zaterdag 31 maart 2012

Het Houten Huwelijk. Een dag later.

Nou, daar zitten we dan. In Deventer in een fancy hotel Thuis. Lekker samen, uitbuikend van een champagne ontbijt Met Zoon1+2 op de bank.
Het was weer eens zover.
Ziekenhuis.
Geen weekendje weg.
Tranen met tuiten door Zoon1 en mijzelve.

Donderdag kwam Zoon1 thuis, mank lopend, moeilijk kijkend, maar vrolijk en geen bloed of wat te bekennen. Dus maakte me niet perse zorgen, het is een jongen, valt wel eens, is normaal, loopt even mank, blauwe plek, klaar.
Ik schreef een olijk stukske, dronk een wijn, dacht aan ons weekendje weg en legde mijn nieuwe truitje klaar om aan te doen tijdens het uitgebreide restaurantdiner dat we vrijdagavond zouden gaan gebruiken.
In de nacht van donderdag op vrijdag stond Zoon1 luid huilend in onze slaapkamer. Niet eens meer mank lopend, maar half kruipend en met duidelijk heel veel pijn.
Ik nam hem in bed bij me, Echtgenoot koos maar voor het bed van het kind en ik was vervolgens de rest van de nacht wakker met een kermende Zoon.
Om 07.00 gisterenochtend belde ik de spoedpost van het ziekenhuis maar weer eens, haalde oude herinneringen van vorige week op met de telefoniste, ha, ha, ha, en legde de zaak maar weer eens voor.
En ja, wij moesten maar langs komen.
Beelden van Deventer en sauna en romantische taferelen in een mooie hotelsuite vlogen aan mijn geest voorbij, toen Echtgenoot en Zoon thuiskwamen van het ziekenhuis een uurtje later.
Een ontsteking in de heup van Z1.
Minimaal 4 dagen platliggen, kan wel twee weken duren.
Oorzaak onbekend, waarschijnlijk een virusinfectie. Pijnlijk maar onschuldig.
Daaaag weekendje weg.
Ik slikte mijn teleurstelling dapper wegIk ging best hard huilen, legde Zoon1 op de bank met een stapeltje boeken en dvd's, zette mijn leed op Facebook en annuleerde het hotel.

Gelukkig kon Zoon2 alsnog logeren bij opa en oma, want hij verheugde zich al zo ontzettend en eind van de ochtend zaten E, Z1 en ik dus thuis. Zoon1 werkelijk heel zielig met veel pijn en ook een klein beetje sterallures, dat wel. Commandeerde op hoge toon zijn arme ouders, eiste diverse versnaperingen geserveerd te krijgen op zijn troon ziekbed en las boekjes en keek tv. Echtgenoot deed een slaapje naast hem op de bank, nadat hij mij wel nog even feliciteerde met onze trouwdag en daar heus heel liefdevol bij keek.
En ik ging maar eens onze kast opruimen.
Net waar ik zin in had.
Het was een rare dag, die voelde als een verregende vakantiedag, als een jurk die je aantrekt voor het feest van het jaar en die dan te klein blijkt, als een heel lekker broodje vis waar je voedselvergiftiging van krijgt, als een taart die je trots uit de oven haalt en die instort. Een beetje zo. Maar het was ook wel fijn, de grote Zoon1 heel veel kusjes geven, zonder dat hij kan wegrennen, mhe, de teleurstelling over ons weekend kunnen delen met Echtgenoot, en het idee, dat er toch waarlijk ook wel ergere dingen zijn natuurlijk.

In de avond haalden we grote hoeveelheden patat en hamburgers, aten dat op de bank voor de tv en we brachten Z1 naar bed, wat nogal wat voeten in de aarde bleek te hebben. Krijg een kind dat zich niet kan bewegen maar eens onder de douche en in zijn hoogslaper.
Hij werkte ook niet ècht mee, zeg maar. Wat wij heus snapten. En waar wij ook best wel geduldig mee omgingen, al keek ik scheel van de moeite die ik daarvoor deed.
Natuurlijk ging ik nog even door mijn rug, bij het slepen door het huis met het kind.

Toen de rust eenmaal was wedergekeerd, keken E en ik elkaar aan, ontkurkten een fles alcohol en zaten uiteindelijk gemoedelijk tesaam op de bank, keken een film, aten een smakelijk toastje kaas, proostten op ons huwelijk en gingen uitgeput naar bed.

En vandaag haalde ik Zoon2 weer op, die de tijd van zijn leven had gehad bij opa en oma, en zo was alles weer een normale zaterdag.
Behalve dan dat Zoon1 nog op de bank ligt natuurlijk. We gaan maandag maar naar de eigen huisarts, die toch ook wel op zal kijken dat we er zijn, want we komen tegenwoordig toch vaker in het ziekenhuis dan bij de huisarts. Best verfrissend.

Ik vroeg gisteren nog aan Echtgenoot of hij misschien denkt dat we in een vervloekt huis wonen ofzo. Of wat er toch in godsnaam aan mijn karma mankeert. Of aan mijn aura of iets. Want serieus, dit zijn toch abnormale tijden hoor.

donderdag 29 maart 2012

De Trouwdag, een terugblik.


