woensdag 29 augustus 2012

De jurk en de bakfiets en het gutsen

Oh. Haha. Hahahaa. U dacht dat alles hier gewoon soepel en normaal verliep zeker, omdat het nog vakantie is en alles en dat ik niks anders doe dan naar het strand fietsen en alles.
Nja.

Nah, nog wel soort van natuurlijk. We hebben bepaald veel in de zon gezeten ja, dat heus. Ik ben dan ook enorm bruin hoor. Op mijn armen.
Ik ben zo iemand die er werkelijk waar NIET UIUUIIIIT ZIIIIEEET in bikini. Omdat ik altijd gevlekt bruin word. En omdat ik redelijk normale armen en benen heb, maar alles daartussen en boven en onder is van mindere kwaliteit, zeg maar. Maar weest niet gevreescht, dat hoeft u doorgaans ook niet te zien want het gebeurt werkelijk maar zelden dat ik me in bikini in het openbaar begeef. In een zwembad hier ver, ver vandaan zou het nog wel kunnen, als ik vantevoren de plaatselijke bevolking heb bekeken en me daar met een gerust hart tussen stort, in de veilige wetenschap dat het dus allemaal nog veel erger kan. Daar hou ik dan van he. Zo ben ik.

Maar de stranddagen zijn voorbij. Het is weer voorbijij die mooie zooomer. Zing ik dan. Tot ongenoegen van Zoon1. Want hoewel het eigenlijk nog best heel mooi weer is, is het gewone leven bijna weer begonnen. Echtgenoot is weer aan het werk, sinds maandag. En na 5 weken op elkanders lip, is dat best een goed idee hoor, vinden E en ik. Hoewel we dit jaar bepaald minder snel tot een dreigende echtscheiding zijn gekomen dan andere jaren, waarschijnlijk door onze fancy vakantie en het mooie weer. Want ik weet niet wat iedereen steeds klaagt, om mij heen schijnt al bijna 6 weken de zon hoor. Letterlijk. Niet qua karma ofzo.
Welnee.
Want afgelopen maandag zat ik gewoon weer in het ziekenhuis hoor.
Aangezien Zoon1 met een bloedgutsende hoofdwond even gerepareerd moest worden na een kleine aanvaring met een deur.

Dat ging zo; Zoon1+2 zaten broederlijk tesaam in bad.

Zoon1: Weeeehhh neeheeee 2, geen speelgoed in bad.
Zoon2: Jawel, ik ga spelen.
Z1: NEEE en hier, ik stop jouw hoofd onder water en ik schop jou zo even.
Z2: Neenee, samen spelen samen delen.( de opvoeding wordt hier doorgaans doorspekt met termen uit het kinderdagverblijf)
Z1: Jamaar ik ben 6 en reeds in de pubertijd alsof ik 16 ben, dus ik ga nu schreeuwen en dreigen en jou slaan.
Z2: Mammie, ik ben bang.

Ik: Huh wat? Foei. (was druk doende jurkjes aan het passen)
Echtgenoot: NU IS HET AFGELOPEN!!

Z1: Ik ga nog even door met schreeuwen EN ik gooi de badkamer onder water.
Echtgenoot: Kom jij er maar uit en droog jezelf maar af.
Z1: WEEEEEHHH BRUUUULLL EN SCHRRRREEEUW
Ik: Allemachtig, kan dat wat normaler hier of wat? (nog steeds geen geschikt jurkje gevonden)
Nou en toen begon Zoon1 als een dolle met zijn kamerdeur te smijten en toen nog net niet de ganse deur uit de sponning hing, ging Echtgenoot daar eens een stokje voor steken. Zwaaide de deur open en toen hoorde ik:

Z1: AAAARGHHHHHH! WEEEEEEEEHHHH!
Echtgenoot: Oooh jee. Ooooh jeeeee!!

Ik: ?

Ik ging zo eens kijken en trof een bloedbad aan, menschen, ik schrok waarlijk ja. Het kind stond kennelijk preciès achter de deur toen die open ging en had een gat in zijn voorhoofd waar het bloed serieus uit gutste. Er zat bloed op de vloer, op Zoon, op Echtgenoot, en nog net niet op toevallige voorbijgangers.

Ik graaide een stapel natte washandjes en handdoeken bij elkaar en depte zo hier en daar het bloed van de omstanders en de omgeving op en zette Zoon1 onder de douche om zijn lichaam wat af te spoelen, dat ook onder zat. Kleedde het kind aan en met een nat washandje tegen zijn hoofd slingerde ik hem in de bakfiets om naar het ziekenhuis te rijden.

