Zelf, met glitterstickers

Vrijdag kreeg ik via de app van de school van Zoon2 door dat de kinders op school hun schoen hadden gezet. Via de app. Niet van een gillende en juichende zoon die naar mij toe kwam rennen met dit heugelijke nieuws.
Nee hoor, ik kwam thuis en het kind zat met zijn vrind op zijn kamer naar een verwerpelijk filmpje te kijken en keek nauwelijks op toen ik vroeg hoe zijn boekbespreking was gegaan. Ook iets, wat tot voor kort een zeer belangrijk item was. Nu nog steeds wel, maar beduidend minder. Hij had een ‘goed’ en dat was een aan matigheid grenzende beoordeling, naar zijn eigen bescheiden mening.

Ook kreeg ik op mijn werk een nieuwe laptop. Van ITMeneer1. Ik was er erg mee in mijn nopjes, maar ook een beetje angstig. In de afgelopen jaren heb ik er een stuk of drie laptops doorheen gejaagd. De ene had ik al een tijdje en overleed langzaam, wat mij veel verdriet gaf. Hij was rood, er zaten glitterstickers op, ik heb er mijn meeste stukskes op geschreven en hij vergezelde mij door alle jaren van huwelijk, Zonen, scheiding, verhuizen en soms wat kommetjes wijn. De volgende was paars en kreeg ik van een gewezen liefde. Net als die vrijage, was mijn purperen vriend geen lang leven beschoren.

Mijn Zuske weet doorgaans heel goed waar ik behoefte aan heb, en gaf mij op een aangrenzende verjaardag een nieuwe laptop cadeau, waar ik meer dan blij mee was. Hij overleefde de verhuizing waar ik vlak daarna maar weer eens mee bezig was, doorstond een hoop stukskes, hielp mij met Tinderdates en sollicitaties en overleed jammerlijk, na een kort ziekbed, nadat Zoon2 met rolschaatsen over hem heen reed, toen ik een keer de tafel opruimde en het ding precies 5 minuten op de grond had gelegd. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet gehuild heb.

(Het tij leek zich te keren, toen ik De Man ontmoette. Buiten natuurlijk een baard, heel veel tatoeages, een alleraardigste persoonlijkheid, een zeer goed inschenk-beleid en zijn liefde voor mij, bleek hij in het bezit van maar liefst twee laptops. Kijk, ik ben een eenvoudig meisje. Ik ga helemaal voor lief en eerlijk en humor en trouw en dinges. Maar laten we wel zijn.
Netflix is ook gewoon best wel belangrijk.
Derhalve, woonden we vrij snel samen).

Vandaag is het maandag, Zoon2 is vanmorgen naar school vertrokken en in de middag naar zijn vader gegaan. En ik bedacht me net pas, dat ik dus helegaar niet heb gehoord wat hij in zijn schoen heeft gekregen op school. Is het pas een jaar geleden dat hij hysterisch bij me aan de lijn hing, om dat soort dingen te vertellen? Ja.
Is het ook pas een jaar geleden dat ik enorm met hem meeleefde en zelf opbelde om daarnaar te vragen? Ja.
Dus terwijl ik net klaagde tegen de man over mijn onverschillige kind, was ik eigenlijk zelf zo.

Die dingen veranderen dus. Afgelopen weekend kwam ik erachter dat Zoon1 groter is dan mijn Zuske. Dat was een soort ijkpunt. En nu is dat voorbij. Ik dacht het al toen hij uit school kwam, maar ineens was het ook zo. Hij is gegroeid, en op een manier dat hij groter is dan de grote mensen die ik ken.

Ik denk dat de laatste keer Schoen Zetten is geweest.
Ik weet, dat de eerste keer komt, aanstaande donderdag, dat we niet meer hoeven te doen of Sinterklaas de zak met cadeautjes voor de deur heeft gezet. Compleet met appjes naar de buurman en geklop op de ramen en alles. En dikke stress en liedjes zingen en hopen dat opa niks geks zegt.

Voor het eerst gaan beide Zonen zelf gedichten maken voor iedereen. En kopen daadwerkelijk presentjes voor ons allemaal.

En terwijl ik me wentel in deze oase van veel meer makkelijkheid en rust, weet ik ineens waarom het zo leuk was allemaal. De spanning, de geheimzinnigheid en de onrust. De stress en de verwachtingen.

Een beetje zoals een nieuwe baan en laptop. Je weet nooit hoe het loopt, maar uiteindelijk wordt het makkelijker, je hoopt dat het goed gaat en dat je niks stuk maakt. En in de tussentijd plak je glitterstickers en belt je kinderen, neemt ‘goed’ als goed aan en schenkt een kommetje wijn.

Geloven.

Het begon allemaal met dat Zoon2 ineens niet meer in Sinterklaas bleek te geloven. Vorig jaar al. Maar daar kwamen we natuurlijk pas onlangs achter. Bleek dat hij het allemaal al wel zo'n beetje wist, maar het zielig vond voor ons. Al die moeite die we deden met telefoontjes van Sinterklaas, geklop op de ramen en zakken vol cadeaus voor de deur en dat we dan Piet zagen wegrennen en alles. Daar stond het kind dus kennelijk al grinnikend in zijn knuistjes naar te kijken, achter onze bezwete ruggen.

Desalniettemin wordt toch het Sinterklaas journaal gekeken, (maar hoef ik er niet meer met een pieten pet op hoofd naast te zitten) krijg ik een gedetailleerd verslag hiervan, terwijl het Sint Maarten snoep naar binnen wordt gewerkt. Want daar ben je kennelijk als bijna-tien-jarige nog lang niet te groot voor. Hoe hard het ook regent.

Gelukkig wordt het leed van het ongeloof voor Zoon2 wat verzacht door het feit dat zijn baby zus over een paar jaar gewoon weer vrolijk meedoet, en hij dan dus ook weer midden in de zakken vol plezier zit. Dat hij dit jaar voor het eerst wel zelf gedichten moet maken, neemt hij maar voor lief.
Me dunkt ook, want hij kan kennelijk ook zelf YouTube filmpjes maken en Instagram Stories. Tot mijn afgrijzen en tot groot plezier van Zoon1 en zijn vrinden.

Zelf begon ik te geloven, dat het nu toch echt winter wordt. Voor iemand die in zomerkleding loopt en hooguit een 'herfst jas' draagt zolang het nog licht is om twee uur in de middag, vond ik het bepaald koud afgelopen week. En keerde ik de kast om, om een sjaal te vinden. Die bij jas past. Ons bos wordt bruin, oranje en geel. Ons boompje bestaat uit takken, zonder de bloesem. De heg is opeens niet groen meer. Opeens! Ons gras lag vol met bladeren, en, na de aanschaf van een heuse bladerenhark, na een kale middag, wederom. Het was een heel volwassen middag, dat wel. Ik ging ramenlappen en de man deed bladeren harken. Elke vijf minuten keken wij elkaar vol ongeloof aan. En nadien keken wij elkaar na elke fles wijn heel verheugd aan. En terecht.

En toen. Zoon1 had een Grootouder project op school. Hij ging naar zijn oma om haar te interviewen, en gisteren mocht ik het resultaat lezen. Natuurlijk was ik überhaupt van het hele project niet op de hoogte geweest, maar daar kijk ik al niet meer van op. Saillant detail was echter, dat ik het mocht lezen om elf uur in de avond, toen ik al een uur bezig was geweest om, soort van lafhartig, want zat zelf in een film, te proberen het kind in bed te krijgen.
Net toen ik het echt zat was en aan het dreigen en chanteren sloeg (opvoedmethode hier), was hij ineens lief en mocht ik lezen en natuurlijk eventueel spelling fouten eruit halen en zoooooo. Mijn moederhart was reeds volledig in puin door zijn oprechte hulpvraag aan mijn gevoelige punt, dus ik hapte meteen toe en nam zijn laptop ter hand, stuurde hem uit tandenpoetsen en las vervolgens mijn moeders levensverhaal in de woorden van mijn eigen kind. Nou, niet dat ik het allemaal al niet zo ongeveer wist, maar ik las het uit een ander oogpunt. Een nog weer andere generatie. En dat alles in mooi Nederlands en alles. Ik kon wel janken.

Zo ook vanmorgen. Zoon2 is al drie dagen ziek thuis, dus die liet ik slapen. De Man was voor dag en dauw reeds in Amsterdam, en ik werd dus wakker, met de geruststellende gedachte van een kalme ochtend en slechts 1 persoon in mijn huishouden die voor ongeveer half negen moest ontbijten. Nou, ik heb bepaald wel erger meegemaakt.
Dacht ik.
Ik bracht Zoon1 een kopje koffie om half acht, zoals het kind verzocht had via zijn denkbeeldige roomservice app, waar ik op reageer in goede bui of anderszins feestelijke dagen.
Daarbij de notitie, dat als Zoon1 in goede bui is, en nog in bed, en net wakker, hij me doet denken aan toen hij 2 was. Warm, lief, slaperig, schattig, ingewikkeld in dekens, rode wangetjes van de slaap, lief tegen zijn moeder en pratend met kleine stem.
Terwijl ik hem kus, hij het toelaat dat ik zijn rug aai, hij zegt 'Goedemorgen moemoe' en ik nog net niet van pure liefde het afgrijselijke Bumba op zijn laptop aanzet, begint het.
Nadat ik hem voor de derde keer heb 'wakker gemaakt'.

Ik: Kalm aan de koffie in de ijskoude ochtend op mijn geliefde terras. Maar met geruststellende sigaret.
Zoon1: RAAAAHHH. Laptop doet niet wat ik wil!!!!!!! Mamma!!!!!
Ik: Hmmm?
Zoon1: GAAT NIET LUKT NIET LUKT NIET ALLES IS KAPOT
Ik: Ja nou ja, ik kan er nu echt niks meer mee schatje
Zoon1: IK MOET NU DIT DOEN EN HET GAAT NIET EN AAAARRGHHH
Ik: Liefje, wil je niet tegen mij schreeuwen alsjeblieft? En hier had ik dus puur mijn eigen controle ja. Geen wijn. Echt niet.
Zoon1: Oh. Het gaat alweer.
Ik: Nou, zie je? Alles komt gooooooeeed.
Zoon1: NEEEEEE. RAAAAAHHHHHHHHH
Ik: Wat nu? Wat nuuu????
Zoon1: ALLES is jouw schuld en wil je ALSTUBLIEFT je mond houden nu!!
Ik: Nou nou, vind je t nodig?
Zoon1: NEEEEEEE NU EVEN NIET!!!!!!!!
Zoon1: (...)
Zoon1: Mammaaaaa?
Ik: ehhh....ja?? En trouwens, je moet over 5 minuten naar school, dus wil je nu ALSTUBLIEFT je tanden poetsen, je haren kammen en je brood meenemen.
Zoon1: Heb je NU even een recente foto van oma?

Nou, en zo liep dus de ochtend. Neen, ik schudde niet even een recente foto van mijn moeder uit mijn mouw. Belachelijk natuurlijk, volgens het kind. Wat ik wel deed, is mijzelf een beetje fatsoeneren, want ik ging mijn contract tekenen deze ochtend. Bij mijn nieuwe baan.
En over geloven gesproken.
Of het nou is in Sinterklaas, een laptop die irritant doet, een Zoon die zijn weg wel vindt, een huisje in het bos, waar het ook weer zomer wordt, waar alles weer groen en roze wordt, of een carriere van hartjes in de koffie voor anderen, of koffie in de lerarenkamer....het komt altijd allemaal wel weer goed.

