maandag 24 september 2012

Megapixels of whateverdinges

De eerste en de laatste keer dat Echtgenoot en ik samen een fototoestel aanschaften, is een jaar of 7 geleden. Wij maakten kiekjes van ons samen aan de wijn en ons samen in de kroeg en ons samen thuis met de kat, zoals dat gaat. Wij waren zeer verrukt over het ontzettende fancy feit dat de hele boel 3 megapixel was of iets. Oei, wat zouden wij veel mooie foto's maken.
Deden we ook wel.
En zettten ze op de computer.
En dat was dat.

Inmiddels zijn we een aantal laptops verder en staat er jaren aan fotomateriaal ergens op een externe harde schijf, ergens in ons huis. Zoon1 heeft een schraal fotoboek van zijn eerste twee jaar, ooit eens door Echtgenoot aangelegd, Zoon2 heeft al helemaal niks. Maar hee, we hebben Facebook, waar ons hele leven op te zien is, en wij hebben telefoons vòl met foto's. Het echte fototoestel is al in geen jaar de kast uit geweest en de laatste keer dat we daadwerkelijk een foto op papier in handen hadden, is ook al heul lang geleden.

Maar daar komt de Schoolfotograaf. Ha! Vorige week bij Zoon1, waar ik bij zou helpen, want het werd mij vrindelijk verzocht door iemand van school, en gezien mijn werkeloze toestand was ik daartoe heus bereid, ja, zo ben ik dan ook wel weer.
Goedgeluimd kwam ik vorige week op school, waarna ik drie en een half uur later als een dooie neerzeeg in mijn keuken om weer een beetje tot leven te komen met koffie en sigaretten. Wat een toestand. Wat een drukte. Wat veel kinderen. En allemaal op de foto en daarna allemaal nog op een groepsfoto. Ik veegde wat melk van gezichten, deed wat haren weer goed en wat kraagjes recht en stond in de regen met stoeltjes en krukjes en moest best wel lachen om het gedoe om een klas van 33 kinderen een beetje leuk op de foto te krijgen terwijl het regent en het de bedoeling is dat iedereen dezelfde kant op kijkt. Dat laatste vond de fotograaf volgens mij helemaal niet zo grappig trouwens. Merkte ik wel.

Ik nam een kijkje om een hoekje toen Zoon1 op de foto moest en sindsdien ben ik bang dat ik volgende week een niet zo best portret van het kind op mijn portrettenplankje moet zetten. Het is waarlijk een knap kind, maar hij lacht altijd zo gek op foto's. Geeeen idee van wie hij dat heeft. Dus.
Die van vorig jaar was ook al een beetje twijfelachtig, omdat er op te zien is dat hij niet-lachend plaats had genomen voor de camera, en dat iemand toen zei: lach eens! En dat deed hij niet, en toen moest hij 'zijn tanden laten zien'. En dat ziet er dan ook zo uit, alsof iemand niet lacht, maar wel zijn tanden laat zien.

Vandaag moest Zoon2 op de foto, en daartoe bracht ik hem een uurtje naar zijn opvang, samen met 53 andere kinderen die voor de gelegenheid in leuke vestjes waren gestoken. Het was een chaaaaooos en toen ik Zoon2 brullend achterliet zag ik nog net dat hij smeerkaas op zijn shirtje had en dat hij waarschijnlijk rood aangelopen en met een bloeddorstige blik in zijn ogen op de foto zou gaan.

Ik heb, kortom, dit jaar niet al te veel hoop op een mooie foto van de jongens.

Maar. Maar! Ik heb ook dit sinds dit weekend een nieuwe telefoon, met een camera met grote pixelgrootte, of whateverdinges, en ik heb nu het heel goede voornemen om voortdurend mooie foto's te maken en die dan ook af te drukken. Ben zeer in mijn nopjes met dat idee en ik zal u op de hoogte houden van mijn fotografiekunsten.

donderdag 20 september 2012

Een bal en anderzins verwerpelijke attributen.

Het onderwerp Sport is hier thuis altijd een beetje een punt. Ik doe er niet aan en ben ook niet bepaald van plan dat wel te doen. Dat heeft te maken met mijn grote afkeer voor verplichte groepsactiviteiten, rennen en zweet in het algemeen en sportkleding in het bijzonder. Laat staan douchen in een smerige algemene ruimte en het gevoel van uitputting dat ik veel liever heb na een gezellige nacht dan na een middag vol dingen met een bal of anderzins verwerpelijke attributen. Dus.