En de banden waren best wel zacht. En de versnelling is stukkend en staat standaard op 5 en al met al was het een zware toestand. Ook al omdat Zoon1 al best wel groot is en alles. Guuuutsend van bloed (Zoon) en zweet (ik) kwamen wij bij de eerste hulp.

Waar uiteindelijk na een half uur wachten, Zoon1 alweer praatjes had, ik een beetje bekomen was en het kind geplakt werd.

Ja zo dus.

En nu is het kind uit logeren bij opa en oma en heb ik een dagje met Zoon2, die bij het krieken van de dag reeds in een zwarte Pietenpak gehuld was en roze nagellak wenste vandaag (eerst was het blauwe).
Vanavond komen de Vriendinnen wijn drinken en zal ik weer een beetje bijkomen.
Tot vrijdag. Want dan ben ik getuige bij het huwelijk van Favo Ex. En ja, ik heb inmiddels een jurk. Maar nog geen schoenen. En ik moet spreken in het Stadhuis.
Dus u hoort er nog wel van.

dinsdag 21 augustus 2012

Van vervelen is hier geen sprake.

In het kader van mijn vakantie-vadsigheid, zit ik al dagen aan broodjes met 30+ kaas en komkommer. Daardoor denk ik voortdurend aan dikke tosti's en gebakken eieren en roomsauzen. Die gedachten spoel ik echter in de avonden weer weg met liters vocht wijn, dus al met al schiet het niet echt op hier. Maar de vakantie-jolijt gaat hier maar door hoor. Afgelopen weekend pakte ik de koffers maar weer eens in voor een nachtje weg naar Nunspeet. Mijn ouders zitten daar in een vakantiehuis en we gingen met ons allen, inclusief Zuske, een dagje/nachtje op bezoek. We namen een tentje mee voor Zoon1+2, gingen naar het zwembad, aten in een 'lestaulant' zoals Zoon2 het noemt en aten ijs, maakten de vuurkorf aan en dronken nogal eens wat tot in de vroege uurtjes, waarna we na 4 uur slaap allemaal weer frisch aan het ontbijt zaten. Een zeer succesvolle dag, en we waren na 24 uur weer thuis, met het gevoel alsof we weer compleet op vakantie waren geweest.

En vanmorgen werd ik zeer verkwikt wakker, met eindelijk wat koele wind die door de ramen kwam. Zoon2 zong een half uur vrolijke liedjes in zijn ledikant, voor hij op wilde staan en terwijl ik hem begroette in de echtelijke sponde, rook ik aan zijn warme lijfje, gekleed in slechts een rompertje, en rook het zachtzoete babyzweet van een warme nacht.
Een mens kan slechter wakker worden hoor.

Nadat ik het kind naar zijn opvang had gebracht kwam ik thuis, deed een beetje huishoudelijk en alles, dronk een kopje koffie, rommelde wat rond en vroeg me af waar de rest van mijn mannen uithing. In bed hoor. Lapzwanserigheid allover hier. Zoon1 ligt languit op zijn bed met een stapel Donald Ducks en Echtgenoot ligt nog te slapen, alsof hij niks te doen heeft ofzo.
Oh.
Nou okee.

En straks gaan we de stofzuigert terug naar de winkel brengen die ik gisteren kocht. Er gaan hier verdorie dagelijks huishoudelijke apparaten ter ziele zeg. Eerst deed de wasmasjien al raar, wat nog steeds zo is, en inmiddels kon ik er echt niet meer mee wassen. Dus E heeft de boel uit elkaar gesloopt en onderdeeltjes besteld om te vervangen, als ware hij een heuse wasmasjienreparateur. Ik vraag maar niks en hoop op een wonder. Kijk, de man is bepaald wel een handyman hoor, maar om maar nu zomaar een wasmasjien te kunnen repareren terwijl je er niks van weet? Maar wie weet, ik heb heus alle vertrouwen ja. Ja. Ja.
En toen ging de stofzuigert stuk. Ik vond het ding al geruime tijd nogal irritant. Hij blaast meer dan hij zuigt. Er komt onwijs hete lucht uit. De zak gaat voortdurend los. En dan zit dus het hele ding vol met zooi. En zuigt niet meer. En het enige dat ik verwacht van het ding, is dat hij zuigt. Dus ik schopte er tegen, en kocht een nieuwe.
En daar ging ik gisteren heel blijmoedig mee aan de gang. Daar hou ik wel van, een nieuwe masjien. Maar potdorienogaantoe, deze zuigt ook al nauwelijks. Ik lette bij de aanschaf nog op het aantal toeren of iets, of weet ik veel dinges hoe dat heet, in elk geval, hij zou mijns inziens de kaarsjes nog uit de houdertjes moeten kunnen zuigen, de boeken uit mijn kast, en zo.
Neen hoor. Al wat ik hoorde was een lafjes gezoem en met vrij veel moeite zoog ik wat geraspte kaas van de vloer, daar achteloos achtergelaten door een Zoon. ALLEMACHTIG! Brulde ik zo wat.
En vandaag ga ik terug naar de winkel hoor.

