donderdag 28 juni 2012

Starend in de einder, na vijf jaar lief en leed

Daar zit ik dan, op mijn favo plekje op het balkon, laptop op schoot, wijntje en asbak naast me, kindekes te bedde en Echtgenoot is beneden in de tuin heel man'lijk aan het schilderen aan ons nieuwe tuinmeubilair.
Oh, dat verdient nog een conversatieschets:

Echtgenoot: Zeg, ik rijd even met de auto 100 kilometer verderop hoor, voor onze nieuwe tuinset.
Ik: Ach. Ja? Hoezo dat?
E: Gratisj! Kan ik zo ophalen, moet alleen een beeeeeetje opgeknapt.
Ik: Oh, nu wat enig. Mag ik de nieuwe kleuren bedenken?
E: Jazeker, verzin maar wat leuks.
Ik: Jeuh, ik wil alles wit!
E: Okee.
(...)
E: Het wordt dus niet wit, het wordt afgeschuurd en dan gelakt en de rest maak ik donkergroen.
Ik: Maar. Ik wilde wit?
E: Ja, jammer voor je. En nu ga ik even verf kopen en schuurdingesen en dan ga ik de komende weken elke avond klussen in de tuin.
Ik: Jamaar. Is dat allemaal niet veel meer gedoe en alles dan gewoon nieuwe, witte, dingen kopen?
E: Moet jij niet naar je vriendinnen?

Dus. Een schets van ons lief'lijk huwelijk.

En zo gaat dat dus verder he, de komende weken. Want ik ben nu thuis, voor aaaaaaltijd. In elk geval, de komende maanden of wat. Vandaag was de laatste dag op mijn werk.
Twee weken geleden begon ik het eerste voorzichtige gesprek over de aankomende reorganisatie en dat ik boventallig zou worden en alles en wat te doen en wanneer en ikvindhetnietmeerleuk en kanikmisschienwatgeldmeekrijgen.
Nu, en vorige week was het rond, moest alleen nog tekenen. Wat ik afgelopen dinsdag deed. En vandaag was dus opeens mijn laatste dag.
En dat kan ik dan slecht hebben he. Ik ben zeg maar zo ingesteld dat ik dingen vantevoren wil weten. Dat ik er aan kan wennen. En een plan kan maken. En dingen overdenken. En dat ik dan gewend ben aan het idee en dan is het eventueel wel okee. Ja, lekker flexibel. Neem mij maar plotseling mee naar Parijs ofzo hoor. Vind ik eeeeeenig.raaaahhhh

Maar, alla, ik ben dan in mijn hoofd zeg maar als een hysterische aan het gillen, ik kan dan best doen alsof ik het allemaal aankan. Ik zou niet zeggen dat ik een pokerface heb, welneen. (Hee Kristel, vond je het geen leuk idee, wat ik net zei? Hoezo? Nu, je keek alsof je een paniekaanval kreeg en in je mond aan het overgeven was).

Dus vandaag kwam ik heel relaxed en alles aan.
In mijn vertrouwde kantoor.
Aan mijn eigen fijne bureau.
Met de foto's van Zoon1+2 aan de muur.
Mijn computerversieringen allover.
Mijn eigen bende in mijn lades.
En mijn collega's om me heen.
De ranzige koffie uit de masjien.
De kroketten in het restaurant.
Het rookhok.
De rare receptioniste.
En mijn lieve collega's naast me.

En dat is het he, daar moet ik van huilen hoor.
Collega N, Fabulousness allover. Zo lief en om zoooo erg mee te lachen. Wij leven in aparte werelden, maar dat werkt toch hèèl goed samen en het is toch zo jammer, om elkaar te moeten missen.
Collega R, die elke dag een appeltje voor me schilt, wat ik zo zal missen en die ik een andere naam heb gegeven waar hij goedmoedig naar luistert,en niemand die zo goed kan zingen van ooonlyy yoouou.
Collega P, de jonge carrieremakert waar ik erg mee kan lachen, vooral als er lelijke mensen binnenkomen, die het nog ver gaat schoppen.
Collega L, die hysterisch grappig is, en die ik onmiddellijk zou toevoegen aan de vriendinnengroep, al is het maar dat ze dan meer zichzelf laat zien, wat ze zò moet doen.
Collega A, onze slimme en ervaren en lieve, die met een stalen gezicht grappen kan maken. Daar gaat een werkgever nog zooo blij mee zijn, die zou niemand moeten laten gaan ooit.
Collega B, zo trouw als een hondje, zo lief als een babypoes. Die alle geluk in elke liefde zou moeten vinden.
Collega H, mijn kleine jonge collega die communiceert in hartjes en smileys met het hart op de goede plek.
En Collega M, Zuske, die ik gelukkig daags zie, maar verdorie niet meer als collega's.