Hee kijk, deez' hierboven lijkt op mij, maar dan veel jonger en slanker en met lang donker krullend haar?
Oh.
Ja.
Dat ben ik ook, maar dan 5 jaar geleden, 30 maart.
Toen was ik me enorm ontspannen en heus helemaal niet bewust van de fotograaf, aan het opmaken.
Zoon1 was toen nog gewoon Zoon en net 1 jaar. En het was praaaachtig weer. Net zoiets als het nu is, maar nog iets warmer misschien.
Voor realistische sfeerbeelden kunt u het best onderstaand muziekje aanzetten terwijl u verder leest.

http://www.youtube.com/watch?v=COiIC3A0ROM

Dit werd gedraaid, terwijl wij heel prins- en prinsesachtig in het stadhuis de trap afdaalden en elkanders hand pakten, terwijl Echtgenoot mij liefdevol aankeek, ik doodsangsten uitstond omdat ik bang was dat ik over mijn jurk de trap zou afstorten, onderwijl vergenoegd rondkijkend naar alle vriendinnen die met zakdoekjes in de weer waren bij de aanblik van wij samen daar op de trap. Heel prettig, natuurlijk. Leuker dan dat je zo neer komt dalen en dat iedereen zo'n beetje om zich heen kijkt en 'whatever' zegt. Ofzo.
De kleine Zoon1 kroop rond en schrok zich een aap toen hij net onder de tafel van de Ambtenaar zat toen die met een enorme hamerslag ons huwelijk beklonk.
Ik weet nog heel goed, dat toen we eenmaal uit het stadhuis kwamen en we in de auto zaten om naar ons fancy hotel te gaan waar we die avond zouden slapen, ik een welverdiende sigaret opstak, net niet mijn jurk in de fik stak, zwaaiend met mijn beringde hand, ik toen pas besefte dat de dag nog niet voorbij was. Daarna gingen we nog eten en daarna ook nog feesten. En toen we het hotel in kwamen, zei de mevrouw die ons ontving: Welkom, meneer en mevrouw Zon. WHAHAHAHA wilde ik toen gillen, in haar gezicht. Maar dat deed ik natuurlijk niet, want zo heette ik immers ook. Was ik alweer vergeten. (Sindsdien noem ik mezelf alleen bij mijn getrouwde naam bij ziekenhuisbezoeken met de Zonen en bij paspoortaanvragen enzo, om verwarring te vermijden). Verder heet ik gewoon Barendregt. Een fraaie naam, immers.
Vind ik.
De champagne borrel en daarna het eten waren superleuk. (Zonder Zoon, die wij netjes onder hadden gebracht, zodat wij niets met luiertjes of een moe kind te maken zouden krijgen. Zo zijn we dan ook wel weer) Met zeer lieftallige praatjes van familie en vrienden en veel wijn en lekker eten en ik hing nog even met mijn jurk in de saus, maar dat zag bijna niemand.
En het feest, mensen, het feest. Dat Was Pas Echt Leuk. Het was het beste feest EVER. Al zeg ik het zelf, dan.
Leuke muziek, alleen maar leuke mensen in mooie kleding, roze ballonnen, cadeaus en heul veul wijn.
Een klein beetje beschonken werd ik, maar ik vind, als je al niet beschonken mag zijn op je eigen trouwdag, nu, werkelijk, wanneer dan wel. Ik danste met mijne Echtgenoot, met mijn vader, met mijn vriendinnen en ik gooide mijn boeket echt heel charmant met een enorme boog door de ruimte.
En aan het eind van de avond had ik een witte jurk met nogal veel zwarte modder aan de onderkant.
Wij gingen in een taxi naar het fancy hotel alwaar we nog meer champagne hadden. De volgende dag werden we wakker met de zon door de ramen en konden we ons verheugen op het uitpakken van alle cadeaus en enveloppen en mooie kaartjes en natuurlijk Zoon weer halen.

Ach jaaaaa. Ach jaaaaaaaaa.

De jurk zit nog steeds in dezelfde kledingzak waar ik die ooit in opborg, Twee verhuizingen en 5 jaar later. Zoon is Zoon1 en Zoon2 heeft ervoor gezorgd dat ik die jurk voorlopig niet meer pas. Mijn ring heeft nog niks van de glans verloren en Echtgenoot heeft nu geen haar meer, geen bril meer, maar wel een baard.
Wij hebben in de afgelopen jaren eigenlijk nog nooit onze trouwdag echt gevierd, maar morgen gaan we tesaam een nachtje weg, naar het feestelijke Deventer, in een fraai hotel, met een sauna en alles. We gaan relaxen en eten en drinken en slapen en de Zonen gaan logeren bij lieve familie.
Het is een Houten Huwelijk, las ik op internet, 5 jaar.
En alla, hout is ook fraai, zeg ik. Stevig, kan tegen stootje, splintert soms wat maar is met een beetje afwerking zo weer glad, en wordt mooier met de jaren.

Hoezee!

vrijdag 23 maart 2012

De Real Life Soap en de klok. Alweer.

Ik denk dat ik straks RTL4 even ga aanschrijven, of ze een real life soap van mijn leven willen maken. Waarschijnlijk zijn ze direct sùperenthousiast en balen ze ervan dat ik er zelf mee kom. Liever hadden ze dat zelf bedacht. Want zo zijn televisiemensen wel een beetje denk ik. Ik ook, daarom hoor ik ook ontzettend op tv. Maar dat komt dus vanzelf. Want serieus, kijijijkcijfers mensen, kijkcijfers ga ik trekken! Moet wel nodig nieuwe outfits hebben dan, trouwens. Dat treft, want dat wilde ik toch al, maar aangezien wij iets teveel huizen in ons bezit hebben, gaat helaas al het geld daarheen. Maar kleding kopen om daarna rijk en beroemd te worden, dat noem ik een investering.
Maar goed, de real life soap dus. Ik stel me zo voor dat er een intro komt met wat sfeerbeelden van mijn leven, waar de kijker dan veel wachtkamers van dokters en ziekenhuizen ziet, wat heel flatteuze plaatjes van mijn vriendinnen en mijzelve en natuurlijk Zoon1+2, Cavia 1+2 en Echtgenoot, die het vast ook een heel goed idee vindt. Wellicht kan ik meteen een soort Pfaff-contract afsluiten, zodat we meteen filmmateriaal van de kinderen hebben, voor de rest van hun leven. En dat mijn toekomstige schoondochter dan ook mijn eerste kleinkind op tv baart enzo. Maar misschien is dat ietsje voorbarig allemaal. Misschien. Ietsje.