De winkel waar ze wel zullen denken dat ik een manie heb voor huishoudelijke aanschaffen, want nog maar een paar dagen geleden schafte ik mij er een nieuwe vullisbak aan. Want òòk die was ter ziele. En ik had een mooie, een roze, een heuse fraaie vullisbak, al jaren. Maar er ging zo eens een schroefje of iets stuk een tijd geleden en daardoor deed het kleppersysteem het niet meer goed. Dat was niet zo erg, want hij was met de hand nog best te bedienen, en een mens went daar aan he, dus niks aan den hand.
Totdat BuurmanP hier op bezoek kwam, ik een glas stukgooide, hij dat heel charmant en efficient opruimde, in de vullisbak gooide en daarbij het resterende soort van werkende kleppersysteem om zeep hielp.
Nu, en toen kocht ik dus een nieuwe. Maar een heul goedkope en lellijke, want ik blijf natuurlijk niet aan de gang. Want niet heel lang geleden kocht ik nog een nieuwe waterkokert, toen de stoppen steeds doorsloegen, en vrij recent ging onze koffiemachine ook al stuk. Een nieuwe kreeg E toen cadeau voor zijn verjaardag, dus die hoefde ik niet zelf aan te schaffen, maar toch. Het geeft toch te denken allemaal.
Maar ik ben lekker bezig he, van vervelen is hier geen sprake. Mocht u zich daarover zorgen maken.

zaterdag 18 augustus 2012

Het Avontuur, de zon en de kuil en de vakantie.

Ja zeg, ik had even geen tijd hoor. Ik had het namelijk nogal druk met dn vakantie en alles. Druk hoor; uitslapen, rondhangen, koffie drinken, nogal veel wijn drinken, hond uitlaten, pretpark bezoeken, in zon zitten, zulks.
Te Helledoorn dit alles natuurlijk.
Zeg, ik kan het u allen aanraden hoor, op het boerderiehuis en de dier'n passen van de lieve mensen in Hellendoorn. Dat was een heel prima vakantie voor ons allen zo. Zoon1+2 hebben zich zo erg vermaakt dat Zoon2 nu steeds denkt dat we straks 'naar huis' gaan, en dan bedoelt hij de boerderie, en Zoon1 is in een humeur, mensch, een humeur, sinds we terugzijn. Amaai.

