Ten eerste was daar de nieuwe supermarkt, in Het Naburige Dorp. Er waren aankondigingen van geweest, mensen hadden het erover, en onze lieve cassieres, in de tot dan nog toe kleine buurtsuper, waren helemaal excited hoor. Het zou groot worden en met roltrappen en alles. En dat hier in de buurt, waar een verkeerslicht al ver te zoeken is.
Toen eenmaal de feestelijke opening daar was, waagde ook ik mij aan die ervaring. Nou! Inderdaad! De roltrap! En heel veel plek voor auto’s en er waren nieuwe mandjes en karretjes en zelfscan en ook nog losse champignons en veel meer verse dingen en ook veel meer soorten kruiden en brood en alles.
‘Ben je er al geweest?’ Was al wat je hoorde in onze drie straten. Tegen vriendinnen, schoolmoeders, en willekeurige voorbijgangers.
Het was HET nieuws van de week.
Nu drie weken later nog steeds eigenlijk. Zoveel gebeurt hier niet. En iets van dertien soorten tomaten he!
Ik voelde me bijzonder Groot Mens. En ik zag heus wel aan mijn moeder dat ze een zucht van verlichting slaakte. Omdat ik het niet eens perse had over de mooi gerangschikte wijnen, op kleur en smaak.
Toen dus alles in het leven mooi en goed leek, Zoon2 besloot een boek te schrijven, De Man mij een verrassingsweekend cadeau deed en Zoon1 een heuse bijbaan vond, sloeg het noodlot toe.
De auto ging stuk. En dat is behoorlijk vervelend he,
‘He wat vervelend, maar hee, er is de ANWB’ waren we heel volwassen en oplossingsgericht. En daar was meneer W. Allervriendelijkst in een blauwe trui en ja hoor, hij wilde best koffie van mij, toen ik zo eens aan kwam zetten om te kijken waar t allemaal over ging daar bij de auto hier op de parkeerplaats. Charmant hoppelde ik weer terug door het bos, kwam weer bij de auto met koffie en keek W heel beminnelijk aan. Kan nooit kwaad immers. Nou en of hij zijn best deed. Hij vond ons een ‘Leuk Pechgeval ‘ wat ik dan toch maar in mijn zak stak. Ja, een mens kan lelijker opmerkingen naar het hoofd krijgen immers. Hij schroefde en boorde en deed zo eens wat en uiteindelijk mocht er mee gereden worden. De Man toog het Dorp in, ik bleef bij onze nieuwe vrind, en bood hem nog maar eens een fijne koffie aan.
‘Wat een lekkere koffie, wat is dit? ‘ Zo vroeg hij.
‘Oohhh gewoon Nespresso, niks bijzonders hoor!’ Was ik olijk.
‘Nou, het is erg smakelijk, fruitig, zou ik zeggen.’
‘Fruitig??? Eh…. Nou, nee, dat denk ik niet. Het is espresso.’ Was ik licht verwonderd.
‘Nee echt, het is heel bijzonder. Maar lekker!!’
‘Joe. Ok.’ Keek ik niet het paard in de bek dat mij zojuist een gerepareerde auto had gegeven. Zulks.
Eenmaal weer binnenshuis en blij met een deugdelijk opgelost probleem, dacht ik zo nog eens na over de opmerkelijke koffie-conversatie.
En kreeg ik een ingeving. Keek in koelkast. En bolderde zo hard van het lachen dat de hele buurt het misschien wel gehoord heeft.
In plaats van melk, had ik bij de beste man, de fruitmelk -framboos 0% vet-, van Zoon2 in zijn koffie gedaan.
‘Aaarghhhhhhhhh HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA’. Zo ging het ongeveer.
Net daarvan bijgekomen, togen De Man en ik naar Alkmaar, voor het weekendje weg. De Zonen waren bij hun vader, de auto deed het weer, en wij houden van Alkmaar. Er was een terras onder warmtelampen, met bier. Er was een bijzonder fijn restaurant met heel lekker eten, een zeer ordentelijke ober, die mijn glazen wijn inschonk, op een manier waarvan Het Dorp nog wat kan leren, met hun zuinige glaasjes. Er was vis van de dag die bijkans zwemmend mijn buik inging, er waren mensen om uit te lachen en als klap op de vuurpijl was er een appartement met een bubbelbad en bubbels in de glazen.
De volgende dag was er sprake van een solide kater. Maar niks wat een hamburger niet op kan lossen, en niks wat Vriendin2 en Zussie konden verhelpen, die die middag op bezoek zouden komen voor een paar kommetjes wijn.
En net toen ik dacht, dat ik de boel toch beheurlijk onder controle heb, bedacht ik me dat het bijna herfstvakantie is. Iets dat me elk jaar weer overvalt, net als elke andere vakantie.
Het goede nieuws is, is dat ik niet meer achter de bar werk. En ook nergens anders trouwens. Dus ik ben thuis bij mijn bloedjes als een lieftallige moeder. Achter de laptop, op zoek naar wat anders.
Mis ik mijn werk? Nee. Mis ik mijn collega’s? Ja. Maar die komen gelukkig om de haverklap een kommetje wijn drinken. Mis ik het maken van 324 cappuccino’s per dag? Nee. Mis ik...laat maar. Nee is het antwoord. Op naar wat nieuws en wellicht iets wat past bij mijn volwassenheid. Haha. Hahahahaha. Hahahahahahhaha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten