maandag 30 januari 2012

wat een sneeuwpret toch deze dagen

Bijna al mijn mannen zijn weer beter, Zoon1 is altijd al de bikkel van ons gezin geweest (qua man, dan) en snottert nog zo wat rond met een hese stem, Zoon2 is eindelijk weer een beetje gezondachtig en nu ligt alleen Echtgenoot nog op apengapen. Die heeft een gek soort ziekte, waarbij het vorige week begon met 1 ontstoken oog, wat al snel 2 ontstoken ogen werden en hij zag eruit als een soort gemuteerde versie van een albino. Natuurlijk was hij daar niet lekker van, daar was ik heus heel begrijpend over, en ik rolde maar een klein beetje met mijn eigen gezonde ogen, wat hij toch niet zag. mhihihi.
Toen dat weer een beetje over was, knapte hij bepaald niet op en wordt er niet veel beter op. Ligt de ganse dag te bedde en doet slaapjes en dacht ik afgelopen maandag dat hij zeker wel weer zou gaan werken, is het nu zondag en er is vooralsnog geen sprake van zulks.

Het is natuurlijk wel een beetje gezellig, dn Echtgenoot zo thuis, op de dagen dat ik niet werk, maar ook weer niet, want iedereen weet dat een zieke man, telt voor drie zieke kinderen. En iedereen weet ook dat ik maar twee kinderen heb, OMDAT IK ER NIET NOG EENTJE AAN ZOU KUNNEN. OMDAT IK DAN GEK ZOU WORDEN! GEK!

Maaar nou jaaa, ladieda, ik ben nu eenmaal een enorm opgewekt type en daarom kocht ik van de week voor mijzelf een oranje muts met een strikje, voor 1 euro, en besloot die nu voor altijd op te zetten. Bij wijze van houvast aan vrolijke tijden. En ik hou echt erg van mutsjes. En bloemen in haar. En haarbandjes. Maar vooral van mutsjes. Sterker nog, ik heb iets van 12 mutsjes. Maar deze oranje is mijn lievelings.
Daarbij is het echt onwijs koud buiten, dus het is praktisch bovendien dacht ik zo.

Twee dagen later besloot ik dat ik naar de kapper moest omdat ik anders ècht nooit meer de deur uit zou kunnen zonder muts en zodoende heb ik nu haar wat helegaar geen muts meer nodig heeft. En dus ligt mijn lievelingsmuts alweer in de gang beneden in een plas gesmolten sneeuwbende, net als de rest van de mutsen en sjaals en wanten van mijn gezin.

Want ohh wat een plezier, die sneeuw. Aaarghhhh Ik vind het heus heel leuk, ook al moest ik vrijdag bijna een uur lopen van mijn werk naar huis. En zijn Uggs wel warm maar zeker niet waterdicht. En Zoon1+2 hebben voortdurend net niet afgevroren handjes omdat ze nu al veel te cool zijn voor handschoenen en Echtgenoot is heus wel te porren voor een ritje met de slee enzo maar moet daarna steeds weer voor twee uur naar bed zodat ik nadat ik onze gang met mooie houten planken eens had bekeken, hoofdschuddend besloot dat er geen redden meer aan was met al die sneeuwbende erop, de bakfiets pakte en voor een week boodschappen ging doen, door de sneeuw. En had Zoon1 heel lollig niet ons opritje helemaal geveegd, maar een soort bunker gebouwd zodat ik de bakfiets boven mijn hoofd moest tillen en deze over 3 meter sneeuw heenslepen.
Ja, zo ging het precies. Boven mijn hoofd.

En toen vroeg ik vanmorgen aan Echtgenoot, of hij misschien genegen was om mij vanmiddag naar de Ikea in Amsterdam te rijden, want ik heb soms ineens echt een grote behoefte aan Ikea.
Dan weet ik zeker, dat ik echt heel erg zou opknappen, van een nieuw kussentje, en een kaarsendinges en bijvoorbeeld een lamp op de plek waar we nu twee peertjes hebben hangen.
Zo werkt dat, dan bal ik mijn knuistjes, zucht diep en ben oprecht tevreden.
Zo simpel gaat dat heus, met mij.
Maar Echtgenoot keek mij aan of ik voorstelde dat we met ons allen naar een Winterwonderland Naturisten Festijn zouden gaan ofzo.

