vrijdag 20 april 2012

Het is net een sprookje.

Zonder u nu allemaal weg te laten rennen van afgrijzen en verveling omdat ik het ALTIJD maar heb over mijn enorme hardlooptoestand, moet ik toch even wat kwijt. Zojuist was ik getuige van mijzelve, die ineens, zo uit het niets, 11 minuten (ELF!) achter elkaar kon rennen. Mijn rondje van 1,3 kilometer rond het weilanderige schapenveldje hier om de hoek (waar overigens sinds een maand geen schaap meer te bekennen is. Zoon1 had al het opbeurende idee dat ze Dood zouden zijn aan Zoon2 verteld, die compleet in de war begon te zingen van het schaapje en de witte wol. Maar dat terzijde).
Maar serieus, 11 minuten. Vorige week zeeg ik al naar mijn hart grijpend ter aard' na slechts 2 minuten.
Ik rende, en rende en rende. En zag mezelf van bovenaf. Ik zag het weiland, de grootsche villa's eromheen, waar wij zeker niet wonen, de zon zakte, de wind waaide een weinig en mijn haar wapperde heus heel bevallig rond mijn hoofd. Ik rende en rende en rende en toen kwam ik thuis, waar Echtgenoot op onze oprijlaan in onze voortuinachtige, allerhande bomen uit de grond stond te trekken en riep van verre, terwijl ik in slowmotion aan kwam vliegen; 'Echtgenoooooot, het is een wooooonder, een woooonder!' Hij schrok een beetje, dat zag ik wel en ik was blij dat hij niet net met een cirkelzaag in de weer was, eigenlijk. Wat? WAT? Riep hij paniekerig.
Ik heb gerend, liefje! Elf hele minuten! Het hele rondje!
Een omhelzing was mijn deel en de ontroering spatte er van af. Net als een beetje modder.
Daarna belde ik mijn zusje, om het blijde nieuws in haar oor te schreeuwen. We bespraken nog even wat we zojuist gegeten hadden en dat we nu rap wijn zouden inschenken en ik strekte zo even heel professioneel mijn benen wat kanten op. Daar was Echtgenoot ook van onder de indruk zag ik wel.
Ja, het was net een sprookje.

Toen verscheen Zoon1 ineens op het balkon, die 'niet kon slapen'. Wat waarschijnlijk te maken had met het feit dat ik brullend onder zijn raam stond, 10 minuten daarvoor. Hij was ook heel trots op zijn moeder, dat weet ik omdat hij zich verbijsterd weer in bed liet leggen na mijn uitleg.

Ik berichtte Vriendin1+2+3 ook over mijn geweldenaaresque prestatie, en aangezien ze nog niet gereageerd hebben denk ik dat ze in stille verwondering naar hun telefoon staren, as we speak.

Wie had dat gedacht. Ik heb het ergens toch in me, kennelijk. En om mijzelf te behoeden voor vreselijke spierpijnen morgen, schenk ik mezelf nu nog maar een wijntje in, ter ontspanning. Want daar moet je voorzichtig mee zijn, spieren, die moet je koesteren. Verzorgen. Laven.

zondag 15 april 2012

Zwemles, de rondborstige stem en Chinese kool

Nou, ik ben dus een afritsbroek en een winddicht uni-sex jas verwijderd van totale ommekeer in mijn leven en verloochening van mezelf. Serieus, hou me tegen.
Haha.
Natuurlijk niet.
Een winddicht jack...Ik ga nog liever bij Wibi Soerjadi op bezoek. En geloof mij, dat wil ik ècht niet. Heb een zeer grote antipathie tegen Wibi. Weet ook niet waarom.
Heeft iets te maken met zijn gezicht en zijn disney verzameling denk ik.

Maar anyway, ik heb dus al 4x hardgelopen. Op mijn nieuwe schoenen en in een sportbroek en alles. Iedereen om mij heen is er nog verbaasder over dan ikzelf, waaruit maar weer blijkt dat ik mijn reputatie heel lang zeer serieus heb genomen.

Verder heb ik een ongelooflijke voorraad wijn in de koelkast liggen, waaruit blijkt dat ik die dus niet heb opgedronken, wat natuurlijk al raar op zich is. (edit: gisterenavond kwamen opeens Vriendin 2+3 en Zuske aanzetten. Voorraad is niet meer bestaand. Maar gezellig!!!)

Ook was ik gisteren danig van slag toen Echtgenoot thuis kwam van boodschappen doen met de mededeling dat 'het geen spruitjes tijd meer is' en daarom maar Chinese kool had gekocht. Voor mijn nieuwe recept met spruitjes. Groen is groen, dacht hij zeker. En dat voor iemand die kleurenblind is. U snapt, het is hier thuis een bijzondere periode.
Verder beet ik mij deze week vast in het onderwerp Zwemles. Zoon1 zit namelijk nog steeds niet op les, wat een combinatie is van onstellende luiheid van zijn vader ouders, de theorie dat je er niet te vroeg mee moet beginnen omdat je dan misschien drie jaar lang elke week in een bloedheet zwembad zit te wachten, en de bespottelijke wachtlijsten hier in de buurt.
Zeker een half jaar geleden gaven wij hem op bij een bad in de buurt, waarna wij hoorden dat het circa 3 maanden zou duren voor het kind een plek had. Twee maanden geleden belde Echtgenoot op om te vragen hoe het zat, toen zou het 2 maanden duren. Vrijdag belde ik op, om te horen dat het 3-4 maanden zou duren. Daar werd ik een beetje woedend ongeduldig van aan de telefoon, vooral omdat de mevrouw aan de andere kant van de lijn klonk alsof ze een heel naar kapsel had en daarbij deed ze wel heel erg machtswellustig over haar invloed op de wachtlijst.
Na een goed overleg met mijn waarde collega's besloot ik op heel vriendelijke toon het DorpsBad te bellen en net te doen alsof ik vroeger nog op school had gezeten en wellicht het bed wilde gaan delen met de eigenaar. Ik liet iets heel blonds en rondborstigs in mijn stem doorklinken.
Over 3 weken kan Zoon1 beginnen.