En ik kreeg bloemen en ik kreeg lieve kaarten en mailtjes en ik werd gezoend en uit onverwachte hoek ook nog en daar hou ik zo van he.
Maar toen ging ik naar huis, voor het laatst vanuit het gruwelijk lelijke deel van Haarlem waar we werken, en dat is dan toch jammer. Niet van de 38 kilometer fietsen 3x per week. Nee, dat niet.
Al anderhalf jaar zat het eraan te komen, en was ik er naar van en ook een beetje ongelukkig en vervelend, maar ik heb zo erg gelachen en het schept een band he, gedoe en gedinges en zelfde schuitje en alles.
En ik heb het schuitje verlaten, het is een zinkend schuitje, maar ik laat wel mensen achter. En dat is goed van mij, en heus verstandig en ik ga een lange vrije zomer tegemoet met Z1+2 en ik heb altijd de vriendinnen om op te leunen en Echtgenoot die echt heel erg snapte dat ik daar weg moest. Maar ik zal ze zo missen, de collega's.
Over twee weken gaan we borrelen, voor een gedegen afscheid. En ik laat ze niet gaan voordat we lallend truth or dare of iets hebben gespeeld, want ik vind, dat is een volwassen afscheid, van vijf jaar lief en leed.
Dan ga ik nu even een wijntje inschenken en stilletjes jammerend in de einder staren.

maandag 25 juni 2012

Gufieliesietiert!

Dit is het 200e bericht zeg hee. Daarom heb ik maar even een wijntje ingeschonken. Immers, als dat niet feestelijk is?

En nou, over feestelijk gesproken!
Mijn zusterke was jarig dit weekend. Zij werd de wijze ende volwassen leeftijd van 30 jaren. Gelukkig voor haar is, dat zij er altijd uitziet als 25, dus verder geen stress.
Ik denk serieus wel eens dat we eigenlijk geen bloedzusters zijn.
Ik lijk namelijk helemaal geen 25.
Ook niet toen ik 25 30 was.
Anyway, we aten taart en alles en in de middag gingen we samen de stad in, we gingen namelijk een tatoeage nemen. Leek ons wel leuk.
Niet dat we al preciès wisten wat we wilden hoor, maar wel zo'n beetje en we dachten, daar komen we wel uit.
Tot we echt geeneen open tattoo-shop tegenkwamen. Dat is gek he, als je er niet aan denkt, lijkt het of de stad vergeven is van dat soort winkels en als je er dan eentje zoekt, zijn ze weg of gesloten.
Beetje hetzelfde als leuke mannen als je vrijgezel bent.
Haha. Haha. Haha.
Anyway.
Toen we zo een beetje in de stad rondhingen de hele zaterdagmiddag, net als vroeger, bedachten we dat het misschien ook maar goed was ook allemaal zo, niks nie nu onmiddellijk een tattoo voor ons, daar gaan wij eerst maar eens goed over nadenken en zo. Ja, je kunt wel merken dat wij heel volwassen zijn.
Om dit alles te vieren gingen we op het terras zitten en namen een paar kleine drankjes.
Na een uurtje kwam Vriendin2, want we gingen ergens eten voor de verjaardag van Zuske. Helaas was Vriendin1 verhinderd, omdat ze met een rugzak op en laarzen aan naar Terschelling moest ging, en Vriendin3 had een feestje in het immer bruisende Almere. Ja, wij zijn een ontzettend avontuurlijk groepje hoor. Wij gaan echt òveral heen.
We aten heel erg lekker op het terras van een leuk restaurant, bestelden zo een fleske wijn of wat en na het diner besloten we maar eens een kroegske op te zoeken. We kwamen uit bij een Ierse Pub, wat altijd een goed idee is, bleek maar weer.
Want toen ontmoetten wij een paar nieuwe vrinden.
Etienne. Antoinne. Et Marc. Franse jongmenschen. 22 jaar. Uit Marseille. Werkend in Haarlem als een soort timmermannen/binnenhuisarchitectachtige of iets. Want ja, ze spraken redelijk Engels, maar nogal Fransesque.
En toen hebben we gelaaaaachen. Allemachtig.
Het kan best zijn dat dat kwam omdat we nogal veel bier gingen drinken hoor.
Maar het kwam ook heel erg door de hond die Gèrard heette.
Door Etienne die 'gufeeliesietiert' zei tegen Zuske. In het kader van de verjaardag natuurlijk.
En oi, dat is grappig he, gufeeliesietiert. En Marc vatte een grote liefde op voor Vriendin2, ook al was hij maar 1.50 meter en begreep helemaal niemand wat hij zei. Ja, dat was lachen.
Nou en verder was er nog de kwestie van het zwalken over straat, over de nieuwe vrinden in weer een andere kroeg en over dat we de allerfoutste kroeg van heel Haarlem niet inkwamen vanwege een overschot aan bier in ons buik en decibel uit ons mond, zoiets.
Om 04.30 waren we thuis.
Nadat een van ons wel iets van 3x van de fiets viel. Maar daar praten we verder niet over, sommige dingen houden we voor onszelf he.
En van Haarlem naar Het Dorp is best een end fietsen, en Vriendin2 weigerde naast me te fietsen, maar fietste achter me aan, waardoor ik zo moest lachen dat ik bijkans de sloot inreed he.
Ach ja.
'Ne mooie avond.