En nu ligt hij in bed, Zoon2 ook, Zoon1 zit op de bank met een dvd en ik zit voor mij uit te dromen van een Ikea Hotdog.

dinsdag 24 januari 2012

Bijlmoordenaar-neigingen

Stel he, dat u nu aan mij vraagt; zeg, hoe gaat het eigenlijk zo met jou tegenwoordig? Dan is mijn meest waarschijnlijke reactie: ' AAARGHHHHHH '.
Want beleefdheden in acht nemen, daar ben ik even niet zo van.

Kijk, ik vind van mijzelf, dat ik me niet perse direct uit het veld laat slaan.Wel letterlijk hoor, wee de dag dat ik opeens Op Een Veld zou staan...mijn hemel, ik sla mezelf er af, en wel meteen. Wat moet ik nou op een veld? En dan zeker iets doen met ballen en/of rennen. Werkelijk, ik zie me al gaan.
Maar anyway, niet zomaar uit het veld te slaan dus.
Tot deze week.

Want je zou het niet verwachten he, wèèr, maar De Zonen zijn ziek. Zoon2 nu al een maand achter elkaar, met snot en koorts en kots en 05.00 uur wakker. Zoon1 kwam vorige week met maar liefst twee ontstoken ogen thuis, die ik liefdevol steeds verschoonde met gekookt water en doekjes enzo. Want ook al is dat best vies, ik ben ook de beroerdste niet.
De ogen leken weer redelijk normaal en dus het kind zelf ook, tot hij vanmorgen tegen vijven zo omstandig aan het hoesten sloeg, dat ik er wakker van schrok en naar hem toe rende. Echter was ik zo snel opgestaan, in het donker, vanuit een diepe slaap, zonder bril op, dat ik bijna zelf tegen de vlakte sloeg, nog net niet over het traphekje de trap af viel en in de kamer van Zoon1 dusdanig vlekken voor mijn ogen had, dat ik waarlijk heel schrok van de aanblik van het kind. Ik dacht namelijk dat hij, naast zijn benauwde pseudo-kroep aanval, ook had overgegeven, omdat ik die vlekken overal zag. Was dus niet zo.
Slaaptekort, mensen, slaaptekort.
Ik tilde hem uit zijn hoogslaper, 30 kilo aan Zoon, ging door mijn rug, en sleepte hem heus heel bevallig naar de echtelijke sponde, alwaar Echtgenoot zich net een beetje uitrekte, zich onbewust van mijn reeds beleefde bijna-dood-ervaring en vlek-waanbeelden.
Zoon1 ging ondertussen gestaag door met de akelige hoest, het niet-ademhalen en paniekerig rondkijken. Ik vroeg heel vriendelijk of hij wat zàchter paniekerig kon doen, aangezien Zoon2 zowaar nog stil was, tot dat moment. Zoon1 kwam langzaam weer tot rust en lucht en wij lagen net samen uitgeput bij te komen, toen Zoon2 ook besloot dat hij wakker was.
En dan is het echt voorbij met de rust, zo is hij.
Zoon1 kon niet naar school, maar kon goddank een dagje naar oma, Zoon2 kon wel naar de opvang, dachten we, en wij naar werk. Nadat ik de boel had weggebracht, zat ik net op werk, toen ik een telefoontje kreeg van de opvang dat Z2 opeens toch wel erge koorts had en een nogal zielig voorkomen, dus kon ik weer terug.
En ik werk best wel ver weg. 238 kilometer fietsen ofzo. Dus dat deed ik maar weer.
En zo zit ik dus nu thuis, het kind in bed, nadat hij nog zo wat in de rondte kotste, zoals ook al eerder deze week.
Daar kijk ik al bepaald minder van op, moet ik zeggen.
Sterker nog, ik krijg daar echt handigheid in. Brakend kind vasthouden, zodat braaksel niet op eigen kleding komt, niet op slaapzak, maar slechts op grond.
Tenzij kind net half in bed lag, zodat de boel in bed, naast bed, op muur en aan gordijnen zit. Maar dat gebeurt maar in ongeveer de helft van de tijd.
En toen die keer dat hij in de openstaande kledinglade braakte.
Of toen die keer dat hij braakte terwijl ik het niet echt doorhad, zodat in middag bleek dat halve rug onder kots zat.
Nu ja.