Het zit namelijk zo; ik was afgelopen dinsdag WEER in het ziekenhuis. Ja, maandag ook al ja.
Het zielige armpje van Zoon2, bleek namelijk dinsdagochtend nog helemaal niet over te zijn, aangezien hij des ochtends ontwaakte, en meteen AUWWWW schreeuwde.
Om 07.00 hing ik aan de telefoon met de spoedpost van het ziekenhuis, waar ik na een klein dreigement overleg terecht kon met het kind.
En wat bleek, zijn elleboogje was uit de kom! Nah! Wie had dat gedacht. Dat arme schaap liep daar dus al 24 uur mee rond.
'Kom liefje, gewoon even meewerken, hup, arm uit je shirt, hop, pyjamaatje aan, even meewerken'
aaaargghhh slechte moeder, slechte moeder
Na een kleine maar doeltreffende beweging van de arts, brulde Zoon2 echt maar heel even en daarna was het klaar. Niks meer aan de hand en ik kon zijn jasje dit keer geruisloos aantrekken en hij huppelde weer het ziekenhuis uit. Ik keek inmiddels scheel van de hoofdpijn van alle toestand weer.

Woensdag had Zoon1 een verjaardagsfeestje en daardoor waren Zoon2 en ik de hele dag samen rustig thuis, waar we danig van opknapten. Hij besloot alleen om maar weer eens vreselijk verkouden te worden, maar gelukkig weet ik daar inmiddels een beetje van en begon hem direct vol te spuiten met puffers en zoutoplossingen, dus misschien dat we er deze keer zonder antibiotica van afkomen. Positief is mijn middle name he.

Zo kabbelde de week rustiek voort en we haalden patat en kroketten waar ik ook altijd een enorm helende werking in zie, we gingen werken en zaten in de zonneschijn en gisterenavond op de bank keken Echtgenoot en ik elkaar zo eens aan en ik dacht dat hij ging vragen of ik misschien een gekoeld wijntje bliefde.
Maar neen. Hij zei;
'Dit weekend gaat de klok een uur vooruit'.
En ik wilde met mijn hoofd tegen de muur bonken. Met mijn nagels het behang eraf trekken en zo hoog gillen dat alleen honden mij konden horen.
Het enige dat ik werkelijk deed, was tussen mijn tanden door zeggen:
'Ja. Dat weet ik'.

Echtgenoot is een Man en had nochtans niet door in welk een woede en wanhopigheid ik was ontstoken, zonder dat het uiterlijk zichtbaar was.
En ging dus door met het gesprek en hieronder daarvan een verslag.

E: Ja, de klok een uur vooruit dus. Zucht.
Ik: Dat meen je niet.
E: Ja dus de kinderen zullen wel weer moe zijn.
Ik: Dat meen je niet.
E: We hebben immers een uur minder slaap.
Ik: Dat meen je niet.
E: Pfff wel weer vermoeiend.
Ik: Dat meen je niet.
E: Wat zeg je nou steeds?
Ik: Ik leg het nog èèn keer uit.
E: Neehee, dat hoeft niet.
Ik: Oh jawel.
E: Nee, ik snap het wel, jij snapt het niet. We hebben een uur minder.
Ik: Ik verhuis naar een zonnig eiland en kom nooit meer terug.
E: Watte?
Ik: Het is geen kortere nacht. Het is weekend. We hoeven er niet uit. De kinderen gaan alleen een beetje vroeger naar bed zondag.
E: Nee, het zit anders.
Ik: Het voèlt zelfs zondag of we extra hebben geslapen, omdat het later is, op de klok.
E: Maar dat is niet zo.
Ik: Nee, het is niet zo, maar het is ook niet korter, het lijkt alleen langer.
E: Dan moeten de kinderen een uur later naar bed.
Ik: Nee dus. Wil jij mijn koffer even zoeken in de gigantische takkenbende die wij onze Tuinkamer noemen?
E: Hm? Uurtje later dus.
Ik: Werkelijk. Ik kan er niet over uit. Elk jaar, Echtgeoot, elk jaar, twee keer. Elk jaar weer.
E: Ja en jij snapt het niet.
Ik: IK SNAP HET WEL EN JIJ SNAPT HET NIEIEIIEIIIIT.
E: Heee, is de wereld draait door al bezig?
Ik: *gilt zo hoog dat alleen honden me kunnen horen*

Ik denk dat ik voor de eerste uitzending iets groens aandoe. Dat flatteert me wel. Vraag ik dan wel even aan mijn styliste trouwens.

