maandag 30 juni 2014

Progressie, Baby's en nog meer baby's.

Zeg hee. Is mij dat daar idioot lang geleden, dat ik een stukske schreef.
En dat terwijl ik zooveeeel meemaakte. Allereerst is er het blijde nieuws dat Het Oog genezen is verklaard. En dat ik ook weer lenzen in heb inmiddels. Heb drie weken alles in waasje gezien, nu zie ik het leven weer gans scherp hoor. Ik heb me ongans gedruppeld, maar het heeft geholpen. Voor de zekerheid heb ik alle druppels maar bewaard, want je weet maar nooit met mij.

Het Oor was jaloers, op alle aandacht voor Het Oog, en is weer doof. Daarvoor toog ik naar mijn chirurgenvrind, die het nogal lollig vond dat ik daar kwam met twee blauwe ogen. Dat was ook nog een grappig verhaal ja. Iets met een feestje en een slag tegen de vlakte vanwege omdat er een botsing plaatsvond. Had toen lenzen nog niet in, dus de herinnering is wat wazig, maar ongeveer zo is het gegaan.
'Zo, hoe is het met het oor? En wat is er met de ogen?' Vroeg de chirurg bepaald belangstellend.
'Iemand probeerde in mijn oor te kijken en toen kwam ik in gevecht' Deed ik heus reuze grappig.

De chirurg grinnikte zo wat en concludeerde inderdaad een nog steeds halfbakken oor, maar slechts in het kader van de doofheid, want verder vond hij mijn oor er best betamelijk uitzien zo zei hij. Toch aardig.
Wij kletsten zo wat en hij keek zo nog eens en hij besloot dat er niet meer gesneden moest worden en dat nog een kuurtje antibiotica niet nodig was. Daar was ik het volledig mee eens. Over twee maanden zou het wel over moeten zijn, en anders moest ik maar weer langskomen, zo vernam ik. En hij vond dat ik er best stoer uit zag, met mijn blauwe ogen. Vertelde maar niet dat mijn neus ook nogal zeer deed, want straks word ik nog eens afgevoerd vanwege een vermeend syndroom waarbij de mens het eigen gelaat persé iets wil aan doen. Of zo.

Inmiddels zijn we even verder, is mijn gezicht weer redelijk normaal en is eigenlijk ook mijn elleboog weer geheeld. Oh. Had ik zeker nog niet verteld. Was heus maar klein ongelukje.

Ondanks dit alles, durfde Vriendin2 het aan, om haar Dochter1 aan mij toe te vertrouwen afgelopen zaterdag. Dochter1 is 8 maanden en mijn allerfavorietste baby op de wereld. En ik mocht een dagje oppassen.
Er kwam een schema en een tas vol met fles en melk en luiertjes en dingesen en Zoon1 wist direct het schema uit zijn hoofd.
Toen we dan ook des morgens direct een half uurtje achter liepen, was ik toch danig lang bezig om het kind ervan te overtuigen dat dat écht niet erg is. Dat ze iiiiets later een fruithapje zou krijgen.

Wij kusten haar, aaiden over haar wangetjes, diepten uit de krochten van ons huis wat speelgoedjes op en voerden fruit en kietelden voetjes. Toen ik haar naar bed bracht, kreeg ik eerst een verhoor van Zoon1.
' Heeft zij in haar oogjes gewreven? Want dat staat hier. Dán is ze moe.'
' Is het half tien? Zie je, zie je, HALF UUR TE LAAT! GAUW MAMMA!!'

Waarop ik als een hinde, kind onder arm, drie huizen verderop toog om het schatje in haar eigen bed te leggen.

Twee uur later, was ik misschien zelf een klein beetje in slaap gevallen, en stond Zoon1 voor mijn neus om te melden dat het potdikke volgens het schema tijd was voor de volgende activiteit.

Ik ontwaarde een piepklein vlekje op de outfit van SurrogaatDochter1 en vond het dientengevolge heel erg nodig om haar een nieuwe jurk aan te trekken. Zoon1 en ik zochten langdurig naar de mooiste meisjeskleding die we konden vinden en kleedden haar aan. Prachtig fris namen we haar weer mee en gaven drinken, koek, brood, van alles en nog wat. Ze bulderde van het lachen om Hond1, wipte zo wat in haar stoel, slierde over het kleed, lachte uitbundig om diverse zaken en daarna gaven we haar een fleske melk. Omdat ze daar een beetje mee knoeide, verheugde ik me alweer op de volgende outfitverandering.

Ik bracht haar weer fluks naar bed voor Slaapje2 en dutte zelf andermaal een weinig op de bank. Echt verkwikkend, zo'n baby.
Nadat ze weer wakker was, met een nieuw rokje aan, was het tijd om naar buiten te gaan, voor een wandeling door Het Dorp, zodat Zoon1 en ik onze tijdelijke gezinsaanwinst konden showen natuurlijk. Zoon1 liep zeer trots achter de wagen en verkondigde dat hij het maar heel lelijk van mij vond dat hij geen zusje heeft, en niet gaat krijgen ook.
'Dat zeg jij goed, kind' was ik duidelijk.

'Jamaar, ik wil een zuuuusjeeee' Was het jammerende antwoord.
'Ja daag. Geen haar op mijn hooooooofd' Was ik weer de stomste moeder ter wereld. 'Daarbij, ik krijg natuurlijk helegaar geen dochter, hebben we nóg een Zoon. Zie je het voor je?' Deed ik nog een duit in zakje.
'OOK GOED. IK WIL GEWOON EEN BABYYYYYY' Loeide het schaap over straat.
Ik deed net of ik het niet hoorde. Liep bovendien met het dove oor aan zijn kant.
En mokkend wandelde het kind verder met zijn wagen en zijn nep-zusje.