En we waren brak zeg, zondag. Oef.
Eigenlijk vandaag ook nog een beetje.

Maar ik kreeg het toch voor elkaar om een cadeautje te regelen voor Echtgenoot, die morgen jarig is. Hij wordt 36.
En ik trok maar weer eens een tand uit Zoon1. Op zijn eigen verzoek dit keer. Ziet er niet uit he, zo'n mond met zonder tandjes. Maar ik zal hem leren, dat het later als hij 22 is niet eens zoveel uitmaakt wat je zegt, als het maar gufieliesietiert is, want dàt is zo charmant, dan let niemand verder ergens op. mhihihihi

maandag 18 juni 2012

Het weekend waarin ik onder andere heel charmant was.

Nu, het was een fijn weekend zeg ik u. Met eten bij de Favo Ex, waardoor ik op het werk een heule discussie kreeg zeg, met een collega die vond dat ik bepaald een ontaarde Echtgenote ben, door mijn Echtegenoot mee te tronen naar mijn Favo Ex en zijn Verloofde om daar te verpozen en te eten. Nu, daar was ik het niet mee eens hoor. Waarlijk, wat een onzin. Favo Ex is een heel vrindelijk en bovendien grappig en hartelijk mensch, ik zou mijn E toch waarlijk wel naar erger dingen kunnen meenemen. Verloofde van Favo Ex is een heel lieve en leuke verloofde, die bovendien het lievelingseten van Zoon1 bereidde, waar je toch niks dan dankbaar voor kan zijn, al was het puur bij ongeluk ende toeval.

Wij dronken zo een wijn in de tuin, aten een smakelijk diner en waren op tijd weer terug om Zoon1+2 te bedde te leggen, heel prima dus allemaal, het was erg gezellig.

De avond daarvoor was een wondere avond, ook nog. Vriendin2 en Zuske deden mee aan de Grachtenloop van 5 kilometer, waar Vriendin1, Vriendin3 en ik ons heel lafjes en beschamend voor hadden afgemeld. Maar wij keken wel natuurlijk en hadden een spanddoek en drinken en wij hebben zo hard toegejuicht dat wij best een beetje moe werden zeg, het was bepaald uitputtend. Maar daarna dronken wij een hoop bier en waren wij o zo trots op onze sportieve hardlopende geliefde vriendinnen.

Zondag was een prima dagje vol activiteiten waar Echtgenoot en ik ieder een Zoon onder ons arm namen en de dag afzonderlijk van elkaar doorbrachten.
Des Avonds zetten wij ons tesaam op de bank voor Het Voetbal.
Nu, dat was natuurlijk een beetje een domper, hoewel ik me ondertussen goed vermaakte met de vriendinnen op onze Whatts-app groep en Twitter en Facebook, waardoor ik het zelfs in mijn hoofd haalde om te lachen. Te làchen. Terwijl Portugal scoorde. Dat vond Echtgenoot niet zo leuk, zei hij. 'Je hoeft ook weer niet te lachen hoor' is wat hij zei.
'Oh. Nou. Tssk. Sorry hoor' Zei ik.
Ja, wij zijn echte sfeermakers.