maandag 19 maart 2012

Onheil en flexibiliteit

Onheil, onheil zeg ik. Hoe goed de week begon, met een gezonde Zoon1, een gezonde Zoon2, een gezonde Echtgenoot en ikzelf met 34 paracetamol in, hoe verder de week vorderde, hoe meer onheil. Serieus, ik moet denk ik nodig eens naar India ofzo om eens een deugdelijke medicijnman te ontmoeten of me spiritueel te laten onderdompelen in kruidenbadjes ofzo. Teneinde mijn karma een beetje op te krikken. Ik zie bijna geen andere uitweg meer.
Maandag was een goede dag. Dinsdag moest ik werken, maar verder was het best een goede dag.
Nu ik erover nadenk was woensdag ook best een goede dag. Of ik ben het alweer vergeten natuurlijk, de rampspoed. Ja, ik ben een opgewekt iemand.
Donderdag zat ik op mijn werk en buiten dat ik wederom hoorde dat ik binnenkort wellicht kranten moet gaan bezorgen om brood op de plank te krijgen, zat ik vrij rustig en at een smakelijk soepje, bij wijze van lunch. En ging niet over mijn nek. Meevallertje.
Tot het middag werd en ik een telefoontje kreeg dat Zoon1 'een ongelukje' had gehad bij de naschoolse opvang. Natuurlijk sloeg mijn arme hart meteen drie keer zo hard en toen ik terugbelde om de details te vragen en hoorde dat het iets was met klimrek, bloed en tanden, pakte ik mijn fiets en reed als een dolle naar de school. Ik werd daarbij niet overreden door de vrachtwagen waar ik me per ongeluk bijna voorgooide, dus ook dat viel mee. Ik kwam op school en zag daar Zoon1 met een wit gezichtje op een bankje zitten. Het bleek dat hij bovenuit het klimrek was gevallen, recht op zijn gezicht, waarbij hij zijn lip deerlijk openhaalde en zijn tandvlees zag er ook niet bijster goed uit. Rap fietste ik met het kind naar de tandarts, die al gesloten bleek, maar er was nog een assistente die mij nogal angstig bekeek toen ik nogal paniekerig mijn verhaal deed en ons toch wilde helpen. Natuurlijk was ik niet paniekerig maar heel Zen en de Rust Bewarende en zo hoor, maar ik kan goed doen alsof. Ja.
Het bleek allemaal mee te vallen en nadat we na letterlijk 50 seconden weer buiten stonden, waren Zoon en ik zeer opgelucht. Waarschijnlijk gaan we hier wel een rekening van krijgen, want die Bloemendaalsche tandartsen moeten toch ergens hun fancy auto's van betalen, dat snap ik heus wel.

Vrijdagavond had Zoon2 ineens hoge koorts en toen ik daar wat paracetamol in had gedaan ging ik de administratie doen, waarbij ik een rekening tegenkwam van de Gemeentelijke Belastingen. Een half uur later kwam ik bij van mijn flauwte en deed snel de laptop dicht.
Zaterdag had Zoon2 nog steeds koorts en vond hij het bij wijze van experiment leuk om dit keer niet met een luchtweginfectie aan te komen, maar met een buikgriepje. Elk half uur moesten wij zijn luiertje verschonen en hij had zelf nogal last van zijn arme rode billetjes. Des middags gingen we leuk naar een familieverjaardag wat erg leuk was, zonder noemenswaardig bloedverlies of andere ongelukken, behalve dat Zoon1 een autootje in zijn haar kreeg door de wielen te laten draaien terwijl hij het ding op zijn hoofd hield.
Ja, het is een bijzonder kind. Maar, met haar (Zoon1) en ledematen (Zoon2) kwamen wij veilig thuis.
Zondag waren De Zonen buitengewoon vervelend en einde middag keken Echtgenoot en ik elkaar aan en ik zag in zijn ogen dat hij het pand wilde verlaten om ver weg een onderkomen te vinden. Dat ging niet door, want ik vertelde hem met mijn ogen, dat ik sneller zou zijn.
Toen bleven we allebei maar binnen, verschoonden nog een luiertje en legden de boel tijdig te bedde.

Gisterenavond zag ik nog even dat Zoon1 een grote mensen tand krijgt, heel spannend en leuk en al, echter is er nog geen melktand weg, dus ik denk, dat is vragen om een beugel. Wat ik daarmee moet, dat weet ik nog niet.

En vanmorgen ging ik met Zoon2 naar de kinderarts in het ziekenhuis, een afspraak die een paar weken geleden is gemaakt in het kader van zijn zieltogende gezondheid.
Ik ging op pad met een voorraad luiers, bananen en drinken, helemaal ingesteld op een verblijf van meerdere uren aldaar, want zo is mijn ervaring als het op ziekenhuisbezoeken aankomt, maar dat viel alles mee. Over een paar weken naar de KNO-arts en dan zullen wij de neusamandeltjes van het kind eens laten kortwieken. Wordt vervolgd dus.
Wat nog weer een aardige bijkomstigheid was, was dat het kind al de hele ochtend zijn linkerarmpje niet gebruikte. Ook dat heeft hij vaker gehad, maar ik was nou toch bij een arts, dus ik vroeg er maar eens naar. Bleek niets bijzonders te zijn. Wat wel bijzonder bleek, is dat hij hyperlaxe gewrichtjes in zijn handjes blijkt te hebben. Dat wisten wij wel van zijn duimpje, in zoverre, we weten dat hij Gekke Duimpjes heeft. Maar het blijkt een naam te hebben en bovendien te gelden voor beide hele handjes.
Het is een bijzonder kind, en dat is het.
Tijdens het hele bezoek liet Zoon2 zich van zijn beste kant zien door iedereen zijn naam te vertellen, heel lief te lachen en te zwaaien met zijn flexibele handjes mhihihiii. Natuurlijk was het over met de liefheid toen we naar huis gingen zodat ik een schreeuwend kind in de fiets moest tillen en met banaan in mijn haar thuis kwam.