Maar, als het nou nog alleen dit was, dat kan ik nog wel aan, een beetje. Wat ook nog gebeurde deze week, waar ik nog steeds een beetje een zenuwtik van heb en bijlmoordenaar-neigingen, is de bank. Ik kreeg twee nieuwe pasjes van de bank.
Of nee, eigenlijk had ik die al gekregen volgens bank, maar dat was niet zo.
Dus stond ik op een dag vrolijk te pinnen, toen mijn passen het niet meer deden.
Waar ik echt heel goedmoedig mee omging, daar in de winkel.
En dus ging ik naar bank, waar ik nieuwe passen ging aanvragen.
Die weer niet kwamen.
Dus ging ik weer... etc. Bedenk hierbij, dat ik altijd mèt De Zonen dit soort dingen doe, omdat ik ze toch moeilijk alleen achter kan laten in de koude garage. Hoewel ik heus wel aan de ogen van de Bank Mevrouw zag, dat zij dat een goed plan had gevonden.
Nu is de bank hier in Het Dorp, bevolkt met personeel dat niet perse pleizier in het werk heeft, maar het wel heel serieus neemt. Maar dan zet ik mijn Bloemendaalsche gezicht op, dat kan ik, praat op gedempte toon tegen Z1+2 en geef ze steeds snoep als ze te luidruchtig worden of bezig zijn met modderlaarsjes op het fraaie interieur te klimmen. Verder glimlach ik een hoop en doe net alsof zij niet kunnen zien hoe erg ik rood sta.
Uiteindelijk, nadat ik 48 uur bij de brievenbus had gepost, heb ik zes brieven gekregen, met daarin 2 passen, 2 instructies en 2 pincodes en nog wat referentienummers.
Ging weer naar bank. Om de boel te activeren, want wist zeker dat Bank Mevrouw mij dat had gezegd te doen.
Bleek misvatting.
Moddersporen en snoeppapiertjes achterlatend, verliet ik het pand maar weer en ging naar huis om alles Makkelijk En Eenvoudig per telefoon te regelen.
En nu heb ik dus een zenuwtik en bijlmoordenaar-neigingen, want serieus, dat was gewoon hogere wiskunde, die telefonische afhandeling.
Allemachtig. Eerst bellen, rekeningnummer en pasnummer invoeren. Dan code invoeren, dan bevestigen en dan is pas geactiveerd. Dan onduidelijk en vaag strookje met pincode zien te ontcijferen, op fiets naar pinmachine, dan pas invoeren, nieuwe pincode invoeren, pincode invoeren die voorkeur heeft, boel nogmaals invoeren en da bevestigen. En dat twee keer.
En nu heb ik dus twee nieuwe pinpassen. Waar ik mee kan kopen. als ik geld zou hebben.

Maar nu hoor ik Zoon2 wakker worden, dus nu ga ik een plaszakje aan zijn piemel maken, teneinde wat urine op te vangen, (OMG) omdat de huisarts daar naar gaat kijken, waar we eind van de middag maar weer eens heengaan. Ik denk wel dat hij blij zal zijn om mij te zien, ben echt al twee weken niet geweest!

donderdag 12 januari 2012

Zo was dat weer dat.

Zo hadden wij opeens een Gelovige in huis. Zoon1 meldde dinsdag dat hij 'in God gelooft'. En nadat ik daar zo eens wat grappen over maakte op Facebook, nam ik dat natuurlijk heel serieus. Ik weet namelijk heus wel dat ik niet met tere kinderzieltjes dien te spotten. mhihihi
Ach ja? Vroeg ik zo eens aan Zoon. Hoe dat zo? En wil je nu ook bidden enzo?
Nadat ik hem nog even moest uitleggen wat bidden dan is, vouwde het kind zijn handjes tesaam en mompelde voor zich uit, dat hij hoopte dat zijn moeder een paar nieuwe oorbellen zou krijgen.
Ja, het is waarlijk een goed opgevoede Zoon.