Ondertussen zat ik met een hoofd vol modder en huishoudfolie, want ik had mijn haar in de henna gezet.
Dat doe ik elke 5 weken ongeveer, en dat is niet zo charmant hoor. Hoe ik er dan bij zit.
Maar ik vind dat niet zo erg, eigenlijk. Ik kan potdorie toch niet àltijd maar charmant zijn.
Eens in de paar weken een hoofd vol stinkende modder, nou en.
Nja.

Iets eerder die avond was ik net begonnen om met handschoentjes aan de stinkende bende op mijn hoofd te kwatsen, toen Zoon2 uit zichzelve op het potje ging zitten en een poep deed. Een poep!
Naaah, hoera Zoon2! Wat goed! Jeeuh! Brulde ik.
Echtgenoot stond onder de douche en juichte ook mee.
Zoon1 kwam aanrennen en braakte bijkans de badkamer onder, want toen Zoon2 van het potje afstapte, zag alles er zeg maar niet zo netjes uit bij hem.
Ja, dat is een lekker verhaal voor u.

Nu, Zoon2, liefje, loop jij maar naar pappa in de douche hoor, zei ik.
Zoon2 deed wat ik vroeg en Echtgenoot kreeg een met poep besmeurd kindeke in de douche.
Ik kon namelijk niks, vanwege de modder aan handen en haar.
Ja, kan ik het helpen.

Uiteindelijk was alles weer goed en schoon hoor.
Behalve de badkamer.

En vanmorgen moest ik in de stromende regen naar school met de kinders, en toen we in de klas kwamen, zei de juf tegen Zoon1; Ben jij met de FIETS gekomen?
Dat zijn ze niet gewend he, in Het Dorp. Een natte broek van de regen.

Eenmaal weer thuis zette ik Zoon2 voor de tv teneinde zelf een troostend kopje koffie te kunnen drinken in alle rust, toen bleek dat de kindertelevisie er nog niet was, omdat er nog door allerlei mensen kennelijk nog geleuterd diende te worden over dat vermaledijde voetbal.
En dat zinde me niks hoor. Wat moest ik dan met het kind aanvangen?
Maar gelukkig hoorde ik vrij snel het Teletubbiemuziekje alweer.
Het was weer spannend zeg.

En op mijn werk zijn er allerhande ontwikkelingen die van mij vragen dat ik zakelijk doe en nadenk over geld en gesprekken en mails en alles en daar word ik danig nerveus van.
Want ja natuurlijk doe ik immer zakelijk en heus professioneel en alles, ja, nee, zo ben ik echt, altijd en altijd, maar nu gaat het over mezelf opeens he. Dat is heel anders. Brr. Wordt vervolgd.

maandag 11 juni 2012

Van de kleuter die een mens wordt.

Vandaag kwam Zoon1 met de mededeling dat hij 'iem' aan-elkaar-kon-schrijven. Natuurlijk begon ik al te juichen voor ik helemààl begreep waar het kind nu eigenlijk precies over
bazelde, want ik ben heus een heel motiverende moeder en alles.
Het bleek, dat hij bedoelde, dat hij dus inderdaad 'iem' aan elkaar kon schrijven. Niet in blokletters dus. Maar. Aan. Elkaar.

'Ach kind, juist ja. Wat goed van jou!' zei ik dus.

En hij demonstreerde zijn nieuwste kunst.

Waarom hij iem schreef, in plaats van Siem, wat immers zijn naam is, weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar dat komt omdat ik ineens 3 jaar terug in de tijd ging. Toen het kind 3 jaar was en zijn eigen naam niet helemaal goed kon zeggen, nog. Hij noemde zichzelf Iem.

'Daaag hoe heet jij?'
'Iem'
'...'

Ik herinner mij nog heel goed de keer dat wij in de Hema waren en ik heel rustiek zo wat aan het kijken was bij de slankmakende hemden of iets, of de worstenbroodjes, zou ook kunnen en ik had eigenlijk helegaar niet door dat Zoon1 niet meer naast mij stond. Tot ik keihard hoorde omroepen:

'WIL DE MOEDER VAN IEM NAAR DE SERVICE BALIE KOMEN? DE MOEDER VAN IEM! IEM IS ZIJN MOEDER KWIJT!'