En nu is het weer maandag. En ga ik het hele huis maar eens ritueel reinigen, in de hoop de onheil te bezweren. Maar eerst ga ik in de zon koffie drinken.

donderdag 15 maart 2012

Weekoverzicht tv kijken

Het televisieseizoen is weer begonnen zeg, en ik was het bijna vergeten. Maar ik ben een hip meisje en las op twitter dat Greys Anatomy weer begon en kon daardoor dus maandag heerlijkzalig samen met Zuske gaan kijken. Echtgenoot lag ernaast met een StoereMannenSerie op de laptop en zo waren wij allen tevree. Daarna kwam Desperate Housewives en toen was ik helemaal in mijn nopjes, want ik hou ervan, op 1 avond fijn alles kijken. De afgelopen periode keek ik bijna geen tv, want er was nu eenmaal niks. Er waren een paar avonden waarop ik wel keek en zelfs een beetje niet goed werd van akeligheid, omdat het aangebodene zooo erg was, dat ik het waarlijk niet aan kon zien. Bijvoorbeeld The Face, met allemaal heus niet onknappe mensen, die in dienst zijn van een nep-modellenbureau, gepresenteerd door Sylvie van der Vaart die zo ontzettend opgetuigd was met oorbellen en fancy jurkjes, dat het niet meer opviel wat ze precies zei, wat denk ik maar goed is ook. Kijk, niks mis perse met Sylviedepilvie, prima meiske denk ik op zich, en niks mis met oorbellen en fancy jurkjes, maar halloooo, zelfs ik vind soms dat iets less wel een beetje more is. Zeg maar. (En ik ben best van de more is more en niet zo van de ton sur ton).(Allemachtig, wat een taalgebruik).
Die modellen in dat programma zijn allemaal een klein beetje te model-achtig en na 1 dag met elkaar in het modellenhuis gaan ze als konijnen te keer met elkaar, zijn ze best friends forever en voelen ze allemaal wat 'speciaals' voor elkaar. Nu denk ik best dat ik ook speciale gevoelens zou ontwikkelen tijdens zo'n programma, namelijk moordneigingen en folteresque manies. Maar gelukkig ben ik helegaar niet knap genoeg.
Of dun genoeg.
En niet meer 21.
Okee. Ik ben gewoon jaloers ja
Verder zag ik nog een keer Barbie, het Haagse diepdonkerbruine meisje dat witte lippenstift draagt en werkelijk mooier zou zijn als ze er niet zo idioot uit zou zien. Maar verder is het best een lief meisje denk ik. Ze gaat trouwen met een jongmensch dat ik niks anders heb zien doen dan hard zijn verloofde uitschelden en met een klamvochtig doekje de televisie poetsen. Ik kon het serieus niet langer dan een kwartier aanzien.
Maar ik kijk heus niet alleen heel intellectuele televisie zoals Greys want gisteren zag ik een heel fijn programma.
Namelijk; Zorgeloos Verliefd. Nee maar echt, dat is een concept, daar hou ik van. Een Alleenstaande Moeder zoekt een nieuwe man en wordt daarbij geholpen door een tv programma. Ik zat klaar met chips en zelfs Echtgenoot kan zoiets wel waarderen. Oei, wat een zaligheid. De arme vrouw moet binnen 1 dag 6 mannen leren kennen, nadat ze voor heel Nederland heeft verteld dat ze geen geld heeft, al in geen 10 jaar kleding heeft gekocht en haar drie bloedjes van kinderen van een aantal verschillende mannen heeft gekregen die haar allemaal verlaten hebben. De zes mannen komen aanzetten met zeer originele cadeaus, zoals een knuffelbeer en chocolade en daarna vertelt zij in de camera dat ze 'ze liever niet wil aanraken'. Van de zes mannen is er duidelijk al eentje die een stuk leuker is dan de rest maar dan moet ze er toch drie uitkiezen waarmee ze op vakantie gaat. Een vakantie van 1 dag, waar in rap tempo ongeveer 18 flessen champagne worden ontkurkt, waar echt niemand ook maar een beetje vrolijker van wordt en dan worden er enorm on-spontane gesprekjes gevoerd om Elkaar Te Leren Kennen.

Vrouw: Zo, dusseee, wat verwacht jij van een relatie?
Man: Nou, liefde he. En vertrouwen. En lekker samen op de bank.
Vrouw: Ja! Nou, werkelijk, ik dus ook! We zitten echt wel op 1 lijn samen.
Man: zal ik dan nu mijn tong in je keel steken en dat we dan hier op het bankje waar we zogenaamd van het uitzicht genieten eens flink een potje rampetampen?
Ja, inderdaad zeg, ik voel ook echt een band, met jou, jij met je mooie ogen.
Vrouw: hihihihihi

En dat dan drie keer.

Dan wordt er een man weggestuurd die daar heus heel gepast teleurgesteld bij kijkt.
Dan krijgt de vrouw een metamorfose, wat inhoudt dat ze een jurk aankrijgt en make-up op.
Dan gaat ze vervolgens weer afspreken met de twee overgebleven mannen en hebben ze nog meer diepgaande conversaties.

Vrouw: Nou, dusseee, als ik nou voor jou kies, wat voel je daar dan bij?
Man: Nou, dan ben ik echt wel heel blij.
Vrouw: Oh ja?
Man: Ja echt wel. We kennen elkaar nu 48 uur een tijdje en ik voel wel dat we echt een band hebben. Jij met je blauwe ogen jij.
Vrouw: Hihihhii. Ja, ja, ik ook wel. Speciaal ja. Ja ik zoek wel echt een vaste relatie met iemand die ik kan vertrouwen.
Man: Nu, zoek niet verder! Hier ben ik!