Maar, we waren in ons nopjes hoor. Een lieve baby de hele dag, ach ach, wat een zaligheid. Ik zette het zo op Facebook natuurlijk, waarop de menschen dachten dat ik wellicht nog wel aan het baren zou slaan. Dus niet he. Blijf niet aan de gang.
Hou gewoon erg van andermans baby's. Die je einde dag weer teruggeeft ja.

En toen was er gisteren Familiedag. Oma werd 95 jaar. En daar was ook alweder een baby. Die ik natuurlijk ook even leende, en waar ik kennelijk zo verrukt naar keek, dat ook daar alweer werd geïnformeerd naar staat van mijn eierstokken. Bestelde mijzelf een wijntje en keek maar een beetje in de einder, als antwoord.
Maar ook dat is mooi he. Dat de familie zich maar uitbreidt. Oma krijgt werkelijk jaarlijks bakken met achterkleinkinderen, allemaal met familiebloed en mooie spriethaartjes. Daar ga ik ook gewoon voor. Achterkleinkinderbaby's. Als ik dat red natuurlijk. Zal volgende keer chirurg eens vragen naar zijn mening over mijn levensverwachting. Tot die tijd proost ik maar op afgelopen week. Die ik zonder kleerscheuren doorbracht. Progressie!

maandag 9 juni 2014

Was danig verveeld met het oor. En sliep dus maar met lenzen in.

Nou was ik zowaar deze week niet meer doof. Na de zesde Antibiotica kuur, begon er zowaar wat verbetering op te treden. Ik hoorde weer wat aan de rechterkant en zei niet meer de ganse dag: 'Huh wat? Wat? WAT? IK BEN DOOF WEET JE NOG WEL? PRAAT EENS DUIDELIJK?!' Ik merkte ook wel dat Echtgenoot en de Zonen dat ook wel prettig vonden ja.

De pijnlijkheid is weg, het is nog wel steeds dikkig, maar dat zal wel wegtrekken. Heb volgende week weer afspraak met mijn Chirurgenvrind, en in het beste geval zal ik die afzeggen.

Nu, dat was allemaal fijn zeg.

Kon ik verfrischt en gezond aan de Avondvierdaagse week beginnen. Maandag hadden de Zonen studiedag, dus hingen wij de ganse dag een beetje te relaxen in huis, ter voorbereiding van de hysterie. Die ik wederom onderschat had hoor.

Wie verzint dat toch. Dat de boel om 18.00 begint? Waardeloos tijdstip.
Stress, gedoe en dinges en schreeuwen en opjutten alom. Heel relaxed ja.

En dan natuurlijk de sinaasappel-met-pepermunt bende die de jongens wensten te hebben. Ik knipte een kussensloop aan flarden, knoopte de boel dicht met de Loom-Elastiekjes en vond mezelf bijzonder creatief. Terwijl ik een beetje in mijn mond braakte van het idee alleen al, aan zó'n ellende te zuigen. Volgens mij vinden ze het niet eens heel lekker, want ik vond elke dag halfbakken kledderige stukken terug in de tasjes. Plakte helemaal niet hoor, nee, dat niet. Maar goed, iederéén doet het, dus dat schijnt een reden te zijn voor de jongens om het ook te willen.

In het kader daarvan, en dan andersom, kocht ik voor Zoon2 een paar roze sandaaltjes bij de schoenenwinkel in Het Dorp. Hij wilde niks anders, dus hatsa, het kind loopt er weer mooi bij.

Ondertussen dacht ik zo nog eens wat na over Het Oor, en raakte danig verveeld zeg. Wat een toestand was dat toch geweest.
Weet je wat, dacht ik. Laat ik een ander deel van mijn gezicht eens proberen.
En sliep een nachtje met mijn lenzen in.

Werd wakker met een bepaald akelig oog. Rood, dik, half blind, tranend en bijzonder pijnlijk.
Liep er de hele dag mee rond, zag geen hand voor ogen, want had natuurlijk lenzen niet meer in, maar ook geen bril op, want wilde liever zonnebril, in het kader van mijn ijdelheid. Zag er niet uit zeg.

Des Avonds was de pijn dusdanig, dat ik besloot toch maar een dokter te bellen, en kon terecht bij de spoedpost in het ziekenhuis. Was daar toch al zeker een week niet geweest, dus voelde me direct thuis natuurlijk.
Meneer de huisarts in dienst, was een bijzonder aantrekkelijk jongmensch, maar een beetje wapperen met mijn wimpers zat er niet in natuurlijk. Er werd gekeken en gemompeld en ik maakte nog zo wat grappen over een antibiotica kuurtje. Haha. Haha. Lachen met mij ja.

Hoornvliesontsteking. Zei ook de oogarts die ik de vólgende morgen moest bezoeken. Kreeg twee soorten druppels en een creme mee en vermaak me daar nu al een paar dagen ELK UUR mee.
Het leidt wel af van Het Oor, dat wel.

Ben reuze benieuwd wat ik de volgende keer heb zeg. Misschien kan ik proberen mijn haar nog iets extremer te blonderen. Zodat ik daar iets mee oploop? Wellicht moet ik een kunstgebit? Breek ik mijn neus?
En dit is alles nog maar mijn hoofd he. Er zijn nog mogelijkheden te over natuurlijk, om tripjes naar het ziekenhuis te waarborgen.

Ga maar even paar dagen op tijd naar bed. Gelukkig kan ik nog wel zien waar de wijn zich bevindt in de koelkast. Glas halfvol he.