Was danig verveeld met het oor. En sliep dus maar met lenzen in.

Nou was ik zowaar deze week niet meer doof. Na de zesde Antibiotica kuur, begon er zowaar wat verbetering op te treden. Ik hoorde weer wat aan de rechterkant en zei niet meer de ganse dag: 'Huh wat? Wat? WAT? IK BEN DOOF WEET JE NOG WEL? PRAAT EENS DUIDELIJK?!' Ik merkte ook wel dat Echtgenoot en de Zonen dat ook wel prettig vonden ja.

De pijnlijkheid is weg, het is nog wel steeds dikkig, maar dat zal wel wegtrekken. Heb volgende week weer afspraak met mijn Chirurgenvrind, en in het beste geval zal ik die afzeggen.

Nu, dat was allemaal fijn zeg.

Kon ik verfrischt en gezond aan de Avondvierdaagse week beginnen. Maandag hadden de Zonen studiedag, dus hingen wij de ganse dag een beetje te relaxen in huis, ter voorbereiding van de hysterie. Die ik wederom onderschat had hoor.

Wie verzint dat toch. Dat de boel om 18.00 begint? Waardeloos tijdstip.
Stress, gedoe en dinges en schreeuwen en opjutten alom. Heel relaxed ja.

En dan natuurlijk de sinaasappel-met-pepermunt bende die de jongens wensten te hebben. Ik knipte een kussensloop aan flarden, knoopte de boel dicht met de Loom-Elastiekjes en vond mezelf bijzonder creatief. Terwijl ik een beetje in mijn mond braakte van het idee alleen al, aan zó'n ellende te zuigen. Volgens mij vinden ze het niet eens heel lekker, want ik vond elke dag halfbakken kledderige stukken terug in de tasjes. Plakte helemaal niet hoor, nee, dat niet. Maar goed, iederéén doet het, dus dat schijnt een reden te zijn voor de jongens om het ook te willen.

In het kader daarvan, en dan andersom, kocht ik voor Zoon2 een paar roze sandaaltjes bij de schoenenwinkel in Het Dorp. Hij wilde niks anders, dus hatsa, het kind loopt er weer mooi bij.

Ondertussen dacht ik zo nog eens wat na over Het Oor, en raakte danig verveeld zeg. Wat een toestand was dat toch geweest.
Weet je wat, dacht ik. Laat ik een ander deel van mijn gezicht eens proberen.
En sliep een nachtje met mijn lenzen in.

Werd wakker met een bepaald akelig oog. Rood, dik, half blind, tranend en bijzonder pijnlijk.
Liep er de hele dag mee rond, zag geen hand voor ogen, want had natuurlijk lenzen niet meer in, maar ook geen bril op, want wilde liever zonnebril, in het kader van mijn ijdelheid. Zag er niet uit zeg.

Des Avonds was de pijn dusdanig, dat ik besloot toch maar een dokter te bellen, en kon terecht bij de spoedpost in het ziekenhuis. Was daar toch al zeker een week niet geweest, dus voelde me direct thuis natuurlijk.
Meneer de huisarts in dienst, was een bijzonder aantrekkelijk jongmensch, maar een beetje wapperen met mijn wimpers zat er niet in natuurlijk. Er werd gekeken en gemompeld en ik maakte nog zo wat grappen over een antibiotica kuurtje. Haha. Haha. Lachen met mij ja.

Hoornvliesontsteking. Zei ook de oogarts die ik de vólgende morgen moest bezoeken. Kreeg twee soorten druppels en een creme mee en vermaak me daar nu al een paar dagen ELK UUR mee.
Het leidt wel af van Het Oor, dat wel.

Ben reuze benieuwd wat ik de volgende keer heb zeg. Misschien kan ik proberen mijn haar nog iets extremer te blonderen. Zodat ik daar iets mee oploop? Wellicht moet ik een kunstgebit? Breek ik mijn neus?
En dit is alles nog maar mijn hoofd he. Er zijn nog mogelijkheden te over natuurlijk, om tripjes naar het ziekenhuis te waarborgen.

Ga maar even paar dagen op tijd naar bed. Gelukkig kan ik nog wel zien waar de wijn zich bevindt in de koelkast. Glas halfvol he.