En dan schrijven ze elkander brieven, die de kijker niet te horen krijgt, waarop een van de mannen heel ongelukkig ogend het toneel verlaat en de ander komt dan bij wijze van 'verrassing' naar de vrouw toe, die het allemaal nog wel heel spannend vond allemaal.

En dat is het dan. Of ze voor eeuwig en altijd samen blijven en nog 3 liefdesbaby's krijgen, dat weet niemand. Maar de vrouw krijgt wel nog een kledingcheque van 1000 euro, een jaar lang paardrijlessen en natuurlijk de vakantie cadeau. Al met al best een lucratieve manier om op tv te komen.


Dus, lieve kijkbuiskinderen, u weet weer wat er zoal te zien is op tv. Als u mij toch niet had.

woensdag 14 maart 2012

Zoon1+2

Het is wel leuk om Zoon1+2 maar eens echte namen te geven, hoewel ik gehecht ben aan de 1+2, dus het is voor deze keer. De laatste tijd lezen steeds meer mensen mijn enorm spannende belevenissen des levens, waarvoor Hoezee, Hoera, en Dank, en dus ook steeds meer die mij helegaar niet in het echt kennen en dus ook niet De Zonen bij naam en gezicht. En dat wil ik niemand aandoen natuurlijk, want serieus, het zijn mij daar een paar leuke Zonen, en ook heel knap en slim en grappig en al, geheel objectief gezien natuurlijk, dus het u onthouden zou gewoonweg onvrindelijk zijn. En ik ben in wezen een best aardig iemand. Heus.

Dus let op: Dit is Zoon1.

Hij heet Siem en is 6 jaar en hij wil politieagent of piloot worden. Hij heeft zichzelf de laatste maanden leren lezen, zo goed, dat hij mij alleen nog maar laat voorlezen omdat ik dat zo leuk vindt. Het is een zoet kind. Hij is al zo groot dat ik hem bijna niet meer kan tillen maar hij is nog altijd een grote knuffelaar. Ik heb hem laten beloven dat hij dat altijd blijft doen, ook als hij 35 is. Dat belooft hij dan ook, zo is hij. Siem heeft nog nooit in zijn leven langer dan 3 minuten met een autootje of lego gespeeld maar kan urenlang in een knutselboek doolhoven en rekensommetjes oplossen. Hij houdt erg van koken en heeft interesse in alles wat met Leren En Ontdekken te maken heeft. Kijkt lang de kat uit de boom maar laat met kleine dingen merken als hij iemand vertrouwt. Is zeer zelfstandig en zo slim dat hij ons dagelijks verbaast. Hij leert zichzelf lezen, klokkijken, rekenen en veters strikken en vindt dat hij mij maar vaak iets moet uitleggen, waarbij hij dan geduldig met zijn ogen rolt, waar ik graag in meega. Hij is mijn ridder, als het gaat om spinnen doodmaken en helpt mij waar hij maar kan. Siemie is heel trouw aan zijn vriendschappen en neemt ze serieus.
Hij is de beste grote broer die Zoon2 zich kan wensen, ook al is hij soms wat hardhandig in zijn wijze broerlessen, maar de liefde voor zijn kleine broertje spat er altijd vanaf. Siem is mijn beste vriend en heeft de mooiste lange dikke haren die iemand zich kan wensen.

En dit is Zoon2.

Hij heet Jan en is 2 jaar. Hij wil later acteur, showmaster, Don Juan of Sloper worden. Hij kwam geruisloos ter wereld en dat was meteen het laatste rustige wat hij deed tot dusver. Hij slaapt pas sinds kort de hele nacht door en bekijkt de wereld met een jaloersmakende vrolijkheid. Windt iedereen die hij tegenkomt om zijn kleine vingertjes en iedereen weet hoe hij heet, ook een heleboel mensen die ik niet eens ken. Hij doet alles zelf, krijgt alles voor elkaar en als hij van iemand houdt, dan laat hij dat merken ook.
Is dol op zijn vader, broer, tante en opa en oma en favoriete juffie en accepteert mij als aanwezige in zijn leven, meestal. Maar als hij eenmaal zijn armpjes om me heen doet, vergeet ik de rest van de wereld.
Hij durft alles en huilt alleen als er bloed vloeit, wat hij ook snel weer vergeten is. Kan geen seconde uit het oog verloren worden, want rent onder vrachtwagens, in zeven sloten en met willekeurig vriendelijk ogende hondjes mee. Jantje is een charmeur eerste klas en zo grappig, dat het hele leven met hem in de buurt altijd zonnig is. Hij heeft niet de mooie haren van zijn broer, maar dezelfde blauwe ogen.