En natuurlijk heus niet dat alles maar zo van een leien dakje ging of zo, welnee. Want bijvoorbeeld was er de keer dat we verdwaalden in het bos, met de hond. Zoon1, Zuster (die een week kwam mede-vakantievieren) en ik gingen na het diner, de hond uitlaten. En wij liepen zo het bos in voor ons standaardrondje naar De Zandkuil en een rondje verder nog wel, toen de hond een zijpad insloeg. En wij dachten, nu, komaan, wij volgen de hond, die zal het wel weten hier. En de hond die dacht kennelijk niet aan het feit dat ik op slippers liep en dat Zoon1 moest plassen eigenlijk, welnee, hij rende zo wat rond en deed alsof hij onwijs speurneuzig precies wist waar hij heen moest. En ik zei nog he, zo van; ach wat slim he, zo'n hond. Weet precies de weg. Wat leuk ook he, we zien zo eens wat anders van het bos en alles. Dat zei ik ook een uurtje later nog wel, toen wij nogal padvinderig over paadjes klommen en over bergjes heen en onder takken door en ik zong nog luidkeels van 'de paahaaahaaden op en de laahaaahaaaneen in' en vond alles nogal guitig. Vrij vlak daarna hielp ik Zoon1 een plaske te doen tegen een boom, wat nogal tegen zijn principes ingaat, maar het kwam het kind zijn oren bijna uit. Onderwijl poogde Zuske op mijn telefoon een gps-signaal te vinden. Want ik had wel een telefoon mee, want ik ken mezelf he, als het op het vertrouwen op viervoeters aankomt. Dus.
Nou, helegaar geen signaal hoor. Hopla, nog 3.2 kilometer, zong Zuske opgewekt. Wel potdorie, brulde ik, dat mèèn je niet! Want ik was er ondertussen alweer klaar mee, met het avontuur. Ik vind persoonlijk dat er aan wandelavonturen binnen 50 minuten een einde moet komen namelijk.
De 3.2 kilometer bleek een grapje van de telefoon, die er vrij snel daarna 6 kilometer van maakte en daarna weer 400 meter. Dat laatste geloofde ik rap en begon bijna weer te zingen over de paden en de lanen, toen bleek dat mijn gps niet aanstond, en het ding dus maar wat raaskalde. De techniek van tegenwoordig, tssk.
Evenwel na nogmaals een uurtje kwamen wij dan toch bij de boerderie terug. Dit was nadat ik Echtgenoot had gebeld, die zei: houd de zon links van je.
Nu, daar kan ik dus niet tegen he. Ik ben verdorie geen woudloper. Wat nou zon, wat nou links. Dus ik mompelde zo wat, gaf de telefoon aan Zuske, die beter raad weet met de windrichtingen en zonkanten en alles, hoewel zij links en rechts meestal door elkaar haalt, maar dat was ik vergeten.
Toen ik iets later toch weer Echtgenoot aan de telefoon had, zei hij: ik fiets jelui wel even tegemoet. WAT? WAT? Brieste ik. Fietsen? Wij lopen godallemachtig in een bos, ver ver bij jou vandaan, laat staan dat er een fietspad is, en er is hier geeneens een pad of iets of een looproute, of een handige kiosk vol water en verfrissende Chardonnay.
Ondertussen had Zuske aan Zoon1 gezegd dat wij in het uiterste geval wel knus in een kuil zouden gaan liggen, lekker warm, tot wij morgen gered zouden worden. Nu, dat leek Zoon1 wel wat en was naarstig op zoek naar een geschikte kuil voor de nacht. Hij keek daarbij wel wat wantrouwig naar mij, want ik geloof wel dat hij zelf al dacht dat zijn moederke dus echt nooit in een kuil vol torren en spinnen zou gaan liggen.
Jongen, zei ik. In het uiterste geval bel ik wel een taxi.
Zelf klaarde ik aardig op van dat idee en zette heel olijk mijn boslied weer in.
Nu, toen kwamen wij ineens op bekend terrein en loodsten een teleurgestelde Zoon1 naar huis en bed.
Tien minuten later werd het donker en terwijl Zuske en ik een kalmerend wijntje inschonken, vertelden wij Echtgenoot over het avontuur en dat we bijna toch vrees'lijk in de problemen zouden zijn geweest.
Natuurlijk begon de man toen weer over een kompas en zuid en west en de zon en Zuske en ik keken elkander zo eens aan en besloten in het vervolg gewoon twee telefoons mee te nemen Op Avontuur. Want zeg nu zelf, wat heb je aan de zon in het oosten als je whattsapp hebt.

Nou en verder ben ik 3 kilo aangekomen, had ik sjans van een pretparkmedewerker die net zijn HAVO examen had gehaald en was Zoon2 niet uit de vliegmasjientjes, Zoon1 niet uit de achtbaan en Echtgenoot niet uit de paardenstal te slaan.
Ik kocht bij het beste winkeltje in de wereld, een paar prachtige dingen; een huilend zigeunerjongetje in een tranentrekkend lellijke lijst, een paar mooie potjes uit de jaren '50 en een geborduurd kussen. Er was een braderie en een pannenkoekenrestaurant, er waren lange avonden vol wijn en goed gezelschap en de Zonen sliepen uit tot na 08.00 uur.
We kregen veel bezoek van familie en vrienden en we hebben genoten van alle dieren.

En nu zijn we weer thuis dus. En hebben ons vermaakt op het strand en morgen pakken we de boel maar weer eens in voor een nachtje Nunspeet, waar mijn ouders een weekje in een vakantiehuis zitten, en die we gaan bezoeken.
Het is een best leven, tegenwoordig.

En niet dat ik verder niks doe he, ik heb net nog de vloer gedweild, want dat loopt hier thuis maar te lekken met ijsjes, menschenkinderen.