maandag 19 maart 2012

Onheil en flexibiliteit

Onheil, onheil zeg ik. Hoe goed de week begon, met een gezonde Zoon1, een gezonde Zoon2, een gezonde Echtgenoot en ikzelf met 34 paracetamol in, hoe verder de week vorderde, hoe meer onheil. Serieus, ik moet denk ik nodig eens naar India ofzo om eens een deugdelijke medicijnman te ontmoeten of me spiritueel te laten onderdompelen in kruidenbadjes ofzo. Teneinde mijn karma een beetje op te krikken. Ik zie bijna geen andere uitweg meer.
Maandag was een goede dag. Dinsdag moest ik werken, maar verder was het best een goede dag.
Nu ik erover nadenk was woensdag ook best een goede dag. Of ik ben het alweer vergeten natuurlijk, de rampspoed. Ja, ik ben een opgewekt iemand.
Donderdag zat ik op mijn werk en buiten dat ik wederom hoorde dat ik binnenkort wellicht kranten moet gaan bezorgen om brood op de plank te krijgen, zat ik vrij rustig en at een smakelijk soepje, bij wijze van lunch. En ging niet over mijn nek. Meevallertje.
Tot het middag werd en ik een telefoontje kreeg dat Zoon1 'een ongelukje' had gehad bij de naschoolse opvang. Natuurlijk sloeg mijn arme hart meteen drie keer zo hard en toen ik terugbelde om de details te vragen en hoorde dat het iets was met klimrek, bloed en tanden, pakte ik mijn fiets en reed als een dolle naar de school. Ik werd daarbij niet overreden door de vrachtwagen waar ik me per ongeluk bijna voorgooide, dus ook dat viel mee. Ik kwam op school en zag daar Zoon1 met een wit gezichtje op een bankje zitten. Het bleek dat hij bovenuit het klimrek was gevallen, recht op zijn gezicht, waarbij hij zijn lip deerlijk openhaalde en zijn tandvlees zag er ook niet bijster goed uit. Rap fietste ik met het kind naar de tandarts, die al gesloten bleek, maar er was nog een assistente die mij nogal angstig bekeek toen ik nogal paniekerig mijn verhaal deed en ons toch wilde helpen. Natuurlijk was ik niet paniekerig maar heel Zen en de Rust Bewarende en zo hoor, maar ik kan goed doen alsof. Ja.
Het bleek allemaal mee te vallen en nadat we na letterlijk 50 seconden weer buiten stonden, waren Zoon en ik zeer opgelucht. Waarschijnlijk gaan we hier wel een rekening van krijgen, want die Bloemendaalsche tandartsen moeten toch ergens hun fancy auto's van betalen, dat snap ik heus wel.

Vrijdagavond had Zoon2 ineens hoge koorts en toen ik daar wat paracetamol in had gedaan ging ik de administratie doen, waarbij ik een rekening tegenkwam van de Gemeentelijke Belastingen. Een half uur later kwam ik bij van mijn flauwte en deed snel de laptop dicht.
Zaterdag had Zoon2 nog steeds koorts en vond hij het bij wijze van experiment leuk om dit keer niet met een luchtweginfectie aan te komen, maar met een buikgriepje. Elk half uur moesten wij zijn luiertje verschonen en hij had zelf nogal last van zijn arme rode billetjes. Des middags gingen we leuk naar een familieverjaardag wat erg leuk was, zonder noemenswaardig bloedverlies of andere ongelukken, behalve dat Zoon1 een autootje in zijn haar kreeg door de wielen te laten draaien terwijl hij het ding op zijn hoofd hield.
Ja, het is een bijzonder kind. Maar, met haar (Zoon1) en ledematen (Zoon2) kwamen wij veilig thuis.
Zondag waren De Zonen buitengewoon vervelend en einde middag keken Echtgenoot en ik elkaar aan en ik zag in zijn ogen dat hij het pand wilde verlaten om ver weg een onderkomen te vinden. Dat ging niet door, want ik vertelde hem met mijn ogen, dat ik sneller zou zijn.
Toen bleven we allebei maar binnen, verschoonden nog een luiertje en legden de boel tijdig te bedde.

Gisterenavond zag ik nog even dat Zoon1 een grote mensen tand krijgt, heel spannend en leuk en al, echter is er nog geen melktand weg, dus ik denk, dat is vragen om een beugel. Wat ik daarmee moet, dat weet ik nog niet.

En vanmorgen ging ik met Zoon2 naar de kinderarts in het ziekenhuis, een afspraak die een paar weken geleden is gemaakt in het kader van zijn zieltogende gezondheid.
Ik ging op pad met een voorraad luiers, bananen en drinken, helemaal ingesteld op een verblijf van meerdere uren aldaar, want zo is mijn ervaring als het op ziekenhuisbezoeken aankomt, maar dat viel alles mee. Over een paar weken naar de KNO-arts en dan zullen wij de neusamandeltjes van het kind eens laten kortwieken. Wordt vervolgd dus.
Wat nog weer een aardige bijkomstigheid was, was dat het kind al de hele ochtend zijn linkerarmpje niet gebruikte. Ook dat heeft hij vaker gehad, maar ik was nou toch bij een arts, dus ik vroeg er maar eens naar. Bleek niets bijzonders te zijn. Wat wel bijzonder bleek, is dat hij hyperlaxe gewrichtjes in zijn handjes blijkt te hebben. Dat wisten wij wel van zijn duimpje, in zoverre, we weten dat hij Gekke Duimpjes heeft. Maar het blijkt een naam te hebben en bovendien te gelden voor beide hele handjes.
Het is een bijzonder kind, en dat is het.
Tijdens het hele bezoek liet Zoon2 zich van zijn beste kant zien door iedereen zijn naam te vertellen, heel lief te lachen en te zwaaien met zijn flexibele handjes mhihihiii. Natuurlijk was het over met de liefheid toen we naar huis gingen zodat ik een schreeuwend kind in de fiets moest tillen en met banaan in mijn haar thuis kwam.

En nu is het weer maandag. En ga ik het hele huis maar eens ritueel reinigen, in de hoop de onheil te bezweren. Maar eerst ga ik in de zon koffie drinken.

2 opmerkingen:

  1. Pfff, heftig allemaal! Hopelijk heb je rustig in het zonnetje kunnen zitten! Dat heb je wel verdiend.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank!! Het werd nog vervolgd hoor, maar dat vertel ik nog wel ;)

    BeantwoordenVerwijderen