's Avonds probeerde ik nog wat meer info over de plotselinge vroomheid uit hem te krijgen, maar hij liet niks los, behalve dat hij nu 'gewoon' in God gelooft en dat dat heus niks te maken heeft met zijn nieuwe katholieke school.
Ik vond het allemaal wel best, want ook al geloof ik van alles bijvoorbeeld dat als ik maar hard genoeg hoop, ik opeens een keer Rijk, Beroemd en Rondborstig zal worden, in God geloof ik allerminst, maar ik vind dat Zoon1 dat heus allemaal zelf mag weten en ik zal daar in meegaan tot op zekere hoogte. Een onzichtbaar mensch Danken Voor De Spijzen gaat me te ver, op het moment dat ik daar zèlf op de fiets de boodschappen voor heb gedaan in stromende regen, na een dag werken zèlf de boel sta te koken met jammerende Zonen op achtergrond, maar ik wil bijvoorbeeld best een keer vertellen over het water dat wijn werd ofzo. Bijvoorbeeld.

Gisteren was ik de boel weer een beetje vergeten, omdat ik namelijk die dag 378 kilometer door Haarlem en Bloemendaal aan het fietsen was, en aangezien dat allemaal tegen de wind in was, had ik niet echt meer kans om ergens aan te denken, behalve aan De Spijzen die die avond ook nog op tafel moesten komen.
Oh, hoezo moest ik dan zoveel fietsen?
Nou, eerst moest Z1 naar school. Daarna ging ik met Z2 boodschappen doen. Daarna ging ik naar huis. Daarna ging ik met Z2 naar 'de opa's en oma's' (ander verhaal), daarna was Z2 heul moe en moest naar bed, dus weer naar huis. Daarna moest ik als een dolle Z1 van school halen. En naar verjaardagsfeestje brengen, nogal stuk fietsen ver. Daarna weer naar huis. Daarna met Z2, Z1 weer halen. En terug naar Het Dorp. Daarna naar de bibliotheek voor we weer gruwelijke boetes zouden krijgen. Daarna naar de bank want mijn pinpas deed het niet meer. Daarna weer naar huis. Om De Spijzen te koken en uitgeput te gaan eten. Daarna naar Vriendin1 en Zuske om veel wijn te drinken. En daarna weer naar huis.
En vanmorgen, krap 7 uur nadat ik van de fiets was gestapt, stapte ik er weer op om me vervolgens anderhalf uur te laten martelen bij de tandarts, om daarna heus heel blijmoedig naar werk te fietsen, waar ik geen sigaret kon roken omdat de helft van mijn gezicht verlamd was door de verdovingen bij tandarts, en probeer dan maar eens een sigaret tussen je lippen te doen. En toen ik probeerde koffie te drinken, ging dat ook niet helemaal zoals het hoort. Iets met kwijlen en straaltjes koffie uit mondhoek.

En vanavond legde ik Zoon1 te bedde en vroeg zo nog eens belangstellend naar de staat van zijn christelijkheid, waarop hij heel terloops zei, dat hij 'niet meer in God gelooft'.
Ach, zei ik. Nu al niet meer? Hoezo dat? Ook al snapte ik hem volkomen, na de dagen die ik doorstaan had.
'Omdat hij nergens woont. Iedereen zegt dat hij in de lucht woont, maar dat slaat natuurlijk nergens op. En daarom geloof ik het niet meer'
Tjaaaa, zei ik. Ik heb dat ook altijd wat vreemd gevonden liefje, maar het is ook wel grappig toch, in de lucht wonen?
'Tsssk mamma. Jij snapt ook niks'

En zo was dat weer dat.

vrijdag 6 januari 2012

Chocolade taart, jawel.