Gelukkig geloof ik zelf nog steeds wel een beetje in dingen. De zakken voor de deur, de man naast mij in bed, de Zonen( soms )nog warm en zacht, vrienden, wijn, een nieuwe baan en natuurlijk gewoon in Sinterklaas.

Enorm veel volwassenheid

Het was een periode vol twijfelachtige volwassenheid.
Ten eerste was daar de nieuwe supermarkt, in Het Naburige Dorp. Er waren aankondigingen van geweest, mensen hadden het erover, en onze lieve cassieres, in de tot dan nog toe kleine buurtsuper, waren helemaal excited hoor. Het zou groot worden en met roltrappen en alles. En dat hier in de buurt, waar een verkeerslicht al ver te zoeken is.
Toen eenmaal de feestelijke opening daar was, waagde ook ik mij aan die ervaring. Nou! Inderdaad! De roltrap! En heel veel plek voor auto’s en er waren nieuwe mandjes en karretjes en zelfscan en ook nog losse champignons en veel meer verse dingen en ook veel meer soorten kruiden en brood en alles.
‘Ben je er al geweest?’ Was al wat je hoorde in onze drie straten. Tegen vriendinnen, schoolmoeders, en willekeurige voorbijgangers.

Het was HET nieuws van de week.
Nu drie weken later nog steeds eigenlijk. Zoveel gebeurt hier niet. En iets van dertien soorten tomaten he!


Ik voelde me bijzonder Groot Mens. En ik zag heus wel aan mijn moeder dat ze een zucht van verlichting slaakte. Omdat ik het niet eens perse had over de mooi gerangschikte wijnen, op kleur en smaak.

Toen dus alles in het leven mooi en goed leek, Zoon2 besloot een boek te schrijven, De Man mij een verrassingsweekend cadeau deed en Zoon1 een heuse bijbaan vond, sloeg het noodlot toe.
De auto ging stuk. En dat is behoorlijk vervelend he, als het steeds regent. Hij maakte een geluid en een gedoe en er was niks meer mee te rijden.
‘He wat vervelend, maar hee, er is de ANWB’ waren we heel volwassen en oplossingsgericht. En daar was meneer W. Allervriendelijkst in een blauwe trui en ja hoor, hij wilde best koffie van mij, toen ik zo eens aan kwam zetten om te kijken waar t allemaal over ging daar bij de auto hier op de parkeerplaats. Charmant hoppelde ik weer terug door het bos, kwam weer bij de auto met koffie en keek W heel beminnelijk aan. Kan nooit kwaad immers. Nou en of hij zijn best deed. Hij vond ons een ‘Leuk Pechgeval ‘ wat ik dan toch maar in mijn zak stak. Ja, een mens kan lelijker opmerkingen naar het hoofd krijgen immers. Hij schroefde en boorde en deed zo eens wat en uiteindelijk mocht er mee gereden worden. De Man toog het Dorp in, ik bleef bij onze nieuwe vrind, en bood hem nog maar eens een fijne koffie aan.
‘Wat een lekkere koffie, wat is dit? ‘ Zo vroeg hij.
‘Oohhh gewoon Nespresso, niks bijzonders hoor!’ Was ik olijk.
‘Nou, het is erg smakelijk, fruitig, zou ik zeggen.’
‘Fruitig??? Eh…. Nou, nee, dat denk ik niet. Het is espresso.’ Was ik licht verwonderd.
‘Nee echt, het is heel bijzonder. Maar lekker!!’
‘Joe. Ok.’ Keek ik niet het paard in de bek dat mij zojuist een gerepareerde auto had gegeven. Zulks.

Eenmaal weer binnenshuis en blij met een deugdelijk opgelost probleem, dacht ik zo nog eens na over de opmerkelijke koffie-conversatie.
En kreeg ik een ingeving. Keek in koelkast. En bolderde zo hard van het lachen dat de hele buurt het misschien wel gehoord heeft.
In plaats van melk, had ik bij de beste man, de fruitmelk -framboos 0% vet-, van Zoon2 in zijn koffie gedaan.
‘Aaarghhhhhhhhh HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA’. Zo ging het ongeveer.

Net daarvan bijgekomen, togen De Man en ik naar Alkmaar, voor het weekendje weg. De Zonen waren bij hun vader, de auto deed het weer, en wij houden van Alkmaar. Er was een terras onder warmtelampen, met bier. Er was een bijzonder fijn restaurant met heel lekker eten, een zeer ordentelijke ober, die mijn glazen wijn inschonk, op een manier waarvan Het Dorp nog wat kan leren, met hun zuinige glaasjes. Er was vis van de dag die bijkans zwemmend mijn buik inging, er waren mensen om uit te lachen en als klap op de vuurpijl was er een appartement met een bubbelbad en bubbels in de glazen.

De volgende dag was er sprake van een solide kater. Maar niks wat een hamburger niet op kan lossen, en niks wat Vriendin2 en Zussie konden verhelpen, die die middag op bezoek zouden komen voor een paar kommetjes wijn.

En net toen ik dacht, dat ik de boel toch beheurlijk onder controle heb, bedacht ik me dat het bijna herfstvakantie is. Iets dat me elk jaar weer overvalt, net als elke andere vakantie.
Het goede nieuws is, is dat ik niet meer achter de bar werk. En ook nergens anders trouwens. Dus ik ben thuis bij mijn bloedjes als een lieftallige moeder. Achter de laptop, op zoek naar wat anders.
Mis ik mijn werk? Nee. Mis ik mijn collega’s? Ja. Maar die komen gelukkig om de haverklap een kommetje wijn drinken. Mis ik het maken van 324 cappuccino’s per dag? Nee. Mis ik...laat maar. Nee is het antwoord. Op naar wat nieuws en wellicht iets wat past bij mijn volwassenheid. Haha. Hahahahaha. Hahahahahahhaha.

Fijn nieuw schooljaar. Ik ben nu al moe.

Het was vakantie. Mocht het u zijn ontgaan. Nou, mij niet hoor.
Er gebeurde van alles en heel veel, en ook nog dingen. En afgelopen week was de laatste week van de honderd weken, en die hadden de Zonen besloten om hier op Het Landgoed door te brengen. Het was een vol huis, want Zoon3 (de nieuwste aanwinst, de Zoon van de man, afkomstig uit Duitsland) was hier ook, ter opluistering en vreugd van iedereen, en natuurlijk zijn vader in het bijzonder.
Zoon2 en Zoon3 zijn precies even oud en praten, kennelijk, ongeveer dezelfde taal. Dat houdt ergens in het midden tussen DuitsNederlands, NederlandsDuits,
Welke App Zullen Wir Downloaden, Wil Du Eis, Sollen We Of Het Oxboard, Wij Wollen Apfelsap, Und Chocopasta, en Gaan We Nog Schwimmen?

Kortom, enorm vermakelijk. De eerste paar dagen. Zoals eigenlijk voor elke vakantie geldt.

Maar, het belangrijkste, de Broeders kunnen het goed met elkander vinden. Zoon1 doet beduidend leuker en minder agressief tegen de Duitse versie van zijn kleine broertje dan tegen de ander, en we horen voortdurend meertalig gebulder van het lachen komen uit de spondes, dus dat is een goed teken.

Tussen alle jolijt, duinmeertjes, gehang in huis, lunches buiten de deur, heel veel bezoek, borrels en ook nog gewoon werk door, kwam de moeder van Zoon3 nog langs. Dat is dus de Exvrouw1 van de Man. En trouwens, ze zijn nog steeds getrouwd. Maar dat doet helemaal niet ter zake, want ze woont echt onwijs ver weg in Duitsland en ze zijn al vier jaar uit elkaar. Maar het is gewoon leuk om te vertellen.
En het blijkt een heel leuk type te zijn. Exvrouw1. Wij werden dikke matties onder het genot van een paar kommetjes wijn, we winkelden tesaam in De Stad, we kochten ons een tomaat-uithollert, en waren zeer in ons nopjes, kortom. Ze ging weer naar Das Vaterland en sindsdien appen we gewoon af en toe. Net als we doen met Echtgenoot1, zijn Verkering1 en hield ik van de week Zusje1 van de Zonen weer eens vast, wat een onverwacht maar fijn geluk is.
Modern Family hoor hee, hier.

En net als je dan denkt dat alles in orde is in de wereld, gingen we naar Walibi. Het goede hieraan was, is dat we gingen met Schoonzuster1 en Zwager2. Dat is niks dan gezelligheid, doorgaans. Zuster ging ook mee, natuurlijk alle Zonen en de man en ik. Voor dag en dauw was ik mijn befaamde kleffe broodjes met gebakken ei aan het maken, pakte ik heel moederlijk 23 kilo aan pakjes drinken in en een tros bananen, en gingen we op pad.
En daar gebeurde het hoor. 30 Graden, zevenenveertig achtbanen, en we zijn in allemaal geweest. Ik overleed elke keer een klein beetje. Eigenlijk ben ik helemaal geen held in dat soort dingen en dat vertelt Zoon1 mij ook de hele tijd heel graag.
'WAT? GA JIJ OOK MEE? HAHAHAHAHAHAHAHAA MOEDER! DAT KAN JIJ NIET'

Aldus geschiedde het ZEKER wel.
Met zweet tussen elke haar en angst tot in mijn nagellak, ging ik in elke dodelijke activiteit. Van puur afgrijzen moest ik vreselijk lachen, hoorde heel Biddinghuizen en omstreken mijn gegil en is de Zuster nu doof aan een oor.
Er werd een cocktailbar ontdekt door de Schone Zuster (een nuttig type in tijden van nood) en dat hielp een beetje, maar daarna volgde wederom een martelende achtbaan waarbij ik serieus dacht dat mijn laatste minuut geslagen had. Met trillende benen kwam ik er weer uit en bleek nog te leven.

Net toen ik aan het bijkomen was en eigenlijk dacht aan een verkwikkelijk zuurstofmasker, hoorde ik ijselijk gekrijs uit Zoon1 komen. Niet dat hij gelanceerd was uit het moord-apparaat, neen, hij was gestoken door een wesp. Kwam wat hem betreft op hetzelfde neer hoor.

Uiteindelijk waren we allen gesloopt, maar gelukkig. Dat wel. Er werd groots patat gegeten, er kwamen hamburgers aan te pas, de Zuster en ik dronken bij thuiskomst als uitgedroogd wat kommetjes wijn en we vielen allen in een diepe slaap vol waanzinnige dromen.