Echtgenoot daarentegen houdt er wel van en gaat al jaren van de ene sportiviteit naar de andere, waar ik me meestal verre van houd, behalve die keer dat hij enorm aan het fitnessen sloeg, waar ik me wel in kon vinden, vanwege de breedgeschouderdheid en de sterke armen waar ik dan weer wel van houd.

Toen Zoon1 nog erg klein was deden we hem op gym, op zaterdagochtend om 09.00 fietsten wij naar een gymzaal van een naburige school waar zich in de kleedkamer een hoop ouders met een kater verzamelden om hun kind in een gymnastische outfit te hijsen en daarna toe te kijken hoe ze in de ringen hingen en met een bal over een bankje moesten lopen. Dat was heus leuk en om 10.00 zaten we rustig weer aan de koffie met het tevreden gevoel dat wij ons kind op een Club hadden en onze taak als fatsoenlijke ouders weer wat beter hadden gedaan.
Toen Zoon1 vier jaar werd was het over en deden we hem na wat overleg op judo. Een sport voor stoere jongens, heel prettig ook op een vrij normaal tijdstip op de zaterdagochtend en het kind zou goed leren vallen, zichzelf verdedigen en mocht een schattig wit pakje aan.
Dat het nogal aan de militaristische kant was allemaal, dat namen we maar even op de koop toe. Desalniettemin was Zoon1 er na 2 seizoenen wel klaar mee en ging het witte pakje de kast weer in.

Na wat gedoe zit het kind nu een tijdje op zwemles waar hij gestaag vorderingen maakt en ik fiets voor dit doel gerust nog wat meer in de rondte, word gek van de hitte in de kleedkamer, val bijkans flauw van de nog grotere hitte bij het bad zelf en verlaat na een uurtje gutsend van het zweet en met een Zoon2 die zich al een uur verveelt weer het pand.

Maar ja, zwemmen moèt, en is niet een vrijwillige keus voor een eigen Club, natuurlijk. Dus wij hadden zo wat onderhoudende conversaties tijdens het diner, over op welke club danwel vereniging Zoon1 nu eens zou gaan.
Hierbij bleek maar weer dat Zoon1 het grootste deel van zijn genen van zijn moeder heeft, gezien zijn afkeer voor een daadwerkelijke sport. Niks niet voetbal, hockey of tennis voor de zoon. Neen, het moest wat anders worden. En toen zagen wij het licht, en kwamen met Schaken op de proppen. Ha! Schaken! Nadenken, wat hij graag doet en goed kan, wel interactief, want partijtjes spelen met ander kind, maar niet rennen in een groep, waar hij niet zo van is.
En dus fietsen we nu elke dinsdagavond naar de stad, om hem af te leveren voor een flink potje denksport. En hebben vervolgens weer een uurtje te overbruggen, dit keer dan zonder Zoon2, dat scheelt.

Maar toen Zoon2. Vriendin2 heeft ook een Zoon2, en zij had de jongens opgegeven voor een proefles Peuterdans. Hahaaaa, verkneukelden wij ons, dat zou nog eens leuk gaan worden. De Zonen2 zijn goede vrienden en hebben samen de energie van wel 14 Zonen, daarbij kunnen ze net pas praten, maar toch horen wij al dat ze plannen maken om op hun 16e op het politiebureau te moeten worden opgehaald door ons, arme moeders.
En gisteren was het zo ver. Door maar een beetje een regenbui fietsten wij met alle zonen naar de les. Waar ze gingen dansen, spelen en een beetje hysterisch werden, maar ze hadden erg veel plezier en dus hebben we ze opgegeven, voor de komende maanden, elke woensdagmiddag.
Waar ik vervolgens dan weer een uurtje te overbruggen heb, midden in de duinen.

Dus zo ziet de komende tijd mijn week eruit, op maandag naar de zwemles, op dinsdag naar de schaakles en op woensdag naar de peuterdans. En dat allemaal op de fiets.

Ik ben duidelijk de sportiefste van dit hele gezin, als ik het zo bedenk. Allemachtig.
Vlug aan de wijn en sigaretten, daar gààt mijn reputatie!

maandag 10 september 2012

Toen we even moesten gaan liggen en rescue sprayden.

Jooongens, meeeeensen. Ik wilde potdorie eigenlijk schrijven over Boer zoekt vrouw en Aad en dat het toch zo heerlijk tenenkrommend is allemaal. En heeft u Mijn Vieze Vette Vervelende Verloofde wel eens gezien? Mensch, het is dat het ten koste gaat van warme avonden buiten, maar het nieuwe tv seizoen maakt me toch ook best blij hoor. Ja, het is bij mij wijn of tv. Heel diepzinnig allemaal.