Ik schrok als een waanzinnige zeg, wat een kabaal.
En op dat zelfde moment besefte ik mij, dat 'iem die zijn moeder kwijt was' mijn eigen gebaarde was. Mijn kind, mijn bloed, mijn leven.
Als een dolle kuierde rende ik naar de service balie, waar Zoon zo'n beetje schaapachtig stond te kijken. En ik zag heus wel dat de balie-mevrouw het maar niks vond dat ik mijn kind was kwijtgeraakt en dat ik ook nog eens bolderend van de lach kwam aanzetten om het 'iem' dat zojuist was rondgeroepen. Want ik zag zo voor me, dat de mevrouw het kind had zien rondscharrelen, had gevraagd waar zijn moeder was en dat hij heus had willen verduidelijken dat ik even bij de tweeliterpakkenchardonnay stond en hijzelf bij het Jip en Janneke krijt, maar dat hij een beetje schrok en zei dat hij dat niet wist. En dat hij toen zijn naam, 'Iem' noemde.
'Dag jongen, was je kwijt?' zei ik tegen het kind en nam hem mee om ijs te gaan eten of iets.

En ja, daar dacht ik dus aan vanmiddag.

Want de tijd gaat snel, he mensen.

Zo denkt hij dat hij iem heet en zo kan hij het aan elkaar schrijven.
Want dat doet groep 3 met een kind.
Dat vorige week nog kleuter was.
En nu opeens niet meer.
Hij leert schrijven en hij leert opeens een groter kind te zijn. Dat opeens in zijn eentje op een groot en nieuw schoolplein staat en alleen de klas inloopt en zijn eigen lunch uit zijn tas pakt en alles. En zijn jas ophangt en zijn gymtas.
En ik kan wel janken, als ik daar aan denk.

Groep 3, waar je groter leert zijn. Waar je leert praten via papier.
Waar ik als moeder helemaal niet meer in deel, maar alleen maar verneem, van kleine mededelingen als hij thuiskomt.
De groep waar je langzaamaan groeit naar de rest van je schoolcarriere, met de klas waar je tot groep 8 mee samen gaat zijn en alles leert wat de basis is voor de rest van je leven.
Zoon1 heeft precies 6 weken om het hele jaar in te halen en hij springt er zo doorheen, recht mijn armen uit, op zijn eigen benen.

Misschien was zijn geschreven 'Iem' wel een eerbetoon aan zijn klein-zijn.
Aan die keer in de Hema.

Hoewel hij vanmiddag gewoon weer vier keer van zijn fiets viel hoor, als vanouds.

De fles en het sop.

Dit is het 197e bericht zeg, zag ik net. Dat is dus bijna 200, als ik even heeeeel hard nadenk, wat mij toch een mooie reden lijkt om een flesch open te trekken. Haha. Haha.

Over flessen gesproken; vrijdag kwam ik thuis uit werk en zag dat Echtgenoot de boodschappen had gedaan, wat mij altijd de schone taak geeft om de koelkast compleet her in te richten, omdat dan alles er zo in staat, dat de helft er sowieso buiten moet blijven omdat het niet meer past en de rest eruit valt zodra je bijvoorbeeld 1 champignon wilt pakken.
Dus ik haal alles eruit en deel dat heel efficient en alles weer opnieuw in, met speciale aandacht voor de wijnflessen waar ik een mooie aparte plank voor heb. Ook hecht ik er waarde aan dat de groenten en zo bij elkaar liggen en dat niet het lekkere kaasje voor de zondagavond naast het vlees ligt, want dat vind ik vies. Proper type he.

En toen had ik net alles zo netjes erin, waarbij alleen maar het zakje sla een weinig in de knel kwam, maar de cola blikjes stonden netjes op een rijtje, en ik vind, je moet prioriteiten stellen, toen ik opeens een fles wijn zag druppelen. Huhmm. Dacht ik. Hoe kan dat? Dus ik check de dop. Dicht. Dus ik veeg fles af, heel lieftallig als ware het babybillekes, en leg de fles weer veilig terug op haar plankje. En de boel druppelt nog harder. Uiteindelijk heb ik de dop maar opengedraaid, want ik dacht nog, nu jaaa, een open fles zal hier toch welhaast niet lang staan, haha, haha, haha, en wat zag ik. De hele hals van de fles lag aan stukken. Een enorme hap eruit, uit het glas. Nah! En dan word ik geirriteerd he. Potdorie een hele fles onbruikbaar geworden.
Ik goot zo de hele boel door de gootsteen zeg.
En daarna moest ik even gaan zitten.
Om bij te komen van zulks een heiligschennis.