Vandaag was De Laatste Vakantie Dag. Dat hieldt voor de kinderen in dat ze helemaal niks deden, voor Zoon1 ook, maar met als klein uitstapje in daadwerkelijke zonneschijn (in plaats van de donkere krochten van zijn puberkamer), mee boodschappen doen. Wat een uitzonderlijk geval van wakkerheid leek, tot dat bleek dat het hem er alleen maar om ging dat er dikke varkenshazen-in-de-kruidenboter werden gekocht, omdat hij dat het liefste eet. En was nou eenmaal laatste vakantie dag. Dat zijn broer1 vegetarisch eet deert hem vanzelfsprekend niks.
Desalniettemin was het een lekker en gezellig laatste maal. Ook al wil Zoon3 dat alle wespen gered worden, maar gilt hij rennend weg van tafel bij elke zoem, zeurde Zoon1 over het gebrek aan pepersaus en at Zoon2 zogenaamd lekker zijn kabeljauw burger op, met een schuin oog naar het sappige vleesch kijkend.
De man en ik waren uitgeput. Want besloten vanmiddag een nieuwe kast in de woonkamer te zetten. Een erfenis van Buurvrouw1 die ons heeft verlaten op het landgoed, om naar een echt huis te gaan, met trappen en kamers en alles. Heel fijn voor haar, maar erg jammer voor ons. Behalve dan van de kast. Wij blijken samen 843 boeken te hebben, die ik vandaag twee keer in mijn handen heb gehad. En alsof dat nog niet alles was, komt Buurvrouw1 vanavond niet langslopen met diverse onzin, gelach, haar vier kinderen en voor een klein kommetje wijn aan onze tafel. Dan neem ik die van haar maar.
Fijn nieuw schooljaar allemaal hoor. Ik ben nu al moe.

Een lange lente avond, een zielige ezel en een vleeslievende puber.

Afgelopen weekend was er eentje vol met lekker eten, zonneschijn, muziek, dans, en her en der wat kommetjes wijn. We maakten veelvuldig gebruik van de horeca in de omgeving, door middel van zalige lunches en een heel fijn diner op het terras van mijn eigen werk. Zaterdagavond ging De Man naar een festival vol bier, en ik ging met De Zonen en het Zuske aan mijn favo tafel zitten.
Natuurlijk weet ik precies welke wijn het lekkerste is, welk voorgerecht een groot succes en was alle bediening de liefste.

Tijdig togen wij huiswaarts omdat Zoon1 nog voetbal wilde kijken, en nadat het andere kind te bedde lag, zetten wij ons neer in onze bostuin, kwam De Man ook weer thuis en maakten wij een vuurtje aan en nog wat fleskes open. Kortom, een bijzonder mooie lente avond. De volgende morgen was wat minder fris, maar daar wisten wij wel raad op hoor. Na zeven koffie en wat herstelwerkzaamheden aan gezicht, kapsel en algemeen welbevinden.

'Een fietstocht! WIJ GAAN EEN FIETSTOCHT MAKEN!' Zo riep ik, en pakte heel moederlijk flesjes water in en smeerde zo wat met zonnebrand over de kindergezichtjes. Zoon2 nam Vriend2 mee, en Zoon1 besloot thuis te blijven. Want de puber ligt op een zonovergoten dag liever de hele dag in bed met zijn telefoon, zo ben ik inmiddels gewend, en heb ik besloten te accepteren.

'Misschien ga ik nog wat met mijn vrienden doen' zo mompelde het kind.
'Als je weggaat, doe dan de deur dicht alstublieft' deed ik vriendelijk maar beslist.
Aangezien de vorige keer dat zulks aan de hand was, nog net niet ons hele huis was leeggegeten door de plaatselijke hertjes en aanverwante bosbewoners, omdat de deur wagenwijd had opengestaan, toen de Zoon was vertrokken terwijl wij niet thuis waren. Urenlang.

En zo pakten wij de fiets en togen duin-waarts. Terwijl ik het na 300 meter al bloedheet had, de man opeens de weg wist in het voor hem vrij onbekende westerse duinlandschap en de jongens duizelingwekkend hard van de heuvels fietsten, besefte ik het me.
Ik ben mijn ouders.
'Godnondenju', zo bulderde ik tegen de oase van rust om mij heen.

Toen ik even later moest afstappen vanwege een hellend stukje tergend hoge berg, was ik echt mijn moeder. Die vroeger, tijdens ettelijke gezins-fietstochten, ook altijd afhaakte op meer of minder glooiende paden.
'Jezus, moooeedeeer' waren Zuske en ik dan onverbiddelijk en wij lachten haar uit.
En nu overkwam mij hetzelfde.
De Man rolde met zijn ogen, en ik zag verwarring. Hij kent mij als een onuitputtelijke doorzetter, als het gaat om lange nachten, jolijt en pleizier, ik sta op na zeer korte nachten en als het moet kan ik best wel heel zware boodschappen tassen tillen. Maar nu bleek ik broos, gebrekkig en bijzonder onbezield.
Zwetend en aan flesjes water lurkend sleepte ik me achter de mannen aan. Desalniettemin genoot ik van de tocht. Ja, ik zweette me ongans. Ja, ik moest bij elke helling afstappen, maar ik moest ook een paar keer even aan de kant gaan staan omdat ik zo hard moest lachen. Om de andere fietsers en wandelaars. Mensen met helmen op, mensen met fietspakjes aan, fietsschoenen, rugzakken, bidons en bananen in hun buideltas en een keer een mevrouw waarvan zelfs Zoon2 opkeek en zei: 'HHAHAHAHAH mamma, zag je dat?' Het had iets te maken met een zekere leeftijd en een outfit slechts geschikt voor iemand van minstens 50 jaar jonger.

Een zondagmiddag, en wat je allemaal niet tegenkomt... Het is hilarisch.
Zelf knapte ik zeer op, toen wij na een kilometer of tien bij een terras aankwamen.
Er was een koud biertje, er waren lekkere broodjes en De Man maakte veel grappen, dus ik lachte maar weer eens heel hard. Zoon2 nam als lunch zijn laatst ontdekte favoriet: Garnalenkroketten. Ze mochten cola drinken en wij mochten nog een biertje. De kindjes hadden nog genoeg energie om te voetballen en het eten was uitstekend en niet te duur. Kortom, een zeer fijne tussenstop.
Op de terugweg haalden we nog een ijsje en omdat we via een andere route terugreden en ik mijn veerkracht weer had hervonden, was dit zeer ontspannen en sneller dan gedacht waren we weer thuis. Waar de jongens wederom aan het voetballen sloegen.
Wij zetten ons maar weer eens aan de tafel in de tuin neer. Ik bekeek mijn bruin geworden armen, besprak met De Man mijn sportieve inslag op de terugweg, keek eens op Facebook, en we dachten net voorzichtig aan de zondagmiddagborrel, toen wij wat geruis hoorden.
Het bleek Zoon1. Knipperend met zijn ogen tegen het voor hem volledig onverwachte zonlicht, kwam hij, gekleed in lange broek en trui alsof het hartje winter was, naar buiten gesloft.
Was beetje vergeten dat hij er ook nog was. Eerlijk.
'Zoon1!!' Riep ik oprecht verrast uit.

'Ja wat? Schreeuw niet zo. Wat gaan we eten?' Zo was hij liefdevol en blij dat we terug waren.

En dat was ook nog een puntje.
Want op de terugweg had ik een gesprekje met Zoon2. Hij kwam zo eens naast mij fietsen, en sprak de historische woorden:
'Ik heb vanmorgen besloten dat ik vegetarisch word.'
'Ooohh?' Was ik oprecht verbaasd.
En toen kwam zijn verhaal. Die ochtend had hij een heel naar filmpje gezien, van een ezeltje dat helemaal geen eten en drinken kreeg en heel hard moest werken.
En aangezien hij dierenarts wil worden -'Ik ben heel goed met dieren mamma, dat weet iedereen'- had hij dus zijn besluit genomen.
'Okee liefje, dat is hartstikke goed natuurlijk. Maar je weet dat wij geen ezeltjes eten?' Vroeg ik maar even voor de zekerheid.

Ja nee, dat wist hij natuurlijk al wel, maar dat had er dan weer niks mee te maken.(?)
Hij begon een hele verhandeling over dat hij dan geen dieren meer zou eten. En als er dan een keer gehaktbrood was, of er kwam een sateetje voorbij, nu ja, dan zou hij alles nog eens heroverwegen, maar in principe, neen, geen vlees meer.
Over het sateetje heb ik nog even heel hard gegrinnikt, zonder dat hij het doorhad, maar verder was ik best heel pedagogisch vond ik. Ik prees hem over zijn idee, zijn dierenliefde en ik beloofde hem het goede nieuws te vertellen aan zijn vader en mijn best te doen om lekker voor hem te koken, zonder vlees.
Hij zei wel nog even, dat hij voortaan zijn garnalenkroketten dan zonder vlees zou bestellen. Toen kon ik het niet langer inhouden he, en bolderde werkelijk zo hard, dat alle omringende dorpen het wel hoorden denk ik.
De Man moest uitleggen aan het geschokte kind, van het gebrek aan vlees in een garnaal.

Zoon1 was, zoals ik had verwacht, bijzonder sceptisch over deze gang van zaken. Nu kan zijn broertje al niet veel goeds doen, maar hem zijn vlees ontzeggen, dat is toch wel het uiterste. Zondag aten wij pasta met garnalen. Dat was naar ieders zin.
Maandag en dinsdag waren ze bij hun vader, dus heb ik weinig tot geen inzicht in hetgeen in de pannen ligt, maar vandaag kwam Zoon1 thuis en toen ik mededeelde dat we spaghetti met rode saus gingen eten, zag ik het kind bleek worden.

'Mamma. Zit er soja gehakt of zoiets ranzigs in de saus?' Was hij werkelijk een beetje huilerig.
Ik ging naar hem toe en zei: 'Zoon. Wat denk je nou? Ken je me niet? Natuurlijk niet. Gewoon gehakt, en voor Zoon2 maak ik een sausje zonder vlees.'
De opluchting en dankbaarheid op zijn gezicht.
Gewoonweg ontroerend.

Ik dacht aan mijn Zuske, die ooit ook een keer vegetarisch was. Totdat ze ontdekte dat ze dan geen gehaktballen meer kon eten, zoals onze moeder ze maakt.
Ach, het zal wel weer een fase zijn. Zolang er zomeravonden zijn, kan ik het best hebben allemaal.

Iedereen heeft profijt van mijn volwassenheid

Gisteren was ik in Het Dorp, en kocht mijzelf een nieuwe nagellak, een nieuw setje schuifspeldjes, (waarvan er ongeveer 234 ergens in mijn huis moeten liggen...) en, een rolletje pleisters en twee pakjes steriele gaasjes. Ja hoor. Want ik had in de afgelopen jaren tijd hiervoor ontdekt, dat als ik een bloedend kind heb, ik niet perse goed voor de dag kon komen, en aan de gang moest met stukjes keukenrol en plakband en zo.
Niet echt heel moederlijk.

Heel volwassen toog ik huiswaarts, in mijn nopjes met mijn deugdelijke aankopen, en wat viel mij ten deel!?
Een bloedende Zoon!
Joechei!

'Och mijn arme kind, wat is er nu toch weer?' Zo kweelde ik tegen de Zoon, die kermend aan kwam fietsen.
' Hgrgmm. Gevallen met fiets' Zo was het schaap helemaal uit zijn humeur zeg.

