De stilte in de chaos.

Ja het is weer eens zover zeg. Chaotische tijden. Niet dat het hier normaal gesproken maar allemaal op rolletjes loopt en alles, maar er zijn van die tijden zoals die nu aanvangen, waarbij de mens zo eens wat meer concentratie nodig heeft.

Overigens even niks over Het Oor vandaag. Het zit er nog aan. Ik hoor er niks mee. Tot zover dus vrij waardeloos, want wat moet je er anders mee. Daar is alles dus even mee gezegd. En niet gehoord. Mhahaha

De Zonen zijn in hysterie. Ze zijn brutaal, ze luisteren niet, ze rennen nogal veel, ze vallen nogal veel, en ze lusten het eten niet.
Dat is op zich de omschrijving van alle dagen hier thuis, maar het is nu allemaal nog wat erger.

Zoon2 ging op schoolreis. En daar was hij NOGAL blij mee. Reeds dágen geleden moest ik hem voorrekenen hoeveel nachtjes hij nog moest slapen alvorens het festijn zou beginnen, en hij vertelde mij dus elke tien minuten datzelfde feit. En wilde 's middags al naar bed, omdat het dan eerder morgen zou zijn, maar 's avonds kon hij niet slapen, van pure voorpret.

Vanmorgen werd hij om 05.30 wakker, sprong de echtelijke sponde in, en bleef net zo lang springen, tot we maar uit wanhoop allemaal op stonden. Terwijl ik gapend stond te douchen, bleek hij beneden al zijn tasje aan het inpakken te zijn. Diverse chocolade koekjes had hij zelf met de grote schaar losgeknipt van het pak, waar ik een beetje om met mijn ogen knipperde toen ik het zag, maar omdat al zijn vingertjes er nog aanzaten, liet ik het maar zo.

Hij wenste broodjes met kipfilet, twéé flesjes drinken, één pakje drinken, twee koekjes, een pakje smeerkaasstokjes en twee stukjes appel. Ik vond het bescheiden wensen, en ging dus akkoord met alles.
Ik stopte nog wat reserve kleding in het tasje en smeerde het kind in met zonnebrand. Dat klinkt als logisch, maar ik gaf mezelf er een schouderklop voor. Zoveel oplettendheid op de vroege morgen, daar ben ik heus trots op.
Zoon1 kwam zoals elke morgen mopperend naar beneden, schold mij, zoals werkelijk elke ochtend, uit omdat ik zijn kapsel wilde fatsoeneren en had natuurlijk zijn schoenen nog niet aan, was zijn fietssleutel kwijt en twijfelde langdurig over het wel of niet aantrekken van een jasje. Dit alles terwijl Zoon2, nog steeds springend, niet kon wáchten om naar school te vertrekken.

Ik brulde wat, ik duwde wat, ik deed wat minder leuk tegen Zoon1, hij wat minder leuk tegen mij, en we gingen op pad met ons gebruikelijke lawaai.

Toen uiteindelijk de grote witte schoolreis bus voor de school stond en alle kleuterkes daar in gingen stappen, hoorde ik om me heen van allerlei moeders dingen als:
'Voor het eerst alleen op pad'
'Spannender voor moeder dan voor kind'
En zulks.

Daar heb ik niks mee zeg. Weet dat Zoon2 in gaten gehouden wordt, dat hij zichzelf redelijk kan redden en dat ze heus niet zonder hem weer naar huis gaan.
Waar ik wel wat mee had, was zijn gezichtje. Zó stralend. Zó blij met de dag, voordat deze was begonnen al. Zijn tasje in zijn handen, zwaaiend door de ramen, met een enórme lach naar mij. Naast zijn vriendinnetje.

Een mens wil om minder al een wijntje om half negen in de ochtend.

En toen ik weer thuis was, het kroost veilig in bus en op school, bekeek ik zo eens de agenda. Ook al omdat Echtgenoot en ik er nogal een sociaal leven op nahouden, apart van elkaar, en omdat ik me opeens bedacht, dat het weer Deze Tijd Van Het Jaar is. Een hele sloot aan schoolreizen, avondvierdaagse, festiviteiten, verjaardagen, vrije dagen, lange weekenden, studiedagen, picknicks op school en dan nog de dingen waar ik nog niks van weet.
Twee keer per jaar. Rond december en rond mei-juni, is het zover. Dat kan kennelijk niet een beetje verspreid door het jaar.

Toen ik daar net van was bijgekomen, van het idee alleen al, was het tijd om naar school te gaan, omdat Zoon1 een optreden had. Om 14.00 uur. Dat zou duren tot 14.30. Om 15.00 uur gaat de school uit. Om 15.30 zou de bus van Zoon2 weer terugkomen.

Heeeeel handig ja. Zou dus bijna twee uur in en rondom de school hangen. Hangmoeder. En niks nie even sigaretje roken of wat drinken he. Dat doe je dan ook weer niet. Vinden de mensen onbetamelijk.

Het optreden was desalniettemin erg leuk. In de gymzaal met alle klassen, en Zoon die dan wat zingt en danst met zijn klas, ouders er allemaal omheen. Ik hou ervan. Voel me daar jong bij, omdat ik het nog zo goed weet van eigen acht-jarige-zelf en ook heel volwassen, omdat ik kijkje kan nemen in schoolbestaan van Zoon1, die dan opeens zo groot en zelfstandig is.
Ja, zo denk ik wat af zo door de dag heen. Emooooties zeg. Ik was er kapot van.
Ondertussen ging ik ook nog stemmen, omdat ik toevallig heel handig mijn stembiljet in mijn tas had, en het stembureau is op school, dus er was waarlijk geen reden om het te vergeten of iets. Voelde me kortom, zeer in control vandaag. Is niet mijn dagelijkse staat van zijn, dus ik stond er even bij stil.

Na maar een kleine vertraging kwam Zoon2 ook weer thuis, met grote pleisters op zijn knietjes, een lege tas en een hoofdje vol verhalen.

Iedereen was moe. We gingen op de bank liggen en hadden rust. Zelfs Zoon1 mopperde even niet. En viel in slaap op mijn schouder.
Even stilte in de chaos. Was snel voorbij hoor. Maar toch. En als ik nu iedereen steeds mijn rechteroor toedraai, kan ik de stilte nog wat langer vasthouden.