Nou dat was dat.
Ik maak wat meee, mensen, oi oi oi.

Verder viel mijn oog op een wel heel ranzig uitziend putje van de afwasmachine. En praktisch als ik ben, pakte ik direct de fles afwasmiddel die hier staat voor in tijden van nood en gulpte zo wat in de masjien. Heus niet heel veel, maar zo flats, wat in het putje. En zette de lege machine aan, op een kort programma. In het kader van het schoonmaken dus.
Ik lette heeeeeeel even niet op en toen hoorde ik 'woesjwoesjwoesjjjzzzmmm flots flots'. Flots? Dacht ik.
En keek naar rechts.

De hele keuken onder het schuim zeg. Waarlijk, met grote golven kwam er sop uit de machine zetten.

'Whaaa, Echtgenoot! Help! HELP!' riep ik.
Want ik weet namelijk heus wel wanneer het nodig is om een beetje paniek te zaaien.

En toen bleek dat mijn idee van het afwasmiddel misschien niet helemaal mijn beste idee ooit was.

Nou en toen pakte ik Zoon1+2 op en ging naar mijn ouders om koffie te drinken en Echtgenoot heeft alles opgelost.
Dus.

Daag.

donderdag 7 juni 2012

De verloochening en de doorn

Ja een mens doet rare dingen zo, in rare periodes he. Zo ging ik vanavond rennen, in de regen. Nu had ik dus nooit gedacht ooit (OOIT) de woorden 'rennen' en 'regen' in 1 zin te zetten. Of het woord rennen in de mond te nemen sowieso. Kunt u nagaan hoe het met mij gesteld is.

Vandaag zijn Echtgenoot en ik negen jaar tesaam. Vorig jaar schreef ik ook een stukske, over de acht jaar. En nu zijn we dus alweer een jaar verder. Vorig jaar zat ik nog in Huis1. En had ik nog best wel een aan zekerheid grenzende baan. Nu zit ik in Huis2, al bijna een jaar, en is de baan inmiddels een doorn in het oog. Een doorn die iemand erin heeft gestopt en van plan is om die over een maand of drie-vier eruit te trekken. Tot die tijd duwt die iemand er steeds een beetje op, gewoon om te pesten, lijkt het.

En ach de negen jaar he. Ik denk daar dan aan he, zet in de agenda een hartje, zo kinderachtig ben ik. En hoop dan stiekem op een cadeautje ofzo, van dn Echtgenoot. Bij wijze van liefdevol gebaar, dat hij het waardeert dat ik niet 28 kilo ben aangekomen sinds hij mij voor het eerst smachtend in de oog'n keek. Ik vind dat persoonlijk een hele prestatie van mezelf. Of omdat hij wil laten blijken dat hij vrees'lijk veel van mij houdt ja. Omdat ik nooit de fik heb gezet in fietsen, thermoshirts, camera's, gemotoriseerde voertuigen of schildermateriaal of gitaren of hardloopschoenen, of welke (tijdelijke) hobby en liefhebberij van de man hier ook maar de voordeur is binnengedragen. Of omdat ik negen jaar geleden heel sletterig met hem ben gaan hoeresloeren, zodat hij nu niet in Het Dorp woont en getrouwd is met een vrouw in een lange spijkerrok en een NorthFace jas. Want dat had ik hem nooit willen aandoen, het is namelijk wel een leuke man hoor.

En ik ben heus niet heel veeleisend. Welnee, ik ben met kleine dingen tevreden en ook heel blij. Als het maar zilver is, zeg ik altijd maar.
Vriendin T, bijvoorbeeld, die krijgt altijd mooie dingen van haar Echtgenoot, oeiiii. Nu is het zo dat hare Echtgenoot nogal veel geld besteedt aan werkelijk waar verschrikkelijk lelijke kunstwerken en schilderijen, met opgeplakte ogen en sprieten eruit en alles, en het is echt angstaanjagend en ik schrik altijd erg als ik daar binnenkom maar hij vindt het mooi en zij gelukkig ook wel, maar zij krijgt ook vaak heel mooie dingen van hem. Mooie ringen en kettingen en laatst een werkelijk prachtige armband met daaraan een bedel met daarin de vingerafdrukjes van haar Dochter1+2+3. Oiii dat is lief he.