Ik zette hem op de bank neer, beval hem zijn shirt uit te trekken, en begaf mij naar de badkamer, waar ik al mijn nieuwe waar had opgeborgen. Ik zette nog net geen kapje op mijn hoofd met een rood kruis erop (alleen maar omdat ik die niet onder handbereik had natuurlijk) en ging aan de slag met crème, en gaasjes, en pleisters en troostende woorden.
'Oeiii wat een nare schaaf, ja, dat zal wel pijn doen'.
'Nee, deze creme is heel goed, die gebruikt De Man ook als hij een nieuwe tattoo heeft. Echt waar'.
'JEZUS, hoe kom je nou DAAR aan een schaafwond?'
'HAHAHAHAHAHAHA sukkel'

Vanmorgen bleek, dat ondanks al mijn goede zorgen, hij toch wel erge pijn nog had. Na wat overleg met De Echtgenoot en zijn Verkering en met De Man, vonden we dat hij naar de huisarts moest, maar niemand van ons kon mee. Allemaal aan het werk en zulks.
Wij vonden dat dus een noodgeval opvoedmoment, en hij kon zelf wel gaan.
Vanmiddag, net uit werk, zat ik aan een welverdiend kommetje wijn in de tuin, toen hij aan kwam fietsen, met een arm vol verband.
'Oooooochhhh wat heb je nuuuuuu?' Deed ik heel erg zo als ik aannam dat hij dat wilde.
Bleek dat er wel degelijk wat aan de hand was weer en dat hij morgen foto's moet laten maken.
Gaan we weer.

Zoon2 was zeer meelevend, evenals zijn matties, die geen van allen oudere broers hebben, en het volgens mij heel interessant vinden dat er iemand is die de ene keer leuk mee-voetbalt, en de andere keer scheldend naar zijn kamer verdwijnt, en de volgende keer weer eens in het gips loopt, dan weer snoepjes uitdeelt, en dan weer klappen. Je ziet ze ook een beetje schichtig uit beeld blijven, als Zoon1 in de buurt is, maar wel weer vragen hoe het met hem is. Je zou maar een broer hebben.

Wie er ook broers hebben, zijn mijn neven en mijn nichtje. Het nichtje werd 16. Dat is wel een ding he. Ik voelde me ouder dan ooit, omdat op de dag dat zij geboren werd, ik mijn eerste date had met De Echtgenoot. Dat ben ik natuurlijk nooit vergeten, en weet daardoor altijd wanneer zij jarig is. Ik heb er inmiddels een heel leven opzitten, met de Zonen en dinges en trouwen en scheiden en verhuizen en alles en toestanden. En zij wordt lekker 16, het begin van een heel bestaan vol met hopelijk vooral heel veel leuke dingen, maar eerst een vakantie naar Griekenland met vriendinnen, zoals het hoort.
De avond van haar feestje was een zalige familie bijeenkomst, zoals mijn familie dat doet. Met een hoop kommetjes wijn, een vuurtje en heerlijk eten.
De grote neven zijn even oud, als toen ik was, toen mijn nichtje geboren werd. En ik drink daar nu mee.
Zo gaan de dingen.

En we waren in Duitsland, De Man en ik. Zijn Zoon woont daar en werd negen jaar. We hadden hem al maanden niet gezien.
En ik ging De Echtgenote ontmoeten voor het eerst. En haar Verkering. Daarbij was ik voor het eerst in de stad, waar De Man 16 jaar gewoond heeft, en ik was reuze benieuwd zeg. Naar alles.
Vrouw1 bleek reuze gezellig, na de eerste handdruk leek het allemaal al best gemutlich, en einde middag zaten we tesaam, met haar nieuwe schoonmoeder, aan de wijn in de zon.
Ik heb ergere eerste ontmoetingen gehad hoor.
Terwijl wij grappen maakten over onze mannen, waren zij met 10 Duitse jongetjes in de speeltuin, schonken wij nog eens bij en aten erdbeeren.

We hebben ongelooflijk veel gelopen in het weekend, veel gezien, en ik moest me enorm concentreren op de taal. De Man praatte Duits met zijn Zoon, zijn Vrouw1 en verder iedereen. Met mij in het Nederlands, maar ik verstond bijna al het Duits, maar ik praatte Engels met iedereen. Ik heb, taalgewijs, minder vermoeiende weekenden gehad.

Ik had een bonding met Zoon3 door met hem in een afschuwelijk enge kermis attractie te gaan, zodat De Verkering niet hoefde. En ik het arme kind bijkans plat heb geplet en doof heb gekrijst.
Alles voor de Zonen he.

Het goede nieuws is verder, dat ik vanmmiddag met Collega4 het terras ging veranderen, en mijzelf zo verwondde, dat ik mijn eigen nieuwe pleisters kon gebruiken.
Dus werkelijk iedereen heeft profijt van mijn volwassenheid.

Nog niet eens op de helft hoor

Bij de supermarkt kun je tegenwoordig lego-dingen sparen in het thema: Boerderij. Je krijgt bij elke 15 euro een zakje met daarin zelf in elkaar te zetten groente, hekjes, varkens, een tomatenboom en dingen die aardbeien moeten voorstellen geloof ik. Zoon2 is er erg doende mee. Elk pakje wordt eerst bevoeld, alsof hij dan kan raden of er iets nieuws in zit, of iets wat hij al heeft. Zal het een bloemkool zijn? Of een fijne tomaat, een kip, een boerin of een prettig tuintje met radijsjes? Voor iemand die graag delen van de dag slijt met het kijken naar twijfelachtige youtube filmpjes, is hij zeer in zijn nopjes met een plastieken boerenleven. Niet perse slecht, als je het mij vraagt.

Hij heeft reeds een aanzienlijk deel al op de groene plaat staan, die de tuin moet voorstellen, en hij zei vanmorgen:
'Ik aanschouw hier mijn boerderij'.

Ik: 'Eh. Ok. Zet anders nog even wat koffie voor mamma?'

En ik toen ik koffie op had: 'AANSCHOUW? hahahahahahahahahaha. Zalig.' (trots)

Voorts zaten we in de auto, op weg naar de stad, om enkele zaken te kopen die ik wilde hebben voor het kleine verjaarsborreltje dat gaat plaatsgrijpen. We hadden het over de 4 mei herdenking en ik zag voor mezelf een deugdelijke rol weggelegd, in het kader van opvoedkunde, geschiedenis, herdenken, etcetera. Wat zegt de blaag vanaf de achterbank...

'Ik geloof niet in herdenken'

De Verkering en ik: 'Hmmmm?'(verwarring alom)

Bij nader inzien bleek het schaap iets heel anders te bedoelen, iets met religie, dus ik was 1. Gerustgesteld. En 2. Gerustgesteld.

In de middag togen wij naar de kermis. De laatste dag van de kermis in De Stad, dus we kwamen er niet onderuit, want we waren nog niet geweest, en beloofd is beloofd, immers. Een jaar zonder kermis is een...ik geloof soort kindermishandeling.
Natuurlijk was het de chaos zoals verwacht, hoewel dat wel elk jaar minder wordt. De Zonen hadden geld van oma, Zuske en ik hadden veel contanten voor alle machines waar je knuffelbeesten kunt vangen, en De Man liep er ook bij.
Er was een helse achtbaan, er waren botsauto's, er was een afgrijselijke dinges waar we niet ingingen, we deden kamelenrace met ons allen, Zoon1 won, en verdiende daarmee een oranje...fledder.
Zuske en ik waren zeer fanatiek met het inwerpen van 2 euro munten in de knuffelvangmachine, en terecht! Want wij wonnen daadwerkelijk beesten!! Tot grote vreugde van onszelf zeg. En de rest van de aanwezigen, die ons hoorden brullen van vreugd'.

Zoon1 + 2, aangestoken (en erfelijk belast) waren ook zeer hartstochtelijk en er werden nog net geen broederbanden verbroken, maar dat had alleen te maken met de feestelijke muziek alom. Dat leidt toch af.

Einde van de dag gingen De Man en Zoon1 samen op pad naar het Noorden des Lands en waren Zoon2 en ik tesaam. We deden pizza in de oven, we schonken ons een wijn frisje in en zetten ons neer op de bank voor de herdenking en alles.
Zoon2 was niet stil. Toen hoefde het ook nog niet. Ik zei hem stil te zijn, ruim voor de tijd, zodat ik eventuele (zekere) opmerkingen van zijn kant, zou kunnen smoren, voordat het echt acht uur was. Ik probeer het kind ook gewoon wat bij te brengen he.
'Waarom is het nog niet stil mamma?'
'IS DAT DE KONING MAMMA?'
'Moet ik nu al stil zijn?'
'Hee, ik mocht nog een ijsje!!'
-fluisterend: 'Ik heb een perenijsje gepakt'
'..............'
'Moeten we nu al stil zijn? Mamma? Mamma? MAMMA?'
'Oh. Okee'
'..........................'
'Hee, is dat niet een BN-er?'

Ik: 'Dat is de Minister President'

Ik was de uitputting nabij zeg.
En toen moest ik nog 40 worden.

Uiteindelijk lag het kind te bedde. En zat ik. Met Netflix aan en de Vriendinnen op de app.
En een wijn in mijn kommetje.
Ik keek een film.
Dacht heel even na over afgelopen jaren. En schonk er nog maar eentje in. Er valt nogal wat te proosten zeg, zo hier en vandaag.
Heb huisje in het bos. Twee nogal knappe Zonen. De Verkering, met baard. Die heeft gemaakt dat alles goed is. En als het niet goed is, dan maakt hij het goed. Het Zuske. De Vriendinnen. En Vriendin3 gaat trouwen!!! De leukste collega's. Een Echtgenoot1, Zijn Vriendin en hun beeldschone baby. En mijn ouders. Die al 40 jaar ouders zijn. Vanaf nu. Zij hebben Dochter1+2, en zoals ik het nu zie, ben ik dus nog niet eens op de helft. Hoera!

De eerste en de laatste keer

En zo zat ik vandaag opeens te denken. Zo met de Zonen, die opeens zo ongelooflijk groeien. Zoon1 komt al boven mijn moeder uit. Zoon2 trekt er hele dagen op uit, waarbij ik dan maar bij benadering weet waar hij is, en ze zijn beiden deze vakantie al uit logeren geweest, waardoor wij twee dagen op rij maar 1 kind in huis hadden. Zoon1 gaat met zijn matties weg en komt des avonds pas laat thuis, wat ook een heel nieuw gegeven is. Blijkt op de kermis te zijn geweest en dinges. En is al geruime tijd niet meer naar bed gebracht door mij. Wat mij vandaag opeens tot tranen toe roerde zeg. Er is dus opeens een laatste keer, dat je je kind naar bed brengt. Maar je weet nooit meer wanneer dat was. Net als de laatste keer dat je hand in hand loopt met je kind. Of dat je zijn boterhammetjes moet smeren. Telt niet, gaat nooit voorbij.

Er zijn ook eerste keren, zo bleek deze week. De eerste keer namelijk, dat ik, op tijd, mijn belastingaangifte deed. En dat alles ook nog zonder geschreeuw, getier, en het gooien van spullen van aanzienlijke waarde en het verlies van eigenwaarde bovendien. Trots was ik! Vertelde het luidkeels aan de Verkering, de Buurvrouw en alle toevallige voorbijgangers.

Ik had voor het eerst het zusje van De Zonen in mijn armen. Dat was leuk, en heel erg lief.

Voor het eerst was ik thuis van een dag bierdrinken op Koningsdag, voordat het middernacht was, en geheel op eigen wijze op de fiets en alles. Ongekend.

Een deel van mijn salaris besteedde ik aan deugdelijke tuinspullen. Een bank, een buitenhaard en een tafel om aan te eten en kommetjes wijn aan te drinken.
Hoe volwassen moet het allemaal worden zeg hee.