Ja, pink gerust een traantje weg over zoveel schattigheid. Is niet erg.
En dit alles is een geheel objectieve beschouwing, met een klein beetje moederhart.

maandag 12 maart 2012

Veel gekweel over Zoon2 en chips

Dit weekend waren wij gezin'lijk zo halfslachtig in dn lappenmand. Dat wil zeggen, Zoon1 was met zijn opa en oma en tante naar het Omniversum, Zoon2 was gezond, vrolijk en onder invloed van nogal wat paaseitjes en Echtgenoot en ik waren slap, ziek, zwak, misselijk en bovendien nogal vervelend en saai.
Des middags ging ik met Zoon2 naar de verjaardag van buurjongenM, de Zoon2 van Vriendin2, want hij werd 2. Ja, lollig ja.
Daar was het heel gezellig, ook al omdat Vriendin1 er in het kader van de nieuwe voornemens, hardlopend naar toe was gekomen. Dit was niet zo raar geweest, als zij ook in Het Dorp had gewoond, maar nee, die gek woont gans aan de andere kant van dn stad, dus ze kwam bijkans zieltogend aan, weliswaar helemaal in stijl met een goede outfit en groene hippe schoenen.
Zuske en Zoon1 kwamen later ook nog, de zon scheen en er werd wijn geserveerd op het zonnige balkon. Nu hoefde ik de wijn niet, in het kader van de slappigheid, en toen Zoon1 ook begon over buikpijn, ging ik maar huiswaarts, wat mij verstandig leek. Thuis lag Echtgenoot onder een dekentje te koortsen en toen zette ik de Zonen er maar naast met een bakje chips en ging zelf koken. Ik vind namelijk niet, dat je geen chips kan eten als je buikpijn hebt.
Maar koken bleek geen optie, aangezien ik shoarma had bedacht voor die avond en ik bij het idee alleen al een beetje onpasselijk werd. Ook de andijvie wees ik van de hand, alsmede de bami, wat gek is, want normaal eet ik gerust pindasaus onder elke omstandigheid.
Het werd een troostend kommetje soep met een broodje met ei.
En omdat niemand dat echt opat, schilden wij maar een berg sinaasappels om nog een soort van gezond de dag te eindigen.
Ja, aan de voeding ligt het hier heus niet.

Vanmorgen werd ik wakker, met in mijn hoofd al het idee van Ellende en Misere, wat bleek mee te vallen, aangezien het sowieso al 06.30 was en dat is mij daar een gat in de dag slapen hier, van heb ik jou daar.
Zoon2 brulde een olijk ochtendlied, Zoon1 had geen buikpijn meer, Echtgenoot ging naar zijn werk, ondanks een vrij kwakkelig voorkomen en ik stond natuurlijk sowieso zingend naast mijn bed. Dat is mijn aard he.

En het viel alles mee! Heus waar. Er vloeide bijna geen bloed voor achten, er werd ontbijt genuttigd en we waren op tijd op school om nog uitgebreid een boekje te lezen. Ik voelde me waarlijk een goede, nuttige, educatieve en bovendien gezonde moeder.
Buiten natuurlijk de stekende hoofdpijn en de trilbenen die maar niet over gaan. Maar heeee, de zon schijnt als een dolle zeg, dus ik ging met Zoon2 op de fiets en kocht voor het kind een zonnebril, schafte mij een spons aan om eens duchtig de ramen te kunnen lappen en bovenal genoot ik van Zoon2, die, gezond en vrolijk voorop de fiets elk vliegtuig, elke kat en elke toevallige voorbijganger gedag riep.
Het kind is al een volle week gezond, serieus. Geen snotneus in zicht, geen oorontsteking aan de einder en geen koorts te vinden. En daar knapt hij nogal van op, zeg. Hij is altijd al de zaligheid zelve, met zijn gezichtje vol plezier en ondeugendheid, zijn ontzettende charme en zijn steeds groter wordende woordenschat. Maar nu loopt het helemaal de spuigaten uit.
Ik vreet hem op, werkelijk.
En wordt u van dit alles nu een beetje misselijk en rolt u met uw ogen over zoveel gekweel. Nu ja, dat is dan maar zo.
Ik raad een bakje chips aan, tegen elke vorm van ziekte of onpasselijkheid.

zondag 11 maart 2012

Transformatie en fases

Het zijn allemaal faaaases he, het leev'n. Meestal weet je dat pas achteraf, vooral als je een kind krijgt, dat alles een faaaase is. Is ook een grote troost, als je dat eenmaal weet.
Maar buiten de kinders om is ook alles een fase. Kom ik achter. Ja, ik heb zo nogal wat wijsheid opgedaan de laatste tijd.
Ik heb bijvoorbeeld een Huttenkase Fase. Die snapt echt nooit iemand. Behalve mijn collega S van lang geleden, want door haar kwam ik tot de ontdekking van Huttenkase. Wij aten het in grote aantallen, totdat ik een rash kreeg, midden op mijn gezicht, waarvan ik de schuld zocht bij de grote inname van de Huttenkase. Binnen korte tijd had ik weer een glad gezicht en at het jarenlang niet. Tot sinds kort, een jaar of tien later, en ik opeens weer een grote liefde heb voor de potten met wittebrokjesbende, zoals mijn lieftallige huidige, collega N het noemt.

Een leuke fase was natuurlijk ook de Excessief Naar De Kroeg fase. Vier keer per week tot diep in de nacht. Mooie tijden. Maar ook dat ging voorbij. Langzaam afbouwend hoor, maar toch, het is niet meer. En het gaat zo geleidelijk, dat je opeens tot de conclusie komt dat je bent geworden, zoals je je nooit kon voorstellen. Iemand die nièt vier keer per week tot diep in de nacht de stad in gaat.