En nu klaag ik verder heus niet, nee heus niet, want mijn Echtgenoot heeft mij een heel mooi cadeau gegeven vorig jaar, namelijk mijn laptop, waar ik veel, ja veel van houd.

Maar toen werd ik 29, okee, 31, kuch en dat is natuurlijk heel feestelijk, maar dat is negen jaar toch ook wel he.
En toen kwam ik zo vanavond thuis, nadat ik Zoon1+2 had gehaald en Zoon2 zag er zo lief uit, met net geknipte haartjes en ik kon hem wel opvreten en ik kookte spaghetti met spekjes en groenten en alles en ik was eigenlijk in een niet te best humeur vanwege de doorn in het oog, en toen deed er helegaar niemand heel lief tegen mij! Nah.

Dus toen ging ik maar rennen. In de regen. En dat ging best wel slecht eigenlijk en ik heb dan ook van de week tegen de Vriendinnen moeten melden dat ik de loop die wij allemaal zouden doen, niet ga halen.
Zij deden re-de-lijk begripvol maar ik denk wel dat ze denken dat ik een groot mietje ben en een afhaker en een loser en zo. En ik ben bang dat bij het eerste de beste kroegbezoek, ik in pek en veren word gestoken, of voor straf de hele tijd cola light moet drinken. Maar ik heb heus mijn best gedaan. Ik ben potdorie de straat op geweest in sportschoenen. In de regen. RENNEND. Veel erger kan ik mezelf niet verloochenen.

Morgen ga ik weer werken. En ik ben daar nu al reeds een beetje akelig over, want het is niet leuk, 38 km fietsen naar een plek waar je net gehoord hebt dat je een vieze vuile niksnut bent.
Nah.
Okee, dat ook weer niet.
Maar wel zoiets.

En zaterdag hebben we Open Huis voor Huis1. En omdat ik een glas-is-halfvol-Chardonnay type ben, ga ik uit van hordes bezoekers die een bod doen en dat ik dan straks genoeg geld heb om heel rap de baan op te zeggen die ik toch al niet meer echt heb (en ja, dat zou me alsnog voldoening geven).
Maar eerst ga ik morgen een bier drinken met Favo Ex, die over een paar maanden gaat trouwen. En ik ben zijn getuige, dus ik wil even preciès horen wat voor soort jurk ik me zal aanschaffen zodat hij tevreden is met mijn te zetten handtekening. Belangrijke zaken dus.

maandag 4 juni 2012

Het Gezinsboek 2.0

Ik heb al eens eerder verteld over mijn liefde voor oude boeken, en dan bij voorkeur oude meisjesboeken, waar iedereen immer braaf in het leven staat, het ergste woord dat ooit gezegd wordt 'verdorie' is, waar dan rustig grote lijfstraffen op staan Zoon2 zei vanmorgen: 'oh Jezus' toen zijn schoentje in de fiets bleef haken en hij op zijn sokje in de regen stond en waar de hoofpersonen van het boek verloofd raken na een aaitje over de wang terwijl ze elkaars kin bewonderen.

En, mijn hèle grote liefde voor 'Het Nederlandsch Gezinsboek'. Ik had twee exemplaren, en nu sinds vanmorgen drie, omdat mijn moeder er ook nog eentje bleek te hebben die ik gekregen heb. Het is zeker niet overdreven om drie dezelfde boeken te hebben, omdat ze allemaal een andere druk zijn, uit een ander jaar. En het verschil kan grootsch zijn. In mijn nieuwste exemplaar, waarin ik net vol verrukking zat te lezen, kwam ik bij het hoofdstuk 'Onze woning' en dat kan ik u niet onthouden.