Nou wil het toeval, dat ik deze week veertig wederom begin dertig word.
Mijn grijze haren schieten naar boven als een malle. De Vriendinnen denken (ten onrechte) dat ik deze zomer met ze op een wandelvakantie wil (zelden zo gelachen), ik heb een nieuwe agenda gekocht, voordat ik op 1 blaadje drie maanden moest samenvatten, ik kocht wasmiddel terwijl ik nog schone kleding had en al mijn planten staan vol in het groen.
Je zou er bijna wat van denken.

Ik bestelde een nieuwe KPN dinges voor de televisie, omdat ik daar een brief over kreeg. En haalde het nog op ook, en ik had zelfs mijn paspoort bij me, toen daar om gevraagd werd.

Net toen ik dacht dat het allemaal niet raarder kon worden, moest ik de bank bellen. En daar ging het gelukkig ouderwets mis.

Vanmiddag stond ik in de Hema, ter aanschaffing van diverse zeer nuttige dingen zoals kaarsen, haarverf, oorbellen en misschien nog een lipgloss, toen mijn pinpas weigerde bij de kassa. 'Verkeerde pin' zei het onding. 'ECHT NIET' bolderde ik. Aangezien mijn pincode de enige is in de rij codes, usernames, passwords en aanverwante zaken, die ik wel onthoud, al ongeveer 20 jaar.
'WHAT THE FUCK' deed ik onredelijk tegen de kassamevrouw.
Toen kwam De Verkering binnen lopen en redde mij van de ellende en teloorgang. En betaalde mijn aanschaffen.
Het bleek dat mijn pinpas sinds vandaag opeens niet meer geldig was.
'EN IK HEB NOOIT WAT GEHOORD VAN DIE VERDULLEMSE BANK' zo oreerde ik hardop, tegen iedereen die het wilde horen (niemand).
En thuis belde ik de bank.
Waar een vrindelijk type mij te woord stond, nadat ik zestien keer een bandje had gehoord, een nummer moest intoetsen, moest aanhoren dat alles online kon, en nog meer van zulkse ellende.

'Kan er niet gewoon iemand aan de lijn komen???' Was ik bejaard.
En daar was ze. Monique van de ABN.

Het bleek dat mijn adres al twee jaar verkeerd in het systeem stond (zou kunnen, dat ik, toen ik nog niet zo volwassen was, dat nooit veranderd heb, zou kunnen).
Echter, moest ik dat stande pede online veranderen, met haar aan de lijn. En dat deed ik. Maar het ging niet goed. En nadat ik heus vriendelijk was gebleven tegen Monique, maar drie keer alles op opnieuw moest doen, en het nog niet werkte, toen wilde ik met dingen smijten en mensen pijn doen. Aangezien de enige aanwezigen Zoon2 en zijn mattie en De Verkering waren, vond ik dat toch een minder goed idee, dus ik koos voor de minder bloederige weg: De telefoon aan de Man overdragen. Waarbij ik tegen Monique zei: 'Ik kan dit niet aan'. Zij was zeer begripvol, wat een goede eigenschap is in haar carriere denk ik, en vond het prima.

De Man nam de telefoon over, ik ging zes sigaretten roken en Zoon2 en zijn vrind vonden het hilarisch allemaal.

Puntje bij paaltje woon ik nog steeds op mijn oude adres en kan ik niet pinnen. Omdat het kennelijk niet meer zo is dat iemand aan de telefoon je adres kan veranderen en een nieuwe pas versturen.

Morgen moet ik dus naar de bank. Want dat kan nog wel, naar de balie. Als een veertiger.
Want naar een tuincentrum kan ik dus tegenwoordig, maar via een app mijn adres wijzigen kennelijk niet.
Ik hoef nauwelijks meer mijn Zonen in de gaten te houden, maar 36 bier kan ik drinken zonder aantoonbare schade.
Ik heb een fietspomp, die ik ook uitleen aan buren.
Maar ik ben nog steeds bang in het donker.
Ik geef ook heel stomme mensen, een mooie cappuccino met een bloemetje erin.
Maar ik heb aan mijn vriendinnen roze schoenen gevraagd voor mijn verjaardag. (Net als de vijfjarige dochter van Vriendin2).

Een soort van balans zou ik haast zeggen.

Het is de komende dagen de laatste keer dat ik in de dertig ben. Maar de eerste keer dat ik daar een kommetje wijn op drink.

Vrijdag. En van gedoe naar stilte en alles.

Vrijdagavond.

'Oh had ik maar iemand om van te houdeeeeeeen...' zo kweelde Zoon2 net, voor ik hem naar bed bracht. 'Twee zachte aarmeeeen oooom meee heeeeeen'.
'Zo zo, fraai hoor' deed ik, heel vriendelijk.
Hij had het van een Youtube filmpje, zo hoorde ik van het kind. Dat kijkt hij, als hij niet met zijn matties aan het voetballen is.

Net toen ik knus naast hem ging liggen om hem voor te lezen, zoals gewoonlijk elke avond, draaide hij zich naar me toe en ik zag dat hij me eens een duchtige vraag ging stellen.

'Mamma? Borsten heten toch tieten?' - Grinnikend.

'Nee Zoon, die heten borsten, dat weet jij best.' - Zuchtend.

'Mamma? Heb jij GROTE borsten?' - Gniffelend.

'Nee Zoon, niet echt nee.' - Ogenrollend.

'Mammaaaa? Heb jij KLEINE borsten? ' -Oprecht geinteresseerd.

'Nou ja, gewoon, ja dat denk ik ja' - Zoekend naar verborgen camera.

'Mamma, ik vind jouw borsten prima hoor.' - Lief. (?)

'Oh, okee, nou, dank je...?'

En toen vroeg hij wanneer we eigenlijk gingen lezen.

Vrijdagmiddag.

Voor dit hele tafereel plaatsvond, zaten we knus in de tuin.
De tuin is ons grasje, voor het huis, voordat we in het bos zitten.
Ons boompje bijna in bloesembloei. Het gras netgemaaid en de nieuwe parasol stond uit.
Ik zat met mijn gezicht vol in de zon, want na een dag achter de bar, was dat even lekker.
Zoon1 en De Man op het bankje, met respectievelijk ice tea en bier.
Ik kreeg een koud kommetje wijn.
En was diep gelukkig.

Vrijdag, begin van de avond.

Zoon1 was twee dagen ziek geweest, Zoon2 de paar dagen daarvoor. Maar nu leek alles ineens in volle gezondheid, blakend en vol sproeten. Precies zoals ik ze het liefste zie. De armpjes weer uit korte mouwen, de beentjes uit korte broeken en met een zonnig humeur en volle glazen, voor mij.

Zo zat ik dan. Na een week werken, ik keek naar De Zonen, ik keek naar De Man, ik nam een slokje wijn, en stak een sigaretske op.
En kreeg een emmer water over me heen.

'HAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHA' Hoorde ik het gebolder van Zoon1.
'GODNONDENJUUUUUU' Brulde ik.

En ik zag De Man achter de Zoon aanrennen, Zoon1 bleef er bijna in, in zijn eigen grap, ik hoorde de andere Zoon roepen wat er aan de hand was, de buren keken om, de vogels schrokken zich een aap, Hamster1 werd wakker, mijn telefoon was nat, het wasrek met schone was was ook (weer) nat, de verse madeliefjes op ons gras werden platgerend, de nonnen draaiden zich om in hun graf en mijn huis was vies van de moddervoetjes.


Vrijdag, vroeg in de middag.

Een vol terras, mensen aan het lunchen. En ik neem even heel nonchalant een bak vol servies mee, kan ik best tillen.
Sla volledige vaas vol bloemen omver. Zit kennelijk veertien liter water in, aan de ravage te zien.

Maak vier cocktails en voel mezelf Tom Cruise in de film, mixend met dingen en sinaasappeltjes en citroenen en blokjes ijs en rietjes en dinges en drank. En deed het in verkeerde glas.
Geeft verder niet, maar was beetje jammer in gehele gang der zaken.

Bloemen en hartjes in de cappuccino leken meer op een baardloze Jason Momoa. Wel lekker, maar niet zo mooi.


Vrijdagochtend.

Zoon1 ziek thuis. Zoon2 vrij van school en boos dat mamma moet werken. De Man moet ook werken in Amsterdam.
Om half acht in de ochtend uitleggen aan Zoon2 (zoals elke dag) dat mamma moet werken om ijsjes te kunnen kopen, chocoladepasta voor op brood en wifi. En, in minder belangrijke mate, huur voor huis en electriciteit en zo.

Douchen, koffie naar binnen gieten, mascara opsmeren op hoop van zegen en aangezicht en bij aankomst van werk hopen dat er niet al mensen voor de voordeur staan, omdat ik nog niet klaar ben voor intermenselijk contact, naast mijn eigen nageslacht,


Vrijdag, later op de avond.

Een kommetje wijn. Hamster1 heeft gekte en rent als een malle rond in zijn verblijf. Zoon2 ligt te bedde, Zoon1 maakt zijn laatste kopje thee. De Man doet dingen op zijn laptop.
Zaterdag zijn er sportdingen van de Zonen. Zondag is er Paasbrunch, maandag ga ik werken. En de rest van de week.
En zijn de Zonen de hele week bij Echtgenoot1. En kan ik in alle rust hier zitten, eind van de middag, onder de parasol en alles. Maar dat is een stuk minder rustig dan je zou denken.
Omdat het opeens zo stil is.

Hoe haal ik het ook in mijn hoofd. Maar, blijven lachen.

Vandaag was Zoon2 boos op mij. Het was me tot het eind toe niet geheel duidelijk waar zijn onvrede vandaan kwam, hoewel ik toch echt mijn best deed.
Eerst dacht ik dat het was, dat hij mij vertelde dat hij morgen weer naar de Schooltuin ging, en dat hij dus, nog steeds, geen eigen schepje heeft. Omdat ik dat niet geregeld heb. Ook al weet ik nauwelijks van het bestaan van de tuin af. Voordat ik er ook maar een woord over kon zeggen, ter eigen verdediging natuurlijk, ontdekte hij helemaal zelf dat hij het mij ook niet verteld had. En dat ik er dus niks aan kon doen.
Vol verbazing, maar met genoegen, at ik verder van mijn nasi. De deugdelijke dis van hedenavond.

Vlak daarna stond hij onder de douche. Mokkend, met zijn ruggetje naar me toe. Zonder om te kijken pakte hij zijn tandenborstel aan. Ik zag de schoudertjes, de billetjes, en de kleine beentjes vol met blauwe plekken van al het voetballen. En ik keek ernaar.
Nog steeds compleet in het ongewisse, over wat hem toch zo boos maakte op mij.
Ik maakte een paar flauwe grappen inzake poep, plas, zijn vader en zijn broer, en er kon wat licht gegrinnik vanaf (hij is negen he) en net toen ik dacht dat het leed alweer voorbij was, zei hij: 'Wat denk je hier nu eigenlijk mee te bereiken, mamma?'

Normaal gesproken bulder ik dan van het lachen, als een deel van mijn nageslacht zo uit de hoek komt. Maar ik was stomverbaasd zeg.
'Huh?' Deed ik heel intelligent.

'Ja mamma, ik vind jou gewoon nu stom, dat kan toch zeker gewoon?'
Ik kon niet anders dan hem gelijk geven. Natuurlijk kan dat. Hoewel ik die mening liever naar iemand anders gericht zie, dan naar mij, zijn liefhebbende moeder. Bijvoorbeeld gewoon naar mijn mais-plukkende buurman, of de ronduit onsympathieke kerel die het voetbalteam van Purmerend coacht.
Ik vind ook zo vaak wat stom. Kind van zijn moeder.