En zo zijn er natuurlijk nog wel meer, kleine en grote verslavingen aan het een of ander, vrij onschuldig natuurlijk, ik zit heus niet om de week aan een nieuwe harddrug ofzo, maar het heeft meestal te maken met een tv programma, of een soort eten of een bepaald soort kleding of accessoire. Daar kwam ik ook dit weekend weer achter toen ik de slaapkamer ging opruimen en anders indelen. Want we wonen nu inmiddels ruim een half jaar hier en ik had toch nog 4 dozen op de kledingkast staan. Het stond ongezellig en ik had geen idee wat erin zat, dus gisteren besloot ik de boel eens grondig uit te zoeken.
Ik kwam een heleboel tassen tegen, wat me niet verwonderde, maar waar ik wel van opkeek, was de grote hoeveelheid glitterriemen die ik tegenkwam. En stropdassen. De stropdassen weet ik nog wel, ik heb een fase gehad dat ik mezelf enorm leuk en hip vond, met een stropdas om. Daartoe kocht ik er diversen en was die dus inmiddels compleet vergeten. Ik deed er zo eens weer wat om en eigenlijk vond ik het wel leuk, dus ik denk dat ik er van de week maar weer eens wat ga dragen. Stropdassen zijn immers van alle tijden, of niet soms.
Maar de glitterriemen? Werkelijk. Serieus wel een stuk of zeven riemen, allemaal glanzend in enorme kleuren. Kennelijk kocht ik die vaak en droeg ze vol overgave, want zo zien ze eruit. Weet ik niks meer van zeg. Heeft misschien te maken met de kroegfase, zou een hoop verklaren.

Maar dit weekend had nog meer in petto. Allereerst, ging ik bij aanvang met de vriendinnen wijn drinken. Dat is op zich niet bepaald raar en ook geen fase, want dat doen we altijd en zullen we altijd blijven doen. Maar daar kreeg het gesprek een vreemde wending. Compleet serieus en met droge ogen, besloten we te gaan sporten. Hardlopen. Vriendin2 maakte een schema, we namen de maten van onze lichamen en gewicht, opdat we een Doel zouden hebben. En we gaan allemaal hardloopschoenen kopen. Nu is het belangrijk om te weten, dat ik er al mijn hele leven een groot punt van maak, om Niet. Te. Sporten. Ik haat het en ik wil het niet. Mijn vriendinnen zijn net zo en daarom hou ik zo van ze. Behalve dan Vriendin2 die bij de politie is en dus geen keus heeft. Maar ik weet dat ze in haar hart net als ons is.
Het gekste van dit hele plan is nog, dat ik er de volgende morgen, dus zonder alle wijn, eigenlijk nog net zo enthousiast over was als de vorige avond, toen we uitbundig proostten op onze mooie plannen en heel veel wijn morsten over het hardloopschema.

Natuurlijk had ik meteen zaterdag de stad in gewild om schoenen te kopen, maar dat ging niet omdat ik de slaapkamer ging opruimen. Maar heus, het gaat gebeuren.

Maar dit was niet het enige.
Ik keek Echtgenoot zo eens liefdevol aan en vroeg hem of hij misschien genegen was om nu EINDELIJK eens planken in de grote kast in de woonkamer te maken, zodat ik er ook wat in kwijt kon een keertje.
Aldus geschiedde en hij ging aan de slag met planken en zagen en al. Ik hou daarvan he, een handyman, en ik keek zo eens toe, terwijl we met ons allen in de tuin stonden. Ook probeerde ik ondertussen Zoon2 bij de zaag weg te houden, wat maar net lukte.
Ik keek zo eens om me heen in onze tuin, wat ik eigenlijk het afgelopen half jaar nog niet echt had gedaan, en was geschokt door de afmetingen. Het is namelijk een belachelijk grote tuin, zeker voor iemand als ik, die gerust in de zon wil zitten en desnoods op zomerdagen het diner wil serveren in de buitenlucht, maar die Niet. Van. Tuinieren. Houdt.
Maar echt niet. Ik kan me bijna niks ergers voorstellen dan met mijn handen in de aarde wroeten en plantjes erin doen en onkruid weghalen enzo.
En wat gebeurde gisteren?
Ik keek rond. Zag een lelijke en bovendien enorm groot soort heg-struik-achtige staan, die me opeens een doorn in het oog was.
Ik pakte een moordwapenachtige schaar die wij ook zomaar in de garage hebben liggen, zo voor het grijpen, dus ik zag nog even voor me dat Zoon2 opeens geen vingertjes meer zou hebben, maar ik pakte die, en ging mij daar aan het tuinieren of het een lieve lust was.
Echt waar. Ik hakte en ik knipte en ik trok en eind van het liedje keek ik vergenoegd naar de struik, die er niet veel beter van was geworden. Het is nu een halve struik, met stukken eruit. En de hele tuin ligt onder de takken. Waar Echtgenoot nog een beetje verbolgen over was.
Maar ik kon alleen maar denken, aan dat ik In De Tuin Heb Gewerkt. En dat ik het best vermakelijk vond.

En zo bedacht ik me, dat ik in een transformatie zit ofzo. Een nieuwe fase, of wat. Ik heb sportplannen. Ik heb in de tuin gewerkt. En ik heb het hele weekend nog geen druppel wijn gedronken, afgezien van donderdagavond dan.
Dit laatste is omdat ik gisteren opeens onwel werd en de hele nacht vannacht wakker ben geweest met buikpijn en akeligheid. Vanmorgen sloeg Echtgenoot opeens tegen de vlakte, vanuit de douche en braakte het hele bad onder. En ik heb, terwijl ik dit schrijf, al drie keer rust moeten nemen op de bank.
Dus waarschijnlijk komt er een griepje opzetten ofzo, wat ook weer fraai is, aangezien we reeds een week met een gezonde Zoon2 zitten, wat echt een hele bijzonderheid is.

Conclusie, ik weet werkelijk niet wat me overkomt. Hoezo doe ik deze dingen? Als ik lesbisch zou zijn zou ik waarschijnlijk nu uit de kast komen. Zo'n fase is het.