond en verstandig.


zaterdag 6 juni 2015

Geen afritsbroek, maar wel alleen.

Een afritsbroek, dat is wat ze zei. EEN AFRITSBROEK? Is wat ik terug krijste. Ben je gek? Waarom?
Mijn Zuske is namelijk nu aan het wandelen in Spanje. De route der bezinning, Compostella en dinges. En ter voorbereiding daarvan, kocht zij zichzelf een paar wandelschoenen. Nou alla, als je dan gaat wandelen, oke dan. Ik deed de vierdaagse deze week gewoon op gympjes, maar misschien is 40 kilometer per dag, of wat ze dan ook doen, beter op deugdelijke schoenen. Heb me eerlijk gezegd nooit zo verdiept in de wandelmaterie.
Het scheelde nog een haartje, of ze had een The North Face jas aan gehad. Gelukkig werd dit ternauwernood behoed door gezond verstand harerzijds.
Ze vloog naar Spanje, deed, zo denk ik me in, hare nieuwe schoenen aan en zette het op een lopen. Natuurlijk was er tegen het einde van de middag gewoon wel bier op een terras. Zo zag ik op een foto in onze familie-app-groep. Zij liever dan ik. Qua wandelen. Qua terras had ik me gaarne vervoegd, natuurlijk.

En toch was er opeens weer de avondvierdaagse. Elk jaar weer he, net als de zomervakantie, komt dit zo opeens opzetten, ook al had ik het kunnen weten. Op het laatste moment schreef ik de Zonen in, met bij elkaar geraapt kleingeld in enveloppen, met zelfgeschreven inschrijfstrookjes, vanwege kwijtgeraakte offciele strookjes. schuld van de Zonen, natuurlijk

De Echtgenoot deelde daags voor aanvang mede, dat hij niet zou kunnen lopen. De man heeft een dinges en een toestand, waardoor hij niet in staat was om kilometers te wandelen. Dus of ik dat even gans alleen wilde oplossen. Nondenju.

Niet dat ik een keus had, natuurlijk. Dus ik verruilde fluks mijn leuke laarsjes in voor gympjes, sneed sinaasappels voor de smerige pepermunt-in-zakdoek-traditie, serveerde het diner om 17.00 uur stipt, vulde flesjes met limonade en suste ruzies over mee te nemen snoep. En sloeg aan het wandelen. Nu ging de eerste avond niet door, vanwege omdat er wellicht eventueel een grote storm op komst was. En aangezien wij in Het Dorp niet meedoen met de standaard vierdaagse, neen, wij doen een eigenste, apart van de rest van de scholen, maar wel heel mooi door bos en duin, is het met het idee van omvallende bomen geen goed idee om 200 kinderkes mee te slepen in een storm onder bomen.

Ach en wee, wat een ellende, toen het mailtje binnenkwam dat de eerste avond niet doorging. Alsof het bericht was gekomen dat er nooit meer snoep in de wereld zou zijn zeg. Tranen, geloei en misère was ons deel.
Alla kinderen, komaaaaaan, we gaan gewoon een stuk met Hond1 lopen, zei ik. Nam Buurjongen1 ook nog mee en toog met de jongens langs onze landelijke omgeving. De kinderen vonden mij maar wat leuk, dat we toch een stukske gingen lopen. Tot ik luidkeels 'De paahahaaden oooop, de laahahahaaanen iiiin' begon te scanderen. Toen was ik opeens weer belachelijk en moest ik ophouden.
Zelfs het Potje Met Vet kon de kinderen niet bekoren.
Ja, de dingen veranderen met de jaren, zo zie ik. Daarbij, had ik het vroeger volgens mij nooit over snoep op zulke avonden, maar was ik maar wat in mijn nopjes met een stuk komkommer. Ach.

De avonden daarna ging het wel door, was het prachtig weer en wandelden we heel mooi door de duinen. De zon scheen, Zoon2 rende alleen maar heen en weer met zijn vrienden, Zoon1 had een 'club' gaande en ik kletste zo een beetje bij met wat ouders. En was heel blij dat daarna de wijn koud stond.

De laatste avond was er wederom kans op storm en regen en ellende, dus was er een verkorte route, waarbij ik een piepklein beetje natregende, maar verder was er niks aan de hand. Eigenlijk ben ik er best goed uitgekomen nog, deze week. Behalve natuurlijk doodvermoeide Zonen, vanwege veel te laat in bed, en de stress van het diner, veel te vroeg, de rugzakjes met versnaperingen, het kokken bij het maken van de sinaasappels en natuurlijk het plassen onderweg, de steentjes in de schoenen, en krijg ze daarna maar eens in bed. Met rode wangen en bezwete rugjes.

Voelde me alleenstaande moeder.
En terecht. Want was dit deze week ook echt. Niet delen van lasten. Niet napraten.
Het begint wel te wennen, langzaamaan. Denk ik soms. Vaak ook niet hoor.

Net als dat het misschien nooit gaat wennen, dat je alles voor je kinderen doet. Zoals vandaag bowlen. Niet dat ik in principe iets tegen bowlen heb, maar het is bepaald niet een veelvoorkomend gegeven in mijn leven.
Maar hee, veel is nieuw, dus waarom dit niet. En Zonen hadden er bijzonder veel zin in. Het was het afscheid van het voetbalelftal van Zoon1, omdat we er een seizoen op hebben zitten en volgend jaar de teams herverdeeld worden.
Een bowlingcentrum is toch een ding apart hoor. Het was Disco, gecombineerd met Cowboy, Skihut, en Goochelaars. Dat zie je niet vaak. Dit samen met patat, kroketten en iemand met een rood hoedje op. In twee uur ben je een hoop ervaring wijzer.
De kinderen hadden het superleuk, en er was een biertje. En iedereen kreeg ballonnen. Geslaagd dus.
Och, waren we allemaal nog maar kind. Een simpel bestaan. Ijs en ballonnen en je leven is perfect.

Maar zit je dan eenmaal alleen, met de Zonen te bedde, een koude witte wijn in het glas en Hond1 aan de voeten, dan zijn er gedachten.
Ons huis wordt verkocht, zo bleek deze week.
Mijn huis, mijn keuken, mijn leven. Gaat iemand anders doen.
In mijn koelkast komen spullen van andere mensen. God bewaar me dat het alleen maar tarwegras sap of iets gaat zijn. Dat ga ik tegenhouden.
Dit is een huis van plezier, van liefde, van wijn, vrienden en lachen.

Het is nu ook het huis van van ruzie, onbegrip, nieuwe liefdes en onzekerheid.
Het huis waarvan ik dacht dat ik er oud in zou worden. Waar in elk geval de Zonen oud genoeg zouden worden. Om van hieruit uit te vliegen. En dat ik dan heerlijk zou kunnen zwelgen in mijn lege nest syndroom. Om vervolgens hun kamers om te bouwen tot kroeg. Zoiets.

Ik denk niet dat dat ooit gaat wennen. Denk dat ik nog eerder een afritsbroek koop, er kekke laarsjes onder draag, dan dat ik wen aan het idee dat ik nu niet weet waar ik ga wonen. En waarvandaan de Zonen volgend jaar gaan wandelen. Wat ik wel weet, is dat ik er tegenop zag om dingen alleen te doen. Nu niet meer, want ook dat kan ik. Blijkt.