Sterker nog, ik kan hele lijsten aanleggen van dingen waar ik minder aardigheid in heb. Dingen die ik ronduit kolderiek vind. Of waar ik met mijn ogen van rol.

Soms vertel ik die dingen aan mensen. Soms lach ik er met Collega's of met Zoon1 over, heel vaak met het Zuske en de Vriendinnen, natuurlijk met De Verkering en af en toe met toevallige voorbijgangers.

Het is misschien zelfs wel eens zo dat ik er wat over schrijf.

Mogelijkerwijs vorige week.

En somtijds heb ik, mogelijkerwijs, incidenteel, wel eens niet helemaal gelijk.
Zo nu en dan, overdrijf ik een weinig.
Zijn dingen helemaal niet zo stom. En was het ook een beetje onvriendelijk wat ik schreef.

Zo betichtte ik een aantal mensen van een landerig, misschien zelfs verveeld, bestaan. En ik ken ze niet eens. En zijn ze ook verder gewoon hartstikke aardig. Elke dag.
Het kan zo zijn, dat een, of enkele, inwoners van Het Dorp zich aangesproken voelden, en dat helegaar niet leuk vonden.
Nu kon wat ik schreef, van toepassing zijn geweest op elke gast in elk etablissement, in elk dorp. Maar we wonen hier in Het Dorp, en ik nu eenmaal ook.

Nu wil ik alleen maar even zeggen, sorry hoor. En dat aankomende week, elke verveelde huismoeder lieve dame die zich niet juist bejegend voelde, bij mij aan de bar een chocoladetruffel mag komen halen. Voor bij de cappuccino.
Om het goed te maken. Een vredesduif, een handreiking. Het codewoord is: blijvenlachen.

Maar, dan niet naast de haard gaan zitten. En dan klagen dat het te warm is. Joe!

Oh. En Zoon2 en ik hebben het weer goedgemaakt hoor. Het bleek dat ik hem een kusje had gegeven. En dat bliefte hij niet. Hoe haal ik het ook in mijn hoofd.

Regels schrijven. En alle fases

Van de week kwam Huisvriend1 hier eten. We hadden hem uitgenodigd, omdat hij gaat verhuizen. Huisvriend1 is twaalf jaar, komt uit Eritrea en is al bijna twee jaar een mattie van Zoon2. Hij woont hier met zijn 'zus', (naar alle waarschijnlijkheid een dame die toevallig tesaam met hem het land binnenkwam) zijn vader is afgelopen jaar overleden, zo hoorde hij uit verre contreien, en we vinden hem erg leuk, want hij lacht veel, kan zeer goed voetballen en hij vindt het heeel geestig hoe wij, waarschijnlijk enorm anders dan hij gewend is, leven. Hij at hier al heel vaak spaghetti, sperziebonen en gebakken aardappeltjes, kreeg een toetje en vindt het heel raar dat ik wil dat hij schoenen draagt als het regent en dat Zoon2 om zeven uur in de avond onder de douche gaat. Desalniettemin komt hij hier graag en veel en is er een wederzijdse acceptatie gaande.

Toen hij hier was, vertelde hij dat hij die middag druk was geweest met het schrijven van strafregels. Nou, dat vind ik al helemaal heerlijk, want alles wat zo fijn ouderwetsch is, daar hou ik van.
Wat waren de strafregels? 'Ik mag niet billen zeggen'. BILLEN. Hahahahahahahaahaha. Zo bolderde ik. Hij keek er heel serieus bij en liet zijn volgeschreven blaadjes zien. Zoals het betaamt deed ik heel erg of ik het natuurlijk allemaal logisch vond en alles. Maar omdat hij mij inmiddels een beetje kent, denk ik dat hij stiekem met zijn ogen rolde. Net als de Zonen dat doen. Als ik pedagogisch bezig ben.

In dat kader, kwam ik vrijdag van mijn werk, en, alvorens aan de wijn te gaan, ging ik de slaapkamer in en ontdeed mijn van mijn werkkleding. Dat doe ik, dat vind ik fijn. Kleding uit, slonsbroek aan, trui aan, en hoppa aan een wijntje. In dat kader doe ik ook mijn BH uit. Dat is lekker, dat weet iedereen. Zo ook Zoon2, zo bleek.
'Zo mamma, lekker de tietjes vrij?' Zo sprak het kind. Terwijl hij mij natuurlijk nul privacy gunde, zoals ik gewend ben.
Ik: 'WAT? HAHAHAHA WAT ZEG JIJ?' Deed ik
Zoon2: 'Oh sorry, borsten, bedoel ik' oreerde de negenjarige.
Ik: 'Hm, nou ja ok' (halfslachtig)

En zo kwam ik te denken. Vriendin1 zit in een situatie waarin haar relatie net uit is. Dat is natuurlijk zeer verdrietig en akelig, maar het zou Vriendin1 niet zijn als ze niet zou zeggen: Er zijn vijf fases van rouw. Ik zit in alle vijf de fases van Woede. Daar lachen we dan allemaal enorm om, en vervolgens trekken Vriendin1, 3 en Zuske hun wandelschoenen aan en gaan met het vliegtuig naar Marrakech om daar te wandelen, drinken, koken, winkelen en hun (ex) mannen te bespreken. Ik ga niet mee, want ik heb als werk cappuccino's maken, en daarmee kom je de wereld niet rond, maar ik krijg altijd souvenirs. De fases die je doormaakt in alles, zijn universeel. Zo ook in de opvoeding van kinderen. De Zonen bijvoorbeeld. En eigenlijk gewoon elke dag, in het leev'n.

1 is Ontkenning. Een tosti is een deugdelijke lunch. Ook al ben ik acht kilo te zwaar. En een wijntje is gezond. Ik heb geen driekwartbroek nodig.
2 is Woede. Dat er mensen zijn die een decafe espresso bestellen. En mannen die er best leuk uitzien, maar die dan een Latte Macchiato bestellen. Dat er driekwartbroeken bestaan.
3. Onderhandelen. De Zonen die hun haren moeten wassen, en dat alleen doen als er een frisdrank tegenover staat. Of een kwartier langer stupide youtube fimpjes kijken.
4. Depressie. Ik maak de godganse dag cappuccino's voor verveelde moeders. Moeders die niks anders te doen hebben dan elke dag, op dezelfde plek, dezelfde mensen te onmoeten, hetzelfde te bestellen, gratis water te drinken, nooit fooi te geven. En dat ik mijn kinderen niet elke dag zie, maar daar ok mee ben. Dat mijn vriendinnen een weekend weg waren en dat ik niet mee was.
5. Aanvaarding. Dat mijn vriendinnen afgelopen weekend weg waren naar Marrakech. Daar gewandeld hebben in wandelschoenen en driekwartbroeken. Dat ik nou eenmaal ontzettend goed cappuccino's kan maken. Met hartjes. Dat de Zonen het heel erg goed doen. Ook al zie ik ze niet elke dag.


Mijn fase is tegenwoordig ontzettend suf, namelijk fase 0, vrij blijde. Afgelopen weekend deden De Man en ik bijvoorbeeld aan Tuinieren. En dat hield in, dat hij met een schep en een kruiwagen bezig was en ik sigaretjes zat te roken, terwijl hij een tuinpad aan het leggen was. Verder deden we wat winkelen, lunchen, milkshakes kopen voor de Zonen en haalde ik hem over om ons Bos in te trekken om een plant te stelen. En zo ontvreemden wij een bosje uit ons bos. De Man was het er niet helemaal mee eens, maar ik moest zo hard lachen onderwijl, dat we toch al niet meer ongezien bleven, en dus hebben wij nu in ons bostuintje een struik staan, die uit de heilige grond van het landgoed komt.
Misschien moet ik er wat strafregels voor schrijven. 'Ik zal geen struiken meer stelen.' Maar ik denk niet dat het iemand interesseert.

En toen mocht de Zoon helemaal zelf de stad in, met zijn matties. En ik deed daar heel relaxed over. Hij had wel een eindtijd. En ik gaf hem een beetje geld mee. Om wat lekkers te kopen. Oh wat was ik een fijne moeder zeg.
Ach en Zoon1 kwam te laat thuis. Drie kwartier. Ik deed een nummer 1 t/m 5 in mijn hoofd, en daarna nummer 6.
(Neee,het is ok-GODVERDOMMEEEE-Als je alleen nog maar tienen haalt-Hij is doooooood- Ach, hij heeft dertien prachtige jaren gehad)

6. Slappe Moeder. 'Wat fijn dat je er bent, engel van mijn hart, wil je een kopje thee? Ga maar lekker in je bed schatje'

Ja en zo gaat dat dus. Regels schrijven. Er zit niks anders op vrees ik.

Bestel nooit meer een decafe espresso

Een opmerkelijke traktatie, en nieuw leev'n

De knie werkte deze week maar matig mee, maar ik ging toch maar weer aan het werk. Je gaat het nog missen anders he, de cappuccino's, de latte-soya-decafe-smerigheid en de mensen die hun (normale) kroket op een gluten-vrij broodje willen. (Ik verzin het niet)
Er was nog een situatie dat er iemand bepaald geïrriteerd met mij raakte omdat ik deze mevrouw niet om 08.00 binnenliet, terwijl we om 08.30 pas open gaan (de lichten waren nog uit) en die kwam vandaag weer, en zei: 'ach, toch maar om 08.00 open dus nu?' en toen ik zei: 'Neen, we zijn om half negen open. Het is nu negen uur...' keek ze me aan of IK gek was, en alle klokken een uur achteruit had gezet. Ja, Het Dorp heeft rare kostgangers.

Zoon2 moest een inenting, net als alle kinderen van 9 jaar dit jaar. Dat was bepaald een exercitie zeg. Tesaam met Vriendin2 toog ik, met alle kinderen, naar de sporthal waar wij dachten dat het prikfestijn zou plaatsgrijpen. We waren keurig op tijd en er was van hysterie nog helemaal geen sprake, wat ons zeer tevreden stelde. Echter bleek de locatie door ons verkeerd begrepen, en moesten we halsoverkop van de - zeer rustige en kalme - locatie ons verplaatsen naar de juiste, alwaar we bij aankomst reeds een grote lange rij zagen staan. Buiten in de regen.
Neem een menigte moeders die elkaar allemaal kennen (buurtje hier hoor) en een enorme hoeveelheid kinderen die elkaar ook allemaal herkennen van school en sport, en je hebt een uitzinnige menigte, die heel langzaam vooruit beweegt. Je zou van minder ter plekke aan de drank gaan. Ik zag Vriendin2 al wantrouwend naar mij kijken, want zij weet heel goed wat ik van zulke situaties vind. Maar ik gedroeg me zeer goed, al zeg ik het zelf. Ik bewoog mee, sommeerde Zoon2 dichtbij mij te blijven, want ik zag me alweer in een overvolle sportzaal staan, en uiteindelijk zelf twee inentingen krijgen, omdat mijn nageslacht nog buiten zou blijken te zijn, tikkertje spelend op de parkeerplaats.