Nee, maar nu heb ik wat leuks! Ik ga vertellen dat ik chocoladetaarten heb gemaakt.
Nou, ik heb dus chocoladetaarten gemaakt! Ha!
Jaha, ik draai dus echt nèrgens mijn hand voor om he.
Dat kwam natuurlijk niet zomaar. Namelijk, Zoon2 is vandaag jarig. Het kindeke is twee jaar geworden. Hij had dat zelf vanmorgen nogal goed door, vond ik, voor een versche twee-jarige. Cadeaus! Cadeaus! Brulde hij vanmorgen vanuit zijn sponde.
Eiste dat er 38 keer voor hem gezongen werd. Vond dat ik niet zo mooi zong, dus nadat hij 'stop mamma! Stop!' had geschreeuwd, werd ik bevolen om dan wel vooral mee te klappen met zijn vader en broer. 'Piep Hoelaaa!' zong hij daarna zelf nog best wel vaak en was echt heel blij met zijn cadeautjes. Ons hele huis staat nu vol met de Twee Speeltenten Met Daartussen Een Tunnel Om Doorheen Te Kruipen.

Soms vraag ik me af of Echtgenoot en ik het cadeautjeskopen voor De Zonen niet beter aan iemand anders kunnen overlaten. Hierbij denk ik bijvoorbeeld ook aan Cavia 1+2 die na een lichte vlaag van verstandsverbijstering van ons beiden bij wijze van cadeau voor Zoon1 ook ons huis zijn binnengekomen.

Morgen vieren wij het verjaardagsfeest en nadat ik een paar maanden geleden een klein akkefietje had met De Vergeten Taart voor Zoon1, besloot ik dit jaar zèlf iets te bakken, een dag vantevoren, zodat ik dat ook niet meer kan vergeten.
Eigenlijk ben ik niet zo'n bakkert. Ik denk dat het te maken heeft met dat ik niet zo goed tegen recepten kan. Ik word erg nerveus van ingredienten die ik niet heb, halve theelepels zout en dingen die ik moet afwegen. Normaal gesproken, als ik kook, rommel ik dan ook een beetje aan en trek me zeker niks aan van hoeveelheden en hoe lang dingen moeten koken enzo. Volgens mij klopt dat namelijk nooit.
Maar, omdat ik qua taarten niet perse heel ervaren ben, besloot ik een recept te zoeken wat ik aankon, psychisch, en dat vond ik heel snel. Ook maar goed, want anders had ik het hele plan al direct opgegeven. Zo ben ik.

Welnu, aan de slag zou ik gaan! En toen wilde Zoon1 meehelpen.
En dat is leuk he, zo'n enthousiast kind. Dat van koken en bakken houdt. En zo graag zijn moedertje wil helpen.
Maar, ook daar kan ik niet zo goed tegen. Ja, ik kom leuk voor de dag vandaag.
Ik ben nou eenmaal niet zo'n koekjesbakkendeknutselmoeder.
Echter besloot ik heel ruimhartig dat hij natuurlijk ja heus leuk mij mee mocht helpen.
En zo geschiedde.
Ik zal het recept voor u opschrijven, als ik morgen weet of de boel ook nog een beetje te eten is.
Het ziet er wel al echt heel goed uit, ik heb ze net uit de oven gehaald. En het hele bak-proces is best goed verlopen.
Beeeetje bloem overal.
Twee vingertjes tussen een kastdeurtje.
Op diverse plekken ligt struif van de eieren.
De springvormen waren echt heel goed ingevet. Dat kan ook haast niet anders, omdat Zoon1 een heel blok boter tussen zijn handen liet smelten en daarmee de boel heeft ingesmeerd.
Ik heb nu, een uurtje later nog maar een klein zenuwtrekje bij mijn oog.

Ah, maar het is voor Zoon2. Die met zijn kleine boevengezicht werkelijk alles voor elkaar krijgt.
Twee jaar geleden begon het een moment na zijn geboorte als een dolle te sneeuwen. En om hem heen schijnt altijd de zon.

En morgen krijgt hij chocoladetaart. Tenzij hij natuurlijk liever wat anders heeft. Want zo is hij.