Zeer Tevreden over deze gang van zaken zette ik de zwemdatum in de agenda, om tot de ontdekking te komen dat de komende weken werkelijk overlopen van afspraken, uitjes, verplichtingen en anderszins tijdslorpende bezigheden.

Zoon1 heeft naast de aankomende zwemles, een juffendag, waarvoor wij twee mooie a-4tjes in elkaar moeten knutselen, en een envelopje met bijdrage moeten inleveren, we hebben hem ingeschreven voor de avondvierdaagse waardoor ik moet denken aan het inschrijfgeld, waar ik altijd heel nerveus van word, al die losse envelopjes die mee naar school moeten en vooral niet vergeten moeten worden. Ik heb allerlei afspraken staan met vriendinnen en collega's en familie etentjes en personeelsfeesten en het luizenmoederschap en speelgoedmiddag en boerderij-uitjes en en aaarrghhh.

Bij wijze van stress-reductie gaan Zoon1 en ik straks naar een fijn museum. Stil rondlopen en kijken naar andermans kunst en historische toestanden en alles, daar houden Z1 en ik van. Ook al omdat we dan patat gaan eten als lunch. En het is museumweekend, wat het uitje gratisj maakt. Houden we ook van.
En natuurlijk ga ik vanavond nog een rondje hardlopen. Goed voor lijf, en leden en kater.

Nadat ik het spruitjesrecept met Chinese kool heb gemaakt. Ik zal u vertellen hoe het was.

dinsdag 3 april 2012

Ik schudde veel met mijn hoofd

Net zat ik even een rondje op internet te kijken, (nadat ik even gecheckt had of een van de Zonen niet bloedend/kotsend/met gebroken benen/met alle ledematen/met tropische ziekte/of uberhaupt, te bedde lagen. Je weet het maar nooit hier.) en las dat de prijs van een ijsje deze zomer flink hoger komt te liggen, door een wereldwijd tekort aan vanillestokjes, maar dat 'de eerste kreeft' voor bijna 28.000 euro verkocht is.
Ik vind dat rare dingen.
Maar alla, wie ben ik.

Nou, ik ben dus iemand die vandaag met de post haar nieuwe Hardloopschoenen binnenkreeg. Ik pakte het pakje uit. Deed de schoenen aan. En schudde ongelovig met mijn hoofd. Ik mailde mijn vriendinnen een foto van mijn voeten in de gruwelijk lelijke schoenen en hopte een rondje door de woonkamer.
En schudde weer met mijn hoofd.
Volgens het schema van Vriendin2 moet ik a.s. vrijdag uiterlijk beginnen met mijn training, om over 3 maanden 5 kilometer te kunnen hardlopen, binnen een onbeschamende tijd, that is.
Ook gaf ik me vandaag op voor de loop van 5 kilometer, die ik met de vriendinnen ga rennen, ergens in juni. Ik schrok echt een beetje, van de bevestiging in mijn mail.

Nou moet ik er natuurlijk wel even bij uitleggen, dat de enige, en dan ook de enige reden voor dit alles is, is dat ik wel een kilo of 3 wil afvallen, geenszins van plan ben om hier wijn, kaasjes, mayonaise of chocola voor te laten staan, ik nog niet dood, niet doooood gevonden wil worden in een sportschool, ik absoluut niet tegen een teamsport kan en er dan dus niks anders overblijft dan te gaan rennen. Gelukkig woon ik in Het Dorp en kan dus makkelijk een stukske gaan rennen zonder door veel mensen gezien te worden. Het is hier namelijk nogal groen enzo met duin en bos en alles.
Dat ik over 3 maanden dwars door de stad moet, met heel veel mensen eromheen, daar denk ik nog niet echt aan. Daarbij word ik dan geflankeerd door de vriendinnen, en zullen wij allemaal een roze pakje aandoen, wat neem ik aan de schijn zal wekken dat we heel goed zijn.

Verder ben ik Trotse Moeder. Gisteren gesprekje gehad met de juffen van Zoon1, waar ik hoorde dat het kind waarlijk een briljante kleuter is en lief bovendien. Ze wilden hem zelf hebben en of we de adoptie misschien rond konden maken. Hij mag op school slapen en ze gaan een gouden bedje voor hem timmeren. Hij mag rechtstreeks door naar groep 8, vanuit groep 2, en als we voortaan pas om half tien in de klas wilden komen omdat we liever een beetje uitslapen, dan is dat geen probleem. En als Zoon1 nou heel graag patat bij het overblijven wil, dan schaffen ze gewoon een frituur aan. Heeelemaal niet erg.
Dat zeiden ze dus, heus allemaal.

Ondertussen schud ik dus nog steeds mijn hoofd, in het kader van de hardloopschoenen. En heb ik net een nieuw kleurtje op mijn nagels gelakt, echt heel leuk oranje-rood. Vindt u vast leuk, Tadaaaa:


Morgen ga ik aan de slag met een paasontbijtdoos. Wie weet vertel ik erover. Klinkt dat niet spannend?