(note: dit boek was dus bedoeld voor diegenen die zo gelukkig waren in het huuwelijk te treeden met hullie teerbeminden, en zij kregen bij aanvang van het gezamenlijk huishouden dit boek uitgereikt, of wellicht aangeboden door de burgemeester ofzo, stel ik me zo voor)Dit boek komt uit 1941. En ZO lang geleden is dat nu ook weer niet. Maar luistert:
En ik citeer:

'Voor ons allen geldt:"Tracht van Uw leefomgeving te maken wat er van te maken is! En dan is er nog een tweede uitgangspunt: "Laat Uw huis vòòr Uw persoonlijkheid getuigen".(...) Het moet u niet onverschillig zijn, hoe uw huis er uit ziet, waar uw kinderen leven en u uw vrienden ontvangt.(...) Mode in woninginrichting is uit den booze. Modebegrippen te volgen bij voorwerpen die bij velen van u nooit meer te vervangen zijn, is beslist ongewenscht. Hier moet uw innerlijk een woordje meespreken.'

Ja, dit is al fraai natuurlijk.
Verder wordt het nog wat geleuterd over dat er 'een cocosmat en niets anders dient te liggen in het voorportaal, een traploper waarop modder niet al teveel opvalt, tegels tot 20 cm. boven de trapleuning en loopers op de trap die het roedenpoetsen tot het verleden laat behoren'.

Oh, heerlijk he.

Dan schijnt er een Kleurentheorie te bestaan van Professor Ostwald, ik denk dat dat wel echt een lachebekje van een man was, want wederom wordt benadrukt dat mode en huisinrichting nooit, nee nòòit samen kunnen gaan, maar mocht je nu toch in de problemen geraken doordat je als man en vrouw niet kunt kiezen welke kleur je je portaaltje wilt verven, dan kun je beter voor 'licht' gaan, volgens deze meneer.
Ja, een hele steun en toeverlaat, meneer Ostwald.
Een eenvoudig touwweefsel zou u hier op de grond kunnen leggen, vertelt het boek.
Op de slaapkamer, waar hopelijk 'verkwikkend zonlicht' naar binnenkomt, leggen wij liefst effen linoleum of, als het echt niet anders kan, houtnerf.
Dit omdat wij " het nachtstempel van ons af wisschen met een kom water".
Jawel.
En, heel belangrijk: mocht je nu de slaapkamer willen decoreren; doe dit dan met siersels of taferelen, waaruit het levensweelde-gevoel tot ons komt. Bijvoorbeeld een plaat van bloeiende heide.

Ohhhh ik kan uren doorgaan.

-Aan de bank in de woonkamer hangen wij het naaigerei van moeder.
-De omgeving waar moeder leeft, is haar domein. Toe maar!
-En meisjes blijken veel meer gesteld te zijn op een cretonnen gordijntje dan jongens.
-Het is leuk om kleine kinderen wat timmergereedschap te geven om zich te vermaken. (ik zie Zoon2 al..arghh).

Het is leuk dat ik dat nu net zat te lezen, aangezien wij gisteren in Ikea waren. In het kader zeg maar van mijn vrees'lijke ondeugd om mode met de inrichting van mijn huis te combineren. Aii.

Zoon1+2 vinden het altijd nogal leuk om naar Ikea te gaan, omdat ze als een dolle kunnen rondrennen (Zoon2) en omdat er via een plattegrond een complete route te lopen is (Zoon1).
Ik schafte mij een nieuw lampje voor de slaapkamer aan, omdat Z2 die aan de barrels had gegooid (en daarna zei: ooh mamma, jij hebt stukgemaakt!)(en ik lag met een kater in bed en wist eigenlijk niet zeker wat er gebeurd was) (maar gelukkig wist Echtgenoot dat het Z2 was.)(oef)

En ook nog een nieuw matje voor in de badkamer, omdat de winter reeds weer begonnen lijkt te zijn en mijn voetjes zo koud waren.
Verder kocht ik een heul leuke nieuwe dekbedovertrekset met rozen en alles, alleen toen ik de boel aan het opmaken was, bleek ik de verkeerde maten te hebben gekocht. Tssk, hoezo zijn er zoveel verschillende maten dan? Ik probeerde alles nog zo een beetje te verdoezelen voor Echtgenoot, maar die had vrij rap in de gaten dat het dekbed zeg maar compleet verdween in de hoes en wij half onder een lege hoes liggen.
Dus.
Persoonlijk vind ik dat je daar niet over moet zeuren. In het grote geheel der dingen.

Want, zo zal ik Echtgenoot vanavond aan de dis vertellen; het is toevallig mijn domein. Met de geschiedenis moet je niet sollen, zeg ik altijd maar.
En nu even wat spijkers en een hamer voor Zoon2 halen.