De Zoon gedroeg zich heldhaftig, kreeg twee mooie pleistertjes en kreeg eenmaal thuis pas zijn van spanning opgebouwde huilbui, aangewakkerd door Zoon1 die het nodig vond om zijn broertje precies op de bovenarm te stompen. 'OP MIJN PRIK! MIJN PRIK!!" Zo brulde het kind.

Uiteindelijk lag hij op tijd te bedde, wilden De Verkering en ik eens fijn gaan zitten voor Netflix, en toen kreeg eerst Hamster 1 gekte. (Rondrennen als een malle en proberen te ontsnappen, of hij houdt van bijten in metaal, wie zal het zeggen) en daarna Zoon1. Een dansje, een lied, een voorstelling, een enorm lang verhaal, een grootse uiting van liefde, een kapot glas, een opengebarsten zak chips, een sarcastische opmerking over mijn lijn, gezicht en kapsel, een voorstelling van zijn toekomst en drie koprollen. Zo ongeveer ziet dat eruit. En dat in een half uurtje, waarin De Man mij maar een kommetje wijn extra inschenkt en mij geruststellend toeknikt, mij angstig aankijkt en in gedachten zijn koffers pakt en ik slechts in totale verbazing kan toekijken. Af en toe hoofdschuddend.
Daarna ging hij dan toch naar bed. En net toen wij weer normaal konden ademhalen, kwam hij terug en vertelde dat zijn sok in zijn thee was gevallen.

Ergens verder deze week vertelde Zoon2 heel lief over een klasgenootje dat getrakteerd had. En dat was een cakeje geweest, met een Negen (9) erop, met oogjes. Zoon1 verstond Neger, en vond het een opmerkelijke traktatie. Zoon2 vroeg: 'Wat is een neger?' en daarom moest ik ontzettend lachen. Serieus, ik plaste een beetje in mijn broek.

Voorts hebben De Zonen dus inmiddels inderdaad een Zuske gekregen. Ze is prachtig, ze is klein, ze heeft alle vingertjes en teentjes en de allerschattigste wangetjes met kuiltjes. Dat hebben ze mooi gedaan daar in De Stad, ik kan niet anders zeggen.

En ik, had een dode plant. En heb die met liefde weer tot leven gewekt. Wateren, zon, etc. Bepaald druk was ik ermee. En ik kan sinds ik gisteren nieuwe blaadjes zag, niet anders dan constateren dan dat we met ons allen goed bezig zijn, qua nieuw leev'n. En daar zal ik dan in godsnaam maar een kommetje wijn op drinken.

Bij ons is het gewoon altijd carnaval

Terwijl het hier in Het Dorp opeens lente was, zat Zoon1 in Oostenrijk, waar hij met zijn matties een week aan het snowboarden was. Of, in het geval van de Zoon, op dag2 tegen de vlakte sloeg en met een arm in het gips terugkwam. Nog een wonder dat het maar liefst dertien jaar heeft geduurd, voor er daadwerkelijk een keer een bot is gebroken. Hoe goed het kind ook is in talen en rekenen en zulks, qua motoriek doet hij niet onder voor een bijzonder ongracieuze blinde duizendpoot met maar vierhonderd manke pootjes. Dat klinkt niet heel liefhebbend, als moeder, maar het is de harde waarheid. Er hoeft maar ergens een grasspriet scheef te staan of hij valt erover. Een huisdier of toevallige voorbijgangers zijn niet veilig in zijn buurt, en het heeft jaren geduurd voor hij van mij helemaal zelf een kopje thee mocht zetten, of een appeltje schillen. 's Nachts droom ik van ernstige taferelen, als ik verneem dat er een activiteit ondernomen gaat worden, waarbij het aankomt op fysieke kunde. (Hij zit op Rugby!!) Ik zie bloed tegen de muur, als hij zegt een broodje kaas te willen (kaasschaaf!!) en toen er laatst sneeuw lag, zat ik met angst en beven te wachten op het telefoontje van het ziekenhuis. Of de uitvaartondernemer.
Maar het viel dus allemaal nog mee, als resultaat van een dodelijke gang van een berg op een soort skateboard. Een scheurtje in zijn onderarm, met een mooi oranje gips erom. Ik zette er heel lieflijk 'mamma xx' op met een zwarte stift en dacht aan vroeger, toen ik altijd hoopte op vele breuken en gipsen armen en benen. Maar ik had nooit wat. Ik durfde ook nooit wat, dus wat dat betreft staat hij vele punten voor.

Zelf toog ik naar de huisarts, vanwege een aanhoudende pijn in mijn knie. Al vele weken liep ik rond met een zeurderige pijn, die dan weer meer, dan weer minder vervelend was, maar die toch behoorlijk irritant begon te worden, tot ik besloot tot een huisartsbezoek. Meestal is bij mij na zo'n bezoek, een paar uur later de klacht ineens als ware het een wonder verdwenen. Dus stel ik het altijd uit. Maar nu zag ik mijzelf reeds in een roze rolstoeltje door het leven gaan, zo'n last had ik ervan, dus ik belde toch maar voor een afspraak. En wat blijkt nu. Ik heb dus een aandoening, die altijd bij JONGE EN ZEER SPORTIEVE MENSEN VOORKOMT. 'HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA' bulderde ik tegen de huisarts, die daar best een beetje van schrok. Zoon1 was met mij mee, en hij mepte van pure jolijt met zijn gipsen arm een ornament van de tafel. Zo'n dinges waar de organen in plastiek inzitten. De nieren vlogen om mijn oren zeg.
Nadat iedereen een beetje bekomen was, vroeg ik toch maar naar wat details, en daar bleek dus inderdaad, dat er een ontsteking in het kraakbeen van mijn knie zit, wat meestal voorkomt, bij jeugdigen, die veel aan sport doen. Welnu, zo vond ik, je kunt een slechtere diagnose krijgen. Dus heel jeugdig kijkend, vertelde ik toch maar eerlijk aan de arts dat ik helegaar niks aan sport doe, maar wel veel staand en lopend werk doe. Natuurlijk was het leuker geweest om te vertellen dat ik dus net het wereldkampioenschap huppelen had gewonnen, zodoende. Maar jokken mag niet he. Op zich denk ik dat hij mij toch al niet zou geloven, aangezien hij met eigen ogen had gezien hoe ik niet bepaald soepel de behandeltafel op klom.

Evenzogoed verlieten de Zoon en ik grinnikend het pand, en belde ik de Verkering met het nieuws over zijn vriendin met de jeugdige gewrichten.

Als klap op de vuurpijl blijkt het morgen carnaval te zijn op de school van Zoon2. Heb ik me andere jaren altijd in bochten gewrongen om de kinders in piraten- en drakenpakken te hijsen, fietste ik stad en land af voor kroontjes en ooglappen en laatste-moment-schmink, nu was het mij volledig ontschoten zeg. Ik stelde voor om als de Verkering te gaan (Baard, Tatoeages), dat leek mij eeeeenig. Zoon2 vond het ook wel leuk eigenlijk, maar Zoon1 vond het belachelijk en sprak vermanend: 'Neen, jij gaat gewoon maar als tijger of zo' waarop Zoon2 ook ineens twijfelde. En ik weer op nul stond. Qua ideeën.

Hij kan natuurlijk altijd als zijn broer gaan, met een gipsen arm, krukken, verbanden om zijn hoofd en kapotte knieën. Of als mij. Zeer jong en atletisch. Met een kommetje wijn.
Bij ons is het gewoon altijd carnaval.

Van het uitstapje, waar ons weinig kon gebeuren

Afgelopen weekend waren de Man en ik een paar dagen weg. Wij zochten ons een hotel-aanbieding uit en kwamen zodoende terecht in het wonderbare Bergen op Zoom, alwaar wij verbleven in Het Oudste Hotel Van Nederland. Jawel. De reis op vrijdagmiddag verliep goed, een beetje file her en der zo richting het zuiden, maar wij hadden versnaperingen en een goed humeur met ons meegenomen, dus vrij kwiek kwamen wij aan.
Bij het inchecken troffen wij een bijzonder meiske. Heeeeeel erg vriendelijk en ongelooflijk articulerend verhaalde zij over onze kamer, de prijzen, het ontbijt en dat wij ons straks tot haar konden wenden voor een welkomstdrankje. Een beetje onder de indruk van haar, gingen wij naar onze kamer. Na een korte wandeling door veertien gangen en over een stuk of zeven trappen, waren wij daar, en dat was hartstikke leuk zeg. Een prima kamer. Waar ik wel erg blij om was, was dat we ontdekten waar de badkamer was, toen het allemaal nog licht en nuchter in ons was. De badkamer was namelijk achter een gewone deur, waarachter opeens vanuit het niks vier treden naar beneden liepen. Een soort kelder-badkamer, als het ware. Superleuk en schattig. Maar een kleine waarschuwing was wel handig geweest. ('Joe, ik ga even plassen!'En dan KLABAM lig je ineens onderaan de trap)

Na een korte verfrissing gingen wij maar eens ons welkomstdrankje ophalen, dat wij mochten drinken in De Lounge. Het meiske deed er geruime tijd over om een wijntje en biertje te halen, maar zette het daarna zo vol liefde en zorg voor ons neer, dat wij niks anders dan dankbaar konden zijn.
We denken dat ze niet helemaal goed was. Maar lief was ze wel. Ze had een gebit alsof ze tot haar 24e op een speen had gezogen. En een paardenstaartje met drie haren uit een elastiekje. Maar superlief was ze wel. En in ons hart reeds.

Voorts togen wij het centrum in, om eens wat te gaan eten. We hadden trek en dorst en we gingen zitten op een fijn en overdekt terras. Alwaar wij wederom een wat vreemde medewerkster troffen. Maar wel snel, ongelooflijk snel. Binnen drie seconden hadden wij drinken. Binnen een mum van tijd de kaart, binnen luttele minuten ons voorgerecht. Een ongelooflijk groot voorgerecht. Lekker, dat zeker. Maar eigenlijk had ik toen al een beetje genoeg gegeten. De Man verheugde zich echter al enorm op zijn beenham-hoofdgerecht.
Beenham op de kaart. Wij in Het Dorp, verwachten dan een paar fijne plakjes, een beetje groen eromheen, een drupje saus en misschien wat patatjes ernaast.
Wat kwam er?
Een half varken. Een stuk bot zo groot als mijn onderarm, met daaraan een homp vleesch van twee kilo.
Ik had drie hele zalmen en een pond pasta op mijn bord.
Een bak patat en wat gebakken champignons voor een familie van zes personen, als bijgerechtje.

We hebben echt ons best gedaan. Maar het was niet te doen. Meer dan de helft lieten we staan. En wij kunnen goed eten hoor.

Het espressootje daarna stond binnen een tel op tafel. We waren kapot gewoon. Er zat niks anders op dan naar de kamer te gaan, en waren wij een wilde nacht van plan, in het bruisende zuiden des lands, voor elf uur lagen we uitgeteld in de sponde.