Maar niets van dat al nu hoor.

Want ik had namelijk NOG wat leukers. Eerst natuuuuurlijk vorige week de bruiloft van Favo Ex. Ach, dat was leuk. Dat was zo mooi he, met dn bruid in het wit en een sleep en met prachtige haren en bloemen en Ex in een mooi pak met een goed kapsel en o zo blijde met zijn versche Echtgenote en heel veel leuke mensen en nogal veel prosecco en muziek en lieve familie en bijzonder grappige liedjes en alles. Ja, fraai. Bijzonder fraai.
En ik ging praten. In het stadhuis. In mijn nieuwe jurkje.
Allemachtig mensen, ik ging waarachtig bijna dood.
Vantevoren dan he.
Het is niet dat ik midden in het stadhuis een beetje tegen de vlakte ging storten ofzo, lekker de aandacht op mij vestigend en ambulances enzo. Haha. Welnee.
Ik had namelijk Rescue Spray. Dat is een duister goedje, wat je kunt kopen in de drogist en waar geen enkel ingredient opstaat, behalve dat je '2x direct op de tong moet sprayen, bij Innerlijke Onrust'. Dit heb ik in mijn tas, in het kader van mijn schuimbekkende Zonen. En weest gerust. Ik spray heus niet de kinders voortdurend rescue. Ik heb het twee maal gebruikt. Toen Zoon2 dreigde de fiets met mij erop boven zijn hoofd te tillen en in de gracht te gooien. En toen Zoon1 zò boos was dat hij niet meer kon ademen. Dit had iets te maken met een Donald Duck die ik aan het lezen was. En dat had hij liever niet.

Maar ik heb het vorige week zelf gebruikt. En het is een wondermiddel.
Toen ik bijkans hyperventilerend in de auto zat naast Echtgenoot, terwijl Zoon1 op de achterbank mijn speech nog even na las op vormfoutjes, legde ik een klein infuus bij mezelf aan en sprayde een keer of 8 op mijn tong.
Hopla.
Zennnnn.
Trieloeoeolalalalala ging ik het stadhuis binnen en verhaalde best kalm over Favo Ex en zijn mooie bruid alsof ik dagelijks optreed als Ambtenaar van de burgerlijke stand. Al zeg ik het zelf ja.
Waar ik overigens nu een mooie nieuwe carriere voor mezelf in weggelegd zie. Maar ik geloof niet dat dat zomaar kan.
Mijn nieuwe jurk wapperde olijk om me heen, want bestond uit heel erg veel losse sliertjes die heel twenties-achtig om me heen zwierden. Ik bleef voortdurend achter diverse voorwerpen, Favo Ex, Echtgenoot, de Zonen en toevallige voorbijgangers haken, maar ik vind, je kunt niet overal over zeuren.

Nou en toen was het weer een week later en had ik een uitje met mijn vriendinnen naar Arnhem. Vriendin3 was jarig en wij gingen aldus op Roadtrip naar het oosten. Vriendin1 kon helaas niet mee wegens verregaande zwangerschap, maar wij schonken toch steeds voor haar wat glazen in, die toch opmoesten immers, zodat we best wel dronken werden. We hadden een hilarische avond en vielen nog een beetje in de kroeg, maakten foto's op straat en hadden de volgende dag in de auto terug, een verhelderend inzicht. Ook wel eens Kater genaamd.
Wij gingen namelijk stoppen met roken en drinken. Dachten we zo. Thee gaat het worden. Thee en koekjes.
Weg met die vieze sigaretten en al die drank. Bah. Wat onvolwassen toch steeds maar weer.

...

HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHA. Lachten wij.
Hahahahhhaa. Lachten wij nog wat meer.
En daarna hadden we hoofdpijn en moesten thuis even gaan liggen.
Het was weer een fraaie week.

dinsdag 4 september 2012

Kijk eensch hier!

Nee maar, kijk hier eensch aan, mensen!

www.cultilicious.com Jaa, kijk maar eens goed. Buiten dat dit een heel vermakelijk en bovendien interessant online magazine is, schrijf ik daar voortaan elke week over al mijn toestanden en alles en Zoon1+2 en Echtgenoot en de Vriendinnen en allerhande leuks. Dus! Ja!

Is dat niet eeeeenig?

Natuurlijk ook gewoon hier. Want ik heb weer wat meeeeegemaaaaaaakt.