Hetzelfde overkwam ons de volgende dag, na een copieus ontbijt, was de lunch ook snel en veel en de bediening merkwaardig, maar vriendelijk. De stad zelf bleek niet meer te beslaan dan de Grote Markt, waar ons hotel ook stond. Evenzogoed deden wij een stadswandeling. De twee musea bleken gesloten te zijn. En in het ruime uur dat wij gewandeld hebben, kwamen we vier keer dezelfde dingen tegen. Er zat niks anders op dan in de zon op een terras te gaan zitten en kommetjes wijn te drinken. Wij zagen een overvloed aan kale mannen, vrouwen in elektrieke karretjes en een hoeveelheid ongelukkige huwelijken. Het was zeer vermakelijk.
Die avond bleken er Carnavalstoestanden te zijn. En dus gingen wij na de middagborrel maar eerst eens op zoek naar het diner (En bestelden, inmiddels gewend, alleen een voorgerecht) om vervolgens heel olijk mee te hossen met de plaatselijke bevolking.
Omdat wij als werkelijk enigen niet verkleed waren, vielen we nogal op. En na wat moeizame blikken, ons haar vol confetti en diverse drankjes, besloten wij tot een fijne afzakker in de hotel bar. De barman maakte ons een fijne gin tonic en zo werd het toch nog kwart voor drie opeens. De volgende morgen werden wij uitgeleide gedaan door onze vriendin van de receptie. Op onnavolgbare wijze maakte zij van het afscheid een hilarisch tafereel. Bulderend zaten wij in de auto.

Bij terugkomst in Het Dorp deden wij nog even de plaatselijke kroeg aan en zo lagen wij uiteindelijk toch nog gewoon ouderwets geradbraakt te bedde, na een wonderlijk maar voortreffelijk weekend tesaam.

Tegelijkertijd, appte ik voortdurend met Zoon1, die zich in Oostenrijk bevindt. Ja, wij zijn een reislustig gezin deze week. Het kind is op wintersport met zijn klas, en dat is natuurlijk allemaal reuze leuk he. Hartstikke fijn voor hem ja.
Maar hij liet mij weten, dat hij niet kan snowboarden dus. Dat hij niet in de lift bleef hangen. Dat hij in het 'slechte' groepje moest. En dat ik hem vast enorm had uitgelachen als ik hem zou kunnen zien.
'HAHAHA kind van je moeder' appte ik hem nog heel vrolijk, met in gedachten mijn eigen sportieve talenten.
'Komt allemaal goed hoor liefje' deed ik enthousiast en vol vertrouwen.

Gisteren kwam er een bericht over een zere pols.
Vanmorgen dat hij niet meer de berg op kon.
En daarna een foto van zijn armpje in het verband.

En dat zit dan potdikke in een ander land. Wat is er mis met de Efteling als uitstapje? Of gewoon naar de dierentuin of zo? Een leuk museum?
Leuk op Schaakkamp, in een bungalowpark, zo zei mijn Zuske. En ik geef haar groot gelijk.
Volgend jaar ga ik in de oudervereniging. En pleit ik voor een midweek vogels tellen, in Bergen op Zoom bijvoorbeeld. Daar kan je niks gebeuren in elk geval.

Goede dingen en bekers vol ellende

Nou, daar was ik maar weer eens. Er is zoveel gebeurd, zoooooveeeeel gebeurd...waar te beginnen.

Allereerst heb ik tegenwoordig weer drie mannen in huis zeg. De Zonen én De Kapitein. Dat betekent in de praktijk, altijd een man in huis. Deed ik het jarenlang de helft van de tijd zonder iemand die het vuilnis buitenzette...boooeeem, helemaal weer goedgekomen dus. Natuurlijk is het veel meer dan dat.
Hij maakt ook altijd koffie voor mij.
Ja, de man is een heuse inwoner geworden van Het Dorp. Samen wonen we in het boshuisje en het is zo gezellig..de kommetjes wijn zijn waarlijk niet aan te slepen. En de pijpjes bier natuurlijk. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.
De Zonen zijn groot. Zoon1 zit in de tweede klas. Op een vorm van secundair onderwijs dat zich toelegt op het leren van de klassieke talen.
Haha. Ja inderdaad. Mijn kind zit op het Gymnasium. Heeft ie van mij. Zoon2 zit in groep 5 en wil nog immer voetballer worden. Of dierenarts. Wij hebben sinds kort een hamster. Hamster1. (Door Zoon1 'raar agressief beest' genoemd) en de jongens krijgen binnenkort een Zusje. Vanwege omdat de Echtgenoot het weer op een voortplanten heeft gezet. Jonge, er gebeuren dingen. Dat Zusje woont in De Grote Stad Nabij, want de boel aan die kant van het gezin is onlangs verhuisd, zodat ze 'lekker weer in het centrum wonen', aldus het aanstaand ouderpaar.
Daarom bulderde ik natuurlijk van het lachen, want wat heeft men nu waarlijk aan de stad en de kroeg en het lawaai en de reuring, als je de komende jaren weer in de luiers zit. Maar hee, wie ben ik.
Wij wonen vooralsnog in Het Bos. We hebben kort geleden nogal veel naar huizen gekeken om te kopen, in een gewone straat en alles, maar dat bleek een tragische toestand. Het een was nog akeliger dan het ander. Sowieso waren wij bij de meeste huizen van onze interesse al meteen een vermogen kwijt geweest om überhaupt de voordeur meer dan driemaal te kunnen openen. Iets met gevels en instorting en zulks. Bij voorkeur blijven wij dus gewoon hier altijd. Maar voor nu is dat in elk geval nog een jaar...volgens de laatste berichten.

De man werkt in Amsterdam en geeft Engelands aan de toekomstige generatie, en ik sta nog steeds achter de bar, maar heb mijn stappen verzet van Amsterdam naar Het Dorp, bijna twee jaar geleden.
En over veranderingen gesproken... Mijn god, per dag word ik me meer bewust van waar ik woon. Het Dorp is me er daar eentje.
Het is Soya Latte Decafé met zoetjes, Gember Thee en Babyccino wat de klok slaat.
En dat haat ik in grond van hart daar hou ik dus niet zo van he. Wat is er nondenju mis met koffie? Of thee? Of desnoods een cappuccino?

Er zijn dus werkelijk mensen, die denken dat er Recepten zijn, voor Babyccino's. (OPGEKLOPTE MELLUK IN EEN KOPJE).Er zijn mensen die moeilijke koffies bestellen omdat ze dat hip vinden, maar niet weten hoe je het uitspreekt. Er zijn mensen die moeilijke koffie bestellen omdat ze dat hip vinden, en zich vervolgens een aap schrikken omdat het meer dan 3 euro kost, en ze het niet blijken te lusten. En dus brakend aan hun beker ellende zitten te nippen.

Er zijn mensen die heel interessant de wijnkaart bekijken, en dan heel gedecideerd zeggen dat ze 'natuurlijk die lekkere Italiaanse nemen zoals altijd' en dat ze dan bepaald raar opkijken als het de rode wijn blijkt te zijn. Terwijl ze wit wilden. Zoals altijd.

De mensen die 10 cent fooi geven, met daarbij nog een knipoog, als ware zij dit keer in een wel heel gekke bui. 'Is wel goed hoor, zo' terwijl ze net 3 uur aan een tafel hebben gezeten, 3 karaffen gratis kraanwater hebben gedronken, extra brood wensten en een kwartier durende uitleg wilden over de kreeftensoep. 'Zit daar dan iets van vis in?'

En natuurlijk de mensen die alles veganistisch willen en op glutenvrij brood, maar doodleuk een biertje bestellen.

Maar laten we vooral niet de mensen vergeten die elke dag komen. Elke dag hetzelfde bestellen, en toch elke dag weer quasi nadenken wat ze nu eens zullen nemen. 'Hmmm. Doe maar vandaag lekker een dubbele espresso decafé macchiato met havermelk met twee suiker'. En een glaasje water'.

Evenzogoed, gaat het mij voorspoedig. De Kapitein en ik hebben een weekend weg geboekt volgende week, in een hotel nabij Antwerpen. Dat belooft leuk te worden. De vorige keer dat wij een dergelijk uitstapje hadden, werd ons aan het ontbijt gevraagd of wij overlast hadden ervaren, midden in de nacht. Niks van dat al. Bleken wij de enigen te zijn.
De zomervakantie is reeds compleet een wonder der geluk, want er is een week Nunspeet gepland, bij het stulpje van mijn ouders aldaar.
Morgenochtend zullen wij bij het krieken der dag aanwezig zijn bij de voetbalwedstrijd van Zoon2, alwaar het zal stormen en regenen, omdat dat nu eenmaal de regel is op zaterdagochtend in februari. Maar hee. Ik word morgen wakker naast de man, met de Zonen in de directe nabijheid en een heel weekend van doodgewone Nespresso. Daar drink ik dan in godsnaam maar een klein kommetje wijn op.

Die keer dat ik maar weer eens wat schreef.

Gisterenavond, terwijl ik eigenlijk dacht dat het kind welterusten kwam zeggen, vooral omdat het reeds tegen tienen liep, ik net lekker aan tafel zat, glaasje wijn erbij, zeer rustiek, bleek het heel anders te lopen.

'Moemoe' zo sprak de dertienjarige Zoon1 zijn koosnaampje voor mij uit, op zalvende toon. En zette zich eens even uitgebreid neer in een stoel. Gezellig dichtbij, maar veilig verder van de tafel, dan aan tafel.

'Jaaa...?' zei ik, mij reeds bewust van het feit dat er van bedtijd kennelijk nog geen sprake was.

Toen bleek dat hij het eens wilde hebben over de Klimaat Demonstratie in Den Haag. Hij twijfelde of hij daar heen zou gaan. Daarop volgde een interessante conversatie, waarin ik mezelf eigenlijk meteen al punten gaf, omdat ik er in meeging, in plaats van alleen maar te lachen. Ik weet namelijk HEEL goed, dat hij zich werkelijk NUL interesseert voor het klimaat, het milieu, opwarmende aarde, smeltende poolkappen en zulks. Hij interesseert zich al minder dan matig voor de zeer rap achteruitgaande milieuvervuiling in zijn slaapkamer, laat staan voor de rest van de wereld. Niks geks voor een dertienjarige jongen, maar wel een beetje gek dus dat hij zich ineens interesseerde voor een officiële demonstratie inzake CO2 (gaat volgende week met dikke bus op wintersport), zielige ijsberen (haat onze hamster) en plastic in de zee (drinkt elke dag bij voorkeur in plastic verpakte smoothies)..etc.

'Maar schatteke, hoezo zou je willen gaan? Heb je trouwens niet een Grieks proefwerk morgen?' Deed ik eerst nog naïef.

Toen bleek natuurlijk dat hij alleen maar wilde gaan, omdat al zijn matties ook gingen. En anders zat hij heeeeelemaaaal alleen op school. Een tranentrekkende constatering.
'Welnu, kind.' Zo sprak ik. En vertelde hem, dat ik hem heus wel snapte, dat het ook een uitstapje zou zijn van de geijkte schoolweek, en dat het heus gezellig zou zijn en bovendien misschien wel interessant. Maar dat ik het meer zou waarderen als hij bij zichzelf zou blijven, zou erkennen dat het hem aan zijn reet zou roesten allemaal en dat hij gewoon naar school zou gaan. Ook zei ik, dat hij het helemaal zelf moest weten. Dat ik het prima vond, (ook al zou mijn bloedje tussen hordes mensen in Den Haag rondlopen) maar dat ik niet zijn treinkaartje zou bekostigen of zoiets. Tenzij ik zou weten dat hij zich oprecht elke nacht in zijn bedje druk lag te maken om een grasspriet meer of minder. Maar neen.

Hij kwam vanmiddag uitgeput thuis. Was bij de Mc Donalds geweest. In Den Haag.